Τριμερής υπουργική συνάντηση Αιγύπτου - Ελλάδας - Κύπρου για την ΑΟΖ
Δευτέρα 23 Σεπτεμβρίου 2013
Όπως δήλωσε ο Κύπριος Υπουργός Εξωτερικών, Ιωάννης Κασουλίδης, μετά την υπουργική συνάντηση θα συνεχίσουν οι πολιτικοί διευθυντές των Υπουργείων στη βάση των κατευθύνσεων που συμφωνήθηκαν, τόσο για πολιτικά όσο και για οικονομικά θέματα. Προηγήθηκαν διμερείς συναντήσεις και συμφωνίες μεταξύ των χωρών.
Απαντώντας σε ερώτηση σχετική με την ΑΟΖ, ο Ιω. Κασουλίδης είπε πως συμφωνήθηκε στη συνάντηση ότι «η Αίγυπτος με τη Κύπρο και η Αίγυπτος με την Ελλάδα έχουν θέματα σε διμερές επίπεδο που αφορούν την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη, τα οποία ξεκινούν παράλληλα και χωρίς καθυστέρηση». Ξεκαθάρισε, συνεχίζοντας, πως η συμφωνία Κύπρου – Αιγύπτου ισχύει. «Κάποιοι υποκινούμενοι από την Τουρκία ήθελαν να αμφισβητήσουν – όχι σε επίπεδο κυβερνήσεως, για να το λέμε – αλλά τώρα πλέον αυτές του είδους οι αμφισβητήσεις έχουν πλήρως εκλείψει», δήλωσε.
Ο υπουργός Εξωτερικών Ευάγγελος Βενιζέλος είπε πως η τριμερής συνάντηση της Αιγύπτου, της Κύπρου και της Ελλάδας, ήταν η συνέχεια των επισκέψεων που είχαν πραγματοποιήσει στο Κάιρο πριν λίγες μέρες ο ίδιος, όπως κι ο Κύπριος ομόλογός του. «Η σημερινή συνάντηση στέλνει το μήνυμα πως είμαστε αποφασισμένοι να προωθήσουμε αυτή την τριμερή πολιτική συνεργασία, την οποία θα οργανώσουμε και σε επίπεδο υπουργικό, αλλά και σε επίπεδο υπηρεσιακό, με τους πολιτικούς διευθυντές των τριών Υπουργείων. Σημασία έχει να λειτουργήσουμε μέσα στην περιοχή που μας ενδιαφέρει, την περιοχή της Μέσης Ανατολής και της Ανατολικής Μεσογείου, ως τρεις χώρες που ενδιαφέρονται για τη σταθερότητα, για την ειρήνη και για την ανάπτυξη. Άρα η πρωτοβουλία μας δεν γίνεται σε αντίθεση με άλλες χώρες ή με άλλες πρωτοβουλίες, αλλά γίνεται συμπληρωματικά».
Πρόσθεσε ότι η τριμερής αυτή συνεργασία δεν επηρεάζει τη διμερή συνεργασία που έχουμε μεταξύ τους οι χώρες και η οποία πρέπει να προχωρήσει όσο γίνεται ταχύτερα στα αντικείμενα που έχουν προσδιοριστεί. «Ένα βασικό αντικείμενο είναι η οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών και άρα η αξιοποίηση των δυνατοτήτων που μας δίνει το διεθνές δίκαιο της θάλασσας στη Μεσόγειο. Αυτό μας επιτρέπει να ασχοληθούμε με την ενέργεια, να αντλήσουμε πόρους, να δώσουμε προοπτικές ανάπτυξης στους λαούς μας».
Πηγή
16 σχόλια:
Κάποτε με έναν σχολιαστή που λέγεται Γεράκι είχαμε διαφωνήσει πολύ έντονα όσον αφορά την AOZ αλλα και όλη τη διαδικασία για τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων μας στο Αιγαίο, ωστόσο σε μια άποψη που εξέφρασε όσον αφορά το συγκεκριμένο ζήτημα θα συμφωνήσω. Οποιαδήποτε συμφωνία γίνει για την οριοθέτηση AOZ στην περιοχή του Καστελόριζου με την Αίγυπτο είναι για μας ουσιαστικά άχρηστη και ανέξοδη ουσιαστικά για την Αίγυπτο, το μονο που θα μπορέσουμε να ισχυριστούμε κάποτε θα είναι ότι η Αίγυπτος αναγνωρίζει στο Καστελόριζο δικαιώματα AOZ για παράδειγμα, μπορεί και το Israel, αν όμως δε συμφωνηθεί με την Τουρκια αυτό τότε δεν έχει και μεγάλη σημασία αυτό το γεγονός.
Η Αιγυπτιακή AOZ ωστόσο δε θα αλλάξει είτε αυτή συνορεύει με την Τουρκια είτε με την Ελλάδα, οποτε για αυτό λέω είναι ανέξοδη πολιτική για την Αίγυπτο. Από την άλλη οι και καλά συμφωνίες που φαίνεται να κάνει ο "γενναίος" ΥΠΕΞ και τα ανοίγματα προς την Αίγυπτο, πολύ φοβάμαι ότι τα κάνει για να προωθήσει απαράδεκτες λύσεις στο θέμα της Κύπρου και αυτό φάνηκε από τις δηλώσεις που έκανε ύστερα από τη συνάντηση που είχε με τον Νταβούτογλου. Για αυτό καλά θα κάνουμε όλοι να έχουμε τα ματια μας ανοιχτά, γιατί επίκεινται τραγικές εξελίξεις!
Για την Αίγυπτο έχεις λάθος Αλέξανδρε, αλλάζει η γραμμή οριοθέτησης ΑΟΖ με Ελλάδα αναλόγως αν δεχτεί ή δε δεχτεί τις ελληνικές απόψεις
Πες μου λεπτομέρειες φίλε Ανώνυμε, γιατί κάποιες φωτογραφίες στο διαδίκτυο δε δείχνουν καμία διαφορά.
Όπως και να έχει όμως και πάλι το Καστελόριζο είναι θέμα μεταξύ ημών και της Τουρκίας και όχι της Αιγύπτου, βέβαια είναι ευτυχές να ορίσουμε την ΑΟΖ της Κρήτης με τους Αιγύπτιους, αλλά από εκεί και μετά δε λύνουμε τίποτα όσον αφορά το Καστελόριζο ή τα Δωδεκάνησα. Όλο αυτό είναι γνωστό και ολοφάνερα ο Βενιζέλος το χρησιμοποιεί για να περαστούν άλλα πράγματα......
