Πολυπολιτισμικές κοινωνίες και η περίπτωση της Τουρκίας
Παρασκευή 7 Ιουνίου 2013
Οι δυτικές κοινωνίες τα τελευταία χρόνια διακατέχονται από μια «πολυπολιτισμική» μόδα. Ένα μοντέλο που πολλοί θεωρούν αποτυχημένο ενώ πολλοί άλλοι το βλέπουν σαν την φυσική εξέλιξη της παγκοσμιοποιημένης νέας πραγματικότητας.
Οι περισσότεροι υποστηρικτές της «πολυπολιτισμικότητας» αναφέρονται στην θετική δυναμική που παρέχει η πρόσμιξη διαφορετικών πολιτισμών, το μπόλιασμα διαφορετικών χρωμάτων και τρόπων ζωής, που αναμφίβολα ομορφαίνει και ίσως αναβαθμίζει μια κοινωνία. Τουλάχιστον ως προς το πολύ σημαντικό κομμάτι των τεχνών και των γραμμάτων που θα μπορούσαμε να πούμε ότι αποτελούν το «συναίσθημα» μιας κοινωνίας.
Καλώς ή κακώς όμως, πολιτισμός δεν είναι μόνο η κουζίνα, η μουσική, οι τέχνες και οι καθημερινές συνήθειες. Όλα αυτά είναι βέβαια πολιτισμικά στοιχεία, αλλά στοιχεία που σχετίζονται κατά κυριότερο λόγο με τον τόπο κάθε λαού, το κλίμα, την γεωγραφία και όλα όσα καθορίζουν την καθημερινότητα μας.
Αν περιορίσουμε τον πολιτισμό σε αυτά τα χαρακτηριστικά τότε η Ευρωπαϊκή Ένωση θα μπορούσε να θεωρηθεί μια «πολυπολιτισμική» κοινωνία μόνο και μόνο αν αναλογιστεί κάποιος τους Ευρωπαίους κατοίκους της και τα διαφορετικά πολιτιστικά χαρακτηριστικά που έχουν μεταξύ τους. Δεν είναι όμως. Είναι απλά πολυφυλετική.Όχι «πολυπολιτισμική».
Η ουσία του όρου πολιτισμός δεν είναι οι τέχνες και οι καθημερινές συνήθειες. Δεν είναι το «συναίσθημα» που αναφέραμε πιο πάνω, είναι η «λογική» που αποτελεί και τον κορμό. Είναι ένας πολύ συγκεκριμένος πυρήνας αξιών που καθορίζουν τους κανόνες μιας κοινωνίας, την συμπεριφορά των μελών της ανάμεσα τους και ως προς την κοινωνία, και βάζουν τις βάσεις για το «πολιτισμικό περιτύλιγμα» των τεχνών και των γραμμάτων.
Εδώ βλέπουμε ότι οι δυτικές κοινωνίες ορίζονται από μια σειρά αξιών όπως η Ισότητα, η Ισονομία, το Κράτος Δικαίου, η Ελευθερία του λόγου και της έκφρασης, η Δημοκρατία, η Ανεξιθρησκία, η ιδιωτική περιουσία, και ο διαχωρισμός Πολιτικής, Στρατιωτικής και Θρησκευτικής εξουσίας.
Ας δούμε τώρα τον πυρήνα αξιών της άλλης κυρίαρχης πολιτισμικής παρουσίας στο «πολυπολιτισμικό» μοντέλο που παρατηρούμε στις δυτικές κοινωνίες σήμερα. Τον Ισλαμικό πολιτισμό.
Το Ισλάμ είναι χτισμένο γύρω από την Θρησκεία. Δεν έχει ισότητα για τις γυναίκες και τους αλλόθρησκους, δεν έχει Κράτος Δικαίου αλλά έχει τον Ισλαμικό νόμο, την Σαρία. Έχει επίσης βαθιά στο αξιακό του σύστημα διάχυτη μια φυσική (για το Ισλάμ) ανισότητα με ανώτερες και κατώτερες τάξεις και κάστες. Δεν υπάρχει σαφής διαχωρισμός πολιτικής και θρησκευτικής εξουσίας και όπου υπάρχει η θρησκευτική είναι πάντα υπεράνω στα μάτια του κόσμου. Φυσικά και οι ελευθερίες στον λόγο, την έκφραση και τις ιδεολογικές επιλογές είναι κάτι που καθορίζεται αυστηρά από την θρησκεία.
