Μην παραμυθιάζεστε (με τις διαδηλώσεις στην Τουρκία)

Αναδημοσιεύουμε από τον ιστότοτοπο infognomonpolitics ένα ενδιαφέρον άρθρο "Ειδικού Συνεργάτη", με την ανάλυση του οποίου συμφωνούμε σε γενικές γραμμές. Ιδιαίτερα χρήσιμη είναι η νηφάλια αναφορά στο ενδεχόμενο εξαγωγής της τουρκικής κρίσης προς την Ελλάδα, που δεν είναι φυσικά η εξήγηση των γεγονότων στην Τουρκία (όπως έγραψαν κάποια ΜΜΕ) αλλά ούτε και αμελητέο ενδεχόμενο.

Κάποιοι έχουν αναγάγει τη διαχείριση της λαϊκής οργής σε επιστήμη. Η εμπειρία τους από ανάλογες περιπτώσεις σε ολόκληρο τον πλανήτη, είναι τεράστια.

Η συνταγή είναι απλή: Απαιτείται να υπάρχει όντως υποβόσκουσα λαϊκή αντίδραση για διάφορα θέματα, η κυβέρνηση της συγκεκριμένης χώρας να έχει πιστέψει ότι κανένας και τίποτα δε μπορεί να την απειλήσει, να υπάρχει αντίδραση εκ μέρους της σε βασικά ζητήματα που θέλει να προωθήσει ο παγκόσμιος ηγεμόνας και να υπάρχουν επίσης στο εσωτερικό ισχυρά οικονομικά συμφέροντα που δέχθηκαν πλήγματα υπό την παρούσα κατάσταση (και βεβαίως κηδεμονεύουν επίδοξους διαχειριστές της εξουσίας).

Ο Ερντογάν άλλαξε πολλά στην Τουρκία. Από τη χρεωκοπία, τους τεράστιους εξωτερικούς δανεισμούς και την οικονομική εξάρτηση, την οδήγησε σε υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης. Δημιουργήθηκαν νέα οικονομικά τζάκια και μειώθηκε κατακόρυφα η ισχύς και η επιρροή των υπαρχόντων. Βασίστηκε πολιτικά στο παραδοσιακά συντηρητικό κομμάτι της κοινωνίας, κυρίως στους προερχόμενους από αγροτικές περιοχές, οι οποίοι έχουν επίσης σταθερούς δεσμούς με τη θρησκεία.
Έκανε σημαντικά βήματα στο ζήτημα της διαφορετικότητας, εντάσσοντας όμως όλες τις εκφράσεις της μέσα στο πλαίσιο ενός κράτους «κατανόησης». Προώθησε την πολιτική της υπεράσπισης των μουσουλμανικών πληθυσμών σε Κεντρική Ασία, Μέση Ανατολή, Βόρεια και Ανατολική Αφρική, Βαλκάνια και Καυκασία. Δημιούργησε πολεμική βιομηχανία υψηλής τεχνολογίας, πλήττοντας τα συμφέροντα των μόνιμων προμηθευτών του εξωτερικού.

Δεν έφραξε το δρόμο ενεργειακού ενδιαφέροντος της Ρωσίας προς τη Μέση Ανατολή, αλλά συνεργάστηκε και συνεργάζεται σε πολλά επίπεδα μαζί της. Επιδίωξε την περαιτέρω ισχυροποίησή του στον τομέα της πυρηνικής ενέργειας, συνεργαζόμενος με Ιαπωνία, Ρωσία και Γαλλία, παρά τις αντιρρήσεις του «αφεντικού». Ακολούθησε γραμμή αντιπαράθεσης με το Ισραήλ, με βάση τους σχεδιασμούς του νέο-οθωμανισμού, παραβλέποντας την ουσιαστική παγκόσμια επιρροή και κυριαρχία εκπροσώπων του «αντιπάλου». Δε δέχτηκε να παίξει το ρόλο του «χρήσιμου και πειθήνιου ηλιθίου» στην περίπτωση του Ιράκ, του Ιράν και της Συρίας, γνωρίζοντας ότι αυτό θα αποτελούσε την αρχή τους τέλους για τα δικά του οράματα. Άρχισε να αποστασιοποιείται από την «τυφλή υποταγή» του μέντορά του Γκιουλέν, παρά τις αντιστάσεις του ετέρου πόλου Γκιούλ.

Πίστεψε ότι οι απανωτές εκλογικές νίκες και τα «χάδια» των πραγματικά ισχυρών του κόσμου, τον έχουν κάνει «ανίκητο». Έβαλε στην άκρη το κεμαλικό κατεστημένο, πολιτικό και στρατιωτικό, προσβάλλοντας ταυτόχρονα πολλές φορές τον ιδρυτή της σύγχρονης Τουρκίας. Ενοχλήθηκε και αντιτάχθηκε στη συνεχή και αναπόφευκτη δυτικότροπη προοδευτικοποίηση της μορφωμένης νέας γενιάς στα μεγάλα αστικά κέντρα.

