"Δεύτερη ζωή" για το ΠΑΟ των 90 χιλιοστών στην 101η αερομεταφερόμενη μεραρχία
Τετάρτη 23 Φεβρουαρίου 2011
Με μια επιλογή που προσφέρεται για άντληση διδαγμάτων, οι μονάδες της 101ης αερομεταφερόμενης μεραρχίας των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν άρχισαν από 10 Φεβρουαρίου 2011 να επανεντάσσουν σε υπηρεσία το πυροβόλο άνευ οπισθδρομήσεως Μ67 των 90 χιλ, γνωστότερο στον Ελληνικό Στρατό ως "ΠΑΟ των 90 χιλ". Όπως αναφέρεται σε σχετικό δελτίο τύπου της 101ης αερομεταφερόμενης μεραρχίας, η επανεισαγωγή του όπλου άρχισε με την εκπαίδευση στελεχών του 1ου και 2ου τάγματος του 506 συντάγματος πεζικού της 4ης ταξιαρχίας, που διεξήθη στην προκεχωρημένη βάση Orgun-E στις 27 Ιανουαρίου.
Το Μ67 χρησιμοποιήθηκε εκτεταμένα στον πόλεμο του Βιετνάμ και αντικαταστάθηκε στις δεκαετίες του '70 και το '80 από τα πυραυλικά ΑΤ συστήματα Dragon και TOW. Από τις τελευταίες αμερικανικές μονάδες που το χρησιμοποιούσαν ήταν η ταξιαρχία του Βερολίνου, που το είχε διατηρήσει σε υπηρεσία λόγω της χρησιμότητάς του σε αστικά περιβάλλοντα και οι Rangers, που το αντικατέστησαν με το Carl Gustaf στη δεκαετία του '90. Στον Ελληνικό Στρατό υπηρετεί ακόμα, αν και έχει αντικατασταθεί σε μεγάλη έκταση από το Carl Gustaf, που προσφέρει μικρότερο βάρος, καλύτερη διατρητικότητα και μεγαλύτερη ποικιλία πυρομαχικών.
Σύμφωνα με τον αντισυνταγματάρχη Fouche, υποδιοικητή της 4ης ταξιαρχίας της 101ης αερομεταφερόμενης μεραρχίας, “επιλέξαμε να χρησιμοποιήσουμε το 90mm γιατί θέλαμε ένα όπλο με μεγάλο όγκο πυρός που θα προκαλεί μικρές παράπλευρες απώλειες”.
Το Μ67 έχει βάρος 15,87 κιλά, ενώ το δραστικό βεληνεκές του είναι 450 μ. κατά κινητών στόχων και 800 μ. κατά σταθερών στόχων (μέγιστο 2.100 μ.). Μπορεί να συνδυαστεί με διόπτρες και η διατρητικότητα των πυρομαχικών ΗΕΑΤ που βάλλει υπολογίζεται σε περίπου 350 χιλ ομοιογενούς χάλυβα. Παρ' ότι ο αμερικανικός στρατός στο Αφγανιστάν δεν αντιμετωπίζει αρματική απειλή, το πυρομαχικό ΗΕΑΤ μπορεί να χρησιμοποιηθεί κατά οχυρωμένων θέσεων, ενώ πιθανότατα αξιοποιείται εκτενώς το κάνιστρο Μ590, που βάλλει 2400 σφαιρίδια (flechettes) κατά προσωπικού με δραστικό βεληνεκές 300 μέτρων.
Πιθανώς αυτό το χαρακτηριστικό του όπλου θεωρήθηκε ως το πλέον χρήσιμο για τις συνθήκες του Αφγανιστάν, καθώς σύμφωνα με τον Fouche, το Μ67 προορίζεται κυρίως για χρήση ως όπλο αυτοάμυνας σε στατικό ρόλο. Σύμφωνα με τον λοχία Hyman του 506 αερομεταφερόμενου συντάγματος, οι στρατιώτες σε απομακρυσμένες θέσεις θα μπορούν να χρησιμοποιήσουν το όπλο ως πολλαπλασιαστή ισχύος, με την έννοια ότι λιγότερο προσωπικό μπορεί να επιτύχει περισσότερα. “Το όπλο έχει τη δυνατότητα να καταστρέψει ένα στόχο περιοχής χρησιμοποιώντας ένα βλήμα σφαιριδίων (flechette). Είναι απλό στη χρήση, χωρίς να χρειάζεται πολύπλοκη εκπαίδευση. Επίσης είναι ένα όπλο αξιόπιστο, και εύκολο να συντηρηθεί στο τραχύ περιβάλλον του Αφγανιστάν. Αν και σκοπεύουμε να το χρησιμοποιούμε κυρίως αμυντικά, μπορεί να χρησιμοποιηθεί αποτελεσματικά και για ενέδρες”.
