Γιγαντομαχία για τον Λεβιάθαν

Toυ Μελέτη Η. Μελετόπουλου*

Η πυρηνική τραγωδία στην Ιαπωνία οδηγεί άμεσα σε αναθεώρηση ή και αναστολή της παραγωγής πυρηνικής ενέργειας, υπό την πίεση της τρομοκρατημένης κοινής γνώμης. Η απελευθερωμένη ραδιενέργεια είναι ένας αόρατος δολοφόνος χωρίς σύνορα.

Ο πολιτισμός επιστρέφει λοιπόν προσώρας στο πετρέλαιο και κυρίως στο φυσικό αέριο. Οι εναλλακτικές μορφές ενέργειας δεν έχουν ακόμα επαρκώς αναπτυχθεί ώστε να υποκαταστήσουν τις συμβατικές (και ρυπογόνες) . Η δε ανάπτυξή τους απαιτεί ακόμα χρόνο.
Υπ’αυτές τις συνθήκες, τα τεράστια (σύμφωνα με τις πρώτες εκτιμήσεις) κοιτάσματα που βρίσκονται στην ζώνη νότιο Ιόνιο Πέλαγος-βόρειο Λιβυκό Πέλαγος- Καστελλόριζο-Κύπρος- ακτές Μέσης Ανατολής καθίστανται επίκεντρο του διεθνούς ενδιαφέροντος και ανταγωνισμού μεταξύ των μεγάλων και των μικρότερων περιφερειακών δυνάμεων.

Η Δύση, δηλαδή οι ΗΠΑ και η Ευρωπαϊκή Ένωση, είναι ο επίδοξος νομέας των κοιτασμάτων. Αλλά η πρόσβαση στα ενεργειακά κοιτάσματα περνάει από τα κράτη της περιοχής που ελέγχουν νομίμως τον χώρο(Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη, Υφαλοκρηπίδα), δηλαδή την Ελλάδα, την Κύπρο και το Ισραήλ, οριακά δε την Συρία, την Αίγυπτο και την Λιβύη. Επομένως προαπαιτούνται συμμαχίες και συμφωνίες διανομής μεταξύ των ενδιαφερομένων μερών: οι μεγάλες δυνάμεις θα προσφέρουν την τεχνογνωσία και την γεωστρατηγική κάλυψη, οι εγχώριες δυνάμεις τα ιδιοκτησιακά δικαιώματα εξόρυξης.

Ήδη στην περιοχή έχει διαμορφωθεί άξονας Ελλάδος-Κύπρου-Ισραήλ (με γεωστρατηγική προέκταση το ημιανεξάρτητο Κουρδιστάν και την Αρμενία). Ο άξονας έχει δύο σκέλη: πολιτικο στρατιωτική συμμαχία και συνεκμετάλλευση των κοιτασμάτων. Αυτός ο άξονας είναι η αιχμή του δόρατος του δυτικού κόσμου στην πετρελαιοφόρο ζώνη.

Η Τουρκία στερείται προσβάσεων στις επίμαχες ενεργειοφόρες περιοχές και αισθάνεται περιεσφιγμένη γεωστρατηγικά και γεωοικονομικά, ενώ διαβλέπει την προοπτική της περιθωριοποίησής της δίπλα στον ανερχόμενο ενεργειακό άξονα.
Αλλά η δυσχερής θέση της Τουρκίας αποτελεί προϊόν δικής της αποκλειστικά επιλογής. Αυτο-αποκλείστηκε από την Ευρωπαϊκή Ένωση, επιδεικνύοντας αδιαλλαξία στους γεωπολιτικούς όρους που ετέθησαν για την εισδοχή της. Αρνήθηκε να ομαλοποιήσει τις σχέσεις της με την Ελλάδα (μη άρση του casus beli) και την Κύπρο (όπου παραμένει ως κατοχική δύναμη). Το κυριώτερο, συγκρούσθηκε με το Ισραήλ και τις ΗΠΑ, υποστηρίζοντας το Ιράν και εμφανιζόμενη ως ηγέτις των Μουσουλμάνων της Ευρώπης αλλά και της Μέσης Ανατολής. Το αποτέλεσμα ήταν τα αρμόδια όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Ευρωκοινοβούλιο, συμβούλιο υπουργών Εξωτερικών) να θέσουν στις αρχές του χρόνου ανυπέρβλητα εμπόδια στην συνέχιση της ενταξιακής διαδικασίας.

