Για τον Γρηγόρη Αυξεντίου

Γρηγόρης Πιερή Αυξεντίου: O Σταυραετός
του Μαχαιρά

Του Ευστάθιου Παλαιολόγου

Σε πολύ λίγους άνθρωπους η ζωή δίνει πραγματική ευκαιρία να κάνουν κάτι για την Πατρίδα τους. Οι περισσότεροι θα περάσουν τη ζωή τους με μόνη υποχρέωση πατριωτισμού την τιμιότητα και την εργατικότητα, στον τομέα του καθενός. Σε κάποιους όμως η μοίρα επιφυλάσσει πραγματικά διλήμματα. Να έχουν να επιλέξουν ανάμεσα στην καλοπέραση και την δυσκολία, ανάμεσα στην ρουτίνα και τα βάσανα, ανάμεσα στη ζωή και τον θάνατο.

Οι πιο πολλοί από αυτούς συνήθως επιλέγουν τον εύκολο δρόμο, κάτι απόλυτα φυσιολογικό και ανθρώπινο. Σε ορισμένους όμως η μοίρα, ή αν θέλετε η συνείδηση, τους επιβάλλει την επιλογή της δύσκολης διαδρομής. Κάποιοι δε είναι «καταδικασμένοι» να γίνουν σύμβολα, να γράψουν ιστορία, να γίνουν οι ίδιοι Ιστορία. Δεν υπάρχει σόφρων άνθρωπος που να μην αγαπά τη ζωή, που να μην θέλει να ζήσει. Όμως, μπροστά στο δίλημμα της βιολογικής επιβίωσης έναντι της Πατρίδας, γι αυτούς τους λίγους, υπερισχύει η Πατρίδα.

Έτσι, πριν 56 χρόνια, ένας «καταδικασθείς» να γίνει σύμβολο επέλεξε κι αυτός την Πατρίδα. 56 χρόνια δεν είναι τόσο πολλά. Κάποιοι που τον γνώρισαν ζουν ακόμα ανάμεσα μας. Φανταστείτε να ζούσαν ακόμα άνθρωποι που γνώρισαν τον Λεωνίδα, τον Παλαιολόγο, τον Διάκο. Διότι ισάξιος με αυτούς ήταν ο Γρηγόρης Αυξεντίου.

Κάποιοι θα πουν, και τι είναι αυτή η «Πατρίδα» για την οποία θα θυσιάσουμε τη ζωή μας; Σίγουρα Πατρίδα δεν είναι η κυβέρνηση. Δεν είναι καν οι άνθρωποι και ο γεωγραφικός χώρος στον οποίο ζουν. Πατρίδα είναι κάτι πολύ προσωπικό για τον καθένα (...που έχει Πατρίδα). Συνηθίζω να σκέφτομαι σαν Πατρίδα την Ιστορία, την Θρησκεία και την Οικογένεια μου. Σε αυτές τις λέξεις περικλείονται οι αξίες και τα ιδανικά που με προσδιορίζουν ως Έλληνα και ως άνθρωπο.

Ας αφήσουμε την Ιστορία και την Θρησκεία. Ας δούμε την οικογένεια του Γρηγόρη. Με έναν πατέρα να βγαίνει από το νεκροτομείο όπου του ζήτησαν να αναγνωρίσει το νεκρό σώμα του γιου του με ένα πλατύ χαμόγελο. Τον είχε αναγνωρίσει από τις «χοντρές του κοκκάλες» αλλά χαμογελούσε μέχρι που απομακρύνθηκε διότι δεν ήθελε να τον δουν οι σκύλλοι να κλάιει. Με μία μάνα σύγχρονη Σπαρτιάτισσα, «αφού εν επαραδώθηκες, τζι έμεινες τζι εσκοτώθηκες, ας έσιεις την εφτζιή μου» . Καλύτερα μια χούφτα τιμημένη στάχτη παρά γονατισμένος ο γιόκκας μου... Η απόφαση του ήταν χαραγμένη μέσα στο DNA του!

Ο Γρηγόρης Αυξεντίου, ένας άνθρωπος γεμάτος ζωή, ένας άνθρωπος που ήθελε να ζήσει, εντούτις επέλεξε τον θάνατο. Έκρινε ότι η ζωή του την δεδομένη στιγμή είχε λιγότερη αξία από το καθήκον του προς την Πατρίδα. Άξιζε η θυσία του; Δεν έχω τα ανάστημα για να κρίνω, θα παραθέσω όμως μια φράση του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. «Όποιος δεν έχει βρει στη ζωή του κάτι για το οποίο θα πέθαινε, τότε δεν έχει τα προσόντα για να ζει». Φαίνεται ότι ο Γρηγόρης Αυξεντίου βρήκε αυτό το «κάτι». Όπως το βρήκε μερικές μέρες αργότερα και άλλος ένας «καταδικασθείς» σε σύμβολο. Ο Ευαγόρας Παλλικαρίδης. Γιατί ήταν Έλληνες αυτοί, ενώ εμείς... Είμαστε;

Διαβάστε περισσότερα...

Περί Πεζικού: Σύνθεση και οπλισμός μικρών κλιμακίων

Oπλίτες με σύγχρονο ιματισμό, στην ημερίδα με θέμα
«Ο Ρόλος και οι Προοπτικές του Πεζικού, στο Σύγχρονο
Επιχειρησιακό Περιβάλλον», που έλαβε χώρα στην ΣΠΖ.

Γράφει ο Ευστάθιος Παλαιολόγος

Συνέχεια του σημειώματος  Αναβαθμίζοντας το G-3

Στις Μονάδες Ελαφρού Επίλεκτου Πεζικού-Καταδρομών ισχύς σημαίνει Ομάδα-Διμοιρία. Αυτό ισχύει εν μέρει και για τις κλασσικές Μονάδες Πεζικού και Μηχανοκίνητου Πεζικού, αλλά εκεί η ισχύς πυρός προσδιορίζεται περισσότερο από τα βαρέα όπλα τους, τα πολυβόλα γενικής χρήσης και βαρέα, τους όλμους και τα αντιαρματικά καθώς επίσης και τον οπλισμό των ΤΟΜΠ και ΤΟΜΑ. Χωρίς να υποβαθμίζεται ο ρόλος του απλού τυφεκιοφόρου της Ομάδας Πεζικού τα βαρέα όπλα επιφέρουν την μέγιστη καταστροφή στον εχθρό είτε σε αμυντικές είτε σε επιθετικές επιχειρήσεις(πάντα στο επίπεδο του Πεζικού-δεν εξετάζονται οι αποστολές των έτερων Όπλων και Κλάδων) και οι τυφεκιοφόροι κάνουν αυτό για το οποίο προορίζονται που είναι να πλησιάσουν τον εναπομείνατα αντίπαλο και να τον εξουδετερώσουν σε αγώνα εκ του συστάδιν, δηλαδή η κύρια δουλεία τους είναι αρχίζει στα τελευταία μέτρα, με την υποστήριξη των βαρέων όπλων, ενώ μέχρι τότε τον αγώνα διεξάγουν κυρίως τα βαρέα όπλα με την υποστήριξη των τυφεκιοφόρων.

Οι Μονάδες Ελαφρού Επίλεκτου Πεζικού-Καταδρομών αντίθετα, δεν προορίζονται για τακτικό αγώνα παρά μόνο υπό προυποθέσεις(μικρή απειλή, κυρίως αρματική και πυροβολικού, δράση σε περιορισμένο τόπο και χρόνο, ευνοϊκοί εδαφικοί και κλιματολογικοί παράγοντες κλπ). Εκεί που οι εν λόγω Μονάδες αποδίδουν τα μέγιστα είναι σε αποστολές περιπολιακού χαρακτήρα και καταδρομών, με αναξάρτητη ή ημιανεξάρτητη και συνήθως αυτόνομη δράση των Διμοιριών ή και των Ομάδων. Σε αυτούς τους είδους τις επιχειρήσεις τεράστια σημασία παίζει η σύνθεση και ο οπλισμός των μικρών κλιμακίων. Τον μεγαλύτερο ρόλο όμως παίζει η ατομική ικανότητα και εκπαίδευση των χαμηλόβαθμων στελεχών και γενικά του στρατιώτη. Εδώ όμως θα περιοριστώ στην κατάθεση της δικής μου άποψης όσον αφορά την σύνθεση και τον οπλισμό.

Όπως εύκολα μπορεί να αντιληφθεί όποιος έχει εκπαιδευτεί σε τέτοιους είδους Μονάδες καθοριστικός παράγοντας είναι το βάρος του φόρτου κάθε στρατιώτη. Γι αυτό και για τέτοιου είδους Μονάδες η εισαγωγή οπλισμού μικρού διαμετρήματος, 5,56 ΝΑΤΟ εν προκειμένω, είναι άκρως απαραίτητη. Αυτό που συνήθως δεν λαμβάνεται υπ’ όψιν όταν αναφερόμαστε σε συγκρίσεις διαμετρημάτων είναι το βάρος των πυρομαχικών. Με ένα δεδομένο βάρος πυρομαχικών 5 κιλών(που είναι συνήθως το μέγιστο που μπορεί να μεταφερθεί από τον τυφεκιοφόρο δεδομένων και των λοιπών υλικών του φόρτου του) έχουμε για το 5,56χ45 περίπου 300 φυσίγγια σε γεμιστήρες(4,86 κιλά) ενώ για το 7,62χ51 140 φυσίγγια σε γεμιστήρες(5,20 κιλά). Περισσότερα πυρομαχικά σημαίνει περισσότερος χρόνος προς απόκτηση και διατήρηση της υπεροχής πυρός, είτε προς απομάκρυνση από την επαφή είτε προς προσέγγιση. Το ότι το 7,62 είναι πιο ισχυρό διαμέτρημα στις πλείστες των περιπτώσεων δεν έχει καμία απολύτως σημασία διότι την ουσιαστική υπεροχή του την εκδηλώνει πέραν των 300 μέτρων, απόσταση η οποία είναι πέραν των δυνατοτήτων των περισσότερων στρατιωτών την ώρα της μάχης. Οπότε, ξεκινώντας από το διαμέτρημα κρίνω το 5,56 ως απόλυτα ικανοποιητικό διαμέτρημα για την συντριπτική πλειοψηφία των εμπλοκών, δεδομένων των πλεονεκτημάτων του όσον αφορά το βάρος και την ευκολία χρήσης.