Διδάγματα για την Ελλάδα
Θα μπορούσαν να εξαχθούν και άλλα συμπεράσματα από την κίνηση αυτή, που φυσικά δεν αναφέρονται στο αμερικανικό δελτίο τύπου: π.χ. ότι οι αμερικανικές δυνάμεις στο Αφγανιστάν αναγκάζονται όλο και συχνότερα να αντιμετωπίζουν πολλαπλάσιους αντιπάλους και επομένως χρειάζονται κάποιο όπλο υποστήριξης "περιοχής", καθώς η αεροπορική υποστήριξη δεν είναι πάντα διαθέσιμη. Ένα άλλο πιθανό συμπέρασμα είναι ότι το επείγον της απαίτησης και η έλλειψη πόρων (βλ. προβλήματα αμερικανικής οικονομίας), πιθανώς οδήγησε σε αυτή τη λύση και όχι σε άλλες πιο σύγχρονες. Όμως ορισμένα διδάγματα παραμένουν:
1. Ακόμα και στην εποχή του "δικτυοκεντρικού πολέμου", του "ψηφιακού πεδίου μάχης" και όλων των υπόλοιπων τσιτάτων της μόδας, όλα τελικά καταλήγουν στο πεδίο της μάχης, που παραμένει τόσο απτή και σκληρή, όσο ήταν πάντοτε.
2. Στο πεδίο της μάχης παίζει ρόλο η ισχύς πυρός, η προστασία και η αξιοπιστία. Η τεχνολογία είναι χρήσιμη, αλλά ειδικά σε μονάδες πεζικού η υπερβολική εξάρτηση από αυτήν δημιουργεί προβλήματα. Π.χ. τα πυραυλικά ΑΤ συστήματα που αντικατέστησαν τα ΠΑΟ εξαρτώνται από μπαταρίες, είναι πιο ευαίσθητα σε βλάβες και έχουν μεγαλύτερο όγκο αν συνυπολογιστούν και οι ανάγκες συσκευασίας βλημάτων κλπ.
3. Σε συγκρούσεις μεγάλης τοπικής ή χρονικής κλίμακας, το κόστος των όπλων και των πυρομαχικών τους είναι κρίσιμος παράγοντας ακόμα και για υπερδυνάμεις. Προφανώς για την αντιμετώπιση συγκεντρώσεων ανταρτών ο αμερικανικός στρατός είχε και πολλές άλλες λύσεις πέραν του Μ67 - αλλά με πολλαπλάσιο κόστος.
4. Τα παλιά συστήματα μπορούν να αποδώσουν θαυμάσια σε νέους ρόλους, αρκεί η ηγεσία να εξετάζει τα επιχειρησιακά προβλήματα με πρωτότυπη σκέψη, χωρίς "συνταγές".
5. Ακόμα και υπερδυνάμεις όπως οι ΗΠΑ διατηρούν σε απόθεμα "απαρχαιωμένα" συστήματα όπως τα Μ67 και τα αξιοποιούν. 
Το ΠΑΟ των 90 χιλιοστών σε καλά χέρια: ο ήρωας καταδρομέας Μανόλης Μπικάκης, που στις 14 Αυγούστου 1974 κατέστρεψε με αυτό δύο τουρκικά άρματα στην Κύπρο.
Ας πάμε τώρα στην Ελλάδα - πώς μπορούν να εφαρμοστούν αυτά τα διδάγματα;
1. Οι φαντασιώσεις περί πολέμου υψηλής τεχνολογίας που θα διεξαχθεί πατώντας κουμπιά μέσα από κλιματιζόμενους κλωβούς πρέπει να εκλείψουν το συντομότερο, μαζί με τις αντιλήψεις για "ελαφρύτερες, ταχύτερες, δικτυοκεντρικές" κλπ. μονάδες. Τεχνολογία ναι, αλλά το πεδίο μάχης είναι πεδίο μάχης.
