"Περί βραχέος άν πολεμείν"...

"σιγά μην κάνουμε πόλεμο για ένα κωλονήσι !".. αναφώνησε ο περισπούδαστος υπουργός στην οργίλη του απάντηση..Είχαν βλέπεις καταπέσει όλα τα τραγελαφικά επιχειρήματα του συναφιού όπως "ένας διπλωμάτης αξίζει όσο ένα σύνταγμα καταδρομέων" ή ακόμα καλύτερα "οιΤούρκοι είναι φίλα προσκείμενος λαός,φταίνε οι κακοί εθνικιστές" .

Ο κόμπος είχε φτάει στο χτένι ,καθώς σύσσωμο το τουρκικό έθνος μας έβαζε χέρι -κατα το κοινώς λεγόμενο- ,απέναντι απο την Κάλυμνο και την ύστατη στιγμή κάναμε πίσω..

Αλλά ,αλήθεια,άξιζε τον κόπο να πάμε σε πόλεμο για μια βραχονησίδα αναρωτιέται ο μέσος Έλληνας?

Θα προσπαθήσουμε να απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα μέσω της Θουκυδίδιας προσέγγισης ,όπως μας την μεταφέρει ο καθηγητής Κώστας Ζουράρις στο βιβλίο του "Λ.Ο.Κ., Λόγοι Οβρίμων Καταδρομών"

Απόσπασμα απο τις σελίδες 72-74

...Στο αξιοθρήνητο, λοιπόν, μπουρδιστάν των διαχειριστών της κρίσης στα Υμμια, παραθέτω το τελεσίδικο επιστημολογικό θέσφατο του Θουκυδίδη, για το τι θα πει "μικρό" και τι "μεγάλο" στον εκβιασμό. Το εδάφιο αποτελεί κλασική κατάκτηση του ανθρωπίνου πνεύματος περί την εξωτερική πολιτική και, επομένως, είναι λοφάνερο ότι ανάμεσα στην επιστημολογία του Θουκυδίδη και την σωφροσύνη του Σημίτη, ακόμη και ο κύριος Σημίτης είναι καταδικασμένος να διαλέξει.

"... ποιήσαντες εκκλησίαν οι Αθηναίοι", λοιπόν έπρεπε να αποφασίσουν αν θα υποχωρήσουν στις προκλήσεις των Σπαρτιατών ή θα δεχθουν τον πόλεμο. Ένα από τα προσχήματα των Λακεδαιμονίων ήταν πως, εάν οι Αθηναίοι ανακαλέσουν "το Μεγαρέων ψήφισμα", εξ αιτίας του οποίου οι Μεγαρείς δεν μπορούσαν να εμπορεύονται στους τόπους και τους λιμένες της Αθηναικής συμμαχίας, τότε οι Σπαρτιάτες δεν θα προχωρούσαν σε πόλεμο. Οι πλείστοι των Αθηναίων έλεγαν ότι για τέτοιο μικρό ζήτημα καλό θα ήταν να υποχωρησουν, ώστε να αποφευχθεί ο πόλεμος.

... και επί μεγάλη και επί βραχεία ομοίως προφάσει μη είξοντες μηδέ ξυν φόβω έξοντες α κεκτήμεθα: Ίμια

Οπως βλέπετε, το μπουρδιστάν είναι αείποτε πανταχού παρόν και δεν αποτελεί καινοτομία των ευρωλιγούρηδων. Ιδού λοιπόν η επιχειρηματολογίς του Περικλέους, εδώ στο περιώνυμο Α, 140,

"Κανείς από σας να μη νομίσει ότι θα πολεμήσουμε για μικρό πράγμα (περί βραχέος αν πολεμείν), εάν δεν ανακαλέσουμε το περί των Μεγαρέων ψήφισμά μας, για το οποίο οι Σπαρτιάτες με έμφαση διαβεβαιώνουν, πως αν το αποσύρουμε δεν θα γίνει πόλεμος. Κι ούτε να αιτιάσθε τον εαυτό σας, ότι για μικρό πράγμα πολεμήσατε (ως δια μικρόν επολεμήσατε). Διότι, αυτό το κάτι το μικρό έχει μέσα του όλη την επιβεβαίωση και την εμπεπιρική δομική της γνώμης σας (το γαρ βραχύ τι τούτο πάσαν υμών έχει την βεβαίωσιν και πείραν της γνώμης)... Κι αν σε τέτοια υποχωρήσετε, αμέσως και άλλο μεγαλύτερο θα σας επιβάλουν, αφού εξ αιτίας του φόβου σας υπακούσατε σε τούτο, το μικρό (...ει ξυγχωρήσετε, και άλλο τι μείζον ευθύς επιταχθήσεσθε ως φόβω και τούτο υπακούσαντες). Αν λοιπόν απορρίψετε τους ισχυρισμούς τους, θα καταστήσετε σαφές σ' αυτούς, ότι πρέπει να σας φέρονται ως προς ίσους".

Και έπεται η κατακλείς, στο εκπάλγου ευκρινείας Α 141

"...και άρα, να μην υποχωρήσουμε, ομοίως ούτε σε μεγάλη ούτε σε μικρή απαίτηση κι ούτε να έχουμε με φόβο όσα μας ανήκουν (... και επί μεγάλη και επί βραχεία ομοίως προφάσει μη είξοντες μηδέ ξυν φόβω έξοντες α κεκτήμεθα: την Υμμια)... Διότι στην ίδια υποδούλωση σε οδηγεί η υποχώρηση και η πολύ μεγάλη και η πολύ μικρή(η τε μεγίστη και ελαχίστη)... όταν σου την επιτάσσουν οι όμοιοί σου χωρίς προηγούμενη διαιτησία".

Νομίζεις ότι έχεις έναν τέλειο τυφλοσούρτη και λες πως ο Περικλής μιλάει για την εμπλοκή μας στην Υμμια, όπως και για τον καταιγισμό των κλιμακούμενων απαιτήσεων και προκλήσεων, που επακολούθησαν μετά τηνυποχώρησή μας στο "βραχύ", "μικρόν", "ελάχιστον" ζήτημα των δύο βραχονησίδων. Διότι, μόλις εμείς υποχωρήσαμε στο "γαρ βραχύ τι τούτο" των Υμμίων, απεδείχθη η θουκυδίδειος επιστημοσύνη σε όλη της την κυνική υπερεπάρκεια: "το γαρ βραχύ τι τούτο" εμπεριείχε "πάσαν υμών ... την βεβαίωσιν και πείραν της γνώμης", άρα οι Τουρκοι πήραν και την "πείραν" και "την βεβαίωσιν", πως εμείς θα υπακούσουμε σε οτιδήποτε άλλο μας ζητήσουν, "ως φόβω και τούτο υπακούσοντες". Και αμέσως οι Τούρκοι "και άλλο τι μείζον ευθύς" απαιτήσανε από μας, όχι μόνο το "βραχύ τι" των δύο βράχων, αλλά ζητήσανε εννεακόσια τόσα νησιά και αμφισβητήσανε όλο το καθεστώς του Αιγαίου και οι Αμερικάνοι είπανε πως δεν υπάρχουν σύνορα στο Αιγαίο, παρά μόνον νερά, μόλις εμείς κάναμε νερά στα μικρά....