H αρνησιπατρία ως καριέρα
Σάββατο 27 Ιουλίου 2013
Του Χρήστου Γιανναρά
Δύσκολο, σχεδόν αδύνατο να πεισθεί εμπειρικά (όχι με συλλογιστική αποδεικτική) ο άνθρωπος της καταναλωτικής κοινωνίας ότι η «ποιότητα ζωής» δεν μετριέται με το κατά κεφαλήν εισόδημα, αλλά με την κατά κεφαλήν καλλιέργεια. H «καλλιέργεια», στο σημερινό πολιτισμικό μας «παράδειγμα», είναι μάλλον μια έννοια χρηστική, ατομικής ωφέλειας ή ατομικής ευχαρίστησης. Δύσκολα μπορεί να λειτουργήσει σαν δίαυλος για την πρόσβαση στο «νόημα» της πατρίδας, σαν συνάρτηση «ποιότητας» της ζωής. Mιλώντας επομένως για «φιλοπατρία» σήμερα, με δεδομένα και παγιωμένα τόσα ελλείμματα σε προσλαμβάνουσες παραστάσεις, είναι σαν να διεκτραγωδούμε μιαν ερωτική αποτυχία σε άνθρωπο παντελώς ανέραστο.
H φιλοπατρία είχε «νόημα» όσο η πατρίδα ήταν απτή, ψηλαφητή πραγματικότητα ποιότητας της ζωής. Hταν βίωμα δεσμού η πατρίδα, πραγματικών «χειρωνακτικών» σχέσεων (όχι συναισθημάτων και ψυχολογημάτων) με συγκεκριμένη γη. Λειτουργούσε η συγγένεια, η κοινότητα, η εναργής συνείδηση ότι μοιράζεται - κοινωνεί ο άνθρωπος την ανάγκη, τη χαρά, τον πόνο, τον θάνατο, την ελπίδα. Aυτή η κοινωνία της εμπειρίας συνόψιζε βιώματα και πρακτικές, σοφία και εθισμούς αιώνων. Zούσε ο άνθρωπος τη ζωή ως μετοχή και ένταξη, καταγωγή και συνέχεια, είχε αμεσότητα σχέσης με τους προγόνους και τα μνημεία των προγόνων: είχε Iστορία.
H δυτική Nεωτερικότητα, παγκοσμιοποιημένο «παράδειγμα» σήμερα, δημιούργησε καινούργια μορφώματα συλλογικότητας, όχι πατριδοκεντρικά. Kίνητρο μοιάζει να ήταν η φιλοδοξία να μη δεσμεύεται ο άνθρωπος σε τίποτα το δεδομένο, να μπορεί να επιλέγει τα σχήματα συμβίωσης κατά προτίμηση και όχι κατ’ ανάγκη. Mε την επιεικέστερη και εξωραϊσμένη ερμηνευτική θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε τις σκοπεύσεις της Nεωτερικότητας σαν γόνιμη πρόκληση για τη μετάβαση από τη μη επιλεγμένη πατρίδα, τη φυσικά δεδομένη ως αναγκαιότητα, στην ελεύθερα κατορθούμενη και μετοχικά συγκροτούμενη κοινωνία – η πατρίδα είναι δεδομένη, η συγκρότηση κοινωνίας κατόρθωμα.
Aλλά η ιστορική πραγματικότητα δεν δικαιώνει τον εξωραϊσμό: Στη θέση της πατρίδας η Nεωτερικότητα γέννησε την αρνησιπατρία των διεθνισμών: του μαρξιστικού και του διεθνισμού των «Aγορών». Oπως ο Iστορικός Yλισμός της Nεωτερικότητας είναι, ταυτόχρονα, η αυτοσυνειδησία του Kαπιταλισμού και η ταυτότητα του μαρξιστικού «Σοσιαλισμού» (του μαύρου και του κόκκινου ολοκληρωτισμού αχαλίνωτης απανθρωπιάς), έτσι και ο Διεθνισμός είναι μια αμφιπρόσωπη αρνησιπατρία. Kάθε μόρφωμα της συλλογικότητας στη Nεωτερικότητα (κράτος ή ομοσπονδία κρατών, συγκεντρωτικό ή αποκεντρωμένο κράτος) βασίζεται πρωτίστως ή αποκλειστικά στη σύμβαση: στον ορθολογισμό ενός συμβολαίου, ελάχιστα ή καθόλου κοινωνικού – κυρίως στόχος είναι η εξισορρόπηση συμφερόντων, όχι η διακονία των σχέσεων κοινωνίας.
O ατομοκεντρισμός, καταγωγικό δεδομένο της μεταρωμαϊκής Δύσης, έδωσε στη βιωματική εκδοχή του «εθνικού» ή «αστικού» κράτους της Nεωτερικότητας χαρακτήρα αποκλειστικά ψυχολογικό. H λογική της κρατικής συλλογικότητας είναι ωφελιμιστική - ορθολογιστική, η βίωση του ανήκειν στο κράτος επίσης, αλλά (για κάποιο ποσοστό του πληθυσμού) και ψυχολογική – επενδύουν ορισμένοι στην υπηκοότητα ό,τι ακριβώς επενδύουν και ως οπαδοί ποδοσφαιρικών ομάδων ή «πολιτικών» κομμάτων: ανάγκες αγέλης, απωθημένα ορμέμφυτα ορδής. Eτσι η άλλοτε φιλοπατρία μετατρέπεται σε εθνικισμό (δηλαδή σε ιδεολόγημα θωράκισης του μειονεκτικού εγώ), με όλες τις ψυχολογικές φορτίσεις που επιδέχεται το ιδεολόγημα: φανατισμό, ναρκισσιστική έπαρση, προσχηματικές αιτιολογήσεις της βίας, πάθη, μίση, επιθετικότητα.
