Ομοσπονδιακό αδίκημα

Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη

Δομικό στοιχείο της παρακμής, που οδήγησε την χώρα στο χείλος του γκρεμού, είναι κι ο Τύπος, έντυπος και ηλεκτρονικός.
Από ελεγκτής της εξουσίας κι ανεξάρτητος παράγοντας διαμόρφωσης της κοινής γνώμης, σε πολλές περιπτώσεις, κατρακύλησε σε περιτύλιγμα για cd και dvd. Όργανο μιας παρασιτικής ολιγαρχίας, «δολοφόνος προσωπικοτήτων», χειραγωγός συνειδήσεων, φερέφωνο προπαγάνδας και Καιάδας ειδήσεων και συνειδήσεων.
Πως ήταν η στάση των Ιρλανδικών ΜΜΕ στην πρόσφατη κρίση, όπου καθημερινά και σε ζωντανή μετάδοση οι Δημοσιογράφοι ξεφτίλιζαν τον Πρωθυπουργό και τους Υπουργούς και έτριβαν στα μούτρα της κοινωνίας την ωμή αλήθεια; Ε, καμμία σχέση.

Προέκταση των εργολάβων και προμηθευτών, τα παθητικά μαγαζιά της «ενημέρωσης», ήταν και είναι σε κάποιες περιπτώσεις «έξοδα παραστάσεως» των εξωθεσμικών κέντρων για να παίρνουν έργα, να πουλάνε όπλα ή για να επιβάλλουν πολιτικά πρόσωπα που θα τους επιτρέψουν να πάρουν έργα ή να πουλήσουν όπλα. Έτσι στο σύνολο της η μπίζνα, τουλάχιστον μέχρι προ κρίσης, ήταν κερδοφόρα. Τώρα όμως…
Αδιαφανή οικονομικά κι ενίοτε αφανής η ιδιοκτησία, μέσω αχυρανθρώπων. Κάθε «νταβαντζής» κι ο «αυτοφωράκιας» του. Φοροδιαφυγή και θεσμική ακροβασία μεταξύ νομιμότητας και παρανομίας στον τρόπο λειτουργίας τους, συνιστούν ένα εξωθεσμικό όνειδος για την δημοκρατία μας αλλά και για κάθε έννοια καλώς εννοούμενου επιχειρείν.

Κλίκες της «πολιτικής ορθότητας» αλληλοπροωθούνται και στελεχώνουν μηχανισμούς μαζικής παραπληροφόρησης, που αποστολή έχουν να αποκρύψουν και διαστρεβλώσουν γεγονότα, να προωθήσουν χωρίς όρους κι αναστολές τα συμφέροντα της παρασιτικής ολιγαρχίας και ξένων εντολοδοτών, να χτυπήσουν άξιους κι ικανούς, να εξυψώσουν κι ηρωοποιήσουν πρόθυμους και χρήσιμους «ηλίθιους».

Το καθήκον αληθείας, η αντικειμενικότητα κι η υποχρέωση διασταύρωσης της είδησης, οι στοιχειώδεις συναλλακτικές υποχρεώσεις του Τύπου απέναντι στο κοινό, είναι απλώς ανέκδοτο.
Θα σας πω μια ενδεικτική ιστορία που μου αφηγήθηκε ένας πολύ σοβαρός άνθρωπος. Μια φορά κι ένα καιρό, πριν πολλά χρόνια, ένα αστόπαιδο, που ‘χε το προοδευτιλίκι στο κούτελο, ήταν τότε και της μόδας, πήγε στην Αμερική, όπου δούλευε και σπούδαζε, όπως χιλιάδες άλλοι.

Εκεί μαζί μ’ έναν άλλο Έλληνα, κολλητό του, επίσης της πολύ βαριάς «αριστεράς», κάνανε μια ψιλοκομπίνα για να μιλάνε τζάμπα στο τηλέφωνο με τους συγγενείς και φίλους τους στην Ελλάδα. Συνηθισμένα ρωμέϊκα πράγματα. Αυτό που δεν ξέρανε όμως, είναι ότι στις ΗΠΑ οποιαδήποτε κλοπή, απάτη κλπ, σε σχέση με το ταχυδρομείο ή την τηλεφωνία, είναι ομοσπονδιακό αδίκημα. Θέλετε από σύμπτωση, θέλετε γιατί τους παρακολουθούσανε λόγω φρονημάτων κι άλλων δραστηριοτήτων, τους σβέρκωσε το FBI. Τους ετέθη ένα πολύ απλό δίλημμα.

