Σε μια βδομάδα απο σήμερα..

Την Κυριακή 29 Νοεμβρίου (ή στην επαναληπτική εκλογή της 6ης Δεκεμβρίου), το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας θα εκλέξει τον επόμενο πρόεδρό του. Το θέμα είναι έτσι κι αλλιώς σημαντικό, δεδομένου ότι πρόκειται για το ένα από τα δύο ελληνικά κόμματα εξουσίας.

Αποκτά όμως αυξημένη σημασία, αν το εξετάσουμε υπό το πρίσμα των ανοικτών εθνικών θεμάτων και της πολιτικής που θα ακολουθήσει η Ελλάδα σε αυτά. Πριν από αρκετό καιρό (λινκ) είχαμε επισημάνει ότι :

«υπάρχει στην Ελλάδα εδώ και χρόνια, ένα οριζόντιο σχίσμα που διαπερνά τα δύο κόμματα εξουσίας. Υπάρχουν πολιτικοί, και στα δύο κόμματα εξουσίας, που λειτουργούν υπέρ της διατήρησης της Ελλάδας ως ανεξάρτητου εθνικού κράτους, και άλλοι που λειτουργούν (συνειδητά ή λόγω ψευδαισθήσεων) υπέρ της δορυφοροποίησής της και της αποδόμησής της ως εθνικής κοινωνίας:

• Υπάρχουν εκείνοι που βλέπουν την τουρκική απειλή και επιμένουν στην αποτροπή της, και εκείνοι που την παραβλέπουν και προτρέπουν σε "διάλογο". - Υπάρχουν εκείνοι που συνεχίζουν τον αγώνα για το όνομα της Μακεδονίας, και εκείνοι που επιδιώκουν "να κλείσουμε το θέμα".
• Υπάρχουν εκείνοι που αναβαθμίζουν τη θέση της Ελλάδας στη μεγάλη σκακιέρα των πετρελαίων, και εκείνοι που προωθούν τη δορυφοροποίησή της από την Τουρκία.
• Υπάρχουν εκείνοι που βλέπουν την κοινωνική διάβρωση από την ανεξέλεγκτη λαθρομετανάστευση, και εκείνοι που την καλωσορίζουν ως "πολυπολιτισμικότητα"...
• Υπάρχουν, κοντολογής, οι πολιτικοί του Όχι και οι πολιτικοί του Ναι - και υπάρχουν τέτοιοι πολιτικοί και στα δυο μεγάλα κόμματα»

Ο παραπάνω οριζόντιος διαχωρισμός είναι απαραίτητος, αν θέλει κανείς να κατανοήσει την υποχωρητική στάση ορισμένων πολιτικών, ανεξαρτήτως κόμματος, στα εθνικά θέματα. Υπάρχει ένα αόρατο νήμα που συνδέει το περίφημο «ποιος θα θυμάται σε δέκα χρόνια το όνομα της Μακεδονίας» του Κ. Μητσοτάκη, με το «ευχαριστούμε την αμερικανική κυβέρνηση» του Κ. Σημίτη και το «καλύτερα να έχουμε μερικά στρέμματα λιγότερα και να κοιμόμαστε ήσυχοι» του Γ. Παπανδρέου:

είναι μια σχολή υποχωρητικότητας στα εθνικά θέματα που έρχεται από πολύ μακριά στο παρελθόν, ταλανίζει την Ελλάδα και διακόπτεται από λίγες μόνο φωτεινές εξαιρέσεις στη σύγχρονη ιστορία της...

Η ρητορική αυτής της σχολής αλλάζει ανάλογα με το ακροατήριο: σε «προοδευτικούς» ψηφοφόρους σερβίρεται ως «διεθνισμός», «κατανόηση του Αλλου» και «μέρισμα ειρήνης», ενώ σε «συντηρητικούς» ψηφοφόρους ως «ρεαλισμός», «υπευθυνότητα», «αποφυγή περιπετειών». Αλλά το «δια ταύτα» παραμένει πάντα το ίδιο: «αφήστε τους υπερπατριωτισμούς και δώστε κάτι»...