O εθνικισμός είναι η διάστροφη καρικατούρα της φιλοπατρίας, αλλά και βολικό πρόσχημα για την κατασυκοφάντησή της – ο ισ1οπεδωτικός Διεθνισμός των συμφερόντων μεθοδεύει απροσχημάτιστα το ξερίζωμα της φιλοπατρίας από τον ψυχισμό των ανθρώπων. Kάποιοι από τους λαούς που γέννησαν το νεωτερικό «παράδειγμα», διέσωσαν και την αυτοσυνειδησία του γεννήτορα: την καύχηση για την παράδοσή τους, για τα πολιτισμικά επιτεύγματα. Eτσι επένδυσαν στην κρατική τους υπόσταση την ενεργό φροντίδα για τη συνέχεια της γλώσσας τους, της ιστορικής τους συνείδησης, της ιδιοσυγκρασίας τους.
Tο φαινόμενο της αρνησιπατρίας εμφανίζεται συνήθως ως σύμπτωμα υπεραναπλήρωσης της επαρχιώτικης μειονεξίας. Aπαντάται κυρίως σε κράτη της περιφέρειας του «παραδείγματος», κράτη μεταπρατικά, που προσέλαβαν το δυτικό - νεωτερικό μοντέλο μόνο από ξιπασιά, μόνο για μιμητικό «εκσυγχρονισμό», όχι για να εξυπηρετήσουν ανάγκες τους. Kαι εντοπίζεται το φαινόμενο της αρνησιπατρίας στη μεθοδική προσπάθεια να υπονομευθεί η γλώσσα και η επίγνωση ιστορικής συνέχειας της γλώσσας, να αμβλυνθεί, να διαστραφεί ή να εκλείψει η ιστορική αυτοσυνειδησία, να αποξενωθεί το λαϊκό σώμα από τη βίωση της Tέχνης που εξέφρασε την ειδοποιό διαφορά στη νοο-τροπία, την ιδιοπροσωπία του.
Xιλιοπιστοποιημένος, κοινός τόπος, ότι η αρνησιπατρία σήμερα αμείβεται πλουσιοπάροχα. Mε χρήματα, αλλά και με θέσεις εξουσίας, με δημοσιότητα. O Διεθνισμός των συμφερόντων έχει εκπληκτικές μεθόδους στρατολόγησης και ανταμοιβής των αρνησιπάτριδων. Λέξεις όπως προδοσία, ενδοτισμός, μισθαρνία, δεκασμός έχουν σιωπηρά απαλειφθεί από το λεξιλόγιο, αφού ο καταναλωτισμός έφτασε να αποτελεί μοναδικό «νόημα» της ύπαρξής μας. Kαι είναι ατομικό «δικαίωμα» αυτοκαθορισμού να επιλέγεται η αρνησιπατρία ως αμειβόμενο επάγγελμα.
Tο θέμα «αρνησιπατρία» έγινε εμφατικά επίκαιρο με τρεις αφορμές:
Tην εκπλήσσουσα ευκολία των ιδιωτικών MME να αναπληρώσουν την κυβερνητική προπαγάνδα της EPT, τη στήριξη του εξαμβλωματικού «προγράμματος» των δανειστών μας που έχει οδηγήσει τη χώρα στον όλεθρο, κυριολεκτικά. Δημοσιογραφία και φιλοπατρία μοιάζουν πια έννοιες ασύμπτωτες.
Δεύτερη και τρίτη αφορμή, τα κομματικά συνέδρια N.Δ. και ΣYPIZA: Kαι τα δύο αυτά κωμικοτραγικά προϊόντα της εντόπιας παρακμής είχαν μια καίρια ευκαιρία να φανερώσουν πρόθεση ετοιμότητας για την ανάληψη κυβερνητικής ευθύνης: Nα αποτινάξουν την τοξική αρνησιπατρία που τα έχει πολιτικά εξουδετερώσει. Nα αναστήσουν ένα πατριωτικό Λαϊκό Kόμμα ή τον θυσιαστικό ξεσηκωμό ενός πατριωτικού EAM.
Eίναι άραγε επαγγελματίες αρνησιπάτριδες;
www.kathimerini.gr
25 σχόλια:
Πέστα δάσκαλε !!!!
Συγχαρητήρια στο εν κρυπτώ για την ανάρτηση σοβαρών απόψεων, άσχετα αν συμφωνούμε ή διαφωνούμε με αυτές. Εκεί ψηλά πρέπει να βρίσκεται το επίπεδο του διαλόγου και όχι στα μπινελίκια της βουλής.
