Το Πίρι Ρέις έφυγε, αλλά η τουρκική πρόκληση συνεχίζεται...
Πέμπτη 6 Οκτωβρίου 2011
Μπορεί το Πίρι Ρέις να εγκατέλειψε την κυπριακή ΑΟΖ (όπου διεξήγαγε ανενόχλητο έρευνες επί μια εβδομάδα), όμως η καταπάτηση της κυπριακής κυριαρχίας συνεχίζεται... Τη σκυτάλη πήραν τώρα τα νορβηγικά πλοία Thor Beamer και Bergen Surveyor, που από χθες κινούνται δυτικά της Κύπρου, στην περιοχή όπου κινήθηκε και το "Πίρι Ρέις" πριν λίγες ημέρες.
Υπενθυμίζεται ότι στις 15 Σεπτεμβρίου είχε εκδοθεί τουρκική αγγελία προς ναυτιλλομένους (NAVTEX)για διεξαγωγή σεισμικών ερευνών για λογαριασμό της Τουρκίας μεταξύ 15 Σεπτεμβρίου και 15 Νοεμβρίου, από τα νορβηγικά ερευνητικά πλοία BERGEN SURVEYOR, SHARONA, GLOMAR VENTURE και THOR BEAMER. Η εξαγγελθείσα περιοχή ερευνών (βλ. χάρτη παρακάτω, κίτρινη περιοχή) αποτυπώνει τις τουρκικές παράνομες αξιώσεις για ορισμό της τουρκικής ΑΟΖ χωρίς να ληφθεί υπόψη το Καστελλόριζο, ούτε τα κυριαρχικά δικαιώματα της Κύπρου (τα σωστά όρια ΑΟΖ Ελλάδας και Κύπρου αποτυπώνονται με λευκές γραμμές). 
Στο χάρτη παραπάνω φαίνεται ότι τα ερευνητικά σκάφη Thor Beamer και Bergen Surveyor, αφού κινήθηκαν επί τρεις περίπου εβδομάδες "σεμνά" κοντά στις τουρκικές ακτές (κίτρινα στίγματα βορείως Κύπρου), μετακινήθηκαν και χθες αργά το βράδυ κινούνταν δυτικά της Πάφου, σε περιοχή σαφώς εντός της κυπριακής ΑΟΖ. Μάλιστα η χαμηλή ταχύτητά τους (5,2 κόμβοι) υποδεικνύει ότι πιθανώς τις ώρες που δόθηκαν τα απεικονιζόμενα στίγματα διενεργούσαν έρευνες.
Είναι περιττό να τονιστεί για άλλη μια φορά ότι οι τουρκικές ενέργειες αποσκοπούν στη de facto ακύρωση της κυπριακής ΑΟΖ, και μάλιστα σε σημείο που δεν αμφισβητεί ισραηλινά συμφέροντα (το οικόπεδο "Αφροδίτη" εντοπίζεται με κύκλο στα όρια κυπριακής και ισραηλινής ΑΟΖ), ώστε να μην προξενήσει ισραηλινή αντίδραση. Έτσι η Κύπρος αντιμετωπίζει την τουρκική πρόκληση μόνη της, αφού και η Ελλάδα είναι απούσα, καθιστώντας κάθε σκέψη για ένοπλη παρεμπόδιση της τουρκικής πειρατείας ουτοπική. Τουλάχιστον όμως θα έπρεπε οι τουρκικές ενέργειες να καταγγελθούν σε όλα τα διεθνή fora, με τους υψηλότερους τόνους.
Επιπλέον, καλό θα ήταν η ελληνική κυβέρνηση, που παρακολουθεί εκ του μακρόθεν αυτή την προκλητική καταπάτηση της κυπριακής κυριαρχίας, να προετοιμάζεται για το επόμενο σκέλος της τουρκικής πρόκλησης: τις εξαγγελθείσες έρευνες νοτίως του Καστελλορίζου που περιλαμβάνονται στην ίδια NAVTEX. Εκεί θα είναι πλέον αδύνατο να σφυρίξουμε αδιάφορα...
33 σχόλια:
ΔΕΝ ΥΦΙΣΤΑΤΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ, ΑΚΟΜΑ ΝΑ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΕΤΕ;;
ΕΠΙΣΗΣ, ΔΕΝ ΥΦΙΣΤΑΤΑΙ ΕΛΛΑΔΑ ΩΣ ΚΡΑΤΟΣ...ΕΝΑ ΠΡΟΤΕΚΤΟΡΑΤΟ ΕΙΝΑΙ, ΜΙΑ ΑΠΟΙΚΙΑ ΙΘΑΓΕΝΩΝ ΜΕ ΞΕΝΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ...
ΚΑΝΩ ΛΑΘΟΣ;;;
-ΑΡΜΕΛ-
Αγαπητό Εν Κρυπτώ,
Λαμβάνοντας ως αφορμή το παραπάνω άρθρο θα ήθελα να επισημάνω δύο βασικές παρανοήσεις οι οποίες υπάρχουν αναφορικά με την υφαλοκρηπίδα/ΑΟΖ. Η πρώτη εξ αυτών είναι η χάραξη των ορίων των εν λόγω ζωνών με βάση τη μέθοδο της μέσης γραμμής και η δεύτερη το ζήτημα του Καστελόριζου.
1) Τα θέματα που αφορούν την υφαλοκρηπίδα/ΑΟΖ καθορίζονται από τη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας [UNCLOS, έχει κυρωθεί από την ελληνική Βουλή με το Ν. 2321/1995 (ΦΕΚ 136/Α/23-6-1995)]. Όπως προβλέπεται στη Σύμβαση, το εύρος της ΑΟΖ μπορεί να φτάσει τα 200 ν.μ. (άρθρο 57) και της υφαλοκρηπίδας τα 350 ν.μ. (άρθρο 76). Επειδή προφανώς στη Μεσόγειο οι αποστάσεις μεταξύ των ακτών είναι μικρότερες, τίθεται ζήτημα οριοθέτησης των δύο ζωνών. Η οριοθέτηση γίνεται βάσει των προβλέψεων των άρθρων 74 «Οριοθέτηση της ΑΟΖ μεταξύ Κρατών με έναντι ή προσκείμενες ακτές» και 83 «Οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας μεταξύ Κρατών με έναντι ή προσκείμενες ακτές». Στα άρθρα αυτά προβλέπεται ότι είτε α) η οριοθέτηση γίνεται κατόπιν συμφωνίας των ενδιαφερομένων κρατών, είτε β) σε περίπτωση που δεν υπάρξει συμφωνία μεταξύ των Κρατών, με την προσφυγή στις διαδικασίες που προβλέπονται στο Μέρος XV της Σύμβασης, δηλαδή σε διαιτησία από Διεθνές Δικαστήριο. Ο όρος «μέση γραμμή» δεν αναφέρεται πουθενά ως μεθοδολογία οριοθέτησης, συνεπώς είναι αυθαίρετη η χάραξη των ορίων ΑΟΖ/υφαλοκρηπίδας με βάση τη μέθοδο αυτή.
(συνέχεια)
2) Είναι ευρέως διαδεδομένη η άποψη ότι το Καστελόριζο «δικαιούται» ΑΟΖ/υφαλοκρηπίδα και μάλιστα πλήρους εύρους (με αποτέλεσμα να μεγιστοποιείται η έκταση που ανήκει στη χώρα μας οδηγώντας στην παραγωγή χαρτών όπως αυτός του παρόντος άρθρου). Αναφορικά με τα νησιά, η Σύμβαση ορίζει ότι (άρθρο 121, παρ. 2) «…η χωρική θάλασσα, η συνορεύουσα ζώνη, η αποκλειστική οικονομική ζώνη και η υφαλοκρηπίδα μιας νήσου καθορίζονται σύμφωνα με τις διατάξεις της παρούσας σύμβασης που εφαρμόζονται στις άλλες ηπειρωτικές περιοχές». Οι «διατάξεις της παρούσας σύμβασης» είναι προφανώς τα άρθρα 57 και 76, αλλά, μια και οι αποστάσεις της Μεσογείου είναι περιορισμένες, στην περίπτωση των ελληνικών νησιών γενικά και του Καστελόριζου ειδικότερα ισχύουν τα άρθρα 74 και 83 που αναφέρθηκαν προηγουμένως. Συνεπώς είτε θα υπάρξει συμφωνία μεταξύ Ελλάδας – Τουρκίας είτε θα υπάρξει προσφυγή σε Διεθνές Δικαστήριο. Και εδώ είναι ενδιαφέρον να δει κανείς το σκεπτικό των αποφάσεων που έχουν ληφθεί σε ανάλογες υποθέσεις. Ενδεικτικά, η πλέον πρόσφατη σχετική απόφαση εκδόθηκε το Φεβρουάριο του 2009 από το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης (www.icj-cij.org) για την οριοθέτηση ΑΟΖ/υφαλοκρηπίδας μεταξύ Ρουμανίας και Ουκρανίας. Αυτό που αφορά στην Ελλάδα έχει να κάνει με το ότι το ΔΔΧ έκρινε πως το ουκρανικό Νησί των Φιδιών, ως ευρισκόμενο μόνο του περί τα 20 ν.μ. μακριά από τις ηπειρωτικές ακτές, δεν αποτελεί τμήμα των ακτών της Ουκρανίας και άρα δεν έπρεπε να ληφθεί υπόψη κατά τον καθορισμό της προσωρινής γραμμής οριοθέτησης των θαλάσσιων ορίων μεταξύ των δύο χωρών. Είναι επίσης ενδιαφέρον πως το ΔΔΧ έκρινε πως δεν είχε σχέση με την υπόθεση ο αριθμός των κατοίκων που διαμένουν στο εν λόγω νησί. Τα παραπάνω καθιστούν από δύσκολο έως απίθανο, σε περίπτωση διεθνούς διαιτησίας, να αποδοθεί ΑΟΖ/υφαλοκρηπίδα στο Καστελόριζο, μια και αυτό βρίσκεται «αγκαλιά» με τις τουρκικές ακτές και σε πολύ μεγάλη απόσταση από τις ελληνικές, οπότε η ελληνική και η κυπριακή ΑΟΖ δε θα εφάπτονται. Βεβαίως κάθε υπόθεση εκδίκασης είναι μοναδική, ωστόσο είναι σαφές ότι αναφορικά με το Καστελόριζο η γεωγραφία και οι διεθνείς διαιτητικές αποφάσεις δεν ευνοούν τις ελληνικές θέσεις.