Είναι λίγο πολύ προφανές ότι τα δύο αυτά αξιακά συστήματα είναι ασύμβατα και αδύνατον να συνυπάρχουν σε μια κοινωνία. Αυτό με την σειρά του κάνει και τον όρο «πολυπολιτισμική» για μια κοινωνία οξύμωρο. Πολυφυλετική ναι, πολυπολιτισμική όχι.
Το παράδειγμα της Τουρκίας
Η Τουρκία είναι το μόνο κράτος που θα μπορούσε κανείς να πει ότι έχει, ή τουλάχιστον προσπαθεί, να εφαρμόσει ένα πολυπολιτισμικό μοντέλο που παντρεύει τον κοσμικό χαρακτήρα του Δυτικού πολιτισμού με τον Ισλαμικό χαρακτήρα του μεγαλύτερου μέρους του πληθυσμού της.
Έχοντας από την ίδρυση της ένα μίγμα πολιτών και από τα δύο πολιτισμικά συστήματα, αρχικά η Τουρκία έκανε την επιλογή του κοσμικού μοντέλου ως κυρίαρχου για την κοινωνία της. Αυτό μοιραία οδήγησε σε μια καταπίεση του Ισλαμικού στοιχείου, το οποίο δεν θέλησε ποτέ να περάσει στο Δυτικό αξιακό σύστημα, και παρέμενε σιωπηλό, μην έχοντας τρόπο έκφρασης ή χάνοντας τον με καταπιεστικό τρόπο όποτε έκανε αισθητή την παρουσία του.
Αρχικά αυτό το μοντέλο, και για όσο υπήρχαν στην Τουρκία μεγάλες μη Μουσουλμανικές πληθυσμιακές ομάδες (Έλληνες, Αρμένιοι, Εβραίοι), με πλούτο και άρα δύναμη στα χέρια τους, μπορούσε να ισορροπήσει. Όμως με την πάροδο του χρόνου και την απομάκρυνση των μη Μουσουλμανικών πληθυσμών και την αντικατάσταση της αρχικά μη Μουσουλμανικής και δυτικής προέλευσης και σκέψης Τουρκικής μεσαίας τάξης από μια νέα πιο Ισλαμική, οι ισορροπία αυτή άρχισε να αλλάζει.
Μοιραία τα τελευταία χρόνια, λόγω αυτής της ανατροπής της ισορροπίας ανάμεσα στην δύναμη των Δυτικών και Ισλαμικών δυνάμεων στην Τουρκία, οι τελευταίες ήρθαν στην εξουσία πράγμα που αναβάθμισε και ισχυροποίησε την θέση τους περισσότερο.
Το αποτέλεσμα ήταν η αναστροφή πλέον της κυρίαρχης αξιακής βάσης στην κοινωνία από Δυτική σε Ισλαμική και μαζί με αυτή και της δημιουργίας μια τάσης καταπίεσης από το νέο κυρίαρχο Ισλαμικό στοιχείο, προς το παλαιό Δυτικό.
Τα τελευταία γεγονότα στης Τουρκία ήταν απρόσμενα για πολλούς, όμως καλώς ή κακώς αποτελούν τη φυσική εξέλιξη μιας κοινωνίας που προσπαθεί να ισορροπήσει πάνω σε δύο απομακρυσμένες και σταθερά απομακρυνόμενες βάρκες. Αργά ή γρήγορα αναγκάζεσαι να διαλέξεις βάρκα ή πέφτεις.
Το «πολυπολιτισμικό» μοντέλο και οι Δυτικές κοινωνίες
Τα γεγονότα στην Τουρκία, μαζί με τις εξεγέρσεις των Μουσουλμάνων στην Σουηδία αποτελούν ένα καλό λόγο για προβληματισμό στις υπόλοιπες Δυτικές κοινωνίες, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας.