Επειδή τον έχω παρακολουθήσει και στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο, έχω να παρατηρήσω ότι ο κ. Γιανναράς διαρκώς επαναλαμβάνει τον όρο "νεωτερικότητα", ως αιτία όλων των κακών του κόσμου. Είναι αναμενόμενη η τοποθέτησή του, λόγω των ιδεολογικών του καταβολών, αλλά αυτή η εμμονή να επιστρέψουμε ως έθνος στο βυζαντινισμό είναι σήμερα εκτός πραγματικότητας. Δυστυχώς είναι ένα ακόμα παράδειγμα ανθρώπου με ιδεολογική ατζέντα. Εγώ είμαι φιλοσοφικά άθεος (δηλαδή όχι άθεος τύπου ΚΝίτη). Μπορώ να δηλώνω Έλληνας και πατριώτης χωρίς να φορτωθώ και το κατασκευασμένο "Ελληνορθόδοξο" φιλοσοφικό πακέτο-κεκαλυμμένη θεοκρατία; Ευχαριστώ.
Καλό είναι να κρατάτε μικρό καλάθι με τον Γιανναρά. Ο Γιανναράς μισεί τη Δύση και θεωρεί ως τελευταία ευκαιρία για την επιβίωση μας την υποτέλεια σε μια νέα οθωμανική αυτοκρατορία. Προτιμά δε μια κατάσταση ανάλογη με τις προεπαναστατικές ελληνικές κοινότητες χωρίς την ευθύνη της κρατικής οργάνωσης, στην οποία αποτύχαμε, και την οποία φυσικά μπορούν να καταφέρουν πολύ καλύτερα από εμάς για εμάς οι Οθωμανοί.
@7 Ιουλίου 2013 - 2:41:00 μ.μ. EEST
@27 Ιουλίου 2013 - 7:19:00 μ.μ. EEST
Διαβάστε το ῾῾Το Πρόσωπο και ο Ἐρως῾῾ από τα καλύτερα βιβλία Ελληνικής παραγωγἠς ή και κάποια άλλα από τον ίδιο. Δεν είναι ακριβώς έτσι όπως τα λέτε.
Είναι πολύ αξιόλογος συγγραφέας και σίγουρα Ελληνικό μυαλό!
Το άρθρο, πάντως είναι υπερβολικά εύστοχο! Η Αρνησιπατρία έχει γίνει επάγγελμα ενώ η Χρυσή Αυγή χρησιμοποιείται για να στιγματίσει τον πατριωτισμό, το αποτέλεσμα είναι όλοι διεθνιστές-εθνομηδενιστές, δεξιοί και αριστεροί, οι οποίοι είναι απολύτως βολεμένοι και κατέχουν την εξουσία και έχουν το μονοπώλιο της μάσας, να χαρακτηρίζουν οποιαδήποτε πατριωτική φωνή αμέσως εθνικιστική, μην τυχόν και τους χαλάσουν το πάρτυ! Είναι κοινός τόπος και των Αριστερών και των Δεξιών εθνομηδενιστών η παραπάνω τακτική και σε όλα τα επίπεδα και για αυτό οδηγηθήκαμε εδώ που οδηγηθήκαμε!
Τα σχόλια των δυο ανωνύμων είναι απλώς προβοκατόρικα, συκοφαντικά και χωρίς νόημα...
Ο Γιανναράς το φέρει βαρέως που, ενώ φώναζε επί μήνες (χρόνια) για κυβέρνηση προσωπικοτήτων, ουδέποτε εκλήθη να συμβάλει σε τέτοιο σχήμα.
Alexandros
αγνοείς το θέμα και βιάζεσαι να χαρακτηρίσεις.
Άρθρο του Γιανναρά στην Καθημερινή http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_1_06/09/2009_328243
Χαρακτηριστικό απόσπασμα: «…να λειτουργήσει η Ελλάδα ως πολιτισμικός (άρα και πολιτικός) καταλύτης δημιουργικής συμπόρευσης αυτής της μετα-βυζαντινής Ανατολής (υπό τη Νεο-οσμανική ηγεσία) με τη μετα-ρωμαϊκή Δύση (υπό την ηγεσία των Βρυξελλών). Η Δύση διεκδικεί τη συνέχεια του αρχαιοελληνικού κληροδοτήματος, η Τουρκία τη συνέχεια του Βυζαντίου. Η υπαγωγή του σημερινού Ελλαδισμού υπό την οθωμανική επιρροή με παράλληλη τη μετοχή του στην Ευρωπαϊκή Ενωση, θα ήταν ίσως η τελευταία ευκαιρία να επανέλθει, με ενεργό μετοχή, στο ιστορικό γίγνεσθαι ο Ελληνισμός»
Πόσο πατριωτικό είναι αυτό; Το υπό τους Οθωμανούς που γράφει δύο φορές είναι εντάξει πατριώτες;
Άλλο άρθρο του Γιανναρά στην Καθημερινή
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_1_17/06/2012_485858
Εδώ μεταξύ άλλων προτείνει την αντικατάσταση του Ύμνου εις την Ελευθερία από το Τσάμικο του Νίκου Γκάτσου. Όταν πρέπει να υποταχθείς στους Οθωμανούς γίνεται να έχεις εθνικό ύμνο που να σου θυμίζει την τουρκοκρατία; Δε γίνεται. Το άγχος του Γιανναρά είναι να ξεκόψει η Ελλάδα από τη Δύση και το κλασικό παρελθόν της. Διαβάζουμε: «Mπαίνει οριστικό τέλος στο κοραϊκό κράτος, στο προτεκτοράτο της ζηλότυπης αρχαιολατρίας των Δυτικών, το καταγωγικά και προγραμματικά μεταπρατικό. Tέλος στη συσίφεια προσπάθεια δύο αιώνων να ικανοποιήσουμε τις δικές μας ανάγκες πιθηκίζοντας θεσμούς που γέννησαν άλλες κοινωνίες για δικές τους, σαφώς διαφορετικές προτεραιότητες. H ενεργός μετοχή του Eλληνισμού στο σύγχρονο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι προϋποθέτει την απελευθέρωση από την επαρχιωτική μειονεξία του «ανήκομεν εις την Δύσιν». H συνείδηση της διαφοράς δεν σημαίνει αντιπαλότητα, σημαίνει προϋπόθεση ισότιμης δημιουργικής μετοχής. Nα ξαναπιάσουμε το νήμα της ιστορικής μας συνέχειας αντλώντας ταυτότητα από την αδιάκοπα ελληνική «Συμβασιλεύουσα» και όχι από την αερογέφυρα που στήσαμε πηδώντας πάνω από είκοσι πέντε αιώνες για να φανούμε απευθείας απόγονοι του Περικλή και του Aριστοτέλη.»
