Θα μας διώξουν το 2014 με όχημα το Μνημόνιο 2;

του Σταύρου Λυγερού

Για μία ακόμα φορά, ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του (με το Θόδωρο Πάγκαλο να υπερβαίνει κάθε όριο) επιστράτευσαν τους πιο δραματικούς τόνους για να τρομοκρατήσουν την κοινή γνώμη και τους «πράσινους» βουλευτές, ώστε να περάσει από τη Βουλή το Μεσοπρόθεσμο. Για να ανασχέσει, μάλιστα, η κυβέρνηση τις κοινωνικές αντιδράσεις, έχει κλιμακώσει τη χρόνια εκβιαστική τακτική της, αυξάνοντας τη δόση σοκ και φόβου που διοχετεύει συστηματικά στην κοινωνία. Είναι αξιοσημείωτο ότι το «κόμμα του Μνημονίου» χρησιμοποιεί ρητορικά σχήματα πολεμικού και ιατρικού χαρακτήρα, επειδή παραπέμπουν στην επιβίωση και αποτρέπουν τις κοινωνικές αντιδράσεις.

Είναι αξιοσημείωτο ότι απ’ όλες τις κυβερνητικές δηλώσεις έχει λάμψει δια της απουσίας της η οποιαδήποτε αυτοκριτική. Οι κυβερνώντες δεν έκαναν τον κόπο ούτε να δώσουν εξηγήσεις για το ναυάγιο της οικονομικής πολιτικής τους.Μνημόνιο 2;
Είναι κοινός τόπος ότι απέτυχαν να θέσουν τα δημόσια οικονομικά σε τροχιά εξυγίανσης, παρά το γεγονός ότι με την πολιτική τους υποβάθμισαν δραστικά το βιοτικό επίπεδο και έριξαν την πραγματική οικονομία στο φαύλο κύκλο της ύφεσης. Τώρα, με τον πέλεκυ της χρεοκοπίας επιβάλλουν ένα νέο κύμα φοροεπιδρομής, το οποίο στρέφεται κυρίως εναντίον όσων όλα αυτά τα χρόνια πληρώνουν, ενώ σε μεγάλο βαθμό αφήνει στο απυρόβλητο τους συστηματικούς φοροφυγάδες.

Πριν ενάμισυ χρόνο, η απότομη και ανώμαλη προσγείωση στο χείλος της χρεοκοπίας είχε προκαλέσει σοκ στην κοινωνία. Λόγω της βαθιάς ψυχολογικής επίδρασης που της είχε ασκήσει τότε, την είχε μετατρέψει σε «πλαστελίνη». Από πολιτικής απόψεως είχε καταστήσει εφικτό αυτό που μέχρι τότε ήταν ανέφικτο. Αυτό θα μπορούσε να αποτελέσει μοναδική ευκαιρία για την εφαρμογή ενός εθνικού σχεδίου με σκοπό την αντικατάσταση του καταρρέοντος κλεπτοκρατικού, σπάταλου κι ανορθολογικού μοντέλου από ένα υγειές και παραγωγικό.

Η κυβέρνηση Παπανδρέου, όμως, ούτε καν το προσπάθησε σοβαρά. Ακολούθησε τον εύκολο δρόμο των οριζόντιων περικοπών, αλλά διακρίθηκε στον ψυχολογικό πόλεμο εναντίον της κοινωνίας και στον προπαγανδιστικό διασυρμό της κάθε φορά επαγγελματικής ομάδας-στόχου. Απειλούμενοι ότι δεν θα υπάρχουν χρήματα για μισθούς και συντάξεις κι ότι θα απαξιωθούν οι οικονομίες-καταθέσεις τους, οι Έλληνες ανέχθηκαν τις αλλεπάλληλες δέσμες επώδυνων μέτρων, με την παρηγοριά ότι ίσχυε η διαβεβαίωση πως μόνο η εφαρμογή του Μνημονίου εγγυάται την έξοδο από την κρίση.

Τα γεγονότα, όμως, διέψευσαν το καλοσερβιρισμένο ιδεολόγημα του μονόδρομου προς τη σωτηρία. Αναμφίβολα, η Τρόϊκα επέβαλε ορισμένα μέτρα, που έπρεπε να είχαν προ πολλού ληφθεί. Συνολικά, όμως, η συνταγή της έχει βυθίσει την οικονομία στην ύφεση, προκαλώντας ολοένα και περισσότερα οικονομικά και κοινωνικά ερείπια. Αποδείχθηκε από τα γεγονότα ότι το προβληθέν δίλημμα «Μνημόνιο ή χρεοκοπία» πρέπει να αντικατασταθεί από τη νεόκοπη εκδοχή του «Μεσοπρόθεσμο ή χρεοκοπία» για να μην καταλήξει στην εξίσωση «Μνημόνιο ίσον χρεοκοπία».

Το πρόβλημα με το Μεσοπρόθεσμο δεν είναι τόσο η ψήφισή του, όσο η απόδοσή του. Η προσπάθεια άντλησης 6,5 δισ από μία στεγνωμένη αγορά θα ρίξει ακόμα πιο βαθειά την πραγματική οικονομία στο φαύλο κύκλο της ύφεσης, πολλαπλασιάζοντας τα οικονομικά και κοινωνικά ερείπια. Ακόμα κι αν δεν εκδηλωθεί κάποιου είδους κοινωνική ανάφλεξη, η βύθιση στην ύφεση θα μειώσει τα έσοδα. Το εγχείρημα θυμίζει το σκύλο που κυνηγάει την ουρά του.

Η αποτροπή της στάσης πληρωμών μέχρι το 2014 είναι πολύ σημαντική, αλλά δεν μπορεί να γίνει πάση θυσία. Υπενθυμίζουμε ότι η ελληνική κρίση δεν είναι η εξαίρεση ενός σωστού κανόνα, αλλά η ακραία εκδήλωση της συστημικής κρίσης του ευρώ. Η Ελλάδα δεν είναι το μαύρο πρόβατο σ’ ένα άσπρο κοπάδι, αλλά ο πιο αδύνατος κρίκος – μίας όχι και τόσο – στέρεης αλυσίδας. Εάν επέστρεφε στη δραχμή, η κρίση θα μεταφερόταν αυτομάτως σ’ άλλους αδύνατους κρίκους. Γι’ αυτό και είναι κοινό ζωτικό συμφέρον η ελληνική κρίση να λυθεί στο ευρωπαϊκό πλαίσιο γρήγορα και με οικονομικοκοινωνικά αποτελεσματικό τρόπο.

Το Μεσοπρόθεσμο δεν προσφέρει τέτοια λύση. Αντιθέτως, καταδικάζει την οικονομία να σέρνεται μέχρι το 2014. Δεν αποκλείεται τότε η Ευρωζώνη, πιο οχυρωμένη από το συστημικό κίνδυνο, να μεθοδεύσει την εκδίωξη της Ελλάδας. Γι’ αυτό, έχουμε ζωτική ανάγκη ένα βιώσιμο πρόγραμμα ανάταξης, που να συνδυάζει τρία στοιχεία:

- Πρώτον, το από μηδενική βάση δημοσιονομικό νοικοκύρεμα (έσοδα και δαπάνες).

- Δεύτερον, την αξιοποίηση των πολλών λιμναζουσών αναπτυξιακών δυνατοτήτων. Η Ευρωζώνη πρέπει να χρηματοδοτήσει τέτοια επενδυτικά προγράμματα.

- Τρίτον, την αναδιάρθρωση του χρέους. Είναι εξώφθαλμο πως το χρέος δεν μπορεί να καταστεί εξυπηρετήσιμο, χωρίς «κούρεμα» και εάν δεν καταστεί εξυπηρετήσιμο οι πόρτες των Αγορών δεν πρόκειται να ξανανοίξουν για την Ελλάδα. Εάν για τους δικούς της λόγους η Ευρωζώνη θέλει να αποφύγει το «κούρεμα» ας βρει εναλλακτική λύση. Τέτοιες λύσεις υπάρχουν, πολιτική συμφωνία για την εφαρμογή τους δεν υπάρχει.

(Από www.aixmi.gr)

Διαβάστε περισσότερα...

Το αμερικανικό σχέδιο «εξαφάνισης» ενός δημοσιογράφου

Η μυστική εισήγηση, που καταγράφεται σε τηλεγράφημα του τότε πρεσβευτή των ΗΠΑ στην Λευκωσία κ. Ρόναλντ Σλίκερ με ημερομηνία 3 Νοεμβρίου 2006, είχε ως αποδέκτες τους Αμερικανούς πρώην υπουργούς Εξωτερικών και Αμυνας, κυρία Κοντολίζα Ράις και κ. Ντόναλντ Ράμσφελντ, ακόμη όμως και τη μυστική υπηρεσία του Πενταγώνου, τη διαβόητη DIA. Στις 22 Οκτωβρίου του 2006 η Λευκωσία ξύπνησε συγκλονισμένη από την είδηση ότι ο τουρκικός στρατός προκάλεσε τον θάνατο άγνωστου αριθμού Ελληνοκυπρίων και Ελλήνων κρατουμένων, τους οποίους είχε χρησιμοποιήσει σαν πειραματόζωα σε εργαστήρια παρασκευής χημικών όπλων σε κάποιο εργοστάσιο κοντά στην Αγκυρα.



Η αποκάλυψη είχε προκαλέσει σάλο στην Κύπρο, πανικό στην Τουρκία και προβληματισμό στις Ηνωμένες Πολιτείες, καθώς η αμερικανική κυβέρνηση θεωρούσε ότι οι δημοσιογραφικές αποκαλύψεις μπορούσαν να παγώσουν την προσπάθεια έναρξης διαπραγματεύσεων με σκοπό την ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ενωση.

Για το ρεπορτάζ που δημοσιεύτηκε στις εφημερίδες «Εθνος της Κυριακής» και «Φιλελεύθερος» και μεταδόθηκε από το MEGA Ελλάδος και Κύπρου οι Αμερικανοί διπλωμάτες κατηγόρησαν τον Μιχάλη Ιγνατίου, ο οποίος υπέγραφε το αποκαλυπτικό άρθρο. «Οι αγνοούμενοι-πειραματόζωα της Τουρκίας» ήταν ο τίτλος του ρεπορτάζ. «Το θέμα έγραψε ο Μιχάλης Ιγνατίου, “συνηθισμένο βέλος στα πλευρά μας”», αναφερόταν στο εμπιστευτικό τηλεγράφημα που είχε αποστείλει στο αμερικανικό Στέιτ Ντιπάρτμεντ ο τότε πρεσβευτής των ΗΠΑ στη Λευκωσία κ. Σλίκερ. Στο ντοκουμέντο που παρουσιάζει το «ΘΕΜΑ» περιέχεται η άποψη μιας «προστατευόμενης» πηγής της πρεσβείας στο Intercollege, την οποία ο κ. Σλίκερ παρουσίαζε να υποστηρίζει χωρίς καμία απόδειξη ότι η προεδρία της Κύπρου (τότε πρόεδρος ήταν ο αείμνηστος Τάσσος Παπαδόπουλος) όχι μόνο είχε αναθέσει τη δημοσίευση της υπόθεσης στον Ιγνατίου, αλλά και κατηύθυνε τον δημοσιογράφο να την αποκαλύψει δύο εβδομάδες προτού το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο συζητήσει την ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε. με σκοπό να υπονομεύσει τις προσπάθειες της Αγκυρας. Οι ισχυρισμοί του στελέχους του Intercollege ταυτίζονταν με την εκτίμηση της αμερικανικής διοίκησης ότι η κυβέρνηση του Τάσσου Παπαδόπουλου μεθόδευσε τη δημοσίευση της πληροφορίας πως οι αγνοούμενοι χρησιμοποιήθηκαν από τους Τούρκους σαν πειραματόζωα προκειμένου να αμαυρωθεί η εικόνα της Αγκυρας και να περιοριστούν οι πιθανότητες ένταξης της Τουρκίας στην Ε.Ε.

«Αν οι καταγγελίες της κυρίας … αποδειχθούν αληθείς, ο Ιγνατίου είναι πιθανό να έπαιζε τον ρόλο του πρόθυμου συν-συνωμότη, από τη στιγμή που ένας αριθμός διαφορετικών συνομιλητών της πρεσβείας αναφέρουν ότι είναι στην τσέπη του προέδρου», έγραφε ο κ. Σλίκερ στο τηλεγράφημά του αποκαλύπτοντας ότι Ελληνοκύπριοι που είχαν σχέση με την πρεσβεία είχαν βάλει στο στόχαστρο τον Ιγνατίου. Με προφανή ειρωνική διάθεση, ο τότε επικεφαλής της αμερικανικής διπλωματικής αντιπροσωπείας στην Κύπρο έγραφε ότι «φυσικά δεν είναι έγκλημα η άσκηση κριτικής στην πολιτική των ΗΠΑ στο Κυπριακό, όμως το δημοσιογραφικό αστέρι (star snoop) του “Φιλελεύθερου” χρησιμοποιεί εναντίον μας την πρόσβαση που του προσφέρουμε» (εννοεί τη δημοσιογραφική διαπίστευση στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ). Ο κ. Σλίκερ προχωρούσε ακόμη ένα βήμα, προτείνοντας συγκεκριμένους τρόπους για να περιοριστεί η πρόσβαση του δημοσιογράφου στις πηγές πληροφόρησης. «Η προσπάθεια αποκλεισμού του από τη ροή των πληροφοριών θα αποτύχει και θα στραφεί εναντίον μας, όμως οφείλουμε να τον περιορίσουμε γρήγορα», εισηγούνταν ο πρεσβευτής των ΗΠΑ στο αμερικανικό υπουργείο Εξωτερικών όπου ήταν διαπιστευμένος ο Μιχάλης Ιγνατίου.

Ο ίδιος απέστειλε στις 8 Ιανουαρίου του 2008 στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ ακόμη ένα τηλεγράφημα, ενημερώνοντας για μια συνομιλία που είχε με τον πρόεδρο της Κύπρου κ. Δημήτρη Χριστόφια. Ο Μιχάλης Ιγνατίου βρέθηκε εκ νέου στο στόχαστρο της αμερικανικής διπλωματίας επειδή αρθρογραφούσε επιχειρηματολογώντας ότι ο φημολογούμενος διορισμός ειδικού απεσταλμένου των Ηνωμένων Πολιτειών για το Κυπριακό δημιουργεί ένταση στις σχέσεις της Λευκωσίας με την Ουάσινγκτον.

«Ο Χριστόφιας, που ήξερε καλά τον Ιγνατίου, υποσχέθηκε ότι θα επικοινωνήσει με τον δημοσιογράφο. Δεν ήταν βέβαιος (αναφέρεται στον πρόεδρο της Κύπρου) τι είχε οδηγήσει τον δημοσιογράφο στην εκστρατεία παραπληροφόρησης», έγραφε ο κ. Σλίκερ ο οποίος κατάφερε τρεις στόχους με μόνο μία προσπάθεια: ανάγκασε τον κ. Χριστόφια να καταδικάσει και να αποδοκιμάσει τον δημοσιογράφο, απέσπασε τη συμφωνία του προέδρου της Κύπρου για την τοποθέτηση Αμερικανού ειδικού απεσταλμένου και τον έσπρωξε να δηλώσει ότι θα προτιμούσε έναν διπλωμάτη στο στυλ του Τομ Γουέστον… Σημειώνεται ότι σε σύσκεψη στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ, τον Οκτώβριο του 2008, επιχειρήθηκε να στοιχειοθετηθεί κατηγορία κατά του Ιγνατίου για «παραβίαση της εθνικής ασφάλειας» (breach of national security) των Ηνωμένων Πολιτειών μετά τη διαρροή άκρως απόρρητου αμερικανικού εγγράφου για το Σκοπιανό στην εφημερίδα «Εθνος». Κατά πληροφορίες, η διαφωνία ενός υφυπουργού και ενός βοηθού υφυπουργού Εξωτερικών έσωσε τον δημοσιογράφο από τη βαριά κατηγορία που προβλέπει πολυετή φυλάκιση σε περίπτωση καταδίκης. Ομως μετατέθηκε στο εξωτερικό αριθμός Αμερικανών διπλωματών που χαρακτηρίστηκαν πηγές του Ιγνατίου, ενώ ένας τουλάχιστον ανώτερος αξιωματούχος δέχθηκε σφοδρή επίπληξη για τις φιλικές σχέσεις του με τον εν λόγω δημοσιογράφο!

