Κηδεύτηκε άλλος ένας ήρωας του 1974

Sigmalive/ΚΥΠΕ  Άλλος ένας ήρωας κηδεύτηκε σήμερα στην κοινότητα του Κάθηκα που έπεσε στην διάρκεια της τουρκικής εισβολής το όνομα του οποίου περιλαμβανόταν στο μακρύ κατάλογο των αγνοουμένων. Πρόκειται για τον Γιώργο Γεωργίου Ιωάννου από τον Κάθηκα, Λοχία του 361 Τάγματος Πεζικού. Ο Γεωργίου κατατάγηκε το Γενάρη του 1973 υπηρέτησε στο Συγχάρι στο Δίκωμο και πριν την β φάση της τουρκικής εισβολής μετακινήθηκε στη Λεπίνη του Παχύαμμου Κερύνειας. Τα οστά του βρέθηκαν σε ομαδικό τάφο – μαζί με άλλους 28 συναγωνιστές του - στο Κορνόκηπο Αμμοχώστου και ταυτοποιήθηκαν με την μέθοδο DNA . Η τύχη του Γιώργου Γεωργίου ηλικίας τότε 19 ετών αγνοείτο από τις 14 Αυγούστου του 74 όταν μαζί με συναγωνιστές του εγκλωβίστηκε στο Πενταδάκτυλο.

H Eξόδιος ακολουθία εψάλη το απόγευμα στον Ιερό Ναό Παναγίας Ευαγγελίστριας στον Κάθηκα, προϊσταμένου του Μητροπολίτη Πάφου Γεωργίου. Επικήδειο λόγο  εκφώνησε ο Πρόεδρος της Βουλής Γιαννάκης Ομήρου . Στην κηδεία παρέστη  εκπροσωπώντας την κυβέρνηση  και ο Γενικός Διευθυντής του Υπουργείου Άμυνας Χριστάκης Μαλληκίδης .Τον  ήρωα αποχαιρέτησαν και επιζώντες συναγωνιστές του, του 361 τάγματος πεζικού. Στο πλαίσιο του επικηδείου λόγου, ο κ. Ομήρου τόνισε πως η Ευρωπαϊκή Ένωση θα πρέπει να καταστήσει απολύτως σαφές προς την Τουρκία ότι συνέχιση της έκνομης συμπεριφοράς της θα οδηγήσει σε οριστικό τερματισμό της ευρωπαϊκής ενταξιακής της πορείας.  «Είναι χρέος όλων όσων ενδιαφέρονται για την ασφάλεια και την σταθερότητα στην περιοχή, να παρέμβουν αποφασιστικά προς την πλευρά της Τουρκίας. Να της υποδείξουν ότι δεν είναι δυνατόν να συνεχίζει μια συμπεριφορά ταραξία και παραβάτη του Διεθνούς Δικαίου. Να την καλέσουν να συμμορφωθεί προς τη διεθνή έννομη τάξη. Ιδιαίτερα από πλευράς Ε.Ε. θα πρέπει να καταστεί απολύτως σαφές προς την Τουρκία ότι συνέχιση της έκνομης συμπεριφοράς της θα οδηγήσει σε οριστικό τερματισμό της ευρωπαϊκής ενταξιακής της πορείας», τόνισε ο Πρόεδρος της Βουλής.
361 Τάγμα Πεζικού: Το εύδαιμον το ελεύθερον

Στην Κύπρο έχουμε πια ξεπεράσει τα όρια. Έχουμε λησμονήσει πως «η ανώτατη αρετή δεν είναι να ’σαι λεύτερος, παρά να μάχεσαι για την ελευθερία»

Μακρύς ο κατάλογος των αγνοουμένων. Από τότε πένθιμα τα καλοκαίρια μας, που νομίζουμε πως τα ζήσαμε. Πώς όμως τα ζήσαμε; Μόνη μας έγνοια η επιβίωση, έτσι χωρίς πυξίδα, χωρίς πολικό αστέρα, με τον φόβο του θανάτου να ορίζει τις μέρες μας, με το βλέμμα του ηττημένου να εξουθενώνει τα χρόνια μας. Βέβαια η οδυνηρή εμπειρία μάς έχει διδάξει πως η ζωή είναι πιο μεγάλη από την αγάπη και πρέπει να τη ζήσουμε. Γιατί μας δόθηκε για να τη νοηματοδοτήσουμε, να της επιδαψιλεύσουμε όλη μας τη δύναμη, να φωτίσουμε με τον χρωστήρα της αγάπης τις σκοτεινές και άθλιες πλευρές της.


