Ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης και η σημερινή Κύπρος...

Συμπληρώνονται σήμερα πενηνταέξι χρόνια από τη θυσία του Ευαγόρα Παλληκαρίδη, που στις 14 Μαρτίου 1957, σε ηλικία 19 ετών αντιμετώπισε θαρραλέα το ικρίωμα και έδωσε τη ζωή του για την ελευθερία της Κύπρου.

Λεπτομέρειες για τη ζωή του και τη συγκλονιστική θυσία του μπορείτε να διαβάσετε εδώ, γιατί σήμερα νομίζουμε ότι το ζητούμενο είναι άλλο. Ο καλύτερος τρόπος για να τιμήσει κανείς όσους θυσιάστηκαν για την ελευθερία δεν είναι να βγάζει επετειακούς λόγους, αλλά να μιμηθεί το παράδειγμά τους και να τιμήσει τις αξίες για τις οποίες θυσιάστηκαν.

Το ερώτημα λοιπόν, ιδίως μετά το αποτέλεσμα των πρόσφατων προεδρικών εκλογών στην Κύπρο, είναι: Πόση σχέση έχει πια ο κυπριακός λαός με τις αξίες για τις οποίες θυσιάστηκαν ο Γρηγόρης Αυξεντίου, ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης και τόσοι άλλοι;

Σίγουρα οι εποχές άλλαξαν, και μαζί τους άλλαξαν και οι άνθρωποι και οι ιδεολογίες. Ήταν κάποτε διαδεδομένη, ειδικά στην Ελλάδα, η άποψη ότι η ευζωία και η αυξανόμενη απόσταση από το 1974, σταδιακά άμβλυνε τα αντανακλαστικά της κυπριακής κοινωνίας, μείωνε την αγωνιστική διάθεση και θα έφερνε αργά ή γρήγορα ένα συμβιβασμό με τα τετελεσμένα του Αττίλα.

Έπειτα όμως ήρθαν ο Ισαάκ και ο Σολωμός, ήρθε το κίνημα των μοτοσυκλετιστών, ήρθε η νέα γενιά να αποδείξει ότι το "Δεν Ξεχνώ" δεν είναι κούφια διακήρυξη αλλά βίωμα του κυπριακού λαού και γνώμονας στις αποφάσεις του. Και ήρθε το 2004 το "Όχι" στο Σχέδιο Ανάν, πρώτα από τον Μεγάλο Τάσσο Παπαδόπουλο, και στη συνέχεια από το συντριπτικό 75% του κυπριακού λαού, για να στείλει τους λίγους εθελόδουλους ή αργυρώνητους πίσω στα λαγούμια τους και να κάνει περήφανο ολόκληρο τον Ελληνισμό. Ήρθε η ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση και η επιδέξια πολιτική εκμετάλλευσης των κοιτασμάτων, για να ενδυναμώσουν την κυπριακή διαπραγματευτική θέση και να γιγαντώσουν τις ελπίδες για δίκαιη λύση.

Πού χάθηκαν όλα αυτά;
Τι μεσολάβησε ώστε η Κύπρος να αρνηθεί στον Τάσσο τη δεύτερη θητεία, να εκλέξει τον ανανικό Χριστόφια και στη συνέχεια, πριν λίγες εβδομάδες τον ανανικότερο Αναστασιάδη; Στον πρώτο γύρο των κυπριακών εκλογών, στις 18 Φεβρουαρίου, το 72% των Κυπρίων ψήφισαν τους ανανικούς υποψηφίους που πέρσαν στο δεύτερο γύρο, και μόλις το 25% την υποψηφιότητα Λιλλήκα. Πού πήγε το 75% του "Όχι" στο Σχέδιο Ανάν; Αυτή η αδιαμφισβήτητη πατριωτική πλειοψηφία, δε βλέπει τους μεγάλους κινδύνους που ανοίγονται τώρα μπροστά στην Κύπρο; Δε βλέπει το συσχετισμό της διάσωσης των κυπριακών τραπεζών με μια δυσμενή επίλυση του Κυπριακού, που ήδη συζητείται διεθνώς; Δε βλέπει τον κίνδυνο να μην ερωτηθεί καν για την αποδοχή του επόμενου σχεδίου Ανάν;

Κάποιοι λένε ότι το αποτέλεσμα του 2013, όπως και η ήττα του Τάσσου Παπαδόπουλου το 2008, οφείλεται στα κομματικά στεγανά, που παραμένουν ισχυρά στην Κύπρο, όπως παρέμεναν και στην Ελλάδα πριν την οικονομική κρίση. Και ότι, όπως και στην Ελλάδα, η κρίση θα σαρώσει τα στεγανά αυτά, ελευθερώνοντας τις πατριωτικές δυνάμεις του κυπριακού λαού. Πολλοί θεωρούν το 25% του Γ. Λιλλήκα ικανή "μαγιά" για το μέλλον. Εμείς παραμένουμε εξαιρετικά ανήσυχοι για την πενταετία Αναστασιάδη που μόλις αρχίζει - αλλά η ιστορία δεν τελειώνει, και η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Μερικές φορές, ο λαός αποδεικνύεται σοφότερος όλων.

Εμείς ως επίλογο θα θυμηθούμε το στίχο του Μόντη:
"Να πάρουμε το τελευταίο σου βλέμμα, να μας κοιτάζει μην ξεστρατίσουμε..."