Οι κακές σχέσεις Αιγύπτου-Τουρκίας φαινομενικά μας ευνοεί να τρέξουμε το θέμα οριοθέτησης θαλασσίων ζωνών. Όμως το ζήτημα οριοθέτησης με την Αίγυπτο γεννά επιμέρους ζητήματα η επίλυση των οποίων εξαρτάται από τη διάθεση επιθετικής ή μη αντιμετώπισης του όλου ζητήματος από την κάθε πλευρά. Θα πρέπει να έχουμε υπόψη ότι παγίως στις διακρατικές συμφωνίες οριοθέτησης, όπως και στις δικαστικές επιλύσεις, όταν χαράσσεται η οριοθετική γραμμή δεν επεκτείνεται στα άκρα, σε περιοχές που υπάρχει δηλαδή επικάλυψη τρίτου κράτους. Στα τριπλά σημεία επαφής απαιτείται τριμερής συμφωνία για να ολοκληρωθεί η οριοθετική γραμμή με τη σύμφωνη γνώμη όλων των εμπλεκόμενων κρατών. Αυτό ακολουθήσαμε κι εμείς στην οριοθέτηση υφαλοκρηπίδας με την Ιταλία το 1977 αφήνοντας σε εκκρεμότητα την έκταση της οριοθετικής γραμμής που υπάρχει δυνητικά επικάλυψη από Αλβανία στα βόρεια και Λιβύη στα νότια κι αυτό ακολουθείται παγκοσμίως με εξαίρεση τις πολυδιαφημισμένες οριοθετήσεις της Κύπρου.
Με την Αίγυπτο η οριοθετική γραμμή, εφόσον υπολογισθεί με αυστηρή τήρηση μέσης απόστασης, αποτελείται ας πούμε από τρία μέρη που έχουν διαφορετικά χαρακτηριστικά.
http://img33.imageshack.us/img33/1088/klpl.jpg
(Α) Το δυτικότερο κομμάτι είναι το τριπλό σημείο επαφής Ελλάδας-Αιγύπτου-Λιβυης. Η μαύρη έκταση που εκτείνεται από το αιγυπτιακό κομμάτι ως το λιβυκό, παράγεται εφόσον αποδεχθούν τα άλλα μέρη πλήρη επήρεια στο Κουφονήσι και στο Γαϊδουρονήσι που βρίσκονται ΝΑ της Κρήτης. Οπότε εκεί δεν έχουμε απλά τριπλό σημείο επαφής αλλά και ζήτημα αποδοχής ή όχι πλήρους επήρειας τους από Αίγυπτο και Λιβύη.
(Β) Το κεντρικό κομμάτι είναι εκείνο που παράγεται από την πλήρη επήρεια των ακτών Κρήτης, Κάσου, Καρπάθου και Ρόδου. Η Τουρκία διεκδικεί να αναγνωριστεί μειωμένο έως μηδενικό εύρος δικαιώματος για τα ελληνικά νησιά, το οποίο σε αυτήν την περίπτωση δεν έχει ισχυρή νομικά ισχύ. Θεωρητικά είναι το πιο εύκολο κομμάτι να οριοθετήσουμε με την Αίγυπτο έχοντας νομικό πλεονέκτημα αρκετό ώστε να το αποδεχθεί και να συμφωνήσει η Αίγυπτος.
(Γ) Το ανατολικότερο κομμάτι (στο οποίο προφανώς αναφέρθηκε και ο Αλέξανδρος) είναι εκείνο που παράγεται εφόσον αναγνωριστεί πλήρες δικαίωμα στη Μεγίστη και στη Στρογγύλη (μπλε και κίτρινο χρώμα αντίστοιχα). Αποτελεί δε τριπλό σημείο επαφής Ελλάδας-Αιγύπτου-Κύπρου, ενώ υφίσταται και η εκκρεμότητα επέκτασης της οριοθετικής γραμμής Κύπρου-Αιγύπτου δυτικότερα για να συναντήσει τη γραμμή όπου ξεκινάει η επήρεια της Στρογγύλης. Το πρόβλημα που υπάρχει εδώ είναι πως η Τουρκία όχι απλώς αμφισβητεί τέτοιο δικαίωμα στη Στρογγύλη, αλλά ότι έχει νομικά βάση η αμφισβήτησή της αφού το πιο πιθανό είναι να αναγνωριστεί ως βράχος κι όχι ως νησί, ενώ ακόμα χειρότερα για εμάς είναι πως γενικά το σύμπλεγμα Μεγίστης γεωγραφικά βρίσκεται σε τέτοια θέση που δεν ευνοεί τη διαπραγματευτική μας θέση.
Τα τελευταία χρόνια έχουν γραφτεί πάρα πολλά σχετικά με το ζήτημα του συμπλέγματος Μεγίστης, τα περισσότερα εκ των οποίων κινούνται περισσότερο στο φάσμα των επιθυμιών και της φαντασίας παρά της πραγματικότητας, δημιουργώντας στρεβλές εντυπώσεις και υπερβολικές προσδοκίες. Εν μέσω πολλών παραπλανητικών ισχυρισμών ο κορυφαίος είναι ότι η ΑΟΖ μας λύνει τα προβλήματα, πάνω σε αυτό χτίστηκε η εντύπωση πως με την ΑΟΖ δεν υπάρχει πρόβλημα να αποδοθεί πλήρες δικαίωμα στο σύμπλεγμα Μεγίστης, το οποίο ικανοποιούσε την απαίτηση να ενώνονται οι ελλαδικές θαλάσσιες ζώνες. Λίγο πολύ πολλοί παρουσίαζαν πως αν δεν ενωθούν δεν θα μπορούν να περάσουν αγωγοί, καλώδια και τα σκάφη που θα μετέφεραν τους υδρογονάνθρακες. Εξάλλου κατά τους προβαλλόμενους ειδικούς η ΑΟΖ είναι αναγκαία διότι τα πλοία και οι πλατφόρμες εξόρυξης επιπλέουν στην ΑΟΖ κι όχι στην υφαλοκρηπίδα. Μέσα στον τεράστιο αριθμό στρεβλών εντυπώσεων καλλιεργήθηκε και αυτός που θέλει να λύνεται το πρόβλημα με απ' ευθείας οριοθέτηση ΑΟΖ με Κύπρο και Αίγυπτο αγνοώντας τη δυνητική επικάλυψη της Τουρκίας.
