Εφαρμόζεται μυστική ατζέντα με τον Ερντογάν για τα πετρέλαια του Αιγαίου;

Τετάρτη 30 Ιουνίου 2010

Από τις 05:20 το ωκεανογραφικό ερευνητικό σκάφος σκάφος «Τσεσμέ» (Α599 TCG Çeșme) πλέει βόρεια της Σαμοθράκης, σε μια κίνηση που κρίνεται ως απάντηση στις δηλώσεις του υφυπουργού Περιβάλλοντος και κλιματικής Αλλαγής κ. Μανιάτη πως η Αθήνα προχωράει στην έναρξη ερευνών για πετρέλαιο και φυσικό αέριο σε χρονικό ορίζοντα ενός έτους.
Χαρακτηριστικό της αντίδρασης της Άγκυρας είναι ότι το «Τσεσμέ» το συνόδευαν δύο τουρκικά πολεμικά τα οποία όμως αποχώρησαν όταν το ελληνικό Πολεμικό Ναυτικό έστειλε την κανονιοφόρο P 51 «Πολεμιστής».

Το σκηνικό «ξυπνάει» μνήμες από το «Χόρα» του 1976 και το «Σισμίκ» του ‘87 καθώς στην Άγκυρα έχει τεθεί σε ισχύ εδώ και ένα χρόνο διάταγμα που εξουσιοδοτεί την Τουρκική Κρατική Εταιρεία Πετρελαίου (ΤΡΑΟ) να πραγματοποιεί έρευνες στην περιοχή εκτός των τουρκικών χωρικών υδάτων σε μια νοητή γραμμή (διαχωρισμός του Αιγαίου στον 25ο μεσημβρινό) που ξεκινά από την Κύπρο, θα περνά από το Καστελόριζο, τα Ίμια, τη Λαδόξερα της Σαμοθράκης που αναβλύζει πετρέλαιο και θα καταλήγει στην Θράκη, οδηγώντας σε μια ιδιότυπη ελληνοτουρκική συγκυριαρχία στο Αιγαίο.

Στην πρόσφατη επίσκεψη του Τούρκου Πρωθυπουργού στην Αθήνα, διπλωματικές πηγές εκτιμούσαν ότι το θέμα της «συνεκμετάλλευσης του Αιγαίου» έχει ήδη τεθεί στο τραπέζι.

Σύμφωνα πάντως με τον κ. Μανιάτη, είναι θέμα λίγων εβδομάδων να παρθεί η νομοθετική πρωτοβουλία για τη δημιουργία Ανώνυμης εταιρείας με μία μετοχή, που θα ανήκει στο Δημόσιο, η οποία θα προσδιορίσει τις περιοχές (τα λεγόμενα «οικόπεδα») και θα προκηρύξει Διαγωνισμό για την προσέλκυση επενδυτών που θα αναλάβουν την έρευνα «και μετά θα προχωρήσουμε, σε διάστημα ενός έτους το αργότερο, σε ανάθεση ερευνών».

Σε επιφυλακή βρίσκονται τα υπουργεία Εξωτερικών και Άμυνας με αφορμή τη δραστηριότητα τουρκικού ερευνητικού σκάφους στο Βόρειο Αιγαίο και από την πλευρά του ΥΠΕΞ τονίζεται η αποφασιστικότητα της κυβέρνησης να υπερασπιστεί τα κυριαρχικά μας δικαιώματα.

Συγκεκριμένα, σε σχετική δήλωσή του ο εκπρόσωπος του ΥΠΕΞ, Γρηγόρης Δελαβέκουρας τόνισε ότι «εντοπίστηκε το τουρκικό υδρογραφικό και ωκεανογραφικό σκάφος “Τσεσμέ” στη θαλάσσια περιοχή του Βορείου Αιγαίου, μεταξύ της ηπειρωτικής ακτής της Θράκης και της Σαμοθράκης, σε περιοχή εκτός ελληνικών χωρικών υδάτων, εντός ελληνικής υφαλοκρηπίδας».

«Σύμφωνα με τα σήματα του ναυτικού κώδικα που ανήρτησε χθες, το σκάφος πραγματοποιεί θαλάσσιες έρευνες», πρόσθεσε ο εκπρόσωπος και γνωστοποίησε ότι τα δύο υπουργεία έχουν προβεί σε διάβημα προς την τουρκική πλευρά, προκειμένου να ζητήσουν εξηγήσεις για τη δραστηριότητα του πλοίου.

«Ο πλους και η δραστηριότητα του πλοίου τελούν υπό παρακολούθηση, με γνώμονα την προάσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων και των αρμοδιοτήτων της χώρας μας, σύμφωνα με τη Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας», ξεκαθάρισε.

Καταλήγοντας, ο κ. Δελαβέκουρας υπογράμμισε ότι «από επιλογή, η Ελλάδα επιδιώκει τη συνεργασία με την Τουρκία. Δεν πρέπει όμως κανένας να αμφιβάλει για την αποφασιστικότητά μας να υπερασπιστούμε τα κυριαρχικά μας δικαιώματα».

Ενημέρωση για το συμβάν ζητά η ΝΔ


«Προειδοποιούμε την Τουρκία να μην επαναλάβει παλαιές αμαρτίες της, όπως αυτές του “Χόρα” το 1976 και του “Σισμίκ” το 1987, διότι “η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα”», διεμήνυσε εκ μέρους της ΝΔ ο Δημήτρης Αβραμόπουλος.

Κάλεσε ακόμα την κυβέρνηση «να ενημερώσει άμεσα τους αρχηγούς των πολιτικών κομμάτων για το συμβάν και να προβεί άμεσα σε έντονη διαμαρτυρία, ενημερώνοντας συγχρόνως την Ευρωπαϊκή Ένωση, το ΝΑΤΟ και τον ΟΗΕ, διότι αντίστοιχες παράνομες μονομερείς κινήσεις της Τουρκίας στο παρελθόν, έφεραν τις δύο χώρες στα πρόθυρα σύρραξης».

«Η ελληνική πλευρά δεν θα ανεχθεί, όπως και στο παρελθόν, έρευνες της Τουρκίας στο Αιγαίο, μέσα στα όρια της ελληνικής υφαλοκρηπίδας», κατέληξε ο κ. Αβραμόπουλος.

www.antinews.gr/

Διαβάστε περισσότερα...

Nέα τουρκική πρόκληση με αιφνιδιαστική έξοδο ερευνητικού σκάφους στο Αιγαίο

Κλιμακώνεται σε επικίνδυνο βαθμό η τουρκική προκλητικότητα στο Αιγαίο. Μετά τη παραβίαση του θερινού μορατόριουμ με τη διεξαγωγή τουρκικών αεροναυτικών ασκήσεων ανατολικά και δυτικά της Κρήτης, το τουρκικό ωκεανογραφικό σκάφος Cesme (A599) πραγματοποίησε αιφνιδιαστικά έξοδο και τέθηκε υπό τη παρακολούθηση της κανονιοφόρου ΠΟΛΕΜΙΣΤΗΣ (Ρ51) του Πολεμικού Ναυτικού.

Σημειώνεται ότι στις 24 Ιουνίου, ο υφυπουργός Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής Γ. Μανιάτης ανήγγειλε την ίδρυση δημόσιου φορέα που θα προκηρύξει έρευνες για τον εντοπισμό υδρογονανθράκων σε περιοχές όπου "δεν έχει αποκλειστεί η ύπαρξη πετρελαίου όπως τα Ιωάννινα και η ευρύτερη περιοχή του Πατραικού Κόλπου" σε χρονικό ορίζοντα ενός έτους.

strategy-geopolitics4.blogspot.com

Διαβάστε περισσότερα...

Τουρκικά λάφυρα στα χέρια Κούρδων ανταρτών

Τρίτη 29 Ιουνίου 2010

Ο Κουρδικός Απελευθερωτικός Στρατός (HPG) ανήρτησε στο διαδίκτυο φωτογραφία και τους τύπους των όπλων που κατέλαβαν οι Κούρδοι αντάρτες, κατά την επίθεσή τους στο συνοριακό φυλάκιο Γκεντίκτεπε (Gediktepe), του τάγματος Τεκελί, κοντά στο τριεθνές Τουρκίας-Ιράν-Ιράκ, την 19η Ιουνίου 2010.
Σύμφωνα με την ανακοίνωση τα όπλα που πήραν οι αντάρτες, αφού κατέλαβαν το φυλάκιο, έκαναν μάχη επί πέντε ώρες με ενα ενισχυμένο τάγμα, αφήνοντας πίσω τους 12 νεκρούς και 19 τραυματίες στρατιώτες, είναι τα εξής:

- HK 33 E 5.56X45
- MELEZ: Αριθμός Μητρώου T 0624-01, L 0019210
- MELEZ ÇİFTKOL: Αριθμός Μητρώου T 0624-02, L 00 9586
- MELEZ: Αριθμός Μητρώου T 0624-01, L 0019164
- MG3: Αριθμός Μητρώου 22726, MKE 5/982
- MG3: Αριθμός Μητρώου 11548, MKE 5/975
- MG3: Αριθμός Μητρώου 11537, MKE 5/975

Επί πλέον οι αντάρτες πήραν μαζί τους μια θερμική κάμερα προσαρμοσμένη σε Α-4, μια θερμική κάμερα σε τρίποδα και μια νυχτερινή διόπτρα. Επίσης οι αντάρτες ανακοίνωσαν ότι κατέστρεψαν επί τόπου ένα βαρύ πολυβόλο Α-4 καθώς και μεγάλες ποσότητες πυρομαχικών που δεν μπορύσαν να μεταφέρουν μαζί τους κατά την αποχώρησή τους.
ANF NEWS AGENCY

www.infognomonpolitics.blogspot.com


Περισσότερες φωτογραφίες :






Διαβάστε περισσότερα...

Μόνιμη τουρκική ναυτική παρουσία στα Κατεχόμενα;

Σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες που επικαλείται ο κυπριακός σταθμός «Σίγμα» η Άγκυρα θα έχει πλέον μόνιμη ναυτική παρουσία στα Κατεχόμενα, καθώς από το καλοκαίρι του 2011 θα ελλιμενίζεται ένα υποβρύχιο του Τουρκικού Πολεμικού Ναυτικού (ΤDK) στη Γιαλούσα, σε μια περίοδο που ήδη θα προχωράει στην Τουρκία η κατασκευή των νέων υποβρυχίων Τύπου 214ΤΝ.
Σύμφωνα με πηγές του ρεπορτάζ, η εξέλιξη συνδέεται άμεσα με την εύρεση κοιτασμάτων υδρογονανθράκων στην Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη της Κύπρου (ΑΟΖ), την οποία άλλωστε δεν αναγνωρίζει το τουρκικό καθεστώς.
Ο Κυβερνητικός Εκπρόσωπος Στέφανος Στεφάνου κληθείς χθες να σχολιάσει τις πληροφορίες που μετέδωσε ο σταθμός, γνωστοποίησε πως «όντως η Τουρκία έχει παραγγείλει νέα υποβρύχια και πως στη Γιαλούσα υπήρχε ένα καταφύγιο ψαράδων που μετατράπηκε σε μαρίνα για πολυτελή σκάφη». Τόνισε, όμως, ότι «από κει και πέρα δεν υπάρχει τίποτα που να σχετίζει αυτά τα γεγονότα με αυτό που έχει μεταδοθεί, ότι δηλαδή ετοιμάζεται ένα καταφύγιο για υποβρύχια που θα έχει να κάνει και με την ΑΟΖ Κύπρου. Άρα, τίποτα δεν υπάρχει προς αυτήν την κατεύθυνση».

Οι πληροφορίες του «Σίγμα» επιμένουν ότι ο χώρος που θα φιλοξενηθεί το υποβρύχιο του πολεμικού ναυτικού της Τουρκίας έχει σχεδόν τελειώσει κατασκευαστικά και βρίσκεται δεξιά από το κεντρικό κτίριο της λεγόμενης μαρίνας. Μάλιστα στη περιοχή εκτελεί εργασίες και ειδικό μηχάνημα για την εκβάθυνση της θάλασσας, ενώ η περιοχή φυλάσσεται από τον Τουρκικό στρατό και αστυνομικούς του ψευδοκράτους, γεγονός που κάνει την προσέγγιση από τις κάμερες του σταθμού πολύ δύσκολη.

Παράλληλα, διορθώνοντας τον κυβερνητικό εκπρόσωπο το ρεπορτάζ επισημαίνει πως «η Τουρκία δεν παρήγγειλε νέα υποβρύχια. Η Άγκυρα τον Ιούλιο του 2009 και συγκεκριμένα ο Πρωθυπουργός της χώρας Ταγίπ Ερτογάν συμφώνησε με Γερμανική εταιρεία για ναυπήγηση 6 υποβρυχίων τύπου Τ-214ΤΝ. Τα υποβρύχια θα κατασκευαστούν όλα στα ναυπηγεία του Τουρκικού Πολεμικού Ναυτικού στο Γκιολτσύκ το 2014, πλην ενός το οποίο σύμφωνα με τις ίδιες πληροφορίες θα είναι έτοιμο τον Γενάρη του 2011 και από το καλοκαίρι του ιδίου χρόνου θα ελλιμενίζεται στη λεγόμενη μαρίνα του ψευδοκράτους στη Γιαλούσα».

www.antinews.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Υπουργείο Εξω(φρεν)ικών

Δευτέρα 28 Ιουνίου 2010

Αύριο αναμένεται να συναντηθούν και πάλι οι κ. Αποστολίδης και Σινιριόγλου στο πλαίσιο των διερευνητικών επαφών για την υφαλοκρηπίδα, όπως υποστηρίζει η Αθήνα, εφ' όλης της ύλης όπως επιμένει η Άγκυρα. Πάντως δεν είναι δίκαιη και ισότιμη η αντιμετώπιση των δύο από τις κυβερνήσεις τους. Στην τελευταία επίσκεψη του Γ. Παπανδρέου στην Κωνσταντινούπολη, στη συνάντησή του με τον κ. Γκιουλ ήταν παρών και ο κ. Σινιριόγλου, που είναι και ενεργός διπλωμάτης και υπηρεσιακός υφυπουργός Εξωτερικών, ενώ αντιθέτως ο κ. Αποστολίδης ήταν στην Αθήνα. Έτσι, ο μεν κ. Σινιριόγλου έχει ενημέρωση από πρώτο χέρι, ενώ ο κ. Αποστολίδης θα ψάχνει τα (ανύπαρκτα) τηλεγραφήματα…

Η ΜΚΟ Δάφνη είναι από τις πιο δραστήριες οργανώσεις που ξεφύτρωσαν μετά την ευφορία της ελληνοτουρκικής προσέγγισης του 2000. Το ενδιαφέρον από τη φετινή εκδήλωση που διοργάνωσε στην Ξάνθη είναι ότι καλεσμένοι βρέθηκαν οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι καθηγητές κ. Κεχριώτης και Τσιτσελίκης, που ανέπτυξαν τις γνωστές θέσεις τους για τις «παραβιάσεις» των μειονοτικών δικαιωμάτων στην Ελλάδα. Ο κ. Κεχριώτης επέμεινε ότι πρέπει η μειονότητα να ονομάζεται «τουρκική», ενώ ο κ. Τσιτσελίκης κάλυψε το άλλο σκέλος, υποστηρίζοντας την ύπαρξη «μακεδονικής» μειονότητας στην Ελλάδα. (σημ Εν Κρυπτώ : Παρών και ο αρθρογράφος της Καθημερινής Τ.Καμπύλης ο οποίος επίσης αναφέρθηκε σε "τουρκική μειονότητα¨ και άλλα τέτοια χαριτωμένα..)