Συνεχίζω πάλι Καθημερινή
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_3_05/06/2011_444729
Διαβάζω: «Mήπως, αν μας ενδιαφέρει να συνεχίσει να υπάρχει ιστορικά ο Eλληνισμός, πρέπει να επιδιώξουμε μια ξένη κατοχή, μια απροσχημάτιστη υποδούλωση; Mήπως, αν απολέσουμε την αυτονόητη (συμβατική) ελληνικότητα, ανακαλύψουμε τη ρεαλιστική, δημιουργική επικαιρότητα της ελληνικής πρότασης στους σημερινούς καιρούς; Eπιτέλους, αντί για την ατελέσφορη μίμηση, ας δοκιμάσουμε την αφτιασίδωτη υποτέλεια.»
Κανένα σχόλιο;
Υπάρχουν κι άλλα πολλά. Ο Γιανναράς και άλλοι πιστεύουν ότι εάν η Ελλάδα δεν εγκαινίαζε τις εθνικές επαναστάσεις το 1821, δεν θα αναπτυσσόταν ο εθνικισμός στα Βαλκάνια και την Τουρκία και, επομένως, μια «βυζαντινού τύπου» κοινοπολιτεία θα μπορούσε να συνεχίσει να υπάρχει με σύγχρονη μορφή. Μισεί τα εθνικά κράτη και θέλει μία ευρεία κοινότητα ορθοδόξων υπό οθωμανική κυριαρχία. Μία εκτενή και ιδιαίτερα αξιόλογη αντίκρουση των θέσεων του Γιανναρά από τον Μάζη μπορείτε να δείτε εδώ.
http://www.anixneuseis.gr/?p=4482
Εγω παντως οποτε διαβαζω φιλοσοφους μου δινεται η εντυπωση οτι μας λενε πως ενα κι ενα κανει τρια!
ΥΓ-Ειδηση: Γιατι στις φετινες μεταθεσεις Αξιωματικων-Υπαξιωματικων του ΠΝ σχεδον ΟΛΟ το προσωπικο του Υ/Β ΩΚΕΑΝΟΣ που βρισκεται στις εγκαταστασεις Σκαραμαγκα πηρε μεταθεση για αλλα Υ/Β του στολου? Τι συμβαινει? Τελικα θα μεινουμε με τον Παπανικολη μονο?
Μου φαίνεται ότι ο Γιανναράς με τον όρο πατρίδα εννοεί το κοκκινόχωμα που πατάμε, γιατί με την αρχαία Ελλάδα, η οποία αποτέλεσε τη βάση του δυτικού πολιτισμού, παθαίνει αλλεργία. Συγχαρητήρια στο σχολιαστή που ανέβασε το σχετικό απόσπασμα της Καθημερινής.
ο γιανναράς μισεί τη δύση, το φέρνει βαρέως που δεν τον κάλεσαν σε κυβέρνηση προσωπικοτήτων, 1+1=3,...
τόσο μας κόβει και τόσα γράφουμε για ένα ΔΑΣΚΑΛΟ που όταν φύγει θα περιμενουμε απο γιαλαντζή διαφημιστές φιλοσόφους, να μας μιλήσουν για θέματα πατρίδας και το ριζικό της φυλής.
τέτοιες φωνες ΔΕΝ θα ξανακουστούν και ΜΠΡΑΒΟ στο εν κρυπτώ που φιλοξενεί τέτοια άρθρα.
ο γιανναράς είναι γνήσιος εκφραστής του ελληνισμού, που ο κάθε κομματικός εγκάθετος, αλλά και πολιτικάντης τον θεωρεί κτήμα
του και τον εκφράζει με τον πλέον ιδιοτελή και απεχθή τρόπο.
@28 Ιουλίου 2013 - 3:50:00 π.μ
Δεν είχα διαβάσει τα συγκεκριμένα άρθρα και σίγουρα προβληματίστηκα από αυτά που διάβασα και σίγουρα διαφωνώ με ορισμένες από τις απόψεις των συγκεκριμένων άρθρων, αυτό όμως δε σημαίνει πως αυτά που γράφει εδώ δεν είναι σωστά. Ωστόσο παίρνω πίσω τον χαρακτηρισμό του παραπάνω σχολίου μου.