Αφού έχούμε καθορίσει το διαμέτρημα ας ασχοληθούμε με τα όπλα. Πολλές φορές υπερεκτιμούμε την αξία της μακριάς κάννης έναντι μια πιο βραχείας. Όσον αφορά το 5,56 μία κάννη 20 ιντσών(508χιλ) ουσιαστικά υπερέχει έναντι μια 14,5 ιντσών(370χιλ) σε ταχύτητα βολίδας σε δεδομένο βεληνεκές μόνο 50 μέτρα. Αν αυτά τα 50 μέτρα είναι τόσο σημαντικά στην αποστολή μας τότε ας εξετάσουμε μια μακρυά κάννη, αν όχι τότε ας εκμεταλευτούμε τα πλεονεκτήματα ενός πιο μαζεμένου όπλου και ας χρησιμοποιήσουμε μια αραβίδα. Το ίδιο ισχύει και για τα ελαφρά πολυβόλα που είναι και ένας από τους δύο συντελεστές ισχύος της Ομάδας.

Ο άλλος είναι τα βομβιδοβόλα. Ενσωματώνοντας ένα βομβιδοβόλο 40χ46 χιλ σε τυφέκιο ή αραβίδα, μπορεί να του προσθέτουμε βάρος και να το καθιστούμε πιο άβολο στην μεταφορά και την χρήση αλλά έχουμε άμεσα διαθέσιμη μια τρομερή ισχύ πυρός. Τέτοια όπλα πρέπει να έχουν επάρκεια πυρομαχικών για «να ρίχνουν συνέχεια» ακόμα και αν αυτή η επάρκεια είναι εις βάρος των φυσιγγίων του κυρίου οπλισμού.

Αναφερθήκαμε πιο πάνω στην υστέρηση του 5,56χ45 σε μεγαλύτερα βεληνεκή. Αυτό το κενό θα έρθει να καλύψει ένα ημιαυτόματο τυφέκιο ακροβολιστού, σε διαμέτρημα 7,62χ51. Ο χειριστής του, με την εξειδικευμένη εκπαίδευση και τα οπτικά του τυφεκίου του θα μπορεί να εμπλέξει με ακρίβεια στόχους σε μεγαλύτερα βεληνεκή, ενώ, καθότι ημιαυτόματο, θα συμβάλει την Ομάδα και στις πιο κοντινές εμπλοκές.

Απαραίτητη προυπόθεση για την μέγιστη εκμετάλευση των δυνατοτήτων του φορητού οπλισμού είναι η πληρότητα των παρελκομένων του. Όλος ο οπλισμός πρέπει να έχει ένα μέσο ημερήσιας σκόπευσης(πέραν των σταθερών σκοπευτικών) και ένα μέσο νυχτερινής σκόπευσης. Τέτοια είναι τα σκοπευτικά ερυθρής κουκίδας, με ή χωρίς την χρήση προσαρτημάτων χ3, όπως οι Aimpoint και EOTech, οι διόπτρες γενικής χρήσης όπως η ACOG και η Spectre DR, και διόπτρες για όπλα ακριβείας όπως η PM της Schmidt & Bender. Για νυχτερινή σκόπευση πιστεύω η μίξη λύσεων υπέρυθρου LASER, διοπτρών νυχτερινής όρασης και θερμικών διοπτρών σε συνδιασμό με διόπτρες νυχτερινής όρασης για το σύνολο των στρατιωτών μεγιστοποιεί τα πλεονεκτήματα ελαχιστοποιώντας τα μειονεκτήματα του κάθε είδους.

Επίσης, για την φύση του αγώνα που πιθανόν να διεξάγουν τέτοιες Μονάδες παρελκόμενα όπως εμπρόσθιες χειρολαβές και αορτήρες μάχης δεν πρέπει να παραγνωρίζονται.

Βαρύτερα όπλα όπως πολυβόλα γενικής χρήσης ή ελαφρά πολυβόλα 7,62χ51χιλ, αντιαρματικοί εκτοξευτές, όλμοι 60χιλ τύπου Commando και άλλα, όπως ίσως τυφέκια Ελευθερου Σκοπευτή 0,338’ και 0,50, πολλαπλά βομβιδοβόλα, κατευθυνόμενα αντιαρμαρτιά βλήματα κλπ πρέπει να κρατούνται σε επίπεδο Διμοιρίας ή Λόχου για να μην βαραίνουν την Ομάδα.

Και τώρα στην σύνθεση, όπως την φαντάζομαι. Λαμβάνω υπ’ όψιν ότι ο αριθμός των στρατιωτών στην Ομάδα είναι καθοριστικός παράγοντας ισχύος αλλά επίσης ότι μεγάλος αριθμός σημαίνει και δυσχερέστερη διοίκηση και έλεγχος.

Μια Ομάδα δέκα αντρών, αποτελούμενη από ένα στοιχείο διοίκησης με τον Ομαδάρχη και των Ακροβολιστή(υπό τον άμεσο έλεγχο του Ομαδάρχη) και δύο ισοδύναμες ημιομάδες αποτελούμενες έκαστη από έναν επικεφαλή(ημιομαδάρχη), ένα βομβιστή(με συνδιασμό τυφεκίου-βομβιδοβόλου), ένα οπλοπολυβολητή(με ελαφρύ πολυβόλο) και ένα τυφεκιοφόρο(πιθανόν βοηθός οπλοπολυβολητή ή σκοπευτής ακριβείας με πχ ACOG).

Επίσης, σε επίπεδο Διμοιρίας, μια Ομάδα Υποστήριξης με δύο ελαφρά πολυβόλα 7,62χιλ και δύο ελαφρούς αντιαρματικούς εκτοξευτές(σύνολο 8 άντρες) και ένα στοιχείο διοίκησης Διμοιρίας με τον Διμοιρήτη, το Βοηθό Διμοιρήτη και τον Διαβιβαστή.

Πρέπει σε επίπεδο Ομάδας να υπάρχει τουλάχιστον ένας άριστα εκπαιδευμένος στην κλήση, παρατήρηση και διόρθωση πυρών υποστήριξης(όλμοι, πυροβολικό και αεροπορία), ιδανικά ο Ακροβολιστής και ένας ή δύο άντρες εκπαιδευμένοι στις Α’ Βοήθειες μάχης(Combat Life Saver). Στην Διμοιρία πρέπει να υπάρχει στοιχείο ΠΑΠ και στοιχείο Νοσοκόμων Μάχης(όχι τραυματιοφορέων...). Η Διμοιρία ενισχύεται κατά περίπτωση από τον Λόχο με βαρύτερα όπλα αν αναγκαιούν.

Με την παραπάνω σύνθεση έχουμε κλιμάκια ικανά για ανεξάρτητη ή ημιανεξάρτητη δράση σε ποικιλία σεναρίων επιχειρήσεων. Σκοπός της ανάρτησης, που ασφαλώς δεν διεκδικεί το αλάθητο, είναι η πρόσκληση-πρόκληση σε συζήτηση και κατάθεση διαφορετικών απόψεων.

Σχετικά άρθρα:

Αναβαθμίζοντας το G-3
Μάχη της Κύπρου : Τακτική μικρών κλιμακίων
Περί Πεζικού..
Περί Ελαφρού Πεζικού

Διαβάστε περισσότερα...

Περί Πεζικού: Αναβαθμίζοντας το G-3

To γνώριμο G-3 με σκοπευτικό EoTech.
(φωτ: Aegeanhawk)

Του Ευστάθιου Παλαιολόγου

Ο Ελληνικός Στρατός, όπως και η Εθνική Φρουρά, με τα οικονομικά δεδομένα που ισχύουν σήμερα, ουσιαστικά δεν έχουν ελπίδες αντικατάστασης του φορητού οπλισμού των Μονάδων τους στο προβλεπτό μέλλον. Αν και οι ανάγκες είναι δεδομένες, εντούτοις πρέπει να είμαστε ρεαλιστές. Το G-3 θα είναι εδώ για πολλά χρόνια ακόμα. Τι θα μπορούσε να γίνει; Πολλά, πολλά ουσιαστικά και φτηνά!

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με την σειρά. Οι περισσότεροι δυτικοί στρατοί σήμερα χρησιμοποιούν οπλισμό διαμετρήματος 5,56x45 ΝΑΤΟ. Το διαμέτρημα αυτό έχει δεχτεί πολλή κριτική τελευταίως, ειδικά «διαδικτυακή», ως αναποτελεσματικό και ανεπαρκές. Η κριτική αυτή «στηρίζεται» σε διδάγματα κυρίως από το Αφγανιστάν όπου μαρτυρίες στρατιωτών λένε ότι απέτυχαν να σκοτώσουν τον αντίπαλο τους παρόλο που του επέφεραν πολλαπλά πλήγματα. Δεν θα επεκταθώ περισσότερο στο θέμα, απλά θα καταθέσω την άποψη μου. Όλα τα διαμετρήματα φορητού οπλισμού αποτελούν συμβιβασμούς ενός αριθμού παραγόντων όπως είναι η ισχύς, το βάρος, η ανάκρουση, το βεληνεκές κλπ. Πιστεύω ότι το 5,56x45 είναι ένα καθόλα ικανοποιητικό διαμέτρημα. Σίγουρα δεν είναι το πιο ισχυρό. Σίγουρα δεν έχει την καλύτερη απόδοση σε μεγάλα βεληνεκή, αλλά, είναι άριστος συμβιβασμός για αυτό που πρόκειται να εξυπηρετεί. Να είναι το διαμέτρημα του φορητού οπλισμού του πεζού στρατιώτη. Ο οποίος πεζός, σε ένα συμβατικό πόλεμο όχι μόνο δεν μπορεί να πετύχει στόχους σε μεγάλα βεληνεκή, δεν μπορεί καν να τους δει. Οπότε προέχει γι αυτόν το ΒΑΡΟΣ και η ευκολία χρήσης.

Αφήνουμε όμως το 5,56x45 (οι Ελλαδίτες Καταδρομείς ευτυχώς το έχουν, ελπίζω να τους ακολουθήσουν και οι Κύπριοι Καταδρομείς). Η μεγάλη μάζα του ΕΣ χρησιμοποιεί το 7,62x51 ΝΑΤΟ με το G-3. Αυτό είναι δεδομένο και θα είναι για πάρα πολλά χρόνια ακόμη. Πως θα μπορούσαμε να βελτιώσουμε την απόδοση του G-3 και σαν επακόλουθο την φονικότητα της Ομάδας Πεζικού; Κύριο μειονέκτημα του G-3, πέραν από το βάρος των πυρομαχικών του, είναι το βάρος του ίδιου του όπλου, αλλά γι αυτό πολύ λίγα μπορούν να γίνουν.

Εκεί που θα πρέπει να εστιαστεί η όποια προσπάθεια «εκσυγχρονισμού» του είναι στον τομέα της σκόπευσης. Τα σταθερά σκοπευτικά του G-3, αν και παρέχουν την δυνατότητα εξαιρετικής ακρίβειας, εντούτοις είναι δύσκολα στην χρήση ειδικά από ένα κληρωτό στρατιώτη που δεν θα έχει πολλές ευκαιρίες εξάσκησης.