Η Τουρκία επιδιώκει να συμμετάσχει στην διανομή των κοιτασμάτων, παρακάμπτοντας και αποκλείοντας την Ελλάδα, την Κύπρο και το Ισραήλ, ως απευθείας συνομιλητής της Δύσης ή και ως αντίπαλος της Δύσης. Θέλει να σύρει την Δύση σε διαπραγμάτευση, εκβιάζοντάς την, με «αντίποινα» μία ειδική σχέση Τουρκίας-Ρωσσίας ή Τουρκίας-Ιράν ή και συσπειρώνοντας την Μέση Ανατολή εναντίον της Δύσης. Απειλεί επίσης, ευθέως και ρητώς (βλ. πρόσφατες δηλώσεις Ραούφ Ντενκτάς), με γεωστρατηγική αποσταθεροποίηση στην Ανατολική Μεσόγειο, στην περίπτωση που προχωρήσουν οι διαδικασίες αξιοποίησης των κοιτασμάτων από τις δυτικές εταιρείες που ήδη έχουν υπογράψει συμβόλαια με την Κύπρο και το Ισραήλ. Αξιοποιεί το πλαίσιο της «σύγκρουσης των πολιτισμών»,για να δημιουργήσει ιδεολογικό επικάλυμμα. Ασφαλώς θα αναζητήσει συμμάχους στον χώρο της Μέσης Ανατολής, επικαλούμενη τον κοινό αραβομουσουλμανικό παρονομαστή. Επίσης είναι βέβαιο ότι θα επιχειρήσει να εκμεταλλευθεί πολιτικά και διπλωματικά την σαρωτική ανατροπή των αραβικών καθεστώτων της βορείου Αφρικής και της Μέσης Ανατολής.

Η Τουρκία ενδεχομένως θα μπορούσε να γίνει αποδεκτή στο ενεργειακό «κλαμπ» που διαμορφώνεται στην Ανατολική Μεσόγειο, εάν αναθεωρούσε την συγκρουσιακή της σχέση με το Ισραήλ. Αυτή η σύγκρουση αποτελεί όμως την βασική συνθήκη για την ανάδειξή της σε περιφερειακή μουσουλμανική δύναμη, όπως προβλέπει το όραμα Νταβούτογλου.
Επίσης η Τουρκία θα έπρεπε να αναγνωρίσει την Κύπρο, να παραδώσει την Αμμόχωστο και να αποσύρει τα στρατεύματά της από το βόρειο τμήμα, το οποίο θα καθίστατο μέρος μίας χαλαρής συνομοσπονδίας με την ελεύθερη Κύπρο, που όμως θα μετείχε στην νομή του ενεργειακού πλούτου. Αυτό θα οδηγούσε βεβαίως στην γεωστρατηγική αποδύναμωσή της, τουλάχιστον όπως το εννοούν οι ιθύνοντες του τουρκικού γεωστρατηγικού δόγματος.

Τέλος θα έπρεπε να άρει το casus beli έναντι της Ελλάδος, να παύσει αμέσως κάθε αμφισβήτηση της Ελληνικής εθνικής κυριαρχίας και τις σχετικές παραβιάσεις, παραβάσεις, υπερπτήσεις, «αβλαβείς διελεύσεις» και λοιπές προκλήσεις, όπως και την ανάμειξή της στην Δυτική Θράκη. Επίσης θα έπρεπε να αναγνωρίσει την οικουμενικότητα του Πατριαρχείου και να επιτρέψει την επαναλειτουργία της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης. Δηλαδή θα έπρεπε να εγκαταλείψει την εξωτερική της πολιτική των τελευταίων τριάντα χρόνων και να αποποιηθεί των ηγεμονικών νεο-οθωμανικών φιλοδοξιών της.Αυτές οι πραγματικά ριζοσπαστικές κινήσεις θα της επέτρεπαν όμως να εισπράξει τεράστια έσοδα από την συμμετοχή της στα ενεργειακά κονσόρτσιουμ που διαμορφώνονται ήδη.

