Αναβαθμίσεις Ελληνικών Αεροσκαφών, οι Ελληνικές Λυσεις, η Περίπτωση των Α-7Ε/ΤΑ-7C

Φωτογραφία Ιωάννης Λέκκας, http://www.eagleaviation.gr/

Επανερχόμενοι στο θέμα του παρεμβολέα Ε-92 και των δοκιμών σε α/φη Α-7Ε/ΤΑ-7C, αναδημοσιεύομε το αρχικό κείμενο του άρθρου του 7ου τεύχους του περιοδικού Δούρειος Ίππος που αναφέρεται στα Α-7Ε και που κυκλοφόρησε τον Ιούνιο του 2011, μετά από σχετική άδεια του Εκδότη του περιοδικού, Σάββα Βλάσση. Είναι σαφές ότι η πρόσφατη κινητικότητα στο συγκεκριμένο θέμα, που αποτέλεσε και θέμα επίκαιρης επερώτησης στη Βουλή, ξεκίνησε από το συγκεκριμένο άρθρο. Οι αναγνώστες του κειμένου στην προηγούμενη ανάρτησή μας για το θέμα, έχουν πλέον τη δυνατότητα να διακρίνουν κατά πόσο η απάντηση του ΑΝΥΕΘΑ ανταποκρίνεται πλήρως στην πραγματικότητα ή όχι και να κρίνουν γιατί τέτοιες εσωτερικές προσπάθειες αναβαθμίσεων που και οικονομικότερες από οποιαδήποτε off the shelf (έτοιμη προς χρήση) λύση είναι, αλλά και ανεβάζουν το επίπεδο γνώσεων και εμπειρίας του προσωπικού της ΠΑ, δεν προχώρησαν. Ένα σύστημα όπως το υποστρατηγικό βομβαρδιστικό Α-7Ε, είναι πολυτιμότατο από επιχειρησιακής πλευράς, και αποτελεί σημαντικό κομμάτι της Ελληνικής αποτροπής, όντας το μακρύ χέρι της ΠΑ που παρά την ηλικία του προσφέρει μοναδικές δυνατότητες.

Θα ήταν ευχής έργον εάν παραμείνει στην υπηρεσία τουλάχιστον μέχρι το 2015 έστω σε αυτόν τον δευτερεύοντα ρόλο, δηλαδή του LIFT πού είναι μια πολύ καλή εμπειρία πριν οι νεαροί Ανθυποσμηναγοί ενταχθούν στο ΣΜΕΤ των F-16. Το Corsair με το υποστρατηγικό βεληνεκές, την σταθερή πτητική συμπεριφορά όλων των υψηλοπτέρυγων α/φων σε χαμηλά ύψη και τον μεγάλο αριθμό σε υπηρεσία στην ΠΑ, μπορεί να μείνει για καιρό ακόμα σε ενεργό υπηρεσία και να προσφέρει απτά επιχειρησιακά πλεονεκτήματα. Η οικονομική κρίση είναι η ευκαιρία η ηγεσία της ΠΑ και του ΥΕΘΑ να ενθαρρύνουν και να εφαρμόσουν επιτέλους προγράμματα αναβάθμισης εκ των ενόντων στην πράξη, εξοικονομώντας με αυτό τον τρόπο πολύτιμα κονδύλια, αντί να περιμένουν αν και πότε θα εφαρμοστεί το επόμενο ΕΜΠΑΕ. Μέχρι τότε η απειλή παραμονεύει. Ας είμαστε προετοιμασμένοι όσο καλύτερα μπορούμε.

ΑΝΑΒΑΘΜΙΣΕΙΣ ΜΑΧΗΤΙΚΩΝ ΑΕΡΟΣΚΑΦΩΝ
ΟΙ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΛΥΣΕΙΣ 1975-2010

Η τεράστια προσπάθεια της Πολεμικής Αεροπορίας από το 1974, για ταχύ εκσυγχρονισμό και αναβάθμισή της, προσπάθεια η οποία είχε ως αποτέλεσμα την ανάδειξή της σήμερα σε μία από τις καλύτερες αεροπορικές δυνάμεις παγκοσμίως, βασίσθηκε πρωτίστως στο ανθρώπινο δυναμικό της. Πέρα όμως από τους ιπταμένους που έδιναν την καθημερινή μάχη στο Αιγαίο, υπήρχε και προσωπικό με ειδικότητες μηχανικού και τεχνικών, που εκπονούσαν και υλοποιούσαν τεχνικές λύσεις με τις οποίες αναβάθμιζαν τις δυνατότητες των αεροσκαφών.

Κείμενο ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΠΑΛΟΥΛΙΑΝ – ΣΑΒΒΑΣ Δ. ΒΛΑΣΣΗΣ

Στην καταγεγραμμένη ιστορία της ΕΒΑ αλλά και της μετέπειτα Πολεμικής Αεροπορίας, το προσωπικό της Ελληνικής Αεροπορίας δεν είχε μπει ποτέ σε έναν τόσο έντονο αγώνα δρόμου, όσο αυτόν που άνοιξε μετά το 1974. Με αφορμή τα τραγικά γεγονότα εκείνου του έτους, ξεκίνησε μία εργώδης προσπάθεια για βελτίωση σε όλα τα επίπεδα. Η προσπάθεια για εκσυγχρονισμό που ξεκίνησε τότε, δεν περιορίσθηκε στην απόκτηση νέων αεροσκαφών και την αναβάθμιση της εκπαιδεύσεως αλλά επεκτάθηκε και στα ζητήματα τεχνικής υποστηρίξεως. Οι μηχανικοί και τεχνικοί, με πενιχρά μέσα, περιορισμένες γνώσεις στα αγγλικά αλλά με περίσσιο φιλότιμο, κατέβαλαν τεράστια προσπάθεια προκειμένου να καλυφθούν κάποιες από τις κρίσιμες ανάγκες.