Υποβαθμίζεται το γεγονός πως μια πιθανή οριοθέτηση με Κύπρο και με Αίγυπτο δεν παράγει κανένα δικαίωμα κι ότι απαιτείται οριοθέτηση και με την Τουρκία μέσω, είτε διαπραγμάτευσης, είτε δικαστικής επίλυσης. Σε αυτό απαντούν συνήθως πως η Τουρκία
α) απλώς θα φωνάξει αλλά στο τέλος θα το βουλώσει, όπως έκανε με την Κύπρο, διαστρεβλώνοντας την πραγματικότητα, αφού η Κύπρος οριοθέτησε εκτάσεις εκεί που δεν υπήρχε τουρκική επικάλυψη
β) αν έχει πρόβλημα ας πάει στα δικαστήρια, παραβλέποντας, πρώτον, το γεγονός πως η Τουρκία έχει σοβαρό πλεονέκτημα για τη συγκεκριμένη περιοχή κι ότι πιθανώς να μην μας συμφέρει να εξεταστεί αποκομμένα από τη συνολική διαμάχη που υπάρχει στο Αιγαίο εντός του οποίου έχουμε εμείς πλεονέκτημα που πιθανότατα μας συμφέρει να το αξιοποιήσουμε αμβλύνοντας το αντικειμενικό μειονέκτημα που έχουμε στην περιοχή Μεγίστης. Δεύτερον, πως όσο η Τουρκία δεν συναινεί ή και δεν δεσμεύεται να επιλύσει το θέμα δικαστικά, οι οριοθετήσεις είναι άνευ αξίας αφού δεν παράγουν κανένα δικαίωμα καθώς απαιτείται οριοθέτηση και με αυτήν.
γ) οι συμφωνίες με Κύπρο και Αίγυπτο μας δίνουν πλεονέκτημα διπλωματικά ή έναντι δικαστικής επίλυσης, σκεπτικό το οποίο ενισχύουν με τον ισχυρισμό ότι οι κυπριακές οριοθετήσεις παράγουν "προηγούμενο" μέσης γραμμής που θα εφαρμόσουμε κι εμείς στις οριοθετήσεις μας, ενώ η αποδοχή πλήρους δικαιώματος σε Μεγίστη και Στρογγύλη δημιουργεί επίσης το σχετικό "προηγούμενο" που θα φέρει σε μειονεκτική θέση την τουρκική πλευρά, τόσο ως προς τη μέση γραμμή, όσο και ως προς την πλήρη επήρεια Μεγίστης-Στρογγύλης. Γνώμη μου είναι πως δεν δημιουργείται κανενός είδους "προηγούμενο" και δεν μπορεί να δεσμευτεί ένα κράτος από διακρατικές συμφωνίες άλλων, όπως δεν δεσμεύεται μια δικαστική απόφαση από αυτές. Τα διεθνή δικαστήρια τονίζουν πως η κάθε περίπτωση εξετάζεται με τους δικούς της ιδιαίτερους παράγοντες που τη χαρακτηρίζουν (ειδικές περιστάσεις) κι ότι προηγούμενες μεθοδολογίες δικαστικής (όχι διακρατικής) επίλυσης δεν δεσμεύουν επόμενες, γι αυτό και δεν έχει δημιουργηθεί εθιμικός κανόνας οριοθέτησης έπειτα από πολλών δεκάδων επιλύσεις. Η Μάλτα (νησί-κράτος), έναντι της Λιβύης, υπέβαλλε στο δικαστήριο εβδομήντα οριοθετήσεις με μέση γραμμή και το δικαστήριο το αγνόησε αποδίδοντάς της τελικώς μειωμένη επήρεια. Θα πρέπει λοιπόν να λάβουμε υπόψη πως όχι μόνο διακρατικές συμφωνίες δεν δεσμεύουν, αλλά δεν προβλέπεται στην UNCLOS III που συμπίπτει με το εθιμικό δίκαιο, καμία μέθοδος οριοθέτησης παρά μόνο η επίτευξη δίκαιας λύσης, γνωστό κι ως ευθυδικία. Ακόμα και αυτό φρόντισαν να το διαστρεβλώσουν τα προηγούμενα χρόνια παρουσιάζοντας την UNCLOS III ως κάτι διαφορετικό από το εθιμικό δίκαιο παρουσιάζοντας την UNCLOS III που δεν έχει υπογράψει η Τουρκία ως να προβλέπει τη μέση γραμμή και μάλιστα αυστηρά δίχως αποκλίσεις, ενώ παρουσίαζαν την ευθυδικία ως μοιρασιά που προβλέπεται από το εθιμικό δίκαιο που επικαλείται η Τουρκία.
Θα ήθελα να ευχαριστήσω το "Γεράκι" για την αναλυτικότατη καταχώρηση του. Είναι πολύ δύσκολο στις μέρες μας να βρει κανείς αξιόπιστες απόψεις πάνω σε ευαίσθητα ζητήματα που είτε αντιμετωπίζονται περισσότερο... συναισθηματικά είτε "εκ του πονηρού" για τη δημιουργία στρεβλών εντυπώσεων.
Συμφωνώ με την άποψη από το Γεράκι και θέλω να τονίσω πως το Υπουργείο τα ξέρει όλα αυτά και ειδικά ο συγκεκριμένος πολύ επικίνδυνος ΥΠΕΞ, ο οποίος προσπαθεί να εκμεταλλευτεί όλα αυτά τα γεγονότα εμφανιζόμενος ως μαχητής για να καλύψει τα τραγικά σχέδια για την Κύπρο. Επιμένω, πως αυτό που είπε μετά τη συνάντηση με τον Νταβούτογλου είναι τρομερά επικίνδυνο!
Γεράκι έχεις εν μέρει δίκιο και εν μέρει άδικο.
Όπως έγραψε και κάποιος παραπάνω, μια συμφωνία οριοθέτησης με την Αίγυπτο σαφώς έχει αξία, γιατί από τη γραμμή οριοθέτησης προκύπτει αν η Αίγυπτος δέχεται ή δε δέχεται τις ελληνικές θέσεις. Ας συγκρίνουν όλοι οι αναγνώστεςτο χάρτη στο λινκ που έδωσε το "Γεράκι" με τους χάρτες 4 και 5 σε αυτό το άρθρο του Χ. Μηνάγια:
http://www.enkripto.com/2012/04/blog-post_05.html
Στην πρώτη περίπτωση αναγνωρίζεται πλήρης ΑΟΖ σε Ρόδο / Κάσο / Κάρπαθο, στη δεύτερη περίπτωση (που απηχεί την τουρκική άποψη) δεν αναγνωρίζεται, και η διαφορά είναι προφανής. Επομένως η Αίγυπτος, όταν οριοθετεί ΑΟΖ με την Ελλάδα και όχι με την Τουρκία σε εκείνο το σημείο, δέχεται τις ελληνικές θέσεις. Αυτό νομίζω δεν το αμφισβητεί κανείς - το δέχεται και το "Γεράκι" στην παράγραφο (Β).
