Ο Πενταδάκτυλος σε περιμένει...

Toυ Ευστάθιου Παλαιολόγου

Πνιγμένος μέσα στα προβλήματα της καθημερινότητας που διακόπτονται από περιστασιακές, πρόσκαιρες χαρές, πιάνω πολλές φορές τον εαυτό μου αδιάφορο για το τι γίνεται γύρω μου. Και δεν μου αρέσει αυτό. Θέλω να είμαι ενεργός πολίτης, που ενδιαφέρεται για τα κοινά, που έχει άποψη για το που πρέπει να οδηγηθεί ο τόπος.

Η πάλη για το προς το ζην ή το κυνήγι του κέρδους πολλές φορές βάζει τα κοινά, τα της πατρίδας, σε δεύτερη μοίρα και χωμένα στο βάθος του μυαλού ατονούν και ξεχνιούνται. Δεν σβήνουν εντελώς όμως. Η φλόγα της Πατρίδας και τους Έθνους τρεμοπαίζει και περιμένει το οξυγόνο που θα την φουντώσει.

Πολλές φορές αυτό το οξυγόνο, το ερέθισμα, έρχεται από ανέλπιστες πηγές. Από πηγές που θα τους βόλευε να σβήσει η φλόγα αυτή. Η ματαιοδοξία τους όμως, ίσως κάποιο σύμπλεγμα κατωτερότητας, ίσως πάλι μια υπερβολική σιγουριά για το επίπεδο των δικών μας αντιστάσεων, τους σπρώχνει σε πράξεις διαφήμισης της αρπακτικότητας τους που σε ‘μένα αναζωπυρώνουν το εθνικό αίσθημα.

Κι ενώ οι ημέτεροι άρχοντες πασχίζουν να με κάνουν να ξεχάσω, να με ευνουχίσουν εθνικά, να ξεριζώσουν ότι ελληνικό από μέσα μου, για να γίνω πιο εύπλαστος στα χέρια των «ρεαλιστών της λύσης» οι προαιώνιοι εχθροί του έθνους φροντίζουν καθημερινά να μου υπενθυμίζουν το καθήκον μου.

Στον δρόμο για την μοιρασμένη μου πρωτεύουσα, υπό τους αχνούς ήχους των ραδιοφωνικών σκουπιδιών, προβάλλει μπροστά μου ο σκλαβωμένος Πενταδάκτυλος. Βουβός και σκοτεινός δείχνει ατάραχος από τις πράξεις της ανθρώπινης μικρότητας. Σε εμένα όμως ο αιώνιος όγκος του φαντάζει επιβλητικός. Από το μυαλό μου περνούν εικόνες από το ελληνικό παρελθόν του, με τους κατάκοπους πολεμιστές του Τρωϊκού πολέμου να ξεκουράζονται στην σκιά του στην Αχαιών Ακτή, με τους Ακρίτες να τον δρασκελούν κυνηγώντας τους Σαρακινούς, τους μοναχούς να κατακρεουργούνται υπέρ Πίστεως και Πατρίδας, τον Μάτση και τον Αυξεντίου να σκαρφαλώνουν τις πλαγιές του και τον Κατσάνη να ποτίζει με το αίμα του τα χώματα του. Και ξαφνικά το μάτι μου εστιάζει σε κάτι ξένο, βαρβαρικό και απαίσιο, που μολύνει την νότια πλαγιά του. Τα σύμβολα του αλλόθρησκου πορθητή και της εδώ απόφυσης του, και το απείρου αίσχους «Ne multu Turkum diyene”. Tι ευτυχία να έχεις σφάξει εκατομμύρια αθώων...

Και η καθημερινότητα μπαίνει στην άκρη. Το βλέμμα βουρκώνει, όχι από λύπη μόνο αλλά κι από θυμό. Η φωτιά του εθνικού αισθήματος κατακαίει κάθε εφήμερη έγνοια και φωτίζει τον δρόμο του πατριωτικού καθήκοντος. Ο ενεργός πολίτης ξυπνάει μέσα μου. Έτσι θέλω τον εαυτό μου! Ξεκινάω να σκέφτομαι τις εξελίξεις στο πολιτικό πεδίο. Σκέφτομαι τις μελλοντικές μου πολιτικές επιλογές. Κρίνω με το φτωχό μου μυαλό κάθε ηγέτη και ηγετίσκο που πέρασε από αυτό τον τόπο. Αναλογίζομαι τα λάθη που έχουμε κάνει σαν λαός, σαν πολίτες και σαν ψηφοφόροι. Αναλογίζομαι ακόμα αν υπάρχουν τρόποι να ξεφύγουμε από τα σημερινά αδιέξοδα, αν υπάρχει ακόμα ελπίδα για τον κυπριακό Ελληνισμό, αν θα μεγαλώσει ο γιός μου σε μια μια γη Ελληνική ή σε μια πολυπολιτισμική σαλάτα. Θα μπορέσει να κρατήσει τα ίδια ιδανικά και ιδεώδη που κρατάει ο πατέρας του ή ζώντας σε ένα περιβάλλον εχθρικό προς τον ελληνισμό θα αφομοιωθεί στην νεοκυπριακή, νεοραγιαδική «εκσυγχρονιστική κουλτούρα»...;