Α-7 CORSAIR

Τα Α-7Ε που παραχωρήθηκαν από τις ΗΠΑ στο πρώτο ήμισυ της δεκαετίας του 1990, παραδόθηκαν δίχως ηλεκτρονικά συστήματα αυτοπροστασίας, τα οποία είχαν αφαιρεθεί μετά την απόσυρση του τύπου από το Ναυτικό των ΗΠΑ και παρέμεναν στην αεροπορική βάση Cecil Field της Φλόριντα. Αυτός ήταν ένας βασικός λόγος για να ανατεθεί στην ΕΑΒ ο εφοδιασμός των αεροσκαφών με ένα ελληνικής σχεδιάσεως ηλεκτρονικό σύστημα αυτοπροστασίας που είχε αναπτυχθεί.

Επάνω στα ίδια χνάρια είχε κινηθεί ήδη το ΚΕΤΑ, εκτελώντας σειρά πτητικών δοκιμών σε συνεργασία με το ΚΕΑΤ. Οι δοκιμές αφορούσαν ένα ελληνικό σύστημα, που ονομάσθηκε Ε-92 (από το έτος σχεδιάσεως) και εγκαταστάθηκε σε ένα F-4E (πιθανώς το s/n 15011). Όταν όμως ετίθετο σε λειτουργία ο παρεμβολέας (jammer) προκαλούσε παρεμβολές και στο ίδιο το ραντάρ AN/APQ-120 του αεροσκάφους. Για τον λόγο αυτό, το ενδιαφέρον στράφηκε στην εγκατάσταση του παρεμβολέα στα Α-7E, ώστε να βελτιωθεί η επιβιωσιμότητά τους έναντι εναερίων αντιπάλων. Στα αεροσκάφη εγκαταστάθηκαν συστήματα εκτοξεύσεως αναλωσίμων, αλλά η εγκατάσταση του ελληνικού ηλεκτρονικού συστήματος αυτοπροστασίας δεν αποφασίσθηκε ποτέ. Ελάχιστα έχουν γίνει γνωστά για το συγκεκριμένο πρόγραμμα. Σύμφωνα με πληροφορίες, το Ε-292, όπως αναφερόταν πλέον (πιθανώς λόγω της εξελίξεώς του) τοποθετήθηκε σε κάποια Α-7 και χρησιμοποιήθηκε σε δοκιμές ακόμη κι εναντίον των πιο σύγχρονων F-16, όπου απέδειξε ότι στην κυριολεξία «τύφλωνε» πλήρως το ραντάρ τους. Παρέμειναν ωστόσο αιωρούμενες φήμες για πόλεμο εμπορικών συμφερόντων ξένων κατασκευαστικών οίκων, που απετέλεσαν τροχοπέδη στην εξέλιξη του ελληνικού συστήματος, όσο και στην απόφαση της ΠΑ να μην προχωρήσει περισσότερο.

Λόγω της σημασίας που έχουν τα Α-7Ε όσον αφορά τον ρόλο της Εγγύς Αεροπορικής Υποστηρίξεως, αλλά και τον ρόλο LIFT που ανέλαβαν τα επόμενα έτη, υποβλήθηκε πρόταση για περιορισμένη αναβάθμιση κάποιων υποσυστημάτων τους. Στο πλαίσιο αυτό, καταβλήθηκε προσπάθεια να αντικατασταθούν τα γυροσκόπια και τοποθετήθηκε δοκιμαστικά σε ένα A-7E ένα καινούργιο μοντέλο αμερικανικής εταιρείας. Την δοκιμαστική πτήση ανέλαβε στις 20 Σεπτεμβρίου 2006 ο Μοίραρχος της 335 ΜΒ Αντισμήναρχος (Ι) Πέτρος Χατζήρης αλλά κατά την απογείωση παρατηρήθηκαν ταλαντώσεις («οφιοειδείς συμπεριφορές») με αποτέλεσμα να υποχρεωθεί σε εγκατάλειψη του αεροσκάφους. Ακολούθως, δεν υπήρξε συνέχεια.

Μια άλλη μικρής εκτάσεως μετατροπή που έγινε στην Ελλάδα με την άφιξη των Α-7E, αφορούσε την αντικατάσταση των φορέων εκτόξευσης βλημάτων ΑΙΜ-9L που έφεραν, και την τοποθέτησή τους στα αρχικά F-4E, τα οποία μέχρι τότε έφεραν φορείς Aero 3b για εκτόξευση παλαιοτέρων εκδόσεων. Έτσι, οι Aero 3b πέρασαν στα Α-7E και τα ΤΑ-7C, τα οποία υποβαθμίστηκαν.