Πρώτο Θέμα

Σημ Εν Κρυπτώ: Ο Μιχάλης Ιγνατίου αποτελεί μαζί με τον συγχωρεμένο πλέον Λάμπρο Παπαντωνίου υπόδειγμα ως προς την μαχητική δημοσιογραφία, το ήθος και την αγάπη για την Αλήθεια. Ανταποκριτές Ελληνικών ΜΜΕ στις ΗΠΑ που αντικρούουν τον εκπρόσωπο του State Department ή του Πενταγώνου και τους κάνουν να μασάνε τα λόγια τους την ώρα του briefing, είναι πλέον είδος εν ανεπαρκεία. Δυστυχώς λίγοι Έλληνες δημοσιογράφοι τολμούν ν' ακολουθήσουν τον ίδιο δρόμο. Ένα δείγμα των αποκαλύψεων του Μιχάλη Ιγνατίου μπορείτε να διαβάσετε εδώ.

Διαβάστε περισσότερα...

Άσκηση CSAR στην Λάρισα

Του Δημήτρη Βάλλα

Η ξακουστή στο Ισραήλ –και όχι μόνο- ομάδα ειδικών αποστολών 669 (Yechidat Hilu'z Vehapinu'i Behethes 669/ Αερομεταφερόμενη Μονάδα Έρευνας και Διάσωσης 669) βρίσκεται ήδη από χθες στη Λάρισα μαζί με τον ταξίαρχο διοικητή της για τη συμμετοχή στις κοινές αεροπορικές ασκήσεις Ελλάδος και Ισραήλ που ξεκίνησαν στις 20 Ιουλίου και αναμένεται να διαρκέσουν μέχρι τα τέλη του μήνα.



Η μονάδα αυτή θεωρείται σαν μία από τις πλέον «ελιτίστικες» δυνάμεις του Ισραηλινού Στρατού με πολλές επιτυχημένες αποστολές στο ενεργητικό της που απαιτούσαν βαθιά διείσδυση σε εχθρικά εδάφη.

Οι άνδρες της 669 υφίστανται ειδική και σκληρή εκπαίδευση που περιλαμβάνει:
Ειδικά μαθήματα πρώτων βοηθειών στο πεδίο μάχης, ρίψεις με αλεξίπτωτα ελευθέρας πτώσης και στατικού ιμάντα, υποβρύχιες καταδύσεις, προσανατολισμός, διάσωση κάτω από εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες, αντιμετώπιση τρομοκρατών κ.λπ.

Η μονάδα δημιουργήθηκε το 1974 με αφορμή τον λεγόμενο και «πόλεμο της εξιλέωσης» Yom Kippur και έχει λάβει μέρος σε πολλές αποστολές διάσωσης Ισραηλινών πιλότων και πληρωμάτων σε εχθρικά εδάφη, αλλά και στην περισυλλογή μελών ειδικών αποστολών.
Η μονάδα έχει ακόμα συνεισφέρει και σε επιχειρήσεις διάσωσης πολιτών έπειτα από φυσικές καταστροφές ενώ σε αυτή καταγράφεται η ένταξη της πρώτης μουσουλμάνας στο θρήσκευμα γυναίκας στις ισραηλινές ειδικές δυνάμεις.

Έμβλημά της είναι μια μαύρη γάτα με πράσινα μάτια και φτερά σε μαύρο φόντο.
Στην άσκηση που εξελίσσεται στο χώρο της Θεσσαλίας με επίκεντρο τη Λάρισα από την πλευρά των Ισραηλινών εκτός από μεταφορικά ελικόπτερα μετέχουν 6 ελικόπτερα Απάτσι και 7 ελικόπτερα Μπλακ Χοουκ ενώ από ελληνικής πλευράς μετέχουν 4 Απάτσι, 4 Χιουι ένα Σούπερ Πούμα και 2 αεροσκάφη F-16 της Πολεμικής Αεροπορίας.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΑ ΣΥΝΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ

Αξίζει να αναφερθεί ότι τα προγράµµατα συνεκπαίδευσης – στην Ελλάδα και το Ισραήλ – ήταν από τα βασικά θέµατα στην ατζέντα των συνομιλιών που είχε πρόσφατα στο Τελ Αβίβ ο αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Αεροπορίας αντιπτέραρχος Β. Κλόκοζας κατά τη διάρκεια εξαήµερης επίσηµης επίσκεψής του.
Η αναβάθμιση των αµυντικών σχέσεων των δύο χωρών αντανακλά, σύµφωνα µε πήγες του ελληνικού Πενταγώνου, την πρόοδο στη στρατηγική σχέση των δύο χωρών που ήδη προωθείται σε πολλούς τοµείς – τουριστικό, ενεργειακό, εµπορικό, διπλωµατικό. Στο φόντο των αµυντικών σχέσεων περιλαµβάνονται – όταν το επιτρέψουν οι δηµοσιονοµικές συνθήκες – και συνεργασία σε αγορές ή συµπαραγωγές όπλων, ενώ ήδη ισραηλινή εταιρεία είναι µεταξύ αυτών που έχουν εκδηλώσει ενδιαφέρον για συµµετοχή στη µερική αποκρατικοποίηση των Ελληνικών Αµυντικών Συστηµάτων

Από ελληνικής πλευράς µεταξύ των όπλων για τα οποία έχει εκδηλωθεί ενδιαφέρον – και συζητείται -είναι η απόκτηση µε διακρατική συμφωνία και του συστήματος καθοδήγησης SPICE το οποίο τοποθετείται (σαν kit) σε βόµβες γενικής χρήσης που υπάρχουν ήδη στο ελληνικό οπλοστάσιο, µε αποτέλεσμα την αύξηση τόσο της ακρίβειας προσβολής στόχων εδάφους όσο και του βεληνεκούς τους.

Ελευθερία

Σημ Εν Κρυπτώ: Η Μονάδα 669 ανήκει στην Ισραηλινή Αεροπορία και όχι στις ειδικές δυνάμεις του Ισραήλ, αν και εκπαιδεύεται σε όλα τα αντικείμενα των ειδικών δυνάμεων. Πέρα από την φρασεολογία του άρθρου, το γεγονός ό,τι η άσκηση είναι σαφώς αναβαθμισμένη σε σχέση με την προηγούμενη (Morning Wind 2010) που έλαβε χώρα τον περασμένο Οκτώβριο, είναι ενδεικτικό όχι μόνο της πολιτικής βούλησης για ανάπτυξη των διμερών σχέσεων Ελλάδος-Ισραήλ, αλλά και της άψογης συνεργασίας σε καθαρά επιχειρησιακό επίπεδο μεταξύ δύο εκ των κορυφαίων αεροποριών του κόσμου. Η ΠΑ αλλά και η ΑΣ αποδεικνύουν την αξία της στρατιωτικής διπλωματίας, τόσο σε ασκήσεις με απαιτητικά σενάρια, όσο και σε φυσικές καταστροφές όπως οι φωτιές στο Καρμέλ τον περασμένο Νοέμβριο, όπου η συμμετοχή της ΠΑ στην κατάσβεση των πυρκαγιών ανέβασε κατακόρυφα τη συμπάθεια της κοινής γνώμης του Ισραήλ για την Ελλάδα γενικότερα αλλά και για την ΠΑ ειδικότερα.

Απομένει να δούμε πιο χειροπιαστά δείγματα της Ελληνοϊσραηλινής συνεργασίας τόσο σε στρατιωτικό όσο και σε διπλωματικό και οικονομικό επίπεδο.

Διαβάστε περισσότερα...

Οι μαμμάδες κι η θητεία των μωρών

Του Ευστάθιου Παλαιολόγου

Είναι θλιβερό. Διότι περί κατάντιας πρόκειται. Η Κύπρος είναι, ίσως, η μοναδική χώρα στον κόσμο όπου υπάρχει ΠΕΜΣΕ-Παγκύπρια Ένωση Μητέρων και Συζύγων Εθνοφρουρών! Δηλαδή στην Κύπρο υπάρχει μια οργάνωση «νταντεύματος» των «στρατιωτών»! Αυτών που θα έπρεπε να προστατεύουν όλους τους υπόλοιπους...

Ο Όργουελ είχε γράψει ότι «οι άνθρωποι κοιμούνται ήσυχοι τις νύχτες γνωρίζοντας ότι σκληροτράχηλοι άντρες στέκονται έτοιμοι να σκοτώσουν για να τους προστατέψουν».

Στην Κύπρο δεν ισχύει αυτό. Οι «προστάτες» μας χρειάζονται προστασία! Προστασία από τι;! Μα από τους «κακούς» αξιωματικούς. Που μέρα νύχτα ξημεροβραδυάζονται εφευρίσκοντας τρόπους να βασανίσουν και να αδικήσουν τα «μωρά» μας! Τα μωρά μας που «χάνουν δύο χρόνια από τη ζωή τους» υπηρετώντας την Πατρίδα.

Σε λίγες μέρες ξεκινά η κατάταξη της καινούριας ΕΣΣΟ. Έτυχε να παρακολουθήσω μια σχετική ενημερωτική εκπομπή στην τηλεόραση. Και το 90% των τηλεθεατών που τηλεφώνησαν για να κάνουν παρέμβαση ήταν γυναίκες. Μαμμάδες και... γιαγιάδες! Τα μωρά των οποίων είναι στα πρόθυρα του... εξευτελισμού και της καταδίκης να υπηρετήσουν την Πατρίδα τους.

Χαρακτηριστική περίπτωση μία κυρία που δήλωνε κατ’ επανάληψη ότι δεν θέλει τα παιδιά της να καταταγούν διότι δεν χρωστά τίποτα σε αυτή την πατρίδα. Μόνη της τα γέννησε, τα μεγάλωσε, τα σπούδασε κλπ και αρνείται να χαραμίσουν δύο χρόνια της ζωής τους υπηρετώντας την πατρίδα στην οποία δεν χρωστούν τίποτε. Δεν θα επιχειρήσω καν να της εξηγήσω τι χρωστά και τι όχι, είναι ανώφελο. Απλά να σημειώσω ότι προφανώς η συγχυσμένη αυτή κυρία έχει μπερδέψει την Πατρίδα με τις εκάστοτε κυβερνήσεις.

Η κυπριακή κοινωνία ψάχνει εναγωνίως τρόπους να μην υπηρετούν τα μωρά της. Μείωση θητείας, να προσληφθούν επαγγελματίες, να γίνει αναδιοργάνωση, να έχουμε ενα μικρό και ευέλικτο στρατό και χίλια άλλα σενάρια που το μόνο που δείχνουν, πέραν της ασχετοσύνης περί άμυνας αυτών που τα εκτοξεύουν, είναι ότι κανένα ενδιαφέρον δεν έχουν για τη ασφάλεια και την ελευθερία της χώρας αυτής. Δεν θέλουμε να έχουμε μέρος της ευθύνης της άμυνας της χώρας. Είναι χάσιμο χρόνου. Θα μπορούσαμε να κερδίζαμε λίρες... ευρώ τώρα, αντί να υπηρετούμε αχρείαστα την πατρίδα μας.

Προφανώς οι δικοί μας νέοι είναι ανίκανοι ή, πιο σωστά, υπερβολικά κακομαθημένοι και μαμμόθρευτοι για να πιάσουν όπλο στα χέρια τους. Νέοι χωρών που εμείς κοροϊδεύουμε ή κοιτάμε αφ’ υψηλού, 17, 18, 19 χρονών, πολεμούν και προωθούν τα συμφέροντα της πατρίδας τους χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τα σπίτια τους σε πολέμους που οι πολιτικοί τους ή όποια άλλη δικαιολογία θέλετε, τους έχουν εμπλέξει χωρίς να έχουν την ανάγκη από ΠΕΜΣΕ. Οι δικοί μας νέοι καλούνται να υπηρετήσουν τα σπίτια και τις οικογένειές τους και «χάνουν τον καιρό τους».

Οι αδαείς φυσικά θα πουν «αυτοί έχουν μισθοφόρους» μη δυνάμενοι να αντιληφθούν την έννοια του εθελοντή. Που υπηρετεί εθελοντικά την πατρίδα του. Πολλές χώρες έχουν την πολυτέλεια της εθελοντικής θητείας. Άλλες όχι. Ένας εθελοντικός στρατός φαντάζει ίσως ως ιδανικός. Γι αυτούς που έχουν την πολυτέλεια να έχουν, ίσως. Εμείς εδώ, με τον εχθρό εντός των πυλών, σε περίπτωση εφαρμογής νομοθεσίας εθελοντικής στράτευσης είμαι απόλυτα βέβαιος ότι ούτε μια διμοιρία δεν θα είμασταν σε θέση να επανδρώσουμε. Διότι η κάθε μαμμά που πιστεύει ότι δεν χρωστά τίποτα στην πατρίδα και το μωρό της θα χάσει τον χρόνο του θα κρατήσει τον γιό της στην άνεση του σαλονιού του.

Να προσληφθούν επαγγελματίες θα ουρλιάξουν άλλοι. Έτσι! Να μας προσέχουν επαγγελματίες. Αφού εμείς είμαστε ανίκανοι ή απρόθυμοι να λάβουμε μέρος στην ασφάλεια μας. Ποιοί είναι αυτοί οι επαγγελματίες; Οι στρατιωτικοί. Άρα, σε ενδεχόμενο πόλεμο θα απαιτήσουμε από τους μισητούς αυτούς ανθρώπους, που εώς τώρα βασανιζαν τα μωρά μας, να πολεμήσουν για να προστατέψουν εμάς και τις περιουσίες μας. Και θα είναι και τα πιο βολικά εξιλαστήρια θύματα στην καινούρια τραγωδία.

Τα προβλήματα της Εθνικής Φρουράς είναι πολλά. Καμία αντίρρηση Ένα από αυτά είναι και το γεγονός ότι πολλοί κληρωτοί απασχολούνται σε άσχετες εργασίες και στις σκοπιές αντί στην εκπαίδευση. Φυσικά αν υποβάλεις τα μωρά μας σε σωστή στρατιωτική εκπαίδευση, ξέρετε ποιά, αυτή που σε προετοιμάζει για την σκληρότητα και την βία του πολέμου, θα κινηθούν θεοί και δαίμονες, και ΠΕΜΣΕ γιατί ταλαιπωρούνται τα μωρά. Αχρείαστα, αφού δεν θα γίνει πόλεμος...

Η θητεία και η διάρκεια της δεν είναι πρόβλημα της Ε.Φ. Είναι πρόβλημα μόνο στα μυαλά των πολιτικάντηδων και των ψηφοφόρων τους.

Η Εθνική Φρουρά έχει μια αποστολή. Δυστυχώς αυτή η αποστολή δεν λαμβάνεται υπ’ όψιν στους προϋπολογισμούς και τις διακηρύξεις των πολιτικών μας για τους οποίους η Ε.Φ. είναι απλά μια χρήσιμη απόχη αλίευσης ψήφων.

Στην κατάντια της Ε.Φ. και της κοινωνίας μας μέγιστη ευθύνη φέρουν οι πολιτικοί, και όλοι εμείς που τους ψηφίζουμε και τους επιτρέπουμε έτσι να διαβρώνουν καθημερινά τις αντιστάσεις μας αλλά, ειδικά για την Ε.Φ, μεγάλη ευθύνη φέρουν και οι στρατιωτικοί, που γίνονται πιόνια σε πολιτικές σκακιέρες προς εξυπηρέτηση συμφερόντων.

Η θητεία δεν είναι χάσιμο χρόνου κυρίες μου. Η θητεία είναι καθήκον και υποχρέωση. Είναι προνόμιο και δικαίωμα. Είναι μέρος της Δημοκρατίας, του πολιτεύματος στο οποίο οι συλλογικές υποχρεώσεις προστατεύουν τα ατομικά δικαιώματα.

