"Αντιρατσιστικό" νομοσχέδιο: στον αστερισμό της "πολιτικής ορθότητας"...

Το λεγόμενο "αντιρατσιστικό" νομοσχέδιο που εκκρεμεί (και φαίνεται ότι θα εκκρεμεί για πολύ ακόμα…) στη Βουλή έχει προκαλέσει μεγάλες συζητήσεις, τόσο επί της αρχής, όσο και επειδή δεν συμπεριλαμβάνει ρητώς στις γενοκτονίες των οποίων η άρνηση ποινικοποιείται, τις αναγνωρισμένες από την ελληνική Βουλή γενοκτονίες του Ποντιακού και Μικρασιατικού Ελληνισμού. Επειδή στο δημόσιο διάλογο επικρατεί σύγχυση σχετικά με κρίσιμες έννοιες (ηθελημένη και μη), θα επιχειρηθεί εδώ μια κάπως αναλυτικότερη προσέγγιση του θέματος.

Το «αντιρατσιστικό» νομοσχέδιο έχει μεγάλη ιστορία – και η ιστορία πάντα εξηγεί πολλά. Οι διαδοχικές και επίμονες προσπάθειες της "πολυπολιτισμικής" κεντροαριστεράς για τη θέσπιση "αντιρατσιστικού" νομοσχεδίου εξηγούνται ως αγωνιώδης προσπάθεια διαφοροποίησης από την «επάρατη δεξιά» σε κάποιο πεδίο πολιτικής, αφ’ ότου με τη σύμπραξή της σε πολιτικές λιτότητας έχασε το βασικό συστατικό «προοδευτικότητας», δηλαδή την επιδίωξη κοινωνικής δικαιοσύνης.

Το νομοσχέδιο λοιπόν έλκει την καταγωγή του από την κυβέρνηση (ποιου άλλου…) του πρωθιερέα του «αντιρατσισμού» και της «πολυπολιτισμικότητας» Γ. Παπανδρέου, που το 2011 κατέθεσε (δια του τότε υπουργού Δικαιοσύνης Μ. Παπαϊωάννου) σχετική πρόταση νόμου, αλλά ατύχησε. Στη συνέχεια η πρόταση κατατέθηκε εκ νέου από το ΠΑΣΟΚ την άνοιξη του 2012 - αλλά δεν βρήκε ανταπόκριση και στη συνέχεια ακυρώθηκε λόγω των εκλογών του Μαϊου 2012. Η επόμενη προσπάθεια προώθησης του «αντιρατσιστικού» νομοσχεδίου έγινε ένα χρόνο αργότερα, επί υπουργίας Ρουπακιώτη, την εποχή που ακόμα η ΔΗΜΑΡ στήριζε την κυβέρνηση Σαμαρά και αναζητούσε πεδία διαφοροποίησης (που δεν θα ενοχλούσαν την τρόικα, εννοείται). Η προσπάθεια Ρουπακιώτη προσέκρουσε σε αντιδράσεις του Μεγάρου Μαξίμου και τελικώς εγκαταλείφθηκε με βάση τις τεκμηριωμένες αντιρρήσεις της Κεντρικής Νομοπαρασκευαστικής Επιτροπής αλλά και την άποψη του τότε αναπληρωτή υπουργού Εσωτερικών Χ. Αθανασίου ότι "δεν χρειάζεται". Ο κ. Αθανασίου λίγο αργότερα, αναλαμβάνοντας ως υπουργός Δικαιοσύνης δήλωσε ότι το "αντιρατσιστικό" νομοσχέδιο "δεν αποτελεί προτεραιότητα". Όμως φαίνεται ότι οι προτεραιότητες άλλαξαν, κι έτσι το «αντιρατσιστικό» κατατέθηκε από τον ίδιο τον κ. Αθανασίου…

Δεν γνωρίζουμε τι προκάλεσε αυτή την υποχώρηση της κυβέρνησης προς την κεντροαριστερή "πολιτική ορθότητα", της οποίας π.χ. ο Χ. Λαζαρίδης είναι γνωστός πολέμιος. Ένα πιθανό κίνητρο θα μπορούσε να είναι η προσπάθεια του Μαξίμου να στηρίξει τον "αδύναμο κρίκο" της κυβέρνησης, που είναι το ΠΑΣΟΚ. Όποια κι αν είναι τα κίνητρα όμως, η κατάθεση αυτού του νομοσχεδίου συνιστά σοβαρό ολίσθημα.

Παρά τις πρόσθετες εγγυήσεις που προβλέπει το νέο νομοσχέδιο, η ουσία παραμένει: το νομοσχέδιο ποινικοποιεί γνώμες. Και η ποινικοποίηση της γνώμης αντίκειται στην ελευθερία έκφρασης και είναι απαράδεκτη σε οποιαδήποτε κοινωνία θέλει να λέγεται δημοκρατική. Ειδικά η ιστορία παραμένει αντικείμενο αέναης έρευνας, και οι διαφορετικές απόψεις ως προς την ερμηνεία της πρέπει να είναι σεβαστές. Η επιβολή "επίσημης αλήθειας" και η ποινικοποίηση της αμφισβήτησής της αρμόζει μόνο σε ολοκληρωτικά καθεστώτα.