2. Ορισμένες επιλογές σχετικά με τους νέους ΠΟΥ των μονάδων ίσως πρέπει να επανεξεταστούν: π.χ. η αντικατάσταση των ΠΑΟ των 90 χιλ από MILAN/FAGOT μήπως δημιουργεί υπερβολική εξάρτηση από ευαίσθητα και ακριβά συστήματα με συνεχείς ανάγκες υποστήριξης; Τα Carl Gustaf, αν και ικανότερα των Μ67, έχουν εξασφαλισμένη ροή πυρομαχικών; Μήπως είναι σκόπιμο να διατηρηθούν σε κάποιο επίπεδο τα ΠΑΟ που είναι στιβαρά και "λιτοδίαιτα";
3. Καθώς η Ελλάδα αντιμετωπίζει οικονομικό πρόβλημα, μήπως πρέπει να εξετάζεται και αυτή η παράμετρος στις οργανωτικές επιλογές; Π.χ. πόσα Κ/Β είναι διαθέσιμα για τα πυραυλικά Α/Τ συστήματα των μονάδων; Για πόσες ημέρες αγώνα επαρκούν; Το απόθεμα πυρομαχικών για ΠΑΟ δεν πρέπει να αξιοποιηθεί κάπως, ειδικά αφού παραμένουν αποτελεσματικά απέναντι στα 3.000 άρματα μάχης δεύτερης γενιάς που διατηρεί σε υπηρεσία ο τουρκικός στρατός;
4. "Νέοι ρόλοι": προφανώς ο ΕΣ δεν έχει να αντιμετωπίσει συγκεντρώσεις ανταρτών, όπως οι ΗΠΑ στο Αφγανιστάν. Όμως η αστική ανάπτυξη των τελευταίων δεκαετιών σε Ελλάδα και Τουρκία καθιστά πιθανότατη την αναμέτρηση και σε αστικές περιοχές (άλλωστε γι' αυτό ο ΕΣ διεξάγει σχετικές εκπαιδεύσεις). Όπως μας δείχνει το παράδειγμα της ταξιαρχίας του Βερολίνου, τα ΠΑΟ των 90 είναι εξαιρετικά όπλα υποστήριξης για αστικές περιοχές, και φυσικά πολύ φθηνότερα από τα αντιαρματικά Κ/Β. Εννοείται δε ότι και στον αντιαρματικό ρόλο τα ΠΑΟ των 90 μπορούν και σήμερα να σταθούν επάξια - ας μην ξεχνάμε τον καταδρομέα Μπικάκη που κατέστρεψε με αυτό στην Κύπρο δύο Μ47/48... ακόμα και σήμερα, τα περισσότερα τουρκικά άρματα (εξαιρουμένων των Leo 2 και M60 Sabra) έχουν την ίδια ή ανάλογη θωράκιση.
5. Όταν ακόμα και υπερδυνάμεις όπως οι ΗΠΑ διατηρούν σε απόθεμα "απαρχαιωμένα" συστήματα όπως τα Μ67 και τα αξιοποιούν, είναι αδιανόητο η Ελλάδα να αφοπλίζεται οικειοθελώς από χρήσιμα οπλικά συστήματα υπό το πρόσχημα του "μικρότερου, σύγχρονου, ευέλικτου" κλπ. στρατού. Και εδώ δε μιλάμε τόσο για τα αντιαρματικά, όσο για τα άρματα μάχης. Την ώρα που η Τουρκία διατηρεί πέραν των Leopard 2A4 και M60 Sabra που αποτελούν την αιχμή του δόρατος, περίπου 3.000 παλιότερα άρματα μάχης (Leopard 1, M60, M48 διάφορων τύπων), είναι απλά εγκληματικό η Ελλάδα να καταστρέφει οικειοθελώς άρματα ίσης επιχειρησιακής αξίας, όπως τα Μ60 και Μ48. Αν κάτι διδάσκουν οι αραβοϊσραηλινοί πόλεμοι, είναι ότι η φθορά των τεθωρακισμένων μονάδων πρώτης γραμμής είναι πάντα μεγάλη και η πλάστιγγα γέρνει υπέρ εκείνης της πλευράς που θα μπορέσει να παρατάξει φρέσκες εφεδρείες, έστω και όχι τελευταίας τεχνολογίας. Τα Μ60 και Μ48 θα μπορούσαν να αποθηκευτούν στην Κ. Μακεδονία και να εξοπλίσουν εφεδρικές επιλαρχίες, πολύτιμες σε περίπτωση ανάγκης. Σε τελική ανάλυση, για να μιλήσουμε και στη γλώσσα της τρόικας, η καταστροφή τους κοστίζει...
Ειδικά στην παρούσα οικονομική συγκυρία, είναι καιρός να συνειδητοποιήσουμε ότι η Ελλάδα δεν έχει την πολυτέλεια να απαξιώνει συστήματα παλιότερα, αλλά αξιόμαχα. Η έμφαση στις τεχνολογικές επιδόσεις των όπλων μερικές φορές είναι δικαιολογημένη, αλλά συχνά υποκρύπτει είτε συμφέροντα μεσαζόντων και εταιρειών, είτε τον ενθουσιασμό του ερασιτέχνη που μετράει τα οπλικά συστήματα από τα περιοδικά, όπως τις επιδόσεις του νέου μοντέλου της Φεράρι. Οι σοβαροί επαγγελματίες και ιδίως τα στελέχη των ΕΔ ξέρουν ότι το καλό πράγμα δεν κοστίζει πάντα: η ποσότητα, στιβαρότητα και απλότητα του οπλισμού είναι διαχρονικές αξίες...