Κυρίες, απογαλακτίστε τα 18χρονα μωρά σας και νεαροί, ξεκολήστε από τα φουστάνια των μανάδων σας και φερθείτε σαν άντρες. Σαν Έλληνες.

Και ίσως σε αυτό να κρύβεται όλη η ουσία του θέματος. Στο άν έχει αξία για κάποιον να είναι Έλληνας. Διότι, αν δεν έχει, και του αρκεί απλά να ζει το σαρκίο του ήσυχο με τες λίρες του, τότε δεν έχουν σημασία τα όσα γράψαμε παραπάνω. Όμως επειδή αυτή την Πατρίδα την έχουμε δανεική, και επερχόμενες γενεές θα είναι καλύτερες από την δική μας, έχουμε υποχρέωση να τους παραδώσουμε μια Ελληνική Πατρίδα. Η ιδιοτέλεια και η ανικανότητα μας δεν πρέπει να καταδικάσουν το μέλλον των επερχόμενων γενεών. Διότι εμείς μπορεί να κλαψουρίζουμε ότι δεν χρωστούμε τίποτα σε αυτή την Πατρίδα, αλλά τα κόκκαλα αυτών που προφανώς χρωστούσαν, εκεί στον Τύμβο της Μακεδονίτισας, στα Φυλακισμένα Μνήματα, στα ξεροπήγαδα και στους μαζικούς τάφους των κατεχομένων, μπήκαν ενέχυρο για να παραμείνει Ελληνική αυτή η γη. Ελληνική για μελλοντικές γενεές, που θα είναι πιο άξιες από τη δική μας, την εθνικά επικίνδυνη γενιά του σήμερα.

Διαβάστε περισσότερα...

Θέατρο του παραλόγου με τα αεροσκάφη ναυτικής συνεργασίας

Έπειτα από παλινδρομήσεις ετών η ηγεσία του Πολεμικού Ναυτικού διαπίστωσε το κενό που προκάλεσε ο παροπλισμός των αεροσκαφών ναυτικής συνεργασίας (ΑΦΝΣ) Ρ-3Β Orion και αναγκάζεται πλέον να εφαρμόσει περιορισμένο πρόγραμμα δομικής αναβάθμισης σε 2 από τα 6 συνολικά ΑΦΝΣ του τύπου, επιτρέποντας την επιχειρησιακή τους αξιοποίηση για τρία έτη. Πρόκειται για την πλέον εξωφρενική εξέλιξη για όσους έχουν γνώση των επίσημων δηλώσεων και αποφάσεων του υπουργείου Εθνικής Άμυνας και των ευκαιριών που χάθηκαν για την επανάκτηση της κρίσιμης επιχειρησιακής ικανότητας του ΠΝ στο Αιγαίο.


Η τελευταία πτήση αεροσκάφους P-3B πραγματοποιήθηκε στις 22 Σεπτεμβρίου 2009 στα πλαίσια της επιχείρησης Active Endeavour ενώ λίγους μήνες αργότερα ακυρώθηκε ο διεθνής μειοδοτικός διαγωνισμός για την προμήθεια 5 νέων Αεροσκαφών Ναυτικής Συνεργασίας -με δικαίωμα προαίρεσης για έκτο- συνολικού προϋπολογισμού €249 εκατ. Ακολούθησε η απόρριψη προσφοράς της Lockheed Martin για δωρεάν παραχώρηση 4 πλεονάζοντων P-3C Orion σε συνδυασμό με πρόγραμμα επέκτασης ορίου ζωής και χρήσης σε δύο αεροσκάφη P-3B από τα υφιστάμενα του Πολεμικού Ναυτικού, κατά 1.500-1.800 ώρες και μερική αναβάθμιση των δυνατοτήτων τους με την εγκατάσταση ενός προηγμένου σταθμού C4, με εξελιγμένες ηλεκτρονικές δυνατότητες. Άγνωστο βέβαια παραμένει αν ποτέ έγινε κρούση στις ΗΠΑ για δωρεάν μεταβίβαση μεταχειρισμένων P-3C χωρίς την εμπλοκή της αμερικανικής εταιρείας.

Ο υπουργός Εθνικής Άμυνας Ευάγγελος Βενιζέλος είχε δηλώσει στο πλαίσιο κοινοβουλευτικού ελέγχου τον Αύγουστο του 2010:

“Το Πολεμικό Ναυτικό διαθέτει έξι (6) αεροσκάφη Ναυτικής Συνεργασίας (ΑΦΝΣ) τύπου Ρ3Β Lightweight, τα οποία απέκτησε από το USN υπό καθεστώς SRA (Southern Region Amendment) την περίοδο 1992-1997, σε αντικατάσταση των αεροσκαφών τύπου “ALBATROSS”. Η διαμόρφωση και η παλαιότητα των επιχειρησιακών συσκευών/συστημάτων τους δεν επιτρέπει πλέον την ουσιαστική επιχειρησιακή τους αξιοποίηση. Παράλληλα, η δομική τους κατάσταση είναι εξαιρετικά επιβαρυμένη, όπως διαπιστώθηκε κατά τη διάρκεια εφαρμογής ενός σχετικού προγράμματος αξιολόγησης αυτής (Service Life Assessment Program). Εξαιτίας των δύο αυτών παραγόντων αλλά και του υψηλού κόστους συντήρησης (περίπου 2.500.000 $ ετησίως για ανταλλακτικά/επισκευές), προέκυψε η απαίτηση για την κατάρτιση ενός προγράμματος πρόσκτησης πέντε (5) + ενός (1) ως προαίρεση (option) νέων αεροσκαφών, για κάλυψη των επιχειρησιακών απαιτήσεων του ΠΝ. Η τελευταία εργοστασιακή συντήρηση αεροσκάφους P-3 του ΠΝ έγινε στην ΕΑΒ τον Νοέμβριο του 2006.

Η λύση του εκσυγχρονισμού των ανωτέρω αεροσκαφών δεν προκρίθηκε επειδή θα απαιτείτο εκτέλεση εκτεταμένων αναβαθμίσεων και το κόστος θα προσέγγιζε την αγορά ενός νέου αεροσκάφους.

Κατόπιν των ανωτέρω, ανελήφθησαν καθ΄αρμοδιότητα οι απαιτούμενες ενέργειες για την υλοποίηση του προγράμματος πρόσκτησης νέων αεροσκαφών, με την προκήρυξη διεθνούς μειοδοτικού διαγωνισμού την 16η Μαρτίου 2009, που όμως ματαιώθηκε την 1η Σεπτεμβρίου 2009 και ακυρώθηκε τον Δεκέμβριο 2009, καθόσον απορρίφθηκαν οι προσφορές όλων των συμμετεχόντων στο διαγωνισμό προμηθευτών.

Τον Δεκέμβριο 2009, το Ανώτατο Ναυτικό Συμβούλιο γνωμάτευσε υπέρ του άμεσου παροπλισμού των έξι (6) αεροσκαφών Ρ3Β του ΠΝ.

Στην παρούσα φάση, δεδομένης της υφιστάμενης δημοσιονομικής κατάστασης, εξετάζονται επιτελικά με τεχνικοοικονομικά και επιχειρησιακά κριτήρια διάφορες εναλλακτικές προτάσεις ακόμη και προσωρινές με χρήση υφιστάμενων αεροσκαφών της Πολεμικής Αεροπορίας.”

Αξίζει να σημειωθεί ότι προσωπικό του Τουρκικού Πολεμικού Ναυτικού (TDK) μετέβη πρόσφατα στη Γαλλία όπου και ολοκλήρωσε εκπαίδευση στο κέντρο ναυτικής εκπαίδευσης του St. Mandrier και στην αεροπορική βάση της Nîmes-Garonne. Συνολικά δύο ομάδες των έξι ατόμων πραγματοποίησαν εκπαίδευση σε ανθυποβρυχιακές αποστολές, επιχειρώντας από αεροσκάφη ναυτικής συνεργασίας Atlantic 2 του Γαλλικού Ναυτικού.

www.strategyreport.gr

Διαβάστε περισσότερα...

ΠΝ: Υποστολή σημαιών και Δομή Δυνάμεων

Στις 9 και 10 Ιουνίου 2011 πραγματοποιήθηκαν στο Ναύσταθμο Σαλαμίνας οι τελετές υποστολής σημαίας του υποβρυχίου "Γλαύκος" (S-110) και των ΤΠΚ Βλαχάβας (Ρ74), Τουρνάς (Ρ76) και Σακίπης (Ρ77). Αξίζει να γίνουν μερικά σχόλια για τον παροπλισμό των πλοίων αυτών, ο οποίος προφανώς υπαγορεύθηκε από την ανάγκη περιορισμού των λειτουργικών δαπανών, αλλά φαίνεται (στην περίπτωση του "Γλαύκου") να παραβλέπει χάριν της οικονομίας κάθε άλλη παράμετρο.

Ας ξεκινήσουμε από τα θετικά σχόλια: Ο παροπλισμός των τριών ΤΠΚ μπορεί να θεωρηθεί εύλογος, δεδομένου ότι οι πυραυλάκατοι του ΠΝ με την παράδοση των Super Vita είχαν υπερβεί αρκετά την αρχική οροφή (14 σκάφη). Αναλυτικά, τα πλοία που αποσύρθηκαν είναι τα τρία από τα έξι συνολικά ΤΠΚ κλάσης S148 που αποκτήθηκαν μεταξύ 1994 και 2000 από τα αποθέματα του Γερμανικού ναυτικού και ήταν συνολικά τα P72 ΒΟΤΣΗΣ, P73 ΠΕΖΟΠΟΥΛΟΣ, P74 ΒΛΑΧΑΒΑΣ, P75 ΜΑΡΙΔΑΚΗΣ, P76 ΤΟΥΡΝΑΣ και P77 ΣΑΚΙΠΗΣ. Οι συγκεκριμένες πυραυλάκατοι είναι σχεδόν πανομοιότυπες με τις τέσσερις Combattante IIA που είχε αποκτήσει το ΠΝ το 1971-72. Ακολούθησε to 1977-78 η ναυπήγηση των τεσσάρων πυραυλακάτων Combattante III (κλάση Λάσκος) που ήδη εκσυγχρονίστηκαν, και το 1980-81 η ναυπήγηση των έξι πυραυλακάτων Combattante ΙΙΙΒ (κλάση Καβαλούδης) από τις οποίες απομένουν πέντε, μετά την απώλεια του "Κωστάκου" το 1996. Με την προσθήκη των γερμανικών S148 το ΠΝ αύξησε το στόλο του σε 19 ΤΠΚ περί το 2001, πριν αρχίσουν να αποσύρονται οι 4 Combattante IIA (2002-2004) κατεβάζοντας πάλι τον αριθμό σε 15. Στη συνέχεια, η ένταξη στο Στόλο τεσσάρων νέων ΤΠΚ τύπου Super Vita αύξησε και πάλι το συνολικό αριθμό σε 19. Συνεπώς η απόσυρση των τριών ΤΠΚ τύπου S148 ήταν φυσιολογική καθώς συμβάλλει στην καλύτερη αξιοποίηση προσωπικού και υλικού, και λογικά θα ακολουθήσει η απόσυρση των υπόλοιπων τριών, όταν παραδοθούν οι υπόλοιπες τρεις Super Vita.


Τελευταία απόδοση τιμών από τα πληρώματα προς τις σημαίες, κατά την υποστολή τους

Από μια ευρύτερη οπτική γωνία μάλιστα, θα ήταν σκόπιμο να εξεταστεί η περαιτέρω μείωση της οροφής των ΤΠΚ του ΠΝ, προς όφελος άλλων τύπων πλοίων. Οι πυραυλάκατοι του ΠΝ έχουν γράψει τη δική τους ιστορία στο Αιγαίο, και κατά μία έννοια ταιριάζουν στο ριψοκίνδυνο χαρακτήρα του Έλληνα ναυτικού. Όμως οι πυραυλάκατοι διεθνώς είναι μια "εφεύρεση" της δεκαετίας του '60 και στα 50 χρόνια που μεσολάβησαν εξελίχθηκε η τεχνολογία, και μαζί της οι απειλές που αντιμετωπίζουν. Ως αρχική σύλληψη, οι πυραυλάκατοι είναι πλοία με αποκλειστικά επιθετικό οπλισμό και ελάχιστες δυνατότητες αυτοάμυνας, που βασίζονται κυρίως στην απόκρυψη (οπτική και ραδιομαγνητική) που προσφέρουν οι ακτογραμμές, ώστε να εκδηλώσουν την επίθεσή τους εναντίον βαρύτερων σκαφών επιφανείας (αντιτορπιλικών, φρεγατών κλπ.). Όταν χαθεί αυτή η απόκρυψη (και αυτό συμβαίνει το αργότερο με την εκδήλωση της επίθεσης), είναι ευάλωτες στα (ισχυρότερα) πυρά των αντίπαλων σκαφών επιφανείας, αλλά και στην εχθρική αεροπορία. και υπό συνθήκες εχθρικής αεροπορικής κυριαρχίας η τύχη τους είναι προδιαγεγραμμένη (βλ. π.χ. βύθιση πυραυλακάτων του Ιράκ το 1991).

- Στο Αιγαίο της δεκαετίας του '70, η εισαγωγή τους έφερε επανάσταση στη ναυτική τακτική, καθώς τα τουρκικά σκάφη επιφανείας δεν είχαν δυνατότητες άμυνας απέναντι σε πυραύλους επιφανείας (ακριβώς όπως και το ισραηλινό Α/Τ Eilat που βυθίστηκε από αιγυπτιακές πυραυλακάτους το 1967) και δεν μπορούσαν να εντοπίσουν πυραυλακάτους "αγκιστρωμένες" στις ακτές με τα ραντάρ, τους μόνους αισθητήρες που διέθεταν.
- Στη δεκαετία του '80 μπήκαν στην εξίσωση και τα τουρκικά ελικόπτερα - αλλά επειδή κι αυτά χρησιμοποιούσαν μόνο ραντάρ και έφεραν παλαιού τύπου πυραύλους (Sea Skua), οι πυραυλάκατοι εξακολουθούσαν να έχουν καλές πιθανότητες να παραμείνουν ανεντόπιστες, καθώς τα πληρώματά τους είχαν πλέον εξοικειωθεί με την "αγκίστρωση" σε επίκαιρα σημεία του Αιγαίου που προσέφεραν εξαιρετική απόκρυψη.
- Στη δεκαετία του '90 το ΤΝ (όπως και το ΠΝ) βελτίωσε τις αντιπυραυλικές δυνατότητες των σκαφών επιφανείας του, γεγονός που τα κατέστησε λιγότερο ευάλωτα σε πλήγματα Κ/Β, και επιπλέον άρχισε να βελτιώνει τις δυνατότητες εντοπισμού και καταστροφής των ελληνικών πυραυλακάτων με την εισαγωγή νυχτερινών αισθητήρων (FLIR) και Κ/Β Hellfire στα ελικόπτερα.
- Μετά το 2000 δε, οι τουρκικές δυνατότητες στον τομέα της αναγνώρισης έχουν αναβαθμιστεί τόσο πολύ, ώστε να αμφισβητείται πλέον η δυνατότητα των ΤΠΚ να παραμείνουν ανεντόπιστα σε θέσεις απόκρυψης. Είναι γνωστό ότι οι ΤΕΔ κάνουν ευρύτατη χρήση Μη Επανδρωμένων Αεροσκαφών (UAVs), τα οποία μάλιστα προσεγγίζουν ελληνικά νησιά ήδη εν καιρώ ειρήνης, είναι επίσης γνωστό ότι αναπτύσσουν το σύστημα επιτήρησης Uzun Ufuk, ενώ και οι δορυφορικές τους ικανότητες αναβαθμίζονται σοβαρά με την προμήθεια του δορυφορικού συστήματος Gokturk. Όλα τα ανωτέρω δημιουργούν για τις ΤΠΚ ένα εντελώς διαφορετικό περιβάλλον, από εκείνο για το οποίο προορίζονταν πριν 40 χρόνια.

