“Κι αν είναι κ’ έρθουνε χρόνια δίσεχτα, πέσουν καιροί οργισμένοι, κι όσα πουλιά μισέψουνε σκιασμένα, κι όσα δέντρα, για τίποτ’ άλλο δε φελάν παρά για μετερίζια, μη φοβηθείς το χαλασμό.
Φωτιά! Τσεκούρι! Τράβα!, ξεσπέρμεψέ το, χέρσωσε το περιβόλι, κόφτο, και χτίσε κάστρο απάνω του και ταμπουρώσου μέσα, για πάλεμα, για μάτωμα, για την καινούργια γέννα, π’ όλο την περιμένουμε κι όλο κινάει για νάρθει, κι’ όλο συντρίμμι χάνεται στο γύρισμα των κύκλων!..
Φτάνει μια ιδέα να στο πει, μια ιδέα να στο προστάξει,κορώνα ιδέα , ιδέα σπαθί, που θα είναι απάνου απ’ όλα!"
Κωστής Παλαμάς
3 σχόλια:
Υπηρέτησα στο σώμα αυτό. Από τότε βέβαια έχει περάσει μια δεκαετία. Δεν ξέρω πως έχουν σήμερα τα πράγματα.
Αυτό που θα ήθελα να πω σε τυχόν αξιωματικούς που θα διαβάσουν είναι πως -τουλάχιστον στη σειρά μου- όλοι οι συνάδελφοι θα μπορούσαν να κάνουν πολύ περισσότερα και αξιολογότερα πράγματα από αυτά που μας είχαν αναθέσει και μάλιστα θα μας κούραζαν λιγότερο.
Για παράδειγμα για τις παρουσιάσεις τους θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν ανθρώπους που έχουν σπουδάσει γραφίστες, για τη δακτυλογράφηση κειμένων θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν απόφοιτους σχολής γραμματέων και για συντήρηση κοινών υπολογιστών θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν απόφοιτους ΙΕΚ Τεχνικών υπολογιστών και όχι αποφοιτους Πολυτεχνείων με μεταπτυχιακά και διδακτορικά.
Τα παραπάνω ήταν τα καθήκοντα μας σε ποσοστό 90%.
Απ την άλλη, ένας στρατός έχει τεράστιες ανάγκες σε τεχνολογίες Πληροφορικής, σε τεχνολογίες τηλεπικοινωνιών και δικτύων, σε τεχνολογίες συλλογής δεδομένων και μετρήσεων,σε τεχνολογίες ασφάλειας επικινωνιών, συστήματα που αν υπάρχουν σίγουρα θα κάνουν τη διαφορά όταν έρθει η ώρα.
Ίσως είναι ένας τομέας όπου ο στρατός θα μπορούσε να προχωρήσει και σε ανάπτυξη καθώς με λίγα χρήματα θα μπορούσαν να γίνουν παπάδες. Τεχνογνωσία στα Ελληνικά Πολυτεχνεία-μηχανικών υπολογιστών υπάρχει και δεν έχουμε να ζηλέψουμε σε τίποτα από τους άλλους ευρωπαίους ή τους αμερικάνους συναδέλφους μας
Ενδιαφέρον θέμα, επισήμανση υπαρκτού και σοβαρού προβλήματος, αλλά λάθος προσέγγιση.
Το πρόβλημα δε βρίσκεται στο συγκεκριμένο οργανωτικό μοντέλο που ακολουθείται, αλλά στην ποιότητα και τη σοβαρότητα της εφαρμογής, καθώς και την αντίληψη και το εύρος των παραστάσεων της ηγεσίας που θέτει το πλαίσιο.
Ως συνήθως, η ζύγιση και η μέτρηση μας βρίσκει ελλιπείς...
Μιας και μιλάμε για στρατιωτική κουλτούρα, και ποιοτικά πλεονεκτήματα...
Όποιος έχει ένα ειλικρινές ενδιαφέρον για να δει πως κάνουν οι κορυφαίοι την ίδια δουλειά με τη ΔΕΠΛΗ, το ΣΕΠ, και τη ΣΠΗΥ, ας αναζητήσει στο wikipedia το λήμμα Mamram. Κι ας αναγνώσει υπομονετικά το (σχετικά εκτενές) κείμενο-μελέτη του Κέντρου Βιομηχανικής Παραγωγικότητας του MIT που βρίσκεται αναρτημένο στο τέλος του.
Θα του λυθούν αρκετές απορίες σχετικά με τη σχέση (και τη διαφορά) που έχουν οι βούρτσες με κάτι ομόηχο. Έτσι, για να υπάρχει μία συναίσθηση του γιατί κάποιοι είναι μάγκες...
Δημοσίευση σχολίου