16 σχόλια:
Σε κάποια σημεία συμφωνώ και σε άλλα διαφωνώ. Ο αρθρογράφος κάνει
μερικά λάθη. Στα αντιαρματικά υπάρχει "οργάνωση" με βάση το βεληνεκές
τους και τις δυνατότητές τους.
Δεν υπάρχει ΣΕ ΚΑΜΙΑ, ΜΑ ΚΑΜΙΑ περίπτωση σχέδιο αντικατάστασης των ΠΑΟ
από MILAN/FAGOT. Κατ' αρχάς τα βεληνεκή τους είναι μη συγκρίσιμα, όπως
και οι δυνατότητες καθοδήγησης. Τα Milan/Fagot ανήκουν στον ΛΥΤ του
τάγματος ενώ τα ΠΑΟ 90/C.Gustav στις Διμοιρίες Υποστηρίξεως των Λόχων
Τ/Φ. Άλλο ρόλο έχει το ένα κι άλλο το άλλο.
(Το ένα είναι πορτοκάλι και το άλλο είναι μήλο. Το ότι είναι φρούτα δεν
σημαίνει ότι είναι το ίδιο.)
Εξάλλου αν έχετε δει και τους πίνακες των ΕΜΠΑΕ που βγήκαν στη
δημοσιότητα, υπάρχουν προγράμματα προμήθειας νέων Α/Τ διαφόρων
βεληνεκών. Βέβαια, το πότε θα τα προμηθευτούμε είναι άλλο ευαγγέλιο.
Το ότι οι Αμερικανοί πήραν από ΟΛΟ το Στρατό τους κάποια καλά και
λειτουργικά ΠΑΟ 90 δεν είναι συγκρίσιμο με τον Ε.Σ., όπου τα ΠΑΟ έχουν
υποστεί φθορές μετά από τόσα χρόνια, πολλοί σωλήνες είναι στο όριο
ζωής, αν δεν το έχουν ήδη ξεπεράσει, και συνεπώς έχουν μικρότερη
ευστοχία, για να μη βάλουμε και την περίπτωση κινδύνου να "διαλυθεί" σε
μια βολή. Μερικούς καλούς σωλήνες μπορεί να βγάλει κι ο ΕΣ, αλλά να
έχει όλους τους σωλήνες καλούς δε γίνεται, εκτός κι αν προμηθευτεί νέας
κατασκευής ΠΑΟ 90. Τα CG έλυσαν σε σημαντικό βαθμό το πρόβλημα, αλλά
σκεφτείτε και τα STRIM σε τι κατάσταση είναι κι αυτά. Η υποστήριξή τους
εξαρτάται από πολλά, όπως αντίστοιχα εξαρτάται κι αυτή του ΠΑΟ, που δε
γνωρίζουμε πολλούς χρήστες παγκοσμίως...ή στο ΝΑΤΟ. Όλοι οι Στρατοί του
ΝΑΤΟ έχουν πάει σε άλλα Α/Τ όπλα μικρού βεληνεκούς πολλαπλών χρήσεων.
Ἀνεξάρτητη ἐθνικὴ πολιτικὴ μᾶς λείπει.
Ποιὸς νοιάζεται γιὰ τὸ τί πάθαμε στὴν Κύπρο;
Μακαρι τετοια να ηταν μονο τα προβληματα. Το θεμα ειναι οτι στον Ε.Σ, η καλυτερα στα ΤΘ (οσο τα εζησα τουλαχιστον εγω) χαλαμε τα μισα οχηματα για να φτιαξουμε τα αλλα μισα, κανουμε παραγγελια για καποιο εξαρτημα και μεχρι να ερθει ζωη να εχουμε, παραγγελνουμε πανακριβα αρματα αλλα τα βυτιοφορα ειναι μεγαλυτερα σε ηλικια απο τον πατερα μου, απαξιωνουμε τα υπαρχοντα LEO1Α5, θαρρεις και γιναμε καμια σουπερ δυναμη και μας περισσευουν, γενικα μια χαρα παραλογοι.
Το προβλημα ειναι οτι ο στρατος, ετσι οπως τον εχουν καταντησει, βασιζεται στο φιλοτιμο και οχι στην οργανωση. Και το φιλοτιμο ειναι καλο, αλλα χωρις περαιτερω στηριξη δεν σε παει μακρυα...