Το γεγονός ότι η ελευθερία της έκφρασης και της ιστορικής έρευνας συχνά γίνεται αντικείμενο κατάχρησης από "πονηρούς" και εξτρεμιστές (όπως είναι τόσο οι αρνητές του Ολοκαυτώματος όσο και οι εγχώριοι – και εγχώριες - αρνητές των τουρκικών γενοκτονιών), δεν είναι επιχείρημα για τη φαλκίδευση της ελευθερίας αυτής. Αυτός εδώ ο ιστότοπος έχει επανειλημμένα σταθεί απέναντι στο νεοναζιστικό εξτρεμισμό (1,2,3,4,5), αλλά και στον εθνομηδενισμό (1,2,3). Αλλά οι ερμηνείες της ιστορίας, ακόμα και οι διαστρεβλωμένες, απαντώνται με αντεπιχειρήματα και στοιχεία, όχι με απαγορεύσεις.

Το πρόβλημα του νομοσχεδίου επομένως είναι κατ’ εξοχήν πρόβλημα φιλοσοφίας: καμία άποψη σχετικά με την ιστορία δεν επιτρέπεται να ποινικοποιείται. Όπως έγραψαν και οι γάλλοι ιστορικοί της κίνησης “Liberte’ pour l’ Histoire” («Ελευθερία για την Ιστορία»): «Η ιστορία δεν είναι θρησκεία. Ο ιστορικός δεν αποδέχεται κανένα δόγμα. Σε ένα ελεύθερο κράτος, ο καθορισμός της ιστορικής αλήθειας δεν είναι δουλειά της Βουλής, ούτε των δικαστηρίων». Και αξίζει να σημειωθεί ότι, στη Γαλλία, ο νόμος που ποινικοποίησε την άρνηση της γενοκτονίας των Αρμενίων κρίθηκε αντισυνταγματικός το 2012.

Οι οπαδοί του «αντιρατσιστικού» προβάλλουν ως επιχείρημα την ανάγκη εναρμόνισης με τα ευρωπαϊκά πρότυπα, και συγκεκριμένα με την απόφαση 2008/913 του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου – αλλά η απόφαση αυτή δεν απαιτεί οπωσδήποτε νέο νόμο για την εφαρμογή της. Η συγκεκριμένη απόφαση έχει εκδοθεί με βάση το άρθρο 34 παρ. 2 της Συνθήκης της Ευρωπαϊκής Ένωσης (όπως ίσχυε το 2008), που ορίζει ότι το Συμβούλιο μπορεί: «(β) να υιοθετεί αποφάσεις-πλαίσιο με σκοπό την προσέγγιση των νομοθετικών και κανονιστικών διατάξεων των κρατών μελών. Οι αποφάσεις-πλαίσιο δεσμεύουν τα κράτη μέλη ως προς το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα αλλά αφήνουν στην αρμοδιότητα των εθνικών αρχών την επιλογή του τύπου και των μέσων. Δεν παράγουν άμεσο αποτέλεσμα».
Συμπέρασμα: κανείς δεν αναγκάζει την ελληνική Πολιτεία να υιοθετήσει ένα νέο «αντιρατσιστικό νομοσχέδιο» και να αντιγράψει επί λέξει την απόφαση 2008/913. Σημασία έχει το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα, και αυτό καλύπτεται άριστα στην Ελλάδα από τον προηγούμενο νόμο, τον ήδη ισχύοντα ν. 927/1979. Αυτά έλεγε, πολύ σωστά, και ο κ. Αθανασίου το Μάιο του 2013, άσχετα αν αργότερα άλλαξε γνώμη...

Αλλά ας ξεπεράσουμε το πρόβλημα της ποινικοποίησης της γνώμης, ας δεχτούμε για λίγο ότι χρειαζόταν νομοθετική παρέμβαση για την εφαρμογή της απόφασης 2008/913 του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου στην Ελλάδα, και ας δούμε το «πονηρό» σημείο της ελληνικής νομοθετικής παρέμβασης, που αφορά τον προσδιορισμό των γενοκτονιών, των οποίων η άρνηση τιμωρείται. Όπως θυμόμαστε καλά, το θέμα αυτό είχε προκαλέσει την ανησυχία της γνωστής κυρίας Ρεπούση και την παρέμβασή της προς άλλους βουλευτές, προκειμένου να μην «αξιοποιηθεί ο νόμος από εθνικιστικούς κύκλους». Και πράγματι, οι παρεμβάσεις της κυρίας Ρεπούση και των ομοϊδεατών της φαίνονται να έχουν πετύχει το στόχο τους – τουλάχιστον στη σημερινή μορφή του νομοσχεδίου… Συγκεκριμένα:

Η απόφαση 2008/913 του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου δεν επιβάλλει στα κράτη να προσδιορίσουν ποιες γενοκτονίες «προστατεύονται» δια της ποινικοποίησης της άρνησής τους. Η νομοθετική ρύθμιση μπορεί να παραμείνει αόριστη, αφήνοντας έτσι στο εκάστοτε δικαστήριο να κρίνει, εκτός των άλλων, και τον χαρακτήρα του ιστορικού γεγονότος ως γενοκτονίας ή μη. Αυτή η αοριστία όμως θα άφηνε το πεδίο ελεύθερο στους (κατά την κ. Ρεπούση) «εθνικιστές»… γιατί ποιο ελληνικό δικαστήριο δεν θα αναγνώριζε ως γενοκτονίες αυτές που χαρακτηρίστηκαν έτσι από τη Βουλή των Ελλήνων;