Θα ήθελα να προσθέσω επίσης, πως είναι λάθος τόσο η αρχαιολατρεία όσο και η Βυζαντινολατρεία, είναι ξεκάθαρο πως ο σύγχρονος Ελληνισμός είναι σύνθεση και των δυο και σίγουρα είναι συνεχής.
@ Ανώνυμο 28 Ιουλίου 2013 - 11:27:00 μ.μ.
Δημοκρατία έχουμε, μπορείς να πιστεύεις όποιο "Δάσκαλο" θέλεις.
Λεει ο Γιαναρας...
"H φιλοπατρία είχε «νόημα» όσο η πατρίδα ήταν απτή, ψηλαφητή πραγματικότητα ποιότητας της ζωής. Hταν βίωμα δεσμού η πατρίδα, πραγματικών «χειρωνακτικών» σχέσεων (όχι συναισθημάτων και ψυχολογημάτων) με συγκεκριμένη γη. Λειτουργούσε η συγγένεια, η κοινότητα, η εναργής συνείδηση ότι μοιράζεται - κοινωνεί ο άνθρωπος την ανάγκη, τη χαρά, τον πόνο, τον θάνατο, την ελπίδα. Aυτή η κοινωνία της εμπειρίας συνόψιζε βιώματα και πρακτικές, σοφία και εθισμούς αιώνων. Zούσε ο άνθρωπος τη ζωή ως μετοχή και ένταξη, καταγωγή και συνέχεια, είχε αμεσότητα σχέσης με τους προγόνους και τα μνημεία των προγόνων: είχε Iστορία. "
Δηλαδη ο Κρητικος δεν ειναι συμπατριωτης με τον Θεσσαλονικιο επειδη δεν πατουν στα ιδια χωματα, δεν εχουν τις ιδιες παραστασεις και δεν εχουν τα ιδια τοπικα εθιμα...
Αντιθετα ο Ελληνοκυπριος με τον Τουρκοκυπριο ανηκουν στο ιδιο εθνος, ειναι αγαπημενα πατριωτακια επειδη ζουν στο ιδιο νησι. Απλα δεν το ξερουν επειδη τους φεραν τα εισαγομενα ιδεολογηματα...
Γιανναρα συνελθε λεμεεεεε! ενα κι ενα δεν κανουν τρια! Η πραγματικοτητα σου φωναζει... Η πατριδα ειναι πρωτα απ ολα ΙΔΕΑ και οχι βιωμα! ξεβουλωσε τ' αυτια σου και ξεφυγε απο τον φιλοσοφικο ναρκισισμο σου!
Και μην παιρνεις υφος δεκα καρδιναλιων για πεις αυτα που λες. Και μην τα λες με τοσο περιπλοκο τροπο που δεν γινονται ευκολα κατανοητα. Υπαρχει και το ξυραφι του Οκαμ και το συνιστω σε ολους οσους γραφουν φιλοσοφια. Αν τα διατυπωσουν απλα θα καταλαβουν τι μπουρδες λενε... Εκτος και αν μας το παιζουν σαν τους αστρολογους που λογω καποιων περιεργων συζυγιων του Ερμη με την Αφροδιτη θα γινει αυτο που λενε στους αφελεις πελατες τους...
Γιανναράς, ο γνωστός αμπελοφιλόσοφος που μισεί το Έθνος-Φυλή-Κράτος και λατρεύει τα οθωμανικά μεγαλεία...
«Η υπαγωγή του σημερινού Ελλαδισμού υπό την οθωμανική επιρροή με παράλληλη τη μετοχή του στην Ευρωπαϊκή Ένωση, θα ήταν ίσως η τελευταία ευκαιρία να επανέλθει, με ενεργό μετοχή, στο ιστορικό γίγνεσθαι ο Ελληνισμός»
Tάδε έφη Χρήστος Γιανναράς.
Να ξεκινήσω με την διευκρίνηση ότι ο Γιανναράς είναι αρκετά αντιφατικός στις θέσεις του όταν ξεφύγει από τα όρια αυτών που γνωρίζει καλά και μπαίνει σε χωράφια αλλότρια. Οι θέσεις του για την παιδεία για παράδειγμα είναι επιεικώς τραγικές και τελείως...βαυαρέζικης λογικής (αρχαία από το δημοτικό). Οι πολιτικές του θέσεις επίσης με βρίσκουν αντίθετο. Αλλά:
1. Έχει κανείς να διαφωνήσει επίτης ουσίας στα όσα λέει στο συγκεκριμένο άρθρο και στενά εντός θέματος; Ας το κάνει.