Τουλάχιστον ως προς το πνεύμα (αν όχι ως προς συγκεκριμένες λεπτομέρειες) το άρθρο είναι σωστό.
Πιο συγκεκριμένα: Ειδικά στο νησιωτικό χώρο, όπου ειδικά στην πρώτη (και πλέον κρίσιμη) φάση, δεν θα διεξαχθεί τυπικός αγώνας οργανωμένης άμυνας αλλά είναι απαραίτητη η διασπορά δυνάμεων, που θα έχουν ανάγκη μεγάλης ισχύος πυρός, και μικρή δυνατότητα κλήσης πυρών.
Πολύ περισσότερο, αυτό ισχύει για την κάλυψη των νησίδων και μικρονησίδων του Αιγαίου.
Είναι λανθασμένη προσέγγιση το να έχουν οι μονάδες των νησιών τους ΠΟΥ των τυπικών μονάδων πεζικού (ΜΚ ή απλού).
Όσο μεγαλύτερη είναι η διασπορά βαρέων όπλων σε χαμηλά κλιμάκια, τόσο το καλύτερο. Ειδικά στις φάσεις στατικων καθηκόντων.
Υπ' αυτή την έννοια, θα έπρεπε να τα M67 να αξιοποιηθούν άμεσα και με δημιουργικότητα στην ΑΣΔΕΝ.
(Παρεμπιπτόντως, η παρουσία τους δεν θα πρέπει να συνδέεται κατ' ανάγκην, με εξειδικευμένο στοιχείο).
Η κατάσταση των ΠΑΟ M-67 δεν είναι η καλύτερη,ως απόρροια προφανώς της φθοράς από τη μακροχρόνια χρήση και την ελλειπή συντήρηση,προκαλώντας ανάλογα σχόλια από την πλευρά στελεχών αλλά και απλών κληρωτών.Σε ασκήσεις παρατηρούταν μεγάλο ποσοστό αστοχιών υλικού που τα καταστούσαν πρακτικώς μη λειτουργικά.
Σημαιωτέων η διάθεση των ΠΑΟ των 90 στο Ελληνικό οπλοστάσιο δεν περιορίζοταν σε όπλα αποκτηθέντα από τις Η.Π.Α,αλλά συμπληρώνονταν από ακριβώς από όπλα τέτοιου τύπου κατασκευάσθεντα στην Ελλάδα τη δεκαετία του '80 υπό τον χαρακτηρισμό τους ως "EM-67".
Ως προς την χρησιμοτητα του ως οπλικού συστήματος,πέρα των όσων γράφηκαν σε προηγούμενα σχόλια,πρέπει να επισημανθεί η σημασία τους για μονάδες,υπομονάδες και κυρίως κλιμάκια πεζικού ανεπτυχθέντα αντιστοίχως σε νήσους,νησίδες και μικρονησίδες.Όπλα ανάλογου τύπου αποτελούν,ειδικά στην τελευταία περίπτωση,τα βαρύτερα ίσως όπλα που διατίθενται,ανεκτίμητα ως όπλα υποστηρίξεως κατά (αερ)αγημάτων.
Εναντίον φουσκωτών σκαφών,ομάδων ειδικών δυνάμεων,καλά εκπαιδευμένων αλλά εξ ορισμού ελαφρά εξοπλισμένων αλλά και ελικοπτέρων υπό αιώρηση ακόμα και χαμηλά και αργά κινούμενων προκειμένουν να αποβιβάσουν τις μεταφερόμενες ομάδες τους,τα όπλα προσφέρουν σημαντική ισχύ πυρός στις αμυνόμενες φίλιες δυνάμεις,τόσο στους τομείς της καταστρεπτικής ικανότητας,όσο και της αναχορηγίας.
Σημαιώνεται πως στον πόλεμο των Φώνκλαντς,με την χρήση τέτοιων όπλων,η μικρή Βρετανική φρουρά της νήσου Ν.Γεωργία,κατάφερε να αχρηστεύσει Αργεντινική κορβέτα που υποστήριζε την δύναμη εισβολής,αναγκάζοντας την σε απόσυρση.
H ποσοτητα,στιβαροτητα,και αξιπιστια του υλικου,ειναι διαχρονικες αξιες.
Ναι,αλλα αυτο ισχυει για επαρχιωτες οπως οι Αμερικανοι,και οχι για
προχωρημενους,απελευθερωμενους,συγκροτημενους,πολυπαρασημοφορημενους,πρωτοποριακους
πολεμαρχους σαν την αφεντια μας.