Μία άλλη κοινωνία, χωρίς ψυχοπαθολογικές εμμονές, στρατοκρατική λογική και γεωπολιτικές ανασφάλειες, οργανωμένη στην βάση του ορθού λόγου και της επιδίωξης της ειρηνικής ανάπτυξης και καλής γειτονίας, ενδεχομένως θα επέλεγε ένα τέτοιο σενάριο.

Αλλά η Τουρκία, μία χώρα με εμφανή σύνδρομα ανωτερότητας, δεν αντέχει την λογική της διαπραγμάτευσης επί ίσοις όροις. Οι αυτοκρατορικές της αναμνήσεις και οι ηγεμονικές της ψευδαισθήσεις την ωθούν να υπαγορεύει τους όρους της ακόμη και στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η εξόρυξη φυσικού αερίου ή πετρελαίου σε χώρο που διεκδικεί έστω και χωρίς νομικά επιχειρήματα είναι κόκκινη γραμμή της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής. Οι αντιδράσεις της επομένως θα κινηθούν από το επίπεδο των διπλωματικών πιέσεων, διλημμάτων και απειλών έως και πιθανά κλιμακούμενα θερμά επεισόδια. Φυσικά, η αντιπαράθεση της Τουρκίας με την Δύση και το Ισραήλ θα έχει τεράστιο κόστος γι’αυτήν.

Η έκβαση της διελκυστίνδας αυτής θα είναι κρίσιμη, το διακύβευμα είναι τεράστιο, και ο έλεγχος των κοιτασμάτων θα διαμορφώσει την παγκόσμια ενεργειακή άρα και γεωστρατηγική ισορροπία.

*Διδάκτωρ Οικονομικών και Κοινωνικών Επιστημών Πανεπιστημίου Γενεύης

http://www.rieas.gr/research-areas/greek-studies-gr/1456-2011-04-09-13-07-47.html

Διαβάστε περισσότερα...

Να αυξηθεί η στρατιωτική θητεία

Του Μελέτη Μελετόπουλου

Είναι προφανές ότι η Ελλάδα έχει εισέλθει σε φάση αποσταθεροποίησης. Αυτή ασφαλώς συνδέεται με την εφαρμογή του μνημονίου και των οδυνηρών μέτρων κάθαρσης της συσσωρευμένης κόπρου του Αυγείου. Η πολιτική όμως της κυβέρνησης αποσκοπεί στην μείωση του ελλείμματος κυρίως μέσω της συρρίκνωσης της αγοραστικής δύναμης της μεσαίας τάξης και των ασθενεστέρων στρωμάτων. Ταυτόχρονα το πολιτικό σύστημα συνολικά προσπαθεί να διασώσει τα προνόμιά του, αδυνατεί να χαράξει κάποια στοιχειώδη αναπτυξιακή προοπτική και αρνείται πεισματικά να αποβάλει τους ενόχους και να τιμωρήσει τους υπευθύνους της χρεωκοπίας και της υπεξαίρεσης του δημοσίου χρήματος. Αυτά έχουν εξοργίσει την κοινή γνώμη και την εξωθούν σε εξωθεσμικές ενέργειες.

Αλλά η εσωτερική κατάρρευση περιπλέκεται λόγω των πρωτοφανών παγκοσμίων γεωπολιτικών εξελίξεων. Η κατάρρευση των φιλοδυτικών καθεστώτων της Βόρειας Αφρικής και της Μέσης Ανατολής οδηγεί σε δεύτερη φάση ή και άμεσα στην δημιουργία ενός φονταμενταλιστικού ισλαμικού άξονα, που θα εκτείνεται από τον Ατλαντικό έως το Πακιστάν. Στην εξέλιξη αυτή, γεωπολιτικά η Ελλάδα βρίσκεται στο μάτι του κυκλώνα.

Ταυτόχρονα, η Ελλάδα περιβάλλεται από όχι ένα ή δύο αλλά τρία(!) κράτη με αναθεωρητική εξωτερική πολιτική, που αμφισβητούν ευθέως και επισήμως τμήματα της ελληνικής εθνικής κυριαρχίας. Σε γενικώτερο κλίμα αποσταθεροποίησης, δημιουργούνται προϋποθέσεις για δημιουργία επικίνδυνων καταστάσεων.