Έτσι φαίνεται πως «ενεργοποιήθηκε» (από ποιον άραγε;) μια εναλλακτική δυνατότητα: στην παράγραφο 4 του άρθρου 1 της απόφασης του Συμβουλίου της ΕΕ δίνεται η δυνατότητα στα κράτη μέλη να δηλώσουν ότι θα τιμωρούν την πράξη άρνησης ή χονδροειδούς υποτίμησης της σοβαρότητας γενοκτονιών κλπ, μόνον «εφόσον έχουν αναγνωρισθεί με αμετάκλητη απόφαση εθνικού δικαστηρίου αυτού του κράτους μέλους ή/και διεθνούς δικαστηρίου ή με αμετάκλητη απόφαση διεθνούς δικαστηρίου μόνον». Προσοχή: η απόφαση του Συμβουλίου δεν επιβάλλει στα κράτη μέλη αυτόν τον περιορισμό, αλλά και δεν επιτρέπει άλλους πέρα από αυτόν. Δηλαδή αν ένα κράτος επιλέξει να περιορίσει τις γενοκτονίες των οποίων απαγορεύεται η άρνηση, τότε τα κριτήρια που είναι υποχρεωμένο να χρησιμοποιήσει για τον προσδιορισμό τους είναι οι αποφάσεις δικαστηρίων (διεθνών ή εθνικών) και μόνο – άλλα κριτήρια δεν επιτρέπεται να χρησιμοποιηθούν. Επομένως, αν ο ελληνικός νόμος κάνει χρήση της δυνατότητας προσδιορισμού των γενοκτονιών, δεν επιτρέπεται να χρησιμοποιήσει ως κριτήριο τις αποφάσεις της Βουλής που τις αναγνώρισαν, παρά μόνο τις αποφάσεις δικαστηρίων (και ας μας συγχωρήσουν οι πατριωτικές φωνές που ζητούν το αντίθετο).

Αλλά δεν χρειάζεται κάτι τέτοιο – το μόνο που χρειάζεται για να ματαιωθούν τα σχέδια της "εθνομηδενιστικής" πτέρυγας είναι να αφαιρεθεί από το νομοσχέδιο η φράση που προσδιορίζει συγκεκριμένα τις γενοκτονίες των οποίων απαγορεύεται η άρνηση, και να απομείνει η γενική διάταξη, που θα ερμηνεύεται κάθε φορά από τα δικαστήρια. Όσοι μπαίνουν στη συζήτηση του «προσδιορισμού» των γενοκτονιών, στην πραγματικότητα μπαίνουν να παίξουν στο «γήπεδο» της κας Ρεπούση και των ομοϊδεατών της, που είναι το άρθρο 1 παρ. 4 της απόφασης 2008/913. Επαναλαμβάνουμε λοιπόν: η εφαρμογή αυτού του άρθρου της απόφασης δεν είναι υποχρεωτική και άρα κανείς δε χρειάζεται να παίξει στο γήπεδο αυτό…

Εν κατακλείδι: Τι πρέπει να γίνει με το «αντιρατσιστικό» νομοσχέδιο;

Ως πρώτο σχόλιο, επιμένουμε ότι το νομοσχέδιο πρέπει να αποσυρθεί για λόγους αρχής: στις δημοκρατίες δεν επιτρέπεται η ποινικοποίηση της γνώμης, ειδικά όταν αυτή αφορά σε ιστορικά γεγονότα.

Ως δεύτερο σχόλιο, αν το νομοσχέδιο κρίνεται (για άγνωστους λόγους) αναγκαίο, τότε πρέπει να απαλειφθεί εντελώς η διάταξη που προσδιορίζει συγκεκριμένα τις γενοκτονίες των οποίων απαγορεύεται η άρνηση, και να απομείνει η γενική διάταξη, που θα ερμηνεύεται κάθε φορά από τα δικαστήρια. Και δε νομίζουμε ότι θα υπάρξει ελληνικό δικαστήριο που θα αρνηθεί τις γενοκτονίες που αναγνώρισε η ελληνική Βουλή...

Διαβάστε περισσότερα...

«Νεκρές γλώσσες» και νεκρές βουλευτικές καριέρες

Του Παύλου Κιρκασίδη

Νέο σόου αποφάσισε να δώσει η βουλευτής της ΔΗΜΑΡ Μαρία Ρεπούση, χρησιμοποιώντας σκόπιμα εκφράσεις και διατυπώσεις οι οποίες, αφ' ενός μεν γνώριζε καλά πως θα δημιουργήσουν για άλλη μια φορά θόρυβο γύρω από το όνομά της και αφ' ετέρου που θα μπορούν εκ των υστέρων να «εξηγηθούν» ώστε να πειστούν για άλλη μια φορά όσοι την άκουσαν πως παρερμήνευσαν τα λεγόμενά της. Ακολουθώντας την ρήση του αείμνηστου Σπύρου Μαρκεζίνη κατά την οποία «καλύτερα να σε βρίζουν παρά να σε ξεχνούν», αυτή τη φορά η Μαρία Ρεπούση επέλεξε να «χτυπήσει» σε άλλο ένα ευαίσθητο νεύρο των Ελλήνων, που είναι η Αρχαία Ελληνική Γλώσσα.

Με αφορμή την πρότασή της για μείωση των ωρών διδασκαλίας της στο «σύγχρονο Λύκειο», την αποκάλεσε «γλώσσα νεκρή», παραλληλίζοντάς την με τα Λατινικά. (...) Τα πράγματα φυσικά, για άλλη μια φορά, εξελίχθηκαν όπως ακριβώς τα είχε σχεδιάσει. Το όνομά της ξανακούστηκε και ξαναπεριφέρθηκε σε όλα τα ΜΜΕ, για να επανέλθει -κατά την προσφιλή της τακτική- και να δώσει περαιτέρω «εξηγήσεις» και ίσως για να κάνει τα πράγματα ακόμη χειρότερα...