Ας αφησουμε τωρα την πλακα κατα μερος,οι Ελληνες πασχουμε απο το
συνδρομο του (κατα φαντασιαν)νεοπλουτου:στελνουμε για διαλυση
M-60A3,βαζουμε ερπυστριοφορα να πατησουν σειρες ΠΑΟ Μ-67,σαν να μας
εφταιξαν σε τιποτα,χαριζουμε και σταγιερ,Λεωνιδας,και Χιουι στην
βαρδαρσκα,χωρις βεβαιως ΠΟΤΕ να εξασφαλισουμε το οποιοδηποτε
ανταλλαγμα,και ολα αυτα,ενω η δικη μας επαρκεια ειναι μονο κατ´ονομα.
Παντως,αληθεια ειναι επισης,οτι οι Αμερικανοι εχουν κατ´επαναληψη πεσει
θυματα της μοδας,για να ανακαλυψουν με τον δυσκολο και δυσαρεστο
τροπο,οτι εσφαλλαν.Ενα κλασσικο παραδειγμα ειναι το M-14,το οποιο σε
δυο πολεμους,Βιετναμ και τωρα Αφγανισταν,ανεσυρθη απο την εφεδρεια
εσπεσ'υ'μενα.Ομως,η διαφορα μας ειναι,οτι αυτοι ειναι υπερδυναμη,και
στην χειροτερη γι´υτους περιπτωση,βαζουν την ουρα στα σκελια,και
αποσυρονται,και μετα στελνουν κανενα Τσακ Νορρις,η Ραμπο,να παρει
εκδικηση.Εμεις ομως,πρωτα αφανιζομαστε οπως στην Μ.Ασια,μετα στηνουμε
στα εξη μετρα την ΔΙΚΗ μας ηγεσια,οχι του αντιπαλου,οπως ειναι καθως
πρεπει,και κατοπιν αναλωνομαστε σε ατελειωτες εριδες αν εφταιξαν η οχι
οι δικες μας ηγεσιες,και οχι αν ειναι αναποσπαστο κομματι της μοιρας
μας να πολεμαμε οχι για να κατακτησουμε,αλλα για να επιζησουμε.
Ερρωμεθα.
Αποψη μου χωρις να ειμαι ειδικος. Περιμενεις απο εναν σταρτιωτη με ελαχιστη εκπαιδευση (λογω διάρκειας θητειας) να λειτουργησει ενα οπλικο συστημα. Οποτε θελεις το οπλικο συστημα να ειναι απλο στη χρηση και στιβαρο (να αντεχει σε ολες τις συνθηκες). Αποψη μου για τον ογκο πυρος που διαθετει το συγκεκριμενο συστημα και τον σχετικα ευκολο χειρισμο του, οτι ειναι ενα πολυτιμο εργαλειο. Τωρα αν τα δικα μας συστηματα ειναι σε καλη κατασταση ή οχι, αυτο πρεπει να διερευνηθει.
Θα ήθελα να εκθέσω και τη δική μου άποψη για το ΠΑΟ 90 χλστ.:
Δυστυχώς είναι αλήθεια τα περί απόσυρσης τους και αντικατάστασης σε επίπεδο υπομονάδος.Τους λόγους δεν μπορώ να καταλάβω, περί βεληνεκούς και ισχύς των Κ/Β είναι γνωστά αλλά και οι περιορισμοί τους αρκετοί όπως αναγράφεται και στο άρθρο.
Επιπρόσθετα αναφέρω και την έκθεση τους στις καιρικές συνθήκες ( υγρασία, σκόνη) που είναι σημαντικός συντελεστής φαινομένων δυσλειτουργίας των ηλεκτρικών και ηλεκτρονικών απαρτίων.
Η ευκολία μετακίνησης και αλλαγής των θέσεων,η πολαπλή χρησιμοποίηση του, αντιαρματικό, κατά προσωπικού, κατά οχυρωμένων θέσεων του 90άρι δεν συγκρίνονται με ένα Κ/Β, και όποιος ισχυρίζεται το αντίθετο, πιθανόν δεν έχει μεταφέρει στην πλάτη του MILAN με τα απάρτια του και την δέουσα προσοχή που απαιτείται σε σχέση με το στιβαρό ΠΑΟ.
Επίσης θα ήθελα να θυμίσω ότι η αποστολή ενός πεζικάριου είναι να ακινητοποιήσει το άρμα εάν δεν μπορεί να το καταστρέψει, και η ερπύστρια οποιουδήποτε άρματος καταστρέφεται από το ταπεινό αυτό σωλήνα.
Η εκμάθηση χρήσεως και συντήρησης του είναι αστεία και υπόθεσης μίας εβδομάδος, εμπλοκές σπάνιες, όσο για την φθορά των υπαρχόντων όπλων, που ανέφερε κάποιος, δεν υφίσταται τουλάχιστον για τη καταλληλότητα των σωλήνων.