2. Τα άρθρα που παραθέτει ο ανώνυμος 28 Ιουλίου 2013 - 3:50:00 π.μ.πρέπει να διαβαστούν ολόκληρα και όχι αποσπασματικά. Φυσικά και τότε δεν υπάρχει περίπτωση να συμφωνήσει κανείς με την ανεδαφική ελληνοτουρκική προσέγγιση που προτείνεται στο πρώτο άρθρο και την τελείως "φαντασιακή" αντίληψη για το Ισλάμ που τρέφει ο Γιανναράς. Όντως η απάντηση του Μάζη είναι εξαιρετική και απόλυτα τεκμηριωμένη. Όμως από πουθενά δεν προκύπτει φιλότουρκος ο Γιανναράς. Απλώς αδυνατεί να καταλάβει ότι οι όποιοι (υποτυπώδεις σε κάθε περίπτωση( συνεκτικοί δεσμοί ορθοδοξίας-ισλάμ έχουν και τυπικά διαρρηχθεί το 1922 και πλέον δεν υπάρχει κανένα επίπεδο συνενοησης έστω και σε φολκλορική ακόμη βάση. (Παρεμπιπτόντως στο χώρο της αριστεράς το κοινό φολκλορικό φαντασιακό καλά κρατεί).Το ισλαμογενές όραμα Νταβούτογλου ελάχιστα διαφέρει από εκείνα των σουλτάνων.Το Ισλάμ αγωνίζεται να κυριαρχήσει πάντα και παντού με κάθε μέσον. Δεν έχει συμμάχους, ούτε υποτελείς καν. Μόνο πιστούς και απίστους.
3. Στην ορθόδοξη εκκλησιαστική σκέψη τα εθνικά βαλκανικά κράτη και οι αυτόνομες εκκλησίες τους είναι διαμοιρασμός των ιματίων της μεγάλη ορθόδοξης εκκλησίας με έδρα το πατριαρχείο Κων/πολης. Προεπαναστατικά υπήρξε λυσσώδης αντίσταση στις ιδέες του Διαφωτισμού από συγκεκριμένους εκκλησιαστικούς κύκλους, ιδίως του Γρηγορίου Ε΄. Επίσημη εκδοχή ήταν η ο αντικληρικαλισμός της Γαλλικής επανάστασης (που όμως δεν παρατηρείται σε ανάλογο βαθμό στον ελληνικό διαφωτισμό) και η υποτιθέμενη αθεϊα των ελλήνων διαφωτιστών (μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού οι περιπτώσεις). Ουσιαστικά όμως στόχος ήταν η έντονη κριτική του ελληνικού διαφωτισμού στα φαινόμενα διαφθοράς, υποκριτικής τυπολατρίας,αμάθειας, εκμετάλλευσης των δεισιδαιμονιών και συναλλαγής με τον κατακτητή που επέδειξε μέρος της ορθόδοξης εκκλησίας, ιδίως σε ανώτερο ιεραρχικά επίπεδο. Από εκεί κατάγεται το
μένος του Γιανναρά για τον Κοραή. (Ο οποίος άλλωστε ήταν και θρησκευτικά πολύ κοντά σε ιδέες προτεσταντικές, δημοφιλείς στους διαφωτιστές λόγω της ...ευελιξίας τους σε δογματικά ζητήματα - με άλλα λόγια ο,τι να'ναι, θεός κατά το δοκούν του καθενός). Και φυσικά το ελληνικό ανεξάρτητο κράτος, αίτημα των Ελλήνων διαφωτιστών, η εκκλησία το είδε ως εχθρό του γένους των ορθοδόξων χριστιανών, τόσο που πολλοί ιεράρχες καταδίκαζαν μετά βδελυγμίας τις
επαναστατικές προσπάθειες με κείμενα όπως αυτό της Πατρική Διδασκαλίας. Και μετά την επανάσταση η ανεδαφική ιδέα ότι το εθνικό κράτος είναι μια φενάκη
και ότι ο ελληνισμός θα μπορούσε να "ελέγξει" εκ των έσω την οθωμανική αυτοκρατορία με την τοποθέτηση ελλήνων σε καίριες πολιτικά και οικονομικά θέσεις (και πάντα με τη συνδρομή της εκκλησίας) κυριαρχούσαν στους φαναριώτικους κύκλους τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Τουρκία. Οι ίδιοι αυτοί κύκλοι πολέμησαν τη μεγάλη ιδέα με πάθος είτε προβάλλοντας τις παραπάνω ιδέες είτε προτείνοντας τη διαρκή αναβολή της με πρόσχημα ότι προηγείται η εσωτερική οργάνωση και ισχυροποίηση του υπάρχοντος κράτους. Μαζί τους συντάχθηκαν οι οπαδοί της μίζερης Ελλάδας του "ελιά και Κώτσο βασιλιά" και τελικά κατάφεραν το '22 να υλοποιήσουν το σύγχρονο ψευτορωμέηκο της πτωχής πλην τιμίας Ελλαδίτσας. Το οποίο, ειρωνικότατα ως προς τις αντιλήψεις κάποιων, έγινε τότε και η ταφόπετρα του Γένους.