Οι αντιδράσεις όμως δεν ήρθαν μόνο από την κοινωνία αλλά και από τον ίδιο τον υπουργό Παιδείας κ. Αρβανιτόπουλο ο οποίος με ευγενικό τρόπο της είπε (σε... ελεύθερη απόδοση), να ...χαλαρώσει.

«Χρειάζεται νηφαλιότητα» είπε χαρακτηριστικά ο υπουργός, μη διστάζοντας να εκφράσει την σαφή διαφωνία του:

«Δεν είναι νεκρή γλώσσα τα αρχαία ελληνικά, ενώ τα λατινικά πράγματι είναι», είπε, υποστηρίζοντας ότι η αρχαία ελληνική γλώσσα «διδάσκεται, εξελίσσεται και είναι μια γλώσσα διαφορετική από τα λατινικά όσον αφορά την πορεία της».

Ο κ. Αρβανιτόπουλος όμως αναφέρθηκε και σε δημοτικιστές όπως ο Δελμούζος, υπενθυμίζοντάς της πως και εκείνος δίδασκε τα αρχαία ελληνικά,

«Όλα αυτά τα θέματα που είναι και ιδεολογικά φορτισμένα καλό είναι να τα αντιμετωπίζουμε με μια νηφαλιότητα και χωρίς ιδεολογικές παρωπίδες», είπε συγκεκριμένα, αδειάζοντάς την με ύφος ευγενικό, ένα ύφος όμως που, μια βόλτα στο διαδίκτυο, αποδεικνύει πως δεν το υιοθετεί το σύνολο της κοινωνίας, καθώς οι λέξεις με τις οποίες χαρακτηρίζεται η εν λόγω βουλευτής, δεν είναι και τόσο... κόσμιες.

Φυσικά το μεγάλο ερώτημα παραμένει και δεν είναι άλλο από το γιατί όταν το κόμμα της  ΔΗΜΑΡ ήταν στην (συγ)κυβέρνηση, ψήφισε το εκπαιδευτικό νομοσχέδιο ενώ σήμερα στέκεται απέναντί του...

Πηγή: Zougla.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Συνωστισμένες στο Ζάλογγο

του Γιώργου Καραμπελιά

Τις τελευταίες δεκαετίες, η αποσύνθεση των εθνικών ταυτοτήτων, κατέστη ο κυρίαρχος στόχος της δυτικής ιστορικής και κοινωνιολογικής σκέψης, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά στα έθνη της περιφέρειας. Ένας λόγος «αντιεθνικιστικός», ενίοτε και «ταξικός», απεδείχθη ο πλέον πρόσφορος για να αποδώσει την τρέχουσα παγκοσμιοποιητική/αυτοκρατορική ιδεολογία και ορισμένοι αριστεροί διανοούμενοι μεταβλήθηκαν στο σκεύος εκλογής αυτού του ιδεολογικού εγχειρήματος.

Στον βαθμό που αναπτυσσόταν και εδραιωνόταν αυτή η «νέα ιστορία», θα έπρεπε αναπόφευκτα να αναμετρηθεί και με το αγωνιστικό/ανταγωνιστικό στοιχείο των προεπαναστατικών και επαναστατικών χρόνων. Θα έπρεπε να «απομυθοποιηθεί» το κρυφό σχολειό, η 25η Μαρτίου, η κατάληψη της Τριπολιτσάς, τα Ορλωφικά, εν τέλει η ίδια η «κλεφτουριά».

Ιδιαίτερα, θα έπρεπε να αποσιωπηθούν ή να υποβαθμιστούν τα επαναστατικά γεγονότα τα οποία προηγούνται της Επανάστασης του ’21.
Διότι αυτά ακριβώς καταδεικνύουν πως η αφετηρία της παλιγγενεσίας δεν ήταν αποκλειστικώς οι λόγιοι, που προσέλαβαν τις ιδέες της γαλλικής Επανάστασης και τις διοχέτευσαν σε μια, λίγο πολύ, αδιαφοροποίητη εθνικά μάζα. Οι λόγιοι αποτελούσαν μία και
μόνο συνιστώσα ενός εθνικού κινήματος. Μια άλλη, αποφασιστικής σημασίας, συνιστώσα υπήρξαν οι ένοπλες συσσωματώσεις των
Ελλήνων, που συγκρούονται με τους Τούρκους, αδιάκοπα, από τον Κροκόνδειλο Κλαδά, τον 15ο αι., έως τους Σουλιώτες,
τους Χειμαριώτες, την κλεφτουριά και τα ένοπλα σώματα των Επτανήσων και των παραδουνάβιων Ηγεμονιών.

Στα πλαίσια λοιπόν της «αποδόμησης των εθνικών μύθων», προνομιακή θέση κατέχει προφανώς και η κατάρριψη του «μύθου» των Σουλιωτών, μιας από τις ισχυρότερες καταγωγικές αφηγήσεις του νεώτερου ελληνισμού. Και πράγματι, οι Σουλιώτες καταλαμβάνουν κεντρικό ρόλο στη νεώτερη ελληνική ιστορική συνείδηση, εξ αιτίας του μακρόχρονου και ανυποχώρητου αγώνα τους, επί
δύο αιώνες, ενάντια στους Τούρκους και της –αποφασιστικής σημασίας– συμμετοχής
τους στην Επανάσταση.

