«Αξιολόγηση οπλικών συστημάτων: Ξεχωρίζοντας τα καλά από τα κακά»

Το παρακάτω είναι ένα άρθρο του Πιέρ Σπρέυ σχετικά με την αξιολόγηση οπλικών συστημάτων.

Σχετικά με το ποιος είναι ο Πιερ Σπρέυ (και, άρα, τι βαρύτητα έχουν τα γραφόμενά του, ένα σύντομο βιογραφικό του:

Ο Pierre Sprey διετέλεσε σύμβουλος του ερευνητικού τμήματος της Grumman Aircraft από το 1958 μέχρι το 1965. Εν συνεχεία, απετέλεσε ένα από τα «Τζίνια» (“Whiz Kids”) του Υπουργού Αμύνης McNamara στο Πεντάγωνο. Εκεί, το 1967, συνάντησε τον ιδιοφυή και δημιουργικό ειδικό σε θέματα τακτικής Σμήναρχο John Boyd, της αμερικανικής αεροπορίας, και γρήγορα έγινε μαθητής του και συνεργάτης του. Μαζί με έναν άλλο καινοτόμο χειριστή μαχητικών, τον Σμήναρχο Everest Riccioni ξεκίνησαν και έφεραν σε πέρας τον βασικό σχεδιασμό (conceptual design) του μαχητικού F-16, κι εν συνεχεία οδήγησαν το πρόγραμμα σε καρποφορία, μετά από πέντε έτη συνεχούς γραφειοκρατικού ανταρτοπολέμου. Σχεδόν ταυτόχρονα, ο Sprey ηγήθηκε της τεχνικής πλευράς της ομάδας βασικού σχεδιασμού (conceptual design) της Αμερικανικής Πολεμικής Αεροπορίας για το μαχητικό εγγύς υποστηρίξεως Α-10. Μετά, απέναντι σε ακόμη εντονότερη αντίδραση απ‘ ότι είχε αντιμετωπίσει το F-16, βοήθησε στην υλοποίηση του καινοτόμου συγκριτικού ελέγχου των πρωτοτύπων παραγωγής με πραγματικά πυρά, κι εν συνεχεία την παραγωγή του αεροσκάφους.

Ο Sprey εγκατέλειψε το Πεντάγωνο το 1971, αλλά παρέμεινε εν ενεργεία σύμβουλος για θέματα F-16, A-10, αρμάτων και αντιαρματικών όπλων, καθώς και ρεαλιστικών επιχειρησιακών δοκιμών/δοκιμών με πραγματικά πυρά για μείζονα οπλικά συστήματα. Την ίδια περίοδο, έγινε διευθυντής σε δύο εταιρείες συμβούλων: η πρώτη έκανε περιβαλλοντική έρευνα και ανάλυση, η δεύτερη παρείχε υπηρεσίες συμβούλου σε θέματα διεθνούς αμυντικού σχεδιασμού και την ανάλυση οπλικών συστημάτων. Κατά την περίοδο αυτή, συνέχισε την πρωτοποριακή εργασία του Συνταγματάρχη Richard Hallock του Αμερικανικού Στρατού στην ίδρυση του πεδίου της ανάλυσης αποτελεσματικότητας αεροπορικών και χερσαίων όπλων βάσει πολεμικής ιστορίας/πολεμικών δεδομένων. Κατά το τέλος της δεκαετίας του ’70, ο Σμήναρχος Boyd και ο Sprey, μαζί με μία μικρή, αφοσιωμένη ομάδα στελεχών του Πενταγώνου και το Κογκρέσου ξεκίνησαν την κίνηση για την στρατιωτική μεταρρύθμιση.

Προσελκύοντας σημαντική προσοχή από νεαρούς αξιωματικούς, δημοσιογράφους και γερουσιαστές, η κίνηση οδήγησε στην ίδρυση της Επιτροπής του Κογκρέσου για τη Στρατιωτική Μεταρρύθμιση και την ψήφιση αρκετών νομοσχεδίων στρατιωτικής μεταρρύθμισης στις αρχές της δεκαετίας του ’80. Ο Sprey εξακολουθεί να συνεργάζεται με οργανισμούς και δημοσιογράφους με αντιλήψεις υπέρ της στρατιωτικής μεταρρύθμιση. Πολυάριθμα άρθρα, βιβλία και διατριβές έχουν περιγράψει την εργασία του Boyd και του Sprey για το F-16, το Α-10 και τη στρατιωτική μεταρρύθμιση. Αυτά περιλαμβάνουν το βιβλίο του Robert Coram: “Boyd: The Fighter Pilot Who Changed the Art of War” (2002) και του James Fallows: “National Defense” (1981)

Ένα άρθρο της εφημερίδας Washington Post, του 2006, που παρουσιάζει τον Sprey:
http://www.washingtonpost.com/wp-dyn/content/article/2006/05/15/AR2006051501518.html


Εισαγωγή:

Ο κόσμος είναι γεμάτος από μέτρια ή και άχρηστα όπλα. Τα καλά είναι λίγα κι αραιά. Το να ξεχωρίσει κανείς τη διαφορά είναι ύψιστης σημασίας για αυτούς που θα πρέπει να χρησιμοποιήσουν τα όπλα, και για τη χώρα που θα τα πληρώσει. Αν προσπαθείτε στα σοβαρά να καταλάβετε αν ένα δεδομένο μαχητικό, αντιτορπιλικό, άρμα ή τυφέκιο αξίζει να αγοραστεί, θα βρεθείτε γρήγορα θαμμένος κάτω από ολόκληρο βουνό παραπληροφόρησης. Όσο ακριβότερο το όπλο, τόσο βαθύτερα θα βρεθείτε χαμένος. Ιδού ορισμένα στοιχεία για να βοηθήσουν στον απεγκλωβισμό:

(Ακολουθούν εφτά κανόνες, τους οποίους παραθέτουμε επιγραμματικά. Σημασία, όμως, έχει η τεκμηρίωσή τους, που είναι αρκετά μακρά για μετάφραση. Σας παραπέμπουμε στο πρωτότυπο, που είναι κεφάλαιο του βιβλίου που κυκλοφόρησε πρόσφατα, και που μπορείτε να το βρείτε online εδώ κι εδώ, μαζί με σημαντικό υλικό τεκμηρίωσης. Πρόκειται για το κεφάλαιο 9 του βιβλίου)


ΚΑΝΟΝΕΣ:

1ος Κανόνας: Τα όπλα ΔΕΝ είναι το πιο σημαντικό συστατικό στις πολεμικές νίκες. Πρώτα έρχονται οι άνθρωποι, μετά έρχονται οι ιδέες, και το υλικό είναι τρίτο σε σειρά σημασίας

2ος Κανόνας: Όλα τα όπλα δεν είναι εξ ίσου σημαντικά στον πόλεμο. Η σημασία τους δε συσχετίζεται με το κόστος τους.

3ος Κανόνας: Δε μπορεί κανείς να διακρίνει τα αποτελεσματικά όπλα από τα άχρηστα χωρίς μια σαφή αντίληψη των χαρακτηριστικών των όπλων που έχουν σημασία για τη μάχη – κι αυτή η αντίληψη πρέπει να αντλείται άμεσα από την πολεμική εμπειρία και τις πολεμικές μαρτυρίες.

4ος Κανόνας: Για να κατανοήσει κανείς τα χαρακτηριστικά που διαχωρίζουν τα όπλα που είναι αποτελεσματικά στη μάχη από τα μέτρια ή τα άχρηστα, πρέπει κανείς να διαβάσει δέκα φορές περισσότερες πολεμικές αναφορές απ’ ότι μυθολογίες Έρευνας και Ανάπτυξης (Ε&Α) ή ύμνους πολεμικών τεχνολογιών. Οι πιο χρήσιμες είναι οι πολεμικές ιστορίες που προέρχονται από την οπτική γωνία του ορύγματος, του πιλοτηρίου ή του περισκοπίου.

5ος Κανόνας: Για οποιοδήποτε όπλο, ο κατάλογος με κρίσιμα χαρακτηριστικά αποτελεσματικότητας πρέπει να περιλαμβάνει την επίδραση του όπλου στις δεξιότητες, την προσαρμοστικότητα και την εκπαίδευση του χρήστη (πρώτα οι άνθρωποι!), και, εξ ίσου σημαντικό, την επίπτωσή του στον αριθμό των όπλων (δηλ: στο επίπεδο ισχύος) που στην πράξη αποδίδεται στο πεδίο της μάχης. Οποιοσδήποτε ορισμός αποτελεσματικότητας που δεν περιλαμβάνει αυτά τα δύο στοιχεία είναι άχρηστος.

6ος Κανόνας: Στη διάκριση των καλών από τα κακά όπλα, το να βασίζεται κανείς σε αποτελέσματα δοκιμών Ε&Α για να αποτιμήσει την ακρίβεια, την πιθανότητα επιτυχούς πλήγματος, αξιοπιστίας, ακτίνας δράσης κλπ είναι καταστροφικό. Δυστυχώς, οι επιχειρησιακές δοκιμές, καθώς και οι δοκιμές πεδίου έχουν γίνει εξ ίσου άχρηστες – πλην της περιστασιακής αποκάλυψης αναπάντεχων προβλημάτων.

7ος Κανόνας: Όταν κρίνετε την αποτελεσματικότητα όπλων, αναζητήστε καταρτισμένους επικριτές, ένστολους και μη. Ζυγίστε προσεκτικά την επίγνωση και την οξυδέρκειά τους σε ότι αφορά τα μειονεκτήματα των όπλων. Αγνοήστε τους ατζέντηδες των εταιρειών, μάνατζερ προγραμμάτων αγοράς προμήθειας όπλων, ανωτάτους αξιωματικούς υπευθύνους προμήθειας εξοπλισμού, τους πολίτες υπερμάχους υψηλής τεχνολογίας και, πάνω απ’ όλα, τους «ειδικούς» και τους «έμπειρους χρήστες» που εμφανίζουν οι στρατιωτικές υπηρεσίες όποτε κάποιο από τα ευνοούμενα προγράμματά τους υφίστανται κριτική.