Το ίδιο ακριβώς ισχύει και στην περίπτωση του κρίσιμου σημείου ένωσης των ΑΟΖ Ελλάδας / Κύπρου / Αιγύπτου, νοτίως του συμπλέγματος Μεγίστης: αν η Αίγυπτος οριοθετήσει ΑΟΖ μόνο μαζί μας και με την Κύπρο, δέχεται τις ελληνικές θέσεις και απορρίπτει τις τουρκικές.
Το "Γεράκι" σωστά κατ' αρχήν εντοπίζει τη συνηθισμένη πλάνη που επικρατεί στην κοινή γνώμη, ότι δηλαδή οι όποιες ενέργειές μας σχετικά με την ΑΟΖ μπορούν να επιβληθούν μονομερώς στην Τουρκία. Δεν μπορούν. Η οριοθέτηση προϋποθέτει και τη συναίνεση του άλλου μέρους.
Προσοχή όμως: δε χρειάζεται να ερωτηθεί π.χ. η Γαλλία για την οριοθέτηση της ΑΟΖ του Ιονίου μεταξύ Ιταλίας, Αλβανίας και Ελλάδας. Αν δεν έχει ένα κράτος δικαιώματα, δεν απαιτείται και η συναίνεσή του. Και επειδή μπορεί κάποιοι γείτονές του να θεωρούν ότι δεν έχει δικαιώματα, τίποτα δεν τους εμποδίζει να οριοθετήσουν την ΑΟΖ μεταξύ τους όπως νομίζουν, ασχέτως αν διαφωνεί κάποιος άλλος.
Η συμφωνία τους είναι έγκυρη και δεσμευτική μεταξύ τους, και επαφίεται σε όποιο κράτος διαφωνεί (δηλαδή στο γείτονα που "ρίξανε") να διατυπώσει τις αντιρρήσεις του, πιθανότατα στα διεθνή δικαστήρια.
Επομένως είναι λάθος η θέση ότι μια συμφωνία οριοθέτησης μεταξύ Ελλάδας / Αιγύπτου / Κύπρου είναι άχρηστη, επειδή "δεν δεσμεύει την Τουρκία". Δεν τη δεσμεύει μεν, αλλά η Τουρκία θα πρέπει είτε να τη δεχτεί είτε να διατυπώσει τη διαφωνία της - αλλιώς η συμφωνία ισχύει, και με το πέρασμα του χρόνου (longus usus) και τη διαμόρφωση συνείδησης δικαίου (opinio iuris) διαμορφώνεται έθιμο που δεσμεύει και την Τουρκία. Επιπλέον, μέχρι να αντιδράσει η Τουρκία και να βγει δικαστική απόφαση, η συμφωνία οριοθέτησης είναι νόμιμη βάση για δικαιώματα παραχώρησης σε εταιρίες κλπ.
Απ' όσο είδα "Γεράκι", δέχτηκες ότι στην περιοχή "Β" ότι είναι εύκολο να οριοθετήσουμε με την Αίγυπτο, γιατί τα νομικά επιχειρήματα της Τουρκίας για την Κάσο και την Κάρπαθο δεν είναι ισχυρά. Πέραν του ότι η "ευκολία" επίτευξης συμφωνίας είναι πρωτίστως ζήτημα πολιτικής βούλησης από πλευράς Αιγύπτου, εδώ έχεις μπλέξει δύο διαφορετικά θέματα: (α) αν έχει ισχύ μια συμφωνία που αφήνει απέξω την Τουρκία και (β) αν τα νομικά επιχειρήματα της Τουρκίας είναι ισχυρά. Η συμφωνία έχει ισχύ και χωρίς τη συμμετοχή της Τουρκίας, ανεξαρτήτως αν τα νομικά επιχειρήματα της Τουρκίας είναι ισχυρά. Αυτό ισχύει τόσο νοτίως της Κάσου/Καρπάθου, όπου τα τουρκικά επιχειρήματα είναι αστεία, όσο και νοτίως του Καστελλορίζου, όπου έχουν τουλάχιστον κάποιο έδαφος. Και στις δύο περιπτώσεις η συμφωνία έχει ισχύ. Και στις δύο περιπτώσεις η Τουρκία μπορεί να διεκδικήσει όσα νομίζει ως δικαιώματά της σε ένα διεθνές δικαστήριο. Στη μία περίπτωση μπορεί να χάσει, στην άλλη μπορεί να κερδίσει. Μέχρι να το πράξει όμως, η συμφωνία είναι ισχυρή.
Οδυσσέα ωραία όλα αυτά, αλλά για αυτούς ακριβώς τους λόγους ο Τούρκος Υπουργός ενέργειας ανακοίνωσε πως το Barbaros βγαίνει για έρευνες σε αυτήν ακριβώς την περιοχή, που εμείς λέμε είναι δική μας, άρα τι επιλογές μας αφήνει; Ή το αφήνουμε κάνουμε έρευνες και εμμέσως αναγνωρίζουμε τα δικαιώματα της Τουρκίας ή το παρεμποδίζουμε, δημιουργούμε κρίση και γκριζάρουμε τη ζώνη ουσιαστικά.
Αλλά το όλο ζήτημα είναι άλλο, πως το μόνο σίγουρο είναι ότι η Τουρκία θα προσβάλλει την όποια συμφωνία Ελλάδος Αιγύπτου αμέσως ούτως ή άλλως και ουσιαστικά θα οδηγηθούμε για επίλυση στο διεθνές δικαστήριο, αυτό δηλαδή που λέμε τόσο καιρό και το οποίο είναι αναπόφευκτο. Με ποια χωρικά ύδατα θα πάμε εκεί ώστε να οριστεί η ΑΟΖ?