Επιγραμματικά, στο θέμα της ΑΟΖ/υφαλοκρηπίδας γύρω από το Καστελόριζο η Τουρκία διεκδικεί, ως επί το πλείστον, όχι θαλάσσιες εκτάσεις που ανήκουν στην Ελλάδα, αλλά εκτάσεις που κανείς δεν μπορεί να θεωρήσει δικές του μια και δεν έχει υπάρξει οριοθέτηση με βάση το Διεθνές Δίκαιο. Αυτό δεν αναιρεί φυσικά την ανάγκη να λάβουμε τα απαραίτητα μέτρα προκειμένου να αντιμετωπιστούν οι τουρκικές μονομερείς ενέργειες. Είναι όμως λάθος να νομίζουμε ότι μας ανήκει de facto η μισή Ανατολική Μεσόγειος, ή ότι η Τουρκία, επειδή είναι ο επιτιθέμενος, παραβιάζει πάντοτε το Διεθνές Δίκαιο και εμείς, επειδή είμαστε ο αμυνόμενος, το έχουμε πάντα με το μέρος μας.
Ενδιαφέρουσα η άποψη του Ηλία. Υπάρχει αντίλογος ;
Η άποψη του Ηλία έχει βάση, αλλά υπάρχει και αντίλογος.
Πράγματι δεν είναι υποχρεωτική η χρήση της μέσης γραμμής για την οριοθέτηση της ΑΟΖ, αλλά ελλείψει άλλου κριτηρίου κατ' αρχήν συζητάμε βάσει αυτής.
Επίσης, πράγματι υπάρχει η συγκεκριμένη απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης (Serpents' Island, 2009) που μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως προηγούμενο σε βάρος μας, αλλά κάθε περίπτωση είναι διαφορετική. Ακόμα κι αν αφήσουμε στην άκρη το κριτήριο των κατοίκων (που είναι πολύ περισσότεροι στην περίπτωση του Καστελλορίζου) υπάρχει το κριτήριο της οικονομικής δραστηριότητας (πολύ μεγαλύτερη στο Καστελλόριζο) και μάλιστα με ιστορική συνέχεια: το Καστελλόριζο είχε ανέκαθεν καραβοκύρηδες, που ασκούσαν εντατικά την αλιεία και το ναυτιλιακό εμπόριο, άρα μπορεί η γύρω του περιοχή να θεωρηθεί "οικονομική ζώνη" του.
Το ζήτημα είναι περίπλοκο και έχει αποτελέσει αντικείμενο ενδελεχούς μελέτης και στο Υπουργείο Εξωτερικών (βλ. σχετική διαρροή εγγράφου).
Επιπλέον, ας μην ξεχνάμε ότι αποφάσεις όπως της Χάγης δεν κρίνονται αποκλειστικά από το δίκαιο αλλά και από τα εμπλεκόμενα συμφέροντα. Π.χ. αν από την ΑΟΖ του Καστελλορίζου εξαρτάται η ενεργειακή σύνδεση του Ισραήλ με την Ευρώπη (με υποθαλάσσιο αγωγό), το ζήτημα αποκτά άλλες διαστάσεις...
Σε τελική ανάλυση πρέπει να λαμβάνουμε υπόψη όλα τα δεδομένα (και σαφώς αυτά που αναφέρει ο Ηλίας) και να έχουμε υπόψη ότι τυχόν απόφαση της Χάγης για το Καστελλόριζο ίσως να μη μας ευνοούσε. Αλλά ως Έλληνες ξεκινάμε από την ευνοϊκή για την Ελλάδα ερμηνεία.
Δλδ, συμφωνα με το σχολιασμο του Ηλια απο Κομοτηνη και κατ'αναλογια με τα οσα αποφασισε το ΔΔΧ νησια ή συμπλεγματα νησιων οπως πχ η Γροιλανδια δεν εχουν ΑΟΖ λογω αποκομμενης γεωγραφιας απο τη Δανια ?
Εχει ο Καναδας απορροφησει την ΑΟΖ της Γροιλανδιας και δεν το μαθαμε ? Ή μηπως η Τυνησια απορροφησε την ΑΟΖ της Μαλτας ή της Σικελιας ?Αν ειναι ποτε δυνατον ...
Ως αναφορα των αριθμο των κατοικων, εχω την εντυπωση οτι ειναι ενα μετρο "αμυντικο" και οχι "επιθετικο" και που αφορα κυριως κυριαρχια σε βραχονησιδες ωστε να εχουν κι αυτες μεριδιο στην χαραξη της ΑΟΖ του κυριαρχου κρατους.
Μηπως η διατυπωση εχει να κανει -και- με τις βραχονησιδες Spratley ?
Το Καστελλοριζο θεωρειται νησος,συμπλεγμα νησων,η τμημα της Δωδεκανησου;
Ποια ειναι η Ελληνικη θεση;
Ως γνωστον,οι Τουρκοι δια τεινονται οτι το Καστελλοριζο επικαθεται ΤΟΥΡΚΙΚΗΣ υφαλοκρηπιδος,κατι που απο οτι εχω ακουσει και διαβασει ειναι αστηρικτο.
Μηπως ομως το να εμπλακουμε σε συζητηση περι υφαλοκρηπιδος θα εξυπηρετουσε την Τουρκια;
Και τελος,αν,λεμε τωρα,''χασουμε''το Καστελλοριζο,θα μπορουσε να παρεμβληθει η Κρητη,ωστε να μην μπορει να ελθει σε επαφη η Τουρκικη με την Αιγυπτιακη ΑΟΖ;
Αν βεβαια υπαρχει διαθεση εκ μερους μας να ''σταθουμε'' στην Ανατολικη Μεσογειο,και δεν ειναι ηδη πουλημενο το παιχνιδι.
Ηλία νομίζω πως το σχόλιο σου ακούσια δίνει τροφή για αδράνεια στους γνωστούς υπόπτους. Η νομική θέση μας είναι ισχυρή χωρίς αυτό να σημαίνει η ΑΟΖ θα είναι κατα ανάγκη αυτή ακριβώς μετά από κάποια δίκη στη Χάγη. Ο παραλληλισμός με την Ρουμανο-Ουκρανική διαφωνία έχει πολύ περισσότερες διαφορές παρά ομοιότητες ενώ ακόμα κι αν ήταν ίδια δεν θα προδίκαζε ίδιο αποτέλεσμα. Σχετικά συνάπτω και σχετικό τμήμα από σχόλιο μου απο το http://www.enkripto.com/2011/01/blog-post_7077.html
"Κατ'αρχήν το αποτέλεσμα ποτέ δεν προδικάζεται και κατά τη γνώμη μου οι διαφορές είναι πιο πολλές από τις ομοιότητες με το δεδικασμένο παράδειγμα που αναφέρεις. Συγκεκριμένα καταλαβαίνω ότι η απόφαση πάρθηκε λαμβάνοντας την σχετική συνθήκη για το καθορισμό ΑΟΖ ως 2ουσας σημασίας μόνο μιας και υπήρχουν διάφορες προηγούμενες συμφωνίες (πολύ μεγάλη διαφορά).
Τα συμπεράσματα αναφέρουν πως δεν κρίθικε εάν το συγκεκριμένο νησάκι (το οποίο έχει πολύ μικρό μέγεθος 0.17τχ) είναι βραχονησίδα ή νησί και δικαιούται επιπλέον ΑΟΖ αφου η "απαιτούμενη" περιοχή λόγω του νησιού υπερκαλύπτεται από την αντίστοιχη που δημιουργεί το κυρίως σώμα της Ουκρανίας" ενώ συνεκτιμήθικαν οι ήδη συμφωνημένες γραμμές οριοθέτησης μεταξύ των δυο κρατών (σκέφτεται κανείς μια "ενδιάμεση συμφωνία" τι κακό μπορεί να κάνει??).Συγκεκριμένα σε διάφορες συνθήκες έως και το 2003 η Ουκρανία δεχόταν 12 μίλια εκμεταλέυσιμη περιοχή γύρω από το νησί.
(Τα σχετικά στοιχεία τα πέρνω από το http://blog.fpc.org.uk/2009/03/battle-for-serpent-island.html που βρήκα τυχαία στο google)
Τέλος κάπου παλαιότερα είχα διαβάσει ότι ήταν ακατοικητο νησάκι μέχρι πριν κάποια χρόνια και κατοικήθηκε επι τούτου, δηλ. για να αξιώσει η Ουκρανία επιπλέον περιοχή. Αυτό το στοιχείο το αναφέρω με επιφύλαξη γιατί δεν το έχω διασταυρώσει αλλά έχει και αυτό τη σημασία του. Σαν συμπέρασμα νομίζω ότι μιλάμε για πολύ διαφορετική περίπτωση."
(ξανά αντιγράφω τις φράσεις: "2ουσας σημασίας" και "δεν κρίθικε καν αν το συγκεκριμένο νησάκι είναι βραχονησίδα ή νησί και δικαιούται επιπλέον ΑΟΖ"!)
Η αναφορά του Οδυσσέα είναι πολύ σημαντική - απο τη μια ένα τεχνητά κατοικήσιμο νησί (100 στρατιώτες και οι οικογένειές τους από το 2007 και πολύ μικρή επιφάνεια: 0,17 τ.χλμ και,από την άλλη το ΣΥΜΠΛΕΓΜΑ του Καστελόριζου, με υπερχιλιετή τεκμηριωμένη οικονομική ζωή.
Πιστεύω πως η αδράνεια είναι ο χειρότερος δρόμος αφου δίνει την ευκαιρία να δημιουργήσει de facto καταστάσεις η Τoυρκία.
Η ιδέα δεν είναι να έρθουμε σε συμφωνία για ΑοΖ με τη Τουρκία. Αυτό δε θα γίνει για πολλούς λόγους. ενδεικτικά: οι μαξιμαλιστικές απαιτήσεις που θα θέσει εάν καν το συζητήσει μέχρι τον πρακτικό λόγο ότι για αυτό ακριβως το σημείο κυρίως δεν αναγνωρίζει το σχετικο Δίκαιο της θάλασσας - στο Καστελόριζο είναι το σημείο που έχει να χάσει τα περισσότερα αν πάει με το νόμο. Η πολιτική της Τ. είναι να γκριζάρει το σύμπαν και στην αναμπουμπουλα να προσπαθήσει να κερδίσει τα πάντα. Η αδράνεια μας βοηθάει στο γκριζαρισμα και δημιουργεί πατήματα.