Σουηδός στρατιώτης με το AK4B (Τοπικά τροποποιημένη έκδοση του Η&K G3A3). Απουσιάζουν τα σταθερά σκοπευτικά τα οποία αντικατέστησε σκοπευτικό βοήθημα Aimpoint επί ράγας picatinny. Διακρίνεται brass catcher (συλλέγει τους κάλυκες) και πώμα αερίων για εκπαίδευση με αβολίδωτα (αντί για το κλασσικό μπαμ-μπαμ του ΕΣ..) Οικονομία (σε χαλκό) και αποτελεσματικότητα (στην εκπαίδευση)

Η λύση είναι τα οπτικά βοηθήματα ταχείας σκόπευσης. Οι διόπτρες ερυθρής κουκίδας ή red dot στα νεοελληνικά... Για όσους έχουν χρησιμοποιήσει παρόμοιες συσκευές δεν χρειάζεται περαιτέρω εξήγηση. Απλοποιούν την διαδικασία σκόπευσης καθότι ο σκοπευτής εστιάζει πλέον σε ένα και μόνο επίπεδο, αυτό του στόχου. Αντίθετα, με τα σταθερά σκοπευτικά χρειάζεται να ευθυγραμμίσεις τον στόχο με την ακίδα και το κλεισιοσκόπιο. Αυτή η διαδικασία οδηγεί και στα περισσότερα λάθη στη σκόπευση. Με τις διόπτρες ερυθρής κουκίδας η διαδικασία απλοποιείται στον μέγιστο βαθμό καθώς το μόνο που έχει να κάνει ο σκοπευτής είναι να φέρει την κουκίδα επί του στόχου, έχοντας και τα δύο στο ίδιο εστιακό επίπεδο.

Οι προσφερόμενες λύσεις στην αγορά είναι πάρα πολλές. Στον δυτικό κόσμο έχουν επικρατήσει κυρίως δύο εταιρείες. Η σουηδική Aimpoint με τα ομώνυμα σκοπευτικά και η αμερικανική ΕΟΤech με τα Holosight. Και τα δύο χαρακτηρίζονται από πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα. Μεγάλο πλεονέκτημα της σουηδικής εταιρείας είναι η μεγάλη διάρκεια λειτουργίας των σκοπευτικών χωρίς αλλαγή της μπαταρίας, που φτάνει μέχρι και τις 80,000 ώρες σε λειτουργία ημέρας ή τις 500,000 σε διαμόρφωση για χρήση από Διόπτρες Νυχτερινής Όρασης. Επίσης είναι πολύ απλής κατασκευής και στιβαρότατες. Οι αμερικάνικες, αντίστοιχα, προσφέρουν πιο καλό σκοπευτικό, συνήθως με κύκλο 65 ΜΟΑ και κουκίδα ενός ΜΟΑ στο κέντρο(οι Aimpoint έχουν συνήθως κουκίδα 2 ή 4 ΜΟΑ). Θεωρούνται όμως πιο «εύθραυστες» και περισσότερο «ενεργοβόρες»(10,000 ώρες στηνκαλύτερη περίπτωση. Γενικά όμως και τα δύο σκοπευτικά αντέχουν στην σκληρή χρήση (soldierproof).


Βολή Εθνοφύλακα με τροποποιημένο G-3A4 το οποίο φέρει σκοπευτικό EOTech, και άλλα καλούδια όπως ράγες piccatiny στο χειροφυλακτήρα, δίποδα και χειρολαβή. Η Εθνοφυλακή μας δείχνει τον δρόμο.. (βίντεο AegeanHawk)

Πέραν της απλοποίησης της διαδικασίας και της δραματικής αύξησης της ταχύτητας σκόπευσης, αυτά τα σκοπευτικά προσφέρουν κουκίδα απαλλαγμένη από το φαινόμενο της παράλλαξης, πράγμα που σημαίνει ότι οπουδήποτε μες την διόπτρα βλέπουμε την κουκίδα, εφόσον αυτή είναι πάνω στο στόχο τότε η σκόπευση μας είναι σωστή. Επίσης η δυνατότητα σκόπευσης και με τα δύο μάτια ανοιχτά βελτιώνει την αντίληψη της τακτικής κατάστασης από τον σκοπευτή και επιτρέπει μια πιο φυσική θέση του κεφαλιού κατά την βολή.

Υπάρχουν φυσικά και άλλες εταιρείες με παρόμοια σκοπευτικά, όπως οι ισραηλινές Meprolight και ΙΤL, ή η γερμανική Carl Zeiss, καθώς και ανατολικοευρωπαϊκές και ασιατικές, με λιγότερο γνωστά και αποδεκτά προϊόντα. Στο τομέα αυτό θα μπορούσαν κάλλιστα να δραστηριοποιηθούν και Ελληνικές εταιρίες, προσφέροντας μια αμιγώς εθνική λύση με προφανή πλεονεκτήματα.

Οι ανωτέρω διόπτρες ερυθρής κουκίδας, πέραν της χαμηλής τιμής τους, μπορούν να προσαρμοστούν πολύ εύκολα σε ένα G-3 μέσω μια απλής βάσης Picatinny χαμηλού προφίλ. Συνήθως, αφότου προσαρμοστεί στο τυφέκιο, το σκοπευτικό θα μηδενιστεί στα 200 ή 300 μέτρα. Με αυτόν τον μηδενισμό θα έχουμε όλες μας τις βολές επί του στόχου(από τον λαιμό μεχρι τον ομφαλό) ανεξαρτήτως απόστασης μέχρι τα 400 μέτρα εφόσον σκοπεύουμε το κέντρο μάζας(τρίγωνο που σχηματίζεται από την βάση του λαιμού και το δεξί και αριστερό στήθος). Φυσικά εδώ μπαίνει στην εξίσωση ο πλέον καθοριστικός παράγοντας, αυτός της ρεαλιστικής εκπαίδευσης.

Κλασσικό παράδειγμα προσθήκης σκοπευτικών ερυθρής κουκίδας σε G3 αποτελούν τα σουηδικά ΑΚ4 στα οποία ενσωματώθηκε σε βάση Picatinny μια διόπτρα Aimpoint, μάλιστα αφαιρέθηκαν τελείως τα σταθερά σκοπευτικά. Ως αποτέλεσμα, ο Σουηδικός Στρατός αναγκάστηκε να δυσκολέψει τα τεστ καθορισμού επιπεδου σκοπευτικής ικανότητας, διότι μετά την εισαγωγή της Aimpoint διαπιστώθηκε ότι όλοι οι σκοπευτές κατατάσονταν ακούραστα στο μέγιστο από τα 3 επίπεδα που ίσχυαν. Τα σκοπευτικά ερυθρής κουκίδας βελτιώνουν θεαματικά την απόδοση της Ομάδας Πεζικού επιτρέποντας γρήγορα και απότελεσματικά πυρά σε συνθήκες έντονου στρες (τονίζω τον παράγοντα ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ). Με την σημερινή οργάνωση, και με δεδομένα τα έξι G-3 σε κάθε Ομάδα Πεζικού (οι δύο φέρουν Minimi), εάν υποθέσουμε ότι ένα από τα έξι θα έχει κάποια διόπτρα ακροβολιστού τότε χρειάζονται πέντε σκοπευτικά ανά Ομάδα.

Φυσικά μπορεί η βελτίωση να συνεχιστεί περιλαμβάνοντας προσαρτήματα X3 για κάποια από τα σκοπευτικά ερυθρής κουκίδας, χειροφυλακτήρες με ράγες Picatinny για προσαρμογή σκοπευτικών LASER ή εμπρόσθιων χειρολαβών (που αποδεδειγμένα βελτιώνουν και αυτές κατά πολύ την ευστοχία των βολών), βελτιωμένα κοντάκια ή έστω την αντικατάσταση των  «Α4» από κοινά «Α3», πλαστικές θήκες σκανδάλης με αμφιδέξιο μοχλό επιλογής πυρός και ασφαλείας, αορτήρες μάχης ενός ή δύο σημείων, και πολλά άλλα. Αυτά είναι σχετικά φτηνές λύσεις που όμως βελτιώνουν κατά πολύ την εργονομία του όπλου και ταυτόχρονα μπορούν πολύ εύκολα να παραχθούν στην Ελλάδα. Με ένα κόστος μικρότερο από 500 Ευρώ ανά όπλο, συμπεριλαμβανομένης μια εργοστασιακής συντήρησης (φωσφάτωση, πιθανή αλλαγή κάννης και λοιπών φθαρμένων εξαρτημάτων).

Σχετικά άρθρα:

Εσύ κύριε Υπουργέ/Αρχηγέ/Διοικητή/Μόνιμο Στέλεχος..
Basic Soldiering
Περί θητείας
Περί Πεζικού
Τρικυμία εν κρανίω στο ΥΠΕΘΑ

Διαβάστε περισσότερα...

Ερμηνεύοντας την Πραξούλλα-Παραφράζοντας τον Ρέιγκαν

του Ευστάθιου Παλαιολόγου

Σε πρόσφατη τηλεοπτική της εμφάνιση η κυρία Πραξούλλα Αντωνιάδου σέρβιρε την γνωστή καραμέλα, μα θα στείλουμε τα παιδιά μας στον πόλεμο, να τα σκοτώσει ο Αττίλας;! Όχι, πρέπει να λύσουμε το κυπριακό πάση θυσία. Αυτά που προτείνουν οι «απορριπτικοί» (βλέπε Λιλλίκας, τασσικό ΔΗΚΟ) μας ωθούν σε νέα ’74... Είναι το χιλιοειπομένο από την λεγόμενη σχολή των ρεαλιστών «Δηλαδή τι θέλετε, να κάνουμε πόλεμο;».

Θα αφήσω τον Ρέιγκαν να τους απαντήσει. Ας μου επιτρέψει να παραφράσω τα λόγια του. Αυτό που μας προτείνετε κυρία Πραξούλα και λοιποί «ρεαλιστές»(ΔΗΣΥ-ΑΚΕΛ) είναι η πολιτική του κατευνασμού. Ο εξευμενισμός του Θηρίου με ότι ζητήσει για να μης μας κάνει άλλο κακό. Ότι αν πάρει η Τουρκία όλα όσα ζητά θα μάθει στο τέλος να μας αγαπά. Λένε ότι οι «απορριπτικοί» προτείνουν απλοϊκές λύσεις σε περίπλοκα προβλήματα και τους κολλούν την πινακίδα του πολεμοχαρή. Ίσως. Ίσως οι λύσεις να είναι απλές. Δύσκολες αλλά απλές.