Είναι πλέον προφανές και πέραν κάθε αμφισβήτησης ότι όσο το Ισλαμικό στοιχείο αυξάνει σε αριθμούς και αποκτά δύναμη σε μια «πολυπολιτισμική» κοινωνία, τόσο περισσότερο το σύστημα γίνεται ασταθές και το ένα αξιακό μοντέλο προσπαθεί να επιβληθεί του άλλου.
Κατά κανόνα όμως στην φύση και στην ιστορία, βλέπουμε ότι τα πιο ανελαστικά και «σφιχτά» μοντέλα, παρουσιάζουν την δυναμική που χρειάζεται για να επιβιώνουν και να επικρατούν σταδιακά των πιο ελευθέρων, ανεκτικών και ελαστικών. Αυτό ακριβώς μας δείχνει και η περίπτωση της Τουρκίας με την σταδιακή επικράτηση του Ισλαμισμού.
Μας χτυπά το καμπανάκι με τον πιο σαφή τρόπο για το ότι δεν είναι μακριά η στιγμή που εμείς οι Ευρωπαίοι, μπορεί να βρεθούμε στους δρόμους των πόλεων μας παλεύοντας έναν Γάλλο, Άγγλο, Γερμανό ή Έλληνα Ερντογάν και το Ισλαμικό 50% του.
Του Πάνου Μητρονίκα
Οι περισσότεροι υποστηρικτές της «πολυπολιτισμικότητας» αναφέρονται στην θετική δυναμική που παρέχει η πρόσμιξη διαφορετικών πολιτισμών, το μπόλιασμα διαφορετικών χρωμάτων και τρόπων ζωής, που αναμφίβολα ομορφαίνει και ίσως αναβαθμίζει μια κοινωνία. Τουλάχιστον ως προς το πολύ σημαντικό κομμάτι των τεχνών και των γραμμάτων που θα μπορούσαμε να πούμε ότι αποτελούν το «συναίσθημα» μιας κοινωνίας.
Καλώς ή κακώς όμως, πολιτισμός δεν είναι μόνο η κουζίνα, η μουσική, οι τέχνες και οι καθημερινές συνήθειες. Όλα αυτά είναι βέβαια πολιτισμικά στοιχεία, αλλά στοιχεία που σχετίζονται κατά κυριότερο λόγο με τον τόπο κάθε λαού, το κλίμα, την γεωγραφία και όλα όσα καθορίζουν την καθημερινότητα μας.
Αν περιορίσουμε τον πολιτισμό σε αυτά τα χαρακτηριστικά τότε η Ευρωπαϊκή Ένωση θα μπορούσε να θεωρηθεί μια «πολυπολιτισμική» κοινωνία μόνο και μόνο αν αναλογιστεί κάποιος τους Ευρωπαίους κατοίκους της και τα διαφορετικά πολιτιστικά χαρακτηριστικά που έχουν μεταξύ τους. Δεν είναι όμως. Είναι απλά πολυφυλετική.Όχι «πολυπολιτισμική».
Η ουσία του όρου πολιτισμός δεν είναι οι τέχνες και οι καθημερινές συνήθειες. Δεν είναι το «συναίσθημα» που αναφέραμε πιο πάνω, είναι η «λογική» που αποτελεί και τον κορμό. Είναι ένας πολύ συγκεκριμένος πυρήνας αξιών που καθορίζουν τους κανόνες μιας κοινωνίας, την συμπεριφορά των μελών της ανάμεσα τους και ως προς την κοινωνία, και βάζουν τις βάσεις για το «πολιτισμικό περιτύλιγμα» των τεχνών και των γραμμάτων.
Εδώ βλέπουμε ότι οι δυτικές κοινωνίες ορίζονται από μια σειρά αξιών όπως η Ισότητα, η Ισονομία, το Κράτος Δικαίου, η Ελευθερία του λόγου και της έκφρασης, η Δημοκρατία, η Ανεξιθρησκία, η ιδιωτική περιουσία, και ο διαχωρισμός Πολιτικής, Στρατιωτικής και Θρησκευτικής εξουσίας.