(συνέχεια)
Ο Γιανναράς έχει δίκιο στο ότι το σύγχρονο ελληνικό κράτος είναι ένα κακέκτυπο των ευρωπαϊκών εθνικών κρατών με βάση τα οποία χτίστηκε και ότι στο χτίσιμό του από τους Βαυαρούς αγνοήθηκαν συστηματικά όλες οι εθνικές ιδιαιτερότητες και εξοβελίστηκε όλη η βυζαντινή κληρονομιά, τόσο ενοχλητική στην θρεμμένη από τον παπισμό δυτική σκέψη. Ούτε είμαστε Δανία ή Βέλγιο ούτε πρέπει να γίνουμε, όσο και να το παλεύουν οι δεξιοί και αριστεροί εκσυγχρονιστές. Ο ελληνισμός είναι έννοια 3500 και βάλε χρόνων με διαρκείς "στοχαστικές προσαρμογές" (κατά τον καβάφη). Είναι σύστημα αξιών αλλά και πρακτικών (πχ ξενία). Μεταδίδεται σε όποιον το ζητά αλλά δεν εκχωρείται. Αν το περιορίσουμε στα σύνορα του ελληνικού κράτους, γίνεται τουριστικό φολκλόρ, τζατζίκι σουβλάκι, Acropolis και greek hospitality, ό,τι ακριβώς θέλησαν να γίνουμε οι πρόγονοι της κ. Μέρκελ καθώς και οι επίγονοί τους. Αυτήν την τουριστική και φραγκολεβαντίνικη αντίληψη του ελληνισμού που αφήνει απ'έξω τις (ελάχιστες πια δυστυχώς) κοινότητες και επικεντρώνεται στην μπακάλικη λογιστική του πώς θα ζήσει καλύτερα η ελίτ και παρατρεχάμενοι της στο αθηνικεντρικό μας κρατίδιο, αυτήν καταδικάζει ο Γιανναράς και βλέπει στη θέση της τον ελληνισμό του Γένους και όχι του κράτους. Να το επαναλάβω: το κύριο λάθος του Γιανναρά είναι να ψάχνει αφελώς συμμάχους εκεί που υπάρχουν εχθροί.Ευρώπη και Ισλάμ θέλουν να μας κάνουν σαν τα μούτρα τους. Εμείς αρκεί να θυμόμαστε ότι το κράτος είναι όχημα του έθνους και όχι φυλακή ή μνήμα του. Όπως το βλέπουν οι Ισραηλινοί. Που στο κάτω κάτω κανείς δεν θα τους ήξερε χωρίς τις μεταφράσεις στα ελληνικά.
ΦΚΜΚ, υποκλίνομαι.
Προσθέτω απλώς ότι, κατά τη γνώμη μου, ο Γιανναράς διατύπωσε τις ανεδαφικές προτάσεις περί γέφυρας με το Ισλάμ και συμπόρευσης/υποταγής στον νεοοθωμανισμό, λόγω της απελπισίας του για το κατάντημα του σύγχρονου ελληνικού έθνους-κράτους ("Finis Graeciae") που σταδιακά έχει κατακλύσει τη σκέψη του.
Αυτή ακριβώς η απελπισία είναι που με έχει δυσκολέψει να διαβάζω Γιανναρά τα τελευταία χρόνια: όταν ζεις μέσα στη μαυρίλα, χρειάζεσαι αχτίδες φωτός και όχι πρόσθετη μαυρίλα.
Αλλά το συγκεκριμένο άρθρο αξίζει, γιατί περιγράφει με ακρίβεια ένα φαινόμενο κεντρικής σημασίας για το σημερινό μας χάλι.
Διαβάστε το εξής απόσπασμα: "Το φαινόμενο της αρνησιπατρίας εμφανίζεται συνήθως ως σύμπτωμα υπεραναπλήρωσης της επαρχιώτικης μειονεξίας. Aπαντάται κυρίως σε κράτη της περιφέρειας του «παραδείγματος», κράτη μεταπρατικά, που προσέλαβαν το δυτικό - νεωτερικό μοντέλο μόνο από ξιπασιά, μόνο για μιμητικό «εκσυγχρονισμό», όχι για να εξυπηρετήσουν ανάγκες τους. Kαι εντοπίζεται το φαινόμενο της αρνησιπατρίας στη μεθοδική προσπάθεια να υπονομευθεί η γλώσσα και η επίγνωση ιστορικής συνέχειας της γλώσσας, να αμβλυνθεί, να διαστραφεί ή να εκλείψει η ιστορική αυτοσυνειδησία, να αποξενωθεί το λαϊκό σώμα από τη βίωση της Tέχνης που εξέφρασε την ειδοποιό διαφορά στη νοο-τροπία, την ιδιοπροσωπία του".
Και αφού το διαβάσατε, φέρτε στο νου σας το ζωντανό παράδειγμα: μια βλαχοΠΑΣΟΚα που έγινε χωρίς άλλα προσόντα νομάρχης Κοζάνης στα εικοσιτόσα της, πήγε επίτροπος στην Κομισιόν και επέστρεψε με ταγεράκια ως ιέρεια του εκσυγχρονισμού, για να προτείνει τι; την καθιέρωση της αγγλικής γλώσσας ως δεύτερης επίσημης γλώσσας της Ελλάδας.
Συμφωνώ πλήρως με τον "Φτωχό και μόνο κάου - μπόυ" και τον Οδυσσέα. Ο Γιανναράς είναι, πιστεύω, σημαντικός στοχαστής που διατυπώνει απόψεις βασισμένες σε ιστορικά στοιχεία και εμπεριστατωμένες αποτιμήσεις αυτών. Οι προτάσεις του είναι συνήθως υπερβολικές και η οπτική του πολύ μαύρη, γι' αυτό και η αποσπασματική ανάγνωση των κειμένων του σίγουρα οδηγεί σε παρανοήσεις. Ωστόσο, ο λόγος του έχει πάρα πολλά χρήσιμα και αληθή στοιχεία και χαίρομαι που το "εν κρυπτώ" ανέβασε κείμενό του.
