Ερμηνεύοντας την Πραξούλλα-Παραφράζοντας τον Ρέιγκαν

του Ευστάθιου Παλαιολόγου

Σε πρόσφατη τηλεοπτική της εμφάνιση η κυρία Πραξούλλα Αντωνιάδου σέρβιρε την γνωστή καραμέλα, μα θα στείλουμε τα παιδιά μας στον πόλεμο, να τα σκοτώσει ο Αττίλας;! Όχι, πρέπει να λύσουμε το κυπριακό πάση θυσία. Αυτά που προτείνουν οι «απορριπτικοί» (βλέπε Λιλλίκας, τασσικό ΔΗΚΟ) μας ωθούν σε νέα ’74... Είναι το χιλιοειπομένο από την λεγόμενη σχολή των ρεαλιστών «Δηλαδή τι θέλετε, να κάνουμε πόλεμο;».

Θα αφήσω τον Ρέιγκαν να τους απαντήσει. Ας μου επιτρέψει να παραφράσω τα λόγια του. Αυτό που μας προτείνετε κυρία Πραξούλα και λοιποί «ρεαλιστές»(ΔΗΣΥ-ΑΚΕΛ) είναι η πολιτική του κατευνασμού. Ο εξευμενισμός του Θηρίου με ότι ζητήσει για να μης μας κάνει άλλο κακό. Ότι αν πάρει η Τουρκία όλα όσα ζητά θα μάθει στο τέλος να μας αγαπά. Λένε ότι οι «απορριπτικοί» προτείνουν απλοϊκές λύσεις σε περίπλοκα προβλήματα και τους κολλούν την πινακίδα του πολεμοχαρή. Ίσως. Ίσως οι λύσεις να είναι απλές. Δύσκολες αλλά απλές.


Δεν μπορείς να εξαγοράσεις την ελευθερία και την ασφάλεια. Δεν μπορούμε να διαπράξουμε μια τόσο μεγάλη ατιμία όπως να πούμε στους πρόσφυγες και τους εγκλωβισμένους και στους συγγενείς των νεκρών και των αγνοουμένων, παρατείστε τα όνειρα σας για ελευθερία και δικαιοσύνη διότι εμείς είμαστε πρόθυμοι, προκειμένου να σώσουμε το τομάρι μας, να έρθουμε σε οποιαδήποτε συμφωνία με τον φονιά και τον δεινάστη σας.

Ας βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους. Δεν υπάρχει διαφωνία ανάμεσα στην επιλογή μεταξύ του πολέμου και της ειρήνης. Υπάρχει όμως μόνο ένας εγγυημένος τρόπος να επιτύχεις την ειρήνη, και μάλιστα στο επόμενο δευτερόλεπτο. Να παραδωθείς!

Ασφαλώς υπάρχει κίνδυνος σε οποιαδήποτε επιλογή κάνεις πέραν της παράδωσης. Όμως, μεγαλύτερος κίνδυνος υπάρχει αν ακολουθήσεις την πολιτική του κατευνασμού. Η πολιτική του κατευνασμού δεν είναι η επιλογή μεταξύ πολέμου και ειρήνης, αλλά αγώνα και υποδούλωσης. Αν συνεχίσουμε με την πολιτική του κατευνασμού και της υποχώρησης στην κάθε απαίτηση των Τούρκων στο τέλος θα έρθουμε αντιμέτωποι με την τελική επιλογή, το τελεσίγραφο. Και τότε; Οι Τούρκοι γνωρίζουν ότι όταν έρθει εκείνη ώρα, του τελεσίγραφου, η υποδούλωση μας θα είναι εθελοντική, διότι μέχρι τότε θα έχουν καταφέρει να μας εξασθενήσουν ηθικά, πνευματικά, οικονομικά, θα έχουν καταφέρει να εξαλείψουν κάθε ικμάδα αγωνιστικότητας. Και το γνωρίζουν αυτό διότι ακούν από ανάμεσα μας τις φωνές των «ρεαλιστών», της «λύσης με κάθε θυσία», το «καλύτερα Τούρκος παρά νεκρός», ή, το «προτιμώ να ζώ γονατιστός παρά να πεθάνω όρθιος». Και σε αυτά κρύβεται ο πραγματικός κίνδυνος του πολέμου. Διότι αυτές οι φωνές δεν εκφράζουν όλους μας.

Οι πιο πολλοί από εμάς γνωρίζουν ότι δεν υπάρχει ζωή τόσο όμορφη και ειρήνη τόσο γλυκιά που να αξίζει τα δεσμά της σκλαβιάς. Αν δεν υπάρχει τίποτα στη ζωή που να αξίζει αγώνα και θυσία πότε ξεκίνησε να ισχύει αυτό; Μόνο ενώπιον του σημερινού εχθρού; Μήπως οι Μαραθωνομάχοι έπρεπε να υποχωρήσουν βλέποντας την Περσική στρατιά; Μήπως θα έπρεπε ο Λεωνίδας να παραδώσει γη και ύδωρ; Ο Παλαιολόγος μήπως θα έπρεπε να επιλέξει την φυγή στην Πελοπόννησο; Οι αγωνιστές του 1821, του 1912, του 1940, του 1955; Οι αγωνιστές της μακραίωνης ιστορίας μας δεν ήταν ηλίθιοι, ούτε και πολεμοχαρείς. Οι τιμημένοι μας νεκροί δεν έχυσαν μάταια το αίμα τους. Που βρίσκεται λοιπόν ο δρόμος της ειρήνης. Τελικά η απάντηση είναι απλή.
Όλοι μας να βρούμε το θάρρος να δηλώσουμε στους εχθρούς μας, «υπάρχει ένα τίμημα το οποίο δεν θα καταβάλουμε», «υπάρχει μια γραμμή την οποία δεν θα σας επιτρέψουμε να διαβείτε». Ειρήνη μέσω της ισχύος. Ισχύς διπλωματική, ισχύς στρατιωτική, ισχύς οικονομική. Αλλά και ισχύς ηθική και ισχύς στην παιδεία.

Είτε θα διαφυλάξουμε την Πατρίδα για τους απογόνους μας με κάθε κόστος είτε θα καταδικάσουμε τα παιδιά μας στο σκοτάδι και την σκλαβιά.

Ο Ουϊνστον Τσώρτσιλ είχε πεί ότι όλα τα μεγάλα πράγματα της ζωής είναι και απλά και τα πιο πολλά μπορείς να τα περιγράψεις με μια μόνο λέξη. Ελευθερία, Δικαιοσύνη, Τιμή, Αξιοπρέπεια, Καθήκον, Ελπίδα.

Ευστάθιος Παλαιολόγος