Ας δούμε τώρα τον πυρήνα αξιών της άλλης κυρίαρχης πολιτισμικής παρουσίας στο «πολυπολιτισμικό» μοντέλο που παρατηρούμε στις δυτικές κοινωνίες σήμερα. Τον Ισλαμικό πολιτισμό.
Το Ισλάμ είναι χτισμένο γύρω από την Θρησκεία. Δεν έχει ισότητα για τις γυναίκες και τους αλλόθρησκους, δεν έχει Κράτος Δικαίου αλλά έχει τον Ισλαμικό νόμο, την Σαρία. Έχει επίσης βαθιά στο αξιακό του σύστημα διάχυτη μια φυσική (για το Ισλάμ) ανισότητα με ανώτερες και κατώτερες τάξεις και κάστες. Δεν υπάρχει σαφής διαχωρισμός πολιτικής και θρησκευτικής εξουσίας και όπου υπάρχει η θρησκευτική είναι πάντα υπεράνω στα μάτια του κόσμου. Φυσικά και οι ελευθερίες στον λόγο, την έκφραση και τις ιδεολογικές επιλογές είναι κάτι που καθορίζεται αυστηρά από την θρησκεία.
Είναι λίγο πολύ προφανές ότι τα δύο αυτά αξιακά συστήματα είναι ασύμβατα και αδύνατον να συνυπάρχουν σε μια κοινωνία. Αυτό με την σειρά του κάνει και τον όρο «πολυπολιτισμική» για μια κοινωνία οξύμωρο. Πολυφυλετική ναι, πολυπολιτισμική όχι.
Το παράδειγμα της Τουρκίας
Η Τουρκία είναι το μόνο κράτος που θα μπορούσε κανείς να πει ότι έχει, ή τουλάχιστον προσπαθεί, να εφαρμόσει ένα πολυπολιτισμικό μοντέλο που παντρεύει τον κοσμικό χαρακτήρα του Δυτικού πολιτισμού με τον Ισλαμικό χαρακτήρα του μεγαλύτερου μέρους του πληθυσμού της.
Έχοντας από την ίδρυση της ένα μίγμα πολιτών και από τα δύο πολιτισμικά συστήματα, αρχικά η Τουρκία έκανε την επιλογή του κοσμικού μοντέλου ως κυρίαρχου για την κοινωνία της. Αυτό μοιραία οδήγησε σε μια καταπίεση του Ισλαμικού στοιχείου, το οποίο δεν θέλησε ποτέ να περάσει στο Δυτικό αξιακό σύστημα, και παρέμενε σιωπηλό, μην έχοντας τρόπο έκφρασης ή χάνοντας τον με καταπιεστικό τρόπο όποτε έκανε αισθητή την παρουσία του.
Αρχικά αυτό το μοντέλο, και για όσο υπήρχαν στην Τουρκία μεγάλες μη Μουσουλμανικές πληθυσμιακές ομάδες (Έλληνες, Αρμένιοι, Εβραίοι), με πλούτο και άρα δύναμη στα χέρια τους, μπορούσε να ισορροπήσει. Όμως με την πάροδο του χρόνου και την απομάκρυνση των μη Μουσουλμανικών πληθυσμών και την αντικατάσταση της αρχικά μη Μουσουλμανικής και δυτικής προέλευσης και σκέψης Τουρκικής μεσαίας τάξης από μια νέα πιο Ισλαμική, οι ισορροπία αυτή άρχισε να αλλάζει.
Μοιραία τα τελευταία χρόνια, λόγω αυτής της ανατροπής της ισορροπίας ανάμεσα στην δύναμη των Δυτικών και Ισλαμικών δυνάμεων στην Τουρκία, οι τελευταίες ήρθαν στην εξουσία πράγμα που αναβάθμισε και ισχυροποίησε την θέση τους περισσότερο.
Το αποτέλεσμα ήταν η αναστροφή πλέον της κυρίαρχης αξιακής βάσης στην κοινωνία από Δυτική σε Ισλαμική και μαζί με αυτή και της δημιουργίας μια τάσης καταπίεσης από το νέο κυρίαρχο Ισλαμικό στοιχείο, προς το παλαιό Δυτικό.