Μας ενημερώνουν όμως ότι μεταξύ των παρισταμένων ήταν και ο πρέσβης Αλέξανδρος Αλεξανδρής, ο οποίος δεν μάθαμε εάν αντέδρασε ή εάν αποχώρησε όταν ακούγονταν όλα αυτά τα «ωραία» εναντίον της χώρας μας. Υποψιάζομαι ότι τίποτα από όλα αυτά δεν συνέβη, καθώς, όπως μας ενημέρωσαν, τελικώς δεξιώθηκε όλο τον συρφετό του συνεδρίου στους χώρους της Πολιτικής Διεύθυνσης Ξάνθης…

Ο κ. Αλεξανδρής πάντως, από τους καλούς γνώστες των μειονοτικών θεμάτων όντας και ο ίδιος Κωσταντινουπολίτης, ύστερα από θητεία στην Κωνσταντινούπολη και στη Θράκη μάλλον αναμένει τη μετάθεσή του στο όμορφο Στρασβούργο, στη θέση του μόνιμου αντιπροσώπου της χώρας μας στο Συμβούλιο της Ευρώπης.

Αισιόδοξος δηλώνει ο ηγέτης του Κόσοβου Χασίμ Θάτσι ότι σύντομα θα απελευθερωθεί το καθεστώς της βίζας με την ΕΕ και θα υπάρξει ένα βασικό πακέτο εμπορικής συμφωνίας με την Ένωση. Το ερώτημα φυσικά είναι πώς θα γίνει αυτό αφού πέντε χώρες της ΕΕ, μεταξύ αυτών και η Ελλάδα, δεν αναγνωρίζουν την ανεξαρτησία του Κόσοβου. Εκτός εάν το μυστικό κρύβεται στα όσα είπαν κατ' ιδίαν ο κ. Παπανδρέου με τον κ. Θάτσι στην Κωνσταντινούπολη…

Θα έχει ενδιαφέρον αύριο να δούμε την ασυνήθιστη κινητοποίηση της ΕΔΥ. Οι διπλωμάτες έχουν δώσει ραντεβού έξω και απέναντι από το Μέγαρο Μαξίμου, διαμαρτυρόμενοι για την άρνηση της φυσικής ηγεσίας του υπουργείου, δηλαδή του ίδιου του υπουργού Εξωτερικών και πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου, να συναντηθεί μαζί τους…

Είπαμε να δείχνουμε το «καλό μας πρόσωπο» στη σκοπιανή πλευρά, αλλά ο κ. Παπανδρέου έκανε ένα βήμα παραπάνω: Μιλώντας στη Σύνοδο Κορυφής της Διαβαλκανικής εξέπληξε τους πάντες, αναφερόμενος στις προσπάθειες που καταβάλλει από κοινού με τον… «Νίκολας» (!) (εννοώντας τον κ. Γκρούεφσκι) για να λυθεί το πρόβλημα. Εξεπλάγησαν και αρκετοί δικοί μας, καθώς είναι γνωστό ότι ένα από τα βασικά επιχειρήματά μας είναι η αδιαλλαξία και ο εθνικισμός του κ. Γκρούεφσκι.

Αν είναι δυνατόν. Σχεδόν τρία χρόνια μετά την ψήφιση του νόμου για τον διορισμό των 240 ιμάμηδων και ιεροδιδασκάλων στη Θράκη, το ελληνικό κράτος ακόμη «εγκληματεί» εις βάρος της μειονότητας. Οι ιμάμηδες έχουν μείνει απλήρωτοι, η οφειλή δεν ξεπερνά τα 5,5 εκατ. ευρώ και δεν χρειάζεται και μεγάλη φιλοσοφία για να μαντέψει κανείς ότι όλοι αυτοί οι έλληνες πολίτες θα στραφούν τελικά εκεί που υπάρχουν άφθονα χρήματα. Στους ψευδομουφτήδες και στην Ίωνος Δραγούμη (όπου εδρεύει το τουρκικό προξενείο)…

Απο την στήλη της εφημερίδας Το Παρόν της Κυριακής

Διαβάστε περισσότερα...

Αλλαγή ηγεσίας στο τουρκικό Ρεπουμπλικανικό κόμμα

Του Κ.Βοσπορίτη

Η αλλαγή στην ηγεσία της αξιωματικής αντιπολίτευσης πριν από λίγο διάστημα στην Τουρκία, έδωσε ελπίδες για ανανέωση του τουρκικού πολιτικού συστήματος. Ωστόσο, τα μηνύματα που στέλνει ο νέος πρόεδρος κάθε άλλο από ελπιδοφόρα είναι.

Πριν από λίγες εβδομάδες ο Ντενίζ Μπαϊκάλ αναγκάστηκε σε παραίτηση από την ηγεσία του Ρεπουμπλικανικού Λαϊκού Κόμματος, εξαιτίας της αποκάλυψης σκανδάλου στο οποίο φερόταν να έχει εμπλακεί. Η ομόφωνη εκλογή του Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου στη θέση του προέδρου της αξιωματικής αντιπολίτευσης, στα τέλη Μαΐου, μπορεί να πει κανείς ότι ήταν «έκπληξη». Κι αυτό γιατί εκ πρώτης όψεως ο νεοεκλεγείς πρόεδρος έχει ορισμένες ιδιαιτερότητες που τον διακρίνουν: τη σταδιοδρομία του και τις εθνικοθρησκευτικές καταβολές του.

Ο Κιλιτσντάρογλου είναι ένα σχετικά νέο και «άφθαρτο» πρόσωπο στην πολιτική σκηνή της γείτονος. Φαίνεται ότι είχε στενές σχέσεις με το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς του Μπουλέντ Ετζεβίτ, ωστόσο εξελέγη για πρώτη φορά βουλευτής από το Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό Κόμμα το 2002, ενώ πέτυχε την επανεκλογή του στις εκλογές του 2007. Μολονότι νέος στην πολιτική, έχει σχετικά πλούσια σταδιοδρομία ως γραφειοκράτης. Το 1971, μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του, διορίστηκε στο υπουργείο Οικονομικών ως εφοριακός. Στις αρχές της δεκαετίας του 1980 μπήκε στη Γενική Διεύθυνση Εσόδων και εξελίχθηκε ως τη βαθμίδα του υποδιευθυντή. Την επόμενη δεκαετία διορίστηκε αρχικά διευθυντής στο Ταμείο των Ελεύθερων Επαγγελμάτων (Bag-Kur) και λίγο μετά στον μεγαλύτερο οργανισμό κρατικών ασφαλίσεων της χώρας (SSK). Επόμενος σταθμός στη σταδιοδρομία του ήταν το υπουργείο Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλειας, όπου εργάστηκε ως αναπληρωτής γενικός γραμματέας. Μετά τη συνταξιοδότησή του το 1999, δίδαξε στο Πανεπιστήμιο του Χατζέτεπε, στην Άγκυρα, και διετέλεσε μέλος του ΔΣ της τουρκικής Τράπεζας Εργασίας.

Η επαγγελματική εξέλιξη του Κιλιτσντάρογλου φαινομενικά μπορεί να μη διαφέρει από εκείνη ενός οποιουδήποτε γραφειοκράτη. Ενδιαφέρον προκαλεί, ωστόσο, η ανοδική του πορεία, δεδομένων των καταβολών του. Γεννήθηκε το 1948 σε μια κωμόπολη του νομού Τουντζελί (Ντερσίμ) της κεντρικής Μικράς Ασίας. Χαρακτηριστικό γνώρισμα αυτής της περιοχής είναι το ισχυρό κουρδικό στοιχείο (Ζαζά), το οποίο ταυτόχρονα είναι και Αλεβίδες - «κλάδος» του σιιτικού (μη-ορθόδοξου) Ισλάμ. Τη δεκαετία του 1930, μάλιστα, το Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό Κόμμα είχε καταστείλει κουρδική εξέγερση στην περιοχή και είχε επιβάλει τη βίαιη τουρκοποίηση της περιοχής.

Έχοντας κατά νου τα παραπάνω, θα συλλογιζόταν κανείς ότι πρόκειται για «παιχνίδι της μοίρας» η άνοδος στην ηγεσία του κόμματος ενός γόνου των θυμάτων που έπεσαν στις αιματηρές διώξεις του Ντερσίμ. Ωστόσο, τα φαινόμενα πολλές φορές εξαπατούν. Η περίπτωση του Κιλιτσντάρογλου θέλει προσοχή, καθώς, όπως αποκάλυψε ο Γιαλτσίν Σονέρ στην ημερήσια «Χουριέτ» στα τέλη Μαΐου, το εν λόγω πρόσωπο φαίνεται ότι απορρίπτει -όπως και άλλοι πολλοί που βρέθηκαν πριν από αυτόν στην ίδια θέση- τις κουρδικές-αλεβιδικές καταβολές του. Με έγγραφα και μελέτες που απέστειλε στον δημοσιογράφο, επιχείρησε να υποστηρίξει ότι η φυλή στην οποία ανήκει, εκείνη των Κουρεϊσάν, έχει τουρκικές καταβολές και προέρχεται από την Υπερωξιανή. Εξάλλου, στις ομιλίες του στα όργανα του κόμματος φάνηκε ότι αποδίδει το Κουρδικό ζήτημα σε πρόβλημα οικονομικής ανέχειας και υπανάπτυξης, παραβλέποντας τα πραγματικά αίτια και την ανάγκη ανεύρεσης πολιτικής λύσης. Η στάση του αυτή μάλιστα θεωρήθηκε και ως μια προσπάθεια να παραμείνει πιστός στην παραδοσιακή κρατικιστική γραμμή του κόμματος, το οποίο, ωστόσο, από τα τέλη της δεκαετίας του 1980 έχει να επιδείξει «προοδευτικότερες» προσεγγίσεις στις ειδικές εκθέσεις του για το εν λόγω ζήτημα. Εκτός κι αν η κίνηση του Κιλιτσντάρογλου αποσκοπούσε στην προσέλκυση ψηφοφόρων από τους συντηρητικούς και ακροδεξιούς κύκλους της χώρας!

Κάθε εκλογή νέου προέδρου στην ηγεσία πολιτικού κόμματος προμηνύει αλλαγές. Η αισιοδοξία, όμως, που εκφράστηκε από την εκλογή του Κιλιτσντάρογλου στην προεδρία του Ρεπουμπλικανικού Λαϊκού Κόμματος ίσως να μην έχει και τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Κι αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στα ισχυρά εθνικά και θρησκευτικά στερεότυπα που εξακολουθούν να παίζουν ρυθμιστικό ρόλο στην κοινωνική και πολιτική ζωή της σύγχρονης Τουρκίας. Τι κι αν το Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό Κόμμα «επεδίωξε» τον εκσυγχρονισμό και εξευρωπαϊσμό της χώρας; Η πολιτική δράση, η πολιτική και κοινωνική εξέλιξη και η πολιτική επιτυχία και πρόοδος εξαρτώνται ακόμη από την εθνική ταυτότητα του ατόμου. Υπ' αυτές τις συνθήκες, το κεμαλικό κόμμα φαίνεται δύσκολο να πετύχει τις απαραίτητες τομές στο τουρκικό κομματικό και πολιτικό σύστημα.

Το Παρόν

Διαβάστε περισσότερα...

Το Αεροδρόμιο Ελληνικού και η απόφαση του ΣτΕ

Του Κώστα Καββαθά

Το τι έχω ακούσει και διαβάσει για τη τύχη των 5.500 στρεμμάτων του Αεροδρομίου Ελληνικού από το 2007 μέχρι σήμερα δεν περιγράφεται. Από την δημιουργία «Μητροπολιτικού Πάρκου» μέχρι την «ήπια οικιστική ανάπτυξη» και από την ανέγερση μεγάλων εμπορικών μέχρι τη «δημιουργία ενιαίας ζώνης 350 στρεμμάτων με καταβύθιση της Λ. Ποσειδώνος και με μέτωπο στη θάλασσα. Προτάσεις που, στο όνομα της δημιουργίας «ζώνης πρασίνου» σαν κοινό παρανομαστή έχουν το ξεπούλημα, εκμετάλλευση, τσιμεντοποίηση της μοναδικής ελεύθερης και πραγματικά πράσινης περιοχής που απόμεινε στο λεκανοπέδιο.

Ένα απίθανο πλήθος από αποτελείται από «αγανακτισμένους ιδιοκτήτες ακινήτων» των όμορων περιοχών, που θέλουν να «εκμεταλλευτούν τις περιουσίες τους» αναγείροντας γκροτέσκες πολυκατοικίες, εργολάβους, άρχοντες της «τοπικής αυτοδιοίκησης» και διακεκριμένους εκπροσώπους του οικολογικά ευαίσθητου «καθηγητηριού» έχουν βάλει στόχο να πείσουν τον ελληνικό λαό ότι, το κλείσιμο του αεροδρομίου είναι καλό για την υγεία και την οικονομία των κατοίκων της πόλης των 4( ; ) εκατομμυρίων. Επειδή όλος αυτός ο εσμός μοναδικό στόχο έχει να «τα κονομήσει» στις 15 Απριλίου του 2008, δύο πολίτες ο υπογράφων και ο Πέτρος Σακελλαρίου προσφύγαμε, με νομικό σύμβουλο τον δικηγόρο Αθηνών Θόδωρο Θεοχάρη, στο Συμβούλιο της Επικρατείας ζητώντας να

«ακυρωθεί, εξαφανιστεί και καταργηθεί αναδρομικώς έναντι πάντων η με αριθμό ΥΠΑ/Δ3/ΑΛ/6385/1558 (ΦΕΚ 266/20.2.2007 τεύχος β΄) απόφαση του Υπουργού Μεταφορών και Επικοινωνιών περί κατάργησης του Κρατικού Αερολιμένα Αθηνών και κάθε άλλη συναφής συνδεόμενη απόφαση ή πράξη».

