Ο Νικηφόρος του 2010... που δεν έγινε...

Του Ευστάθιου Παλαιολόγου

Ακυρώθηκε κι εφέτος η άσκηση Νικηφόρος της Ε.Φ. Αναμενόμενο. Η ηγεσία μας πληροφορεί ότι καμία επίπτωση δεν θα έχει στην μαχητική ικανότητα της Ε.Φ. Συμφωνώ! Η μαχητική ικανότητα της Ε.Φ. βρίσκεται τα τελευταία χρόνια στο μηδέν. Οπότε, αν από το μηδέν αφαιρέσουμε το άλλο μηδέν, δηλαδή την κατάντια του Νικηφόρου, μας κάνει και πάλιν μηδέν! Συνεπάγεται, καμία αλλαγή στην μαχητική μας ικανότητα. Ήμασταν και παραμένουμε στο μηδέν!

Ας επιχειρήσουμε να κάνουμε μια μικρή ανάλυση. Τι είναι άσκηση; Άσκηση είναι η εφαρμογή στην πράξη της εκπαίδευσης του προσωπικού και δοκιμή των σχεδίων. Εκπαίδευση δεν γίνεται, ή για να είμαστε πιο επιεικείς, γίνεται αραιά και που, νωχελικά, χωρίς ίχνος ρεαλισμού και αληθοφάνειας, υπό τύπον διάλεξης της πλείστες φορές και ελάχιστα πρακτικά, τόσο όσο να μην ταλαιπωρηθεί κανείς. Όσο αφορά στην δοκιμή των σχεδίων, τα λόγια περιττεύουν. Πάντοτε νικάμε! Και μάλιστα νικάμε χωρίς ουσιαστικά να κάνουμε τίποτα! Τόσο καλοί είμαστε...

Τι κάναμε λοιπόν στον Νικηφόρο και τι θα έπρεπε να κάνουμε. Χωρίς να μακρυγορήσουμε, θα αναφερθούμε επιγραμματικά σε ένα-δυό σημεία.
Πρώτα το τί είμαστε συνηθισμένοι να κάνουμε. Έχουμε συνηθίσει να μαζευόμαστε όλοι σε αγρούς και σε δάση και να περιμένουμε πότε θα επιδοθούν τα καινούρια ΦΑΠ στους εφέδρους, πότε οι κληρωτοί και οι μόνιμοι θα τα μαζέψουν για να επιστρέψουν στα στρατόπεδα και αν θα τελειώσει με διαταγή της τελευταίας στιγμής ενωρίτερα η άσκηση για να γλιτώσουμε μερικές ώρες βαρεμάρας.

Οι εφέδροι παρουσιάζονται με τις πολύχρωμες παραλλαγές τους, με ανοιχτές τις εξαρτήσεις τους να κρέμμονται πάνω στις πλαδαρές κοιλιές τους, πάντοτε άδειες, χωρίς γεμιστήρες και σακκίδια με τα προβλεπόμενα, με άθλια και διαλυμένα κράνη, με όπλα παντελώς ακάθαρτα και σκουριασμένα, που θυμίζουν περισσότερο ορδές βαρβάρων παρά στρατό. Για ώρες προσπαθούν να πείσουν τους αξιωματικούς τους για την απαλλαγή ή την διευκόλυνση που «επιβάλλεται» να πάρουν, εφευρίσκοντας εκατοντάδες απίθανες διακαιολογίες για να ξεγελάσουν ποιόν, τους αξιωματικούς τους, την πατρίδα τους ή τον εαυτό τους μήπως; Εκφράζουν χίλια δυο παράπονα με πιο σύνηθες το «αφού δεν κάμνουμε τίποτα τι μας κρατάτε εδώ». Φυσικά μόλις τους πουν να κάνουν κάτι δυσανασχετούν σφόδρα!

Οι μόνιμοι και οι κληρωτοί αφού τελειώσουν την πάλη με τους εφέδρους πασχίζουν να απαντήσουν γραπτώς τα σενάρια της άσκησης, ελάχιστα δε εφαρμόζουν πρακτικά, ούτως ή άλλως αδύνατον υπό τις περιστάσεις πολλές φορές.
Ο Νικηφόρος καταλήγει να είναι μία ανούσια επιστρατευτική παρουσίαση από την οποία κανένας δεν ασκείται πρακτικά και κανένας δεν αποκομίζει τίποτα που να δικαιολογεί τις ώρες που ξόδεψε. Στο τέλος της ημέρας το μόνο που μένει είναι η επίδειξη της τελευταίας φάσης όπου αργόσχολοι πολιτικοί και υψηλόβαθμοι στρατιωτικοί συνωστίζονται ενώπιον αλμυρών και λοιπόν κεραστικών για να χαζέψουν μιά χιλιοδοκιμασμένη παράσταση νομίζοντας ότι βλέπουν άσκηση.