Ή θα δεχόντουσαν να δουλέψουν για την Υπηρεσία (μία είναι η Υπηρεσία) ή θα εξασφάλιζαν μερικά χρονάκια διακοπές σε ευαγές ομοσπονδιακό ίδρυμα μαζί με τον Ληρόϋ Ουάσινγκντον και την παρέα του, που ισοβίτες γαρ, θα εκτιμούσαν πολύ τα τρυφερά ελληνάκια. Ως γνήσιοι ιδεολόγοι διάλεξαν την κουρτίνα ένα κι έτσι το καλόπαιδο αυτό ξεκίνησε να κάνει δουλειές για την μεγάλη μας φίλη και σύμμαχο. Κι όπως λένε οι σοφοί αμερικάνοι, once a marine, always a marine. Ο τύπος γύρισε στην Ελλάδα μεταλλαγμένος και με καινούργιο αφανές αφεντικό. Ικανός και πρόθυμος, με τις υπηρεσίες του δημιούργησε καλές σχέσεις με παράγοντες των ΗΠΑ κι από τα ΜΜΕ που εργάστηκε, προωθούσε και προωθεί, πάντα με την σοβαροφάνεια του, την ατζέντα, όσο αντιδημοφιλής κι αν είναι αυτή. Στην παράδοση Οτσαλάν υπέρ των Τούρκων και των Αμερικανών με κάλυψη στον Σημίτη. Στους βομβαρδισμούς της Σερβίας υπέρ της επέμβασης.

Στο Σχέδιο Ανάν διαπρύσιος κήρυκας του ΝΑΙ. Στα ελληνοτουρκικά αβανταδόρος των Τούρκων και στο ψευδομακεδονικό αβανταδόρος των επιγόνων του Ιβάν Μιχαήλοφ, φίλου και συνεργάτη του Χίμλερ, ιδρυτή των σκοπιανών βοηθητικών ταγμάτων των SS, κολλητού του γεονοκτόνου Άντε Πάβελιτς, του Κροάτη αρχηγού της αιμοσταγούς Ουστάσα, μπροστά στον οποίο ο Ράϊνχαρτ Χάϋντριχ ήταν αρσακειάδα. Στιλβωτής του Μνημονίου και κάθε αντιλαϊκής πολιτικής, υβριστής και συκοφάντης κάθε πατριωτικής φωνής, πρόθυμος αναμεταδότης κάθε παραπληροφόρησης, στέκεται σταθερά αντίθετος στο εθνικό συμφέρον και «πουσάρει» με το αζημίωτο, υποθέτω, διάφορα συμφέροντα, από πολιτικές φιλοδοξίες γόνων κι επιγόνων, μέχρι περιβαλλοντικές μπίζνες κολλητών του. Την ιστορία μου την αφηγήθηκε κραταιός παράγων της Ομογένειας, από αυτούς που πέτυχαν το αμερικάνικο εμπάργκο κατά της Τουρκίας την περίοδο 1974-1977.

Ο εν λόγω, θέλοντας να την επιβεβαιώσει, μου είπε ότι απευθύνθηκε σε WASP φίλο του, που διετέλεσε Διευθυντής της ακατανόμαστης Υπηρεσίας. Η απάντηση που έδωσαν οι παλιοί υφιστάμενοί του στον φλεγματικό Αμερικάνο, όταν ρώτησε για τους δυο Έλληνες, ήταν “we cannot reveal any information, because the file is still active, open” («δεν μπορούμε να αποκαλύψουμε οποιαδήποτε πληροφορία, γιατί ο φάκελος είναι ακόμη ενεργός, ανοικτός»)! Πάντως αυτά κυκλοφορούν, από το μαρτυρικό Βελιγράδι ως το κλεινόν Άστυ και τα χωριά της Μακεδονίας μας.
Αλήθεια ή ψέματα; Ποιος ξέρει; Αν ναι, τότε θα υπάρχουν και χαρτιά…Πάντως έκτοτε αλλιώς βλέπω, διαβάζω κι ακούω τον εν λόγω. Απλώς μου κάνει εντύπωση μια επίμονη στάση. Όπου κείται το εθνικό και λαϊκό συμφέρον, κοιτάζω απέναντι κι αυτός ο τύπος και μερικοί άλλοι πάντα στέκονται εκεί…. Σύμπτωση;

* Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ (19-1-2011)