Ο λόγος που το κάναμε είναι απλός: η μία και μοναδική ελπίδα που έχει η έκταση των 5.500 στρεμμάτων να παραμείνει πράσινη και να γίνει Μητροπολιτικό Πάρκο είναι με το να συνεχιστεί η λειτουργία του αεροδρομίου Ελληνικού! Κάθε άλλη πρόταση, ιδέα, σχέδιο, σκέψη, «αγωνιστική κινητοποίηση» είναι εκ του πονηρού και, σαν στόχο έχει το κέρδος και το τσιμέντο. Κάποιοι, δυστυχώς, λένε πως η συνύπαρξη αεροδρομίου και Μητροπολιτικού Πάρκου δεν είναι «εφικτή». Οι αγγλοσάξονες λένε: pull my other leg. There are bells on it too (τράβα μου το άλλο πόδι. Έχει κι’ αυτό κουδούνια). Στις χώρες που δεν κυβερνούν οι εργολάβοι και οι νταβάδες οι μεγαλύτεροι χώροι πρασίνου έχουν σαν φύλακες αγγέλους μικρά, περιφερειακά αεροδρόμια που χρησιμοποιούνται από την Γενική Αεροπορία, τα ελικόπτερα και τα ανεμόπτερα. Ο κόσμος είναι ?γεμάτος από εθνικά ή και ιδιωτικά πάρκα που έχουν αεροδρόμια (Σιλβερστον, Γκούτγουντ, Έλστρι και άλλα ?20 στην Αγγλία, Έντμοντον και πίστα Ζιλ Βιλνέβ στον Καναδά, κλπ) που χρησιμοποιούνται από σχολές χειριστών αεροπλάνων της Γενικής Αεροπορίας και στα οποία γίνονται και αγώνες. Στην αίτηση που κάναμε πουθενά δεν λέμε ότι το αεροδρόμιο Ελληνικού θα χρησιμοποιηθεί σαν πίστα αγώνων και αυτό για ένα απλό λόγο: η χώρα καταδυναστεύεται από τεχνοφοβικούς τύπους, από ανθρώπους που δεν είναι ικανοί να καρφώσουν μία πρόκα στο τοίχο πολύ περισσότερο από να σχεδιάσουν και κατασκευάσουν ένα αγωνιστικό μονοθέσιο ή δίκυκλο. Οι λίγοι φωτισμένοι πιτσιρικάδες που φτιάχνουν κάτι με τα χέρια τους (Πανεπιστήμιο Ηρακλείου, Πολυτεχνείο Πάτρας κλπ) πνίγονται στον βούρκο των συμφερόντων που «αγωνίζονται» να τσιμεντάρουν το Ελληνικό και να κάνουν το αεροδρόμιο Τατοίου ?νεκροταφείο και «χώρο ήπιας οικιστικής ανάπτυξης»!
Στον χώρο μπορεί και πρέπει να αναπτυχθεί η Γενική Αεροπορία, οι Σχολές Εκπαίδευσης Ιπταμένων της Πολιτικής Αεροπορίας και να γίνει το μεγαλύτερο Επισκευαστικό Κέντρο της Ανατολικής Μεσογείου στο παλιό Κρατικό Εργοστάσιο Αεροπλάνων που, πάλι, οι νταβάδες θέλουν να κάνουν ?mall!

Το επιχείρημα ότι ο θόρυβος θα κάνει «αφόρητη» τη ζωή των περιοίκων είναι γελοίο και υστερόβουλο γιατί, ιδιοκτήτες και εργολάβοι «αγωνίζονται» για την άρση των άρθρων 11 και 12 του Αεροπορικού Κώδικα (Ν. 1815/88- ΦΕΚ Α/250 και την απόφαση ΥΠΑ/Δ/359664/6190/3-8-2000, ΦΕΚ Β/1133) που περιορίζουν τα ύψη των οικοδομών στις όμορες περιοχές.

Όλες οι χρήσεις που ανέφερα προφυλάσσουν την περιοχή από τα αρπακτικά και συμβάλλουν στη δημιουργία του ωραιότερου μητροπολιτικού πάρκου στην Ελλάδα το οποίο, σε αντίθεση με άλλα, θα έχει έσοδα, θα εξασφαλίσει εργασία σε εκατοντάδες ανθρώπους, και θα βοηθήσει να αναπτυχθεί η Γενική και η Πολιτική Αεροπορία.

Δεν αμφιβάλω ότι υπάρχουν δημοτικοί «άρχοντες», «οικολόγοι», «αγανακτισμένοι πολίτες», μεσίτες, μεσάζοντες, εργολάβοι και καθηγητάδες, που θα ήθελαν να μας κατασπαράξουν επειδή, η προσφυγή μας τους χάλασε τη σούπα. Σε όλους συστήνω να προσέχουν γιατί, έτσι που φωνάζουν, φαίνεται η κομπινεζόν τους.

www.greekhelicopters.gr/



Διαβάστε περισσότερα...

Η πρόκληση συνεργασίας Ελλάδος – Κύπρου – Ισραήλ

Κυριακή 27 Ιουνίου 2010

Του Χρήστου Ιακώβου - Διευθυντή του Κυπριακού Κέντρου Μελετών (ΚΥΚΕΜ)

Οι Ελληνοισραηλινές σχέσεις έχουν αρχίσει να μπαίνουν στο μικροσκόπιο μετά το σπάσιμο του πάγου που επικρατούσε για δεκαετίες στις σχέσεις των δύο κρατών (σημειωτέον ότι Ελλάδα και Κύπρος υπήρξαν οι τελευταίες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης που αναγνώρισαν de jure το Ισραήλ). Οι νέες γεωπολιτικές και γεωστρατηγικές πραγματικότητες που δημιούργησε ο πόλεμος στο Ιράκ το 2003, λόγω της ανατροπής του καθεστώτος Σαντάμ Χουσείν σε συνδυασμό με την άρνηση της Τουρκίας να ευθυγραμμιστεί τόσο με τις πολεμικές όσο και με τις μεταπολεμικές επιλογές των ΗΠΑ και του Ισραήλ καθώς επίσης και οι νέοι προσανατολισμοί της Τουρκικής εξωτερικής πολιτικής στη Μέση Ανατολή, που στοχεύουν στη διεύρυνση του πεδίου πολιτικής και διπλωματικής δράσης στο μουσουλμανικό κόσμο, αναγκάζουν το Ισραήλ να επανεξετάσει τις μεταψυχροπολεμικές του συμμαχίες στην περιοχή.


Ο τουρκοισραηλινός άξονας, ο οποίος θεωρείτο μέχρι προσφάτως, από αμφοτέρους, μείζονος στρατηγικής σημασίας, εδραίωνε τα δύο κράτη ως ισχυρές περιφερειακές δυνάμεις, με ιδιαίτερα αναβαθμισμένο ρόλο στον αμερικανικό στρατηγικό σχεδιασμό για τη μεταψυχροπολεμική Μέση Ανατολή. Η αβεβαιότητα για το πολιτικό μέλλον στην Τουρκία, λόγω της παρατεταμένης αντιπαράθεσης ισχύος κεμαλικών – ισλαμιστών, έθεσε ήδη όρια στην τουρκοισραηλινή συνεργασία. Επίσης, η εμφανής τάση της Τουρκίας να καταστεί πυρηνική δύναμη και η νέο-οθωμανική στρατηγική υπερεξάπλωση της κυβέρνησης Ερντογάν δεν μπορούν να ταυτιστούν είτε μεσοπρόθεσμα είτε μακροπρόθεσμα με τα στρατηγικά συμφέροντα του Ισραήλ. Για ένα κράτος με εδραιωμένη υψηλή στρατηγική, όπως το Ισραήλ, οι εναλλακτικές λύσεις είναι μέρος του μακροχρόνιου στρατηγικού σχεδιασμού και όχι αποσπασματικών αποφάσεων.

Το άνοιγμα που επιχειρεί σήμερα το Ισραήλ προς Ελλάδα και Κύπρο, μετά τη χειροτέρευση των Τουρκοϊσραηλινών σχέσεων αποτελεί επιλογή ανάγκης λόγω των αδιεξόδων που του δημιούργησε η Τουρκία. Κομβικής σημασίας για την κατανόηση του ανοίγματος του Ισραήλ είναι η κατανόηση του τρόπου με τον οποίο οι Ισραηλινές κυβερνήσεις εκλαμβάνουν τον παράγοντα ασφάλεια στη διαμόρφωση της διπλωματίας. Από την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ (1948) η εθνική ασφάλεια είχε ως αφετηρία την αντίληψη ότι το εβραϊκό κράτος βρίσκεται υπό μόνιμη απειλή και δεν έχει άλλη διέξοδο από το να διεξάγει μόνιμο αγώνα για την επιβίωσή του. Η μεγιστοποίηση της προτεραιότητας της εθνικής ασφάλειας είχε σαν αποτέλεσμα την αλληλεξάρτηση πλείστων των πολιτικών και διπλωματικών αποφάσεων. Μέσα σε αυτή τη σχέση, η διπλωματία υποτάχθηκε ευθύς εξ αρχής στην στρατηγική αντί το αντίθετο όπως συμβαίνει στον δυτικό κόσμο. Η αντίληψη ότι το Ισραήλ βρίσκεται σε μόνιμο καθεστώς ‘λανθάνοντος πολέμου’ και όταν ακόμη δεν υπάρχουν εχθροπραξίες έδιδε και συνεχίζει να δίδει μεγαλύτερη προτεραιότητα στην εθνική επιβίωση και την καθιστά τον κεντρικό σκοπό τόσο της στρατιωτικής στρατηγικής όσο και της διπλωματίας.

Η Κύπρος και η Ελλάδα μπορούν να προσφέρουν στο Ισραήλ διέξοδο από το μόνιμο μειονέκτημα που του επιβάλλει η έλλειψη στρατηγικού βάθους, αφού γεωγραφικά αποτελεί μία μικρή και στενή λωρίδα η οποία περιβάλλεται από αραβικά κράτη με στρατηγικό βάθος. Επιπλέον, η Ελλάδα και η Κύπρος προσφέρουν μακροπρόθεσμα στο Ισραήλ μία γέφυρα με τον ανεπτυγμένο και πολιτικά σταθερό χώρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Το ερώτημα, όμως, που αφορά Κύπρο και Ελλάδα, είναι: τι μπορεί να προσφέρει το Ισραήλ στα δύο κράτη; Το Ισραήλ θα πρέπει, πρωτίστως, να πείσει την Ελληνική πλευρά για τις προθέσεις του, ότι δηλαδή πρόκειται για μία ουσιαστική και όχι κατ’ όνομα διμερή συνεργασία και ούτε εγγράφεται στη λογική εκβιασμού της Τουρκίας, όπου χρησιμοποιείται Ελλάδα και Κύπρος προκειμένου να εξαναγκαστεί η Άγκυρα να επανέλθει στην προηγούμενη τροχιά των σχέσεών της με το Ισραήλ. Με άλλα λόγια, το Ισραήλ θα πρέπει να πείσει τα δύο κράτη ότι το κέρδος από μία τέτοια συνεργασία θα είναι μεγαλύτερο από το κόστος.

Το κέρδος για την Ελληνική πλευρά, από μία ελληνοισραηλινή συνεργασία, θα είναι η ενίσχυση των συντελεστών διπλωματικής ισχύος έναντι της Τουρκίας. Πρώτον, θα διαμορφωθεί ένας φιλοδυτικός άξονας στην περιοχή με σταθερές προοπτικές έναντι των νέων ισλαμικών και προφανώς αντιδυτικών αξόνων που επιχειρεί να κάνει η Τουρκία και δεύτερον θα εξασφαλιστούν προσβάσεις στο αμερικανοεβραϊκό λόμπυ, με όλες τις προεκτάσεις που αυτό συνεπάγεται στις ελληνοτουρκικές σχέσεις και το Κυπριακό.
Το πιθανό κόστος από μία τέτοια συνεργασία για την ελληνική πλευρά, ενδεχομένως να έρθει από πιθανές αντιδράσεις του αραβικού κόσμου. Εδώ όμως μπαίνει το δίλημμα: θα παραμείνει η ελληνική πλευρά προσηλωμένη στην παραδοσιακή, πλην όμως αδύνατη υποστήριξη των αράβων ή θα επιδιώξει διπλωματική ενίσχυση μέσω των αμερικανοεβραίων και του Ισραήλ. Με τα νέα ανοίγματα της Τουρκίας στη Μέση Ανατολή, είτε έτσι είτε αλλιώς ο αραβικός κόσμος θα αρχίσει να βλέπει με μεγαλύτερη κατανόηση τις τουρκικές θέσεις στο Κυπριακό.

Η ελληνοισραηλινή προσέγγιση είναι για την ελληνική πλευρά μία πρόσκληση και συνάμα μία πρόκληση που πρέπει να προσεγγισθεί μέσα στα πλαίσια υψηλής στρατηγικής και όχι μέσα από στερεότυπα και υπεραπλουστεύσεις.

www.geopolitics-gr.blogspot.com

Διαβάστε περισσότερα...

Τι επιδιώκει η Αγκυρα στο Αιγαίο : Η στρατηγική του "πρώτου πλήγματος"

Του Παναγιώτη Κονδύλη (ένα παλιό αλλά επίκαιρο άρθρο του μεγάλου στοχαστή, δημοσιευτηκε το 1998)

Σε μιαν από τις εμπεριστατωμένες και ακριβείς αναλύσεις, στις οποίες μας έχει συνηθίσει, ο διπλωματικός συντάκτης του «Βήματος» κ. Ν. Μαράκης παρουσίασε τις ελληνικές επιτελικές εκτιμήσεις για τις τουρκικές ασκήσεις στο Αιγαίο («Το Βήμα», 1.2.1998). Τέτοιες εκτιμήσεις έχουν ιδιαίτερη σημασία, αν σκεφθούμε ότι οι μείζονες στρατιωτικές ασκήσεις δεν αποτελούν απλώς θαλάσσιες ή αεροπορικές εκδρομές για ξεμούδιασμα ή προς γενική επίδειξη ισχύος αλλά διεξάγονται εν όψει ορισμένων επιτελικών σχεδίων πολέμου και συνιστούν μιαν υποτυπώδη εφαρμογή τους σε καιρό ειρήνης. Η ανάλυσή τους συνεπάγεται επομένως διείσδυση στις στρατηγικές προθέσεις της άλλης πλευράς. Και οι προθέσεις, σύμφωνα με τους έλληνες επιτελείς και τον κ. Μαράκη, διαγράφονται ως εξής:

«Καθήλωση» της ελληνικής αεροπορίας και του ελληνικού ναυτικού, πρόκληση «εκτεταμένης ζημίας» στην αμυντική ικανότητα της Ελλάδας «πριν από την απόπειρα κατάληψης εδάφους», «σοβαρότατη μείωση της μαχητικής ικανότητας» των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων ως προϋπόθεση της «διαπραγματευτικής αδυναμίας» της Ελλάδας. Ειδικότερα επισημαίνεται η τουρκική προσπάθεια για «αύξηση της ικανότητας διείσδυσης των επιτιθέμενων αεροπλάνων», εφοδιασμένων με άκρως σύγχρονα συστήματα στοχοποίησης και πυραύλους μεγάλου βεληνεκούς.
Με βάση αυτά τα δεδομένα επιβάλλεται να ανασυγκροτήσουμε το ευρύτερο τουρκικό σχέδιο πολέμου και να αντλήσουμε τα αντίστοιχα διδάγματα. Εν όψει του σημερινού συσχετισμού δυνάμεων, η τουρκική πλευρά θα διέπραττε ένα σοβαρό σφάλμα αν διεξήγαγε πόλεμο έτσι όπως νομίζουν πλείστοι όσοι ότι θα τον διεξαγάγει: ότι δηλαδή θα θελήσει να προβεί απευθείας στην επιθυμητή εδαφική κατάκτηση, επικεντρώνοντας εκεί τις δυνάμεις της και κάνοντας το πολύ πολύ παραπλανητικούς αντιπερισπασμούς. Κάτι τέτοιο θα σήμαινε για τους Τούρκους μεγάλα μειονεκτήματα, γιατί δεν θα τους επέτρεπε να αξιοποιήσουν στο έπακρο τις ένοπλες δυνάμεις, άρα την υπεροπλία τους: όσο μικρότερο είναι το θέατρο του πολέμου τόσο ευκολότερα μπορεί ο υποδεέστερος να εξουδετερώσει την αριθμητική υπεροχή του αντιπάλου, ο οποίος μόνο ένα κλάσμα των δυνάμεών του μπορεί να αναπτύξει μέσα σε στενά όρια. Επιπλέον έτσι παρατείνεται η επιχείρηση, οπότε ο χρόνος εργάζεται εναντίον του επιτιθεμένου (και ισχυροτέρου), προπαντός όταν αναμένεται εύλογα επέμβαση του διεθνούς (διάβαζε: αμερικανικού) πολιτικοστρατιωτικού παράγοντα προς διακοπή των εχθροπραξιών.