Η ιδέα είναι να έρθουμε σε συμφωνία για ΑοΖ με τη Κύπρο. Στη συνέχεια η Τουρκία έχει δυο δρόμους (δε μπορώ να σκεφτώ άλλο) α) να κάνει μονομερή προσφυγή στη Χάγη όπου ακόμα κι αν δεν δικαιωθούμε απόλυτα (που επαναλαμβάνω πως είναι εφικτό κατά τη γνώμη μου) θα έχουμε ένα ξεκάθαρο χώρο που θα μας αναγνωριστεί και θα ξέρουμε τι κάνουμε. Η συγκυρία είναι καλή γιατί η αλαζονία της Τουρκίας έχει εκνευρίσει τους πάντες. β) να αμφισβητήσει τη συμφωνία με παραβιάσεις και έρευνες. Αυτό όμως το κάνει έτσι κι αλιώς προσπαθώντας να δημιουργήσει παρακαταθήκες. Κι αλιώς είναι να καταγγέλεις την Τουρκία αν προσπαθεί να κάνει έρευνες σε ανακυρηγμένη ΑΟΖ και αλιώς σε "πιθανή" ΑοΖ. Κατακλείδα: με την αδράνεια έχουμε μόνο να χάσουμε και (αντιγράφωντάς το Β Μαρκεζίνη από το παραπάνω link) η ιδέα να υποχωρήσουμε αμαχητί (κυριολεκτικά και μεταφορικά) δεν είναι καθόλου ελληνική! k@
Οδυσσέα,
Είναι αλήθεια ότι το επιχείρημα περί αριθμού κατοίκων, διάρκειας παραμονής αυτών, οικονομικής ζωής κλπ. φαίνεται ισχυρό. Η θέση όμως του ΔΔΧ, όπως έχει εκφραστεί σε αποφάσεις στο παρελθόν, είναι ξεκάθαρη: «Δεδομένου ότι τα δικαιώματα σε ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδα που αποδίδονται σε ένα κράτος έχουν μόνιμο χαρακτήρα (δηλαδή δε μεταβάλλονται με την πάροδο του χρόνου), πρέπει και τα κριτήρια που εξετάζονται προκειμένου να γίνει η δίκαιη κατανομή των δικαιωμάτων αυτών να έχουν επίσης μόνιμο χαρακτήρα». Κατά το ΔΔΧ λοιπόν το μόνο πρωταρχικής σημασίας κριτήριο είναι οι μάζες ξηράς των κρατών και ειδικότερα το μήκος των «συναφών ακτών», αυτών δηλαδή που «παράγουν δικαιώματα» για ΑΟΖ/υφαλοκρηπίδα και επηρεάζουν τη σχετική οριοθέτηση. Αυτός είναι ο λόγος που παράγοντες όπως ο πληθυσμός, η ιστορική παρουσία κλπ. συνήθως δεν εξετάζονται, μια και είναι ευμετάβλητες και διαστρεβλώνουν τη γεωγραφική πραγματικότητα.
Συμφωνώ πως τα ευρύτερα γεωπολιτικά συμφέροντα ενδέχεται να επηρεάσουν τις αποφάσεις των Διεθνών Δικαστηρίων, αν και εσύ με τη σειρά σου φαντάζομαι θα συμφωνήσεις πως δεν πρέπει να βασιζόμαστε σε αυτήν την ευμετάβλητη και μη ελεγχόμενη από εμάς παράμετρο. Το Ισραήλ πάντως, εδώ και λίγο καιρό, για τη μεταφορά των κοιτασμάτων του φυσικού αερίου φαίνεται πως προκρίνει την κατασκευή αγωγού από το έδαφός του προς την Κύπρο, την υγροποίησή του εκεί και τη μεταφορά στην Ευρώπη όχι με νέο αγωγό, αλλά με δεξαμενόπλοια. Κάποιος θα μπορούσε να πει ότι ο νέος τρόπος είναι φτηνότερος και πιο γρήγορος. Άλλος θα μπορούσε να θεωρήσει πως το Ισραήλ «επενδύει» πολλαπλά στην Κύπρο. Ένας τρίτος πως ένα δεξαμενόπλοιο παρακολουθείται και φρουρείται από αέρος και θαλάσσης πολύ πιο εύκολα από έναν αγωγό ποντισμένο σε μεγάλα βάθη από δολιοφθορές «φίλων και συμμάχων». Και ένας τέταρτος θα μπορούσε να ισχυριστεί πως το Ισραήλ μελέτησε τον τελευταίο καιρό το διεθνές δίκαιο και τις σχετικές αποφάσεις που ενδέχεται να βρουν εφαρμογή στην περίπτωση του Καστελόριζου, θεώρησε ότι η ελληνική και κυπριακή ΑΟΖ μάλλον δε θα έχουν επαφή σε περίπτωση διεθνούς διαιτησίας και προτίμησε να μη ρισκάρει να βρεθεί με τον αγωγό του εντός τουρκικής ΑΟΖ. Όλες οι παραπάνω ερμηνείες της μεταβολής του ισραηλινού σχεδιασμού θα μπορούσαν να είναι ορθές.
(συνέχεια)
Θα ήθελα επίσης να επισημάνω τα ακόλουθα: στο άρθρο η αναφορά που συνοδεύει το χάρτη αναφέρει «…τα σωστά όρια ΑΟΖ Ελλάδας και Κύπρου αποτυπώνονται με λευκές γραμμές». Στην απάντησή σου όμως στο σχόλιό μου λες ότι «…ελλείψει άλλου κριτηρίου (ενν. από αυτό της μέσης γραμμής) κατ’ αρχήν συζητάμε βάσει αυτής». Θα μπορούσε να θεωρήσει κάποιος αυθαίρετη αυτήν τη βάση εκκίνησης – εξάλλου, αρμόδιοι για την ερμηνεία του διεθνούς δικαίου είναι τα διεθνή δικαστήρια και κανείς άλλος. Το πιο σημαντικό όμως είναι πως αυτή η παραδοχή, αυθαίρετη ή όχι, αληθής ή όχι, δεν εμφανίζεται στο άρθρο ως παραδοχή ή έστω ως αρχική βάση συζήτησης, υποκείμενη σε προσαρμογές μέσω ανταλλαγής απόψεων, αλλά ως «σωστή», κάτι οριστικό και τελεσίδικο. Αυτό συνιστά, κατά την ταπεινή μου άποψη, «φάουλ». Επίσης στο τέλος της απάντησης αναφέρεται: «Αλλά ως Έλληνες ξεκινάμε από την ευνοϊκή για την Ελλάδα ερμηνεία». Εάν η παρατήρηση αυτή έγινε για να καταδειχτεί ένα εγγενές μειονέκτημα της ελληνικής κοινής γνώμης (του τύπου «τι να γίνει, αυτοί είμαστε, πάντα υπεραισιόδοξοι» κλπ.) μπορεί να γίνει αποδεκτή. Εάν όμως αποτελεί θέση στην οποία βασίστηκε το άρθρο τότε είναι προβληματική και ο λόγος είναι προφανής: παρουσιάζεται μόνο η ευνοϊκότερη εκδοχή των γεγονότων και όχι η δυσμενέστερη και τυχόν ενδιάμεσες με αποτέλεσμα έλλειμμα ενημέρωσης και δημιουργία λανθασμένων εντυπώσεων για το τι πρέπει να αναμένεται σε περίπτωση προσφυγής σε διαιτησία και τι θα αποτελέσει θετικό ή αρνητικό αποτέλεσμα και με ποια κριτήρια. Ξεκαθαρίζω πως δε θέλω να υποδείξω σε κανέναν τι να γράφει και πώς να κάνει τη δουλειά του, αλλά πιστεύω πως, μια και το παρόν ιστολόγιο είναι από τα πλέον υπεύθυνα και θεωρώ πως παρακολουθείται από πολλούς, έχει προφανώς το δικό του μερίδιο στη διαμόρφωσης άποψης των πολιτών και καταθέτω τις παραπάνω θέσεις ως αντικείμενο προβληματισμού και διαλόγου.
(συνέχεια)
Ανώνυμε 6 Οκτωβρίου 2011 8:36 μ.μ.
Παραθέτω κάποιες πιο λεπτομερείς εξηγήσεις ως απάντηση για τις απορίες σου: όπως έγραψα και προηγουμένως, το ΔΔΧ θεωρεί πως τα δικαιώματα για ΑΟΖ/υφαλοκρηπίδα παράγονται από τις μάζες ξηράς και, ειδικότερα, από το μήκος των συναφών ακτών που έχουν τα κράτη στην κατοχή τους (συναφείς ακτές είναι αυτές που «βλέπουν» προς επικαλυπτόμενες – διεκδικούμενες θαλάσσιες εκτάσεις, για παράδειγμα οι ακτές των ελληνικών νησιών του Αιγαίου οι οποίες βλέπουν προς τα δυτικά δε θα ληφθούν υπόψη). Το ουκρανικό Νησί των Φιδιών αγνοήθηκε κατά τη χάραξη της οριοθετικής γραμμής γιατί θεωρήθηκε πως δεν αποτελεί τμήμα της διαμόρφωσης των ακτών της Ουκρανίας, μια και βρίσκεται μονάχο του σε απόσταση 20 ναυτικών μιλίων από την ακτή, άρα δεν μπορούσε να ληφθεί υπόψη στη χάραξη της προσωρινής γραμμής οριοθέτησης (προφανώς το μικρό μήκος ακτών του νησιού έπαιξε σημαντικό ρόλο). Ας σημειωθεί πως η απόφαση στηρίχτηκε αποκλειστικά στον παράγοντα της γεωγραφίας (δεν εξετάστηκε καν αν το Νησί των Φιδιών ήταν κατοικημένο, από πότε κλπ.). Για το Καστελόριζο η κατάσταση είναι πολύ πιο δυσμενής για τη χώρα μας: η απόστασή του από την κοντινότερη ελληνική ακτή είναι της τάξης των 60-65 ν.μ. ενώ η τουρκική απέχει λιγότερα από 2 ν.μ. Επίσης είναι σημαντικό να αναφερθεί (το γιατί θα φανεί στη συνέχεια) πως οι ακτές του νησιωτικού συμπλέγματος έχουν (πολύ χονδρικά) μήκος της τάξης των 10-15 ν.μ. ενώ οι αντίστοιχες συναφείς τουρκικές ακτές ξεπερνούν (πάλι κατά προσέγγιση) τα 100 ν.μ. (ξεκινώντας βόρεια της Ρόδου και φτάνοντας έως το εξέχον ακρωτήρι ΝΑ της πόλης Kumluca όπως αυτή αναγράφεται στο Google Earth). Η Γροιλανδία διαθέτει ΑΟΖ γιατί προφανώς δεν μπορούσαν να αγνοηθούν οι τεράστιου μήκους ακτές της. Η Μάλτα, ως ξεχωριστό και αποκλειστικά νησιωτικό κράτος, αλλά κυρίως λόγω απόστασης από την Τυνησία, επίσης δικαιούται ΑΟΖ. Τέλος, ακόμη κι αν δεν υπήρχε η Μάλτα, η ακόμη μεγαλύτερη απόσταση της Σικελίας από την Τυνησία και το μεγάλο μήκος ακτών του ιταλικού νησιού (γύρω στα 200 ν.μ.) πάλι θα διασφάλιζαν πως αυτό θα δικαιούνταν ΑΟΖ/υφαλοκρηπίδα (μην ξεχνιόμαστε, μιλάμε και για τα δύο). Όλες οι παραπάνω περιπτώσεις διαφέρουν κατά πολύ από αυτήν του Καστελόριζου.