Τρεμάμενη η φωνή του δημοσιογράφου στο ραδιόφωνο να φτάνει σε μένα σαν κραυγή. Διαβάζει τα ονόματα 91 ηρώων της τουρκικής εισβολής. Παιδιά 18 και 19 χρονών, που έμειναν εκεί στην αγαπημένη γη και αγωνίστηκαν για την ελευθερία της, κάνοντας πράξη το θουκυδίδειο «το εύδαιμον το ελεύθερον, το δ’ ελεύθερον το εύψυχον κρίναντες μη περιοράσθε τους πολεμικούς κινδύνους». Διαβάζει μόνο τα ονόματά τους και τον τόπο καταγωγής τους. Στο μυαλό μου, όμως, μέσα σε εκκωφαντική ησυχία γράφονται τα ονόματα και οι μορφές των γονιών τους, βλέπω τα αδέλφια τους να παίζουν μαζί τους κάτω από την κληματαριά, βλέπω την πρώτη τους αγάπη να τους περιμένει στο ακροθαλάσσι, βλέπω όσους πολέμησαν μαζί τους να στέκουν όρθιοι με αιμάσσουσες, όμως, τις ψυχές!

Βλέπω όσα δεν πρόλαβαν να ζήσουν… Αγνοούμενους τους ονομάσαμε, ενώ γνωρίζαμε πως είναι ήρωες. Και συνεχίζουμε να το ξεχνούμε και ζούμε τη ζωή μας αδιάφορα, ενώ κάθε βδομάδα κηδεύουμε τα απομεινάρια λειψάνων αυτών των ηρώων. Τους δολοφόνησαν οι Τούρκοι τo 1974, τους «δολοφονούμε» και εμείς σήμερα με τη συνηθισμένη πλέον αδιαφορία της κυπριακής κοινωνίας.

Αφήνουμε μόνους τους γέρους γονείς, αν δεν έφυγαν με τον καημό, τα αδέλφια και τα εγγόνια μπροστά σε ένα μικρό κουτί, που είναι πολύ μικρό για να χωρέσει τη θυσία τους. Τους αφήνουμε μόνους μέσα σε μια σχεδόν άδεια εκκλησία να παρακολουθούν αμίλητοι, με συντροφιά τον ασίγαστο πόνο, τις τιμές που τους αποδίδει τυπικά μια χρεοκοπημένη πολιτεία, να ακούν την ξύλινη και ανούσια γλώσσα των πολιτικών επικήδειων - «επιτήδειων;»- και όχι λόγια που να αξίζουν σε ήρωες. Λόγια που να μιλούν για ανδρεία -«άνδρες;»-, όπως το ομηρικό «Αιέν αριστεύειν και υπείροχον έμμεναι άλλων, μηδέ γένος πατέρων αισχυνέμεν», για αξιοπρέπεια, για την αγάπη στην πατρίδα, για τον αγώνα για απελευθέρωση της γης μας, για όλες εκείνες τις αλήθειες που σήμερα έχασαν τον προορισμό τους και αναζητούν εναγωνίως την αρχική τους κοιτίδα.

Και θα είμαστε πραγματικά πολύ μικροί, αν νομίζουμε πως η αλήθεια είναι υποκειμενική και διαφοροποιείται ανάλογα με το πολιτικό και κομματικό κατεστημένο, τις καθημερινές μας μικρότητες, τον πνευματικό μας νανισμό, την ανοησία μας να πιστεύουμε πως πατρίδα είναι τα οικόπεδά μας, που τα ξεπουλούμε χωρίς αιδώ στον κατακτητή, αυτόν που δολοφόνησε τα παιδιά μας που σήμερα θάβουμε «με τιμές». Λυπούμαι γιατί υποχρεώνομαι να χρησιμοποιήσω δηκτική γλώσσα, αλλά πρέπει να κατανοήσουμε όλοι πως όταν διασαλευθεί η ηθική τάξη, θα ακολουθήσει η Νέμεσις. Και στην Κύπρο έχουμε πια ξεπεράσει τα όρια. Έχουμε λησμονήσει πως «η ανώτατη αρετή δεν είναι να ’σαι λεύτερος, παρά να μάχεσαι για την ελευθερία». Δεν έχουμε, λοιπόν, άλλη επιλογή! Αυτό επιτάσσει η θυσία των ηρώων του 361 Τάγματος Πεζικού.

ΜΑΡΙΑ ΙΩΑΝΝΙΔΟΥ
Φιλόλογος
Πηγή Σημερινή