Είναι γεγονός ότι το ΠΝ, αναγνωρίζοντας το οξυμένο επίπεδο απειλής, προσπάθησε να προσαρμόσει τις δυνατότητες των πυραυλακάτων του, προικίζοντάς τες για πρώτη φορά με αμυντικό εξοπλισμό, όπως κατ' εξοχήν είναι το αντιαεροπορικό/αντιπυραυλικό σύστημα RAM που φέρουν οι νέες πυραυλάκατοι Super Vita (κλάσης Ρουσέν).

Όμως οι προσθήκες εξοπλισμού προσθέτουν βάρος και όγκο (οι Super Vita έχουν διπλάσιο εκτόπισμα από τις S 148 που αντικαθιστούν), αναιρώντας άλλα πλεονεκτήματα των ΤΠΚ (ταχύτητα, άνεση χειρισμών πλησίον ακτών). Επιπλέον,το ερώτημα που τίθεται είναι κατά πόσον δικαιολογείται πια η επένδυση τόσων πόρων σε μια πλατφόρμα με εγγενείς περιορισμούς: με μοναδιαίο κόστος της τάξης των 150 εκ. Ευρώ, οι Super Vita κοστίζουν το 1/2 ή 1/3 μιας σύγχρονης φρεγάτας ή ενός υποβρυχίου, χωρίς να προσφέρουν ούτε την αμυντική ικανότητα, ούτε τον ισορροπημένο οπλισμό, ούτε την αντοχή στις καιρικές συνθήκες, ούτε τη διάρκεια αποστολής μιας φρεγάτας ή ενός υποβρυχίου. Επιπλέον, τα ΤΠΚ απαιτούν πλήρωμα μεγαλύτερο από αυτό ενός υποβρυχίου, ζήτημα όχι ευκαταφρόνητο για το ΠΝ, που δεν έχει περίσσεια στελεχών.

Τα παραπάνω δεν αναφέρονται για να "βγάλουν άχρηστα" τα ΤΠΚ. Κάθε πλοίο, όπως και γενικότερα κάθε οπλικό σύστημα, έχει τη θέση του σε έναν αμυντικό σχεδιασμό. Τα ΤΠΚ προσφέρουν στο ΠΝ τη δυνατότητα να διατηρεί ή να μεταφέρει ταχέως μια σημαντική ισχύ πυρός ανατολικά, για να πλήξει τουρκικά σκάφη επιφανείας. Όμως οι κύριες στρατηγικές απειλές για το ΠΝ και την αποστολή του, που είναι η διασφάλιση της ναυτικής κυριαρχίας στο Αιγαίο αλλά και η παρουσία στην Αν. Μεσόγειο με δυνατότητα ενίσχυσης της Κύπρου, δεν προέρχονται από τα τουρκικά σκάφη επιφανείας, αλλά από (α) τα τουρκικά υποβρύχια που μπορούν, κατάλληλα τοποθετημένα στους διαύλους του Αιγαίου, να "στραγγαλίσουν" τις ελληνικές μεταφορές προς Ανατολάς και (β) την τουρκική αεροπορία που ειδικά πέριξ της Κύπρου θα κυριαρχεί. Η "καταναυμάχηση" τουρκικών πλοίων επιφανείας μπορεί να εξάπτει τη φαντασία, αλλά έπεται ως προτεραιότητα: η εποχή των ναυμαχιών της Έλλης και της Λήμνου πέρασε προ πολλού, και από τον Β΄ ΠΠ και έπειτα, ο καλύτερος τρόπος επίθεσης σε πλοία είναι ο αεροπορικός, τον οποίο η Ελλάδα διαθέτει σε επάρκεια (ΑΜ-39 Exocet επί Α/Φ Mirage 2000, Penguin και Hellfire επί Ε/Π SH-70 Aegean Hawk για μικρότερους στόχους, ακόμη και AGM-65 Maverick επί F-16 κλπ.)

Αν λοιπόν αναγνωριστούν ως κύριες απειλές τα τουρκικά υποβρύχια (σημειωτέον ότι η Τουρκία διαθέτει 14 υποβρύχια τύπου 209 και έχει δρομολογήσει την προμήθεια 6 υποβρυχίων τύπου 214) και η τουρκική αεροπορία πέριξ της Κύπρου, πρέπει να ληφθεί υπόψη ότι τις απειλές αυτές μπορεί να τις αντιμετωπίσει πολύ αποτελεσματικότερα μια φρεγάτα ή ένα υποβρύχιο απ' ότι μια πυαραυλάκατος. Ειδική μνεία πρέπει να γίνει στα υποβρύχια, καθώς είναι το μόνο είδος πλοίου που δεν πλήττεται από τις τεχνολογικές εξελίξεις που περιγράφηκαν: ενώ οι αυξημένες τουρκικές ικανότητες επιτήρησης/στοχοποίησης απειλούν τις πυραυλακάτους αλλά και τις φρεγάτες, τα υποβρύχια παραμένουν εκείνο το είδος πλοίου που παρουσιάζει τις μεγαλύτερες δυσκολίες εντοπισμού, ενώ παραμένει περίπου άτρωτο από την αντίπαλη αεροπορία (τουλάχιστον από μαχητικά αεροσκάφη με εξοπλισμό βομβαρδισμού που απειλούν τα πλοία επιφανείας). Προσφέρει εξαιρετική ικανότητα επιτήρησης περιοχής, ενώ - κάτι που συχνά λησμονείται - είναι και το πλέον αξιόπιστο μέσο εντοπισμού αντίπαλων υποβρυχίων.


Τουρκική φρεγάτα σε ελληνικό περισκόπιο...

Τέλος, ας προστεθεί εδώ ότι τα υποβρύχια προσφέρονται και για έναν ακόμα ρόλο: αυτόν της εκτόξευσης ναυτικών βλημάτων πλεύσης (cruise) κατά χερσαίων στόχων. Η δυνατότητα αυτή απασχόλησε πρόσφατα την επικαιρότητα, καθώς η δυνατότητα μεταφοράς του πυραύλου SCALP Navale έχει ευρέως συζητηθεί ως συγκριτικό πλεονέκτημα των υπό προμήθεια (;) γαλλικών φρεγατών FREMM. Όμως πρέπει να σημειωθεί ότι ένα υποβρύχιο προσφέρεται πολύ περισσότερο από ένα πλοίο επιφανείας για το ρόλο της εκτόξευσης τέτοιων βλημάτων, καθώς μπορεί να προσεγγίσει τη θέση εκτόξευσης πρακτικά ανεντόπιστο και άτρωτο από την εχθρική αεροπορία, που είναι βέβαιο ότι θα επιφύλασσε σε μια αντίστοιχη φρεγάτα - φορέα μεταχείριση "προτεραιότητας". Αντίστοιχη δυντότητα κρούσης χερσαίων στόχων, τακτικού και όχι στρατηγικού επιπέδου, προσφέρουν και άλλα υποβρυχίως εκτοξευόμενα βλήματα (π.χ. οπτικής ίνας). Σε κάθε περίπτωση, ασχέτως επιλογής οπλικού συστήματος, η ανάθεση αποστολών προσβολής χερσαίων στόχων στα υποβρύχια του ΠΝ προϋποθέτει την αύξηση του αριθμού τους, προκειμένου να μην υποβαθμιστούν οι "παραδοσιακές" αποστολές χάριν των νέων.

Τούτων δοθέντων, ας εξετάσουμε την πρόσφατη απόσυρση του "Γλαύκου" και των τριών ΤΠΚ σε σχέση με την προβλεπόμενη δομή δυνάμεων του ΠΝ. Η δομή δυνάμεων του ΠΝ θα έπρεπε να καθορίζεται από το στρατηγικό περιβάλλον, τις πιθανές απειλές, και το σχεδιασμό για την αντιμετώπισή τους βάσει των διατιθέμενων πόρων.

Στην πραγματικότητα όμως, δεν φαίνεται να υφίσταται σαφής στρατηγική: η προβλεπόμενη Δομή Δυνάμεων άλλαξε από 8 υποβρύχια αρχικώς, σε 10 υποβρύχια (στις συνθήκες ευφορίας του 2003), ακολούθως τέθηκαν ως στόχος τα 12 (ΣΑΜ 2006) και πλέον με τη νέα Δομή Δυνάμεων που παρουσιάστηκε στη Βουλή στις 4.6.2011 και αναμένεται να εγκριθεί από το ΚΥΣΕΑ, επιστρέφουμε στα 8 υποβρύχια. Είναι προφανές ότι δε μιλάμε για ορθολογική οργάνωση βάσει στρατηγικών αναγκών, αλλά για συνεχή προσαρμογή του επιθυμητού στο υπάρχον, αναλόγως των πιέσεων της πολιτικής ηγεσίας. Μάλιστα στη νέα δομή δυνάμεων, με βάση τις διαθέσιμες πληροφορίες, οι φρεγάτες περικόπτονται από 14 σε 12, τα υποβρύχια από 10 σε 8 και τα ΤΠΚ από 14 σε 12: δηλαδή ενώ τα πλοία επιφανείας περικόπτονται κατά 15% περίπου, τα υποβρύχια περικόπτονται κατά 20% σε αντίθεση με τις τεχνολογικές και στρατηγικές τάσεις που περιγράψαμε παραπάνω!

Καθώς η έγκριση της νέας δομής δυνάμεων από το ΚΥΣΕΑ μπορεί να θεωρηθεί δεδομένη, η οροφή 8 υποβρυχίων στο ΠΝ συνεπάγεται ότι με την παραλαβή των υπό ναυπήγηση υποβρυχίων τύπου 214 (βάσει του νέου χρονοδιαγράμματος αναμένονται ο "Πιπίνος" τον Απρίλιο του 2012 ο "Ματρώζος" τον Φεβρουάριο του 2013 και ο "Κατσώνης" τον Δεκέμβριο του 2013) και του εκσυγχρονισμένου "Ωκεανού" (Μάιο του 2012), το ΠΝ θα υποχρεωθεί να αποσύρει, μετά τον "Γλαύκο", τουλάχιστον τρία ακόμη υποβρύχια τύπου 209 μέσα στα επόμενα δύο χρόνια. Κάτι τέτοιο θα ήταν τεράστιο σφάλμα, αναντίστοιχο με την τεχνολογική εξέλιξη και τις πραγματικές ανάγκες του ΠΝ. Οι πραγματικές αυτές ανάγκες καθορίζονται ενδεικτικά από τους "οκτώ τομείς περιπολίας" υποβρυχίων που (κακώς από πλευράς απορρήτου) δήλωσε ο τότε ΥΕΘΑ Β. Βενιζέλος ότι προβλέπει ο σχεδιασμός του ΠΝ. Με την παραδοχή ότι ένα σκάφος θα βρίσκεται πάντοτε σε μακρά συντήρηση και άλλο ένα ενδεχομένως σε ΝΑΤΟϊκή άσκηση ή σε σύντομη συντήρηση, καθίσταται σαφές ότι η αξιόπιστη κάλυψη οκτώ τομέων περιπολίας απαιτεί μια δύναμη τουλάχιστον 9-10 υποβρυχίων.
Αν τώρα προστεθεί η αποστολή στρατηγικού πλήγματος σε χερσαίους στόχους από 1-2 υποβρύχια, καθίσταται σαφές ότι ο στόλος υποβρυχίων του ΠΝ θα πρέπει να ανέρχεται τουλάχιστον σε 10 έως 12 μονάδες.



Κάτι τέτοιο απαιτεί την ορθή συντήρηση και αξιοποίηση όλων των υπαρχόντων υποβρυχίων τύπου 209 με την κάλυψή τους από πλευράς ανταλλακτικών, μπαταριών κλπ. και την έγκαιρη μέριμνα για την αντικατάστασή τους με υποβρύχια νέας ναυπήγησης ή στην ανάγκη μεταχειρισμένα. Ήδη κυρώθηκε η σύμβαση για το πέμπτο και το έκτο υποβρύχιο (που πάντως αντιμετωπίζει διάφορα προβλήματα λόγω του ιδιοκτησιακού καθεστώτος των ναυπηγείων), αλλά απαιτούνται τουλάχιστον άλλα δύο για την πλήρη αντικατάσταση των "209", ή τέσσερα αν στόχος είναι η διατήρηση οροφής 10 υποβρυχίων. Σκόπιμο θα ήταν να επιλεγεί για τα επόμενα υποβρύχια διαφορετικός ανάδοχος από την γερμανική HDW, όχι γιατί τα Υ/Β κλάσης 214 δήθεν "γέρνουν" (αυτά είναι αστειότητες), αλλά επειδή είναι σκόπιμη η απεξάρτηση του ΠΝ από "μοναδικούς προμηθευτές", καθώς θα εξασφαλίσει ανταγωνισμό και καλύτερους όρους αγοράς, ενώ ειδικά η αγορά γαλλικών υποβρυχίων θα εξασφαλίσει και την ενσωμάτωση πυραύλων SCALP κατά τα προαναφερθέντα.

Η λογική της εξοικονόμησης πόρων που πρυτάνευσε στην απόσυρση του "Γλαύκου" όχι μόνο δεν συνυπολόγισε τις βραχυπρόθεσμες επιπτώσεις στο ΠΝ (που απέμεινε με μόλις 6 πλήρως επιχειρησιακά υποβρύχια), αλλά είναι στρατηγικά ΚΟΝΤΟΦΘΑΛΜΗ, καθώς χάριν της εξοικονόμησης ασήμαντων ποσών απαξιώνει κρατική περιουσία πολλαπλάσιας αξίας, στην οποία - και αυτό είναι το σημαντικότερο - βασίζεται η ελπίδα της Ελλάδας να περιφρουρήσει τους φυσικούς της πόρους (βλ. ανακήρυξη ΑΟΖ και εκμετάλλευση υδρογονανθράκων) και να αναπτυχθεί επιτέλους αυτοδύναμα βγαίνοντας από την οικονομική κρίση. Δεν είναι πολύ αργά για να αναθεωρηθούν οι "μπακαλίστικες" λογικές στη Δομή Δυνάμεων του ΠΝ. Μεσοπρόθεσμα, αρκεί να μην υπάρξουν άλλες αποσύρσεις, για να ανακάμψει ο στόλος υποβρυχίων του ΠΝ. Μακροπρόθεσμα, όταν περί το έτος 2020 τα 209/1200 θα συμπληρώνουν 40 έτη υπηρεσίας χωρίς εκσυγχρονισμό και τα υπόλοιπα 209/1100 θα πρέπει να ακολουθήσουν την τύχη του "Γλαύκου" μετά από πενήντα χρόνια στη θάλασσα, ελπίζεται ότι η κατάσταση της ελληνικής οικονομίας θα επιτρέπει την αντικατάστασή τους, που θα κρίνει και τις δυνατότητες του ΠΝ μέχρι τα μέσα του αιώνα. Αλλά αν η Ελλάδα δεν περιφρουρήσει την ισχύ της και τα δικαιώματά της σήμερα, δεν θα μπορέσει να έχει ισχυρή οικονομία αύριο...

Διαβάστε περισσότερα...

Ανέλκυση Αεροσκάφους Mirage 2000BGM "204"

Την Τρίτη 21 Ιουνίου 2011 ολοκληρώθηκε με επιτυχία η ανέλκυση αεροσκάφους Mirage 2000 το οποίο είχε καταπέσει σε θαλάσσια περιοχή στο Νοτιοδυτικό άκρο της Σάμου στις 9 Ιουνίου.

Το αεροσκάφος ανελκύθηκε από βάθος εβδομήντα πέντε μέτρων από την Μοίρα Κινητών Ομάδων της 206 Πτέρυγας Αεροπορικών Υποδομών (ΠΑΥ).