Γι' αυτόν τον λόγο η τουρκική πλευρά, έστω και αν έχει περιορισμένες μόνον εδαφικές βλέψεις, δεν θα διεξήγε πόλεμο επιδιώκοντας απευθείας αυτές και επικεντρώνοντας σε αυτές το στρατιωτικό της δυναμικό. Όπως υποδηλώνει η παραπάνω ανάλυση των ασκήσεών της, θα έκανε κάτι πολύ διαφορετικό: θα προκαλούσε ένα θερμό επεισόδιο (είτε στο έδαφος που θα διεκδικούσε άμεσα είτε κάπου αλλού) αλλά δεν θα έριχνε εδώ το κέντρο βάρους, παρά θα το χρησιμοποιούσε ως πρόσχημα και ως εφαλτήριο για να καταφέρει ένα μαζικό πρώτο πλήγμα στρεφόμενο εναντίον του κορμού των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων, ήτοι του κύριου όγκου της αεροπορίας (ίσως προτού ακόμη βρεθεί στον αέρα) και των κύριων μονάδων του στόλου.

Η τουρκική πλευρά γνωρίζει εξίσου καλά όσο και κάθε άλλος τη βασική αρχή της στρατηγικής: πρωταρχικός σκοπός του πολέμου δεν είναι η κατάληψη εδαφών αλλά η συντριβή των εχθρικών ενόπλων δυνάμεων· αν αυτή συντελεσθεί, τότε καταλαμβάνεις με την ησυχία σου όσα εδάφη θέλεις. Έτσι η τουρκική επίθεση θα επικεντρωνόταν σε στρατηγικώς καίρια σημεία και αν πετύχαινε, θα καθιστούσε, με τη διαθέσιμη σήμερα δύναμη πυρός, αδύνατη κάθε συνέχιση του πολέμου από ελληνικής πλευράς. Το μαζικό πρώτο πλήγμα θα δημιουργούσε επιπλέον τετελεσμένα, τα οποία θα βάραιναν αποφασιστικά όχι μόνο σε διαπραγματεύσεις μεταξύ των αμέσως ενδιαφερομένων αλλά και σε διαμεσολαβητικές προσπάθειες τρίτων. Το βλέπουμε στην Κύπρο: κανείς δεν μπορεί να διαπραγματευθεί σαν να μην είχε γίνει η τουρκική κατάκτηση. Το ιδεώδες για την Τουρκία θα ήταν να διαπραγματευθεί κάποτε με την Ελλάδα από την ίδια θέση όπως με την Κύπρο.

Θα ήταν κεφαλαιώδες στρατηγικό σφάλμα η εμμονή σε σκουριασμένες αντιλήψεις του τύπου: «οι πόλεμοι δεν κρίνονται από την πρώτη μέρα». Όσοι τα λένε αυτά, ανατρέχοντας νοσταλγικά στο 1940, δεν έχουν κατανοήσει πόσα και ποια πράγματα έχουν μεταβληθεί στα τελευταία 10 - 15 χρόνια. Τόσο σε σχέση με τη γενικότερη διεθνή εξέλιξη του πολεμικού φαινομένου όσο και σε συνάφεια με μιαν ενδεχόμενη ελληνοτουρκική σύγκρουση, είχα την ευκαιρία να τονίσω πρόσφατα («Θεωρία του Πολέμου», πρβλ. «Το Βήμα», 30.11.1997) ότι η υφή των υπερσύγχρονων οπλικών συστημάτων προσδίδει καθοριστική σημασία στην εναρκτήρια φάση όχι μόνο ενός πυρηνικού αλλά και ενός συμβατικού πολέμου. Όπως διαγράφεται το πιθανότερο σενάριο ενός ελληνοτουρκικού πολέμου, θα επικρατήσει όποιος περάσει γρήγορα και αποφασιστικά από το θερμό επεισόδιο στο μαζικό πρώτο πλήγμα. Η τουρκική πλευρά γνωρίζει ότι μόνον αυτή έχει σήμερα τούτη τη δυνατότητα, ενώ η ελληνική πλευρά τη στερείται. Ακριβώς γι' αυτό έχει προφανώς επικεντρώσει το πολεμικό της σχέδιο στο σημείο όπου υπερέχει ­ και τούτο συμβαίνει να είναι το κρίσιμο σημείο. Η ανάλυση των τουρκικών στρατιωτικών ασκήσεων επιβεβαιώνει πλήρως αυτή τη διάγνωση, στην οποία άλλωστε καταλήγει κανείς και με μόνη τη γνώση των στρατηγικών δεδομένων, αρκεί να ξέρει πώς πρέπει να τα ερμηνεύσει. Δεν είναι τόσο σημαντικό αν την έννοια και τη στρατηγική βαρύτητα του μαζικού πρώτου πλήγματος στον σύγχρονο πόλεμο δεν τις κατανοούν αιθεροβάμονες πολιτευόμενοι, διανοούμενοι και δημοσιογραφούντες. Θα ήταν όμως ολέθριο αν δεν τις συνειδητοποιούσε η υπεύθυνη πολιτική και στρατιωτική ηγεσία.

Και ακόμη μια σκουριασμένη προκατάληψη θα όφειλε να λησμονήσει για πάντα η ελληνική πλευρά: ότι οι τουρκικές ένοπλες δυνάμεις «έχουν τα χάλια τους» και δεν είναι σε θέση να διεξαγάγουν ταχύ και αποτελεσματικό πόλεμο. Δημιουργεί παραπλανητικές ψευδαισθήσεις και ένα κλίμα επικίνδυνης ευφορίας όποιος ανατρέχει π.χ. στις στρατιωτικές προχειρότητες της τουρκικής απόβασης στην Κύπρο για να υπαινιχθεί ότι η Τουρκία δεν είναι και τόσο αξιόμαχη (είδα με λύπη μου να το κάνει αυτό ο πτέραρχος κ. Οικονόμου και να το επικροτεί ο κ. Παπαθεμελής, βλ. αντιστοίχως «Το Βήμα», 25.1 και 1.2.1998). Από τότε πέρασαν 24 χρόνια και μου φαίνεται αδόκιμο να συγχέουμε τις αναμνήσεις μας με τις προβλέψεις μας. Επιπλέον είναι ασυνεπές αφενός να θεωρεί κανείς τις τουρκικές ένοπλες δυνάμεις περίπου «μπουνταλάδικες» και αφετέρου να ζητεί ραγδαίο εκσυγχρονισμό των ελληνικών.

Αφήνοντας λοιπόν στην άκρη την αυτάρεσκη υποτίμηση του αντιπάλου και τις βαρύγδουπες ρήσεις περί «ψυχής που νικά τα όπλα» και καταγράφοντας ως την έσχατη λογική τους συνέπεια τα σύγχρονα στρατηγικά και εξοπλιστικά δεδομένα, η ελληνική πλευρά θα όφειλε σήμερα να κάμει δύο πράγματα, ένα βραχυπρόθεσμα και ένα μακροπρόθεσμα. Καθώς οι Τούρκοι, διαθέτοντας την υπεροπλία, έχουν τη δυνατότητα και ­ όπως φαίνεται επίσης ­ την πρόθεση του μαζικού πρώτου πλήγματος, η υποδεέστερη ελληνική πλευρά καλά θα έκανε να δείξει στο προσεχές μέλλον ύψιστη φρόνηση και να μην εμπλακεί σε κανενός είδους θερμό επεισόδιο, το οποίο η Τουρκία έχει κάθε λόγο να επιζητεί σήμερα ως αφορμή και ως εφαλτήριο του μαζικού πρώτου πλήγματος (σημ ΕνΚρυπτώ : η κατάσταση στον αέρα έχει αλλάξει άρδην από το 1998, με την ΠΑ να αποκτά ξεκάθαρο ποιοτικό πλεονέκτημα). Παράλληλα θα όφειλε να συντονίσει τα εξοπλιστικά της προγράμματα κατά τρόπο ώστε να αποκτήσει και αυτή την ίδια δυνατότητα ­ όχι φυσικά και την ίδια πρόθεση. Μακροπρόθεσμα η μόνη δραστική αποτροπή είναι να γνωρίζει η Τουρκία ότι το μαζικό πρώτο πλήγμα, που η ίδια ετοιμάζει, μπορεί να γίνει μπούμερανγκ και να στραφεί εναντίον της.

Οφείλουμε να ευχαριστήσουμε το τουρκικό επιτελείο γιατί με τις στρατιωτικές του ασκήσεις καθιστά διαφανέστερες τις προθέσεις του ­ τουλάχιστον στα μάτια όσων δεν είναι ανίατα αφελείς. Πρέπει επίσης να χαιρόμαστε γιατί, σύμφωνα με τα γραφόμενα του κ. Μαράκη, οι Έλληνες επιτελείς αναλύουν ορθά το στρατηγικό νόημα αυτών των ασκήσεων. Ας ευχηθούμε ότι θα βγάλουν και τα ορθά συμπεράσματα περί του πρακτέου.

Βήμα

Διαβάστε περισσότερα...

Σαμαράς : Στρατηγική εξόδου από το Μνημόνιο

Σάββατο 26 Ιουνίου 2010

Στο επόμενο βήμα μετά το "όχι" στην συμφωνία με το ΔΝΤ προχώρησε χθες ο πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αντ. Σαμαράς:

Από το βήμα του 8ου συνεδρίου της Νέας Δημοκρατίας, δεσμεύτηκε ότι θα προωθήσει μια στρατηγική απαλλαγής από το Μνημόνιο, δίνοντας ορισμένα από τα κύρια σημεία της ολοκληρωμένης πρότασης την οποία θα παρουσιάσει στις 7 Ιουλίου. Κατά την διάρκεια της ομιλίας του έκανε αναφορές στην αποδυνάμωση των εθνικών προτεραιοτήτων στην ελληνική εξωτερική πολιτική, την κυριαρχία ακραίων ιδεολογημάτων στο Ελληνικό πανεπιστήμιο, καθώς και σε άλλα θέματα όπως την ψήφο των Ελλήνων της διασποράς και την θεσμοθέτηση δυνατότητας διεξαγωγής δημοψηφισμάτων, όταν το επιθυμεί σημαντική μερίδα της κοινωνίας.


ΔΝΤ και Μνημόνιο -Πρόταση εξόδου από την οικονομική κρίση


Σε μια πρώτη παρουσίαση της προτεινόμενης στρατηγικής για την απαλλαγή από το μνημόνιο , ο κ.Σαμαράς τόνισε πως είναι απαραίτητη η απεμπλοκή απο τις δεσμεύσεις "όχι για να επιστρέψουμε στην σπατάλη και τη χαλάρωση, αλλά για να βγούμε από την κρίση με ανάπτυξη, στηριζόμενοι στις δικές μας δυνάμεις." Ακολούθως έδωσε δύο στοιχεία στα οποία σκοπεύει να δώσει ιδιαίτερο βάρος :

• Άμεση προτεραιότητα σε μέτρα που τονώνουν την οικονομία και μειώνουν τις επιπτώσεις τις ύφεσης. Μέτρα μηδενικού κόστους,τα οποία όπως τόνισε δεν τα απαγορεύει το Μνημόνιο και δεν τα αρνείται η τρόικα.

• Συστηματική αξιοποίηση της δημόσιας ακίνητης περιουσίας, ώστε να μπορέσουμε να βγούμε από την ανάγκη του έκτακτου δανεισμού. Σχετικά με την αναξιοποίητη περιουσία του Δημοσίου σημείωσε ότι :

"Μόνο η ακίνητη περιουσία που διαχειρίζεται η Κτηματική Εταιρία του Δημοσίου πλησιάζει σε αντικειμενική αξία τα 300 δισεκατομμύρια ευρώ! Όσο το συνολικό χρέος μας περίπου… Χώρια η κτηματική περιουσία των Νοσοκομείων και της Πρόνοιας – άλλα 60 δισεκατομμύρια ευρώ περίπου… Χώρια τα κληροδοτήματα του Δημοσίου… Όλα αυτά είναι μέρος μόνο της συνολικής δημόσιας περιουσίας. Που όμως, δεν αποδίδουν ως περιουσία τίποτε στα ταμεία του κράτους! Τη στιγμή που μας πνίγουν τα χρέη και μας «δένουν» με δρακόντειους περιορισμούς οι δανειστές μας."

Το Μνημόνιο και ο φαύλος κύκλος της ύφεσης


Αναφερόμενος στην ψηφοφορία της 6ης Μαίου υπερασπίστηκε την επιλογή καταψήφισης του Μνημονίου, λέγοντας πως τα προβλεπόμενα μέτρα παγιδεύουν την χώρα και την βυθίζουν στην ύφεση, οδηγώντας σε ακόμα μεγαλύτερο χρέος :
"Και πώς να το ψηφίζαμε;

Όταν δεν δημιουργεί ανάπτυξη και αντίθετα βυθίζει τη χώρα σε φαύλο κύκλο ύφεσης και ανεργίας; Όταν κόβει οριζόντια δαπάνες κι αυξάνει μαζικά τους φόρους, αντί να κυνηγά επιλεκτικά τη σπατάλη και τη φοροδιαφυγή; Όταν τσακίζει τους αδύνατους και ταυτόχρονα αποδυναμώνει και το δίχτυ κοινωνικής τους προστασίας;

Πώς να το ψηφίσουμε, όταν δημιουργεί ένα πλέγμα ασφυξίας που δεν το αντέχει ούτε η Κοινωνία μας ούτε η Οικονομία μας;

Πως να το ψηφίσουμε όταν είναι το σκληρότερο πακέτο λιτότητας που έχει ποτέ επιβληθεί, αφού στην Ελλάδα μας ζητούν τη μεγαλύτερη προσαρμογή στο λιγότερο χρόνο, απ’ ό,τι έχει ποτέ συμβεί σε οποιαδήποτε άλλη χώρα του κόσμου;

Κάποιοι υποστήριξαν ότι ο δανεισμός από το «μηχανισμό στήριξης» ήταν, εκείνη τη στιγμή, «η μόνη εναλλακτική λύση»

Ξεχνάνε, όμως, ότι η μάχη που δώσαμε στη Βουλή δεν ήταν για το δανεισμό, που θα πέρναγε έτσι κι αλλιώς, αλλά για τα μέτρα. Γιατί τα μέτρα αυτά δεν σώζουν την Ελλάδα, την παγιδεύουν χειρότερα:

Σε ένα φαύλο κύκλο ύφεσης, μειωμένων δημοσίων εσόδων, ελλειμμάτων που παραμένουν υψηλά, νέων σκληρότερων μέτρων, μεγαλύτερης ύφεσης, επίμονα υψηλών ελλειμμάτων…
Κι αυτό οδηγεί σε πολύ βαθύτερη ύφεση. Σε ανυπόφορα υψηλή ανεργία. Με αυτά τα μέτρα δεν ξεφεύγουν λοιπόν από το έλλειμμα.

Χώρια που το ίδιο το Μνημόνιο υπονοεί και η ίδια η Κομισιόν ομολογεί, ότι μετά από τέσσερα πολύ δύσκολα και πολύ οδυνηρά χρόνια, θα μας οδηγήσει σε… ακόμα μεγαλύτερο χρέος!