Αυτό το εγχείρημα εκφράζεται κυρίως μέσω της αποσιώπησης – χαρακτηριστικά, στο ιστορικό ντοκιμαντέρ του Σκάι για την Τουρκοκρατία, στις αρχές του 2011, εκθειάζεται ο Αλή πασάς και αποσιωπούνται ολοκληρωτικά οι Σουλιώτες. Τέλος, επιχειρείται και ένα βήμα πιο
πέρα, δηλαδή η ανοικτή αμφισβήτηση του «εθνικού μύθου» του Σουλίου και των Σουλιωτών.

Η εθνοαποδομητική ιστορική σχολή θα πρέπει να καταδείξει, έστω και διά της χειραγώγησης/αποσιώπησης,
ή, αν χρειαστεί, και του βιασμού των ιστορικών στοιχείων, πως οι Σουλιώτες δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μια συνένωση
από μάλλον πρωτόγονες φάρες, αλβανικής καταγωγής και γλώσσας, οι οποίες δεν διέθεταν κάποια εθνική ή
έστω πρωτοεθνική συνείδηση, αλλά μόνο μια χριστιανική ταυτότητα, ανταγωνιστική προς τη μουσουλμανική
του Αλή Τεπελενλή και των Τουρκαλβανών του. Αν το επιτύχει, τότε θα έχει προσθέσει ένα ακόμα λιθαράκι στο
βασικό ιδεολογικό της πρόταγμα: η εθνική συνείδηση είναι απούσα
από τους Έλληνες πριν από την Επανάσταση του ’21 και, επομένως, το ελληνικό
έθνος διαμορφώνεται κυρίως, μέσω του κράτους. Οι Σουλιώτες «δεν είναι» Έλληνες,
αλλά «εξελληνίζονται» επιγενέστερα, πολύ μετά τη σύγκρουσή τους με τον Αλή. :

Την ίδια εποχή,
εξελληνισμός και ενσωμάτωση στην υπόθεση της Ελληνικής Επανάστασης, τους
πολιτικο-στρατιωτικούς στόχους και το εθνικό της όραμα, αποτελούν τις δύο όψεις
της νέας πραγματικότητας, στην οποία εντάσσονται οι Σουλιώτες[1].

Επειδή
το Κούγκι, ο Σαμουήλ, οι Τζαβελαίοι, το Ζάλογγο, η Δέσπω και ο πύργος του
Δημουλά, αποτελούν λέξεις/σημαίνοντα, που στο υποσυνείδητο των Ελλήνων
ταυτίζονται με την αγωνιστική διάσταση, όχι μόνο του Σουλίου, αλλά της νεώτερης
ελληνικής ταυτότητας γενικά, θα πρέπει, εν τέλει, να πλήξουμε την αληθοφάνεια
των γεγονότων και τον ηρωικό χαρακτήρα ατόμων και πράξεων. Σε τέτοιο βαθμό,
ώστε να αμφισβητηθεί, χωρίς μάλιστα καμία ιστορική αντένδειξη, και ο χορός του
θανάτου του Ζαλόγγου, δηλαδή μια πράξη συνδεδεμένη με το βαθύτερο
συναισθηματικό και ψυχολογικό υπόστρωμα των νεώτερων Ελλήνων, από το
νηπιαγωγείο έως τα γερατειά.

Το Ζάλογγο καθίσταται, έτσι, μαζί με το «κρυφό σχολειό», προνομιακός στόχος
του εθνο-αποδομητικού εγχειρήματος, όπως καταδεικνύεται και από σχετικό κείμενο
του Αλέξη Πολίτη για τον χορό του Ζαλόγγου – ανακοί­νωσή του σε
συνέδριο, με τον εύγλωττο τίτλο, «Μύθοι και ιδεολογήματα στη σύγχρονη Ελλάδα»,
που πραγματοποιήθηκε στις 23-24 Νοεμβρίου 2005, στη Σχολή Μωραΐτη. Ο Α.
Πολίτης, γράφει

Ο Χορός του Ζαλόγγου αποτελεί, μαζί με τις μυθοποιημένες εκδοχές των
κλεφταρματολών και των αλλεπάλληλων εξεγέρσεων κατά των Οθωμανών, το
συμπληρωματικό ταίρι του Κρυφού σχολειού: παιδεία και ανδρεία συνιστούν τα
αγκωνάρια κάθε ιδεολογήματος για την εξαιρετική ελληνική φυλή[2].

Ο στόχος έχει τεθεί: αφού έχει πλέον ευρύτατα απονομιμοποιηθεί το «Κρυφό Σχολειό»
–δηλαδή, οι αγώνες για την παιδεία και η σχετική συμβολή της Ορθοδοξίας, στη
διάρκεια της Τουρκοκρατίας–, θα πρέπει το έργο να ολοκληρωθεί με την
απονομιμοποίηση της κλεφτουριάς. Και τι πιο συμβολικό από το Σούλι και τον χορό
του Ζαλόγγου;

Ας προσέξουμε όμως.
Αν το Κρυφό σχολειό αποτελεί μια κατασκευή εκ του μηδενός, ο πυρήνας των γεγονότων του Ζαλόγγου υπήρξε. Βέβαια οι υπερασπιστές κι οι προδότες του Σουλίου, όπως κι οι γυναίκες που αυτοκτόνησαν, δεν είχαν –εκείνα ακόμα τα χρόνια, 1803– ενταχθεί ολοκληρωτικά στην εθνική ομάδα των Ελλήνων· Αρβανίτες ήταν, δηλαδή Αλβανοί – αυτό είναι όμως άλλο ζήτημα. Ως προς
το ίδιο το γεγονός, η μυθοποίηση βρίσκεται μονάχα στην εξιδανίκευση, στο χορό αυτό άλλωστε είναι το διαφορετικό και το εξαιρετικό, επειδή αυτοκτονίες απελπισμένων, ακόμα και
ομαδικές, δεν είναι κάτι το πρωτόγνωρο στην ανθρώπινη ιστορία[3].