Άλλοι λένε υπάρχει συνολική συμφωνία για την περιοχή για αυτό είδαμε και αυτές τις δηλώσεις για την Κύπρο, δηλαδή θα αναγνωρίσουμε την κατοχή στην Κύπρο για να λύσουμε τη διαφορά της ΑΟΖ στο Διεθνές δικαστήριο ή πιστεύετε πως υπάρχει η παραμικρή περίπτωση να μην αμφισβητήσει αμέσως η Τουρκία οποιαδήποτε επίσημη συμφωνία Ελλάδος Αιγύπτου;
Αλέξανδρε είδες την Κύπρο να ζορίζεται καθόλου από τα τουρκικά ερευνητικά που βγαίνουν στη δική της περιοχή; Είδες τις ξένες εταιρίες να ζορίζονται; Οι Τούρκοι τη δουλειά τους κι εμείς τη δική μας.
Ως προς τα χωρικά ύδατα όμως θα συμφωνήσω: πριν από οποιαδήποτε οριοθέτηση υφαλοκρηπίδας ή ΑΟΖ πρέπει να έχει λυθεί το θέμα της επέκτασής τους, αλλιώς χάνουμε το δικαίωμα.
Το ερώτημα που προφανώς αναδεικνύεται είναι αν μπορεί η Τουρκία να ισχυριστεί ότι πρέπει να έχει λόγο στην οριοθέτηση που θα επιχειρηθεί μεταξύ Ελλάδας – Αιγύπτου, και κυρίως μέχρι ποιου (γεωγραφικού) σημείου.
Από μια ματιά στο χάρτη προκύπτει ότι για την οριοθέτηση της ΑΟΖ ανατολικά - νοτιοανατολικά της Κρήτης έχουν σημασία, από ελληνικής πλευράς, οι ανατολικές ακτές της Κρήτης, Κάσου, Καρπάθου και Ρόδου. Αυτές είναι που «παράγουν» δικαιώματα ΑΟΖ / υφαλοκρηπίδας στην επίμαχη περιοχή. Αυτό που πρέπει να προσεχθεί είναι ότι οι ανωτέρω ακτές σε σχέση με τις ακτές της νότιας Τουρκίας, οι οποίες παράγουν δικαιώματα επί των ιδίων θαλάσσιων εκτάσεων (εάν θεωρηθεί ότι στο Καστελόριζο θα αποδοθούν μειωμένα ή και μηδενικά δικαιώματα σε ΑΟΖ), δεν είναι αντικρινές αλλά παράπλευρες. Από τη νομολογία των διεθνών δικαστηρίων προκύπτει ότι σε τέτοιες περιπτώσεις δεν ακολουθείται μια συγκεκριμένη μέθοδος οριοθέτησης (έχει διακηρυχθεί επανειλημμένα σε σχετικές αποφάσεις ότι κάθε περίπτωση είναι μοναδική) και, συνεπώς, είναι άγνωστο το αποτέλεσμα της όποιας σχετικής διαδικασίας, άρα είναι άγνωστο και το εάν και ποιες από τις εκτάσεις αυτές θα αποδοθούν στην Ελλάδα, την Τουρκία ή την Αίγυπτο. Πολύ δε περισσότερο, επειδή το αποτέλεσμα (δηλαδή η διατήρηση ή υποχώρηση προς δυτικά - βορειοδυτικά του ορίου της ελληνικής ΑΟΖ στην περιοχή) μπορεί να εξαρτηθεί και από άγνωστες σήμερα παραμέτρους, όπως:
α) το εάν η οριοθέτηση θα αφορά μόνο την περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου ή θα συμπεριλάβει και το Αιγαίο,
β) το εάν για τις δύο χώρες (Ελλάδα και Τουρκία) οι όποιες «απώλειες» ή «κέρδη» στο θέμα του Καστελόριζου ή του Αιγαίου θα δημιουργήσουν την απαίτηση διορθώσεων στη χάραξη της ΑΟΖ στη συγκεκριμένη περιοχή για να αντισταθμιστούν «αδικίες» αλλού,
γ) το εάν όλα αυτά θα γίνουν με ελληνικά / τουρκικά χωρικά ύδατα στα 6 ή 12 ν.μ., κλπ.
Επομένως, κατά την ταπεινή μου άποψη, η Τουρκία ορθώς θεωρεί ότι δεν μπορεί να προδικαστεί το εάν στις ανατολικές ακτές της Κρήτης, Κάσου, Καρπάθου και Ρόδου θα αποδοθούν τελικά πλήρη δικαιώματα ΑΟΖ / υφαλοκρηπίδας, άρα έχει κάθε δικαίωμα να ισχυρίζεται πως μπορεί να αποδοθούν και στην ίδια εκτάσεις στην περιοχή (ασχέτως αν τα επιχειρήματά της για την απόκτηση των εκτάσεων αυτών είναι ισχυρά ή όχι), άρα αποτελεί και η ίδια ενδιαφερόμενο μέρος. Και επειδή, όπως ορίζει το διεθνές δίκαιο, οι διαπραγματεύσεις διεξάγονται μεταξύ των ενδιαφερομένων μερών και η όποια συμφωνία, για να έχει ισχύ, πρέπει να αποσπάσει τη συναίνεση (όλων προφανώς) των ενδιαφερομένων μερών, οποιαδήποτε οριοθέτηση δεν επικυρωθεί και από τα τρία μέρη (Ελλάδα – Αίγυπτος – Τουρκία) δεν έχει πρακτική αξία. Αρκεί, δε, να γίνουν οι ανάλογες έγγραφες παραστάσεις προς τα διεθνή διπλωματικά σώματα για να καταγραφεί η διαφωνία, οπότε ούτε και η προσφυγή σε διεθνές δικαστήριο εκ μέρους των Τούρκων είναι απαραίτητη.
Συμπερασματικά, η ασάφεια αναφορικά με την απόδοση των θαλάσσιων εκτάσεων της συγκεκριμένης περιοχής στα τρία ενδιαφερόμενα μέρη επεκτείνεται προς τα δυτικά μέχρι την κάθετο που διέρχεται από το σημείο όπου οι νότιες ακτές της Κρήτης στρέφονται ανατολικά. Όχι τυχαία, μέχρι εκεί εκτείνεται η περιοχή σεισμικών ερευνών στο σχετικό χάρτη που εξέδωσε στις 7-6-2011 το ΥΠΕΚΑ. Οι θαλάσσιες περιοχές ΝΑ των Δωδεκανήσων δεν γκριζάρονται, γιατί χωρίς οριοθέτηση είναι γκρίζες (=μη καθορισμένο σε ποιον ανήκουν) από μόνες τους. Οι ενέργειες των χωρών που εμπλέκονται έχουν πρωταρχικό σκοπό να μη «βαφτούν» οι περιοχές αυτές με το χρώμα του αντιπάλου.