Τα τελευταία γεγονότα στης Τουρκία ήταν απρόσμενα για πολλούς, όμως καλώς ή κακώς αποτελούν τη φυσική εξέλιξη μιας κοινωνίας που προσπαθεί να ισορροπήσει πάνω σε δύο απομακρυσμένες και σταθερά απομακρυνόμενες βάρκες. Αργά ή γρήγορα αναγκάζεσαι να διαλέξεις βάρκα ή πέφτεις.
Το «πολυπολιτισμικό» μοντέλο και οι Δυτικές κοινωνίες
Τα γεγονότα στην Τουρκία, μαζί με τις εξεγέρσεις των Μουσουλμάνων στην Σουηδία αποτελούν ένα καλό λόγο για προβληματισμό στις υπόλοιπες Δυτικές κοινωνίες, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας.
Είναι πλέον προφανές και πέραν κάθε αμφισβήτησης ότι όσο το Ισλαμικό στοιχείο αυξάνει σε αριθμούς και αποκτά δύναμη σε μια «πολυπολιτισμική» κοινωνία, τόσο περισσότερο το σύστημα γίνεται ασταθές και το ένα αξιακό μοντέλο προσπαθεί να επιβληθεί του άλλου.
Κατά κανόνα όμως στην φύση και στην ιστορία, βλέπουμε ότι τα πιο ανελαστικά και «σφιχτά» μοντέλα, παρουσιάζουν την δυναμική που χρειάζεται για να επιβιώνουν και να επικρατούν σταδιακά των πιο ελευθέρων, ανεκτικών και ελαστικών. Αυτό ακριβώς μας δείχνει και η περίπτωση της Τουρκίας με την σταδιακή επικράτηση του Ισλαμισμού.
Μας χτυπά το καμπανάκι με τον πιο σαφή τρόπο για το ότι δεν είναι μακριά η στιγμή που εμείς οι Ευρωπαίοι, μπορεί να βρεθούμε στους δρόμους των πόλεων μας παλεύοντας έναν Γάλλο, Άγγλο, Γερμανό ή Έλληνα Ερντογάν και το Ισλαμικό 50% του.
Του Πάνου Μητρονίκα
10 σχόλια:
Τουρκία = Γιουγκοσλαβία 1980.
βάλτε όπου αλβανούς κούρδους, όπου κροάτες αλεβίτες και όπου σλοβένους τους τουρκοκύπριους,για βόσνιους βάλτε τις λοιπές μειονότητες και βουαλά!
κανένα πολυεθνικό κράτος δεν έχει επιβιώσει εκτός και αν το κρατάνε δεμένο με χρήμα πολύ χρήμα ή πολύ στρατό: βέλγιο, η.β, βοσνία
όλα σκάνε σαν καρπούζι με την πρώτη ευκαιρία. θυμάται κανένας την μεγαλύτερη και ισχυρότερη αυτοκρατορία στον πλανήτη; αυτή που έστελνε κόσμο στο διάστημα για την πλάκα της; το μόνο που έμεινε απο την εσσδ είναι το σοκ που έπαθε ο πλανήτης μόλις έμαθε οτι διαλύθηκε.
μηδενιστής
Δεν νομιζω οτι η Τουρκία = Γιουγκοσλαβια.
Το δημιουργημα του Τιτο ηταν εξαρχης καταδικασμενο σε αποτυχια, αφου οταν δημιουργηθηκε η Γιουγκοσλαβια υπηρχε όρος που ελεγε ότι αν ενα μέρος (π.χ Κροατες λεμε τωρα..) θελει να αποσχιστεί , έχει το δικαιωμα. Αυτο επικαλεστηκαν ολοι για την αποχωρηση τους (με την υποκινηση των Γερμανων και του Παπα να μην ξεχνιομαστε κιολας..)