Για να φέρουν σε πέρας την αποστολή ανέλκυσης, τα στελέχη της Πολεμικής Αεροπορίας συνεργάστηκαν με το 4ο ΕΤΕΘ του Στρατού Ξηράς, το Πολεμικό Ναυτικό το οποίο διέθεσε το Ν/ΘΗ ΚΑΛΛΙΣΤΩ και το Α/Γ ΡΟΔΟΣ και το Λιμενικό Σώμα. Επιπλέον συμμετείχαν αφιλοκερδώς οι βαθυδύτες κ. Σπυρίδων Κόλλας και κ. Ανδρέας Ανδρικόπουλος και ο κ. Απόστολος Κυπραίος, με το επαγγελματικό του αλιευτικό σκάφος

Αντισμήναρχος (Ι) Κωνσταντίνος Γράψας
Εκπρόσωπος Τύπου ΓΕΑ



Σημ Εν κρυπτώ: Είναι χαρακτηριστικό ό,τι οι δύο πιο εκτεταμένες ανακατασκευές α/φων F-16 και Mirage 2000 παγκοσμίως αφορούν σε α/φη της ΠΑ. Το F-16D s/n 145 το 1995 είχε βγει εκτός διαδρόμου μόλις ο κινητήρας ανέβασε αυτόματα στοιχεία, με αποτέλεσμα να προκληθεί πυρκαγιά. Το πλήρωμα ευτυχώς δεν έπαθε τίποτα σε αυτό το συμβάν. Το 145 στάλθηκε στο Ogden Air Logistics Center και την 649th Combat Logistics Support Squadron στην αεροπορική βάση Hill στην πολιτεία της Utah και έξι χρόνια αργότερα, το Νοέμβριο του 2001 ξαναπέταξε για να επιστρέψει στην Ελλάδα! Για να καταστεί αυτό δυνατό αντικαταστάθηκαν το 90% των εξωτερικών επιφανειών στο κάτω μέρος της ατράκτου, τα περισσότερα ηλεκτρικά συστήματα του α/φους, εννέα διαφράγματα του σκελετού της ατράκτου, τα δύο φτερά και το σύστημα προσγείωσης και όλα αυτά με κόστος κάτω του ενός εκατομμυρίου δολλαρίων!



Τον Σεπτέμβριο του 1997, ο Υποσμηναγός (Ι) Στρατάκιας Δημήτριος χειριζόμενος το Mirage 2000 s/n "210" επιστρέφοντας για προσγείωση στην Σκύρο μετά από διατεταγμένη υπηρεσία, προσθαλασσώθηκε και βυθίστηκε λίγο πριν τον διάδρομο, με αποτέλεσμα τον τραγικό θάνατο του χειριστή του. Το 210 ανελκύσθηκε και στάλθηκε αρχικά στις εγκαταστάσεις της ΕΑΒ στην Τανάγρα κι εν συνεχεία σ' εκείνες της Dassault στην Γαλλία, όπου και ανακατασκευάσθηκε σε μεγάλο βαθμό. Στις αρχές του 2003 ξαναπέταξε και αυτό!

Διαβάστε περισσότερα...

Τουρκία: Στην Aselsan ανατέθηκε η ανάπτυξη εγχώριων Α/Α συστημάτων

Σύμφωνα με πληροφορίες που δημοσιεύονται σήμερα στην τουρκική εφημερίδα "Χουριέτ", η εταιρεία Aselsan υπέγραψε συμφωνία ύψους 718 εκ. δολλαρίων με την τουρκική Γραμματεία Αμυντικής Βιομηχανίας (SSM), για την ανάπτυξη αντιαεροπορικών συστημάτων χαμηλού και μέσου ύψους.

Στη σχετική ανακοίνωση της εταιρείας αναφέρεται ότι η σύμβαση υπεγράφη από τον επικεφαλής της SSM Μουράτ Μπαγιάρ, τον πρόεδρο της Aselsan Χασάν Μεμίσογλου και τον γενικό διευθυντή Τσενγκίζ Εργκενεμαν. Σύμφωνα με τη Χουριέτ, η υπογραφή της σύμβασης εντάσσεται στην προσπάθεια εθνικοποίησης της τεχνολογίας που χρησιμοποιούν οι τουρκικές ένοπλες δυνάμεις.

Βάσει της σύμβασης η Aselsan θα αναπτύξει όλα τα απαιτούμενα συστήματα ραντάρ, ελέγχου πυρός, ελέγχου, διοίκησης και επικοινωνίας, καθώς και τις κεφαλές των βλημάτων και τις ζεύξεις δεδομένων. Η επίσης τουρκική εταιρεία Roketsan, θα λειτουργήσει ως υποκατασκευαστής. Σύμφωνα με την ανακοίνωση, “οι τουρκικές ένοπλες δυνάμεις θα διαθέτουν ένα αντιαεροπορικό σύστημα σύγχρονης τεχνολογίας και υψηλής αποτελεσματικότητας. Η ανάπτυξη και παραγωγή των συστημάτων στην Τουρκία θα εξασφαλίσει χαμηλότερο κόστος, ενώ τα κεφάλαια θα παραμείνουν εντός της χώρας”.

Η εξέλιξη αυτή είναι ενδεικτική της σοβαρότητας με την οποία αντιμετωπίζεται στην Τουρκία η ανάπτυξη της εγχώριας αμυντικής βιομηχανίας, και αξίζει να γίνει μια μικρή ανδρομή: Από το 2007-2008 είχαν εκδοθεί προκηρύξεις διαγωνισμών για δύο διακριτά πυραυλικά αντιαεροπορικά συστήματα, το "Τουρκικό Σύστημα Αεράμυνας Μέσου Ύψους" (T-MALADMIS) και το "Τουρκικό Σύστημα Αεράμυνας Χαμηλού Ύψους"(T-LALADMIS).

Η προκήρυξη για το T-LALADMIS αφορούσε την προμήθεια 18 αυτοκινούμενων τεθωρακισμένων αντιαεροπορικών συστημάτων (μαζί με υποστηρικτικό υλικό, ανταλλακτικά κλ.), με δικαίωμα προαίρεσης (οψιόν) για άλλα 27 στο μέλλον. Ως υποψήφια για την κατηγορία αυτή φέρονταν συστήματα SHORADS όπως τα Crotale και Tor M1 που διαθέτει η Ελλάδα. Η προκήρυξη για το T-MALADMIS αφορούσε την απόκτηση ενός τάγματος των τριών αντιαεροπορικών πυροβολαρχιών, περιλαμβανομένων εκτοξευτών πυραύλων, ραντάρ, συστημάτων διοίκησης, ελέγχου επικοινωνιών κλπ. Ως υποψήφια για την κατηγορία αυτή φέρονταν συστήματα που συνδυάζουν βλήματα ενεργού καθοδήγησης ραντάρ και βλήματα υπέρυθρης καθοδήγησης, όπως το ισραηλινό SPYDER (βλήματα Derby και Python-5) ή αντίστοιχο σύστημα της Raytheon (βλήματα AMRAAM και AIM-9X).

Ταυτόχρονα η Aselsan, με ξεχωριστό πρόγραμμα, ανέπτυσσε πρωτότυπο για το πρόγραμμα προμήθειας 42 αυτοκινούμενων αντιαεροπορικών πυροβόλων με 14 μονάδες διοίκησης και ελέγχου. Τελικώς ανατέθηκε στην Aselsan, εκτός αυτού του προγράμματος, και η κατασκευή των δύο πυραυλικών συστημάτων, που θέτουν πολύ υψηλότερες απαιτήσεις. Η επιλογή αυτή δείχνει αποφασιστικότητα για την ανάπτυξη της εθνικής βιομηχανίας, αλλά και τεχνολογική αυτοπεποίθηση.

Η ως τώρα εμπειρία της Aselsan στον τομέα των Α/Α συστημάτων περιλαμβάνει το ραντάρ έρευνας KALKAN (στην ουσία αντίγραφο του αμερικανικού AN-MPQ-64 Sentinel) με εμβέλεια περί τα 40 χλμ., καθώς και το σύστημα διοίκησης και ελέγχου HERİKKS που φέρεται σε κλωβούς επί οχημάτων και περιλαμβάνει σταθμούς εργασίας, μέσα επικοινωνιών και διασύνδεση (interface) με διαφόρων τύπων ραντάρ. Από άποψη οπλικού συστήματος, η εμπειρία της Aselsan αφορά κυρίως πυροβόλα, καθώς είχε αναλάβει τον εκσυγχρονισμό των Α/Α πυροβόλων Oerlikon 35 χιλ των ΤΕΔ με ολοκληρωμένο ΣΕΠ δικής της σχεδίασης (ενώ ταυτόχρονα η ΜΚΕΚ αναβάθμισε τα πυροβόλα για τη χρήση πυρομαχικών AHEAD).

Η εμπειρία της Aselsan με πυραυλικά συστήματα περιορίζεται στην εγκατάσταση Stinger τοποθετημένου σε βάθρο (KMS) σε οχήματα M-113 (σύστημα Atilgan) και Defender (σύστημα Zipkin), και απέχει πολύ από την ανάπτυξη ολοκληρωμένου πυραυλικού συτήματος μέσου βεληνεκούς. Στον τομέα αυτόν προφανώς προορίζεται να συνεισφέρει σημαντικά η Roketsan, αλλά οι απαιτήσεις των συστημάτων αυτής της κατηγορίας είναι κορυφαίες και δεν είναι βέβαιο αν οι τουρκικές βιομηχανίες μπορούν να ανταποκριθούν. Επομένως κρίνεται πιθανή η συνεργασία με ξένες εταιρείες.

Ασχέτως αυτού, για μια ακόμη φορά επιβεβαιώνεται ότι η αυτοπεποίθηση και οι φιλοδοξίες δε λείπουν από τους γείτονες...

Διαβάστε περισσότερα...

Εισβολή ενόπλων στην 114 ΠΜ

Σοβαρότατο περιστατικό έλαβε χώρα χθές τα ξημερώματα στην 114 Πτέρυγας Μάχης (στρατιωτικό αεροδρόμιο της Τανάγρας), εντός της οποίας εισήλθαν δυο άγνωστοι οπλοφόροι. Οι άγνωστοι εισβολείς έγιναν αντιληπτοί απο περίπολο εναντίον της οποίας δεν δίστασαν να ανοίξουν πύρ. Η 114 ΠΜ φιλοξενεί τα Μ2000 της ΠΑ - φορείς ορισμένων "ειδικών όπλων" όπως τα βλήματα πλεύσης SCALP-EG και τα αέρος-επιφανείας AM-39 Exocet.

Σύμφωνα με την σχετική ανακοίνωση της Π.Α:

"Την Τρίτη 21 Ιουνίου 2011 και ώρα 01:50 περίπου, εντοπίστηκαν από περίπολο δύο άγνωστα άτομα να κινούνται σε χώρο εντός της 114 Πτέρυγας Μάχης στο αεροδρόμιο Τανάγρας.

Οι δύο άγνωστοι με τον εντοπισμό τους τράπηκαν σε φυγή ενώ πυροβόλησαν για εκφοβισμό πέντε με έξι φορές. Στις έρευνες για τη σύλληψή τους εκτός από τα όργανα Ασφαλείας του αεροδρομίου συμμετείχαν και δυνάμεις της Ελληνικής Αστυνομίας. Μέχρις στιγμής τα δύο άτομα διαφεύγουν την σύλληψη. Οι έρευνες συνεχίζονται."

Θα σας κρατάμε ενήμερους για οποιαδήποτε εξέλιξη αυτής της εξαιρετικά σοβαρής υπόθεσης.

Διαβάστε περισσότερα...

Το Invincible στο διαλυτήριο του Αλιάγα

Στις αρχές Φεβρουαρίου είχε επικρατήσει προβληματισμός στον ειδικό τύπο και τις ιστοσελίδες που ασχολούνται με αμυντικά θέματα, επειδή τουρκική εταιρεία σκραπ αγόρασε από το Βρεταννικό Ναυτικό το αποσυρθέν αεροπλανοφόρο HMS Invincible. Παρά την οικτρή κατάσταση του πλοίου (που είχε αποσυρθεί από το 2005), διαβάσαμε διάφορες κινδυνολογικές και εντυπωσιοθηρικές "αναλύσεις", με τίτλους όπως "Η Τουρκία αγόρασε αεροπλανοφόρο", "Ο νικητής των Φώκλαντς στο τουρκικό ναυτικό" κλπ.

Διαβάσαμε μάλιστα ότι η εταιρεία σκραπ είναι "βιτρίνα" του τουρκικού ΓΕΕΘΑ, ότι το σκάφος μπορούσε "με κάποιες εργασίες να καταστεί αξιόπλοο" και να λειτουργήσει, αν όχι ως αεροπλανοφόρο, πάντως ως LPD ή ως πλατφόρμα εκπαίδευσης των αεροπορικών μονάδων που θα στελεχώσουν το τουρκικό LPD. Δεν έλειψαν και οι αναφορές στη δυνατότητα μεταφοράς F-35... Βέβαια η πραγματικότητα είναι πολύ πιο απλή. Όπως φαίνεται στη φωτογραφία, το Invincible πράγματι διαλύεται για σκραπ στο διαλυτήριο του Αλιάγα...



Δίδαγμα: η εγρήγορση είναι καλή, αλλά ο πανικός όχι. Όσοι αναπαράγουν τέτοιες ειδήσεις, έστω και με καλοπροαίρετη πατριωτική ανησυχία, ας αναλογιστούν μήπως άθελά τους συνεισφέρουν στις ψυχολογικές επιχειρήσεις της "φίλης και γείτονος" και στην προσπάθεια να πειστεί ο μέσος Έλληνας ότι η Τουρκία είναι περιφερειακή υπερδύναμη και άρα πρέπει να αφήσουμε τους "τσαμπουκάδες" και να "προσαρμόσουμε τη συμπεριφορά μας" όπως θα έλεγε και ο νέος υπουργός Άμυνας, κ. Μπεγλίτης... Όσο για την - υπαρκτή- φιλοδοξία της Τουρκίας να αποκτήσει ελικοπτεροφόρο, διαβάστε εδώ μια παλιότερη ανάλυσή μας.

Διαβάστε περισσότερα...

Απεβίωσε η "Κυρά των Μαρασίων"

Η «Κυρά των Μαρασίων» Βασιλική Λαμπρίδου – Φωτάκη, απεβίωσε χθες, 19 Ιουνίου 2011 σε ηλικία 107 ετών. Για περισσότερα από 50 χρόνια ύψωνε στην αυλή του σπιτιού της, 300 μέτρα από τα τουρκικά φυλάκια, την ελληνική σημαία. Για τους στρατιώτες που υπηρέτησαν στο Τρίγωνο, υπήρξε όλα αυτά τα χρόνια μια στοργική δεύτερη μάνα.

Η "κυρά Βασιλικούδα", όπως την αποκαλούσαν οι συγχωριανοί της, γυναίκα σύμβολο των Ελλήνων ακριτών, γεννήθηκε το 1904 στο Μεγάλο Ζαλούφι της Ανατολικής Θράκης. Από παιδί γνώρισε την ορφάνια και την πίκρα της προσφυγιάς, καθώς η οικογένειά της μετακινήθηκε κυνηγημένοι από τους Τούρκους στην Αδριανούπολη. Με την ανταλλαγή των πληθυσμών το 1921
εγκαταστάθηκε προσωρινά στο Ελληνοχώρι Διδυμότειχου και έπειτα στο Σάκο της Νέας Ορεστιάδας. Παντρεύτηκε δύο φορές και απέκτησε τέσσερα παιδιά. Και όταν έχασε τα τρία σε νεαρές ηλικίες, άρχισε να αντιμετωπίζει σαν δικά της παιδιά όλα τα Ελληνόπουλα και ιδιαίτερα τα στρατευμένα. Το 1962 εγκαταστάθηκε οριστικά στο χωριό Μαράσια, στο Δήμο Τριγώνου. Το σπίτι της είναι το τελευταίο του οικισμού, δίπλα στο ακριτικό φυλάκιο και 300 μέτρα από τα τουρκικά φυλάκια, με φυσικό σύνορο τον Έβρο.