(συνέχεια)
Πρέπει επίσης να επισημανθεί το εξής πολύ σημαντικό: με τη χάραξη από ένα διεθνές δικαστήριο της προσωρινής γραμμής οριοθέτησης γίνεται έλεγχος για το κατά πόσον η συγκεκριμένη λύση είναι δίκαιη. Για το σκοπό αυτό χρησιμοποιείται η αρχή της «αναλογικότητας»: συγκρίνεται ο λόγος των μηκών των συναφών ακτών των δύο κρατών από τη μια, με το λόγο των θαλάσσιων εκτάσεων ΑΟΖ/υφαλοκρηπίδας που τους αποδίδονται από την άλλη. Σκοπός δεν είναι η εξίσωση των δύο κλασμάτων αλλά η «διορθωτική προσέγγισή τους» για την επίτευξη δίκαιης λύσης (το εύρος αυτής της «διόρθωσης» είναι θέμα αποκλειστικά της κρίσης του εκάστοτε δικαστηρίου). Κατόπιν εφαρμογής της συγκεκριμένης μεθόδου το ΔΔΧ έκρινε πως το αρχικό θαλάσσιο όριο που χώριζε «στη μέση» διαφιλονικούμενες θαλάσσιες περιοχές έπρεπε να μετατοπιστεί υπέρ της Λιβύης και εις βάρος της Μάλτας, προς τα βόρεια (υπόθεση Λιβύης εναντίον Μάλτας, απόφαση το 1985) καθώς και υπέρ της Γροιλανδίας και εις βάρος του νορβηγικού νησιού Γιαν Μάγιεν, προς τα δυτικά - νοτιοδυτικά (υπόθεση Δανίας εναντίον Νορβηγίας, απόφαση το 1993). Η δοκιμή της «αναλογικότητας» στην περίπτωση του Καστελόριζου θα είναι πολύ δυσμενέστερη για τις θέσεις μας: ο λόγος των συναφών ακτών είναι της τάξης του 1:8 τουλάχιστον υπέρ της Τουρκίας, ενώ αυτός των αποδιδόμενων εκτάσεων ΑΟΖ/υφαλοκρηπίδας περίπου 1:3 υπέρ του Καστελόριζου (με πολύ πρόχειρους υπολογισμούς). Με απλά λόγια, μια ακτή 8 φορές μικρότερη σε μήκος από μια άλλη «προικοδοτείται» με θαλάσσια έκταση 3 φορές μεγαλύτερη από την πρώτη. Είναι προφανές πως η μέθοδος αυτή δεν εξασφαλίζει δίκαιη λύση κατά το ΔΔΧ, πιθανότατα ούτε καν με κάποιας μορφής «διόρθωση», οπότε είναι σχεδόν σίγουρο ότι δεν θα αποδοθεί ΑΟΖ/υφαλοκρηπίδα στο Καστελόριζο.
(συνέχεια)
ΑΧΕΡΩΝ
Τρεις επισημάνσεις: πρώτον, η Τουρκία δεν επικαλείται πλέον το επιχείρημα πως τα νησιά μας επικάθονται σε τουρκική υφαλοκρηπίδα, και ο λόγος είναι πως το ΔΔΧ στην υπόθεση Λιβύης εναντίον Μάλτας δήλωσε πως, από τη στιγμή που κάθε κράτος μπορεί να διεκδικεί υφαλοκρηπίδα έως τα 350 ν.μ. ανεξάρτητα της γεωγραφικής διαμόρφωσης του βυθού είναι άνευ σημασίας η εξέταση για την οριοθέτηση κριτηρίων που έχουν γεωμορφολογικό χαρακτήρα αναφορικά με το θαλάσσιο πυθμένα. Δεύτερον, όπως προκύπτει από τα άρθρα 74 και 83 της UNCLOS που ανέφερα στο πρώτο σχόλιό μου, οι επαφές μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας για την οριοθέτηση ΑΟΖ/υφαλοκρηπίδας είναι επιβεβλημένες από το διεθνές δίκαιο. Το τι κουβεντιάζεται σε αυτές είναι άλλο θέμα… Τρίτον, ο μόνος τρόπος να υπάρχει επαφή ελληνικής και κυπριακής ΑΟΖ/υφαλοκρηπίδας είναι να αποδοθούν πλήρη σχετικά δικαιώματα στο Καστελόριζο (δύσκολο), έχοντας χρησιμοποιηθεί η μέθοδος της μέσης γραμμής (πολύ δύσκολο) και να μην υπάρξει μεταβολή των εν λόγω ορίων μετά τη δοκιμή της «αναλογικότητας» (μάλλον απίθανο). Με δύο λόγια, οι ελπίδες μας είναι μάλλον μηδαμινές, αν όχι μηδενικές (χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν πρέπει να προβάλουμε τις σχετικές απαιτήσεις στο πλαίσιο της διαπραγμάτευσης).
(συνέχεια)
Ανώνυμε 7 Οκτωβρίου 2011 12:57 μ.μ.
Συμφωνώ πως κάθε υπόθεση είναι μοναδική, αλλά νομίζω πως εξήγησα παραπάνω γιατί η νομική μας θέση για το Καστελόριζο είναι, κατά την άποψή μου πάντα, κάθε άλλο παρά ισχυρή. Και το επαναλαμβάνω με μια πρόταση: το ΔΔΧ θεωρεί πως ο κρίσιμος παράγοντας είναι η γεωγραφία, και τον παράγοντα αυτόν τον έχει υπέρ της η Τουρκία και όχι εμείς. Επιπλέον, πρέπει κανείς να προσέξει και το εξής: η Τουρκία στο ζήτημα του Καστελόριζου έχει να κερδίσει τα περισσότερα, όχι τα λιγότερα. Αυτός είναι ο πραγματικός λόγος που θέλει να το αποσυνδέσει από το Αιγαίο και να το τοποθετήσει στη Μεσόγειο: θεωρεί ότι σε συνολική διαπραγμάτευση το ελληνικό μειονέκτημα στην περιοχή του Καστελόριζου ενδεχομένως να αντισταθμιστεί με ευνοϊκότερες ρυθμίσεις για τη χώρα μας στο Αιγαίο. Θέλει λοιπόν να αποκομίσει τα μέγιστα στο θέμα αυτό, και στη συνέχεια για το Αιγαίο να υπάρξει ξεχωριστή διαπραγμάτευση/διεθνής διαιτησία. Έξυπνη κίνηση ομολογουμένως. Η δική μας θέση είναι προφανής και αποτυπώνεται στο διαρρεύσαν έγγραφο του Υπουργείου Εξωτερικών: πρέπει να υπάρξει συνολική λύση στο θέμα και όχι «σαλαμοποίηση». Και τολμώ να πω ότι απαιτείται να προσφύγουμε εμείς πρώτοι σε διεθνή διαιτησία, γιατί αν τυχόν τολμήσει και το κάνει η Τουρκία μόνο για την περιοχή του Καστελόριζου μπορεί να βρεθούμε αντιμέτωποι με μεγάλα προβλήματα. Υπάρχει όμως μια σημαντική παράμετρος: με δεδομένες τις απόψεις που έχει διαμορφώσει ο μέσος Έλληνας (και Τούρκος, προφανώς) πολίτης για το ζήτημα αυτό, όσο έχει ασχοληθεί, αλλά και με το επίπεδο της ενημέρωσης που υπάρχει, είναι πολύ πιθανό να θεωρηθεί η μη απόδοση ΑΟΖ/υφαλοκρηπίδας στο Καστελόριζο ως ελληνική ήττα, προδοσία κλπ. ασχέτως του αν αυτή αντισταθμιστεί στο Αιγαίο. Η κοινή γνώμη λοιπόν πρέπει να ενημερωθεί για τα πραγματικά δεδομένα για να μη θεωρηθεί ότι «η Τουρκία πήρε κομμάτι από τις θάλασσές μας» ή ότι μας ανήκει όλη η Ανατολική Μεσόγειος και τη χάσαμε.
Τέλος, τα στοιχεία που αναφέρω προέρχονται από άρθρα του ελληνικού αμυντικού τύπου και το διεθνές δίκαιο, και όποιος επιθυμεί μπορεί να μπει στην ιστοσελίδα του ΔΔΧ και να μελετήσει το σκεπτικό των αποφάσεων. Εκεί αποτυπώνονται τα πραγματικά δεδομένα, και αν οι γνωστοί ύποπτοι δε θέλουν να ενεργοποιηθούν, αφήνοντας την κοινή γνώμη στο σκοτάδι, εξίσου σημαντικό μερίδιο ευθύνης έχει ο καθένας μας, εάν συνεχίσει να υιοθετεί άκριτα όλες τις υπερβολές που αναπαράγονται για αυτό το σημαντικό και επίκαιρο θέμα.
Με την αναγνώριση του Αιγαίου ως Παρακτίου Αρχιπελάγους στο διεθνές δίκαιο καλύπτονται τα κυριαρχικά κενά που ονομάζονται διεθνή ύδατα.
http://www.aigaio.org/page4.html .[[[[Εξ ου και το Καστελοριζο ανηκει στην Μεσογειο ,που μας ειπε την τελευταια φορα στην Αθηνα ο υπ.εξ. της Τουρκιας Νταβουκογλου ]]]].και εδω https://nationalpride.wordpress.com/2010/11/20/%CF%84%CE%BF-%CE%B1%CE%B9%CE%B3%CE%B1%CE%AF%CE%BF-%CF%89%CF%82-%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%AC%CE%BA%CF%84%CE%B9%CE%BF-%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B9%CF%80%CE%AD%CE%BB%CE%B1%CE%B3%CE%BF%CF%82/ και εδω http://isxys.blogspot.com/2010/09/blog-post_03.html T.
Mαλιστα.Οφειλω να ομολογησω οτι τα συμπληρωματικα σχολια του Ηλια απο Κομοτηνη ηταν αρκετα διαφωτιστικα.
Εχω ομως μια ενσταση ως αναφορα τις συναφεις ακτες του Καστελοριζου σε σχεση με την απεναντι ηπειρωτικη ακτη και τα ποσοστα που προκυπτουν απο τη σχεση αυτη.
Νομιζω οτι δεν ειναι "δικαιο" - κι ας μου επιτραπει η εκφραση - να δεχομαστε οτι σε αποκομμενο γεωγραφικα νησι οι συναφεις ακτες παιζουν κυριο λογο, ειτε λαμβανονται υπ'οψιν μονο οσες ειναι απεναντι απο την ηπειρωτικη χωρα, ειτε και η συνολικη τους εκταση.
Αυτο ειναι ενας πασιφανεστατος στραγγαλισμος του νησιου και της οικονομικης ζωης του.
Πρεπει να διασφαλιζεται η οικονομικη βιωσιμοτητα της εκει κοινοτητας, και η χαραξη της ΑΟΖ ειναι το Α και το Ω για την επιβιωση αυτη.