Ειναι σαν αυτο που προσπαθουν να κανουν στην Κυπρο (συν-ομοσπονδια/ δυο κρατιδια που προφανως καποια στιγμη το ενα να πει "γεια σας αποχωρω"
Η Τουρκια ομς ειναι αλλο πραμα. Εχει εθνοτητες και θρησκειες χωρις ομως καμια τους να εχει κρατικη οντοτητα
Αντωνιος ο από ΕΛΔΥΚ
...πράγμα που μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι το Βυζάντιο ήταν το καλύτερο πρότυπο πολυεθνικής αυτοκρατορίας - για αυτοκρατορία μιλάμε, όχι δημοκρατία - αφού με αυξομειώσεις κατάφερε να διατηρηθεί μια χιλιετία. Φυσικά δεν ήταν πολυπολιτισμική κοινωνία: ήταν ορθόδοξη στο θρήσκευμα και ελληνόγλωσση ως προς την κυρίαρχη γλώσσα και κουλτούρα. Το πρόβλημα της Σοβιετικής Ένωσης ήταν ότι η ιδεολογία δεν είναι θρησκεία και δε μπορεί να γίνει (αφού δε σου προσφέρει καμιά μεταθανάτια προοπτική) και επιπλέον δεν υπήρχε μια ανώτερη κουλτούρα που να επισκιάζει και υπερκαλύπτει τις άλλες ώστε να λειτουργήσει ενοποιητικά.
Αντίστοιχα στην ΕΕ πριονίζονται τα ίδια τα θεμέλιά της με το πρόσχημα της πολυπολιτισμικότητας: το πολιτιστικό οικοδόμημα του ανθρωπισμού πρέπει να παραμείνει αδιαπραγμάτευτο και η αποδοχή του προϋπόθεση για την αποδοχή και διαβίωση μεταναστών με άλλες πολιτιστικές αξίες. Πολιτισμοί στους οποίους δεν υπάρχει διάκριση πολιτικής και θρησκευτικής εξουσίας ή αποδέχονται καθεστώς σαρίας είναι αξιολογικά κατώτεροι. Δε θα ξαναγυρίσουμε στο χαλιφάτο ή τη φεουδαρχία. Ο ελληνικός πολιτισμός θαυμάζεται για το ότι έχει ως κέντρο τον άνθρωπο και το νόμο - το νόμο που πηγάζει από τον άνθρωπο και τον άνθρωπο που ελευθερώνει ο νόμος από τα δεσμά της αυθαίρετης πολιτικής και θρησκευτικής εξουσίας. Το ευρωπαϊκό οικοδόμημα στηρίχτηκε σε πάνω σε αυτό αφού γνώρισε Μεσαίωνα, Αναγέννηση, Μεταρρύθμιση και Αντιμεταρρύθμιση, Διαφωτισμό και επαναστάσεις. Πληρώθηκε η αξία του ανθρωπισμού σε αίμα, για τελευταία φορά πριν 40 χρόνια πριν. Όσοι θέλουν να δουν live την τουρκοκρατία, ας πάνε στο Σουδάν, στην Υεμένη και στο Πακιστάν. Εδώ δώσαμε.
Επειδη εχω ζησει στον Καναδα για 30+ χρονια, εχω μια καλη ιδεα ΤΙ παιζει γυρω απο την ιδεα της πολυπολιτισμικοτητας και εχει να κανει με την συγκρουση μεταξυ Δυσης και Ανατολης.
Στον Καναδα, μεταναστες της Δυσης ζουν μεταξυ τους μια χαρα επειδη υπαρχει μια σοβαρη και ειλικρινης προσπαθεια ενσωματωσης και σε αντιθεση με τους Ισλαμιστες που οχι μονο κανουν οτι μπορουν να αντισταθουν στην ενσωματωση αλλα προσπαθουν να εξαγουν και να εφαρμοσουν τον τροπο ζωης τους (βλ. Ισλαμ) στους Δυτικους.
Η Μεγαλη Βρετανια ηδη το εχει καταλαβει οτι ο πολυπολιτισμος ΔΕΝ λειτουργει (βλ. τα νεα γκετο στο Λονδινο για παραδειγμα). Το ιδιο ισχυει και στον Καναδα. Χαιρομαι που στην Ευρωπη ανοιγουν ματια σιγα-σιγα με το ιδιο συμπερασμα.
Ειτε καλο ειτε κακο, ο συνδυασμος Ισλαμ με δυτικη νοοτροπια ειναι θανατιφορος και ειναι θεμα χρονου πριν υπαρχει συγκρουση θρησκηων (ναι, στον 21ο αιωνα!).