Τέλος, η αυθεντική μαυροθαλασσίτικη καταγωγή του, δεν του επιτρέπει να κάνει ουσιαστικούς συμβιβασμούς σε σχέση με όσα πιστεύει, αφού δεν τον αφήνει η γνωστή σε πολλούς από εμάς, ξεροκεφαλιά και άγνοια κινδύνου.

Όλα τα υλικά λοιπόν υπάρχουν. Όπως και όλες οι αντίπαλες δυνάμεις, μικρές και μεγάλες, στο εσωτερικό. Οι τελευταίες απαγορεύσεις σε αλκοόλ, τσιγάρο και η προσπάθεια προετοιμασίας της Κωνσταντινούπολης, με αλλαγή της φυσιογνωμίας της προς το οθωμανικότερο, να αποτελέσει το νέο κέντρο, τη νέα πρωτεύουσα του Ισλάμ στον 21ο αιώνα, ήταν απλά η σπίθα.

Η μεγάλη πλειοψηφία όσων διαδήλωσαν από την πρώτη στιγμή, ήταν οι μορφωμένοι νέοι της Πόλης που νιώθουν ότι απειλείται το μέλλον που ονειρεύτηκαν (και εν πολλοίς ήδη ζούσαν) ως πολίτες ενός κράτους του δυτικού κόσμου.
Από τη δεύτερη μέρα και μετά, άρχισε η προσπάθεια καπελώματος από τους εκφραστές του σκληρού κεμαλισμού (με μανδύα σοσιαλδημοκρατίας), με αμφίβολα αποτελέσματα κατά την άποψή μου. Από κοντά οι «γκρίζοι λύκοι» που η ιδεολογία του νέο-οθωμανισμού απειλεί όλη την κοσμοθεωρία τους. Μαζί και υποστηρικτές του φιλοκουρδικού συνασπισμού που έχουν αποθέσει όλες τις ελπίδες τους πλέον στον «ισχυρό εξωτερικό παράγοντα».

Δίπλα τους όλα τα αριστερά απομεινάρια, κληρονόμοι της ισχυρής επαναστατικής αριστεράς του ’70 και του ’80 κυρίως. Μαζί και όλες οι εκφράσεις του αλεβιτών που βλέπουν ως μεγάλη απειλή το σουνιτισμό των νέο-οθωμανών. Μπροστά και οι Χεμσινλήδες, οι συνειδητοποιημένοι Κιρκάσιοι, οι διαφοροποιηθέντες Ζαζά και λοιπές εθνοτικές ομάδες. Στην πρώτη γραμμή και τα δικά μας μαυροθαλασσίτικα παιδιά που ενδιαφέρονται για τη διάσωση της γλώσσας και της κουλτούρας τους. Με λίγα λόγια ένα συνονθύλευμα, διαφορετικών προσδοκιών, επιδιώξεων και αφετηρίας.

Τι θα γίνει; Το πιο πιθανό είναι να καταφέρουν να «κοντύνουν» τον Ερντογάν και να επέλθει σύντομα η αντικατάστασή του με κάποιον του ιδίου κλίματος, αλλά της νοοτροπίας Γκιούλ. Επικράτηση των κεμαλιστών-σοσιαλδημοκρατών είναι πολύ δύσκολη, γιατί η μπογιά τους περνούσε τις δεκαετίες του ’70-’80-’90, αλλά η σημερινή προοδευτική νεολαία δε μασάει από «προβιές».

Υπάρχει βέβαια και το ενδεχόμενο να επιδιωχθεί εκτόνωση της κρίσης και πτώση του Ερντογάν με εμπλοκή στρατιωτικού χαρακτήρα μικρής χρονικής διάρκειας (μαντέψτε με ποιόν). Άλλωστε αυτό προέβλεπε και έτσι ξεκινούσε το σχέδιο «Βαριοπούλα».
Σε κάθε περίπτωση, τίποτα δε θα είναι ίδιο μετά από τα γεγονότα που βιώνει αυτές τις μέρες η Τουρκία.

Μάλλον έφτασε η ώρα να «αποσυρθεί» ο Ερντογάν (να τον «αποσύρουν» δηλαδή). Στην περίπτωση αυτή θα παίξει το ρόλο του Μεγάλου Βεζίρη Ιμπραήμ στο γνωστό σήριαλ, το οποίο ο ίδιος έχει κατηγορήσει πολλές φορές. Άλλωστε ο τηλεοπτικός Σουλτάνος Σουλεϊμάν είναι στην πρώτη γραμμή των διαδηλώσεων του Ταξίμ, όπως φαίνεται και στη φωτογραφία.

Πηγή: infognomonpolitics