Για πενήντα χρόνια ήταν εκείνη που ύψωνε καθημερινά την Ελληνική σημαία στην αυλή του σπιτιού της, μερικές εκατοντάδες μέτρα από τα ελληνοτουρκικά σύνορα. Έλεγε ότι ακούγοντας τους Τούρκους από την άλλη πλευρά ένιωθε πάντα την ανάγκη να δηλώνει την παρουσία της και την ελληνικότητα του τόπου. "Για να φαίνεται η σημαία απέναντι, εκεί όπου γεννήθηκα", έλεγε. Όσοι έκαναν τη στρατιωτική θητεία τους στο Β. Έβρο τη θυμούνται με ευγνωμοσύνη. Τους μαγείρευε, τους έπλενε, τους συμβούλευε σαν δικά της παιδιά.

Για την προσφορά της στην πατρίδα και στα στρατευμένα νιάτα είχε τιμηθεί το 2007 από την Ακαδημία Αθηνών, κατόπιν πρότασης του Δήμου Τριγώνου, που εξέφρασε την εκτίμηση και αγάπη όλης της τοπικής κοινωνίας. Το 2010 τιμήθηκε επίσης από τον Στρατό Ξηράς.





Τον τελευταίο καιρό νοσηλευόταν στο στρατιωτικό νοσοκομείο Διδυμοτείχου. H κηδεία της έγινε στο χωριό Μαράσια, παρουσία του Αρχηγού ΓΕΣ Αντιστράτηγου κ. Φραγκούλη Φράγκου, με τιμές εν ενεργεία αξιωματικού.

Διαβάστε περισσότερα...

Εις μνήμην Νικολάου Σιαλμά

Πριν 19 χρόνια, στις 18 Ιουνίου 1992, ο υποσμηναγός Νικόλαος Α. Σιαλμάς, αντιμετωπίζοντας τουρκικά F-16 σε άνιση εικονική αερομαχία, χάθηκε με το Mirage F1 CG του στα νερά του Β. Αιγαίου. Έπεσε στο καθήκον, προασπίζοντας τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας και την εθνική μας αξιοπρέπεια.


Στο ακρωτήριο Τρυπητή του Αη Στράτη, το μνημείο στη μνήμη του, ορατό από μακριά, με το μοιρόσημο της 342 ΜΠΚ και τη φράση "Μολών Λαβέ", αποτελεί παντοτινό φάρο για τους χειριστές των μαχητικών της ΠΑ που συνεχίζουν στις επάλξεις, αλλά και μήνυμα προς τους εξ Ανατολών εισβολείς.



Το κείμενο που ακολουθεί δημοσιεύτηκε στην "Πτήση" Ιουλίου 1992, ένα μήνα μετά τη θυσία του:

Πρώτο αίμα...

ΑΛΗΘΕΙΑ, θυμάστε τί κάνατε στις 9:17 π.μ. στις 18 Ιουνίου 1992; Θα μου πείτε: ζητάς πολλά. Έχει περάσει άλλωστε ένας ολόκληρος μήνας. Εξάλλου τί σημασία μπορεί να έχει; Μόνο συγκριτική, μια και ότι και να κάνατε εκείνο το πρωινό του Ιουνίου, αποκλείεται να ήταν σπουδαιότερο απ' ότι έκανε ο υποσμηναγός Νικόλαος A. Σιαλμάς. Γιατί το πρωινό εκείνο, ο Νίκος Σιαλμάς έδωσε τη ζωή του σε έναν άνισο αγώνα, για να μπορούμε όλοι εμείς να θεωρούμε σημαντικά πολύ πιο πεζά ή και ευτελή πράγματα. H ιδέα εκείνου για το σπουδαίο, ήταν η εκδίωξη με κάθε μέσο του Τούρκου εισβολέα από τον εθνικό
εναέριο χώρο.

Έκοψε το νήμα της ζωής του στα γαλανά νερά του Αιγαίου που τάχθηκε να υπερασπίζει με κάθε τρόπο.

O ακήρυκτος πόλεμος στο Αιγαίο συνεχίζεται χωρίς διακοπή εδώ και 18 χρόνια. Οι χειριστές της αεροπορίας μας τον αντιμετωπίζουν σαν καθημερινή ρουτίνα. Καβαλάρηδες σε σιδερένια άλογα σε ένα συνεχή αγώνα που προκαλεί τα όρια. Αεροδρόμια διασποράς, ρέντινες, σκραμπλ, εμπλοκή. Μέρες μοναξιάς μακριά από την οικογένεια και κακές συνθήκες διαβίωσης. Οι χειριστές μας ξέρουν το παιχνίδι καλά.
O εισβολέας αυτήν τη φορά αποχώρησε νικητής, εκμεταλλευόμενος την τεχνολογική του υπεροχή. H πίκρα των χειριστών της Αεροπορίας μας για το χαμένο συνάδελφό τους υπήρξε μεγάλη.
O πόνος γίνεται μεγαλύτερος όμως καθώς εμείς οι υπόλοιποι, οι βολεμένοι στην ασφάλεια και στις "δουλίτσες" μας, τους ανακαλύπτουμε μετά από κάθε ατύχημα. Και τότε με το θράσος που εξασφαλίζει η άγνοια, προχωρούμε σε κρίσεις και επικρίσεις.Έτσι έγινε και μετά το θάνατο του Νίκου Σιαλμά.

Οι πολιτικάντηδες πάντα εκεί για να εξαργυρώσουν και το τελευταίο ίχνος ντροπής σε ψήφους. Έτσι, η πρώτη αντίδραση αφορά το ερώτημά τους γιατί στάλθηκαν αεροσκάφη δεύτερης γενιάς για αναχαίτιση. Το ερώτημα τέθηκε από εκείνους που είναι κύρια υπεύθυνοι για το ότι δεν διαθέτουμε αρκετά αεροσκάφη τρίτης γενιάς! Παράλληλα, πριν αλέκτωρ λαλήσει, ο Έλληνας Πρωθυπουργός δηλώνει ότι "δεν υπάρχει κίνδυνος από Ανατολάς".

Είναι λοιπόν μάταιη η θυσία του Νίκου Σιαλμά; Είναι οι τουρκικές παραβιάσεις μαγική εικόνα που βρίσκεται στο μυαλό των χειριστών της αεροπορίας μας; Όχι βέβαια.
Οι κάτοικοι των ακριτικών μας νησιών τις βιώνουν καθημερινά και γνωρίζουν την αυταπάρνηση των χειριστών της Π.Α. Και εκείνοι, πάντα σεμνοί και χωρίς περιαυτολογίες, εξακολουθούν να κάνουν τη δουλειά τους με τον καλύτερο τρόπο.

Όχι, ο Νίκος Σιαλμάς δεν ήταν ήρωας. Ήταν ένας άνθρωπος του καθήκοντος. Αυτό που θα μπορούσε να τον περιγράψει καλύτερα είναι τα λόγια του γλάρου Ιωνάθαν στο ομώνυμο ποιητικό έργοτου Richard Bach, όταν αφήνει την εκπαίδευση του σμήνους στα
φτερά του γλάρου Φλετς:

"Μην τους αφήσεις να διαδίδουν κουτές φήμες για μένα ή να με
κάνουν θεό. Σύμφωνοι Φλετς; Είμαι γλάρος. M' αρέσει να πετάω.
Ίσως....
Το ασπρογυάλισμα σταμάτησε. O γλάρος Ιωνάθαν είχε εξαφανισθεί
στον αέρα."

Εμείς θεωρούμε ότι δεν θα αργήσει η ώρα που το υπόλοιπο σμήνος
θα πάρει εκδίκηση για το θάνατό του.

Γιώργος Χριστογιαννάκης ΠΤΗΣΗ ΙΟΥΛΙΟΣ 1992

Διαβάστε περισσότερα...

Ο επικίνδυνος κύριος Μπεγλίτης έγινε υπουργός Εθνικής Άμυνας

Τελικά υπάρχουν πάντα και χειρότερα... Ο ανασχηματισμός της κυβέρνησης έφερε υπουργό Εθνικής Άμυνας τον ως σήμερα αναπληρωτή υπουργό, Πάνο Μπεγλίτη, μια εξέλιξη που μόνο δεινά προοιωνίζεται για τη χώρα. Με τον κ. Μπεγλίτη έχουμε ασχοληθεί και στο παρελθόν, αλλά αξίζει μια ανακεφαλαίωση των δειγμάτων γραφής του ανθρώπου που αναλαμβάνει την ευθύνη της άμυνας της χώρας.

Ο κ. Μπεγλίτης μπορεί να μη διακρίνεται για τις γνώσεις του σε αμυντικά θέματα (έχει μείνει ιστορική η μάλλον άσεμνη - στην αγγλική γλώσσα - αναφορά του σε "dongfires" όταν μιλούσε για αερομαχίες - dogfights) αλλά φαίνεται ότι διαθέτει άλλες ικανότητες, που συνίστανται στην εφαρμογή του "αμυντικού δόγματος ΓΑΠ" με δραστική μείωση των αμυντικών δαπανών, και ιδίως τη "συναντίληψη" με τον πρωθυπουργό για τον "ενδεδειγμένο" ρόλο της Ελλάδας έναντι της Τουρκίας... Το ποιος πρέπει να είναι αυτός ο ρόλος φαίνεται από όσα αποκαλυπτικά είχε πει ο κ. Μπεγλίτης σε εκπομπή του Α. Παπαχελά για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, στα τέλη του 2009.

Όντας ήδη αναπληρωτής ΥΕΘΑ, ο κ. Μπεγλίτης δήλωσε πως ο "παιδευτικός ρόλος του πολιτικού" (sic) περιλαμβάνει την ανάγκη εμπέδωσης απο τον Έλληνα των λόγων για τους οποίους πρέπει να δορυφοροποιηθεί η χώρα. Είτε μας αρέσει, είτε όχι για αντικειμενικούς λογους (δημογραφικούς, μεγέθους, κτλ.) η Τουρκία είναι μία σημαντική περιφερειακή δύναμη και εμείς πρέπει να αναπροσαρμόσουμε την πολιτική μας, δήλωσε ο κύριος Μπεγλίτης...

Γράφαμε τότε: "Ιδού λοιπόν: η διολίσθηση της Ελλάδας από ανεξάρτητο εθνικό κράτος, (έστω στα πρόθυρα του καθεστώτος client-state) , σε δορυφόρο της Τουρκίας, γίνεται πλέον, όχι άρρητη πρακτική, αλλά επίσημη πολιτική δια στόματος του αναπληρωτή υπουργού της Ελληνικής Δημοκρατίας". Σήμερα είμαστε αναγκασμένοι να σβήσουμε τη λέξη "αναπληρωτή", καθώς ο φορέας αυτών των απαράδεκτων απόψεων ανταμείφθηκε με αναβάθμιση σε Υπουργό Εθνικής Άμυνας.

Στα "χαρίσματα" του κυρίου Μπεγλίτη περιλαμβάνεται επίσης η συστηματική αποσιώπηση των τουρκικών προκλήσεων (εδώ διαψεύδει τη γνωστή παρενόχληση του ελικοπτέρου στο Φαρμακονήσι) που είναι επίσης διαχρονική πολιτική του προϊσταμένου του Γ. Παπανδρέου, για να μη διαταραχθεί το "καλό κλίμα", ήδη από το 2000- 2002, που ως ΥΠΕΞ πίεζε το ΥΕΘΑ να μη δημοσιοποιεί τις τουρκικές παραβιάσεις. Τώρα έβαλε τον κατάλληλο άνθρωπο στην κατάλληλη θέση για να το πετύχει σίγουρα...

Άλλο ένα επίτευγμα του κ. Μπεγλίτη είναι η εφεύρεση μιας καινούργιας, οργουελικής σχεδόν, ορολογίας για την ελληνική εξωτερική και αμυντική πολιτική. Σύμφωνα με τον υπουργό λοιπόν, αυτοί που υποστηρίζουν ότι δεν πρέπει να φοβόμαστε την τουρκική απειλή, αλλά πρέπει να την αντιμετωπίσουμε αποφασιστικά (όπως στη συγκεκριμένη εκπομπή ο πρέσβης κ. Ζαχαράκης και ο Χρύσανθος Λαζαρίδης) χαρακτηρίζονται "φοβικοί". Ενώ εκείνοι που φοβούνται την παραμικρή τουρκική ενέργεια και απειλή, ψάχνοντας φύλλο συκής για την υποχωρητικότητα που εισηγούνται, αυτοχαρακτηρίζονται "γενναίοι", έτοιμοι για "γενναίες αποφάσεις" .

Γράφαμε ήδη από τότε: "Προφανώς, για να προβαίνει σε τόσο προκλητική κι εξόφθαλμη αντιστροφή των όρων και των εννοιών, ο κ. Μπεγλίτης βασίζεται σε ορισμένες εκτιμήσεις... Εκτιμά ότι τα προσκείμενα ΜΜΕ αντί να τον...σατιρίσουν για την ορολογία του, θα τον επικροτήσουν, και θα συμπλεύσουν. Εκτιμά, επίσης, ότι η μέχρι σήμερα πλύση εγκεφάλου έχει επιφέρει τέτοια αποτελέσματα στον ελληνικό λαό, ώστε να είναι δεκτικός στην παρουσίαση του μαύρου ως άσπρου... Κάνετε ΛΑΘΟΣ κύριε υπουργέ..."

Τελικά, ίσως κάναμε εμείς λάθος: στην Ελλάδα του Γιώργου Παπανδρέου, απόψεις σαν αυτές του κ. Μπεγλίτη δεν αποδοκιμάζονται, αλλά αντίθετα σε ανεβάζουν ταχύτατα σε υπουργικούς θώκους.
Ίσως πάλι και να μην κάναμε λάθος: γιατί ο ελληνικός λαός δεν έχει μιλήσει ακόμα. Και όταν μιλήσει, ελπίζουμε να στείλει τον κ. Μπεγλίτη και τον κ. Παπανδρέου στα σπίτια τους. Μακάρι αυτό να συμβεί εγκαίρως...

Διαβάστε περισσότερα...

Χαλεπόν άρχεσθαι υπό χείρονος

Το παρόν ιστολόγιο έχει επανειλημμένα εκφράσει τις επιφυλάξεις του για τον Γ. Παπανδρέου, ειδικά για την εμμονή του στην αποτυχημένη ιδεολογία της "πολυπολιτισμικότητας" που τον έχει οδηγήσει σε εσφαλμένες επιλογές στη Θράκη αλλά και στο χειρισμό του μεταναστευτικού προβλήματος. Είχαμε επίσης εκφράσει τις ενστάσεις μας για την πολιτική ΓΑΠ στο χώρο της Άμυνας, αλλά και γενικότερα στο χειρισμό των εθνικών θεμάτων.

Ποτέ όμως δεν θα μπορούσαμε να διανοηθούμε την απίστευτη έλλειψη πολιτικής σοβαρότητας που επέδειξε χθες ο πρωθυπουργός, η οποία πλέον απειλεί σοβαρά να δώσει στη χώρα την τελευταία ώθηση προς την άβυσσο. Ενώ (βάσει της γνωστής ζημιογόνου φλυαρίας του υπουργού Οικονομικών) επικρέμαται η απειλή της χρεωκοπίας του ελληνικού κράτους σε ένα μήνα, και ενώ εκκρεμεί η έγκριση της νέας εξωτερικής χρηματοδότησης, ένας πρωθυπουργός που είχε, αν μη τι άλλο, την κοινοβουλευτική πλειοψηφία,

(α) ζητά συνάντηση με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας από την οποία δεν προκύπτει σαφές αποτέλεσμα,
(β) αρχίζει κύκλο επαφών με τα κόμματα για κυβέρνηση εθνικής ενότητας,
(γ) θέτει "στο τραπέζι" την παραίτησή του για να επιτευχθεί αυτό, χωρίς να έχει συνεννοηθεί με το κόμμα του
(δ) τελικά κατόπιν κομματικών και οικογενειακών πιέσεων παίρνει πίσω την προσφερθείσα παραίτησή του και εξαγγέλλει ανασχηματισμό
(ε) το επόμενο πρωί αδυνατεί να κάνει τον εξαγγελθέντα ανασχηματισμό γιατί οι βουλευτές του κόμματός του εξεγείρονται
και αναμένεται η συνέχεια της φαρσοκωμωδίας...