Την έμπρακτη συνεργασία των «υποχωρητικών» σε ΠΑΣΟΚ και ΝΔ τη μαντεύουμε σε διάφορες περιπτώσεις «διακομματικής» στήριξης αντεθνικών πολιτικών, όπως π.χ. το βιβλίο ιστορίας της κ. Ρεπούση - όμως σε μία τουλάχιστον περίπτωση αποδείχθηκε και με στοιχεία, όταν αποκαλύφθηκε συνάντηση μητσοτακικών βουλευτών με υπουργούς του ΠΑΣΟΚ (καθώς και γνωστούς δημοσιογράφους) για την «επικοινωνιακή διαχείριση» του φιάσκου Οτσαλάν το 1999 και την κατασυκοφάντηση κάθε πατριωτικής φωνής ως «ακροδεξιάς» και «ελληναράδικης».. (λινκ)


Στο μεν ΠΑΣΟΚ, το πολιτικό ρεύμα της υποχωρητικότητας κατάφερε με τέτοιες τακτικές να περιθωριοποιήσει το λεγόμενο «πατριωτικό ΠΑΣΟΚ». Και όχι μόνο αυτό, αλλά ο λαός στις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου εμπιστεύτηκε στον Γ. Παπανδρέου τη διακυβέρνηση της χώρας. Παρ’ ότι η λαϊκή ετυμηγορία είναι σεβαστή, τα πρώτα δείγματα της νέας κυβέρνησης είναι ανησυχητικά: ήδη στήνεται σκηνικό διμερούς διαπραγμάτευσης για το σύνολο των θεμάτων του Αιγαίου (λινκ), καθώς ο πρωθυπουργός φέρεται να «αποδέχεται όλα τα θέματα» (λινκ) της επιστολής Ερντογάν με την οποία τίθενται «ελληνοτουρκικές διαφορές» που κάποτε δεν συζητούσε καν η Ελλάδα. Ομοίως για το Κυπριακό αναμένονται εξελίξεις, καθώς επίκειται νέο σχέδιο λύσης (λινκ) ενώ οι πληροφορίες που διαρρέουν για τις συμφωνούμενες ρυθμίσεις (λινκ) δεν είναι καθόλου ενθαρρυντικές... Η ώρα της αξιολόγησης της ευρωπαϊκής πορείας της Τουρκίας έφτασε, και όλα δείχνουν ότι Ελλάδα και Κύπρος πιέζονται να «κάνουν τα στραβά μάτια». Μάλιστα δεν αποκλείεται η Κύπρος να πιεστεί και από την Ελλάδα – δεν ξεχνιούνται οι πιέσεις των κκ. Παπανδρέου και Δρούτσα για το «Σχέδιο Ανάν» το 2004...

Οι εκλεκτοί του τουρκικού προξενείου αλλά και σύσσωμος ο προπαγανδιστικός μηχανισμός της Άγκυρας στην Θράκη (βλέπε "μειονοτικός τύπος") έχουν ταχθεί αναφανδόν υπέρ της κ.Μπακογιάννη. Που οφείλεται ο "ξαφνικός έρωτας"?

Μέσα σε αυτό το σκηνικό για τα εθνικά μας θέματα, έρχεται για τη Νέα Δημοκρατία η ώρα της εκλογής νέας ηγεσίας. Ώρα κρίσιμη, όχι μόνο για τη ΝΔ αλλά και για την Ελλάδα: γιατί αν επικρατήσει και στην ηγεσία της ΝΔ η «υποχωρητική» σχολή, η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου θα μπορέσει ανενόχλητη, με τη στήριξή της, να «περάσει» τους κυοφορούμενους συμβιβασμούς στη Βουλή και την κοινή γνώμη.