Ωραία «σωτηρία»!

Δεν διασώζει την Ελλάδα. Τη βυθίζει σε «μαύρη τρύπα» ακόμα μεγαλύτερης ύφεσης, ακόμα μεγαλύτερης υπέρ-χρέωσης.

Κι αυτό δεν το λέμε μόνον εμείς. Το λένε, όλοι ουσιαστικά οι διεθνείς αναλυτές. Το λένε όλοι οι μεγάλοι σχολιαστές. Ακόμα και Νομπελίστες Οικονομολόγοι προειδοποιούν για αυτόν το φαύλο κύκλο ύφεσης. Κι ενώ παντού στον κόσμο είναι κοινή η αντίληψη ότι αυτό το πακέτο μέτρων οδηγεί σε πολύ μεγαλύτερο πρόβλημα, κάποιοι ήθελαν να ψηφίσουμε κι εμείς τα μέτρα αυτά. Και να αφήσουμε τη χώρα χωρίς Αντιπολίτευση επί τέσσερα χρόνια!

Γιατί αν κι εμείς τα ψηφίζαμε, τότε το ΠΑΣΟΚ θα είχε την απόλυτη συνενοχή όλων στον κατήφορο όπου οδηγεί τη χώρα.

Και στα επόμενα τέσσερα χρόνια, δεν θα υπήρχε καμία θεσμική αντιπολίτευση στην Ελλάδα. Παρά μόνον οι κραυγές των διαδηλωτών στο πεζοδρόμιο.

Η Νέα Δημοκρατία, δεν τους έκανε το χατίρι. Δεν υπέκυψε σε τέτοιες πιέσεις. Προσέφερε εναλλακτική λύση για την Οικονομία. Προσέφερε και εναλλακτική λύση για την Πολιτική. Ώστε να υπάρχει ένας πόλος που δεν νομιμοποιεί την αδιέξοδη πορεία του ΠΑΣΟΚ. Αλλά εκπροσωπεί την ανάγκη να ξεπεραστεί το αδιέξοδο αυτό."

Πατριωτισμός, Εθνομηδενισμός και Εθνικό Συμφέρον

Ιδιαίτερη αναφορά έγινε στην αποδυνάμωση των εθνικών προτεραιοτήτων στην ελληνική εξωτερική πολιτική και στον μισαλλόδοξο εθνομηδενισμό ο οποίος δηλητηριάζει την ελληνική κοινωνία :
"Το εθνικό συμφέρον, επίσης αποδυναμώθηκε: Ο πατριωτισμός, παντού στον κόσμο είναι προϋπόθεση συμμετοχής στα κοινά. Σε κάθε άλλη περίοδο της Ελληνικής Πολιτικής, θεωρούνταν αναμφισβήτητη αρετή για τους πολιτικούς. Σήμερα όμως ο πατριωτισμός θεωρήθηκε από κάποιους «ξεπερασμένο κουσούρι». Επικράτησε πρόσκαιρα ένας μισαλλόδοξος και δηλητηριώδης «εθνομηδενισμός»

Οι εθνικές προτεραιότητες στην εξωτερική πολιτική επίσης αποδυναμώθηκαν. Κάποιοι πίστεψαν ότι η Ελλάδα δεν χρειάζεται, τάχα, να προωθεί τα συμφέροντά της στο εξωτερικό. Ούτε να είναι διπλωματικά αυτόφωτη. Αρκεί να αναζητά την «προστασία» των Ευρωπαίων εταίρων της. Και να ευθυγραμμίζεται με τον εκάστοτε μέσον όρο που επικρατεί εκεί.

Όμως, όλα τα άλλα δημοκρατικά κράτη της Ευρώπης δεν απεμπολούν το εθνικό συμφέρον τους. Δεν διανοούνται καν να το κάνουν…Ο Σαρκοζύ μιλάει για το εθνικό μεγαλείο της Γαλλίας. Η Μέρκελ βάζει πάνω απ’ όλα το συμφέρον της Γερμανίας. Το ίδιο και ο Σοσιαλιστής Πρωθυπουργός της Ισπανίας Θαπατέρο… Το ίδιο και ο Μπερλουσκόνι… Και ο Ομπάμα, το ίδιο. Και ο Πούτιν, το ίδιο.Το ίδιο και ο Ερντογάν, που οραματίζεται το «στρατηγικό βάθος» της Τουρκίας…

Μόνο ο δικός μας Πρωθυπουργός ονειρεύεται την… «παγκόσμια διακυβέρνηση»!

Αλλά η Ελλάδα θέλει ηγέτη ρεαλιστή που προασπίζεται στέρεα το εθνικό της συμφέρον. Όχι περιπλανώμενο ταξιδιώτη που προσπαθεί να σώσει τον υπόλοιπο κόσμο την ώρα που δοκιμάζεται σοβαρά η πατρίδα του."



Πανεπιστημιακό άσυλο και κυριαρχία ακραίων ιδεολογημάτων


Αναφερόμενος στο θέμα του πανεπιστημιακού ασύλου, τόνισε ότι έχει μετατραπεί σε τροχοπέδη της ελεύθερης διακίνησης ιδεών εντός των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, και προανήγγειλε αναδιοργάνωση του Δημοσίου πανεπιστημίου απο τα θεμέλια παράλληλα με αναθεώρηση του "ασύλου βίας και παρανομίας".
"Διεθνώς οι ιδέες του Κοινωνικού Φιλελευθερισμού, κυριαρχούν παντού. Στην Ελλάδα όμως, είναι σε άμυνα και κάποιες φορές τελούν υπό απαγόρευση. Με αποτέλεσμα η επιχειρηματικότητα να έχει ενοχοποιηθεί. Η ελευθερία στη διακίνηση των ιδεών να ακυρώνεται…

Τα Πανεπιστήμια να βρίσκονται υπό μόνιμη κατάληψη ακραίων ομάδων.

Οι καθηγητές που διατυπώνουν διαφορετική άποψη να προπηλακίζονται. H περιουσία των Πανεπιστημίων να καταστρέφεται. Aυτή η κυριαρχία ακραίων ιδεολογημάτων, έχει πια πολύ βαρύ τίμημα στην καθημερινή ζωή του πολίτη.Κάθε τόσο μικρές ομάδες καταλαμβάνουν τους δρόμους και τις πλατείες. Kαταλαμβάνουν τα λιμάνια. Διώχνουν επενδύσεις και ξένους επισκέπτες. Παραλύουν κάθε οικονομική δραστηριότητα.

Το αυτονόητο για κάθε άλλη δημοκρατική χώρα, θεωρείται «αδιανόητο» στην Ελλάδα.

Και το απαράδεκτο για κάθε άλλη δημοκρατική χώρα, στην Ελλάδα θεωρείται το «αυτονόητο» μιας ανυπόφορης καθημερινότητας.

Έτσι, καθημερινά μικρά πραξικοπήματα, αναστατώνουν τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων. Και η Πολιτεία είναι απρόθυμη και ανίκανη να παρέμβει.

«Νόμος» γίνεται πλέον το δίκιο των συντεχνιών, το θράσος των αδίστακτων και το συμφέρον των ισχυρών. Το βλέπετε καθημερινά στους δρόμους που μπλοκάρουν, στα κεντρικά ξενοδοχεία που αποκλείονται. Στα λιμάνια που κλείνουν.
Δεν έχει κανείς αντίρρηση – δεν μπορεί να έχει αντίρρηση – όταν ο λαός εκφράζει τη δίκαιη διαμαρτυρία του. Αλλά όταν μικρές ομάδες παραλύουν τη ζωή και την οικονομία, δεν «τιμωρείται» η κυβέρνηση, τιμωρείται ο ίδιος ο λαός. Δεν «πιέζεται» η κυβέρνηση. Οδηγείται σε απόγνωση ολόκληρη η κοινωνία…


Ολόκληρη την ομιλία μπορείτε να διαβάσετε εδώ

Διαβάστε περισσότερα...

Η Φωτογραφία της εβδομάδας

© Γιάννης Λέκκας (www.eagleaviation.gr)

Συμβολική η φωτογραφία αυτής της εβδομάδας.. Ο φακός του φωτογράφου Γιάννη Λέκκα συνέλαβε έναν Ινδιάνο της Αεροπορίας Στρατού να επιχειρεί σε κάποια ακριτική ακτή στο Ανατολικό Αιγαίο. Οι πιλότοι και οι πυροβολητές των επιθετικών ελικοπτέρων της ΑΣ ασκούνται τακτικά στο αρχιπελαγικό περιβάλλον που θα κληθούν να υπερασπίσουν σε περίπτωση πολεμικής εμπλοκής. Τα παλαιότερα Αpache A+ αλλά κυρίως τα νέα -D, αποτελούν μια ισχυρή κινητή εφεδρεία στο Ανατολικό Αιγαίο και ίσως σε αυτή την φάση το καλύτερο μέσο αποτροπής στην διάθεση του ΕΣ. Τα νέα ε/π AH-64-D υπερέχουν κατα πολύ σε φονικότητα του ΑΗ-64 Α+ της φωτογραφίας καθώς η παρουσία του ραντάρ χιλιοστομετρικού κύματος και η δυναντότητα ανταλαγής δεδομένων ανάμεσα στα ε/π ενός σχηματισμού (μέσω του μόντεμ IDM) δίνει την δυνατότητα ανώτερης επίγνωσης τακτικής κατάστασης, αυτόματη κατηγοριοποίηση και καταμοιρασμό στόχων ανάμεσα στα ε/π του σχηματισμού και ελάχιστη έκθεση σε ανταποδοτικό πύρ. Πρακτικά αυτό σημαίνει πως σε ένα τυπικό αντιαποβατικό σενάριο, ενεδρεύων σχηματισμός 3-4 ε/π, μπορεί σε χρόνο κάτω των 2 λεπτών να μετατρέψει ένα αποβατικό στολίσκο σαν αυτόν που είδαμε στην πρόσφατη άσκηση Efes να μοιάζει με πυροτέχνημα.

Θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε τον Γιάννη Λέκκα για την άδεια δημοσίευσης της εξαιρετικής αυτής φωτογραφίας, μάλιστα μαθαίνουμε ότι κάποια στιγμή θα κυκλοφορήσει σχετικό λεύκωμα για το ΑΗ-64, το οποίο και αναμένουμε με εξαιρετικό ενδιαφέρον

Γλαῦξ ἵπταται !


Διαβάστε περισσότερα...

Oι Κούρδοι της Τουρκίας ετοιμάζονται να ανακηρύξουν δημοκρατική αυτονομία

Παρασκευή 25 Ιουνίου 2010

Του Σάββα Καλεντερίδη

Ενεννήντα εννέα Κούρδοι δήμαρχοι του τουρκικού Κουρδιστάν αποφάσισαν να ανακηρύξουν τη δημοκρατική τους αυτονομία.

Σημαντικές εξελίξεις κυοφορούνται στο Κουρδικό Ζήτημα, μετά το πέρας της άτυπης εκεχειρίας την 13 Μαΐου 2010, ημερομηνία που συμπίπτει με τη δήλωση του έγκλειστου στη φυλακή του Ιμραλί ηγέτη των Κούρδων, Αμντουλλάχ Οτζαλάν, ότι αποσύρεται και διακόπτει τις προσπάθειες για επίλυση του Κουρδικού. Οι δήμαρχοι και τα στελέχη που ανήκουν στο κουρδικό κόμμα BDP, αποφάσισαν να ανακηρύξουν επίσημα την "δημοκρατική τους αυτονομία".

Σύμφωνα με την εφημερίδα Taraf, που έχει πρωτοσέλιδο τίτλο το "Οι Κούρδοι θα ανακηρύξουν την αυτονομία τους", αναφέρει ότι σύντομα οι 99 Κούρδοι δήμαρχοι, ανάμεσα στους οποίους και ο δήμαρχος του Ντιγιαρμπακίρ, θα ανακηρύξουν την αυτονομία τους, απόφαση που στήριξε με δηλώσεις του και ο Τζεμίλ Μπαγίκ, ηγετικό στέλεχος του κουρδικού εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος και από τα ελάχιστα ιδρυτικά μέλη του ΡΚΚ που είναι εν ζωή, μαζί με τον Οτζαλάν.

Την απόφαση αυτή πήραν οι 99 δήμαρχοι και οι πρόεδροι των νομαρχιακών επιτροπών του κουρδικού κόμματος BDΡ. Ανάμεσα σε αυτά που αποφάσισαν οι δήμαρχοι είναι να αρχίσουν αγώνα για την απόλυτη ανεξαρτητοποίηση των δήμων από την κεντρική κυβέρνηση και από το κράτος.

O πάνω χάρτης δείχνει τους δήμους που κέρδισε το κουρδικό κόμμα (με πράσινο χρώμα) και ο κάτω τους νομούς στους οποίους κέρδισε την πλειοψηφία στα νομαρχιακά συμβούλια. Στην Τουρκία οι νομάρχες τοποθετούνται από το κράτος. Να σημειωθεί ότι οι Κούρδοι ισχυρίζονται ότι στις επόμενες δημοτικές εκλογές θα κερδίσουν τουλάχιστον δεκαέξι πρωτέουσες νομών και συνολικά 300 δήμους σε όλη την επικράτεια, από 99 που έχουν σήμερα.

Η συγκεκριμένη απόφαση των δημάρχων και των στελεχών του κόμματος BDP για την ανεξαρτητοποίηση της τοπικής αυτοδιοίκησης και των δήμων, που θα προκαλέσει πολλές συζητήσεις, ήταν ένας από τους όρους που έθεσε η Ε.Ε. για να προχωρήσει η ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας. Να σημειωθεί ότι το BDP έχει εκλέξιε δημάρχους σε επτά πρωτεόυσες νομών, 51 πρωτεύουσες επαρχιών και 40 δημαρχίες κωμοπόλεων. Πάντα με βάση το συγκεκριμένο δημοσίευμα, τη λύση αυτή υποστηρίζει και το υψηλόβαθμο στέλεχος του κουρδικού εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος, Τζεμίλ Μπαγίκ, ο οποίος, μιλώντας σε κουρδικό ειδησεογραφικό όργανο είπε:
"Θέλουμε να λύσουμε το Κουρδικό Ζήτημα σε αυτή τη βάση. Αν το τουρκικό κράτος το αποδεχτεί, τότε θα συνεργαστούμε μαζί του για τη δημοκρατική αυτονομία. Έτσι, θα λύσουμε το πρόβλημα σ' αυτή τη βάση διαπραγματευόμενοι με το τουρκικό κράτος. Σε περίπτωση, όμως, που το τουρκικό κράτος δεν αποδεχτεί κάτι τέτοιο, θα λύσουμε εμείς το κουρδικό στη βάση της δημοκρατικής αυτονομίας. Προς στιγμήν αυτά έχουμε να πούμε. Σύντομα θα ανακηρύξουμε επίσημα την αυτονομία μας".
Με βάση τα αιτήματα της κουρδικής πλευράς, θα επιδιωχθεί η διαχείρηση των πόρων και των φόρων από την τοπική αυτοδιοίκηση, καθώς και η διαχείρηση των τομέων της υγείας, της παιδείας και της τοπικής ασφάλειας.


www.infognomonpolitics.blogspot.com

Διαβάστε περισσότερα...