Κλείνω με το σχόλιο ότι απουσιάζει η πρακτικότητα και οι απόψεις που ταιριάζουν στην ελληνική πραγματικότητα, για αυτό και η ομάδα πεζικού δεν έχει πολυβόλο αντί για οπλοπολυβόλο (ένας απλός προσαρμοστήρας τανίας για το ΗΚ 11 και επικουρικά ο προσαρμοστήρας για τους γεμιστήρες και αντί για 260 φυσίγγια που φέρει ο σκοπευτής, ο γεμιστής θα μετέφερε δύο κυτία των 250 φυσ. σε ταινίες).
Ένας Οπλίτης
Ο ένας ανώνυμος μας διαβεβαιώνει (στην 1η ανάρτηση) ότι "Δεν υπάρχει ΣΕ ΚΑΜΙΑ, ΜΑ ΚΑΜΙΑ περίπτωση σχέδιο αντικατάστασης των ΠΑΟ από MILAN/FAGOT."
Ο προηγούμενος, όμως, ανώνυμος, που φαίνεται να υπηρετεί ή να έχει υπηρετήσει πρόσφατα αναφέρει ότι "Δυστυχώς είναι αλήθεια τα περί απόσυρσης τους και αντικατάστασης σε επίπεδο υπομονάδος."
Μπορεί κάποιος να μας διαφωτίσει σχετικά με το τι συμβαίνει;
Μιά που αρχίσαμε τις απορίες μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει γιατί η Ελλάδα δεν έχει προμηθευτεί το σουηδικό διάδοχο του Carl Gustav το ΑΤ4/ΑΤ4 CS;;; Βέβαια θυμάμαι και το Carl Gustav, που πρωτομπήκε σε υπηρεσία το 1948 στη Σουηδία, το προμηθευτήκαμε το "ενενήντα-κάτι" από κάτι αποθέματα του γερμανικού στρατού... Επίσης γιατί συγκρίνετε ρε παιδιά ανόμια πράγματα πως γίνεται να συγκρίνετε ρουκέτες (Carl Gustav, M67, LAW, RPG κ.λ.π.) με πυραυλους; (Milan, ERYX, TOW, Fagot κ.λ.π.)
Από τη στιγμή που το ένα (Μίλαν / Φάγκοτ) αντικαθιστά το άλλο (ΠΑΟ 90) σε επίπεδο διμοιρίας υποστήριξης λόχου (δηλαδή στον ίδιο ρόλο), οι συγκρίσεις είναι θεμιτές.
καμία αντικατάσταση δεν έχει το ρουκετοβόλο με τον εκτοξευτή πυραύλων σε κανένα επίπεδο. Τα ρουκετοβόλα χρησιμοποιούνται ως γενικής χρήσης όπλα με βλήματα σχετικά χαμηλού κόστους δηλ. ρουκέτες (μη-κατευθυνόμενοι πύραυλοι). Ενώ οι εκτοξευτές πυραύλων έχουν πολύ ακριβότερα πυρομαχικά (πυραύλους) με συγκεκριμένες προδιαγραφές για συγκεκριμένη στόχευση. Με απλά λόγια το ρουκετοβόλο κανονικά χρησιμοποιείται εναντίον πολλών τύπων στόχου (όχι μόνο θωρακισμένων) ενώ ο κατευθυνόμενος πύραυλος πάει χαμένος (θεωρητικά τουλάχιστον) αν χρησιμοπιηθεί εναντίον ο,τιδήποτε άλλου εκτός τεθωρακισμένου στόχου.
Κατ΄αρχάς, το ερώτημα είναι πρακτικό: Ασχέτως του τι θα έπρεπε ή θα μπορούσε να συμβαίνει, η ερώτηση είναι τι συμβαίνει με τους ΠΟΥ των Διμοιριών Υποστήριξης των Λόχων ΤΦ: αντικαθίστανται στην πράξη τα ΠΑΟ των 90 από Milan και Fagot?