Κατά κανόνα όμως στην φύση και στην ιστορία, βλέπουμε ότι τα πιο ανελαστικά και «σφιχτά» μοντέλα, παρουσιάζουν την δυναμική που χρειάζεται για να επιβιώνουν και να επικρατούν σταδιακά των πιο ελευθέρων, ανεκτικών και ελαστικών.
Η ιστορία έχω την άποψη ότι μέσα από την ιστορία δεν φαίνεται η επικράτηση των πιο ανελαστικών μοντέλων αλλά το ακριβώς αντίθετο.Όταν ένα καθεστώς προσπαθεί να περιορίσει τον λαό του υπό μια συγκεκριμένη ιδεολογία,θρησκεία κλπ. ίσως έχει μια πρόσκαιρη άνοδο ωστόσο είναι σχεδόν βέβαιο ότι μετά απο σύντομο χρονικό διάστημα θα οδηγηθεί στην κατάρρευση.Και κάτι τέτοιο πιστοποιείται ακόμα και από τα χρόνια της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας(προσπάθεια επιβολής μιας θρησκείας) μέχρι και τα σύγχρονα δικτατορικά ή φασιστικά καθεστώτα,τα οποία δεν είχαν ποτέ μεγάλο χρόνο ζωής.Αντίθετα στην μακροβιότερη μέχρι τώρα αυτοκρατορία στην ιστορία,την Βυζαντινή,παρ'οτι είχε επίσημη θρησκεία και γλώσσα,επειδή ακριβώς στηρίχθηκε σε διατάξεις οι οποίες στήριζαν τις βασικές για την εποχή ελευθερίες(συνθήκη των Μεδιολάνων) κατάφερε να εξαλείψει τις συχνές εσωτερικές τριβές με αποτέλεσμα να διατηρείται για περισσότερο απο μία χιλιετία.Βέβαια οι τριβές αυτές δεν έλειπαν ωστόσο αυτό ήταν μάλλον αναμενόμενο.
ΑνΜ
@Ανώνυμος 4:39
Η Ιστορία είναι κάτι που βγάζει διαφορετικά νοήματα ανάλογα με την περίοδο και το πρίσμα που την εξετάζεις.
Αν κρίνεις με βάση τον τελευταίο αιώνα τότε φαίνεται να έχεις δίκιο, αν όμως δεις την ιστορία στο σύνολο της τότε οι περίοδοι "ελεύθερης σκέψης και βούλησης" είναι ελάχιστες και σε πολύ τοπικό επίπεδο, σε σχέση με τις περιόδους ανελευθερίας και καταπίεσης με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.
Το θέμα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας που αναφέρεις νομίζω ότι το πιάνεις κάπως λάθος.
Η Ρώμη όσο ήταν "σφιχτή" κατάφερε να επιβληθεί στον πιο ανοιχτό Ελληνιστικό κόσμο και να γίνει αυτοκρατορία.
Όταν πλέον ευημερούσε και είχε επηρεαστεί σε πολύ μεγάλο βαθμό από τον Ελληνιστικό κόσμο, άρχισε να γίνεται πιο "ελαστική" και ελεύθερη. Τότε ο φανατικός και φονταμελιστικός πρώτο-Χριστιανισμός ήταν αυτός που επιβλήθηκε σε αυτήν.
Το Βυζάντιο, όταν πλέον κατάφερε να παντρέψει ταλιμπανο-χριστιανισμό με Ελληνιστική σκέψη, μαλάκωσε και έπεσε και αυτό από το πιο σφιχτό Ισλάμ.
Η περίοδος που ζούμε θυμίζει πολύ το τέλος της Ελληνορωμαϊκής περιόδου. Το κακό είναι όμως ότι όταν ο Χριστιανισμός ήταν στην "εφηβεία" του ο κόσμος πολεμούσε με τόξα και σπαθιά.. τώρα που το Ισλάμ περνάει την δικιά του "εφηβεία" πολεμάμε δυστυχώς με πυρηνικά και βιολογικά.