Στο Σούλι, λοιπόν, συνωστίζονταν οι
«υπερασπιστές» του, οι «προδότες» καθώς και οι «γυναίκες που αυτοκτόνησαν»,
κάτι, που όπως δηλώνει ο συγγραφέας, δεν συνιστά αφ’ εαυτού τίποτε το
εξαιρετικό. Αποσιωπά, βέβαια, τα μωρά και τα παιδιά που έριξαν οι Σουλιώτισσες
στο βάραθρο, «για να μη γίνουν σκλάβοι στα χέρια των εχθρών τους», όπως
αναφέρει ο Χόλλαντ! Άλλωστε –έσχατο επιχείρημα– οι Σουλιώτες δεν ήταν… καν
Έλληνες! Αξιοπρόσεχτη και η τεχνική της στρέβλωσης. Η απόφανση ξεκινά με μια
ήπια σχετικώς διατύπωση: «δεν είχαν ενταχθεί ολοκληρωτικά στην εθνική
ομάδα των Ελλήνων», για να καταλήξει «Αρβανίτες ήταν, δηλαδή Αλβανοί»!

Όσο για την Ψιμούλη, στην ίδια κατεύθυνση, αμφισβητεί ακόμα και το ίδιο το γεγονός της αυτοχειρίας.

Έτσι στρατεύματα του Αλή επιτίθενται αιφνιδιαστικά στους
Σουλιώτες που έχουν καταφύγει στο Ζάλογγο. [ ] Στη διάρκεια της διεξαγόμενης σε
στενωπούς και μονοπάτια του όρους, μάχης, μέρος των γυναικοπαίδων κατακρημνίστηκε
είτε απωθούμενο στην άκρη του γκρεμού από τους οπισθοχωρούντες μαχητές είτε με
απόφαση των γυναικών να προτιμήσουν γι’ αυτές και τα παιδιά τους τον εκούσιο
θάνατο παρά μια οδυνηρή αιματοχυσία και αιχμαλωσία. [4].

Ίσως, εν
τέλει, εδώ να βρίσκεται η αφετηρία του φάσματος του «συνωστισμού», που
κατατρύχει τους Έλληνες αποδομητές, συνωστισμένοι στη Σμύρνη…, συνωστισμένες
στο Ζάλογγο.

* Απόσπασμα από το ομώνυμο βιβλίο του συγγραφέα [Γιώργος
Καραμπελιάς, Συνωστισμένες στο Ζάλογγο. Οι Σουλιώτες, ο Αλή πασάς και η
αποδόμηση της ιστορίας, Εναλλακτικές Εκδόσεις, Αθήνα 2011]
____________________


[1] Βάσω Ψιμούλη, Σούλι και Σουλιώτες, Εστία, Αθήνα 2006, σ. 471.

[2] Αλέξης Πολίτης , «Ο “χορός του Ζαλόγγου”.
Πληροφοριακοί πομποί, πομποί αναμετάδοσης, δέκτες πρόσληψης», στο Μύθοι και
ιδεολογήματα στη σύγχρονη Ελλάδα, ΕΣΝΠΓΠ–ΣΜ, Αθήνα 2007, σσ. 267-298.
σ. 282.

[3] Α. Πολίτης, «Ο “χορός του Ζαλόγγου”…», ό.π., σ.
282.

[4] Β. Ψιμούλη, Σούλι…, ό.π., σσ. 439-440.
Πηγή

Διαβάστε περισσότερα...

Η Μ. Ρεπούση ξαναχτυπά (την ιστορική μας μνήμη)

Μετά τον "συνωστισμό" στην προκυμαία της Σμύρνης, φαίνεται ότι η κυρία Μ. Ρεπούση έχει βάλει πλώρη για νέες παραχαράξεις της ελληνικής ιστορίας... Έτσι, σύμφωνα με έγγραφο που έφερε στη δημοσιότητα το Real.gr, η βουλευτής της ΔΗΜΑΡ απευθύνεται προς την Επιτροπή Δικαιωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ εν όψει της ψήφισης του λεγόμενου "αντιρατσιστικού" νομοσχεδίου, ζητώντας από την αντιπολίτευση να αντιδράσει, προκειμένου να μην ποινικοποιηθεί από το νομοσχέδιο η άρνηση των γενοκτονιών που έχει αναγνωρίσει η Ελληνική Βουλή, δηλαδή των Ελλήνων της Μικράς Ασίας και των Ποντίων!