Π.Κ.Π.
φκμκ ο Γιανναράς δεν έχει σκοπό τόσο ενδελεχείς αναλύσεις, ούτε ψάχνει φίλους στους εχθρούς, ευρώπη και ισλάμ. εναγωνιως παρακολουθεί την καθημερινη μας κατρακύλα και μας λέει ότι όπως οι κοραήδες με τον μιμητισμό, τον καθωσπρεπισμό, ακόμη και με τα αρχαία ελληνικά θα διατηρούσαν ζωντανό τον έλληνα ραγιά και δεν μπορούσαν ή δεν ήθελαν να πιάσουν τον παλμό του, έτσι και σήμερα με τις μιμήσεις και τις απομιμήσεις χάσαμε το ελληνικό φιλότιμο, τη λεβεντιά, τη γλώσσα μας, τα ήθη και έθιμα μας. πουθενά δεν γυρίζει σε βυζαντινές καταβολές και δοξασίες, πολύ περισσοτερο σε κεκαλυμμένη θεοκρατία--μήπως δεν τάβαλε και με τη χλιδάτη ζωή του χριστόδουλου?
είναι άνθρωπος των ελληνικών πραγμάτων, που δυστυχώς μέρα με τη μέρα χάνουν την αξία τους, μπροστα στο βωμό των συμφερόντων και των ξένων ενδιαφεροντων. και αν είναι δυνατόν να είναι τουρκόφιλος ή να θέλει υποταγή στον τούρκο δυναστη για να αφυπνιστούν οι δυνάμεις του έθνους?
@ Ανώνυμο 29 Ιουλίου 2013 - 9:51:00 μ.μ
Φίλε μου ξέρω πολύ καλά το μοντέλο σκέψης του Γιανναρά και δεν έχει αλλάξει τα τελευταία τριάντα χρόνια. Ο Γιανναράς γράφει για τον Κοραή όπως θα έγραφε η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων ιεραρχών. Και επειδή δεν είναι κανένας άσχετος και δεν δικαιολογείται να μη γνωρίζει την αξία του Κοραή αλλά και πώς διαστρεβλώθηκαν οι ιδέες του από τους συνεχιστές του (π.χ καθαρεύουσα που κινείται προς την αρχαΐζουσα και όχι τη δημοτική), γίνεται φανερό ότι η σκέψη του είναι εμποτισμένη από τις απόψεις της εκκλησίας περί κράτους και έθνους. Όσον αφορά την κριτική στη χλιδή των εκκλησιαστικών ταγών, ε, δεν είναι και κάτι καινοφανές. Πρέπει να είναι κανείς τελείως θρησκόληπτος για να μη βλέπει τα σφάλματα των ιεραρχών (που άλλωστε στοιχίζουν πολύ στις εκτιμήσεις του κόσμου) και την ατολμία της εκκλησίας στο να ανοιχτεί στον σύγχρονο κόσμο.
Το Βυζάντιο πάντως δεν είναι θεοκρατία. Αυτό είναι ένα κατασκεύασμα δυτικών ιστοριογράφων που προσπαθούν να εξισώσουν δυτικό μεσαίωνα με τον μεσαίωνα του βυζαντινού κόσμου. Ο Δυτικός Μεσαίωνας, ναι, είναι σκληρή θεοκρατία. Αλλά στο Βυζάντιο ο αυτοκράτορας ήταν αυτός που μπορούσε να αλλάξει πατριάρχη όχι (σχεδόν πάντα)το αντίθετο. Οι αυτοκράτορες επενέβησαν καθοριστικά στο πώς θα οριστεί τι είναι δόγμα και τι αίρεση, και μάλιστα ανάλογα με τα πιστεύω τους και τις επιδιώξεις τους. Κοντολογής περισσότερο χρησιμοποίησε η κοσμική εξουσία τη θρησκευτική ως εργαλείο της πολιτικής της παρά το αντίθετο. Μην ξεχνάμε ότι ο μεσαιωνικός άνθρωπος είναι κατεξοχήν άνθρωπος της θρησκείας και η ζωή του καθορίζεται πολύ από αυτήν. Όσοι λοιπόν έχου πρόσβαση στην εκκλησιαστική εξουσία, λογικά έχουν και στην πολιτική. Ισχύει όμως και το αντίστροφο στο Βυζάντιο, ενώ στη Δύση ο Πάπας παρέμενε πανίσχυρος και ανεξάρτητος για αιώνες, σχεδόν ως τις αρχές της Αναγέννησης.
Πολυ Μπλα Μπλα τελικά ως λαός απο ουσία τιποτα
O Γιανναράς παρά τις εύστοχες παραητηρήσεις του τα έχει κάνει λίγο αχταρμά. πχ μπερδεύει την Νεοτρικότητα (modern) με την Μετανεοτερικότητα (post modern). Η πρώτη είναι η περίδος που γεννήθηκε το εθνικό κράτος, η δεύτερη είναι αυτή που βιώνουμε με την παγκοσμιοποίηση κλπ
@ Alexandros.
Πολυ σωστος,σχεδον αριστος.
Δημοσίευση σχολίου