Πάνος
Στο Λονδίνο έγινε διαδήλωση ισλαμιστών για την επιβολή της σαρίας στην βρετανική κοινωνία. Απέναντι τους είχαν πέρα απο τους εθνικιστές του BNP, φεμινιστικές και αριστερές οργανώσεις. Οι Βρετανοί αριστεροί έχουν στραφεί πια εναντίον των ισλαμιστών.
Θα συμφωνήσω περί του ότι το Ισλάμ είναι τελείως ασύμβατο με τις "δυτικές" αξίες. Θα προσθέσω επίσης ότι η ανεκτικότητα απέναντι στο διαφορετικό απιτεί την συναίνεση και από τις δύο μεριές. Αυτό που βλέπουμε όμως είναι ότι ακόμα και μικρές μειοψηφίες μουσουλμάνων να προσπαθούν να επιβάλλουν τη δική τους θέαση των πραγμάτων μέσα σε δυτικές δημοκρατίες με διαδηλώσεις, πράξεις βίας, εκδηλώσεις μίσους, εχθρότητας απέναντι στη Δημοκρατία κλπ. (Πανώ σε τέτοια διαδήλωση: "Αποκεφαλίστε όσους λένε ότι το Ισλάμ είναι βίαιο"). Σε αυτό το πλαίσιο δεν μπορεί να υπάρξει καμία συνύπαρξη και οι φονταμενταλιστές μουσουλμάνοι αποτελούν σαφή απειλή.
Από την άλλη μεριά όμως, η ασυμβατότητα δύο παραδειγμάτων δεν μπορεί να καίει ολοκληρωτικά την ιδέα της ειρηνικής συνύπαρξης και της πολυπολιτισμικότητας. Για παράδειγμα, οι βουδιστές δεν προσπαθούν να επιβάλλουν τίποτα σε κανέναν, η πίστη τους έχει τελείως διαφορετική φιλοσοφία από το Ισλάμ όπου η ανεκτικότητα και η ζωή σε ισορροπία με το περιβάλλον και τους γύρω ανθρώπους είναι η πεμπτουσία του πυρήνα της.
Άρα το πρόβλημά μας είναι το Ισλάμ και όχι η πολυπολιτισμικότητα γενικότερα, ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που όταν αρρωσταίνει κάποιος π.χ. στα νεφρά, το πρόβλημα είναι τα νεφρά και όχι όλο το κορμί.
Άρα το πρόβλημά μας είναι το Ισλάμ και όχι η πολυπολιτισμικότητα γενικότερα, ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που όταν αρρωσταίνει κάποιος π.χ. στα νεφρά, το πρόβλημα είναι τα νεφρά και όχι όλο το κορμί.
Με δυσκολια θα διαφωνησει κανεις με τετοια κουβεντα.
Η πηγη του προβληματος ειναι το (ακραιο) Ισλαμ και το οποιο ειναι εκτος ελεγχου.
Πραγματι πιστευω πως παμε για συγκρουση μεταξυ Ισλαμ και "Δυση". Για παραδειγμα, εχουμε τις σφαγες των Χρηστιανων στη Συρια και μαλιστα με γραφικο τροπο. Αν τα πραγματα ηταν αντιθετα, ολοι μας γνωριζουμε την κραυγη των μουσουλμανων ... φυσικα η ποιο "πολιτισμενη" δυση δεν αντεδρασε στον ιδιο βαθμο που θα επρεπε και που θα ειχαν αντιδρασει οι μουσουλμανοι αν τα πραγματα ηταν 180 μοιρες προς την αντιθετη κατευθυνση.
Συμφωνῶ με τον Μάριο σχετικά με το Ἰσλάμ,ἀλλά θέλω να κάνω και μία παρατήρηση:ὑπάρχει και ἕνα ἄλλο παράδειγμα μειοψηφίας που πετυχαίνει να περάσει την θέαση της στην χριστιανική βασικά Δύση,και ὅχι μόνο,και δέν εἶναι ἄλλη ἀπό τον Ἰουδαϊσμό.
Ἡ κύρια διαφορά εἶναι ὅτι το Ἰσλάμ πολιτεύεται ἄκομψα,θα ἔλεγα και με ἀφέλεια.
Δημοσίευση σχολίου