Δεν μπορείς να εξαγοράσεις την ελευθερία και την ασφάλεια. Δεν μπορούμε να διαπράξουμε μια τόσο μεγάλη ατιμία όπως να πούμε στους πρόσφυγες και τους εγκλωβισμένους και στους συγγενείς των νεκρών και των αγνοουμένων, παρατείστε τα όνειρα σας για ελευθερία και δικαιοσύνη διότι εμείς είμαστε πρόθυμοι, προκειμένου να σώσουμε το τομάρι μας, να έρθουμε σε οποιαδήποτε συμφωνία με τον φονιά και τον δεινάστη σας.

Ας βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους. Δεν υπάρχει διαφωνία ανάμεσα στην επιλογή μεταξύ του πολέμου και της ειρήνης. Υπάρχει όμως μόνο ένας εγγυημένος τρόπος να επιτύχεις την ειρήνη, και μάλιστα στο επόμενο δευτερόλεπτο. Να παραδωθείς!

Ασφαλώς υπάρχει κίνδυνος σε οποιαδήποτε επιλογή κάνεις πέραν της παράδωσης. Όμως, μεγαλύτερος κίνδυνος υπάρχει αν ακολουθήσεις την πολιτική του κατευνασμού. Η πολιτική του κατευνασμού δεν είναι η επιλογή μεταξύ πολέμου και ειρήνης, αλλά αγώνα και υποδούλωσης. Αν συνεχίσουμε με την πολιτική του κατευνασμού και της υποχώρησης στην κάθε απαίτηση των Τούρκων στο τέλος θα έρθουμε αντιμέτωποι με την τελική επιλογή, το τελεσίγραφο. Και τότε; Οι Τούρκοι γνωρίζουν ότι όταν έρθει εκείνη ώρα, του τελεσίγραφου, η υποδούλωση μας θα είναι εθελοντική, διότι μέχρι τότε θα έχουν καταφέρει να μας εξασθενήσουν ηθικά, πνευματικά, οικονομικά, θα έχουν καταφέρει να εξαλείψουν κάθε ικμάδα αγωνιστικότητας. Και το γνωρίζουν αυτό διότι ακούν από ανάμεσα μας τις φωνές των «ρεαλιστών», της «λύσης με κάθε θυσία», το «καλύτερα Τούρκος παρά νεκρός», ή, το «προτιμώ να ζώ γονατιστός παρά να πεθάνω όρθιος». Και σε αυτά κρύβεται ο πραγματικός κίνδυνος του πολέμου. Διότι αυτές οι φωνές δεν εκφράζουν όλους μας.

Οι πιο πολλοί από εμάς γνωρίζουν ότι δεν υπάρχει ζωή τόσο όμορφη και ειρήνη τόσο γλυκιά που να αξίζει τα δεσμά της σκλαβιάς. Αν δεν υπάρχει τίποτα στη ζωή που να αξίζει αγώνα και θυσία πότε ξεκίνησε να ισχύει αυτό; Μόνο ενώπιον του σημερινού εχθρού; Μήπως οι Μαραθωνομάχοι έπρεπε να υποχωρήσουν βλέποντας την Περσική στρατιά; Μήπως θα έπρεπε ο Λεωνίδας να παραδώσει γη και ύδωρ; Ο Παλαιολόγος μήπως θα έπρεπε να επιλέξει την φυγή στην Πελοπόννησο; Οι αγωνιστές του 1821, του 1912, του 1940, του 1955; Οι αγωνιστές της μακραίωνης ιστορίας μας δεν ήταν ηλίθιοι, ούτε και πολεμοχαρείς. Οι τιμημένοι μας νεκροί δεν έχυσαν μάταια το αίμα τους. Που βρίσκεται λοιπόν ο δρόμος της ειρήνης. Τελικά η απάντηση είναι απλή.
Όλοι μας να βρούμε το θάρρος να δηλώσουμε στους εχθρούς μας, «υπάρχει ένα τίμημα το οποίο δεν θα καταβάλουμε», «υπάρχει μια γραμμή την οποία δεν θα σας επιτρέψουμε να διαβείτε». Ειρήνη μέσω της ισχύος. Ισχύς διπλωματική, ισχύς στρατιωτική, ισχύς οικονομική. Αλλά και ισχύς ηθική και ισχύς στην παιδεία.

Είτε θα διαφυλάξουμε την Πατρίδα για τους απογόνους μας με κάθε κόστος είτε θα καταδικάσουμε τα παιδιά μας στο σκοτάδι και την σκλαβιά.

Ο Ουϊνστον Τσώρτσιλ είχε πεί ότι όλα τα μεγάλα πράγματα της ζωής είναι και απλά και τα πιο πολλά μπορείς να τα περιγράψεις με μια μόνο λέξη. Ελευθερία, Δικαιοσύνη, Τιμή, Αξιοπρέπεια, Καθήκον, Ελπίδα.

Ευστάθιος Παλαιολόγος

Διαβάστε περισσότερα...

Άμες δε γ΄εσόμεθα πολλώ κάρονες

Του Ευστάθιου Παλαιολόγου

«Άμες δε γ΄εσόμεθα πολλώ κάρονες». Το είδα σε μια επίσκεψη μου στη Σχολή Μονίμων Υπαξιωματικών να είναι γραμμένο σε μία πινακίδα. Μακάρι να πρόσεχα περισσότερο την κυρία Μαρία στο μάθημα των Αρχαίων Ελληνικών. Στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα... Ξεπέρασα την ντροπή της άγνοιας μου και ρώτησα ένα από τους Μαθητές της Σχολής να μου εξηγήσει το νόημα. «Εμείς θα γίνουμε πολύ καλύτεροι σας» μου είπε.

Ψάχνοντας το περισσότερο έμαθα ότι προέρχεται από την αρχαία Σπάρτη. Απ’ ότι κατάλαβα ήταν κάτι σαν υπόσχεση των νεότερων προς τους παλιότερους, ότι τα δικά τους κατορθώματα θα επισκίαζαν τα παλαιότερα. Θυμήθηκα αμέσως το άλλο, στον όρκο των Αθηναίων εφήβων, «την πατρίδα ουκ ελάττω παραδώσω, πλείω δε και αρείω όσης αν παραδέξωμαι». Το πρώτο μέρος διατυμπανιζόταν εδώ στην Κύπρο την δεκαετία του ’90, αλλά αυτός που το διατυμπάνιζε, «ξεχνώντας» το δεύτερο μέρος, ορκιζόταν μετά από χρόνια στο Ιερό Ευαγγέλιο όχι μόνο να την παραδώσει απλά μικρότερη αλλά ελάχιστη!

Ας τα αφήσουμε όμως αυτά. Θα επανέλθω στον αρχικό μου συλλογισμό. Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι έπαιρνα όρκο ότι θα γίνουν καλύτεροι των προκατόχων τους και θα παραδώσουν καλύτερη και την πατρίδα τους. Σε μια εποχή που οι όρκοι σήμαιναν κάτι! Γιατί και σήμερα πολλοί παίρνουν όρκους αλλά τους πατούν στην πρώτη ευκαιρία.
Πως και τα θυμήθηκα όλα αυτά; Λόγω των ημερών. Οι δύο επετείοι, 25η Μαρτίου και 1η Απριλίου, κάθε χρόνο μου φέρνουν ένα κόμπο στο λαιμό, ένα βάρος στο στήθος. Κάποιοι θα μου πούν ότι θα έπρεπε να νιώθω υπερηφάνεια. Δεν μπορώ όμως. Νιώθω πολύ μικρός και ασήμαντος για να νιώσω υπερήφανος. Προσπαθώ να φέρω τον εαυτό μου στην θέση των αγωνιστών του 1821 και του 1955. Σκέφτομαι τι θα έκανα εγώ, πως θα αντιδρούσα. Με πιάνουν τα κλάματα γιατί απλά επιβεβαιώνω την ανεπάρκεια μου.

Καραϊσκάκης, Ανδρούτσος, Κολωκοτρώνης, Μιαούλης, Διάκος, Μπουμπουλίνα, Κανάρης, και τόσοι άλλοι, και πιο πρόσφατα οι όμαιμοι, και ομόγλωσσοι και ομόθρησκοι τους Αυξεντίου, και Μάτσης, και Παλλικαρίδης, και Δράκος, και Πίττας και τόσοι άλλοι!

Ίσως η πιο καλή μέθοδος για να ξεκινήσουμε να αντιλαμβανόμαστε το μεγαλείο τους είναι να κατανοήσουμε ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν ήταν κάτι το εξωπραγματικό και το απόκοσμο, αλλά απλοί και συνηθισμένοι άνθρωποι, με προσωπικά πάθη, με έρωτες, με φιλοδοξίες, με οικογένειες με χίλιους λόγους να θέλουν να ζήσουν. Που όμως όταν τους χρειάστηκε η Πατρίδα και το Έθνος, τα έβαλαν όλα στην άκρη, ακόμα και αυτή την ίδια την βιολογική τους επιβίωση. Το είπε καλύτερα ο Στήβεν Πρέσφιλντ, ο συγγραφέας του «Οι πύλες της φωτιάς». Ότι ο καλύτερος τρόπος να εκτιμήσουμε το εύρος της θυσίας των 300 είναι να καταλάβουμε ότι 300 συνηθισμένοι άνθρωποι κίνησαν προς τον βέβαιο θάνατο τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι, όχι γιατί είχαν αυτοκτονικές τάσεις, αλλά γιατί το χρέος προς την Πατρίδα και τους απογόνους τους υπερίσχυε στην κρίση τους της αγάπης τους για τη δική τους ζωή.

Είμαι εγώ άξιος να συγκριθώ μαζί τους; Ούτε στα πιο τρελλά μου όνειρα. Το μέγεθος της δειλίας μου και η ιδιοτέλεια μου δεν μου το επιτρέπουν. Η γενεά μου καθόλου καλύτερη δεν είναι από την προηγούμενη. Και το τραγικό είναι ότι η προηγούμενη ήταν ήδη αρκούντως καταστρεπτική για τον τόπο. Τρομάζω στην ιδέα ότι είμαι ανάξιος να παραδώσω στα παιδιά μου μια καλύτερη Πατρίδα, ένα καλύτερο μέλλον. Τρομάζω στην σκέψη ότι το ηρωϊκό αίμα των αγωνιστών του ’21 και του ’55 πήγε άδικα χαμένο. Τρομάζω όταν διαπιστώνω ότι σε ελάχιστο χρόνο καταστρέψαμε ότι χιλιετίες θυσιών έκτισαν.