Η ναυτοσυνη και η σχεση των Καστελοριζιων με τη θαλασσα ειναι γνωστη, και μετραει αιωνες και χιλιετηριδες, με τους απεναντι να μειονεκτουν καταφανεστατα και ολοκληρωτικα, χωρις καιριο αντικτυπο στην οικονομια της ηπειρωτικης ακτης απο τυχον υιοθετηση των Ελληνικων θεσεων σε μεγαλυτερο ποσοσστο απ΄'αυτο που θελει να μας πεισει ο Ηλιας και σεβαστη η αποψη του.
Στο κατω κατω της γραφης, οι Καστελοριζιοι καπεταναιοι ηταν που μετεφεραν την ξυλεια της Ανατολιας στο Δυτικο (και οχι μονο) κοσμο τους τελευταιους 2 αιωνες και βαλε.Δεν ηταν οι απεναντι γιατι δεν ειχαν παρα "ερασιτεχνικη" σχεση με τη θαλασσα.
Ο Ανωνυμος
6 Οκτωβρίου 2011 8:36:00 μ.μ. GMT+03:00
Μπράβο στον Ηλία για τα σύντομα αλλα απολύτως διαφωτιστικά σχόλια. Αν είναι να υπερασπιστούμε τα συμφέροντά μας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο πρέπει να έχουμε επαφή με την πραγματικότητα.
(Μπράβο και στο "εν κρυπτώ")
@ Ηλία από Κομοτηνή:
Ευχαριστούμε για τις εξαιρετικά τεκμηριωμένες παρεμβάσεις. Εν όψει των όσων γράφεις, η αναφορά μου στα "σωστά όρια της ΑΟΖ" θα έπρεπε ίσως να είναι λιγότερο απόλυτη.
Στο ερώτημά σου, πώς εννοώ τη φράση ότι "ως Έλληνες ξεκινάμε από την ευνοϊκή για την Ελλάδα ερμηνεία", θα απαντήσω με τη δική σου φράση ότι "οι ελπίδες μας είναι μάλλον μηδαμινές, αν όχι μηδενικές (χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν πρέπει να προβάλουμε τις σχετικές απαιτήσεις στο πλαίσιο της διαπραγμάτευσης)". Η υπογράμμιση δική μου και νομίζω ότι συνεννοηθήκαμε απολύτως.
Και μια ακόμη παρατήρηση: συμφωνώ απολύτως στην ανάγκη νηφάλιου σχολιασμού και υπεύθυνης ενημέρωσης της ελληνικής κοινής γνώμης. Όμως εν προκειμένω η σχολιαζόμενη τουρκική πρόκληση δεν αφορά (ακόμα) τη θάλασσα νοτίως του Καστελλορίζου (όπου ας πούμε πως είναι συζητήσιμο το δίκαιο των θέσεών μας) αλλά την ΑΟΖ της Κύπρου, όπου οι τουρκικές διεκδικήσεις είναι απολύτως αβάσιμες από άποψη διεθνούς δικαίου. Ας μην το ξεχνάμε κι αυτό.
Ευχαριστούμε τον Ηλία από Κομοτηνή για τις συγκροτημένες και ψύχραιμες θέσεις του. Ως μη ειδικός επί του θέματος, θα ήθελα να θέσω το εξής ερώτημα.
Σύμφωνα με - μάλλον - έγκυρες πληροφορίες του Αλέξανδρου Τάρκα, εκδότη του περιοδικού «Άμυνα και Διπλωματία», που δημοσιεύτηκαν στην εφημερίδα Δημοκρατία, η αμερικανική πρεσβεία, με ρηματική της διακοίνωση στο ελληνικό ΥΠΕΞ αποδέχτηκε τις ελληνικές θέσεις για τα όρια της ελληνικής υφαλοκρηπίδας (με ό,τι αυτό σημαίνει για την ΑΟΖ) ανατολικά του Καστελλορίζου.
http://www.epikaira.gr/epikairo.php?id=10112
Με βάση αυτό, θα ήθελα να ρωτήσω τον Ηλία τα εξής:
Η υφαλοκρηπίδα στην περιοχή του Καστελλορίζου έχει καθοριστεί από την Ελληνική Δημοκρατία με κάποια επίσημη πράξη, ή έχει απλώς διατυπωθεί η θέση της χώρας για το σχετικό δικαίωμά της;
Ενδεχόμενος καθορισμός της υφαλοκρηπίδας επηρεάζει (αυτόματα) τον καθορισμό της ΑΟΖ;
Η αναγνώριση είτε του ενός είτε του άλλου από τρίτες χώρες πως επηρεάζει νομικώς τα πράγματα;
Εν αναμονή της απάντησης του Ηλία, να δώσω εγώ μερικές απαντήσεις:
Η ελληνική υφαλοκρηπίδα δεν έχει καθοριστεί, τουλάχιστον όχι στις περιοχές επαφής με την Τουρκία (π.χ. με την Αλβανία έγινε συμφωνία οριοθέτησης, αλλά κόλλησε στο αλβανικό Συνταγματικό Δικαστήριο). Μάλιστα η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας είναι ακριβώς το θέμα που η Ελλάδα αναγνωρίζει ως ελληνοτουρκική διαφορά και γι' αυτό προτείνει προσφυγή στη Χάγη. Άρα ό,τι αναφέρουμε ως ελληνική υφαλοκρηπίδα ή ΑΟΖ είναι αυτό που θεωρόύμε ότι δικαιούμαστε.
Οι ελληνικές θέσεις (για το τι δικαιούμαστε) έχουν διατυπωθεί και δια της διπλωματικής οδού, αλλά και επιτόπου: όταν το 2008 το νορβηγικό σκάφος Malene Ostervold έκανε έρευνες νοτίως του Καστελλορίζου συνοδευόμενο από τουρκική φρεγάτα, ελληνική κανονιοφόρος το πλησίασε και του ζήτησε να απομακρυνθεί γιατί διεξάγει έρευνες σε ελληνική (κατά την ανωτέρω έννοια) υφαλοκρηπίδα. Ο Νορβηγός πλοίαρχος ζήτησε από την κανονιοφόρο να προσδιορίσει με συγκεκριμένες συντεταγμένες μέχρι ποιο σημείο φτάνει η ελληνική περιοχή και, μετά από πυρετώδεις διαβουλεύσεις ωρών, το ελληνικό ΥΠΕΞ έστειλε συγκεκριμένες συντεταγμένες, που η κανονιοφόρος διαβίβασε στο νορβηγικό σκάφος, και έγιναν σεβαστές.
Ενώπιον ενός διεθνούς δικαστηρίου που ενδεχομένως θα προσδιορίσει τα όρια υφαλοκρηπίδας των δύο χωρών, θα συνεκτιμηθούν όλα, δηλαδή και η έμπρακτη άσκηση κυριαρχίας από κάθε χώρα, και το τι έχουν αναγνωρίσει τα τρίτα μέρη όπως οι ΗΠΑ. Ιδίως επειδή η Τουρκία δεν έχει κυρώσει τη σύμβαση του Δικαίου της Θάλασσας, θα παίξουν ρόλο και οι εθιμικοί κανόνες, που διαμορφώνονται από τη μακρά πρακτική (longus usus) και το τι έχει επικρατήσει να θεωρείται δίκαιο στην προκειμένη περίπτωση(opinio juris). Άρα η έμπρακτη άσκηση κυριαρχίας εκ μέρους μας και η αναγνώριση δικαιωμάτων από τρίτους (όπως οι ΗΠΑ) έχουν την αξία τους.
Ο Ηλίας ως ειδικότερος ας με διορθώσει αν κάπου σφάλλω.
Με αφορμή το υψηλό επίπεδο γνώσης και ψύχραιμης αντιμετώπισης των συσχολιαστών θα ήθελα να καταθέσω κάποια σχόλια και απορίες.
1) Η επίκληση της υποχρέωσης σε προσφυγή του ΔΔ (παρ.2 άρθρων 74&83) δεν έχει βάση όσο η Τουρκία δεν είναι είναι συμβαλλόμενο μέρος και δεν επικυρώνει την αναφερόμενη Σύμβαση Δικαίου Θαλάσσης. Ως εκ τούτου στην ελληνοτουρκική διαφορά (ΑΟΖ/Υφαλοκρηπίδας) έχει ισχύ και δεσμεύει το εθιμικό δίκαιο όπως περιγράφεται στην παρ.1 των συγκεκριμένων άρθρων. Έχει νόημα λοιπόν να αναφερόμαστε σε δεδικασμένα τα οποία λίγο αντικατοπτρίζουν την συνολική ιδιαίτερου αιγαιοπελαγίτικου χαρακτήρα διαφορά μας;
2) Η Τουρκική πλευρά επιμένει στην "ευθυδικία" μέσω διακρατικής συμφωνίας αποφεύγοντας μέχρι τώρα την προσφυγή στο ΔΔ έχοντας την ευχέρεια να επιλέγει πότε και τι είναι νόμιμο και δίκαιο. Η λύση που επιδιώκει είναι εξόχως πολιτική για αυτό κατα καιρούς επικαλούνται επιχειρήματα αντίθετα της διεθνούς νομιμότητας και πρακτικής, όπως π.χ. η αναλογία πληθυσμού και ξηράς ως κριτήριο αναλογικότητας! ή η εμμονή της γεωλογικής κι όχι νομικής έννοιας της υφαλοκρηπίδας!
3) Αυτά τα δύο κύρια πάγια επιχειρήματά της έχουν καταρριφθεί στην πράξη προ πολλού. Στο πρώτο υπολογίζεται μόνο αν υπάρχει μεγάλη δυσαναλογία των υπο εξέταση ακτογραμμών κι είναι νομικά αδιάφορα ο πληθυσμός και η μάζα-το βάθος της ξηράς, στο δεύτερο η γεωλογική έννοια δεν λήφθηκε υπόψη σε δεδικασμένα. Να σημειωθεί ότι το δικαίωμα υφαλοκρηπίδας των νησιών είναι εθιμικού χαρακτήρα δίκαιο και δεσμεύει την Τουρκία, δεν απαιτείται διακύρηξη παρα μόνο οριοθέτηση σε αντίθεση με το δικαίωμα της ΑΟΖ.
4) Στο δε πακέτο διεκδικήσεων έχουν προστεθεί και περιπλέκονται θέματα όπως τα χωρικά ύδατα, γκρίζες ζώνες κλπ Πως; Η τυχόν διακρατική συμφωνία ή ακόμα και η επίλυση μέσω προσφυγής σε ΔΔ θα πρέπει ρητώς να οριστικοποιεί κι αναγνωρίζει τα χωρικά ύδατα-αιγιαλίτιδα ζώνη και προφανώς την κυριαρχία των (εκατοντάδων) αμφισβητούμενων νησίδων! Εδώ γεννώνται κάποια ερωτήματα.