Μπροστά σ’αυτές τις εξελίξεις, το Ελληνικό κράτος πρέπει ν’αποφασίσει εάν θέλει να συνεχίσει να λειτουργεί ως συντεταγμένη και ευνομούμενη πολιτεία, που θα προστατεύει την ζωή και την περιουσία των πολιτών του, καθώς και τα κυριαρχικά του δικαιώματα, τον πολιτισμό του, την ιστορία του και την αξιοπρέπειά του. Ή εάν θα αφεθεί στο γενικευμένο χάος, την ανομία, την εγκληματικότητα, την ανεπανόρθωτη μαζική δημογραφική και πολιτισμική αλλοίωση, την αδυναμία αντιμετώπισης εξωτερικών απειλών εναντίον του.

Η ελληνική κοινωνία θα κληθεί να αποβάλει την καταναλωτική και υλιστική της χαύνωση, την διαφθορά, την αμετροέπεια, την αναξιοκρατία, την ανευθυνότητα, την ήσσονα προσπάθεια, την δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία και τα καινοφανή στην μακραίωνη ελληνική ιστορία στοιχεία που την οδήγησαν στην σημερινή αποσύνθεση. Και να επαναφέρει τα παραδοσιακά της ήθη που την βοήθησαν να ανταπεξέλθει στις δύσκολες περιστάσεις του παρελθόντος, όπως την αξιοκρατία, την εντιμότητα, την εργατικότητα, την αυτοπειθαρχία, την λιτότητα, την μαχητικότητα, την αλληλεγγύη, την αγάπη της παιδείας, την ριψοκίνδυνη επιχειρηματικότητα και κυριώτατα τον πατριωτισμό και το πνεύμα αυτοθυσίας. Φυσικά θα πρέπει οι φορείς της αποσύνθεσης να αποβληθούν από το την πολιτική ζωή και το κράτος και να αντικατασταθούν με νέες προσωπικότητες,που θα ενσαρκώνουν αυτές τις αξίες.

Τα μέτρα που θα πρέπει να ληφθούν θα είναι ασφαλώς αντίθετα στην συβαριτική ιδεολογία της τελευταίας τριακονταετίας. Το πρώτο είναι η ισχυροποίηση των Ενόπλων Δυνάμεων.

Η λαϊκιστική και εκλογοθηρική συνεχόμενη μείωση της στρατιωτικής θητείας σε όλη την διάρκεια της μεταπολίτευσης δεν δικαιολογήθηκε από κάποια μείωση της εξωτερικής απειλής. Αντιθέτως οι Ελληνοτουρκικές κρίσεις του 1976, του 1987, του 1996, η διαρκής ένταση τα τελευταία χρόνια, το Σχέδιο Βαριοπούλα καθώς και η εμφάνιση νέων απειλών, αναθεωρητισμών και διεκδικήσεων από αλβανικής και σκοπιανής πλευράς θα έπρεπε να οδηγήσουν σε μέτρα αύξησης του στελεχιακού δυναμικού των Ενόπλων Δυνάμεων, αντί για κλείσιμο στρατοπέδων, κατάργηση μονάδων και αντικατάσταση της θητείας στρατευσίμων στο Πολεμικό Ναυτικό και στην Αεροπορία από επαγγελματίες οπλίτες.

Επείγει η αύξηση του χρόνου θητείας στους δεκαοκτώ μήνες για τους οπλίτες και σε δύο χρόνια για τους εφέδρους αξιωματικούς, που θα αυξήσει δραστικά το δυναμικό των ενόπλων δυνάμεων και θα καταστήσει δυνατή την επανεπάνδρωση των μεθοριακών μονάδων και των μεγάλων σχηματισμών. Παράπλευρη ευεργετική συνέπεια του μέτρου θα είναι η μείωση της ανεργίας.

Ταυτόχρονα, απαιτείται ενεργοποίηση της Εφεδρείας, με συνεχή επανεκπαίδευση ισραηλινού τύπου των εφέδρων, εκκαθάριση και ενημέρωση των αρχείων, και τακτικές ασκήσεις γενικής επιστράτευσης, ώστε σε περίπτωση πραγματικής επιστράτευσης να μην επαναληφθεί το χάος του 1974.

Επίσης πρέπει οι περισσότερες μονάδες του Στρατού Ξηράς να αποκτήσουν με κατάλληλη εκπαίδευση καταδρομικό χαρακτήρα, στην ουσία η παλαιά μεραρχία ειδικών δυνάμεων να ανασυσταθεί και να αποτελέσει τον πυρήνα του Στρατού Ξηράς.