Είναι χαρακτηριστικό ότι η βουλευτής της ΔΗΜΑΡ καλεί την Επιτροπή Δικαιωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ να παρακινήσει «συναδέλφους, πολιτικά κόμματα και δημοσιογράφους» να μην «περάσει» η -όπως τη χαρακτηρίζει- «προβληματική διάταξη που ποινικοποιεί την άρνηση των γενοκτονιών και των εγκλημάτων πολέμου»! Το σχετικό έγγραφο, όπως έχει δημοσιευθεί από το real.gr, έχει ως εξής:




Για λόγους τάξης πρέπει εδώ να σημειωθεί ότι η κ. Ρεπούση, με ανάρτηση στον προσωπικό της λογαριασμό στο facebook, απάντησε ότι «Δεν έστειλα ποτέ επιστολή στην επιτροπή δικαιωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ». Όμως τις πληροφορίες του Real.gr επιβεβαίωσε και το protothema.gr το οποίο αναφέρει χαρακτηριστικά ότι «η ύπαρξη της επιστολής αναγνωρίστηκε από την κυρία Ρεπούση σε επικοινωνία που είχαν μαζί της συνεργάτες του κ. Κουβέλη μετά τη δημοσιοποίησή της». Επίσης συνεργάτες του Φ. Κουβέλη τόνιζαν στο Real.gr ότι «είναι οι γνωστές προσωπικές θέσεις της κυρίας Ρεπούση».


Με στοιχεία από real.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Υπερψηφίστηκε η τροπολογία για τους ιμάμηδες

Ο πρόξενος Σενέρ και ο..εθνοπατέρας
Χατζηοσμάν σε παλαιότερες στιγμές ευτυχίας

Μια δυσάρεστη έκπληξη για τις πρακτοράτζες του προξενείου Κομοτηνής επεφύλαξε η χθεσινή ψηφοφορία για το θέμα των ιμάμηδων. Ο υπουργός Παιδείας, κ. Αρβανιτόπουλος, έκανε τελικά χθες δεκτή τη σχετική βουλευτική τροπολογία, η οποία και ψηφίστηκε κατά πλειοψηφία από τη Βουλή.

Η τροπολογία θα μειώσει σημαντικά τα φροντιστήρια Κορανίου (κουράν κουρσού) που διοργανώνουν όργανα του τουρκικού προξενείου - έναν σημαντικό μηχανισμό ποδηγέτησης της μειονότητας. Με την τροπολογία η διδασκαλία του κορανίου αποκτά θεσμικό μανδύα, παρέχοντας την δυνατότητα στους αναγνωρισμένους ιμάμηδες να διδάσκουν το Κοράνι και στα σχολεία με μεινοτικούς μαθητές. Οι αναγνωρισμένοι ιμάμηδες (το τονίζουμε) θα πληρώνονται από το ελληνικό κράτος με υπολογισμό συντάξιμων ετών, θέτοντας τέλος στο υπάρχον απαράδεκτο καθεστώς. Στα φροντιστήρια θρησκευτικών του προξενείου, οι πληρωμένοι από την Τουρκία ιεροδιδάσκαλοι έδειχναν να ενδιαφέρονται περισσότερο για την διδασκαλία της τουρκικής γλώσσας και τους ύμνους προς την "μητέρα-πατρίδα Τουρκία", παρά για τα θρησκευτικά.

Κατά της συγκεκριμένης τροπολογίας τάχθηκαν ΣΥΡΙΖΑ και ΔΗΜΑΡ. Ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Αχμέτ Χατζηοσμάν επιχείρησε να δημιουργήσει ένταση, απειλώντας με ανεξαρτητοποίηση. Ο κ.Χατζηοσμάν μάλιστα εξερράγη γιατί..δεν τον ρωτήσανε:

"Από πού προέκυψε το θέμα με τους ιμάμηδες; Σας το ζήτησε ποτέ η μειονότητα; Όχι. Ως Βουλευτής της περιοχής, ως Βουλευτής της μειονότητας ζήτησε κανείς τη γνώμη μου γι’ αυτήν την τροπολογία; Κανείς. Μόλις έμαθα ότι κυκλοφορεί κάτι τέτοιο, έδωσα αγώνα να μην κατατεθεί, γιατί θα κάνει μεγάλη ζημιά."

Γλώσσα λανθάνουσα..

Το ίδιο σκηνικό επαναλήφθηκε και στο στρατόπεδο της ΔΗΜΑΡ με τον γνωστό και μη-εξαιρετέο κ. Αχμέτ Ιλχάν να απειλεί ότι θα αποχωρήσει από το κόμμα, συνεπικουρούμενο από την κ.Ρεπούση η οποία είχε ταχθει εξαρχής κατά της τροπολογίας. Άξια προσοχής είναι η αναφορά του εισηγητή της ΝΔ, κ Σ. Αναστασιάδη ο οποίος μίλησε ανοικτά για "κέντρα έξω από την Ελλάδα που εκβίασαν και πίεσαν τα κόμματα να καταψηφίσουν την τροπολογία"..

"Ποιος είναι ο φόβος τώρα κάποιων που αρνούνται να στηρίξουν αυτή την τροπολογία; Δεν αντιλαμβάνομαι το φόβο ούτε το θέμα από τη στιγμή που μπορούν. Ένας φόβος υπάρχει, ότι θα γίνουν ίσως ελκυστικότερα τα ελληνικά σχολεία από τους μουσουλμανοπαίδες και θα προτιμούνται περισσότερο και ότι θα εντάσσονται καλύτερα τα παιδιά των μουσουλμάνων στην ελληνική κοινωνία, ότι θα ενσωματώνονται καλύτερα", "πρέπει να γίνει γνωστό προς κάθε κατεύθυνση ότι η Βουλή των Ελλήνων δεν πιέζεται, δεν απειλείται και δεν εκβιάζεται".σημείωσε ο κ.Αναστασιάδης..