(συνέχεια)
5) Ποια η στάση της ελληνικής διαπραγματευτικής πολιτικής σε
α) Δικαίωμα της επέκτασης των χωρικών υδάτων; (κατα συνέπεια και του εθνικού εναέριου χώρου;)
β) Δικαίωμα καθορισμού συνορεύουσας ζώνης (24νμ) για την πρόληψη παραβάσεων όπως τελωνειακών, υγειονομικών, λαθρομετανάστευσης, λαθραλιείας, ενάλιας αρχαιοκαπηλίας κλπ
γ) Δικαίωμα καθορισμού ευθειων γραμμών βάσης για κόλπους και κυρίως για νησιωτικά συμπλέγματα εκμεταλλευόμενη ακριβώς το νησιωτικό χαρακτηριστικό του Αιγαίου.
δ) Πολιτική, είδος κι έκταση διαπραγμάτευσης, δηλαδή αν αφορά μόνο το θέμα της υφαλοκρηπίδας ή μόνο ΑΟΖ όπως υποστηρίζεται σε πολλά άρθρα ως πανάκεια, ή αν αφορά ταυτόχρονη οριοθέτηση και των δύο ή ευρύτερου πακέτου δικαιωμάτων που τελούν υπό αμφισβήτηση και ομηρία.
ε) Όρια που διατίθεται να υπαναχωρήσει και έναντι ποιας πραγματικής ωφέλειας
στ) Δικαίωμα γνώσης κι ενημέρωσης των πολιτών, ακόμα κι ενημέρωσης - διευκρίνησης πραγματικότητας έναντι της τούρκικης προπαγάνδας στο εσωτερικό και εξωτερικό της χώρας της.
6) Η οποιαδήποτε συμφωνία όπως και να επέλθει θα έχει μόνιμο χαρακτήρα και αφορά όχι μόνο την εκάστοτε πολιτική ή την εθνική οικονομία των κρατών αλλά κυρίως το μέλλον των κατοίκων του Αιγαίου, που δεν είναι μέρος του τούρκικου αλλά του ελληνικού πληθυσμού. Μπορεί η Τουρκία να προωθεί κατεξοχήν πολιτική λύση ελαφρώς ενδεδυμένη με μπούργκα, ή ευθυδικία όπως την ονομάζει αλλά δεν πρέπει ποτέ και κανείς να αμφισβητεί ότι προσπάθεια "εγκλωβισμού" ελληνικού νησιού/νησιών σε ύδατα ελεγχόμενα από Τουρκία, στην ουσία είναι προσπάθεια αποξένωσης, ομηρίας και μελλοντικής διοικητικής διεκδίκησης! Η Τούρκικη εξωτερική πολιτική αποδεδειγμένα δείχνει, σε αντίθεση με την ελληνική, στρατηγική επιμονή και συνέπεια στους μακροπρόθεσμους στόχους της.
(συνέχεια)
7)Δεν γνωρίζω πόσο ισχυρά διαπραγματευτικά διακρατικά και νομικά είναι να υποστηρίξουμε επιπρόσθετα τα δικαιώματα των νησιών με θέματα συνάφειας εθνικών συνόρων, άμυνας κι ασφάλειας, πρόσβασης σε φυσικούς πόρους κλπ (εθιμικού δικαίου - κριτήρια αρχών επιείκειας) κι υπολογισμό ακτογραμμών σωρευτικά των υπόλοιπων όμορων νησιών πχ για την περίπτωση του Καστελορίζου τον υπολογισμό των ακτογραμμών Ρόδου, Καρπάθου, Κάσου, Κρήτης.
8) Η ορθή ενημέρωση και η ψύχραιμη εξέταση του προβλήματος από τους πολίτες των δύο κρατών δεν αφορά μόνο εμάς αλλά κυρίως τον τουρκικό πληθυσμό. Ο οποίος μέχρι τώρα δικαίως εμπιστεύεται τον μακροχρόνια συνεπή εθνικό (επεκτατικό) σχεδιασμό. Να μην μας διαφεύγει ότι στη διαπραγμάτευση αυτή η τουρκική πλευρά δεν διαπραγματεύεται αλλά κατ' ουσία παζαρεύει δικά μας δικαιώματα. Τα νησιά δεν τα βάλαμε επίτηδες εκεί, δεν τα κατακτήσαμε και στείλαμε εποίκους, δεν ήταν ποτέ τούρκικα ή οτιδήποτε άλλο. Απώτερος σκοπός προφανώς δεν είναι η δημιουργία μόνο περιοχών συνεκμετάλλευσης (θα μπορούσα να το δεχθώ μόνο νοτια του Καστελορίζου) αλλά μακροπρόθεσμα αποκοπής των ανατολικών νησιών λόγω εγγύτητας!
9) Πέρα από το να χαράζουμε γραμμές και να υπολογίζουμε ζώνες δικαιωμάτων με προφάσεις και επιλεκτική επίκληση δικαίων και να σχολιάζουμε εκ του ασφαλούς, ειδικά από την μεριά της Τουρκίας κι αν αυτά αποτελούν δίκαιη ή μη λύση αυτό που με φοβίζει είναι η πιθανότητα να διαβάσω παρόμοιας ουσίας δήλωση:
"Δεν δύναται και δεν πρέπει η Δωδεκάνησος να εμποδίση την ανάπτυξιν και εμπέδωσιν των σχέσεων φιλίας και εμπιστοσύνης μεταξύ Ελλάδος και Ιταλίας"
Ελ.Βενιζέλος 23.9.1928
Επώνυμος
Καταρχήν να ευχαριστήσω τον Οδυσσέα και τους λοιπούς σχολιαστές για τα καλά τους λόγια. Κατά δεύτερον να ξεκαθαρίσω ότι δεν είμαι ειδικός, μια και δεν έχω καμία επαγγελματική σχέση με νομικά, στρατιωτικά, γεωπολιτικά κλπ. θέματα, παρά μόνο σε επίπεδο προσωπικού ενδιαφέροντος. Οι πληροφορίες που παραθέτω και οι απόψεις που εκφράζω προέρχονται από μελέτη άρθρων του αμυντικού τύπου, το κείμενο της Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας, τις αποφάσεις του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης, την ανταλλαγή απόψεων μέσω διαδικτύου και τη χρήση της κοινής λογικής, δηλαδή πράγματα για τα οποία όλοι είμαστε, λίγο πολύ, ικανοί.
Ανώνυμε 8 Οκτωβρίου 2011 8:57 μ.μ.
Και εμένα δε μου αρέσει που το Καστελόριζο ενδέχεται να «κυκλωθεί» από τουρκική ΑΟΖ. Και ένας Τούρκος όμως θα μπορούσε να επιχειρηματολογήσει πως δεν είναι δυνατόν ένα τόσο μικρό σύμπλεγμα νησιών να αποκόπτει την πολύ μεγαλύτερη τουρκική ακτή από τη θαλάσσια έκταση που της αναλογεί (και όλους τους σχετικούς φυσικούς πόρους, με την αλιεία να μην είναι προφανώς ο σημαντικότερος…). Το θέμα όμως δεν είναι τι πιστεύουν Έλληνες και Τούρκοι αλλά τι θα κρίνει το Δικαστήριο που θα διαιτητεύσει. Πάντως προσωπικά θεωρώ πως σε μια τέτοια περίπτωση θα έπρεπε να μελετήσουμε καλά ζητήματα όπως η εξάρτηση των κατοίκων των δύο περιοχών από την αλιεία, τη θέση των περιοχών αλίευσης, τις ποσότητες των αλιευμάτων κλπ., μήπως και μπορέσουμε να «αποσπάσουμε» ένα κομμάτι της ΑΟΖ που πιθανότατα θα αποδοθεί στην Τουρκία (πάντα αναφέρομαι στην περιοχή νοτίως του Καστελόριζου).
(συνέχεια)
Οδυσσέα,
Συμφωνώ απολύτως με το νόημα της «υπογράμμισης». Απλά επαναλαμβάνω, με κίνδυνο να γίνω κουραστικός, ότι θα ήταν ορθότερο το άρθρο να ξεκαθαρίζει πως αυτά που λέγονται και απεικονίζονται αποτελούν το μέγιστο των διεκδικήσεών μας και όχι αυτά που μας ανήκουν ή θα μας αποδοθούν δικαιωματικά. Διευκρινίζω δε, ότι ο λόγος για τον οποίο έγραψα το αρχικό σχόλιό μου ήταν η διαφωνία μου για το χαρακτηρισμό ως «σωστών» των ορίων της ελληνικής ΑΟΖ και όχι της κυπριακής, οπότε προφανώς προσυπογράφω το ότι οι τουρκικές προκλήσεις στερούνται οποιασδήποτε νομιμότητας αναφορικά με την Κύπρο.
Βελισάριε,
Δεν υπάρχει καθορισμός των ορίων της υφαλοκρηπίδας μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, εξάλλου, όπως επισήμανε και ο Οδυσσέας, αυτό είναι και το θεωρούμενο ως μοναδικό ζήτημα προς αποσαφήνιση σύμφωνα με τις επίσημες ελληνικές θέσεις. Η διατύπωση των θέσεών μας γίνεται ως επί το πλείστον σε μεμονωμένες περιπτώσεις (όπως αυτή με το νορβηγικό σκάφος). Θα ήταν ενδιαφέρον να ξέραμε με βεβαιότητα εάν οι αμερικανικές (και ισραηλινές) θέσεις υπέρ μας ήταν αποτέλεσμα προετοιμασίας του εδάφους από την πλευρά μας ή «αυθόρμητες» και από ίδια πρωτοβουλία των χωρών αυτών. Θα ήταν επίσης ενδιαφέρον να ξέραμε και ποιες συντεταγμένες δόθηκαν στον πλοίαρχο του νορβηγικού πλοίου και για ποιο λόγο αυτός αποχώρησε (μάλλον οι Νορβηγοί δεν ήθελαν να γίνουν τη στιγμή εκείνη μέρος του προβλήματος).