Αντιλαμβάνομαι φυσικά ότι πάντα υπήρχαν περιόδοι εθνικής απαξίωσης και «καταποντισμού», ακόμα και οι περιόδοι των αγώνων μαστίζονταν από τα εγγενή ελληνικά πάθη, της διχόνοιας, της ζηλοφθονίας και της προδοσίας.Ίσως από αυτό μόνο να αντλώ μια ελάχιστη ελπίδα. Ότι και στο παρελθόν ο Ελληνισμός έφτασε ένα βήμα από τον αφανισμό αλλά σαν άλλος Φοίνικας αναγεννήθηκε από τις στάχτες του. Όμως η σημερινή κατάπτωση μου φαίνεται ότι θα είναι η τελειωτική. Δεν βλέπω να υπάρχει ελπίδα στον ορίζοντα του Ελληνισμού. Κάποιοι έχουν, έχουμε, συστηματικά καταστρέψει την μαγιά, τις ρίζες.

Εδώ στην εσχατιά του σημερινού Ελληνισμού, με τους εχθρούς, ημεδαπούς και αλλοδαπούς, από χρόνια εντός των πυλών, τα πράγματα σε μένα φαντάζουν ακόμα χειρότερα. Σήμερα εκτοξεύονται ατάκες όπως «δεν υπάρχουν λιγότερο και περισσότερο πατριώτες».

Και όμως.

Το ίδιο πατριώτης είσαι εσύ που το εκστόμισες με τον με τον Αθανάσιο Διάκο μπροστά στο παλλούκι; Είσαι το ίδιο πατριώτης με τον Κανάρη να πλέει με το καϊκι του ανάμεσα στην τουρκική αρμάδα; Με τον λουσμένο στην βενζίνη Αυξεντίου; Με τον Παλλικαρίδη να τραγουδά τον Ύμνο προς την Ελευθερία με την αγχόνη περασμένη στο λαιμό του;

Αν δεν μπορούμε να τους φτάσουμε, το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να μην τους εξευτελίζουμε προσπαθώντας να συγκριθούμε μαζί τους. Ναι, ήταν περισσότερο πατριώτες από εμάς. Πολύ περισσότερο. Ζούμε από τους καρπούς των δικών τους θυσιών. Απολαμβάνουμε την ελευθερία που αυτοί μας δώρισαν με κόστος την δική τους ελευθερία, αρτιμέλια και ζωή. Απομιζούμε τους χυμούς του Δέντρου της Ελευθερίας που το δικό τους αίμα πότισε. Σαν παράσιτα. Σαν παράσιτα που θα σκοτώσουν στο τέλος τον ξενιστή τους.

Ο Θεός έριξε καλό σπόρο στα χώματα του Ελληνισμού. Σπάνια όμως βλάστά. Συνήθως τον πνίγουν τα ζιζάνια. Η δική μου γενιά μόνο ζιζάνια φύτρωσε. Ας ελπίσουμε ότι η γενιά των γιών μου και οι όσες επόμενες θα καλλιεργήσει ξανά τα ηρωικά και αγωνιστικά ιδεώδη του παρελθόντος. Η δική μου απέτυχε. Συγγνώμη!

Διαβάστε περισσότερα...

Οι μαμμάδες κι η θητεία των μωρών

Του Ευστάθιου Παλαιολόγου

Είναι θλιβερό. Διότι περί κατάντιας πρόκειται. Η Κύπρος είναι, ίσως, η μοναδική χώρα στον κόσμο όπου υπάρχει ΠΕΜΣΕ-Παγκύπρια Ένωση Μητέρων και Συζύγων Εθνοφρουρών! Δηλαδή στην Κύπρο υπάρχει μια οργάνωση «νταντεύματος» των «στρατιωτών»! Αυτών που θα έπρεπε να προστατεύουν όλους τους υπόλοιπους...

Ο Όργουελ είχε γράψει ότι «οι άνθρωποι κοιμούνται ήσυχοι τις νύχτες γνωρίζοντας ότι σκληροτράχηλοι άντρες στέκονται έτοιμοι να σκοτώσουν για να τους προστατέψουν».

Στην Κύπρο δεν ισχύει αυτό. Οι «προστάτες» μας χρειάζονται προστασία! Προστασία από τι;! Μα από τους «κακούς» αξιωματικούς. Που μέρα νύχτα ξημεροβραδυάζονται εφευρίσκοντας τρόπους να βασανίσουν και να αδικήσουν τα «μωρά» μας! Τα μωρά μας που «χάνουν δύο χρόνια από τη ζωή τους» υπηρετώντας την Πατρίδα.

Σε λίγες μέρες ξεκινά η κατάταξη της καινούριας ΕΣΣΟ. Έτυχε να παρακολουθήσω μια σχετική ενημερωτική εκπομπή στην τηλεόραση. Και το 90% των τηλεθεατών που τηλεφώνησαν για να κάνουν παρέμβαση ήταν γυναίκες. Μαμμάδες και... γιαγιάδες! Τα μωρά των οποίων είναι στα πρόθυρα του... εξευτελισμού και της καταδίκης να υπηρετήσουν την Πατρίδα τους.

Χαρακτηριστική περίπτωση μία κυρία που δήλωνε κατ’ επανάληψη ότι δεν θέλει τα παιδιά της να καταταγούν διότι δεν χρωστά τίποτα σε αυτή την πατρίδα. Μόνη της τα γέννησε, τα μεγάλωσε, τα σπούδασε κλπ και αρνείται να χαραμίσουν δύο χρόνια της ζωής τους υπηρετώντας την πατρίδα στην οποία δεν χρωστούν τίποτε. Δεν θα επιχειρήσω καν να της εξηγήσω τι χρωστά και τι όχι, είναι ανώφελο. Απλά να σημειώσω ότι προφανώς η συγχυσμένη αυτή κυρία έχει μπερδέψει την Πατρίδα με τις εκάστοτε κυβερνήσεις.

Η κυπριακή κοινωνία ψάχνει εναγωνίως τρόπους να μην υπηρετούν τα μωρά της. Μείωση θητείας, να προσληφθούν επαγγελματίες, να γίνει αναδιοργάνωση, να έχουμε ενα μικρό και ευέλικτο στρατό και χίλια άλλα σενάρια που το μόνο που δείχνουν, πέραν της ασχετοσύνης περί άμυνας αυτών που τα εκτοξεύουν, είναι ότι κανένα ενδιαφέρον δεν έχουν για τη ασφάλεια και την ελευθερία της χώρας αυτής. Δεν θέλουμε να έχουμε μέρος της ευθύνης της άμυνας της χώρας. Είναι χάσιμο χρόνου. Θα μπορούσαμε να κερδίζαμε λίρες... ευρώ τώρα, αντί να υπηρετούμε αχρείαστα την πατρίδα μας.

Προφανώς οι δικοί μας νέοι είναι ανίκανοι ή, πιο σωστά, υπερβολικά κακομαθημένοι και μαμμόθρευτοι για να πιάσουν όπλο στα χέρια τους. Νέοι χωρών που εμείς κοροϊδεύουμε ή κοιτάμε αφ’ υψηλού, 17, 18, 19 χρονών, πολεμούν και προωθούν τα συμφέροντα της πατρίδας τους χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τα σπίτια τους σε πολέμους που οι πολιτικοί τους ή όποια άλλη δικαιολογία θέλετε, τους έχουν εμπλέξει χωρίς να έχουν την ανάγκη από ΠΕΜΣΕ. Οι δικοί μας νέοι καλούνται να υπηρετήσουν τα σπίτια και τις οικογένειές τους και «χάνουν τον καιρό τους».

Οι αδαείς φυσικά θα πουν «αυτοί έχουν μισθοφόρους» μη δυνάμενοι να αντιληφθούν την έννοια του εθελοντή. Που υπηρετεί εθελοντικά την πατρίδα του. Πολλές χώρες έχουν την πολυτέλεια της εθελοντικής θητείας. Άλλες όχι. Ένας εθελοντικός στρατός φαντάζει ίσως ως ιδανικός. Γι αυτούς που έχουν την πολυτέλεια να έχουν, ίσως. Εμείς εδώ, με τον εχθρό εντός των πυλών, σε περίπτωση εφαρμογής νομοθεσίας εθελοντικής στράτευσης είμαι απόλυτα βέβαιος ότι ούτε μια διμοιρία δεν θα είμασταν σε θέση να επανδρώσουμε. Διότι η κάθε μαμμά που πιστεύει ότι δεν χρωστά τίποτα στην πατρίδα και το μωρό της θα χάσει τον χρόνο του θα κρατήσει τον γιό της στην άνεση του σαλονιού του.

Να προσληφθούν επαγγελματίες θα ουρλιάξουν άλλοι. Έτσι! Να μας προσέχουν επαγγελματίες. Αφού εμείς είμαστε ανίκανοι ή απρόθυμοι να λάβουμε μέρος στην ασφάλεια μας. Ποιοί είναι αυτοί οι επαγγελματίες; Οι στρατιωτικοί. Άρα, σε ενδεχόμενο πόλεμο θα απαιτήσουμε από τους μισητούς αυτούς ανθρώπους, που εώς τώρα βασανιζαν τα μωρά μας, να πολεμήσουν για να προστατέψουν εμάς και τις περιουσίες μας. Και θα είναι και τα πιο βολικά εξιλαστήρια θύματα στην καινούρια τραγωδία.

Τα προβλήματα της Εθνικής Φρουράς είναι πολλά. Καμία αντίρρηση Ένα από αυτά είναι και το γεγονός ότι πολλοί κληρωτοί απασχολούνται σε άσχετες εργασίες και στις σκοπιές αντί στην εκπαίδευση. Φυσικά αν υποβάλεις τα μωρά μας σε σωστή στρατιωτική εκπαίδευση, ξέρετε ποιά, αυτή που σε προετοιμάζει για την σκληρότητα και την βία του πολέμου, θα κινηθούν θεοί και δαίμονες, και ΠΕΜΣΕ γιατί ταλαιπωρούνται τα μωρά. Αχρείαστα, αφού δεν θα γίνει πόλεμος...

Η θητεία και η διάρκεια της δεν είναι πρόβλημα της Ε.Φ. Είναι πρόβλημα μόνο στα μυαλά των πολιτικάντηδων και των ψηφοφόρων τους.

Η Εθνική Φρουρά έχει μια αποστολή. Δυστυχώς αυτή η αποστολή δεν λαμβάνεται υπ’ όψιν στους προϋπολογισμούς και τις διακηρύξεις των πολιτικών μας για τους οποίους η Ε.Φ. είναι απλά μια χρήσιμη απόχη αλίευσης ψήφων.

Στην κατάντια της Ε.Φ. και της κοινωνίας μας μέγιστη ευθύνη φέρουν οι πολιτικοί, και όλοι εμείς που τους ψηφίζουμε και τους επιτρέπουμε έτσι να διαβρώνουν καθημερινά τις αντιστάσεις μας αλλά, ειδικά για την Ε.Φ, μεγάλη ευθύνη φέρουν και οι στρατιωτικοί, που γίνονται πιόνια σε πολιτικές σκακιέρες προς εξυπηρέτηση συμφερόντων.