Τι θα έπρεπε να γινόταν. Καταρχήν, σημαντικό ρόλο σε μιά άσκηση παίζει ο παράγοντας χρόνος. 2 μέρες δεν συνιστούν άσκηση. Ας πάρουμε για παράδειγμα ένα υποδειγματικό στρατό εφέδρων. Τον Ελβετικό. Οι ασκήσεις των εφέδρων στην φιλειρηνική και ουδέτερη Ελβετία διαρκούν τουλάχιστον 12 μέρες. Η πρώτη και η τελευταία μέρα αφιερώνονται στην επιστρατευτική και λογιστική τακτοποίηση του προσωπικού και οι υπόλοιπες τουλάχιστον 10 σε ουσιαστική εφαρμογή και δοκιμή στην πράξη της εκπαίδευσης και των σχεδίων.

Μετά, εξίσου σημαντικό ρόλο παίζει και ο περιορισμός των παραδοχών. Τι σημαίνει αυτό. Ότι όσα λένε τα σχέδια ότι θα έπρεπε να γίνουν τότε αυτά εφερμόζονται στην πράξη πλην αυτών που θα συνεπάγονταν απώλεια προσωπικού ή καταστροφή υλικού. Και εξηγούμαι. Προβλέπει το σχέδιο «Χ» ότι τα πυρομαχικά βγαίνουν από την αποθήκη και πάνε στο «Ψ» μέρος. Αυτό πρέπει να γίνει στην πράξη αλλιώς ποτέ δεν θα ξέρεις αν μπορείς πραγματικά να το κάνεις. Άλλο παράδειγμα. Η τάδε Διμοιρία κουβαλώντας αυτά τα υλικά μεταβαίνει πεζή στο τάδε μέρος και εγκαθίσταται αμυντικά επί της τοποθεσίας. Στα λόγια εύκολο. Στην πράξη όμως; Έχουν οι εφέδροι, οι κληρωτοί και οι μόνιμοι της Διμοιρίας την ικανότητα, τις γνώσεις, την φυσική κατάσταση και τα υλικά για να κάνουν τα παραπάνω; Αν δεν το δοκιμάσεις στην πράξη ποτέ δεν θα ξέρεις, ή μάλλον θα νομίζεις ότι ξέρεις αλλά θα διαψευστείς τραγικά διότι δεν εντόπισες έγκαιρα τα προβλήματα και δεν βρήκες τις λύσεις.

Σε ατομικό επίπεδο, ο καθένας πρέπει να είναι πρώτα και πάνω απ’ όλα πεζός μαχητής. Να γνωρίζει άριστα την ατομική τακτική και την χρήση του όπλου του. Χρειάζεται να ρίξει πολλά φυσίγγια στο πεδίο βολή σε ρεαλιστικά σενάρια. Ο καθένας πρέπει να γνωρίζει άριστα την ειδικότητα και την αποστολή του. Ο υπαξιωματικός πρέπει να γνωρίζει όσα οι υφιστάμενοι του και όσα επιβάλλει ο βαθμός του. Το ίδιο και ο αξιωματικός. Όλοι όμως είναι πρώτα στρατιώτες! Όλοι!

Συνοψίζοντας. Χρόνος και πρακτική εφαρμογή εμφανίζουν προβλήματα που επιβάλλουν λύσεις. Παράλειψη πρακτικής εφαρμογής και μικρός χρόνος παραμονής σε κατάσταση άσκησης σημαίνει τα προβλήματα θα τα ανακαλύψεις όταν θα είναι πλέον αργά. Ενώπιον του εχθρού.

Ανακεφαλαιώνοντας. Το προσωπικό της Ε.Φ. σε οποιοδήποτε σοβαρό στρατό θα χαρακτηριζόταν "unfit for service". Ακατάλληλο δηλαδή! Οι αξιωματικοί και υπαξιωματικοί αντί να φαρδαίνουν τα οπίσθια τους σε άνετες και μαλακές καρέκλες πρέπει να βγούν στο πεδίο ασκήσεων. Οι κληρωτοί αντί να πλήττουν στην σκοπιά πρέπει να λιώνουν στην εκπαίδευση. Αυτά παράγουν εκπαιδευμένη εφεδρεία. Βγάλτε το στρατό από τα γραφεία, τις αποθήκες και τους όρχους και ρίξτε τον στα πεδία ασκήσεων και χώρους εκπαιδεύσεως. Εφαρμόστε πρακτικά την εκπαίδευση και τα σχέδια. Βρείτε τα προβλήματα και δώστε λύσεις. Απαιτείστε από το προσωπικό να αποδίδει σαν μαχητές και επιβάλετε κυρώσεις σε όσους δεν συμμορφώνονται. Απαιτήστε να έχετε ένα στρατό ετοιμοπόλεμο και αντιδράστε σε ένα στρατό «δημοσίων υπαλλήλων».

Κάντε την άσκηση πραγματικά Νικηφόρο.