Για τον Γρηγόρη Αυξεντίου

Γρηγόρης Πιερή Αυξεντίου: O Σταυραετός
του Μαχαιρά

Του Ευστάθιου Παλαιολόγου

Σε πολύ λίγους άνθρωπους η ζωή δίνει πραγματική ευκαιρία να κάνουν κάτι για την Πατρίδα τους. Οι περισσότεροι θα περάσουν τη ζωή τους με μόνη υποχρέωση πατριωτισμού την τιμιότητα και την εργατικότητα, στον τομέα του καθενός. Σε κάποιους όμως η μοίρα επιφυλάσσει πραγματικά διλήμματα. Να έχουν να επιλέξουν ανάμεσα στην καλοπέραση και την δυσκολία, ανάμεσα στην ρουτίνα και τα βάσανα, ανάμεσα στη ζωή και τον θάνατο.

Οι πιο πολλοί από αυτούς συνήθως επιλέγουν τον εύκολο δρόμο, κάτι απόλυτα φυσιολογικό και ανθρώπινο. Σε ορισμένους όμως η μοίρα, ή αν θέλετε η συνείδηση, τους επιβάλλει την επιλογή της δύσκολης διαδρομής. Κάποιοι δε είναι «καταδικασμένοι» να γίνουν σύμβολα, να γράψουν ιστορία, να γίνουν οι ίδιοι Ιστορία. Δεν υπάρχει σόφρων άνθρωπος που να μην αγαπά τη ζωή, που να μην θέλει να ζήσει. Όμως, μπροστά στο δίλημμα της βιολογικής επιβίωσης έναντι της Πατρίδας, γι αυτούς τους λίγους, υπερισχύει η Πατρίδα.

Έτσι, πριν 56 χρόνια, ένας «καταδικασθείς» να γίνει σύμβολο επέλεξε κι αυτός την Πατρίδα. 56 χρόνια δεν είναι τόσο πολλά. Κάποιοι που τον γνώρισαν ζουν ακόμα ανάμεσα μας. Φανταστείτε να ζούσαν ακόμα άνθρωποι που γνώρισαν τον Λεωνίδα, τον Παλαιολόγο, τον Διάκο. Διότι ισάξιος με αυτούς ήταν ο Γρηγόρης Αυξεντίου.

Κάποιοι θα πουν, και τι είναι αυτή η «Πατρίδα» για την οποία θα θυσιάσουμε τη ζωή μας; Σίγουρα Πατρίδα δεν είναι η κυβέρνηση. Δεν είναι καν οι άνθρωποι και ο γεωγραφικός χώρος στον οποίο ζουν. Πατρίδα είναι κάτι πολύ προσωπικό για τον καθένα (...που έχει Πατρίδα). Συνηθίζω να σκέφτομαι σαν Πατρίδα την Ιστορία, την Θρησκεία και την Οικογένεια μου. Σε αυτές τις λέξεις περικλείονται οι αξίες και τα ιδανικά που με προσδιορίζουν ως Έλληνα και ως άνθρωπο.

Ας αφήσουμε την Ιστορία και την Θρησκεία. Ας δούμε την οικογένεια του Γρηγόρη. Με έναν πατέρα να βγαίνει από το νεκροτομείο όπου του ζήτησαν να αναγνωρίσει το νεκρό σώμα του γιου του με ένα πλατύ χαμόγελο. Τον είχε αναγνωρίσει από τις «χοντρές του κοκκάλες» αλλά χαμογελούσε μέχρι που απομακρύνθηκε διότι δεν ήθελε να τον δουν οι σκύλλοι να κλάιει. Με μία μάνα σύγχρονη Σπαρτιάτισσα, «αφού εν επαραδώθηκες, τζι έμεινες τζι εσκοτώθηκες, ας έσιεις την εφτζιή μου» . Καλύτερα μια χούφτα τιμημένη στάχτη παρά γονατισμένος ο γιόκκας μου... Η απόφαση του ήταν χαραγμένη μέσα στο DNA του!

Ο Γρηγόρης Αυξεντίου, ένας άνθρωπος γεμάτος ζωή, ένας άνθρωπος που ήθελε να ζήσει, εντούτις επέλεξε τον θάνατο. Έκρινε ότι η ζωή του την δεδομένη στιγμή είχε λιγότερη αξία από το καθήκον του προς την Πατρίδα. Άξιζε η θυσία του; Δεν έχω τα ανάστημα για να κρίνω, θα παραθέσω όμως μια φράση του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. «Όποιος δεν έχει βρει στη ζωή του κάτι για το οποίο θα πέθαινε, τότε δεν έχει τα προσόντα για να ζει». Φαίνεται ότι ο Γρηγόρης Αυξεντίου βρήκε αυτό το «κάτι». Όπως το βρήκε μερικές μέρες αργότερα και άλλος ένας «καταδικασθείς» σε σύμβολο. Ο Ευαγόρας Παλλικαρίδης. Γιατί ήταν Έλληνες αυτοί, ενώ εμείς... Είμαστε;