Η θητεία δεν είναι χάσιμο χρόνου κυρίες μου. Η θητεία είναι καθήκον και υποχρέωση. Είναι προνόμιο και δικαίωμα. Είναι μέρος της Δημοκρατίας, του πολιτεύματος στο οποίο οι συλλογικές υποχρεώσεις προστατεύουν τα ατομικά δικαιώματα.

Κυρίες, απογαλακτίστε τα 18χρονα μωρά σας και νεαροί, ξεκολήστε από τα φουστάνια των μανάδων σας και φερθείτε σαν άντρες. Σαν Έλληνες.

Και ίσως σε αυτό να κρύβεται όλη η ουσία του θέματος. Στο άν έχει αξία για κάποιον να είναι Έλληνας. Διότι, αν δεν έχει, και του αρκεί απλά να ζει το σαρκίο του ήσυχο με τες λίρες του, τότε δεν έχουν σημασία τα όσα γράψαμε παραπάνω. Όμως επειδή αυτή την Πατρίδα την έχουμε δανεική, και επερχόμενες γενεές θα είναι καλύτερες από την δική μας, έχουμε υποχρέωση να τους παραδώσουμε μια Ελληνική Πατρίδα. Η ιδιοτέλεια και η ανικανότητα μας δεν πρέπει να καταδικάσουν το μέλλον των επερχόμενων γενεών. Διότι εμείς μπορεί να κλαψουρίζουμε ότι δεν χρωστούμε τίποτα σε αυτή την Πατρίδα, αλλά τα κόκκαλα αυτών που προφανώς χρωστούσαν, εκεί στον Τύμβο της Μακεδονίτισας, στα Φυλακισμένα Μνήματα, στα ξεροπήγαδα και στους μαζικούς τάφους των κατεχομένων, μπήκαν ενέχυρο για να παραμείνει Ελληνική αυτή η γη. Ελληνική για μελλοντικές γενεές, που θα είναι πιο άξιες από τη δική μας, την εθνικά επικίνδυνη γενιά του σήμερα.

Διαβάστε περισσότερα...

Ο Πενταδάκτυλος σε περιμένει...

Toυ Ευστάθιου Παλαιολόγου

Πνιγμένος μέσα στα προβλήματα της καθημερινότητας που διακόπτονται από περιστασιακές, πρόσκαιρες χαρές, πιάνω πολλές φορές τον εαυτό μου αδιάφορο για το τι γίνεται γύρω μου. Και δεν μου αρέσει αυτό. Θέλω να είμαι ενεργός πολίτης, που ενδιαφέρεται για τα κοινά, που έχει άποψη για το που πρέπει να οδηγηθεί ο τόπος.

Η πάλη για το προς το ζην ή το κυνήγι του κέρδους πολλές φορές βάζει τα κοινά, τα της πατρίδας, σε δεύτερη μοίρα και χωμένα στο βάθος του μυαλού ατονούν και ξεχνιούνται. Δεν σβήνουν εντελώς όμως. Η φλόγα της Πατρίδας και τους Έθνους τρεμοπαίζει και περιμένει το οξυγόνο που θα την φουντώσει.

Πολλές φορές αυτό το οξυγόνο, το ερέθισμα, έρχεται από ανέλπιστες πηγές. Από πηγές που θα τους βόλευε να σβήσει η φλόγα αυτή. Η ματαιοδοξία τους όμως, ίσως κάποιο σύμπλεγμα κατωτερότητας, ίσως πάλι μια υπερβολική σιγουριά για το επίπεδο των δικών μας αντιστάσεων, τους σπρώχνει σε πράξεις διαφήμισης της αρπακτικότητας τους που σε ‘μένα αναζωπυρώνουν το εθνικό αίσθημα.

Κι ενώ οι ημέτεροι άρχοντες πασχίζουν να με κάνουν να ξεχάσω, να με ευνουχίσουν εθνικά, να ξεριζώσουν ότι ελληνικό από μέσα μου, για να γίνω πιο εύπλαστος στα χέρια των «ρεαλιστών της λύσης» οι προαιώνιοι εχθροί του έθνους φροντίζουν καθημερινά να μου υπενθυμίζουν το καθήκον μου.

Στον δρόμο για την μοιρασμένη μου πρωτεύουσα, υπό τους αχνούς ήχους των ραδιοφωνικών σκουπιδιών, προβάλλει μπροστά μου ο σκλαβωμένος Πενταδάκτυλος. Βουβός και σκοτεινός δείχνει ατάραχος από τις πράξεις της ανθρώπινης μικρότητας. Σε εμένα όμως ο αιώνιος όγκος του φαντάζει επιβλητικός. Από το μυαλό μου περνούν εικόνες από το ελληνικό παρελθόν του, με τους κατάκοπους πολεμιστές του Τρωϊκού πολέμου να ξεκουράζονται στην σκιά του στην Αχαιών Ακτή, με τους Ακρίτες να τον δρασκελούν κυνηγώντας τους Σαρακινούς, τους μοναχούς να κατακρεουργούνται υπέρ Πίστεως και Πατρίδας, τον Μάτση και τον Αυξεντίου να σκαρφαλώνουν τις πλαγιές του και τον Κατσάνη να ποτίζει με το αίμα του τα χώματα του. Και ξαφνικά το μάτι μου εστιάζει σε κάτι ξένο, βαρβαρικό και απαίσιο, που μολύνει την νότια πλαγιά του. Τα σύμβολα του αλλόθρησκου πορθητή και της εδώ απόφυσης του, και το απείρου αίσχους «Ne multu Turkum diyene”. Tι ευτυχία να έχεις σφάξει εκατομμύρια αθώων...

Και η καθημερινότητα μπαίνει στην άκρη. Το βλέμμα βουρκώνει, όχι από λύπη μόνο αλλά κι από θυμό. Η φωτιά του εθνικού αισθήματος κατακαίει κάθε εφήμερη έγνοια και φωτίζει τον δρόμο του πατριωτικού καθήκοντος. Ο ενεργός πολίτης ξυπνάει μέσα μου. Έτσι θέλω τον εαυτό μου! Ξεκινάω να σκέφτομαι τις εξελίξεις στο πολιτικό πεδίο. Σκέφτομαι τις μελλοντικές μου πολιτικές επιλογές. Κρίνω με το φτωχό μου μυαλό κάθε ηγέτη και ηγετίσκο που πέρασε από αυτό τον τόπο. Αναλογίζομαι τα λάθη που έχουμε κάνει σαν λαός, σαν πολίτες και σαν ψηφοφόροι. Αναλογίζομαι ακόμα αν υπάρχουν τρόποι να ξεφύγουμε από τα σημερινά αδιέξοδα, αν υπάρχει ακόμα ελπίδα για τον κυπριακό Ελληνισμό, αν θα μεγαλώσει ο γιός μου σε μια μια γη Ελληνική ή σε μια πολυπολιτισμική σαλάτα. Θα μπορέσει να κρατήσει τα ίδια ιδανικά και ιδεώδη που κρατάει ο πατέρας του ή ζώντας σε ένα περιβάλλον εχθρικό προς τον ελληνισμό θα αφομοιωθεί στην νεοκυπριακή, νεοραγιαδική «εκσυγχρονιστική κουλτούρα»...;

Σε αυτό το διάλειμμά μου από την ρουτίνα κάνω και μία αυτοκριτική. Έχω κάνει λάθη. Πολλά! Δεν ήμουν πολιτικοποιημένος από την αρχή. Άφηνα την πολιτική σκέψη να την κάνουν τα κόμματα. Ενδιαφερόμουν πολύ λίγο και αραιά για την πατρίδα μου, ακόμα και όταν η ζωή μου τα έφερνε όλα πιο εύκολα και οι υποχρεώσεις μου ήταν λιγοστές εγώ ασχολούμουν με ευτελή και μικρά, με το τι ρούχα θα ψωνίσω, τι αυτοκίνητο θα οδηγώ, που θα πάω να διασκεδάσω και πόσες γυναίκες θα γράψω στην ατζέντα μου. Και όλα αυτά είναι όμορφα και ωραία, και χρειάζονται και επιβάλλονται αν θέλεις να είσαι ψυχικά υγιής. Αλλά έρχονται σε δεύτερη μοίρα όταν κινδυνεύει η ίδια η ύπαρξη σου ως Έλληνας. Φυσικά αν έχει σημασία για σένα να είσαι Έλληνας...

Εγώ άργησα να καταλάβω όλα αυτά. Όμως ο Θεός, μες την απέραντη Σοφία του, έφερε στη ζωή μου την στρατιωτική θητεία. Μεγάλο σχολείο για μένα. Ανάτρεψε τα πάντα στη ζωή μου και στο πως σκέφτομαι. Η υπηρεσία στις Καταδρομές(ελάχιστη σημασία έχει που υπηρετείς όταν είσαι έντιμος στρατιώτης) ήταν για μένα κοσμογονικό γεγονός. Βγήκε από μέσα μου ένας άλλος εαυτός, ή καλύτερα, ο πραγματικός μου εαυτός. Οι έννοιες της οικογένειας, της φιλίας, την θρησκείας και του έθνους απέκτησαν καινούρια σημασία. Η ιστορία άρχισε πλέον να με συνεπαίρνει με ένα καινούριο τρόπο. Ξεκίνησα να μελετώ αντί να διαβάζω. Ξεκίνησα να αμφισβητώ αυτά που μου έλεγαν και να ψάχνω εγώ την αλήθεια. Ξεκίνησα να ενδιαφέρομαι για το μέλλον της πατρίδας μου και να ανησυχώ.

Φυσικά σιγά σιγά, όπως γράφω και στη αρχή, η σκληρότητα της καθημερινότητας σε αναγκάζει να αναθεωρήσεις τις προτεραιότητες σου, ή να τις δεις από διαφορετική προοπτική. Αλλά, εφόσον είσαι σκεπτόμενος και αυτόβουλος, κάθε τόσο κάτι έρχεται που σε ενεργοποιεί. Για μένα ήρθε το 2004, το σχέδιο Ανάν και το δημοψήφισμα. Έπεσαν μάσκες και αποκαλύφθηκαν οι πραγματικοί στόχοι ξένων(που δεν με απασχολούν) και δικών. Αποκαλύφθηκε η ανεπάρκεια και η μειοδοσία των κομματικών «βοσκών».