Συμφωνω με τα περισσοτερα που ανφερουν οι σχολιαστες. Με το Καστελοριζο εκτιμω οτι αν παμε στο διεθνες δικαστηριο δεν θα δικαιωθουμε παιρνοντας πληρη επηρεια του συμπλεγματος. Σε αναλογες περιπτωσεις το δικαστηριο εχει δωσει μεγαλυτερη βαρυτητα στον ογκο των ηπειρωτικων ακτων παρα στην θεση των νησιδων.
Μια συμφωνια με Αιγυπτο και Κυπρο με αναγνωριση αυτων που διεκδικει η Ελλαδα δημιουργει θετικο προηγουμενο υπερ της Ελληνικης πλευρας.
Η επεκταση των χωρικων υδατων στα 12 νμ ειναι απαραιτητη πριν αρχισουν προσπαθειες για ρυθμιση θαλασσιων συνορων και ΑΟΖ με την Τουρκια.
Δεν εμπιστευομαι τους Ελληνες πολιτικους. Πολυ φοβαμαι οτι αν προχωρησουν οι διαπραγματευσεις θα γινει για να παρουσιαστουν σαν μεγαλη επιτυχια προς την κατευθυνση της ειρηνευσης και της αρσης των Ελληνοτουρκικων διαφορων και ας ειναι μια καταστροφη για τα Ελληνικα συμφεροντα και νομιμα δικαιωματα.
Δυστυχως οι Τουρκοι ειναι πολυ σταθεροι στις διεκδικησεις τους με γνωμωνα το εθνικο τους συμφερον, ενω εμεις προσανατολισμενοι κατα κανονα στο προσωπικο και εκλογικο οφελος και οχι στο εθνικο.
Οδυσσέα πιο αργά θα προσπαθώ να ξεκλέψω χρόνο να σχολιάσω την απάντησή σου προς εμένα. Στον Αλέξανδρο απαντάς ότι η Κύπρος και οι εταιρείες δεν ζορίζονται που βγαίνουν στη δική της περιοχή. Μα είναι αδιαμφισβήτητα κυπριακή, οι Τούρκοι δεν ισχυρίζονται πως έχουν επικάλυψη στα νότια, όπως γίνεται στις δικές μας εκτάσεις, αλλά εκεί κάνουν νταβατζιλίκι στο ψευδοκράτος και ζητούν να προβλεφθεί μερίδιο στα έσοδα για τους τ/κ, το οποίο δεν έχει αποκλειστεί από την κυπριακή πλευρά.
Όπως σε όλες τις περιπτώσεις με διεκδικούμενες εκτάσεις, έτσι και σε αυτές που αφορούν την ελληνική περίπτωση δεν υφίσταται δικαίωμα ώστε να υπάρχει πραγματική βάση στο ποιος θεωρεί τι και μέχρι που ως "δικά του". Σε τέτοιες εκτάσεις τα ερευνητικά ζορίζονται, ειδικά όταν είναι ξένα.
Οδυσσέα δεν έγραψα ότι δεν έχει αξία κι ότι είναι άχρηστη μια οριοθέτηση με την Αίγυπτο, αλλά ότι (α) γεννά επιμέρους ζητήματα η επίλυση των οποίων εξαρτάται από τη διάθεση επιθετικής ή μη αντιμετώπισης του όλου ζητήματος από την κάθε πλευρά, (β) δεν παράγει κανένα δικαίωμα κι ότι απαιτείται οριοθέτηση και με την Τουρκία μέσω, είτε διαπραγμάτευσης, είτε δικαστικής επίλυσης.
Ενώ συμφωνείς ως προς το (β), δλδ ότι είναι πλάνη να πιστεύει κανείς πως "οι όποιες ενέργειές μας σχετικά με την ΑΟΖ μπορούν να επιβληθούν μονομερώς στην Τουρκία", ότι "η οριοθέτηση προϋποθέτει και τη συναίνεση του άλλου μέρους", καταλήγεις πως "η συμφωνία οριοθέτησης είναι νόμιμη βάση για δικαιώματα παραχώρησης σε εταιρίες κλπ" με το οποίο σαφώς δεν συμφωνώ. Δεν μπορεί σε αμφισβητούμενη έκταση υφαλοκρηπίδας να γίνει έρευνα κι εκμετάλλευσή της ενώ εκκρεμεί η οριστική επίλυση καθορισμού των ορίων των αποκλειστικών κυριαρχικών δικαιωμάτων των δυνητικά εμπλεκομένων κρατών. Θα ήταν ενδιαφέρον να στήριζες αυτή την κρίσιμη λεπτομέρεια με κάποιο παράδειγμα ή και βάσει διεθνούς δικαίου.
Θυμίζω ότι Νορβηγοί και Ιταλοί δεν τόλμησαν να διεξάγουν έρευνες με τα Malene Ostervold και Explora σε εκτάσεις που αμφισβητήσαμε πως είναι τουρκική υφαλοκρηπίδα και δεν διεξήγαγαν τελικά έρευνες ούτε καν στην έκταση που παράγεται από τη Στρογγύλη. Παρομοίως πιο πρόσφατα τα Νορβηγικά σκάφη (της γαλλικής CGGVeritas) όπως με το Malene Ostervold της ίδιας, αν και δέσμευσαν έκταση που περιλάμβανε δυνητική ελληνική υφαλοκρηπίδα, τελικώς έπειτα από τις διαμαρτυρίες μας διεξήγαγε έρευνες μόνο στην τουρκική. Οι πορείες και η τελική περιοχή ερευνών των σεισμογραφικών, τα όρια των περιοχών έρευνας, αλλά και των οικοπέδων θεωρώ πως συνιστούν έναν άτυπο δίαυλο επικοινωνίας των δύο πλευρών καθώς υπάρχουν πολλές συμπτώσεις στις λεπτομέρειες για να είναι τυχαίες. Είναι ένα άλλο κεφάλαιο που δεν είναι του παρόντος. Τα γεγονότα αυτά δεν σημαίνουν ότι οι εταιρείες αναγνώρισαν πως είναι ελληνικές εκτάσεις, αλλά ότι είναι δυνητικά ελληνικές, δλδ διεκδικούμενες κι έχει τη σημασία του που το τονίζω. Πολλοί πιστεύουν ότι έτσι αναγνώρισαν πως είναι "δικές μας".