Σε αυτό το διάλειμμά μου από την ρουτίνα κάνω και μία αυτοκριτική. Έχω κάνει λάθη. Πολλά! Δεν ήμουν πολιτικοποιημένος από την αρχή. Άφηνα την πολιτική σκέψη να την κάνουν τα κόμματα. Ενδιαφερόμουν πολύ λίγο και αραιά για την πατρίδα μου, ακόμα και όταν η ζωή μου τα έφερνε όλα πιο εύκολα και οι υποχρεώσεις μου ήταν λιγοστές εγώ ασχολούμουν με ευτελή και μικρά, με το τι ρούχα θα ψωνίσω, τι αυτοκίνητο θα οδηγώ, που θα πάω να διασκεδάσω και πόσες γυναίκες θα γράψω στην ατζέντα μου. Και όλα αυτά είναι όμορφα και ωραία, και χρειάζονται και επιβάλλονται αν θέλεις να είσαι ψυχικά υγιής. Αλλά έρχονται σε δεύτερη μοίρα όταν κινδυνεύει η ίδια η ύπαρξη σου ως Έλληνας. Φυσικά αν έχει σημασία για σένα να είσαι Έλληνας...

Εγώ άργησα να καταλάβω όλα αυτά. Όμως ο Θεός, μες την απέραντη Σοφία του, έφερε στη ζωή μου την στρατιωτική θητεία. Μεγάλο σχολείο για μένα. Ανάτρεψε τα πάντα στη ζωή μου και στο πως σκέφτομαι. Η υπηρεσία στις Καταδρομές(ελάχιστη σημασία έχει που υπηρετείς όταν είσαι έντιμος στρατιώτης) ήταν για μένα κοσμογονικό γεγονός. Βγήκε από μέσα μου ένας άλλος εαυτός, ή καλύτερα, ο πραγματικός μου εαυτός. Οι έννοιες της οικογένειας, της φιλίας, την θρησκείας και του έθνους απέκτησαν καινούρια σημασία. Η ιστορία άρχισε πλέον να με συνεπαίρνει με ένα καινούριο τρόπο. Ξεκίνησα να μελετώ αντί να διαβάζω. Ξεκίνησα να αμφισβητώ αυτά που μου έλεγαν και να ψάχνω εγώ την αλήθεια. Ξεκίνησα να ενδιαφέρομαι για το μέλλον της πατρίδας μου και να ανησυχώ.

Φυσικά σιγά σιγά, όπως γράφω και στη αρχή, η σκληρότητα της καθημερινότητας σε αναγκάζει να αναθεωρήσεις τις προτεραιότητες σου, ή να τις δεις από διαφορετική προοπτική. Αλλά, εφόσον είσαι σκεπτόμενος και αυτόβουλος, κάθε τόσο κάτι έρχεται που σε ενεργοποιεί. Για μένα ήρθε το 2004, το σχέδιο Ανάν και το δημοψήφισμα. Έπεσαν μάσκες και αποκαλύφθηκαν οι πραγματικοί στόχοι ξένων(που δεν με απασχολούν) και δικών. Αποκαλύφθηκε η ανεπάρκεια και η μειοδοσία των κομματικών «βοσκών».

Και μετά ήρθε το παιδί μου. Το μέλλον απόκτησε καινούρια σημασία. Πλέον δεν ήταν μόνο το δικό μου τομάρι. Πλέον το αίσθημα της ευθύνης έγινε ακόμα πιο βαρύ. Μια ψυχή, ένας Έλληνας, περιμένει από μένα να διασφαλίσω το μέλλον του. Η συνέχιση του κυπριακού Ελληνισμού έχει για μένα καινούριο νόημα. Έχει μορφή και όνομα. Και ενώ η καθημερινότητα κυριαρχεί ακόμα στο πόσο χρόνο μου απορροφά, είμαι σίγουρος ότι η τουρκική ματαιοδοξία θα μου υπενθυμίζει σε κάθε ταξίδι προς την Λευκωσία τι έχει πραγματικά αξία.

Ο Πενταδάκτυλος, δεν θα ανασηκώσει την πλάτη να τους αποσείσει. Δεν θα κάνει αυτός την δική μου δουλειά. Άλλωστε αν δεν μπορέσω να τον ελευθερώσω τότε μάλλον δεν τον αξίζω. Η σωτηρία της Πατρίδας είναι στα χέρια του κάθενος από εμάς. Ο καθένας πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι από αυτόν εξαρτάται το μέλλον του Ελληνισμού. Ότι μπορεί να κάνει διαφορά. Με την εργασία του, με την παιδεία του, με την οικογένεια του, με την πίστη του, με την θητεία του, και με την ψήφο του! Εν αναμονή γενεών πιο άξιων από τη δική μας που θα υψώσουν την Γαλανόλευκη στην ψηλότερη κορυφή του και με την ελπίδα ότι θα προλάβουμε να δούμε τέτοιες γενεές, σας εύχομαι από καρδιάς το 2011 να είναι η αρχή της Ελληνικής Εθνικής Αναγέννησης!