Και μετά ήρθε το παιδί μου. Το μέλλον απόκτησε καινούρια σημασία. Πλέον δεν ήταν μόνο το δικό μου τομάρι. Πλέον το αίσθημα της ευθύνης έγινε ακόμα πιο βαρύ. Μια ψυχή, ένας Έλληνας, περιμένει από μένα να διασφαλίσω το μέλλον του. Η συνέχιση του κυπριακού Ελληνισμού έχει για μένα καινούριο νόημα. Έχει μορφή και όνομα. Και ενώ η καθημερινότητα κυριαρχεί ακόμα στο πόσο χρόνο μου απορροφά, είμαι σίγουρος ότι η τουρκική ματαιοδοξία θα μου υπενθυμίζει σε κάθε ταξίδι προς την Λευκωσία τι έχει πραγματικά αξία.

Ο Πενταδάκτυλος, δεν θα ανασηκώσει την πλάτη να τους αποσείσει. Δεν θα κάνει αυτός την δική μου δουλειά. Άλλωστε αν δεν μπορέσω να τον ελευθερώσω τότε μάλλον δεν τον αξίζω. Η σωτηρία της Πατρίδας είναι στα χέρια του κάθενος από εμάς. Ο καθένας πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι από αυτόν εξαρτάται το μέλλον του Ελληνισμού. Ότι μπορεί να κάνει διαφορά. Με την εργασία του, με την παιδεία του, με την οικογένεια του, με την πίστη του, με την θητεία του, και με την ψήφο του! Εν αναμονή γενεών πιο άξιων από τη δική μας που θα υψώσουν την Γαλανόλευκη στην ψηλότερη κορυφή του και με την ελπίδα ότι θα προλάβουμε να δούμε τέτοιες γενεές, σας εύχομαι από καρδιάς το 2011 να είναι η αρχή της Ελληνικής Εθνικής Αναγέννησης!

Διαβάστε περισσότερα...

Basic Soldiering

Του Ευστάθιου Παλαιολόγου

Η σημασία του να εκπαιδεύεσαι όπως θα πολεμήσεις, και ο κίνδυνος να πολεμήσεις όπως εκπαιδεύτηκες...

Στην Εθνική Φρουρά, και στον Ελληνικό Στρατό σε μικρότερο βαθμό ίσως, η εκπαίδευση πάσχει σε ένα κύριο τομέα, αυτόν της ρεαλιστικότητας. Οι «ανησυχίες» για τυχόν ατυχήματα ή ταλαιπωρία καταντούν να γίνουν ο κύριος ΑΝΣΚ της εκπαίδευσης εις βάρος πάντοτε της αληθοφάνειας και της ουσίας.

Ίσως να μην έχει και τόση σημασία αν τα δόγματα, οι τακτικές και τα μέσα στα οποία εκπαιδεύεσαι είναι ξεπερασμένα ή παρωχημένα, όση σημασία έχει σε αυτά που εκπαιδεύεσαι να το κάνεις ρεαλιστικά. Το σίγουρο είναι ότι ο ρεαλισμός θα ωθούσε στην βελτίωση των δογμάτων και τακτικών και σε αλλαγές στα μέσα και υλικά. Διότι αλλιώς επιτίθεσαι όταν ο αντίπαλος σου έχει τυφέκια κινητού ουραίου και αλλιώς όταν έχει ένα πολυβόλο σε κάθε ομάδα...

Η έλλειψη ρεαλισμού στην εκπαίδευση οδηγεί σε «επικές» νίκες στις επιδείξεις και σε τραγικές ήττες στον πραγματικό πόλεμο. Έχουμε ξαναγράψει για την σημασία της χρονικής διάρκειας στην εκπαίδευση. Αν η άσκηση διαρκεί δύο ημέρες πολλά προβλήματα θα παραμείνουν αφανή. Από τα πιο απλά, όπως σε πόσα ζευγάρια κάλτσες θα έχει πρόσβαση ο στρατιώτης, μέχρι σε πιο περίπλοκα όπως πια δεξαμενή καυσίμου χρησιμοποιείς στο «Λεωνίδας» σου.

Το ίδιο σημαντικό ρόλο παίζει και ο παράγοντας βάρος. Και ειδικά στο επίπεδο του φόρτου μάχης. Αν οι στρατιώτες είναι συνηθισμένοι στις άδεις εξαρτήσεις στον πόλεμο θα ηττηθούν από το βάρος των ίδιων των υλικών τους πριν καν βρεθούν αντιμέτωποι με τον εχθρό.

Άλλος παράγοντας είναι η απεικόνιση του εχθρού και της δράσης και αντίδρασης του. Αλλιώς καταλαμβάνεις ένα έρημο ύψωμα και αλλιώς συμπεριφέρεσαι όταν ο διαιτητής σου πει ότι είσαι «νεκρός» επειδή κινείσαι νωχελικά. Αλλιώς παραλλάσεις το όχημα σου όταν δεν θα σε ψάξει κανένας και αλλιώς όταν σε ψάχνουν επίγεια και εναέρια μέσα.

Έχουμε επίσης τον παράγοντα πρακτικότητα. Ειδικά στις παραμελημένες διαδικασίες ΔΜ. Αναχορηγία νερού και πυρομαχικών, διακομιδές, χειρισμός αιχμαλώτων, συντήρηση και επισκευές. Άλλο να το λές και άλλο να το κάνεις.

Όλα τα παραπάνω στηρίζονται σε μία στέρεη βάση. Στην ατομική τακτική. Αυτό που οι ξένοι- τους οποίους τόσο συχνά σνομπάρουμε- αποκαλούν basic soldiering. Πως ο καθένας χειρίζεται το όπλο του, πως κινείται στο πεδίο της μάχης, πως ετοιμάζει τον φόρτο του, πως διαβιώνει στο ύπαιθρο, πως παράσχει Α’ Βοήθειες, πως προσανατολίζεται, πως καταδεικνύει στόχους, πως εκτιμά αποστάσεις, πως επικοινωνεί, πως, πως, πως... Και ίσως να είναι εδώ που καταλήγουν όλα. Στην ανυπαρξία ρεαλιστικής εκπαίδευσης στην ατομική τακτική.

Συνοψίζοντας, εκπαιδεύσου όπως θα πολεμήσεις για να μην πολεμήσεις όπως εκπαιδεύτηκες!

Διαβάστε περισσότερα...

Ο Νικηφόρος του 2010... που δεν έγινε...

Του Ευστάθιου Παλαιολόγου

Ακυρώθηκε κι εφέτος η άσκηση Νικηφόρος της Ε.Φ. Αναμενόμενο. Η ηγεσία μας πληροφορεί ότι καμία επίπτωση δεν θα έχει στην μαχητική ικανότητα της Ε.Φ. Συμφωνώ! Η μαχητική ικανότητα της Ε.Φ. βρίσκεται τα τελευταία χρόνια στο μηδέν. Οπότε, αν από το μηδέν αφαιρέσουμε το άλλο μηδέν, δηλαδή την κατάντια του Νικηφόρου, μας κάνει και πάλιν μηδέν! Συνεπάγεται, καμία αλλαγή στην μαχητική μας ικανότητα. Ήμασταν και παραμένουμε στο μηδέν!

Ας επιχειρήσουμε να κάνουμε μια μικρή ανάλυση. Τι είναι άσκηση; Άσκηση είναι η εφαρμογή στην πράξη της εκπαίδευσης του προσωπικού και δοκιμή των σχεδίων. Εκπαίδευση δεν γίνεται, ή για να είμαστε πιο επιεικείς, γίνεται αραιά και που, νωχελικά, χωρίς ίχνος ρεαλισμού και αληθοφάνειας, υπό τύπον διάλεξης της πλείστες φορές και ελάχιστα πρακτικά, τόσο όσο να μην ταλαιπωρηθεί κανείς. Όσο αφορά στην δοκιμή των σχεδίων, τα λόγια περιττεύουν. Πάντοτε νικάμε! Και μάλιστα νικάμε χωρίς ουσιαστικά να κάνουμε τίποτα! Τόσο καλοί είμαστε...

Τι κάναμε λοιπόν στον Νικηφόρο και τι θα έπρεπε να κάνουμε. Χωρίς να μακρυγορήσουμε, θα αναφερθούμε επιγραμματικά σε ένα-δυό σημεία.
Πρώτα το τί είμαστε συνηθισμένοι να κάνουμε. Έχουμε συνηθίσει να μαζευόμαστε όλοι σε αγρούς και σε δάση και να περιμένουμε πότε θα επιδοθούν τα καινούρια ΦΑΠ στους εφέδρους, πότε οι κληρωτοί και οι μόνιμοι θα τα μαζέψουν για να επιστρέψουν στα στρατόπεδα και αν θα τελειώσει με διαταγή της τελευταίας στιγμής ενωρίτερα η άσκηση για να γλιτώσουμε μερικές ώρες βαρεμάρας.

Οι εφέδροι παρουσιάζονται με τις πολύχρωμες παραλλαγές τους, με ανοιχτές τις εξαρτήσεις τους να κρέμμονται πάνω στις πλαδαρές κοιλιές τους, πάντοτε άδειες, χωρίς γεμιστήρες και σακκίδια με τα προβλεπόμενα, με άθλια και διαλυμένα κράνη, με όπλα παντελώς ακάθαρτα και σκουριασμένα, που θυμίζουν περισσότερο ορδές βαρβάρων παρά στρατό. Για ώρες προσπαθούν να πείσουν τους αξιωματικούς τους για την απαλλαγή ή την διευκόλυνση που «επιβάλλεται» να πάρουν, εφευρίσκοντας εκατοντάδες απίθανες διακαιολογίες για να ξεγελάσουν ποιόν, τους αξιωματικούς τους, την πατρίδα τους ή τον εαυτό τους μήπως; Εκφράζουν χίλια δυο παράπονα με πιο σύνηθες το «αφού δεν κάμνουμε τίποτα τι μας κρατάτε εδώ». Φυσικά μόλις τους πουν να κάνουν κάτι δυσανασχετούν σφόδρα!

Οι μόνιμοι και οι κληρωτοί αφού τελειώσουν την πάλη με τους εφέδρους πασχίζουν να απαντήσουν γραπτώς τα σενάρια της άσκησης, ελάχιστα δε εφαρμόζουν πρακτικά, ούτως ή άλλως αδύνατον υπό τις περιστάσεις πολλές φορές.
Ο Νικηφόρος καταλήγει να είναι μία ανούσια επιστρατευτική παρουσίαση από την οποία κανένας δεν ασκείται πρακτικά και κανένας δεν αποκομίζει τίποτα που να δικαιολογεί τις ώρες που ξόδεψε. Στο τέλος της ημέρας το μόνο που μένει είναι η επίδειξη της τελευταίας φάσης όπου αργόσχολοι πολιτικοί και υψηλόβαθμοι στρατιωτικοί συνωστίζονται ενώπιον αλμυρών και λοιπόν κεραστικών για να χαζέψουν μιά χιλιοδοκιμασμένη παράσταση νομίζοντας ότι βλέπουν άσκηση.