Αλλά το σημαντικώτερο είναι η ριζική μεταβολή του περιεχομένου της στρατιωτικής θητείας. Μέχρι σήμερα όσοι έχουμε υπηρετήσει την πατρίδα είχαμε την εμπειρία μίας μακράς (διετούς για τους παλαιότερους) θητείας, κατά την διάρκεια της οποίας η πραγματικά στρατιωτική εκπαίδευση ήταν στοιχειώδης ή ανύπαρκτη. Οι στρατεύσιμοι ασχολούνταν κυρίως με αποψιλώσεις και άσκοπες βάρδιες, οι υπαξιωματικοί συμπεριφέρονταν με αγένεια και σαδισμό και τα πάντα ρύθμιζε το πελατειακό σύστημα και το «βύσμα», χωρίς το οποίο ούτε δυσμενής μετάθεση δεν μπορούσε να εκδοθεί. Το αποτέλεσμα ήταν η θητεία να θεωρείται για τους περισσότερους στρατεύσιμους (πλην των καταδρομέων) στην καλύτερη περίπτωση άχρηστη και χάσιμο χρόνου, στην χειρότερη αφόρητη.

Η πλήρης ανατροπή της σημερινής φυσιογνωμίας της θητείας πρέπει να συμπεριλαμβάνει:
α. την αποστολή των στρατεύσιμων σε μάχιμες μονάδες σε όλη την διάρκεια της θητείας τους, χωρίς εξαιρέσεις πελατειακού χαρακτήρα. Την εκκένωση των γραφειοκρατικών υπηρεσιών από στρατεύσιμους και την επάνδρωσή τους από πολιτικούς υπαλλήλους, γυναίκες υπαξιωματικούς και μόνιμα στρατιωτικά στελέχη κοντά στην ηλικία συνταξιοδότησης.
β. την καθημερινή σωματική άσκηση των στρατευσίμων σε όλη την διάρκεια της θητείας τους, με καθημερινή φυσική αγωγή αλλά και τακτική ορεινή διαβίωση, ορειβασία και εκμάθηση των ορεινών διαδρομών.
γ. την συστηματική θεωρητική εκπαίδευση σε θέματα άμυνας και ασφάλειας, αλλά και καθημερινή πρακτική εκπαίδευση στην χρήση όπλων, σκοποβολή, ασκήσεις εδάφους κλπ.,
δ. την ελαχιστοποίηση των τετράωρων ή εξάωρων νυκτερινών φυλακών, άσκοπων αγγαρειών κλπ., και την εξασφάλιση επαρκούς καθημερινού ύπνου για κάθε στρατεύσιμο,
ε. την αυστηρή και οριστική απαγόρευση της έννοιας καψόνι από τιςΈνοπλες Δυνάμεις,
ζ. την ανάθεση της εκπαίδευσης των στρατευσίμων σε έμπειρους αξιωματικούς-εκπαιδευτές που θα περνούν από σεμινάριο εκπαιδευτών με μαθήματα ψυχολογίας, παιδαγωγικής, διαχείρισης ανθρώπινου δυναμικούκλπ.

Για να γίνουν όλα αυτά πρέπει να ανασυγκροτηθεί εκ βάθρων η Διεύθυνση Εκπαίδευσης του Στρατού Ξηράς, του Πολεμικού Ναυτικού και της Πολεμικής Αεροπορίας ,να στελεχωθούν με ό,τι καλύτερο διαθέτει το στελεχιακό δυναμικό των Ενόπλων Δυνάμεων και να διορισθεί υφυπουργός με αποκλειστικό αντικείμενο την ριζική αναμόρφωση της στρατιωτικής εκπαίδευσης.

Η Εθνική Άμυνα είναι υπόθεση της ελληνικής κοινωνίας και όχι επαγγελματιών μισθοφόρων.

http://www.meletopoulos.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Το ζήτημα του Πατριωτισμού

Στο νέο του βιβλίο, ο Μελέτης Μελετόπουλος αποδομεί με επιστημονικά επιχειρήματα τον εθνομηδενισμό, τις θεωρίες της «εθνογένεσης» και την προσπάθεια διαστρέβλωσης της Ελληνικής ιστορίας, αποδεικνύοντας ότι πίσω τους κρύβονται οι ιδεοληψίες και τα στερεότυπα της λεγόμενης «προοδευτικής» διανόησης. Αναφέρει δε συγκεκριμένα παραδείγματα πανεπιστημιακών καθηγητών, δημοσιογράφων, κριτικών κλπ., στους οποίους απαντά με ισχυρή τεκμηρίωση, επιστημονική αυστηρότητα και παραπέμποντας διαρκώς στις πηγές και σε διεθνή βιβλιογραφία.