Το δίπολο των υποψηφίων αρχηγών της ΝΔ (Αντώνης Σαμαράς – Ντόρα Μπακογιάννη) προσωποποιεί με μεγάλη σαφήνεια το οριζόντιο σχίσμα που επισημάναμε παραπάνω: η μεν Ντόρα Μπακογιάννη συνεχίζει την παράδοση «ρεαλισμού» (διάβαζε: υποχωρητικότητας) που καθιέρωσε ο πατέρας της Κ. Μητσοτάκης. Το απέδειξε κατά τη θητεία της στο Υπουργείο Εξωτερικών, π.χ.. όταν δέχθηκε την έλευση του Σκοπιανού Υπουργού Εξωτερικών στην Ελλάδα με αεροσκάφος φέρον (για πρώτη φορά) τα διακριτικά “Makedonija”...(λινκ) Το απέδειξε και με τις «ατυχείς» δηλώσεις της (λινκ) υπέρ της αντιπυραυλικής ασπίδας των ΗΠΑ κατά της Ρωσίας σε Τσεχία / Πολωνία, που υπονόμευσαν την πολιτική προσέγγισης της Ελλάδας με τη Ρωσία, ενώ τελικά το πρόγραμμα της αντιπυραυλικής ασπίδας εγκαταλείφθηκε από τις ίδιες τις ΗΠΑ… Το απέδειξε και με την εμμονή της στο διάλογο με την Τουρκία, παρά τις κλιμακούμενες τουρκικές προκλήσεις....(λινκ) Και δεν έχει ακόμη απαντήσει στη μομφή ότι ο σύζυγός της είναι μέλος του ΔΣ τουρκικής τράπεζας...(λινκ)

Στον αντίποδα, ο Αντώνης Σαμαράς, όχι μόνο εκφέρει έναν αβίαστο και καθαρό πατριωτικό λόγο, αλλά έχει αποδείξει ότι τον εννοεί κι όλας:

Tο 1993 έπαιξε μια «στρωμένη» πολιτική καριέρα κορώνα – γράμματα, για να εμποδίσει την εκχώρηση του ονόματος της Μακεδονίας στα Σκόπια.

Ο πολιτικός του λόγος συνδυάζει το πατροπαράδοτο με το σύγχρονο: τονίζει τη συνοχή της εθνικής κοινωνίας ως προϋπόθεση ανταγωνιστικότητας στο σύγχρονο διεθνές οικονομικό περιβάλλον, την αίσθηση του δημοσίου συμφέροντος ως προϋπόθεση κοινωνικής δικαιοσύνης, και την πολιτισμική αυτογνωσία ως προϋπόθεση του κοσμοπολιτισμού. Ο Σαμαράς, δισέγγονος της Πηνελόπης Δέλτα και συνομιλητής του Οδυσσέα Ελύτη, απενοχοποιεί και εκφράζει αυθεντικά αυτό που πολλοί θέλουν να δαιμονοποιήσουν: τον πηγαίο και μετριοπαθή ελληνικό πατριωτισμό, που δεν έχει σχέση ούτε με την ακροδεξιά, ούτε με το σωβινισμό ούτε με τη μισαλλοδοξία - που είναι συνώνυμο και όχι αντώνυμο της δημοκρατίας.

Για τους λόγους αυτούς, η θέση του Εν Κρυπτώ είναι ξεκάθαρη (όπως θα ήταν και σε ανάλογη περίπτωση σε κάθε άλλο κόμμα): απο την στιγμή που το ζητούμενο είναι μια πατριωτική αντιπολίτευση σήμερα και μια πατριωτική κυβέρνηση αύριο η επιλογή του Αντώνη Σαμαρά έναντι της εκπροσώπου της οικογένειας Μητσοτάκη φαντάζει μονόδρομος. Η συμμετοχή του απλού κόσμου στην διαδικασία (την οποία κάποιοι προσπάθησαν να αποφύγουν μέχρι την τελυταία στιγμή) είναι μια εξαιρετική ευκαιρία να σταλεί ένα ισχυρό μήνυμα προς πολλούς αποδέκτες. Εντός και εκτός συνόρων..