Αυτό που φαίνεται να προωθούν, χωρίς να σημαίνει βεβαίως ότι πραγματικά ισχύει, στην πολιτική πολλά λέγονται και λίγα γίνονται και το αντίστροφο, είναι αυτό ακριβώς που διατυπώνω στο (α). Το αν δλδ οι πλευρές συμφωνήσουν κι αποδεχθούν να εκβιάσουν το επιθυμητό αποτέλεσμα, το οποίο προϋποθέτει σύμπτωση συμφερόντων, κι όχι απλώς εξυπηρέτηση φίλιων συμφερόντων. Θυμίζω ότι στη διπλωματία δεν υπάρχουν μόνιμες φιλίες και συμμαχίες, παρά μόνο μόνιμα συμφέροντα. Έτσι η μέχρι τώρα προβαλλόμενη ως εχθρική αιγυπτιακή στάση που ουσιαστικά ήταν ουδέτερη, παρουσιάζεται πλέον ως φίλια που εξυπηρετεί τα συμφέροντά μας διογκώνοντας τις ήδη υπερβολικές προσδοκίες.
Αναφέρεις πως όταν χαρακτηρίζω το Β ως "θεωρητικά το πιο εύκολο κομμάτι να οριοθετήσουμε με την Αίγυπτο έχοντας νομικό πλεονέκτημα αρκετό ώστε να το αποδεχθεί και να συμφωνήσει", μπλέκω την ισχύ μιας οριοθέτησης (του Β), με την ισχύ των νομικών επιχειρημάτων της Τουρκίας στην υπόψη έκταση και το παραλληλίζεις με την περίπτωση Μεγίστης-Στρογγύλης. Όμως δεν ισχυρίστηκα, ούτε εννοώ, πως η οριοθέτηση αυτή, ή οποιαδήποτε άλλη στην περιοχή, θα παράγει δικαιώματα. Δεν θα παράγει όσο δεν υπάρχει διακρατική ή δικαστική επίλυση οριοθέτησης και με την Τουρκία. Όσο και να το υποβαθμίζουν, ε, δεν θα βγουν να το διατυμπανίσουν αυτοί που διαπραγματεύονται, εμείς, ο απλός κόσμος θα πρέπει να γνωρίζουμε τόσα όσα να υπάρχει ένα μέτρο στις προσδοκίες. Η δε συγκεκριμένη μου αναφορά αφορούσε μόνο στην υπόθεση που συμφωνήσουν σε ενδεχόμενη επιθετική προσέγγιση, όπου το Β προσφέρεται για οριοθέτηση χωρίς τις προεκτάσεις που δημιουργούνται αν η οριοθέτηση αφορούσε τη συνολική έκταση Α+Β+Γ. Ως προς το κομμάτι Β να επαναλάβω πως προκύπτει από την πλήρη επήρεια του νησιωτικού τόξου Κρήτης, Κάσου, Καρπάθου και Ρόδου κι όχι απλώς από Κάσο και Κάρπαθο όπως αναφέρεις και το παραλληλίζεις με Μεγίστη-Στρογγύλη, ενώ το Β παραμένει αμετάβλητο στο μεγαλύτερο ποσοστό αν υπολογίσεις τις ανατολικές ακτές Κρήτης με μειωμένες ή/και κλιμακούμενες στο υπόλοιπο τόξο μέχρι και Ρόδο. Τα σενάρια είναι πολλά κι όχι μόνο πλήρους και μηδενικής επήρειας, αυτό αποδεικνύεται κι από τις δικαστικές επιλύσεις.
Πρέπει να θεωρείται δεδομένο πως όλες οι πλευρές γνωρίζουν πως οι οριοθετήσεις δεν έχουν τη λογική άσπρου-μαύρου, δλδ μηδενικής ή πλήρους επήρειας, και σε καμία περίπτωση δεν είναι θέμα μαθηματικού υπολογισμού της ίσης (μέσης/πλάγιας) απόστασης. Οι δικαστικές αποφάσεις το αποδεικνύουν με ποικίλες ενδιάμεσες λύσεις προκειμένου να επιτευχθεί η δίκαια λύση που αναφέρεται και στα άρθρα οριοθέτησης υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ που είναι και ο σκοπός των δίκαιων αρχών που λαμβάνονται υπόψη απουσία πρόβλεψης συγκεκριμένης μεθόδου οριοθέτησης κι απουσία κριτηρίων που πρέπει να λαμβάνονται υπόψη. Η μοναδικότητα της κάθε υπόθεσης δεν μπορεί να γεννήσει εθιμικό κανόνα οριοθέτησης, ενώ οι ειδικές περιστάσεις που επηρεάζουν τον υπολογισμό της οριοθετικής γραμμής έχουν μεγαλύτερη βαρύτητα σε παρακείμενες ακτές όπως οι δικές μας και των τουρκικών από οτι σε αντικρινές όπως με τις αιγυπτιακές. Τα όσα αντίθετα καλλιεργεί η κάθε πλευρά είναι για άλλους λόγους και για δημιουργία εντυπώσεων άνευ πραγματικής αξίας, όπως πχ οι χάρτες του Yaycı που στο δυσμενέστερο για αυτούς σενάριο δεν έχει και το γνωστό δόντι του βρικόλακα. Έχουμε κι εμείς τους αντίστοιχους που ισχυρίζονται πολλά και διάφορα.
Αναφέρεις Οδυσσέα ως επιχείρημα πως "αν δεν έχει ένα κράτος δικαιώματα, δεν απαιτείται και η συναίνεσή του" και θέτεις το παράδειγμα της Γαλλίας σε σχέση με οριοθέτηση στο Ιόνιο. Σαφώς η Γαλλία ακόμα και να μπορούσε να αγνοήσει την Ιταλία δεν θα μπορούσε να έχει επικάλυψη, άρα και δυνητική έκταση στο Ιόνιο αφού θα της έλειπαν άλλα ~200νμ. Στην περίπτωσή μας όμως η Τουρκία δεν βρίσκεται (δυστυχώς) τόσο μακριά, αντιθέτως οι ηπειρωτικές ακτές της βρίσκονται ~1,5νμ μακριά από τη βραχονησίδα Στρογγύλη κι από τη Μεγίστη ενώ αυτά βρίσκονται ~65νμ από το πλησιέστερο νησί του Αιγαίου. Ενώ λοιπόν η Γαλλία είναι πρακτικά αδύνατον να έχει δικαιώματα θαλάσσιας ζώνης στο Ιόνιο κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί το ίδιο για τις τουρκικές ακτές νοτίως του συμπλέγματος Μεγίστης αν λάβεις υπόψη τη γενική πρακτική που προκύπτει από τις δικαστικές επιλύσεις με την οποία νησιά που η θέση τους δημιουργεί άδικο αποτέλεσμα αντιμετωπίζονται δυσμενώς.