Οποιαδήποτε οριοθέτηση της ΑΟΖ θα ισχύει επίσης για την υφαλοκρηπίδα και το αντίστροφο, μια και στη Μεσόγειο τα όρια των δύο αυτών ζωνών συμπίπτουν. Σημείωσε, επίσης, πως η αποδοχή από οποιαδήποτε χώρα (πλην της Τουρκίας βεβαίως) των θέσεών μας δεν παράγει κανένα νομικό αποτέλεσμα υπέρ μας όταν προσκομιστεί σε ένα δικαστήριο. Τέλος, στην υπόθεση Ρουμανία εναντίον Ουκρανίας η τελευταία υποστήριξε ενώπιον του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης ότι είναι δίκαιο να της επιδικαστεί θαλάσσια έκταση συγκεκριμένου μεγέθους (απαίτηση η οποία δεν ικανοποιήθηκε τελικά από το ΔΔΧ) γιατί α) ασκούσε κυριαρχία μέσω της ουκρανικής ακτοφυλακής η οποία ήταν η μόνη που αστυνόμευε την περιοχή, β) η ουκρανική πλευρά το 1993, 2001 και 2003 εκχώρησε άδειες για έρευνα πετρελαίου και φυσικού αερίου στην επίμαχη περιοχή και γ) οι αξιώσεις της αντιστοιχούσαν περίπου στο όριο της αποκλειστικής αλιευτικής ζώνης των δύο κρατών. Το ΔΔΧ δε θεώρησε πως υπήρχε λόγος να μεταβληθεί το σχεδιασθέν προσωρινό όριο εξαιτίας των κρατικών δραστηριοτήτων που ασκούνταν στην περιοχή (υπό το πρίσμα και της απουσίας οποιαδήποτε συμφωνίας μεταξύ των δύο καρτών), ενώ τόνισε πως η Ουκρανία δεν κατέθεσε στοιχεία που να αποδεικνύουν πως εάν δεν υιοθετηθεί το όριο που η ίδια θεωρούσε ως δίκαιο θα υπήρχαν καταστροφικές επιπτώσεις στο βιοπορισμό και την οικονομική ευημερία του πληθυσμού της λόγω μείωσης των περιοχών αλίευσης που της αποδίδονται.
(συνέχεια)
Και κάποιες παρατηρήσεις με αφορμή τα σχόλια του Ανώνυμου 10 Οκτωβρίου 2011 11:17 μ.μ:
Α) Κάθε υπόθεση είναι «ιδιαίτερη», όπως υπογράμμισε το ΔΔΧ σε πολλές περιπτώσεις, και αυτό δεν ισχύει μόνο για το Αιγαίο. Η φιλοσοφία όμως κατά την απονομή «δίκαιης λύσης» είναι αυτή που μένει σταθερή και έχει συνέχεια, και αυτήν τη φιλοσοφία, η οποία προκύπτει από το σκεπτικό των αποφάσεων του ΔΔΧ, προσπάθησα να αναδείξω με τα σχόλιά μου. Από εκεί πηγάζουν τα «δεδικασμένα».
Β) Ένα κράτος δεν ασκεί «κυριαρχία» εντός της ΑΟΖ και της υφαλοκρηπίδας του, αλλά «κυριαρχικά δικαιώματα». Αυτό σημαίνει ότι οι σχετικές θαλάσσιες εκτάσεις δεν του «ανήκουν», αλλά του ανήκει το δικαίωμα να εκμεταλλεύεται π.χ. τους φυσικούς πόρους αυτών. Το δικαίωμα αυτό μάλιστα του ανήκει κατ’ αποκλειστικότητα, πράγμα που σημαίνει ότι αν η Ελλάδα δεν αλιεύει ή δεν κάνει εξορύξεις φυσικού αερίου εντός της ΑΟΖ της, καμία άλλη χώρα δεν μπορεί να το πράξει εάν εμείς δε συγκατατεθούμε. Είναι λοιπόν λάθος να θεωρούμε την ΑΟΖ/υφαλοκρηπίδα ως «στοιχείο εθνικής κυριαρχίας» και τα όριά τους ως «σύνορα». Ας σημειωθεί επίσης ότι η ΑΟΖ/υφαλοκρηπίδα λογίζεται έξω από τα χωρικά ύδατα (δηλαδή ο υπολογισμός της ξεκινάει από απόσταση, στην περίπτωσή μας, 6 ν.μ. από τις ακτές).
Γ) Το δικαίωμα σε ΑΟΖ απαιτεί ανακήρυξη και οριοθέτηση, ενώ το αντίστοιχο της υφαλοκρηπίδας υπάρχει «εκ των πραγμάτων» (ipso facto) και «εξ υπαρχής» (ab initio) με αποτέλεσμα η άσκηση των δικαιωμάτων που απορρέουν από αυτή να μην απαιτεί κανενός είδους νομική διαδικασία. Επίσης, το δικαίωμα εκμετάλλευσης του θαλάσσιου βυθού και του υπεδάφους του προκύπτει από την υφαλοκρηπίδα, ενώ η ΑΟΖ προσθέτει μόνο την αποκλειστική εκμετάλλευση της αλιείας. Βασισμένη στα παραπάνω και εξαιρώντας την περιοχή νοτίως του Καστελόριζου όπου δεν μπορεί να προδικαστεί το αποτέλεσμα της οριοθέτησης από ένα διεθνές δικαστήριο, η χώρα μας έχει εκκινήσει τη διαδικασία ερευνών για πετρέλαιο και φυσικό αέριο στην περιοχή νοτίως και δυτικά της Κρήτης που θα συνορεύει με την αιγυπτιακή και λιβυκή ΑΟΖ/υφαλοκρηπίδα, χρησιμοποιώντας ως προσωρινό όριο αυτό που προκύπτει με τη μέθοδο της «μέσης γραμμής» (η οποία λογικά θα είναι η επιλεγείσα μεθοδολογία, μια και θα πρόκειται περί σχετικά απλής διαδικασίας με αντικρινές ακτές).
(συνέχεια)
Δ) Δε γνωρίζω με σαφήνεια εάν και σε ποια έκταση μπορεί η χώρα μας να καθορίσει ευθείες γραμμές βάσης για κόλπους και νησιωτικά συμπλέγματα (π.χ. «ενώνοντας» με μια γραμμή το βόρειο ακρωτήριο της Ρόδου με το νότιο ακρωτήριο της Σύμης, ή το βόρειο ακρωτήριο της Σύμης με το βόρειο της Τήλου και ούτω καθ’ εξής). Σε περίπτωση που επιλεγεί κάτι τέτοιο (η Τουρκία το έχει ήδη κάνει από το 1957, παραβιάζοντας σε κάποιες περιπτώσεις το Δίκαιο της Θάλασσας) τότε θα αυξηθεί η διεκδικούμενη από τη μεριά μας θαλάσσια έκταση, από την άλλη μεριά όμως θα μειωθεί το μήκος των «σχετικών ακτών» μας, κάτι που αποτελεί μειονέκτημα κατά την εφαρμογή του κριτηρίου της αναλογικότητας (για το οποίο έχω αναφέρει σχετικά). Οπότε η όποια επιλογή κάνουμε πρέπει να γίνει κατόπιν σοβαρής μελέτης.
Ε) Με την εξαίρεση του Καστελόριζου, η τουρκική υφαλοκρηπίδα/ΑΟΖ ενδέχεται να «εισχωρήσει» στο Αιγαίο ανάμεσα σε ελληνικές ακτές που έχουν μεγάλη απόσταση μεταξύ τους (π.χ. Θράκη-Σαμοθράκη, Λήμνος-Λέσβος κλπ.). Δεν μπορεί όμως ένα ελληνικό νησί να κυκλωθεί από τουρκική υφαλοκρηπίδα, γιατί αυτή πρέπει να ακολουθεί την αρχή της «φυσικής προέκτασης» από την ακτή που τη «δημιουργεί». Στην ειδική περίπτωση του Καστελόριζου θα ήταν σκόπιμο η χώρα μας να υποστηρίξει πως, κατά τη χάραξη της γραμμής οριοθέτησης, πρέπει να ληφθούν υπόψη, εκτός από τις ακτές του συμπλέγματος, και οι σχετικές ακτές της Ρόδου, Καρπάθου και Κρήτης (όπως αναφέρει και ο τελευταίος σχολιαστής).
Ζ) Τέλος, κατά την ταπεινή μου άποψη, το πρόβλημα της ορθής ενημέρωσης των πολιτών υπάρχει εξίσου στην Ελλάδα όσο και στην Τουρκία, και αυτό αποτυπώνεται από τα σχόλια και τους χάρτες που κυκλοφορούν στη χώρα μας στον έντυπο τύπο και στο Διαδίκτυο από τη στιγμή που ήρθε το θέμα στην επικαιρότητα. Στο κάτω κάτω, οι Τούρκοι πολίτες θεωρούν πως ότι κάνει η κυβέρνησή τους είναι σωστό και δίκαιο, ενώ η ελληνική κοινή γνώμη μαστίζεται από την αντίθετη νοοτροπία: όλοι οι κυβερνώντες και υπηρεσίες είναι ανίκανοι/διεφθαρμένοι/προδότες/όργανα ξένων δυνάμεων και λοιπά γνωστά. Η στάση της Τουρκίας είναι μαξιμαλιστική (τα δικά μας δικά μας και τα δικά σας δικά μας) γιατί έτσι αποκομίζονται τα μέγιστα οφέλη βάσει ψυχρής πολιτικής λογικής, και φυσικά αυτή πρέπει να είναι και η δική μας διαπραγματευτική προσέγγιση.
Ο Ηλίας είναι πολύ ακριβής και σωστός. Η απόφαση της Νήσου των Φιδιών ήταν αδιαμφισβήτητα πολύ άσχημη για εμάς και αποκάλυψε την λογική του ΔΔΧ σχετικά με την ΑΟΖ: Σε περίπτωση που 2 στεριές διεκδικούν την ίδια θαλάσσια ζώνη, πρέπει να "αντιστοιχηθεί" η θάλασσα με την ξηρά σε μια βάση αναλογικότητας μήκους ακτών-θαλάσσιας ζώνης. Σε αυτή την βάση, το Καστελόριζο έχει πρόβλημα. Από την άλλη, το να "εγκλωβιστεί" σε τουρκική ΑΟΖ το Καστελόριζο θα ήταν καταστροφικό.
Πιστεύω ότι το ΔΔΧ θα κατέληγε να αναγνωρίσει "αναλογικό" δικαίωμα ΑΟΖ μέχρι τα 30-35 ν.μ περιμετρικά στο Καστελόριζο, προκειμένου να ενωθεί με την ΑΟΖ της Ρόδου δυτικά, και αυτό είναι όλο.
Φιλικά,
Advo
Advo, δε νομίζω πως η «κύκλωση» του Καστελόριζου θα ήταν «καταστροφή», μια και, όπως έχω αναφέρει, μια χώρα δεν ασκεί «κυριαρχία» στην ΑΟΖ της παρά μόνο «κυριαρχικά δικαιώματα». Με απλά λόγια, η Τουρκία δεν μπορεί να εμποδίσει τη θαλάσσια συγκοινωνία του Καστελόριζου με την υπόλοιπη Ελλάδα επικαλούμενη την ύπαρξη ΑΟΖ/υφαλοκρηπίδας. Επιπλέον, ο εναέριος χώρος άνωθεν της ευρύτερης περιοχής είναι τμήμα του FIR Αθηνών.