Είναι περιττό να περιγραφεί η ζημιά που έχει γίνει στο ήδη καταρρακωμένο διεθνώς κύρος της χώρας, καθώς όλα τα διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία είχαν μεταδώσει ήδη από το μεσημέρι χθες την είδηση της παραίτησης του πρωθυπουργού χάριν του σχηματισμού κυβέρνησης εθνικής ενότητας, που στη συνέχεια ανακλήθηκε.
Είναι περιττό να περιγραφεί η εικόνα που αποκομίζει η γείτων Τουρκία, η οποία έχει αποδείξει (1955, 1974, 1996) ότι ξέρει να εκμεταλλεύεται τις έκρυθμες πολιτικές καταστάσεις στην Ελλάδα.
Και είναι περιττό το σχόλιο ότι, αν ο κ. Παπανδρέου διαπραγματεύεται τόσο αδέξια με το κόμμα του και τα υπόλοιπα κόμματα, δεν θέλουμε καν να σκεφτούμε πώς διαπραγματεύεται διεθνώς τις τύχες της Ελλάδας και τι συζητάει σε σαραντατόσους γύρους "διερευνητικών" επαφών με την Τουρκία...

Δε γνωρίζουμε ποιο θα είναι το αποτέλεσμα των πολιτικών διεργασιών που "τρέχουν" αυτή τη στιγμή, και οπωσδήποτε οι λύσεις πρέπει να αναζητηθούν εντός του πλαισίου του Συντάγματος. Όμως είναι βέβαιο ότι η παραμονή του κ. Γιώργου Παπανδρέου στην πρωθυπουργία κάνει πλέον τεράστια ζημιά στην Ελλάδα, και καλό θα ήταν να το καταλάβει πρώτος ο ίδιος.

Διαβάστε περισσότερα...

Τις ελληνικές βραχονησίδες δείχνει ιταλική απογραφή που διενεργήθηκε το 1922

Η απογραφή των Ιταλών, απάντηση στην Αγκυρα

Πολύμηνη έρευνα της «Κ» στα Γενικά Αρχεία του Κράτους στη Ρόδο για τα Δωδεκάνησα

Της Σοφιας Παπαιωαννου

Πλήθος εγγράφων από την ιταλική απογραφή του 1922 στα Δωδεκάνησα υπάρχουν πλέον στη νομική υπηρεσία του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών και ενισχύουν το «οπλοστάσιο» έναντι των τουρκικών αμφισβητήσεων. Τα έγγραφα, που παρουσιάζει σήμερα η «Κ», αφορούν λεπτομερή καταγραφή όχι μόνο του πληθυσμού, αλλά και κάθε είδους δραστηριότητας και περιουσιακών στοιχείων σε μικρά νησιά και βραχονησίδες, που έχουν χρωματισθεί «γκρίζα» από την Αγκυρα, στο πλαίσιο των διεκδικήσεών της. Οι αμφισβητήσεις, μάλιστα, δεν περιορίζονται σε νησίδες κοντά στα τουρκικά παράλια, αλλά φθάνουν στη μέση του Αιγαίου.

Ιστορικά στα Δωδεκάνησα, τόσο επί τουρκοκρατίας όσο και επί ιταλοκρατίας, η απογραφή ανθρώπων, περιουσιών και ζώων ήταν πάντα συνδεδεμένη με κακό. Σήμαινε συνήθως την αναγκαστική κατάταξη των Δωδεκανησίων στον στρατό του κατακτητή. Οι άνδρες κρύβονταν στα ξερονήσια για να μην απογραφούν και οι ντόπιοι έκρυβαν στοιχεία της περιουσίας τους. Οι απογραφές που πραγματοποίησαν όμως οι Ιταλοί στα Δωδεκάνησα την περίοδο της κατοχής των νησιών από το 1912 ώς το 1943 αποδεικνύεται σήμερα ανεκτίμητος θησαυρός για το Αιγαίο, τα νησιά και τις βραχονησίδες του και τις κατά καιρούς «αμφισβητήσεις» βραχονησίδων από τους Τούρκους.

Οι ίδιοι οι Ιταλοί χρησιμοποιούσαν τα στοιχεία από τις απογραφές για να διευκολύνουν τα σχέδιά τους. Είναι χαρακτηριστικό ότι μια ολοκληρωμένη απογραφή στα νησιά που πραγματοποίησε ο επίσημος επιτετραμμένος της ιταλικής κυβέρνησης δρ Ερμάνο Αρμάο, το 1922, εξαφανίστηκε αργότερα από τους ίδιους τους Ιταλούς όταν είδαν ότι δεν εξυπηρετούσε πια τα σχέδιά τους. Οταν την εξουσία στην Ιταλία ανέλαβε ο Μουσολίνι που είχε καταστήσει σαφές ότι δεν θα επιστρέψει τα Δωδεκάνησα στην Ελλάδα. Τα Δωδεκάνησα είχαν ονομαστεί Ιταλικά Νησιά του Αιγαίου και προκειμένου να εξιταλιστούν έπρεπε να αποκρύψουν το πόσοι Ελληνες υπήρχαν και τους ανέφεραν μόνο ως ορθόδοξους. Μάλιστα απαγόρευσαν και στον ίδιο τον δρα Αρμάο, που πραγματοποίησε την απογραφή, να κατέχει αντίγραφο του βιβλίου του. Η απογραφή όμως αυτή, καθώς και πλήθος άλλων εγγράφων, βρίσκονται σήμερα φυλαγμένα στα Γενικά Αρχεία του Κράτους στη Ρόδο όπου φυλάσσονται τα Αρχεία των Ιταλών της ιταλοκρατίας.

Κορυφαίος υπουργός είχε ζητήσει στο παρελθόν να ανασύρουν από τα ΓΑΚ Δωδεκανήσου την ιταλική απογραφή του 1922, καθώς και έγγραφα για συγκεκριμένες βραχονησίδες του Ανατολικού Αιγαίου για να συμπεριληφθούν στα αρχεία της νομικής υπηρεσίας του υπουργείου Εξωτερικών. Η έρευνα διήρκησε τρεις μήνες και τα έγγραφα που βρέθηκαν παρουσιάζει σήμερα η «Κ».

Παρ' ότι το καθεστώς των Δωδεκανήσων και των βραχονησίδων τους δεν μπορεί να αμφισβητηθεί, διότι βασίζεται σε διεθνείς συνθήκες και τίτλους, οι Τούρκοι κατά καιρούς ισχυρίζονται ότι νησίδες και βραχονησίδες που περιγράφονται στις διεθνείς συνθήκες ως «εξαρτώμενες» ή «παρακείμενες» των μεγάλων νησιών, ανάλογα ποια συνθήκη διαβάζει κανείς, και από την στιγμή που οι βραχονησίδες δεν κατονομάζονται είναι για τους Τούρκους αμφισβητούμενες. Αυτό εξάλλου το επιχείρημα αναδείχθηκε και στην κρίση των Ιμίων, παρ' όλο που οι βραχονησίδες ήταν και κατά όνομα καταγεγραμμένες ως παραχωρημένες στην Ελλάδα, όπως φανερώθηκε.

Το 2004 είχε κυκλοφορήσει στην Τουρκία ένα βιβλίο της Τουρκικής Ακαδημίας Ιστορίας γραμμένο από δύο Τούρκους ιστορικούς με τίτλο «Ζώνες του Λυκόφωτος στο Αιγαίο - τα μη λησμονημένα τουρκικά νησιά». Στο βιβλίο καταγράφονται σαφώς τα επιχειρήματα της Τουρκίας για τα «αμφισβητούμενα νησιά και βραχονησίδες του Αιγαίου» και παρουσιάζεται και ο σχετικός χάρτης με τις νησίδες και θαλάσσιες περιοχές «που δεν έχουν παραχωρηθεί στην Ελλάδα».

Oι Τούρκοι δεν αμφισβητούν μόνο βραχονησίδες που βρίσκονται κοντά στα τουρκικά παράλια, αλλά πολύ σημαντικές βραχονησίδες στη μέση του Αιγαίου. Αυτές ακριβώς οι βραχονησίδες, που βρίσκονται πολύ μακριά από την ξηρά, οριοθετούν και μία πολύ μεγάλη θαλάσσια περιοχή γύρω τους. Σύμφωνα με το δίκαιο της θάλασσας μία βραχονησίδα που μπορεί να στηρίξει αυθύπαρκτη οικονομική ζωή κατέχει και υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ (Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη).

Το σύμπλεγμα των τριών νησίδων της Σύρνας στο κέντρο του νοτίου Αιγαίου κάτω από την Αστυπάλαια είναι μία από τις περιοχές, που σύμφωνα με τον τουρκικό χάρτη είναι «αμφισβητούμενη». Τα νησάκια αυτά ακριβώς επειδή είναι απομακρυσμένα από τις ακτές έχουν μία πολύ μεγάλη ΑΟΖ γύρω τους. Στα ιταλικά αρχεία έχουν βρεθεί ένα πλήθος από έγγραφα που αφορούν τη Σύρνα, καθώς και τα στοιχεία απογραφής του πληθυσμού. Στο έγγραφο της απογραφής του 1922 διαβάζουμε χαρακτηριστικά ότι όλοι οι κάτοικοι της Σύρνας είναι ορθόδοξοι (δηλαδή Ελληνες) και στο νησί δεν υπάρχει κανένας μουσουλμάνος.

Τα ντοκουμέντα για τις νησίδες και τους κατοίκους

Σύρνα. Στο έγγραφο με ημερομηνία 15/3/1928 των Καραμπινιέρων της Ιταλικής Διοίκησης του Αιγαίου διαβάζουμε την πλήρη απογραφή όλων των νησιών κοντά στην Αστυπάλαια, καθώς και στοιχεία για τη γεωγραφία, την κτηνοτροφία και τα λιμάνια τους. Tο ίδιο έγγραφο αναφέρεται στην ελληνική οικογένεια με «12 μέλη που κατοικεί στη Σύρνα και ασχολείται με την κτηνοτροφία. Υπάρχουν δύο ξωκλήσια αφιερωμένα στον Αγιο Γεώργιο και στον Αγιο Ιωάννη». Στη Σύρνα υπάρχει και το διάσημο ναυάγιο ενός πλοίου που βυθίστηκε στον κόλπο της νησίδας, στις 9 Δεκεμβρίου του 1946, μεταφέροντας μυστικά Εβραίους εποίκους στην Παλαιστίνη για την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ. Στην προσπάθειά τους να βγουν στη στεριά πνίγηκαν 8 μετανάστες. Οι 8 τότε κάτοικοι της Σύρνας έχει καταγραφεί από τον Tύπο της εποχής ότι βοήθησαν τους ναυαγούς.

Οφιδούσα. Στο άλλο ιταλικό έγγραφο διαβάζουμε για τη νησίδα Οφιδούσα στα δυτικά της Αστυπάλαιας, «με έδαφος χωρίς πεδιάδες αλλά καλλιεργήσιμο στο μεγαλύτερο μέρος. Εκεί διαμένει μια οικογένεια αποτελούμενη από πέντε άτομα».

Γαϊδουρονήσι. Σε έγγραφο της Ιταλικής Διοίκησης των Νησιών του Αιγαίου με ημερομηνία 22/9/1928 διαβάζουμε για τους κατοίκους στο Γαϊδουρονήσι σε μια ακόμα «αμφισβητούμενη» περιοχή. «Στο νησί ο πληθυσμός χωρίζεται σε δύο ομάδες: στη μία ηγείται ο βοσκός (αρχηγός) Ιάμεος (Pastor Iameo) και στο άλλο ο Κανέλης (Pastor Canelis). Αυτές οι δύο ομάδες βρίσκονται σε δύο διαφορετικούς λόφους σε απόσταση 1,5 χλμ. από το λιμάνι του Αγίου Γεωργίου. Η ομάδα του Ιάμεου αποτελείται από βοσκούς, 6 οικογένειες, από τους οποίους 14 ενήλικες. Η ομάδα του Κανέλη αποτελείται από βοσκούς, συγγενείς μεταξύ τους και από κάποιους ψαράδες, συνολικά 24 οικογένειες, 111 κάτοικοι εκ των οποίων 45 ενήλικες. Σε αυτή την ομάδα ανήκουν ο Παπα-Χαράλαμπος Κυπραίος και ο δάσκαλος Ιωάννης Παναγιώτης (Giovanni Panaioti) από τη Σάμο, οι οποίοι αμείβονται από τον φτωχό και πενιχρό πληθυσμό. Οπως φαίνεται, οι δύο προαναφερθέντες βοσκοί (πάστορες) είναι οι πραγματικοί αρχηγοί του νησιού χωρίς κανένα αφεντικό από πάνω τους. Είναι όμως συχνά υποχρεωμένοι σε μια συντηρητική πολιτική και πρέπει να φροντίζουν, κυρίως απέναντι στους λαθρεμπόρους (πειρατές) που καταφεύγουν καμιά φορά και διαμένουν στο Γαϊδουρονήσι… Ο δάσκαλος είναι νεαρός και με καλή θέληση και αρετές υπέρ μας. Αν και δεν γνωρίζει ιταλικά, μέσω μιας μεθόδου ελληνο-ιταλικής κατάφερε να τα μάθει καλά ο ίδιος και να διδάσκει τις βασικές γνώσεις της γλώσσας στην τάξη του».

Μαράθι. Σε άλλο έγγραφο με ημερομηνία 20 Μαρτίου 1928 διαβάζουμε για το νησάκι Μαράθι του συμπλέγματος Αρκοί. «Το Μαράθι είναι μέρος ενός συμπλέγματος νησιών από 7 νησάκια που ανήκουν στο κράτος που μισθώνονται από τον έμπορο Michele Strata και εκεί βρίσκεται το Μοναστήρι με ενοίκιο 300 λίρες ετησίως για τη γη που διαθέτει στο νησί. Στο Μαράθι υπάρχουν 5 οικογένειες συνολικά 31 κάτοικοι μεταξύ τους βοσκοί και ψαράδες, ενώ όλα τα υπόλοιπα νησάκια είναι ακατοίκητα».

Λέβιθα. Ενα ακόμα σημαντικό σύμπλεγμα, αποτελούμενο από τις νησίδες Λέβιθα και Κίναρος, είναι αυτό που συνδέει τη γεωγραφική περιοχή των Κυκλάδων με τα Δωδεκάνησα και στον τουρκικό χάρτη παρουσιάζεται ως «μη παραχωρημένο στην Ελλάδα». Τα νησιά αυτά είναι επίσης απομακρυσμένα από την ξηρά και η θέση του συμπλέγματος ως εκ τούτου ιδιαίτερα σημαντική. Στην ιταλική απογραφή του 1922 καταγράφεται ότι όλοι οι κάτοικοι στα Λέβιθα είναι ορθόδοξοι και υπάρχουν και έγγραφα που αφορούν μια υδρογραφική αποστολή στα νησιά. Τα νησιά σήμερα ανήκουν διοικητικά στον Δήμο Λέρου και στα Λέβιθα κατοικεί κτηνοτρόφος που μαζί με την οικογένειά του διατηρεί αιγοπρόβατα.

Σε μια ενδεχόμενη στο μέλλον προσφυγή στο Δικαστήριο της Χάγης για τα θέματα της υφαλοκρηπίδας στο Αιγαίο ιστορικά έγγραφα σαν αυτά που βρίσκονται καταχωνιασμένα στα Αρχεία του Κράτους μπορεί να φανούν ιδιαίτερα καθοριστικά.

Η Καθημερινή

Διαβάστε περισσότερα...