Κυβέρνηση «μαθητευόμενων μάγων»

Του Σταυρου Λυγερου

Η πιο σοβαρή κουβέντα του πρωθυπουργού είναι ότι η Ελλάδα έχει μετατραπεί σε πειραματόζωο. Απέφυγε επιμελώς, όμως, να μιλήσει και για το είδος του συντελούμενου πειράματος και για τον δικό του ρόλο. Ο Γιώργος Παπανδρέου δεν ευθύνεται για τη δημοσιονομική βόμβα που κληρονόμησε, αλλά έχει καταλυτικές ευθύνες για τον τρόπο που τη διαχειρίσθηκε, προκαλώντας την έκρηξή της με τις γνωστές συνέπειες.

Λογικά, η κρίση έπρεπε να λειτουργήσει σαν καταλύτης για την αντικατάσταση του ανορθολογικού, κλεπτοκρατικού και σπάταλου μοντέλου ανάπτυξης από ένα υγιές και παραγωγικό. Αντ’ αυτού, χρησιμοποιείται ως ευκαιρία για τον βίαιο μετασχηματισμό της ελληνικής οικονομίας - κοινωνίας, σύμφωνα με τις κυρίαρχες νεοφιλελεύθερες ιδεοληψίες. Το Μνημόνιο περιέχει επιβεβλημένες διατάξεις, αλλά συνολικά λειτουργεί σαν προκρούστια κλίνη. Γι’ αυτό και εγκλωβίζει την οικονομία σε ανατροφοδοτούμενη ύφεση. Ακόμα κι αν η αποδοχή του συγκεκριμένου Μνημονίου ήταν ο μόνος τρόπος για να κρατήσει η Ελλάδα το κεφάλι έξω από το νερό, δεν συνεπάγεται ότι το Μνημόνιο συνιστά πράγματι αποτελεσματική θεραπεία.

Τα «αιματηρά» μέτρα δεν είναι καθαρτήριο. Το πραγματικό δίλημμα είναι παραγωγικά ή αντιπαραγωγικά μέτρα και όχι σκληρότερα ή ηπιότερα. Η ανάταξη της οικονομίας απαιτεί δέσμες στοχευμένων εξυγιαντικών και αναπτυξιακών παρεμβάσεων. Η Ελλάδα έχει περιέλθει σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Για να υπάρξει διέξοδος χρειάζονται νέα πολιτικά εργαλεία, νέες ευφάνταστες προσεγγίσεις και αποτελεσματικές πρακτικές. Εξυπνες και ρεαλιστικές προτάσεις παραμένουν στα συρτάρια. Η κρίση διευκολύνει την εφαρμογή τους. Λειτουργεί σαν καταλύτης, αλλάζοντας συμπεριφορές και νοοτροπίες στο επίπεδο της κοινωνίας. Καθιστά εφικτό ό,τι μέχρι πρότινος ήταν σχεδόν ανέφικτο.

Αντί, όμως, η κυβέρνηση Παπανδρέου να εφαρμόζει παραλλήλως ένα τέτοιο δικό της πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων, έχει αφεθεί στον αυτόματο πιλότο του Μνημονίου. Ο λόγος είναι ότι έχει βολευθεί πολιτικά με τη συνταγή του ΔΝΤ και της Ευρωζώνης. Λειτουργώντας ως εντολοδόχος της «τρόικας», κρύβει την ανικανότητά της να αντιμετωπίσει δραστικά την κρίση. Το ελληνικό πρόβλημα είναι πρωτίστως πολιτικό και δευτερευόντως οικονομικό. Με κυβέρνηση που θυμίζει κάτι μεταξύ «παιδικής χαράς» και «μαθητευόμενων μάγων», η περιορισμένη, αλλά υπαρκτή δυνατότητα να αποφύγουμε τον γκρεμό τείνει να ακυρωθεί.

Kαθημερινή


Διαβάστε περισσότερα...

Δυο στρατιώτες και ένας πολίτης νεκρός από επίθεση του ΡΚΚ στη ΝΑ Τουρκία

Δύο στρατιώτες και ένας πολίτης έχασαν τη ζωή τους από πυρά Κούρδων ανταρτών που έστησαν ενέδρα σε ομάδα στρατιωτών που επέστρεφε από περιπολία, στο φράγμα Σεϋράντεπε (Seyrantepe Barajı), κοντά στην κωμόπολη Καράκοτσαν (Karakoçan) του νομού Ελαζίγκ.

Οι Κούρδοι αντάρτες έστησαν ενέδρα στην ομάδα των στρατιωτών στις 21:00 χθες το βράδυ, όταν αυτοί επέστρεφαν από περιπολία στο φυλάκιό τους. Η ομάδα των στρατιωτών δέχτηκε διασταυρούμενα πυρά, από τα οποία, εκτός από τους δυο στρατιώτες, έχασε τη ζωή του και ένας διερχόμενος πολίτης, ενώ τραυματίστηκε ο διοικητής του φυλακίου και άλλοι τέσσερις πολίτες.
Μετά την επίθεση των Κούρδων ανταρτών, δυνάμεις του στρατού που έφθασαν στην περιοχή με ελικόπτερα άρχισαν ευρείας κλίμακας επιχείρηση για τον εντοπισμό και την
εξουδετέρωση των δραστών της επίθεσης.

infognomonpolitics.blogspot.com

Διαβάστε περισσότερα...

Έκρηξη στο Υπουργείο Δημόσιας Τάξης

Πέμπτη 24 Ιουνίου 2010

Πρωτοφανής βομβιστική επίθεση στην καρδιά των υπηρεσιών ασφαλείας της χώρας σημειώθηκε πριν από λίγο. Βόμβα που εστάλη σε πακέτο στο γραφείο του υπουργού Προστασίας του Πολίτη Μιχάλη Χρυσοχοϊδη, στον 7ο όροφο της Κατεχάκη εξερράγη με αποτέλεσμα να σκοτωθεί ο υπασπιστής του υπουργού.

Σύμφωνα με πληροφορίες του Antinews άγνωστος παρέδωσε το πακέτο στο φυλάκιο εισόδου του υπουργείου, λέγοντας ότι περιέχει συστημένο για τον υπουργό που εκείνη την ώρα βρισκόταν στο γραφείο του. Σύμφωνα με τις ίδιες πληροφορίες οι φύλακες έστειλαν το πακέτο στο γραφείο του υπουργού χωρίς να το ελέγξουν. Η έκρηξη ήταν ισχυρή, γκρεμίστηκε μεσοτοιχία και εκτός του ενός νεκρού πρέπει να υπάρχει και τραυματίας

Την ώρα της έκρηξης, περίπου 20 λεπτά μετά τις 8, ο κ. Χρυσοχοΐδης βρισκόταν στο γραφείο του.

Επί τόπου έσπευσαν δύο ασθενοφόρα, μία κινητή μονάδα του ΕΚΑΒ, πυροτεχνουργοί, άνδρες της Αντιτρομοκρατικής και πυροσβέστες.

www.antinews.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Η γεωπολιτική ταυτότητα του Αιγαίου και ο «συναισθηματικός ιμπεριαλισμός» της Τουρκίας

του Δρ. Κωνσταντίνου Γρίβα

Η επίσκεψη Ερντογάν στην Αθήνα οδήγησε σε νέα ύψη τη γεωπολιτική του ωμού συναισθηματισμού, που βασίζεται σε διακηρύξεις αγαθών προθέσεων και φιλικών συναισθημάτων. Στην πραγματικότητα, όμως, αυτό δεν είναι παρά το βελούδινο γάντι της σιδερένιας γροθιάς του τουρκικού ιμπεριαλισμού.

Σημειολογικός πυρήνας αυτού που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε «συναισθηματικό ιμπεριαλισμό» θα μπορούσε να είναι η δήλωση του Τούρκου πρωθυπουργού ότι «το Αιγαίο θα πρέπει να μας ενώνει και όχι να μας χωρίζει». Αυτή η τόσο ωραία δήλωση, όμως, θα είχε κάποιο νόημα αν το Αιγαίο ήταν ένα θαλάσσιο σύνορο ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία, μια «αδρανής» θαλάσσια έκταση χωρίς νησιά.

Το Αιγαίο, όμως, είναι μια σύνθετη αρχιπελαγική δομή, αποτελούμενη από πολλά επιμέρους νησιωτικά συμπλέγματα, τα οποία ανήκουν στην Ελλάδα. Δεδομένου δε ότι στην ανθρωπογεωγραφική ανάλυση η στεριά «κυριαρχεί» της θάλασσας, μια και στη στεριά κατοικούν οι άνθρωποι, τα αρχιπελάγη θεωρούνται στεριανές εκτάσεις και, ως εκ τούτου, δεν μπορούν να θεωρηθούν σύνορο που «ενώνει» ή «χωρίζει». Είτε ανήκουν κάπου είτε όχι. Αφού λοιπόν το αρχιπελαγικό σύμπλοκο του Αιγαίου ανήκει στο ελληνικό κράτος και κατοικείται από Έλληνες είναι τόσο απόλυτα, αναντίρρητα και αναμφισβήτητα ελληνικό όσο οποιοδήποτε άλλο σημείο της ελληνικής επικράτειας. Τόσο απλά. Όλα τα υπόλοιπα είναι εκ του πονηρού.

Με άλλα λόγια, η φράση «το Αιγαίο πρέπει να μας ενώνει και όχι να μας χωρίζει» κρύβει τόσο φιλική διάθεση από πλευράς Τουρκίας όσο αν η Αλβανία εξέφραζε την άποψη ότι «ο νομός Ιωαννίνων πρέπει να μας ενώνει και όχι να μας χωρίζει». Άρα, όταν ο Τούρκος πρωθυπουργός αναφέρεται σε «Αιγαίο που μας ενώνει» όχι μόνο δεν εκφέρει λόγο «ειρήνης και φιλίας», αντιθέτως απειλεί άμεσα την εδαφική ακεραιότητα της χώρας μας και δεν αμφισβητεί απλώς ορισμένα κυριαρχικά δικαιώματά της.

Το ίδιο, φυσικά, πράττουν και τα τουρκικά πολεμικά πλοία που κατά καιρούς, διεξάγοντας αβλαβείς –ή όχι και τόσο αβλαβείς– διελεύσεις, φτάνουν έξω από τις ακτές της Αττικής. Αν και με το γράμμα του νόμου μπορεί να είναι νόμιμες ή περίπου νόμιμες, από γεωπολιτικής άποψης παρόμοιες ενέργειες είναι τόσο φιλικές όσο αν μια επιλαρχία βουλγαρικών ή σκοπιανών τεθωρακισμένων έμπαινε στο ελληνικό έδαφος και έφτανε έξω από τη Θεσσαλονίκη.

Η αυτονόητη αυτή πραγματικότητα περί απόλυτης, αναντίρρητης και πλήρους κυριότητας του Αιγαίου από την Ελλάδα ήταν κάποτε κοινός τόπος για όλους τους Έλληνες. Από τα μέσα της δεκαετίας του ’90 και μετά, όμως, έχει τεθεί στο στόχαστρο από έναν πανίσχυρο εσωτερικό μηχανισμό αποτελούμενο από ειδικούς στο διεθνές δίκαιο –απλά εξετάζουν το θέμα νομικίστικα, αδιαφορώντας για τα ανθρωπογεωγραφικά δεδομένα του Αιγαίου– μέχρι «ρεαλιστές» διεθνολόγους – ωρύονται ότι η Τουρκία έχει «ζωτικά συμφέροντα» στο Αιγαίο. Οι τελευταίοι υποστηρίζουν περιπαθώς ότι δεν μπορεί μια χώρα που έχει εκατοντάδες χιλιόμετρα ακτογραμμής στο Αιγαίο να είναι «εγκλωβισμένη» από τα ελληνικά νησιά.

Με βάση αυτή τη λογική, βέβαια, κάθε περίκλειστη χώρα που δεν έχει έξοδο στη θάλασσα δικαιούται να αμφισβητεί την ίδια την ύπαρξη της χώρας ή των χωρών που της κλείνουν την έξοδο αυτή. Παρεμπιπτόντως, άρα και τα Σκόπια έχουν δίκιο να αμφισβητούν την ίδια την ύπαρξη της Ελλάδας, αφού η Μακεδονία τούς κλείνει την έξοδο προς το Αιγαίο… Με άλλα λόγια, όλες αυτές οι θεωρίες στην πραγματικότητα εκφράζουν μηδενιστικό μίσος κατά της Ελλάδας και νομιμοποιούν κάθε είδους ιμπεριαλιστική διάθεση.

Όλες αυτές οι απόψεις, όμως, έχουν κυριαρχήσει στον εσωτερικό μηχανισμό εξουσίας και, δυστυχώς, τείνουν να κυριαρχήσουν και στην κοινή γνώμη. Οι συναισθηματικές κορόνες περί «Αιγαίου που μας ενώνει και δεν μας χωρίζει» είναι απλώς το τελευταίο στάδιο σε αυτό τον πολυδιάστατο μηχανισμό εθελοδουλίας, η οποία συνεπάγεται την αποδόμηση της ίδιας της εθνικής ταυτότητας. Και η εθνική ταυτότητα έχει ΚΑΙ γεωγραφική διάσταση.

Όποιοι έχουν διαβάσει το 1984 του Τζορτζ Όργουελ θα θυμούνται ότι το τελικό στάδιο του μηχανισμού ελέγχου του πανίσχυρου αστυνομικού κράτους που περιγράφεται σε αυτή την αντιουτοπία ήταν να κάνει τους αντιφρονούντες να αγαπήσουν το «Μεγάλο Αδελφό». Τηρουμένων των αναλογιών, αυτό συμβαίνει σήμερα στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, στο πλαίσιο των οποίων δεν επιδιώκεται πλέον απλώς η ελληνική υποχωρητικότητα, αλλά η αποδοχή εκ μέρους μας ότι οι Τούρκοι έχουν δίκιο. Ή, έστω, κάποιο δίκιο.

Αν λοιπόν, η Τουρκία όχι μόνο έχει δίκιο στο Αιγαίο, αλλά το χρησιμοποιεί και με αγαθούς σκοπούς, για «να μας ενώσει», τότε πρέπει ακόμη περισσότερο να δώσουμε βάση στο «δίκιο» της. Με άλλα λόγια, να αγαπήσουμε το «Μεγάλο Αδελφό»…

http://m-epikaira.gr/


Διαβάστε περισσότερα...

Επανέρχονται σε υπηρεσία τα ελικόπτερα του Λιμενικού

Μετά από μακρά περίοδο απραξίας αρχικά και ακινησίας στην συνέχεια, επανέρχονται σταδιακά σε υπηρεσία τα ελικόπτερα του Λιμενικού Σώματος.

Υπενθυμίζεται ότι έξη Eurocopter AS 365 Ν3 Dauphin III, είχαν αγοραστεί στα πλαίσια προετοιμασίας για τους Ολυμπιακούς Αγώνες (χωρίς όμως να επιτύχουν επιχειρησιακό επίπεδο που θα τους επέτρεπε να έχουν τελικά συμβολή σε αυτούς), αλλά χωρίς να υπάρξει στη συνέχεια επαρκής πρόβλεψη για την συντήρηση, υποστήριξη και εκπαίδευση.