Στην συνέχεια αναλύει την προσπάθεια κατασκευής ανύπαρκτων μειονοτήτων, όπως και ανυπόστατου αντισημιτισμού στην ελληνική κοινωνία,και απομυθοποιεί το ιδεολόγημα της «πολυπολιτισμικότητας». Επίσης ασχολείται με την επιχείρηση ωραιοποίησης της Τουρκοκρατίας από ορισμένους πανεπιστημιακούς, η οποία καταλήγει αναπόφευκτα στην άμβλυνση των αμυντικών αντανακλαστικών έναντι του τουρκικού επεκτατισμού.

Σημαντικό μέρος της μελέτης καταλαμβάνει μία ολοκληρωμένη, βασισμένη σε διεθνή βιβλιογραφία κριτική του Σχεδίου Ανάν, καθώς και μία αναλυτική τεκμηριωμένη αναφορά στο πρόβλημα της ονομασίας των Σκοπίων.

Στο κεφάλαιο για την σκληρή πραγματικότητα των ελληνοτουρκικών σχέσεων, παρουσιάζεται η μακροϊστορική φύση της χιλιετούς ελληνοτουρκικής διαμάχης, καταρρίπτονται με επιχειρήματα οι ψευδαισθήσεις για την ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή ΄Ενωση και τις γεωπολιτικές και δημογραφικές της συνέπειες, ενώ παρουσιάζεται το χρονικό των παραβιάσεων της Συνθήκης της Λωζάννης από την υπογραφή της το 1923 μέχρι σήμερα. Επίσης παρουσιάζεται αναλυτικά η ιστορία των τουρκικών διεκδικήσεων και σχεδιασμών στην Δυτική Θράκη και η σχετική τουρκική προπαγάνδα στο διαδίκτυο, καθώς και το πρωτοφανές για ευρωπαϊκό κράτος μεσαιωνικό καθεστώς της μουφτείας. Τέλος, παρουσιάζεται η περίφημη θεωρία του Παναγιώτη Κονδύλη για το σενάριο ελληνοτουρκικής σύγκρουσης. Ο συγγραφέας, στο κεφάλαιο με τίτλο «Η σοφία της αδιαλλαξίας»,καταλήγει στο συμπέρασμα ότι μόνον η απόφαση για εθνική αντίσταση μέχρις εσχάτων μπορεί να αποτρέψει τυχοδιωκτικούς επεκτατισμούς εις βάρος μας και να εξασφαλίσει την εθνική μας ακεραιότητα και ασφάλεια.

Αλλά ο συγγραφέας δεν προσχωρεί στην λογική των λεγομένων «υπερπατριωτών»,στους οποίους καταλογίζει επαρχιωτικό εθνικισμό, τριτοκοσμικές αντιλήψεις, φοβίες και ανασφάλειες, αθεράπευτες αντιφάσεις, άγνοια του διεθνούς περιβάλλοντος και τυχοδιωκτικές πρωτοβουλίες στα εθνικά θέματα.

Τελικώς, μεταξύ εθνομηδενισμών και εθνικιστών, εξαίρεται από τον συγγραφέα το υγιές πατριωτικό αίσθημα της σιωπηρής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, όπως αυτό εξάγεται από έγκυρες δημοσκοπήσεις της κοινής γνώμης, οι οποίες αναλύονται στο βιβλίο.

Στο τελικό κεφάλαιο αναδεικνύεται η ακατάλυτη σχέση μεταξύ Πατριωτισμού και Δημοκρατίας, που ανάγεται στον όρκο των αρχαίων Αθηναίων εφήβων. Η μελέτη ολοκληρώνεται με μία ανάλυση της έννοιας της εθνικής συνείδησης.

Μελέτης Η. Μελετόπουλος

ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΥ

Εκδόσεις Παπαζήση- Αθήνα 2010, 227 σελίδες

Διαβάστε περισσότερα...