Από το Αφγανιστάν στο Αγαθονήσι

Του Σάββα Δ. Βλάσση

Η εξόντωση του Μπιν Λάντεν, «διαφήμισε» τα στρατηγικής φύσεως πλεονεκτήματα που προσφέρουν οι Δυνάμεις Ειδικών Επιχειρήσεων (SOF), συγκριτικώς με άλλους τρόπους στρατιωτικής δράσεως. Οι Αμερικανοί επαίνεσαν το ομαδικό πνεύμα συνεργασίας που έφερε την επιτυχία. Οι βατραχάνθρωποι της DEVGRU υπήρξαν η εκτελεστική δύναμη αιχμής, οι ελικοπτεράδες του 160 SOAR απετέλεσαν την δύναμη μεταφοράς, οι Ranger ενδεχομένως συμμετείχαν ως δύναμη εφεδρείας, οι πράκτορες της CIA απετέλεσαν τους ειδικούς στην συλλογή και ανάλυση πληροφοριών, ενώ η Διοίκηση Ειδικών Επιχειρήσεων Αεροπορίας (AFSOC) συμμετείχε σε ρόλο υποστηρίξεως, διατηρώντας κάποια AC-130 σε περιπολία για ενδεχομένη επέμβαση. Η αεροπορία επίσης διέθεσε ένα πλήρες «πακέτο» Έρευνας & Διασώσεως Μάχης (CSAR) στον σχεδιασμό. Ο διευθυντής της CIA, στον οποίο υπήχθη η Διακλαδική Διοίκηση Ειδικών Επιχειρήσεων (JSOC) είχε τον επιχειρησιακό έλεγχο.

Κατά την γνώμη μας, η αποστολή «σώθηκε» χάρη στην ετοιμότητα των ελικοπτεράδων να αντιμετωπίσουν το ατύχημα της απώλειας του ενός ΜΗ-60. Λαμβάνοντας ορθές αποφάσεις υπό συνθήκες πιέσεως, ο επικεφαλής επί του στόχου αναπροσάρμοσε ταχέως το σχέδιο δράσεως. Ο εξαντλητικός σχεδιασμός και η εξέταση των πιθανών απρόοπτων, προς εξεύρεση του πλέον κατάλληλου τρόπου αντιδράσεως, απέδωσε.

Την σκυτάλη πήραν οι SEAL, που εφάρμοσαν κατά γράμμα τυπικές τακτικές CQB. Η εμφάνιση αμάχων (γυναίκες) που προσπαθούσαν να προστατεύσουν τον στόχο, «λειτουργώντας» σαν «ασπίδα», εξουδετερώθηκε με υπολογισμένη ελάχιστη χρήση πυρός. Μια βολή τραυματισμού στα κάτω άκρα, αποσυντονίζει κι αμέσως μετά, ένα μέλος της ομάδος εφόδου όρμησε στις γυναίκες παραμερίζοντάς τες, προκειμένου να εκτεθεί ο στόχος. Δύο βολές, μία στην κεφαλή και μία στην μεριά της καρδιάς, εγγυώνται την άμεση εξόντωσή του.

Σε τακτικό επίπεδο, αναδείχθηκε η αξία της συνεργασίας που «έκτισαν» οι SOF με τις αστυνομικές μονάδες επεμβάσεως SWAT στην δεκαετία του 1980, που τις μύησε στις τακτικές CQB. Έχοντας κάνει κτήμα τους τις τακτικές αυτές, τις εξέλιξαν και τις βελτίωσαν, με αποτέλεσμα σήμερα SOF και SWAT να «μοιράζονται» μεταξύ τους τεχνογνωσία κι εμπειρίες.

Σε επιχειρησιακό επίπεδο, η στενή συνεργασία υπηρεσιών πληροφοριών με τις SOF στα θέατρα επιχειρήσεων, επέτρεψε την αντιμετώπιση κι εξάρθρωση όχι ατόμων ή ομάδων του εχθρού, αλλά ολόκληρων δικτύων τρομοκρατών. Η συνεργασία CIA – SOCOM, επέτρεψε στις ΗΠΑ να «δέσουν» τις Ειδικές Επιχειρήσεις τις οποίες μπορούσαν να εκτελέσουν οι SOF, στο πλαίσιο πλέον μιας ευρύτερης πολεμικής εκστρατείας ή ένα πιο συνολικό πλαίσιο προσεγγίσεως. Η 11η Σεπτεμβρίου, προσανατόλισε τις ΗΠΑ στις «εκστρατείες SOF», που ως πρώτη εφαρμογή στο Αφγανιστάν, σημείωσαν ανεπανάληπτη επιτυχία.

Υπήρχε όμως μία θεμελιώδης και αναγκαία προϋπόθεση επιτυχίας κι αυτή δεν ήταν παρά η ύπαρξη της Διοικήσεως Ειδικών Επιχειρήσεων (SOCOM). Η Διοίκηση αυτή συγκροτήθηκε το 1987, έπειτα από συντονισμένη πίεση του πολιτικού κόσμου και συγκεκριμένα εμπνευσμένα πολιτικά πρόσωπα που είχαν όραμα για τις ένοπλες δυνάμεις. Υπό την SOCOM τέθηκαν όλες οι μονάδες SOF των Κλάδων. Η SOCOM δημιούργησε το έδαφος για εξέλιξη της σκέψεως και αντιλήψεως στα ανώτατα ηγετικά κλιμάκια. Όταν εμφανίσθηκε λοιπόν η πρόκληση του Παγκοσμίου Πολέμου Κατά της Τρομοκρατίας, υπήρχε άμεσα διαθέσιμο ένα «εργαλείο» στρατηγικής σημασίας που προσέφερε εναλλακτικές επιλογές σε επιχειρήσεις, δράσεις και δραστηριότητες, σύμφωνα με τις επιθυμίες της κυβερνήσεως. Η τελευταία, αρκούσε να δώσει τις γενικές κατευθυντήριες οδηγίες και η στρατιωτική ηγεσία είχε τον «άσσο στο μανίκι», την SOCOM, για να υλοποιήσει. Στην ουσία, η κυβέρνηση καθόριζε την εθνική πολιτική έναντι κάποιου εχθρού κι εν συνεχεία ανέθετε την αποστολή.

Η συγκρότηση της SOCOM απεδείχθη επιτυχής, διότι απετέλεσε μία πολιτική πρωτοβουλία που παραμέρισε τις συντεχνιακές αντιλήψεις των Κλάδων και βασιζόταν στον οραματισμό αντί της εφήμερης διαχειρίσεως. Στην Ελλάδα, όπου οι πολιτικές και η κομματικά επηρεαζόμενες στρατιωτικές ηγεσίες δεν βλέπουν πέρα από το παρόν, δεν υπάρχουν περιθώρια και διάθεση για ενατένιση του μέλλοντος. Έχουμε ξαναπεί όμως, ότι επειδή οι πολιτικοί δεν είναι απαραίτητο να διαθέτουν στρατιωτικές γνώσεις, η στρατιωτική ηγεσία είναι αυτή στους ώμους της οποίας πέφτει η ευθύνη για «ενημέρωση» και ανάπτυξη προβληματισμού, με υπόδειξη των δυνατών επιλογών. Το ότι δεν υπάρχει λοιπόν κάτι ανάλογο της SOCOM, οφείλεται σε ανεπάρκεια της στρατιωτικής ηγεσίας.

Βλέπουμε έτσι, ότι παρά την κινητικότητα σε αρκετούς τομείς, δεν υπάρχει συνολική προσέγγιση και μεγιστοποίηση του αποτελέσματος. Ο ΕΣ επί παραδείγματι, έχει προβεί στην παραγγελία ελικοπτέρων ΝΗ-90 Ειδικών Αποστολών και η Αεροπορία Στρατού βελτιώνει την εκπαίδευση στις νυκτερινές πτήσεις. Το πρόγραμμα εκπαιδεύσεως των Ειδικών Δυνάμεων εμπλουτίζεται, οι μονάδες ενισχύθηκαν με σημαντικό αριθμό ΕΠΟΠ, ενώ η προσπάθεια σε επίπεδο ΓΕΕΘΑ για ενίσχυση της διακλαδικότητος στις Ειδικές Επιχειρήσεις παραμένει πίσω. Το ΠΝ προέβη στην διοικητική αναβάθμιση των βατραχανθρώπων του και η ΜΥΚ αναδιοργανώθηκε σε Διοίκηση. Η ΠΑ, παρασυρμένη από την απαίτηση για μείωση των λειτουργικών δαπανών, αναδιοργάνωσε την 31 ΜΕΕ σε 31 ΜΕΕΔ, στην ουσία υποβαθμίζοντάς την. Η μονάδα αντέδρασε υγιώς, επιδιώκοντας αναβάθμιση του επιπέδου επιλογής κι εκπαιδεύσεως του προσωπικού της.

Πού «σκοντάφτει» όμως το πράγμα; Όλα αυτά, συντελούνται αποσπασματικά, στο πλαίσιο κάθε Κλάδου ξεχωριστά και ασυντόνιστα, υπό την έννοια ότι δεν υπάρχει συνολικό «όραμα». Το ζήτημα δεν είναι κάθε Κλάδος να βελτιώσει στον ένα ή άλλο βαθμό τις Ειδικές Δυνάμεις του, αλλά να αποκτηθεί ένα «σύνολο» Δυνάμεων Ειδικών Επιχειρήσεων υπό το ΓΕΕΘΑ, που θα επωμιστεί το έργο και θα αναλάβει την υλοποίησή του συντονισμένα και υπό διακλαδική αντίληψη, ώστε ο Α/ΓΕΕΘΑ και η κυβέρνηση, να έχουν στα χέρια τους ένα «εργαλείο» στρατηγικής διαχειρίσεως.

Είπαμε ότι στις ΗΠΑ, ουσιαστικά η κυβέρνηση καθορίζει την εθνική πολιτική κι εν συνεχεία την αποστολή. Δεδομένου ότι το ενδεχόμενο μιας ολοκληρωτικής ελληνοτουρκικής συρράξεως είναι πολύ μικρό, οι Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις θα έπρεπε να έχουν προσαρμοστεί στην αντιμετώπιση κρίσεων, ακόμη και μερικών ημερών, με πιθανή αναγκαιότητα διαδοχικών (αλυσιδωτών) Ειδικών Επιχειρήσεων. Όπως οι ΗΠΑ μετά την 11η Σεπτεμβρίου βρέθηκαν εκ των πραγμάτων στην ανάγκη της διεξαγωγής «εκστρατειών SOF», με κάτι ανάλογο βρίσκεται ήδη αντιμέτωπη η Ελλάδα από το 1996 και την κρίση των Ιμίων, που γέννησε την τουρκική θεωρία περί «γκρίζων ζωνών». Τί άλλο παρά αυτό το νέο πεδίο προκλήσεως για τις Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις, αποτελούν τα καθημερινά ακούσματα για Καστελλόριζο, Ίμια, Αγαθονήσι, Φαρμακονήσι.

Οι κυβερνήσεις και οι υπουργοί, παπαγαλίζουν διαρκώς για επανακαθορισμό του ΕΜΠΑΕ, εξορθολογισμό των δαπανών, «πιο έξυπνες και αποτελεσματικές» ένοπλες δυνάμεις, ανυπαρξία κινδύνου καθολικής συρράξεως, προσανατολισμό στην αντιμετώπιση κρίσεων κ.λπ. Υπάρχει κάτι πιο αντιπροσωπευτικό όλων αυτών, από μία διακλαδική Διοίκηση Ειδικών Επιχειρήσεων;


Σημ Εν κρυπτώ: Το παραπάνω άρθρο είναι από την στήλη αζιμούθιο του τρέχοντος τεύχους του περιοδικού Δούρειος Ίππος

Διαβάστε περισσότερα...

Νίκη Ερντογάν στις τουρκικές εκλογές

Ο Ρετσέπ Ταγίπ Ερντογάν αναλαμβάνει για τρίτη συνεχή θητεία την πρωθυπουργία της Τουρκίας, αφού στις χθεσινές βουλευτικές εκλογές το κυβερνών Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης σημείωσε μεγάλη νίκη, λαμβάνοντας το 49,9% των ψήφων, έναντι 46,5% που είχε λάβει στις εκλογές του 2007.
Ο Ερντογάν θα σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση, καθώς το κόμμα του κέρδισε 325 έδρες, αλλά παρά την αύξηση του ποσοστού του δεν έφτασε τον απαιτούμενο αριθμό εδρών (330) για τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος με αντικείμενο την κατάρτιση νέου Συντάγματος.

Ακολουθεί το Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό Κόμμα (CHP, με αρχηγό τον Κεμάλ Κιλιντσντάρογλου) με 25,9% και οι εθνικιστές της Εθνικής Δράσης (MHP, με αρχηγό τον Ντεβλέτ Μπαχτσελί) με 13%. Το εθνικιστικό κόμμα πέτυχε να υπερβεί το εκλογικό μέτρο του 10% και να μπει στη Βουλή παρά τα ερωτικά σκάνδαλα που είχαν πλήξει την ηγεσία του. Η συμμετοχή στις εκλογές έφτασε το 84,79%.

«Σήμερα για μια ακόμα φορά η δημοκρατία και η εθνική θέληση νίκησαν» δήλωσε ο Ερντογάν από το μπαλκόνι της έδρας του κόμματός του στην Αγκυρα, από όπου συνοδευόμενος από τη σύζυγό του Εμίν, χαιρέτισε το πλήθος των οπαδών του που από νωρίς είχαν συγκεντρωθεί εκεί κρατώντας σημαίες του κόμματος ΑΚΡ αλλά και της χώρας.

Ο κ.Ερντογάν τόνισε επίσης ότι «η Γάζα, η Παλαιστίνη και η Ιερουσαλήμ νίκησαν επίσης» δείχνοντας για μία ακόμα φορά τη συμπάθειά του στον μουσουλμανικό κόσμο και ιδιαιτέρως στην παλαιστινιακή υπόθεση. Ως προς το ζήτημα της αναθεώρησης του συντάγματος, ο Ερντογάν κατέστησε σαφές ότι δεν εγκαταλείπει το στόχο της αναθεώρησής του. Δήλωσε ότι «ο λαός μας έστειλε μήνυμα να εκπονήσουμε ένα νέο Σύνταγμα μέσω συναίνεσης και διαπραγματεύσεων» και πρόσθεσε: "θα απευθυνθούμε στην αντιπολίτευση. Θα διασκεφθούμε με τα ΜΜΕ και τους ακαδημαϊκούς για να πετύχουμε συναίνεση. Δεν θα κλείσουμε τις πόρτες μας σχετικά με το Σύνταγμα, μόνο επειδή δεν φτάσαμε τις 330 έδρες".

Το γεγονός είναι ότι το εκλογικό αποτέλεσμα αναγκάζει τον Ερντογάν να βρει συμμάχους για την συνταγματική αναθεώρηση, και το ερώτημα είναι αν θα τους αναζητήσει στο εθνικιστικό κόμμα ή στους Κούρδους βουλευτές, καθώς κάθε επιλογή συνεπάγεται και διαφορετικούς πολιτικούς συμβιβασμούς. Πάντως είναι αξιοσημείωτο ότι οι ανεξάρτητοι υποψήφιοι που εξελέγησαν (οι περισσότεροιμε την υποστήριξη του κουρδικού κόμματος BDP) έφτασαν τους 36, μεταξύ των οποίων και η γνωστή ακτιβίστρια Leyla Zana στο Ντιγιαρμπακίρ. Η εξέλιξη αυτή δείχνει ότι οι Κούρδοι αποστασιοποιούνται από τον Ερντογάν και η υποστήριξή τους, την οποία είχε πετύχει ο Ερντογάν με τα ανοίγματά του στο παρελθόν, δεν είναι πια δεδομένη.

Επιπρόσθετα η νέα κυβέρνηση έχει να αντιμετωπίσει την υπερθέρμανση της οικονομίας, αλλά και τα εξωτερικά προβλήματα. Ειδικά η συριακή κρίση, αλλά και η συνεχής όξυνση στις σχέσεις της Τουρκίας με τις ΗΠΑ και το Ισραήλ, θα δοκιμάσουν σκληρά το δόγμα "μηδενικών προβλημάτων" του Αχμέτ Νταβούτογλου, που αναμένεται να συνεχίσει να ηγείται της τουρκικής διπλωματίας. Με αυτά τα δεδομένα, και με τους κυριότερους πολιτικούς του αντιπάλους να "παραμένουν ζωντανοί", το μέλλον του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν ίσως δεν είναι τόσο ρόδινο, όσο εκ πρώτης όψεως δείχνει το εκλογικό αποτέλεσμα.

Διαβάστε περισσότερα...