Όταν μάλιστα η κρατική Ολυμπιακή έπαψε να υπάρχει αλλά και τα κονδύλια στον προϋπολογισμό του αρμόδιου υπουργείου (τότε Εμπορικής Ναυτιλίας) ήταν ανύπαρκτα, τα ελικόπτερα καθηλώθηκαν σταδιακά, αποστερώντας το Λιμενικό Σώμα από ένα κρίσιμο μέσο στην εκτέλεση των καθηκόντων του και παράλληλα αχρηστεύοντας μια τεράστια οικονομική επένδυση.

Με την μεταφορά της υπαγωγής του Λιμενικού Σώματος στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, υπήρξε διαθεσιμότητα κονδυλίων, που επιτρέπουν πλέον την σταδιακή επαναφορά των AS 365 Ν3 σε χρήση. Ήδη τα δυο πρώτα Dauphin έχουν αρχίσει να πετούν, επαναφέροντας και την διαθεσιμότητα των ιπτάμενων πληρωμάτων, ενώ στόχος είναι τους επόμενους μήνες ολόκληρος ο στόλος να γίνει πλέον επιχειρησιακός.

Defence-point.gr


Διαβάστε περισσότερα...

Μια φορά και έναν καιρό..

(Ένα φανταστικό σενάριο)

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα ένδοξο ναυτικό. Ακόμη και έπειτα από δεκαετίες χωρίς πολέμους, το ναυτικό αυτό εξακολουθούσε να περιβάλλεται από την αίγλη του ιστορικού παρελθόντος ενώ, το σπουδαιότερο, συνέχιζε να συγκεντρώνει την πραγματική αγάπη του θαλασσινού λαού στον οποίο ανήκε.
Με το πέρασμα του χρόνου, ορισμένοι πολιτικάντηδες για τους δικούς τους λόγους βάλθηκαν να αλώσουν κομματικά τον χώρο. Με την βοήθεια αχυράνθρωπων μέσα απο το ίδιο το πολεμικό ναυτικό, ξεκίνησαν μεθοδικά το "ροκάνισμα" , μακρυά απο τα φώτα της δημοσιότητας και την ανυποψίαστη κοινή γνώμη. Αλλά τι σημαίνει "αχυράνθρωπος"; Για να το πούμε πιο απλά,γίνεται λόγος για τους ανίκανους και τους άχρηστους. Διότι οι έχοντες τα προσόντα, στηρίζονται στις δυνάμεις τους και πιστεύουν στην αξιοκρατία, δεν έχουν ανάγκη κανέναν προστάτη-πολιτικό ώστε να ανελιχθούν ιεραρχικά. Ρομαντικές άποψεις δυστυχώς,..

Το πολεμικό ναυτικό διακρινόταν κάποτε για την ομοψυχία των στελεχών του, η οποία δεν άφηνε να παρεισφρήσει ο διαλυτικός κομματισμός. Ακόμη δε και στελέχη εγνωσμένων πολιτικών πεποιθήσεων, είχαν την ηθική ευγένεια στις κρίσεις, να παραμερίζουν το κριτήριο αυτό όταν επρόκειτο να αναγνωριστούν τα επαγγελματικά και ηθικά προσόντα συναδέλφου.Δυστυχώς το πολεμικό ναυτικό της ιστορίας μας παρουσιαζε εικόνα πολύ διαφορετική απο αυτή του παρελθόντος του. Και αυτά που θα ακολουθούσαν, δεν ήταν καθόλου τυχαία.

Μετά την ανάδειξη της τελευταίας κυβέρνησης, ο νέος πολιτικός προϊστάμενος των Ενόπλων Δυνάμεων, ήθελε να φέρει στα κομματικά μέτρα του την στρατιωτική ηγεσία. Δυστυχώς γι’ αυτόν, οι τελευταίες μεταβολές είχαν γίνει πρόσφατα και μόνο η διαδοχή στην θέση του Αρχηγού του Ναυτικού μπορούσε να μεθοδευτεί. Καθώς τα «πράσινα» στελέχη αποτελούσαν είδος εν ανεπαρκεία στα υψηλά αξιώματα, υπήρχε δυνατότητα καταφυγής στην γνωστή μέθοδο της επαναφοράς αποστράτων. Αλλά και με αυτήν δεν ήταν δυνατό να βρεθεί κομματικός κατάλληλος για την θέση. Τελικά κατέστη δυνατό να φυτευτεί κομματικός εκλεκτός στην θέση του Υπαρχηγού. Γνωστός για την προϋπηρεσία του δίπλα σε παλαιότερους «πράσινους» υπουργούς Άμυνας, πλην όμως εντελώς άγνωστος για τα επαγγελματικά του προσόντα, μεταξύ των συναδέλφων του.

Ο υπουργός δεν άργησε να εκδηλωθεί, όσον αφορά τις προθέσεις του. Η πρώτη κίνηση έγινε στο πλαίσιο συζήτησης επί θεμάτων εκπαιδεύσεως, όπου πέταξε ένα εντελώς στοχευμένο, άκομψο και προσβλητικό σχόλιο για το ναυτικό. Η προσβλητική αναφορά του, σε γενικές γραμμές, υποστήριζε ότι περισσότερη σχέση είχε το ναυτικό με την οργάνωση πολυτελών δεξιώσεων, παρά με την εκπαίδευση!! Παρευρισκόμενος υποναύαρχος, δεν ανέχθηκε την κατάσταση και υπέβαλλε την παραίτησή του, τιμώντας την στολή, το ναυτικό, και την προσωπική του υπόληψη. Μήπως όμως ο πραγματικός στόχος ήταν ο Αρχηγός, ο οποίος δεν αντέδρασε αναλόγως;

Λίγες εβδομάδες αργότερα, ένα σκάνδαλο «υποχρέωσε» (βλέπε έδωσε την ευκαιρία) τον υπουργό να προβεί σε βαρείς χαρακτηρισμούς για στελέχη του ναυτικού, με ευθείς αιχμές εναντίον της ηγεσίας του. Αφορμή το πάρτι κάποιων παρηκμασμένων νεόπλουτων σε ένδοξο πολεμικό σκάφος-μουσείο του πολεμικού ναυτικού της ιστορίας μας. Το «μάρμαρο» πλήρωσε ο διοικητής του μουσείου, ο οποίος αποστρατεύτηκε με συνοπτικές διαδικασίες. Φυσικά ο άνθρωπος είχε το αναλογούν μερίδιο αλλά όχι και όλη την ευθύνη. Καθότι όλες οι ενδείξεις φανέρωναν ότι την τυπική και ουσιαστική ευθύνη για την έγκριση της εκδηλώσεως είχε ο Υπαρχηγός, ο οποίος υποτίθεται ότι θα ενημέρωνε τον Αρχηγό. Να το έπραξε άραγε ή όχι;

Κάποιος υποψιασμένος απο τα πολιτικάντικα παιχνίδια που βρίσκονται σε εξέλιξη στις ένοπλες δυνάμεις και ιδίως στο ναυτικό, θα μπορούσε να προχωρήσει σε μια «άλλη» ανάγνωση του συγκεκριμένου περιστατικού. Μήπως επρόκειτο για άλλη μία οργανωμένη στο παρασκήνιο μεθόδευση της πολιτικής ηγεσίας (σε συνεργασία με τον κομματικό εκλεκτό της), ώστε να εξωθήσουν τον Α/ΓΕΝ σε παραίτηση;

Από την ημέρα της επαναφοράς του και την ανάληψη των καθηκόντων του, ο Υπαρχηγός είχε καταφέρει να προκαλέσει την αποστροφή των συναδέλφων του με τα καμώματά του και το κυνήγι της θέσης του Αρχηγού. Φεύ όμως, ολόκληρο το ναυτικό γνωρίζε ότι δεν είχε τα προσόντα όχι για την συγκεκριμένη θέση, αλλά ούτε γι’ αυτήν που κατείχε ήδη. Οι γνωρίζοντες έθεταν με νόημα το ερώτημα : Τι πλοίο έχει κυβερνήσει στην καριέρα του, άραγε ;

Σαν να μην έφτανε αυτό, τρελές ιστορίες αρχισαν να ακούγονται σχετικά με το σκάνδαλο της βεβήλωσης του ένδοξου πλοίου-μουσείου. Βοούσε το παρασκήνιο για τους λόγους για τους οποίους ήταν πρακτικά αδύνατο να μην εγκριθεί η διάθεση του πλοίου..Κάποιοι κακοήθεις έκαναν λόγο για "χορηγούς" πολιτικών προσώπων και παρασκηνιακές αλληλοεξαρτήσεις. Μια ωραία ατμόσφαιρα...

Ενώ το πολεμικό ναυτικό, το πραγματικό πολεμικό ναυτικό, μακρυά απο τις ίντριγκες, τα κομματόσκυλα και τους "χορηγούς", συνέχιζε να βουλιάζει..

Διαβάστε περισσότερα...

Στην Κωνσταντινούπολη -ξανά- ο ΓΑΠ

Τετάρτη 23 Ιουνίου 2010

Μήνυμα προς την τουρκική ηγεσία έστειλε από την Κωνσταντινούπολη ο πρωθυπουργός.. Μιλώντας στη σύνοδο της Διαβαλκανικής Συνεργασίας, απευθύνθηκε στον Τούρκο ομόλογό του λέγοντας πώς : «Θα συνεργαστούμε, κ. Πρόεδρε, με εσάς και την Κυβέρνησή σας, για την εκπλήρωση των απαιτούμενων κριτηρίων, ώστε να γίνει η Τουρκία μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης».

Μάλιστα, παρομοίωσε την πορεία της Τουρκία προς την Ε.Ε. «με ένα προκλητικό ταξίδι, μια δύσκολη Οδύσσεια προς την Ιθάκη το πέρας της οποίας απαιτεί πραγματική αφοσίωση στις αρχές της Δημοκρατίας, του κράτους Δικαίου, της προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, των δικαιωμάτων των μειονοτήτων και της ειρηνικής επίλυσης των διαφορών. Ήταν δε τέτοια η θέρμη των λόγων του πρωθυπουργού, που μας ξύπνησε μνήμες της παλιάς καλής εποχής 1999-2004, τότε που δήλωνε ανερυθρίαστα ότι "εμείς θα σύρουμε το κάρο της Τουρκίας στην Ευρώπη"..


Ο πρωθυπουργός συμπλήρωσε την ομιλία του με τα συνηθισμένα τσιτάτα περί "αυστηρών προυποθέσεων", απαραίτητων σχέσεων "καλής γειτονίας" και λοιπές πομφόλυγες ανάλογης σοβαρότητας. Αποφεύγοντας φυσικά την παραμικρή αναφορά στην "ταμπακέρα" , δηλαδή την προκλητικότατη τουρκική συμπεριφορά στο Αιγαίο και το επικρεμάμενο ,αδιαλείπτως, «casus belli».

Ευχαριστίες Γκιουλ στην ελληνική κυβέρνηση

Ο Τούρκος πρόεδρος από πλευράς του σημείωσε -φυσικά- τη σημασία των συμφωνιών που επετεύχθησαν κατά την διάρκεια της επίσκεψης Ερντογάν στην Αθήνα, αναφέρθηκε στις ήδη πολύ καλές σχέσεις μεταξύ των επιχειρηματιών και τόνισε επίσης τη συνεργασία που ήδη υπάρχει στη δημιουργία υποδομών για την ενέργεια.

Ο Αμπτουλάχ Γκιούλ δεν παρέλειψε -φυσικά- να ευχαριστήσει την ελληνική κυβέρνηση για τη βοήθεια που παρέχει στην ενταξιακή προσπάθεια της Τουρκίας και σημείωσε τη θέληση της χώρας του να ανταποδώσει με όποιο τρόπο μπορεί στην ....αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα.

Διαβάστε περισσότερα...

Αλβανία: αντιδράσεις στο “δόγμα Νταβούτογλου”

Στις 22 Φεβρουαρίου 2010, το αλβανικό πολιτικό περιοδικό MAΡΟ δημοσίευσε άρθρο με τον τίτλο «Νεο-Οθωμανισμός και Αλβανία», γραμμένο από τον γνωστό συγγραφέα και αναλυτή Πίρο Μίσα, με θέμα την ομιλία που εκφώνησε στα τέλη του 2009 στο Σεράγεβο ο Τούρκος ΥΠΕΞ Αχμέτ Νταβούτογλου. Σημειώνεται ότι την ομιλία του Τούρκου ΥΠΕΞ δημοσίευσε στο ΜΑΡΟ πριν από ένα μήνα ο δημοσιογράφος του περιοδικού Λορέντς Βαγγέλη, μαζί με σχόλιο ότι το περιοδικό δεν συμφωνεί με τις απόψεις Νταβούτογλου. Επίσης, η εφημερίδα Σέκουλι, είχε φιλοξενήσει σχόλιο του πρώην προέδρου του Δημοκρατικού Κόμματος των Αλβανών των Σκοπίων, Αρμπέρ Τζαφέρι, ο οποίος στρεφόταν εναντίον των απόψεων του Νταβόυτογλου.

Το άρθρο του Μίσα στο περιοδικό ΜΑΡΟ αναδημοσίευσαν οι κυριακάτικες εφημερίδες Πανοράμα, Κοριέρι, Αλμπάνια κ.ά. Αφού υπογραμμίζει ότι στο Σεράγεβο για πρώτη φορά ο Τούρκος ΥΠΕΞ επιβεβαίωσε τις υπόνοιες που από καιρό κυκλοφορούσαν ότι οι φιλοδοξίες της Τουρκίας να γίνει παγκόσμια δύναμη υπονοούν τη δημιουργία ζώνης τουρκικής επιρροής (είτε ηγεμονίας), η οποία θα ξεκινά από το μακρινό Αφγανιστάν και θα καταλήγει στις ακτές της Αδριατικής, δηλαδή στις περιοχές όπου κάποτε κυριαρχούσαν οι Οθωμανοί, ο Μίσα αναφέρει, μεταξύ άλλων:

Στην πράξη ο Νταβούτογλου κατέστησε σαφές στο Σεράγεβο ότι η νομιμότητα των γεωπολιτικών διεκδικήσεων της Τουρκίας επί μερικών περιοχών της Βαλκανικής και ευρύτερα, στηρίζεται και στο γεγονός ότι σήμερα στην Τουρκία ζουν, λέει, περισσότεροι Αλβανοί, Βόσνιοι, Τσετσένοι και Αμπχάζιοι, απ’ ότι ζουν στις αντίστοιχες χώρες τους. Είναι πλέον κατανοητό ότι η αναφορά, όποτε υπάρχει ευκαιρία, στους αποκαλούμενους Αλβανούς της Τουρκίας δεν είναι τυχαία. Όταν ακούγονται τέτοιες δηλώσεις, αυθόρμητα προκύπτουν μερικά ερωτηματικά: Από ποιες πηγές προέρχονται οι πληροφορίες ότι στην Τουρκία ζουν 5 εκατ. Αλβανοί, τη στιγμή που στη χώρα αυτή ποτέ δεν έγινε μια απογραφή όπου οι πολίτες να δηλώσουν την εθνική καταγωγή τους; Εφόσον οι Τούρκοι δέχονται ότι στη χώρα τους υπάρχουν τόσοι πολλοί Αλβανοί, έχουν άραγε αυτοί οι Αλβανοί τη δυνατότητα να ασκήσουν τα δικαιώματα που παγκοσμίως είναι αναγνωρισμένα για τις μειονότητες;

Το Δεκέμβριο ο Πρόεδρος της Τουρκίας Γκιούλ επισκεπτόμενος την Αλβανία, σε ομιλία που εκφώνησε στο τουρκικό σχολείο «Τουργκούτ Οζάλ» στα Τίρανα, δήλωσε εκτός των άλλων: «Επιτρέψτε μου να πω ότι όλοι εμείς μαζί είμαστε συστατικό ενός μεγάλου έθνους». Ποιανού έθνους; Διότι βάσει της διεθνώς αποδεκτής έννοιας «έθνος», Αλβανοί και Τούρκοι δεν μπορεί να είναι συστατικό του ίδιου έθνους. Αυτό θα ίσχυε εάν τη σύγχρονη έννοια του όρου «έθνος» την αντικαθιστούσαμε με την έννοια του όρου «μιλέτ» της εποχής των Οθωμανών, όπου οι κάτοικοι της Αυτοκρατορίας διαχωρίζονταν όχι βάσει της εθνικότητας, αλλά της θρησκευτικής ταυτότητας, θεωρώντας τους Αλβανούς μουσουλμάνους συστατικό του ίδιου μιλέτ με τους Τούρκους, τους Τσετσένους, τους Άραβες κ.ά., ενώ τους Αλβανούς χριστιανούς Ορθόδοξους τους θεωρούσαν συστατικό του μιλέτ των Ρωμιών μαζί με τους Έλληνες, τους Σέρβους, τους Βούλγαρους κ.ά. Πάνε μερικά χρόνια τώρα που ορισμένοι τουρκικοί κύκλοι εργάζονται στη βάση της ίδιας λογικής με εκείνην του Νταβούτογλου.