Τι θα έπρεπε να γινόταν. Καταρχήν, σημαντικό ρόλο σε μιά άσκηση παίζει ο παράγοντας χρόνος. 2 μέρες δεν συνιστούν άσκηση. Ας πάρουμε για παράδειγμα ένα υποδειγματικό στρατό εφέδρων. Τον Ελβετικό. Οι ασκήσεις των εφέδρων στην φιλειρηνική και ουδέτερη Ελβετία διαρκούν τουλάχιστον 12 μέρες. Η πρώτη και η τελευταία μέρα αφιερώνονται στην επιστρατευτική και λογιστική τακτοποίηση του προσωπικού και οι υπόλοιπες τουλάχιστον 10 σε ουσιαστική εφαρμογή και δοκιμή στην πράξη της εκπαίδευσης και των σχεδίων.

Μετά, εξίσου σημαντικό ρόλο παίζει και ο περιορισμός των παραδοχών. Τι σημαίνει αυτό. Ότι όσα λένε τα σχέδια ότι θα έπρεπε να γίνουν τότε αυτά εφερμόζονται στην πράξη πλην αυτών που θα συνεπάγονταν απώλεια προσωπικού ή καταστροφή υλικού. Και εξηγούμαι. Προβλέπει το σχέδιο «Χ» ότι τα πυρομαχικά βγαίνουν από την αποθήκη και πάνε στο «Ψ» μέρος. Αυτό πρέπει να γίνει στην πράξη αλλιώς ποτέ δεν θα ξέρεις αν μπορείς πραγματικά να το κάνεις. Άλλο παράδειγμα. Η τάδε Διμοιρία κουβαλώντας αυτά τα υλικά μεταβαίνει πεζή στο τάδε μέρος και εγκαθίσταται αμυντικά επί της τοποθεσίας. Στα λόγια εύκολο. Στην πράξη όμως; Έχουν οι εφέδροι, οι κληρωτοί και οι μόνιμοι της Διμοιρίας την ικανότητα, τις γνώσεις, την φυσική κατάσταση και τα υλικά για να κάνουν τα παραπάνω; Αν δεν το δοκιμάσεις στην πράξη ποτέ δεν θα ξέρεις, ή μάλλον θα νομίζεις ότι ξέρεις αλλά θα διαψευστείς τραγικά διότι δεν εντόπισες έγκαιρα τα προβλήματα και δεν βρήκες τις λύσεις.

Σε ατομικό επίπεδο, ο καθένας πρέπει να είναι πρώτα και πάνω απ’ όλα πεζός μαχητής. Να γνωρίζει άριστα την ατομική τακτική και την χρήση του όπλου του. Χρειάζεται να ρίξει πολλά φυσίγγια στο πεδίο βολή σε ρεαλιστικά σενάρια. Ο καθένας πρέπει να γνωρίζει άριστα την ειδικότητα και την αποστολή του. Ο υπαξιωματικός πρέπει να γνωρίζει όσα οι υφιστάμενοι του και όσα επιβάλλει ο βαθμός του. Το ίδιο και ο αξιωματικός. Όλοι όμως είναι πρώτα στρατιώτες! Όλοι!

Συνοψίζοντας. Χρόνος και πρακτική εφαρμογή εμφανίζουν προβλήματα που επιβάλλουν λύσεις. Παράλειψη πρακτικής εφαρμογής και μικρός χρόνος παραμονής σε κατάσταση άσκησης σημαίνει τα προβλήματα θα τα ανακαλύψεις όταν θα είναι πλέον αργά. Ενώπιον του εχθρού.

Ανακεφαλαιώνοντας. Το προσωπικό της Ε.Φ. σε οποιοδήποτε σοβαρό στρατό θα χαρακτηριζόταν "unfit for service". Ακατάλληλο δηλαδή! Οι αξιωματικοί και υπαξιωματικοί αντί να φαρδαίνουν τα οπίσθια τους σε άνετες και μαλακές καρέκλες πρέπει να βγούν στο πεδίο ασκήσεων. Οι κληρωτοί αντί να πλήττουν στην σκοπιά πρέπει να λιώνουν στην εκπαίδευση. Αυτά παράγουν εκπαιδευμένη εφεδρεία. Βγάλτε το στρατό από τα γραφεία, τις αποθήκες και τους όρχους και ρίξτε τον στα πεδία ασκήσεων και χώρους εκπαιδεύσεως. Εφαρμόστε πρακτικά την εκπαίδευση και τα σχέδια. Βρείτε τα προβλήματα και δώστε λύσεις. Απαιτείστε από το προσωπικό να αποδίδει σαν μαχητές και επιβάλετε κυρώσεις σε όσους δεν συμμορφώνονται. Απαιτήστε να έχετε ένα στρατό ετοιμοπόλεμο και αντιδράστε σε ένα στρατό «δημοσίων υπαλλήλων».

Κάντε την άσκηση πραγματικά Νικηφόρο.

Διαβάστε περισσότερα...

"Μετροσέξουαλ" Εθνική Φρουρά

Tου Ευστάθιου Παλαιολόγου

Πληροφορούμαι από φίλους, που την υπηρεσία τους προς την Πατρίδα επέλεξαν να την εκπληρώσουν μέσα από τις Καταδρομές, ότι αξιωματικός τους τιμωρήθηκε γιατί το τμήμα του αναφώνησε συνθήματα, κατά την διέλευση του στην παρέλαση της 1ης Οκτωβρίου. Θα ήμουν ψεύτης αν σας έλεγα ότι εξεπλάγην. Κάθε άλλο! Καθόλου δεν με εκπλήσσει. Άλλωστε έχει ξαναγίνει, αν θυμάστε, όταν αξιωματικός των Καταδρομών φώναξε «Ελλάς Ελλάς σκέπασε κι εμάς...» ενώπιον του τέως Πρωθυπουργού της Ελλάδος και χίμηξαν πάνω του τα «παλικάρια» της Προεδρικής Φρουράς να τον σωπάσουν... νόμιζαν.

Η προσπάθεια ευνουχισμού του αγωνιστικού πνεύματος και της εθνικής συνείδησης των Ελλήνων της Κύπρου συνεχίζεται. Συνεχίζεται αλλά συναντά καθημερινά την αυξανόμενη αντίδραση του κόσμου. Ακόμα και ο σκύλος αντιστέκεται στον ευνουχισμό. Και όταν ένα ζώο αντιστέκεται στον σωματικό του ευνουχισμό, δεν είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να υποκύψει στον πνευματικό. Αντιστέκεται!

Μου είπαν ακόμα για τα συναισθήματα τους καθώς βουβοί και σκυθρωποί περίμεναν την έναρξη του βηματισμού και την ανάταση που πήραν όταν αναφώνησαν «ΛΟΚ»! Αυτό όμως που εντυπωσίασε τους νεαρούς ήταν η αντίδραση του (λιγοστού εφέτος) κοινού που παρακολουθούσε. Όλοι ξέσπασαν σε χειροκροτήματα ενθουσιασμού και παρότρυνσης. Γι αυτό έρχεται ο κόσμος να δει την παρέλαση. Για να του εξυψωθεί το ηθικό και για να πάρει δυνάμεις για συνέχιση του αγώνα που ο καθένας από το μετερίζι του δίνει για την Ελευθερία της Πατρίδας του.

Φυσικά κάποιος θα μου αντιτάξει ότι κακώς ένας επαγγελματίας αξιωματικός παρακούει σε ρητές διαταγές των ανωτέρων του. Συμφωνώ. Κακώς. Όμως, έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί οι εποχές του «όχι-μάλιστα-διατάξτε». Σήμερα ο καθένας, από τον τελευταίο στρατιώτη μέχρι και τους αξιωματικούς, έχει άποψη, έχει κρίση, μόρφωση και ιδέες. Σήμερα τον υφιστάμενο σου δεν τον διατάζεις με τον βαθμό σου. Τον κερδίζεις με τις ικανότητες, την αξία και την προσωπικότητα σου. Ένας αγκυλωμένος και μονολιθικός προϊστάμενος, απομακρυσμένος και σε διάσταση με τους υφισταμένους του είναι από την φύση του ανίκανος να ηγηθεί. Το καλύτερο που μπορεί να κάνει είναι να παραχωρήσει την θέση του σε άλλους πιο ικανούς από τον ίδιο.

Είμαι της άποψης ότι στην Κύπρο έχουμε αφθονία μονολίθων. Σε όλους τους τομείς. Και φυσικά στην ΕΦ, από το υπουργείο μέχρι και τα φυλάκια. Ανθρώπους που δεν αντιλαμβάνονται την αποστολή τους και την κρισιμότητα της. Ή, ακόμα χειρότερα, που αντιλαμβάνονται αλλά επιλέγουν να παραμείνουν αδρανείς, εξυπηρετώντας ιδεολογικές ή κομματικές ατζέντες εις βάρος της Πατρίδας και του κυπριακού Ελληνισμού.

Περιμένω κάποιον να μου εξηγήσει πώς η μή αναφώνηση συνθημάτων συμβάλλει με οποιονδήποτε τρόπο στην άμυνα της Πατρίδας. Φανταράκια γαλουχημένα με ψευδοδιεθνιστικές φανφάρες, σε μια μορφή «μετροσέξουαλ» Εθνικής Φρουράς δεν θα μπορέσουν ποτέ να πολεμήσουν. Εκτός και αν η ΕΦ δεν προορίζεται για πόλεμο!; Ωχ, είπα την λέξη «πόλεμος». Θα πέσουν πάνω μου οι εφτά πληγές του Φαραώ!

Κύριοι, αν την ΕΦ δεν την έχετε για να πολεμήσει τότε να την κλείσετε, να τελειώνουμε. Και αν τους στρατιώτες της δεν θέλετε να τους προετοιμάσετε για μάχη τότε να τους στείλετε σπίτι τους, και αυτούς και τους αξιωματικούς τους. Να ησυχάσουμε όλοι μας. Αλλά δεν το κάνετε. Που θα βρείτε μετά τους αποδιοπομπαίους τράγους στις επερχόμενες εθνικές τραγωδίες. Γι αυτό, δώστε στους αξιωματικούς και στους στρατιώτες μας τα εχέγγυα να εκπληρώσουν την αποστολή τους και μην προσπαθείτε να τους ισοπεδώσετε. Αν δεν μπορείτε ή αν δεν θέλετε τότε να φύγετε! Αυτός ο τόπος θέλει πατριώτες σε όλες τις θέσεις, εσείς μάλλον δεν είστε αρκετά.

www.enkripto.com

Διαβάστε περισσότερα...