Όσο αυξάνεται το άδικο αποτέλεσμα τόσο αυξάνεται και η πιθανότητα να αποδοθεί όχι απλώς μειωμένη αλλά μηδενική επήρεια. Ακόμα χειρότερα το σύμπλεγμα αυτό αποτελείται ουσιαστικά από τη Μεγίστη και κάποιες βραχονησίδες που είναι εξαιρετικά δύσκολο να πείσεις ότι δεν είναι νομικά βράχοι. Η θέση λοιπόν, δλδ η απόσταση από τα υπόλοιπα νησιά Αιγαίου, συν την εγγύτητα στις τουρκικές ακτές, δεν σου επιτρέπει να επικαλεσθείς γεωγραφική σύνδεση στα πλαίσια του νησιωτικού χαρακτηριστικού της Ελλάδας, παρά μόνο διοικητική που ουσιαστικά δεν έχει νομική αξία. Το ελληνικό μειονέκτημα μεγεθύνεται από τη δυσανάλογη αποδιδόμενη έκταση που παράγεται εις βάρος των τουρκικών ακτών, το επιχείρημα να προσμετρηθούν τα μήκη με τα υπόλοιπα νησιά δεν αμβλύνει το πρόβλημα του "άδικου αποτελέσματος" κατά το διεθνές δίκαιο. Χονδρικά αυτή είναι η νομική μας ισχύ στο συγκεκριμένο ζήτημα. Μέγιστη συνολική ωφέλεια, με διάφορους τρόπους θα μπορούσε να προέλθει μάλλον από την προσπάθεια συμψηφισμού με τα ζητήματα του Αιγαίου στα πλαίσια συνολικής ε/τ διευθέτησης των θαλασσίων ζωνών, κάτι το οποίο ακυρώνει το εγχείρημα που περιγράφεις με τη προσπάθεια δημιουργίας τοπικού εθίμου από οριοθετήσεις στα νότια, αφού προφανώς θα κατέληγε στα διεθνή δικαστήρια, ως αποκομμένη διαφορά από τη συνολική ε/τ, το οποίο μην ξεχνάμε ότι είναι πάγια τουρκική θέση αφού την εξυπηρετεί γνωρίζοντας πως εκεί έχει τεράστια νομικά πλεονεκτήματα.
Εκτός της διαφωνίας λοιπόν που έχω, βάσει όσων γνωρίζω και κατανοώ, περί δημιουργίας νόμιμης βάσης κυριαρχικών δικαιωμάτων (έρευνα κι εξόρυξη Υ/Α), ενώ εκκρεμεί δικαστική απόφαση όπως αναφέρεις, από μια οριοθέτηση που δεν δεσμεύει την Τουρκία που προφανώς θα την αμφισβητήσει, διαφωνώ κι ως προς την δημιουργία τοπικού εθίμου που θα προκύψει από τη συμφωνία αυτή, έστω με το πέρασμα του χρόνου. Το επιχείρημα αυτό σημαίνει το πως αντιλαμβάνονται τα κράτη το δίκαιο στην περιοχή που έρχεται σε αντίθεση με τη γενική πρακτική των δικαστικών επιλύσεων που εκφράζουν το πνεύμα του διεθνούς δικαίου. Δλδ η συμφωνία που περιγράφεις θα αφορά τον αυστηρό μαθηματικό υπολογισμό της γραμμής οριοθέτησης, δίχως ύπαρξη παραγόντων που να δικαιολογούν απόκλιση και δίχως να λαμβάνεται υπόψη το όποιο μέγεθος βαθμού απόκλισης θα μπορούσε να αποδοθεί στο άλλο κράτος της περιοχής αν εφαρμόζονταν η γενική πρακτική δλδ μέσω διακρατικής συμφωνίας ή δικαστικής επίλυσης βάσει δίκαιων αρχών που η εφαρμογή τους θα κατέληγε σε δίκαια λύση, το οποίο προβλέπεται και στην UNCLOS III η οποία λόγω γενικής αποδοχής έχει τέτοια ισχύ που δύσκολα επιτρέπει δημιουργία τοπικού κανόνα που να ανατρέπει το πνεύμα στο οποίο κινείται, δλδ της ευθυδικίας. Στη δε UNCLOS III που μας δεσμεύει με προβληματίζει το άρθρο 311 (XVII), ειδικά η παράγραφος 3. Ακόμα περισσότερο με προβληματίζει το άρθρο 38(2) του ΚΔΔ, που παραπέμπουν τα άρθρα οριοθέτησης υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ, που το επιχείρημά σου θέλει τρία κράτη να συμφωνήσουν ποια είναι τα όρια ενός τέταρτου που αν και επηρεάζεται ιδιαίτερα του απαγορεύεται το δικαίωμα να διαπραγματευτεί όπως ορίζει το διεθνές δίκαιο, ενώ οδηγούμενο αναγκαστικά σε διεθνές δικαστήριο, αυτό θα δεσμεύεται να ουσιαστικά να κρίνει την υπόθεση ex aequo et bono, ενώ δεν θα έχει προφανώς την αναγκαία συναίνεση, ώστε να αποκτήσει τη σχετική αρμοδιότητα. Πως θα δημιουργηθεί τοπικός κανόνας που θα ανατρέπει τα παραπάνω και κατά πόσο μπορεί να χαρακτηριστούν η Αίγυπτος και η Κύπρος ως κράτη που επηρεάζονται ιδιαίτερα όταν τα όρια της πλήρους επήρειας Μεγίστης-Στρογγύλης δεν διαφέρουν, παρά ελάχιστα, σε σχέση με το να υπολογιστούν από τις ακτές της Τουρκίας η οποία είναι κράτος που αντικειμενικά επηρεάζεται ιδιαίτερα; ("states whose interests are specially affected" κατά το ΔΔΧ σχετικά με την απαίτηση συναίνεσης της πρακτικής των κρατών κατά τη δημιουργία συνείδησης δικαίου).
Δημοσίευση σχολίου