Κατά δεύτερον, το παραπάνω δεν ισχύει: Όλοι οι Α/αρ. Πύραυλοι στην πράξη χρησιμοποιούνται ως όπλα γενικής υποστηρίξεως – δηλαδή με αυτά βάλεται όποιος στόχος δε μπορεί να εξουδετερωθεί αλλιώς, πχ. οχυρωμένες θέσεις. Στη θεωρία, και τα ΠΑΟ είναι (και ξεκίνησαν) ως Α/αρ. όπλα, και στην πράξη κι αυτά χρησιμοποιήθηκαν ως όπλα γενικής υποστηρίξεως. Το ότι τα μεν είναι μη Κ/Β, και άρα πιο φθηνά και διαθέσιμα σε μεγαλύτερους αριθμούς ενώ τα δε είναι ακριβά (και λίγα) έχει σχέση με τη γενικότερη τάση στον σχεδιασμό των όπλων. Άλλωστε, και οι σύγχρονοι διάδοχοι των ΠΑΟ είναι κατευθυνόμενα όπλα. Η διαφορά είναι ένα πολύ γενικότερο θέμα, που θέλει κάποια (στρατιωτική) σκέψη και διαχείριση.
Σε κάθε περίπτωση, το παραπάνω ερώτημα είναι πρακτικό: τι συμβαίνει στην πράξη στον ΕΣ;
καλο θα ήταν να μην μπούμε σε περισσότερες λεπτομέρειες
ok ok το σταματώ εδώ το θέμα. Σε παραπεμπω όμως ανώνυμε των 11:37:00 π.μ. στα πλέον σύγχρονα, αντίστοιχα όπλα των Η.Π.Α. SMAW --> ρουκετοβόλο SRAW κ' Javelin --> εκτοξευτές πυραυλων. Οι ποσότητες, τα πυρομαχικά και ο σκοπός τους έχουν διαφορά.
Αυτό που λες ισχύει μερικώς μόνον.
Πχ, το SMAW που αναφέρεις υιοθετήθηκε εξ αρχής από τους αμερικανούς πεζοναύτες (και μόνον αργότερα, ευκαιριακά, και σε μικρή κλίμακα από τον αμερικανικό στρατό) σαν εξειδικευμένο όπλο υποστήριξης του πεζικού (των πεζοναυτών - έχουν ιδιαίτερη σύνθεση κι ονοματολογία), κι όχι σαν α/αρμ όπλο. Μάλιστα, αν δεν κάνω λάθος, χρησιμοποιείται από τους σκαπανείς του πεζικού που ανήκουν στην δικοιρία βαρέων όπλων των λόγων.
Όμως, στον αμερικανικό στρατό, το SRAW (κατευθυνόμενος πύραυλος) αντικαθιστά το ΑΤ-4 (μη κατευθυνόμενο βλήμα) στο ρόλο του αντιαρματικού διμοιρίας.
Όλα αυτά είναι, όμως, ωραία και καλά για τους αμερικανούς, που έχουν την τάση να σχεδιάζουν ένα όπλο για κάθε πρόβλημα τακτικής που έχουν (άλλοτε τους βγαίνει, συχνά όχι), κι έχουν και τα λεφτά να το κάνουν.
Για τους υπολοίπους θνητούς, τι ισχύει; Ένα παράδειγμα: στα Φώκλαντ, στη μάχη του Goose Green, πως ξεκόλησαν οι καθηλωμένοι αλεξιπτωτιστές; Όταν η διμοιρία αντιαρματικών άρχισε να εξουδετερώνει με milan τις οχυρές θέσεις των αργεντινών στα υψώματα Μπόκα και Ντάργουιν. Ακριβά-ξεακριβά τα πυρομαχικά, αυτά είχαν, αυτά τους έκαναν τη δουλειά.
Ανήκουν (αυτονοήτως) τα milan/fagot στην διμοιρία α/αρμ του ΛΥΤ ενώ τα ΠΑΟ-90 στη ομάδα α/αρμ του Λόχου ΤΦ. Καθόλου αυτονοήτως - εξαρτάται από: α) το τι έχει ο καθένας στη διάθεσή του β) το δόγμα του και γ) το (πιθανότερο) πρόβλημα που έχει να αντιμετωπίσει. Πχ, στο γερμανικό στρατό, το αντίστοιχο του ΠΑΟ ανήκει στη ομάδα μάχης του πεζικού (χωρίς να το φέρει αυτή πάντα μαζί της).
Στα καθ' ημάς;
Θα είχε νόημα (δεν ξέρω αν συμβαίνει) να γίνει συνολική αναδιάταξη των αντιαρματικών στους ΠΟΥ του πεζικού - για διαφόρους λόγους. Αλλά το ΠΑΟ είναι σε κάθε περίπτωση ένα πολύτιμο όπλο, και δεν πρέπει να αποστρατευθεί. Μπορεί και πρέπει να παραμείνει στις μονάδες, (και) σαν όπλο γενικής υποστηρίξεως, ιδιαίτερα στα νησιά, που πρέπει να υπάρχει μεγάλη ισχύς πυρός σε διεσπαρμένα στοιχεία των δυνάμεων που αμύνονται.
Δημοσίευση σχολίου