Να σημειωθεί ότι τις προηγούμενες ημέρες ο Τούρκος πρόξενος Οσμάν Σενέρ συναντήθηκε με τους βουλευτές Α.Χατζηοσμάν του ΠΑΣΟΚ, Χουσείν Ζειμπέκ του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και το πρώην πουλέν της κυρίας Μπακογιάννη, Ιλχάν Αχμέτ. Ο Σενέρ μάλιστα είχε το θράσος να δηλώσει ότι όσο είναι αυτός Τούρκος πρόξενος στην Κομοτηνή, δεν θα ψηφιστεί αυτός ο νόμος!

Και να όμως που ψηφίστηκε..Οσμάν, μήπως ήρθε η ώρα να τα μαζεύεις από την Κομοτηνή;

Μπράβο στους βουλευτές που στήριξαν την τροπολογία, ξύδι στον Οσμάν και τους συνοδοιπόρους τους.

Διαβάστε περισσότερα...

Προσβολή της Μνήμης των Νεκρών του Πόντου από τη Μ. Ρεπούση

Αποχώρησε από τη Βουλή, η γνωστή και μη εξαιρετέα κ.Μαρία Ρεπούση, όταν ο Πρόεδρος της Βουλής Β. Πολύδωρας ζήτησε να τηρηθεί ενός λεπτού σιγή για την Γενοκτονία των Ποντίων! Η βουλευτής της ΔΗΜ.ΑΡ εξαφανίστηκε από την αίθουσα και επανήλθε να ψηφίσει μετά...Ντροπή

Προφανώς η κ.Ρεπούση δεν θεώρησε πρέπον να τιμήσει τους εκατοντάδες χιλιάδες μάρτυρες του Ποντιακού Ελληνισμού που "συνωστίσθηκαν" μαζικά, τους ομαδικούς τάφους των οποίων ανακαλύπτουν μέχρι και σήμερα... Ντροπή

Να την χαίρονται λοιπόν,και ο κύριος Κουβέλης και οι 1629 συμπολίτες μας που της έδωσαν το δικαίωμα να φτύσει κατάμουτρα τα θύματα του τουρκικού φασισμού.

Διαβάστε περισσότερα...

Tσετίν Μάντατζη και Ρεπούση στην ΔΗΜ.ΑΡ

Στην Δημοκρατική Αριστερά του Φώτη Κουβέλη προσχώρησαν η γνωστή και μη εξαιρετέα κ. Μαρία Ρεπούση και ο ανεξάρτητος βουλευτής Ξάνθης, σκληροπυρηνικός τουρκόφρων, Τσετίν Μάντατζη. Ακολουθεί απόσπασμα σχετικού ρεπορτάζ της εφημερίδας Δημοκρατία.

"Σε… απόκομμα τείνει να μεταβληθεί το ΠΑΣΟΚ, καθώς πέραν της εκλογικής συρρίκνωσης που παρουσιάζει στις δημοσκοπήσεις, σε κοινωνικό, κομματικό και κοινοβουλευτικό επίπεδο εκδηλώνονται σημαντικές αποχωρήσεις είτε προς τη Δημοκρατική Αριστερά του Φώτη Κουβέλη είτε προς τον υπό διαμόρφωση νέο πολιτικό φορέα των Χάρη Καστανίδη και Λούκας Κατσέλη.

Χθες έξι από τους διαγραμμένους βουλευτές -επιβεβαιώνοντας τις πληροφορίες της «κυριακάτικης δημοκρατίας»- εξέδωσαν κοινή ανακοίνωση και σκοπεύουν να προχωρήσουν σε εκλογική συνεργασία με το κόμμα του κ. Κουβέλη. Πρόκειται για τους Γιάννη Μιχελογιαννάκη (Ηρακλείου), Θεόδωρο Παραστατίδη (Κιλκίς), Γιώργο Παπαμανώλη (Κυκλάδων), Μάντατζη Τσετίν (Ξάνθης), Ηλία Θεοδωρίδη (Πέλλης) και Γιάννη Αμοιρίδη (Πιερίας). Οπως προκύπτει, μεταξύ αυτών είναι και ο Τσετίν Μάντατζη, ο σκληροπηρυνικός βουλευτής που είχε εκλεγεί με το ΠΑΣΟΚ στη Θράκη και κάνει συνεχώς προκλητικές δηλώσεις περί «τουρκικής μειονότητας», προπαγανδίζει ως φερέφωνο της Αγκυρας την ανάγκη δημιουργίας «μειονοτικού κόμματος» και μιλά για «τουρκική μειονότητα» ακόμη και στη Ρόδο και την Κω.

Ο πρώην βουλευτής του Πασόκ, μαζί με ομοιδεάτες του,μπροστά απο σύμβολα της τουρκικής προπαγάνδας.

Η συνεργασία του Μάντατζη με το κόμμα του κ. Κουβέλη έρχεται σε συνέχεια της υποψηφιότητας με τη ΔΗΜ.ΑΡ. -στην Α’ Πειραιώς- της γνωστής Μαρίας Ρεπούση, η οποία έχει διατυπώσει τον εθνικά απαράδεκτο και ανιστόρητο ισχυρισμό περί «συνωστισμού» στη Σμύρνη κατά τη Μικρασιατική Καταστροφή."

Διαβάστε περισσότερα...