Κι όμως φίλε Ηλία θα ήταν καταστροφικό αν οι ελληνικές εταιρίες τηλεπικοινωνιών χρειάζονταν άδεια από την Τουρκία για να ποντισουν καλώδια μέχρι το Καστελόριζο,η ΔΕΗ για διασύνδεση-λέμε τώρα,στο πολύ μέλλον-του δικτύου κλπ.Απλώς θα ήταν αδύνατες τέτοιες επενδύσεις.Το ΔΔΧ πολύ αμφιβάλω αν θα στερήσει από ένα νησί-έστω τόσο μικρό- την ... θάλασσα,διότι θα είναι σαν να ξαναγράφει την γεωγραφία με νομικούς όρους-το ίδιο βέβαια θα συμβεί αν αποκόψει μια ολόκληρη υποήπειρο (μικρα ασία) από την γύρω της θάλασσα.Όλα θα πρέπει να συγκεραστούν,και τα 35 νμ προσεγγίζουν αρκετά και στην πραγματική αναλογία ακτών εξάλλου.
Φιλικα,
Advo
Ηλία και συσχολιαστές, κατ'αρχάς να σας ευχαριστήσω για τις σκέψεις και επιχειρήματα που μοιραστήκατε. Διατηρώ επιφύλαξη για την νομική αδυναμία του Καστελόριζου για το οποιό θέλω να διαβάσω περισσότερο και επανέλθω (αφού επιβιώσω από το φορο-απεργο-τσουνάμι). Δεν γράφω όμως για αυτό αλλά για την σημαντική παράμετρο της πολιτικής που δεν καλύφθηκε. Δεν μπορώ να θυμηθώ περίπτωση που να είναι τόσο απομωνομένη διπλωματικά η Τουρκία. Δεν αναφέρομαι σε καλές-κακές διπλωματικές σχέσεις αλλά σε κοινά συμφέροντα. ΗΠΑ, Ρωσία, ΕΕ και ακόμη και μουσουλμανικές χώρες φαίνεται να έχουν αποκλίνοντα συμφέροντα μαζί της. Δεν φαίνεται να συμφέρει κάποιον να συμπλεύσει μαζί της και να την ενισχύσει έστω και για "χαλάστρα" στα σχέδια των υπόλοιπων. Αυτή είναι μια "βαριά" διαπίστωση αλλά λογική με αυτά που γίνονται γνωστά "έξω από τις πόρτες". Τα πράγματα βέβαια πολλές φορές αλάζουν γρήγορα αλλά πραγματικά δεν βρίσκω με ποιόν θα μπορούσε η Τ. να ταυτίσουν τα συμφέροντα τους στο άμεσο μέλλον για να έχει πιο δυνατό πάτημα στις αξιώσεις της στη θάλασσα. Άσε που η ίδια φαίνεται να αποφάσισε οριστικά ότι είναι μεγάλη δύναμη και δεν έχει ανάγκη κανένα ποιο πολύ από οτι την έχουν οι άλλοι. Η δική της αδυναμία δεν είναι δική μας δύναμη αλλά μπορεί να γίνει. Το ότι φαίνεται ότι κανένας "μεγάλος" δε έχει συμφέρον να έχει ρόλο η Τ. στην ένωση Ευρώπης-Ασιάς-Μ ανατολής και στη θάλασσα εκτός από τη στεριά δε σημαίνει ότι θα ενισχύσουν τα συμφεροντά μας, τα δικά τους θα κοιτάξουν όπως πάντα . Αυτό θα μπορούσαμε να το αξιοποιήσουμε με προσεκτικά βήματα (αλλά όχι με απραξία). Φαίνεται αυτή τη στιγμή να συμφέρει ΕΕ & ΗΠΑ η ενοποίηση του άξονα Ελλάδας- Κύπρου -Ισραήλ για αρκετούς λόγους. Ηδη αναφέρθηκε ότι Ηπα Ισραήλ έχουν αναγνωρίσει αυτό που δεν ψελίζουμε. Η Ρωσία αν εξασφάλιζε μερίδιο στη ενεργειακή πίτα θα "ταίζε" την Ευρώπη και απο βορά και από νότο ενώ θα βοηθούσε την επάνοδο της και στη Μ.Ανατολή - να το κάνει αυτό μέσα από τη Τ. φαίνεται εντελώς απίθανο. Για την ΕΕ (δηλ. βασικά Γαλλία/Γερμανία) να βάλουν μια ανεξάρτητη Τ. αφεντικό σε ένα πιθανό ενεργειακό ελντοραντο ενώ έχουν στην οικογένεια τις πολύ πιο συνεργάσιμες Ελλάδα και Κύπρο; - απίθανο.Δεν είναι απλή αλλά είναι εφικτή η συμφωνία τους (ή έστω η ανοχή τους) για την ανακύρηξη της ΑοΖ μας σε ένωση με της Κύπρου; Δεν είναι εφικτή η εγγύηση τους να μη κουνηθεί και "αυτοκτονήσει" η Τ.; Νομίζω ήδη αναφέρθηκε πως δεν αναγνωρίζει η Τ. τη γενική αρμοδιότητα του ΔΔΧ όπου θα πρέπει αν καταφύγει να το κάνει κατά εξαίρεση. Και εκεί τι θα γίνει πραγματικά ειδικά στο σκέλος των πολιτικών κριτηρίων που παίζουν το ρόλο τους? ειδικά εάν έχουν γίνει κατάλληλες προετοιμασίες που να ενισχύουν νομικά τη θέση μας (να έχεις κάνει έρευνες, να έχεις κάνει γεώτρηση, να έχουν περάσει 10 βαρκουλές και 2 βαπόρια με τη μπουγάδα ανάποδα- όποιες και αν είναι οι ενέργειες που βοηθάνε).Νομίζετε ότι λέω κάτι ανέφικτο και οπορτουνίστικό? κ@
Ανώνυμε 13 Οκτωβρίου 2011 10:28 μ.μ
Αναφορικά με τις ανησυχίες που διατυπώνεις, η Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας αναφέρει (άρθρα 58, 79 και 87) πως τα Κράτη είναι ελεύθερα να τοποθετούν αγωγούς και καλώδια εντός της ΑΟΖ/υφαλοκρηπίδας μιας χώρας, έστω και κάτω από συγκεκριμένες προϋποθέσεις ενημέρωσης/συναίνεσης της χώρας αυτής. Η πορεία των αγωγών/καλωδίων υπόκειται στην έγκριση της εν λόγω χώρας, τυχόν αντιρρήσεις της ωστόσο πρέπει προφανώς να τεκμηριώνονται με βάσιμα επιχειρήματα (π.χ. παρουσία άλλων αγωγών/καλωδίων, σοβαρός κίνδυνος περιβαλλοντικής μόλυνσης κλπ.). Η Τουρκία πάντα θα δημιουργεί προβλήματα, όχι βασισμένη στη νομιμότητα ή μη των ενεργειών της αλλά στη δύναμή της και την αδυναμία του αντιπάλου. Σε περίπτωση όπως αυτή που αναφέρεις, θα ήταν ευκαιρία για το ελληνικό κράτος να δείξει πόση σημασία δίνει στις ακριτικές περιοχές με την πλήρη κάλυψη των τηλεπικοινωνιακών αναγκών του Καστελόριζου ασύρματα και δωρεάν και τη μετατροπή του σε αυτάρκες ενεργειακά νησιωτικό σύμπλεγμα, παράδειγμα προς μίμηση για τον υπόλοιπο κόσμο – η άλλη όψη δηλαδή του προβλήματος, ως ευκαιρία (λύσεις με τη βοήθεια της τεχνολογίας υπάρχουν, αν και παρόμοια τουρκική στάση θα πρέπει να καταγγελθεί δεόντως). Πάντως, η παρουσίαση τέτοιου είδους ανησυχιών ενώπιον του όποιου Διεθνούς Δικαστηρίου, αν και αμφίβολης αποτελεσματικότητας, θα ήταν ίσως χρήσιμη προκειμένου να προωθηθεί, όπως προτείνεις, η απόδοση μιας «ζώνης» ΑΟΖ/υφαλοκρηπίδας για την «επικοινωνία» του Καστελόριζου με τη Ρόδο ή τις ανατολικές ακτές της Κρήτης.
Ανώνυμε 13 Οκτωβρίου 2011 10:52 μ.μ.
Πράγματι αναφορά στις πολιτικές παραμέτρους δεν έγινε, από εμένα τουλάχιστον, λόγω της ευμετάβλητης φύσης αυτών και του γεγονότος ότι αυτές δεν ελέγχονται από τη χώρα μας αλλά από άλλους παράγοντες που δεν μπορούμε να επηρεάσουμε, σε αντίθεση με τη φιλοσοφία του Δικαίου της Θάλασσας η οποία παραμένει η ίδια καθώς και την ερμηνεία της από τα Διεθνή Δικαστήρια. Η διπλωματική συγκυρία πάντως φαίνεται να είναι ευνοϊκή (εκτός συνόρων πάντα…) και αυτό είναι κάτι που πρέπει να εκμεταλλευτούμε.
Φίλε Ανώνυμε, η Τουρκία είναι απομονωμένη και σίγουρα είναι ένας λόγος για τον οποίο δεν δέχεται την αρμοδιότητα του ΔΔΧ. Ακόμα όμως και την εποχή που δεν ήταν απομονωμένη, το ίδιο έκανε (και μάλιστα ως αφορμή προέβαλε το γεγονός ότι η Ελλάδα ... μπορεί να ασκήσει μεγαλύτερη επιρροή σε αυτά τα διεθνή όργανα!!!), διότι θεωρεί- σωστά- ότι μπορεί να κερδίσει πολλά περισσότερα με μια απευθείας διαπραγμάτευση.
Η προσωπική μου άποψη είναι ότι η Τουρκία δεν αναγνωρίζει το ΔΔΧ και για έναν ακόμα πιο "σκοτεινό" λόγο: Πολλές φορές, και κυρίως με αφορμή το θέμα της στάθμευσης στρατευμάτων σε αποστρατιωτικοποιημένες βάσει της Συνθήκης της Λωζάννης ζώνες (νησιά του Αιγαίου και τουρκικά παράλια), η Τουρκία δηλώνει με τον πιο επίσημο τρόπο ότι η Συνθήκη της Λωζάννης έχει καταστρατηγηθεί και πρέπει να επανεξεταστούν συνολικά όλα τα ζητήματα που αυτή έθετε. Ελπίζω να το πιάνεις το υπονοούμενο... Δεν τους ενδιαφέρει να πάνε στο ΔΔΧ διότι προτιμούν να περιμένουν και να εφαρμόσουν το μοντέλο της Κύπρου και στο Αιγαίο, να μην τους πάει χαμένη και η τεχνογνωσία...
Επομένως, και ασχέτως του τι λέμε εμείς εδώ, η Τουρκία ποτέ δεν πρόκειται να προσφύγει στο ΔΔΧ. Δυστυχώς, γειτονεύουμε με ένα κράτος-παρία και καλά θα κάνουμε να το αντιμετωπίζουμε έτσι.
Φιλικά,
Advo
Δημοσίευση σχολίου