Την ανησυχία του για το φαινόμενο αυτό εξέφρασε πρώτος ο Άρμπερ Τζαφέρι από το Σεπτέμβριο του 2007, όταν σε άρθρο του έγραψε ότι ορισμένοι κύκλοι της τουρκικής κοινωνίας και του τουρκικού κράτους κάτω από το μανδύα της θρησκευτικής δραστηριότητας χρηματοδοτούσαν εκδηλώσεις ο πραγματικός στόχος των οποίων ήταν να αποδείξουν ότι οι αλβανοί είναι αναπόσπαστο συστατικό του οθωμανικού πολιτισμού. Ο Τζαφέρι αναφέρθηκε και σε μαζική τελετή που έγινε στο Λιμπράζντ όπου 200 αγόρια υποβλήθηκαν σε μαζική περιτομή σύμφωνα με την τουρκική παράδοση και κρατούσαν στα χέρια τους αλβανικές και τουρκικές σημαίες. Τέτοιες δραστηριότητες δεν είναι τυχαίες. Τέτοια σχέδια που κινούνται με το κάλυμμα της θρησκευτικής δραστηριότητας δημιουργούν προβλήματα στους κόλπους της κοινότητας των αλβανών, αλλά και στις κρατικές και εθνικές σχέσεις των αλβανών σε ευρωπαϊκό πλαίσιο. Τι θα γινόταν εάν Έλληνες και Σέρβοι θα έκαναν το ίδιο; Δηλαδή να βάφτιζαν παιδιά Αλβανών ορθοδόξων και να τους έδιναν να κρατούν ελληνικές ή σερβικές σημαίες;

Πέρυσι ο Δήμος Κωνσταντινούπολης με την ευκαιρία της θρησκευτικής εορτής του ιφτάρ γέμισε την κεντρική πλατεία Σκεντέρμπεη στα Τίρανα με τουρκικές σημαίες. Φέτος το ίδιο έγινε και στη Σκόδρα και παραδόξως κανένας δεν θυμήθηκε να πει ότι η τουρκική σημαία είναι σύμβολο του τουρκικού κράτους και δεν υπάρχει λόγος να υψώνεται σε θρησκευτικές εκδηλώσεις στην Αλβανία.

Όλα αυτά μέχρι χθες πιστεύαμε ότι ήταν πρωτοβουλίες μερικών κύκλων, η ομιλία του τούρκου ΥΠΕΞ, όμως, τους αποδίδει άλλο χαρακτήρα. Δεν είναι δύσκολο να αντιληφθεί κανείς ότι όλο το γεωπολιτικό οικοδόμημα Νταβούτογλου στηρίζεται κυρίως σε δύο πολιτικο-πολιτιστικά στοιχεία: στην ισλαμική θρησκεία και την ιστορία, ή πιο συγκεκριμένα, στην αποκαλούμενη οθωμανική κληρονομιά. Τα δύο αυτά στοιχεία χρησιμοποιούνται για τη δημιουργία του στενού κυκλώματος Οθωμανική κληρονομιά – ισλαμική θρησκεία – Τουρκία, το οποίο θα καθιστούσε εφικτή την επιτυχία της νέας τουρκικής στρατηγικής. Είναι τα ίδια στοιχεία στα οποία εστιάζεται η δραστηριότητα των κύκλων που αναφέρει ο Άρμπερ Τζαφέρι. Δεν είναι δύσκολο επίσης να αντιληφθεί κανείς ότι πίσω από πολύωρες συζητήσεις των τελευταίων ετών για την ιστορία είτε την ταυτότητα των αλβανών, το διακύβευμα δεν είναι το παρελθόν, αλλά το μέλλον μας. Επιμένοντας για ριζική αναθεώρηση της θέσης που καταλαμβάνει η κληρονομιά της οθωμανικής περιόδου και συνεπώς η ισλαμική θρησκεία στον συλλογικό αυτοπροσδιορισμό, στην κουλτούρα και γενικά στην αλβανική οντότητα, επιδιώκουν τον εκ νέου ιστορικό αυτοπροσδιορισμό των αλβανών και συνεπώς της θέσης τους ως προς το σύγχρονο κόσμο.

Φυσικά, διάφοροι κύκλοι δεν μπορούν να αντιταχθούν ανοικτά στη λαϊκή προσδοκία για ένταξη στην Ευρώπη, αλλά οι κατά καιρούς ιδέες που διατυπώνουν, σύμφωνα με τις οποίες η Αλβανία δεν ανήκει ούτε στη Δύση ούτε στην Ανατολή και ότι λόγω της ιστορίας και της υποτιθέμενης μουσουλμανικής πίστης της πλειοψηφίας των αλβανών, η πιο φυσιολογική γεωπολιτική θέση της Αλβανίας θα ήταν εκείνη της γέφυρας, του μόνιμου μεσολαβητή μεταξύ Ασίας και Ευρώπης, του παρελθόντος και του μέλλοντος, οι ιδέες αυτές, λοιπόν, δεν είναι και μακριά από τα οράματα του Νταβούτογλου. Θα πρέπει να προσθέσουμε ότι οι απόψεις αυτές καλύπτονται συνήθως με ένα εθνικιστικό πέπλο, όπου σημαντική θέση κατέχει η μεγιστοποίηση στερεοτύπων και υπονοιών που υπάρχουν σε βάρος των χριστιανών γειτόνων μας, ως ιστορικών μας εχθρών, από τις απειλές των οποίων μας υπεράσπισε ιστορικά δήθεν ακριβώς η Τουρκία και η μουσουλμανική μας πίστη.

Αφού αναφέραμε όλα αυτά, δικαιολογημένα προκύπτει το ερώτημα: Υπάρχει λόγος να ανησυχούμε; Υπάρχει άραγε κάτι το αληθινό στα όσα έγραφε ο Άρμπερ Τζαφέρι σε άρθρο στην εφημερίδα Σέκουλι με τίτλο: «Οθωμανική πρόκληση», το οποίο ασχολούνταν με την ομιλία του Νταβούτογλου στο Σεράγεβο, τονίζοντας: «Για μία ακόμα φορά η Τουρκία προσπαθεί να μας απομακρύνει από την Ευρώπη. Αυτή τη φορά επιδιώκει να υπονομεύσει την όλη διαδικασία ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης της Αλβανίας, να μας γυρίσει πίσω στην “οθωμανική στρούγκα” και να μας κάνει συστατικό των σχεδίων της ίσως για μία ακόμα μάχη με την Ευρώπη για τα Βαλκάνια. Οι αλβανοί ανέτρεψαν τον κομμουνισμό για μια ευρωπαϊκή και όχι οθωμανική Αλβανία».

Υπάρχει πράγματι τέτοιος κίνδυνος; Εκ πρώτης όψεως όχι, εάν λάβουμε υπόψη ότι η πλειοψηφία των αλβανών θέλουν την Ευρώπη, γι΄ αυτό και κάθε πρόταση παρεκτροπής από την πορεία μας προς την Ευρώπη θα ήταν απαράδεκτη. Φυσικά οι Αλβανοί πολιτικοί θα πρέπει να καταστήσουν σαφές και χωρίς αμφιταλαντεύσεις στους Τούρκους επισήμους ότι η Αλβανία εκτιμά αρκετά θετικά την ανάπτυξη των σχέσεων με μια φίλη χώρα όπως η Τουρκία, αλλά η φιλία αυτή δεν μπορεί να στηρίζεται σε θέσεις όπως εκείνες του Νταβούτογλου, δηλαδή ούτε στην οθωμανική νοσταλγία, ούτε και στη θρησκευτική αλληλεγγύη! Επίσης θα πρέπει να καταστήσουν σαφές ότι την εμπεδωμένη πλέον αυτή φιλία δεν εξυπηρετούν ενέργειες ορισμένων κύκλων, πόσο μάλλον όταν είναι γνωστό ότι οι αλβανοί είναι πολύ ευαίσθητοι όταν έχουν υπόνοιες πως κάποιος προσπαθεί να χρησιμοποιήσει τη θρησκεία για άλλους σκοπούς που έχουν συνέπειες διάσπασης. Ελπίζω οι πολιτικοί μας, εάν δεν το έχουν κάνει, να το κάνουν με την πρώτη ευκαιρία. Δυσάρεστη γεύση άφησε κάποιος αλβανός πολιτικός που έγραψε άρθρο με ψευδώνυμο, στο οποίο, κατενθουσιασμένος, περιγράφει τη νέα τουρκική γεωπολιτική στρατηγική ως ιδιοφυία και τον Νταβούτογλου τον θεωρεί προσωπικότητα στο ανάστημα του Κίσινγκερ! Ένας άλλος αλβανός πολιτικός, με αξίωμα ανώτερο από τον προηγούμενο, βγήκε στην τηλεόραση και μιλώντας για την αλβανο-τουρκική παραδοσιακή φιλία, αναφέρθηκε και στον αποκαλούμενο προνομιακό ρόλο που είχαν οι αλβανοί στην Οθωμανική Αυτοκρατορία? Ο κάθε πολίτης μπορεί να εκφράσει την άποψή του ελεύθερα, αλλάζουν όμως τα πράγματα όταν μιλούν οι πολιτικοί, διότι τίθεται το ερώτημα: Ταυτίζονται οι δηλώσεις αυτές με την επίσημη πολιτική του κράτους;

Φυσικά η Τουρκία ως μεγάλη χώρα μπορεί να προσδοκά να γίνει παγκόσμια δύναμη, οι Αλβανοί από την άλλη, έχουν κάθε λόγο να βλέπουν με συμπάθεια την άνοδο της τουρκικής πολιτικής και οικονομικής παρουσίας στην περιοχή και στη χώρα τους. Στην Αλβανία υπάρχει ολόκληρο δίκτυο τουρκικών σχολείων από την προσχολική ηλικία μέχρι το πανεπιστήμιο, σήμερα τα σχολεία αυτά παρακολουθούν 3.860 άτομα, ενώ άλλα 3.260 άτομα έχουν αποφοιτήσει. Και εδώ όμως υπάρχει ένα αλλά? το οποίο έχει σχέση με τη διαφάνεια. Θα ήταν καλό η αλβανική κοινή γνώμη να γνώριζε περισσότερα για το «Κίνημα Γκουλέν», ιδιοκτησία του οποίου είναι τα τουρκικά σχολεία στην Αλβανία, τι εκπροσωπεί αυτό, μάλιστα να γνώριζε και για την πολεμική που γίνεται κατά καιρούς στην Τουρκία για το Κίνημα και τον ιδρυτή του Φετουλάχ Γκουλέν. Υπάρχουν άτομα που βλέπουν το Κίνημα αυτό με καχυποψία, το θεωρούν ως πολιτικό κίνημα που έχει ως στόχο να δημιουργήσει μια ελίτ που θα δώσει ισλαμικό χαρακτήρα στο τουρκικό κράτος και την τουρκική κοινωνία. Ποια είναι η αλήθεια; Στα Βαλκάνια όμως, περισσότερη διαφάνεια δεν κάνει κακό.

Ο Αλβανός αρθρογράφος καταλήγει ως εξής: «Συμπέρασμα: Θέσεις όπως εκείνες του Νταβούτογλου αποτελούν προκλήσεις, προκλήσεις οι οποίες μπορεί να αντιμετωπιστούν χωρίς να βλάψουν καθόλου τις αρκετά καλές σχέσεις με την Τουρκία και για όσο διάστημα η πολιτική ηγεσία της χώρας θα γνωρίζει ποιο είναι το εθνικό μας συμφέρον και θα είναι εκφραστής της πλειοψηφίας των αλβανών, οι οποίοι σκέπτονται, όπως έγραφε ο Ισμαήλ Κανταρέ, ότι: «Η Δύση αυτή, έτσι όπως είναι, προβληματική, υπεροπτική, πιο πολύ απωθητική παρά φιλόξενη, αυτή η Δύση η οποία, όπως και η δημοκρατία, όπως και η ελευθερία, δεν είναι τόσο όμορφη, ούτε και τέλεια, όπως την ονειρευόμασταν την εποχή της δυστυχίας μας (του κομμουνισμού), αυτή η Δύση λοιπόν παραμένει η μοναδική μας λύση».

http://parisis.wordpress.com/

Διαβάστε περισσότερα...
“Κι αν είναι κ’ έρθουνε χρόνια δίσεχτα, πέσουν καιροί οργισμένοι, κι όσα πουλιά μισέψουνε σκιασμένα, κι όσα δέντρα, για τίποτ’ άλλο δε φελάν παρά για μετερίζια, μη φοβηθείς το χαλασμό.

Φωτιά! Τσεκούρι! Τράβα!, ξεσπέρμεψέ το, χέρσωσε το περιβόλι, κόφτο, και χτίσε κάστρο απάνω του και ταμπουρώσου μέσα, για πάλεμα, για μάτωμα, για την καινούργια γέννα, π’ όλο την περιμένουμε κι όλο κινάει για νάρθει, κι’ όλο συντρίμμι χάνεται στο γύρισμα των κύκλων!..

Φτάνει μια ιδέα να στο πει, μια ιδέα να στο προστάξει,κορώνα ιδέα , ιδέα σπαθί, που θα είναι απάνου απ’ όλα!"

Κωστής Παλαμάς
«Όσοι το χάλκεον χέρι βαρύ του φόβου αισθάνονται,ζυγόν δουλείας ας έχωσι·

θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία»


Α.Κάλβος
«Τι θα πει ραγιάς; Ραγιάς είναι εκείνος που τρέμει από τον φόβο τον Τούρκο, που είναι σκλάβος του φόβου του, που θέλει να ζήσει όπως και να είναι. Που κάνει τον ψόφιο κοριό για να μην τον πατήσει κάποιος. Την ραγιαδοσύνη του την ονομάζει αναγκαία φρονιμάδα».

Ίωνας Δραγούμης

  © Free Blogger Templates Columnus by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP