Δύο χρόνια μετά, ξεσπά "Καταιγίδα" στο Αιγαίο

Του Γ.Μ

Το ΠΝ, δύο χρόνια μετά από την τελευταία του μεγάλη αεροναυτική άσκηση, ετοιμάζεται να βγάλει το ΣΥΝΟΛΟ του Στόλου στο Αιγαίο για την πραγματοποίηση της άσκησης ΤΑΜΣ «ΚΑΤΑΙΓΙΣ-13».
Από τη Δευτέρα 3 Ιουνίου έως την Παρασκευή 7 Ιούνη όλα τα σκάφη του Πολεμικού Ναυτικού θα αναπτυχθούν από το βόρειο και κεντρικό Αιγαίο έως το νότιο και προς την ανατολική Μεσόγειο, όπου θα διεξαχθεί η τελική φάση της άσκησης. Η άσκηση θα είναι αναβαθμισμένη και με δεδομένη την επιθυμία ενίσχυσης της διακλαδικής συνεργασίας προβλέπεται πως σε αυτή θα συμμετάσχει αριθμός πολεμικών αεροσκαφών, τμήματα της 13 ΔΕΕ καθώς και σκάφη του ΛΣ.

hellarmforces2010

Διαβάστε περισσότερα...

ΚΥΣΕΑ: Εγκρίθηκαν Νέα Δομή Δυνάμεων - προμήθειες ανταλλακτικών

Το ΚΥΣΕΑ ενέκρινε σήμερα ομόφωνα, σε συνεδρίαση υπό την προεδρία του πρωθυπουργού Α. Σαμαρά, τη Νέα Δομή Δυνάμεων (ΝΔΔ) των Ενόπλων Δυνάμεων που είχε προηγουμένως εγκριθεί από την αρμόδια Eπιτροπή Εξωτερικών και Άμυνας της Βουλής.

Ο υπουργός Εθνικής Άμυνας Π. Παναγιωτόπουλος που εισηγήθηκε τις αλλαγές (συνοδευόμενος από το σύνολο της στρατιωτικής ηγεσίας) δήλωσε μετά τη συνεδρίαση ότι με τη Νέα Δομή Δυνάμεων επιτυγχάνεται μείωση της "στρατιωτικής γραφειοκρατίας" εκεί που δεν εξυπηρετεί επιχειρησιακούς σκοπούς, ώστε οι Ένοπλες Δυνάμεις να είναι ισχυρότερες και πιο ευέλικτες, με συγκεκριμένες οικονομίες κλίμακας, για να μπορούν να ανταποκρίνονται άμεσα στην αποστολή τους.

Οι βασικότερες αλλαγές που επέρχονται στο πλαίσιο της Νέας Δομής Δυνάμεων είναι η αναμόρφωση της δομής διοικητικής μέριμνας του ΕΣ, η μείωση των θέσεων των ανωτάτων αξιωματικών κατά 20% και η απ' ευθείας υπαγωγή των στρατηγικών εφεδρειών στη Στρατιά, αντί του καταργούμενου Β΄ ΣΣ. Αναλυτικότερα:


Στρατός Ξηράς:

- Καταργούνται τα Στρατηγεία των Α' και Β' Σωμάτων Στρατού. Στις έδρες των δύο ΣΣ παραμένουν άλλες μονάδες.
- Οι δυνάμεις που διατίθενται στην 1η Στρατιά κατηγοριοποιούνται κατά είδος τακτικής αποστολής σε δυνάμεις άμυνας, δυνάμεις αντίδρασης και δυνάμεις ασφαλείας.
- Καταργείται το Διακλαδικό Επιχειρησιακό Στρατηγείο Αμεσης Αντίδρασης.
- Συγκροτείται η Διακλαδική Διοίκηση Ειδικών Επιχειρήσεων.
- Διαλύεται η Διοίκηση Στρατιωτικών Εργοστασίων η οποία ενσωματώνεται στο Στρατηγείο της ΑΣΔΥΣ ως ειδικό Επιτελείο.
- Καταργείται η 70ή Στρατιωτική Διοίκηση με έδρα την Αθήνα και στην έδρα της παραμένει η Σχολή Πυροβολικού.
- Καταργείται η 2η Ταξιαρχία Υποστήριξης (ΤΑΞΥΠ) με έδρα την Κοζάνη, όπου μεταφέρεται η 9η Μηχανοποιημένη Ταξιαρχία.
- Καταργείται η 97η Στρατιωτική Διοίκηση με έδρα τη Χαλκίδα, όπου παραμένει μόνο η Σχολή Πεζικού.
- Μεταφέρεται από τη Λαμία στη Θεσσαλονίκη η Μεραρχία Υποστήριξης (ΜΕΡΥΠ), ενώ στη Λαμία παραμένουν το Κέντρο Εκπαίδευσης Υλικού Πολέμου και μονάδες διοικητικής μέριμνας.
- Μεταπίπτει σε Σύνταγμα η 10η Ταξιαρχία Πεζικού (Σέρρες).

Πολεμικό Ναυτικό:

- Καταργείται η Μοίρα Υποστήριξης της Διοίκησης Φρεγατών και τα πλοία της ενσωματώνονται στις δύο Μοίρες Φρεγατών που διατηρούνται.
- Καταργείται η μία εκ των τριών μοιρών της Διοίκησης Ταχέων Σκαφών.
- Καταργείται η 353η Μοίρα Ναυτικής Συνεργασίας και εντάσσεται ως Μοίρα Αεροσκαφών Ναυτικού στη Διοίκηση Αεροπορίας Ναυτικού.

Στην Πολεμική Αεροπορία:

Στην Πολεμική Αεροπορία οι αναδιατάξεις διοικητικών δομών πραγματοποιούνται μέσα στους ήδη υπάρχοντες σχηματισμούς, δηλαδή στο Αρχηγείο Τακτικής Αεροπορίας (ΑΤΑ/Λάρισα), στη Διοίκηση Αεροπορικής Υποστήριξης (ΔΑΥ/Ελευσίνα), στη Διοίκηση Αεροπορικής Εκπαίδευσης (ΔΑΕ/Τατόι). Περιορίζονται κατά περίπου 50% τα συγκροτήματα και κατά 17% οι σχηματισμοί, ενώ κλείνουν 4 αεροπορικά αποσπάσματα.

Επίσης το ΚΥΣΕΑ ενέκρινε προγράμματα προμήθειας ανταλλακτικών και τεχνικής υποστήριξης υφιστάμενων οπλικών συστημάτων. Από τις διαθέσιμες πληροφορίες προκύπτει ότι εγκρίθηκαν, μεταξύ άλλων, προγράμματα υποστήριξης των αεροσκαφών Mirage 2000-5Mk2 και των αντιαεροπορικών συστημάτων Patriot της Πολεμικής Αεροπορίας, των ελικοπτέρων AH-64 Apache και CH-47 Chinnok της Αεροπορίας Στρατού καθώς και προμήθειας αναλωσίμων υλικών τορπιλών του Πολεμικού Ναυτικού, όχι όμως και του προγράμματος προμήθειας συσσωρευτών για το σύνολο των υποβρυχίων Τύπου 209.

Τέλος, ο κ. Παναγιωτόπουλος με την ευκαιρία απεύθυνε δημόσιο έπαινο στα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων, δηλώνοντας ότι η Πολιτεία γνωρίζει ότι πράττουν το καθήκον τους με τον καλύτερο δυνατό τρόπο παρά τις πολλές περικοπές και αντιξοότητες, γιατί πιστεύουν στον όρκο τους και στην αποστολή τους. Δεσμεύτηκε δε ότι με τα πρώτα σημάδια της ανάκαμψης η Πολιτεία θα επιστρέψει στο προσωπίκό των Ενόπλων Δυνάμεων τα οφειλόμενα.

Διαβάστε περισσότερα...

Άσαντ: στη Συρία οι πρώτοι ρωσικοί πύραυλοι S-300 (Ανανέωση)

Η Συρία έχει παραλάβει ήδη τα πρώτα αντιαεροπορικά συστήματα S-300 από τη Ρωσία, φέρεται να δήλωσε ο σύρος πρόεδρος Μπασάρ αλ-Άσαντ σε συνέντευξή του στο τηλεοπτικό δίκτυο της λιβανικής Χεζμπολάχ Al-Manar.

Η Ρωσία είχε ανακοινώσει ότι θα προχωρήσει κανονικά με την παράδοση των προηγμένων αυτών συστημάτων, που είχε συμφωνηθεί παλαιότερα, μετά την απόφαση της Ε.Ε. να μην ανανεώσει το εμπάργκο όπλων που ίσχυε για τη Συρία.

«Η Συρία έχει παραλάβει το πρώτο φορτίο των ρωσικών αντιαεροπορικών πυραύλων S-300», φέρεται να δήλωσε ο κ. Άσαντ σε συνέντευξη που θα μεταδοθεί από το Al-Manar σήμερα. «Οι υπόλοιποι πύραυλοι θα έρθουν σύντομα», πρόσθεσε.

«Δεν επιθυμεί κλιμάκωση» το Ισραήλ
Ισραηλινός αξιωματούχος δήλωσε στο Reuters ότι το Ισραήλ ερευνά τις πληροφορίες περί παράδοσης των S-300.

Από την πλευρά του, ο υπουργός Ενέργειας και Υδάτων Σιλβάν Σαλόμ δήλωσε ότι το Ισραήλ δεν θέλει να προκαλέσει στρατιωτική κλιμάκωση με τη Συρία αλλά δεν θα επιτρέψει τη μεταφορά στρατηγικών όπλων, κυρίως στα χέρια της σιιτικής Χεζμπολάχ του Λιβάνου.

«Δεν υπάρχει λόγος να προκληθεί κλιμάκωση, ούτε να αναθερμανθεί το μέτωπο με τη Συρία, δεν ήταν αυτός ο στόχος μας, ούτε και θα είναι» στο μέλλον, δήλωσε ο κ. Σαλόμ στο ισραηλινό ραδιόφωνο.

Όταν ρωτήθηκε για την προμήθεια των ρωσικών αντιαεροπορικών συστημάτων S-300, ο Σαλόμ θέλησε να φανεί καθησυχαστικός. «Εδώ και χρόνια η Συρία διαθέτει στρατηγικά όπλα, το πρόβλημα θα ανέκυπτε αν τα όπλα αυτά μπορούσαν να πέσουν σε άλλα χέρια και χρησιμοποιηθούν σε βάρος μας. Σε αυτή την περίπτωση θα έπρεπε να δράσουμε».

Η εφημερίδα Haaretz γράφει σήμερα ότι ο σύμβουλος εθνικής ασφαλείας Γιάκοβ Αμιντρόρ, στενός συνεργάτης του πρωθυπουργού Νετανιάχου, δήλωσε την περασμένη εβδομάδα ότι η χώρα του «δεν θα σταματήσει την παράδοσή τους αλλά θα εμποδίσει τα συστήματα αυτά να γίνουν επιχειρησιακά».

Λαβρόφ εναντίον συριακής αντιπολίτευσης
Σε παράλληλες εξελίξεις, ο ρώσος υπουργός Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ κατηγόρησε τη Συριακή Εθνική Συμμαχία ότι επιδιώκει να ματαιώσει τις ειρηνευτικές προσπάθειες θέτοντας ως όρο για την συμμετοχή της στην προταθείσα ειρηνευτική διάσκεψη την απομάκρυνση του προέδρου Άσαντ από την εξουσία.

«Έχει κανείς την εντύπωση ότι η Εθνική Συμμαχία και οι χορηγοί της στην περιοχή κάνουν ό,τι μπορούν για να εμποδίσουν να ξεκινήσει μία πολιτική διαδικασία... και να επιτύχουν μία στρατιωτική επέμβαση στη Συρία», δήλωσε ο κ. Λαβρόφ όπως μετέδωσε το πρακτορείο ειδήσεων Ίντερφαξ.

www.naftemporiki.gr

Ανανέωση: Σύμφωνα με τηλεγράφημα του ρωσικού ειδησεογραφικού πρακτορείου «Ιντερφάξ», που επικαλείται μη κατονομαζόμενο στέλεχος της ρωσικής αμυντικής βιομηχανίας, το αντιαεροπορικό σύστημα S-300 δεν πρόκειται να παραδοθεί από τη Ρωσία στη Συρία πριν το ερχόμενο φθινόπωρο. Όπως σχολιάζει ο ιστότοπος defencepoint.gr, με την ανακοίνωση αυτή φαίνεται ότι η Ρωσία με τον συνήθη έξυπνο τρόπο, «αγοράζει» χρόνο στην υπόθεση, διατηρώντας την όμως στην επιφάνεια ως ένα καλό διαπραγματευτικό χαρτί στην προσπάθεια διευθέτησης της συριακής κρίσης.

Διαβάστε περισσότερα...

Η ψυχολογία του κλέφτη...

Αναδημοσίευση από τις αρχές του Εν κρυπτώ, το 2009:

Ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο που είχε δημισιευθει στην εφημερίδα Σαμπάχ με αφορμή τους εορτασμούς της Άλωσης της Πόλης που κάνουν κάθε χρόνο οι Τούρκοι.

"Μην το θυμίζετε αυτό στους μη μουσουλμάνους!
ΑΝ οργανωνόταν στην Αθήνα συνέδριο με θέμα «Θα πάρουμε πίσω στην Πόλη»…
ΑΝ έφτιαχναν μακέτα με τα τείχη της πόλης και τους στρατιώτες με τις πανοπλίες τους να επιτίθενται στην Πόλη…
ΑΝ ένας τύπος ντυμένος όπως ο περίφημος Έλληνας νικηφόρος και σχεδόν μυθικός Διγενής Ακρίτας έπιανε τον δικό μας Ulubatlι Hasan και τον γκρέμιζε κάτω…
ΑΝ ξαφνικά έμπαινε στην πόλη κάποιος ντυμένος Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος πάνω σε ένα λευκό άλογο και δίπλα του άλλος ως Λουκάς Νοταράς, ως Γεώργιος Φραντζής κι έμπαιναν ως αντιπρόσωποι της πόλης…
ΑΝ έφτιαχναν μια χάρτινη Αγία Σοφία που δεν είχε μιναρέδες αλλά σταυρό…
ΑΝ έκαιγαν λιβάνι και έλεγαν ύμνους, θα σας άρεσε; Δεν θα μας άρεσε, θα ξεσηκώναμε τον κόσμο, μέχρι που θα καλούσαμε πίσω τον πρέσβη μας. Τότε γιατί το κάνετε εσείς αυτό;

Πέρασαν 556 χρόνια και γιορτάζετε (την άλωση) σαν να ήταν χθες;
Γιατί κάθε χρόνο τέτοια εποχή διακηρύσσετε σε όλο τον κόσμο: «αυτά τα μέρη δεν ήταν δικά μας, ήρθαμε εκ των υστέρων και τα πήραμε με τη βία».
Για ποιο λόγο άραγε φέρνετε στη μνήμη μια υπόθεση 6 αιώνων;

Μήπως στο υποσυνείδητό σας υπάρχει ο φόβος ότι η Πόλη κάποια μέρα θα δοθεί πίσω;
Μην φοβάστε, δεν υπάρχει αυτό που λένε μερικοί ηλίθιοι της Εργκενεκόν περί όρων του 1919. Μη φοβάστε, τα 9 εκατομμύρια Ελλήνων δεν μπορούν να πάρουν την πόλη των 12 εκατομμυρίων και αν ακόμα την πάρουν δεν μπορούν να την κατοικήσουν. Αυτό το όνειρο το βλέπουν μια χούφτα βλάκες μόνο. Κι οι δικοί μας που γιορτάζουν την Άλωση είναι μια χούφτα φανατικοί μόνο που η φωνή τους ακούγεται δύσκολα.

Ρε σεις, αν μας πούνε ότι λεηλατούσαμε την Πόλη τρεις μέρες και τρεις νύχτες συνεχώς τι θα απαντήσουμε;
Θα υπερασπιστούμε τον εαυτό μας στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων ή θα αφήσουμε το θέμα στους ιστορικούς; Αντί να περηφανευόμαστε με τις πόλεις που κατακτήσαμε, ας περηφανευτούμε με αυτές που ιδρύσαμε, αν υπάρχουν. Αλλά δεν υπάρχουν. Όλη η Ανατολή είναι περιοχή κατακτημένη.
Ακόμα και το όνομα της Ανατολίας δεν είναι αυτό που πιστεύουν (ana=μανα, dolu=γεμάτη) αλλά προέχεται από την ελληνική λέξη η Ανατολή. Ακόμα και η ονομασία της Ισταμούλ δεν είναι όπως μας λέει ο Ebliya Celebi «εκεί όπου υπερτερεί το Ισλάμ» τραβώντας τη λέξη από τα μαλλιά, αλλά προέρχεται από το «εις την Πόλιν».
Εντάξει λοιπόν, αποκτήσαμε μόνιμη εγκατάσταση, τέλος η νομαδική ζωή και γι’ αυτό ο λαός αγοράζει πέντε πέντε τα διαμερίσματα. Κανείς δεν μπορεί να μας κουνήσει, ηρεμήστε πια…Οι χωριάτες μας ας αρκεστούν στο να δολοφονούν την Κωνσταντινούπολη χωρίς πολλές φαμφάρες…"

* Στην φωτογραφία γενίτσαροι περνάνε απο την Πύλη του Βελιγραδίου (μια απο τις δεκάδες πύλες της Πόλης) κατα την διάρκεια της "αναπαράστασης"

το κείμενο στα τουρκικά βρίσκεται εδώ και την μετάφραση την έκανε το ypotheto απο το οποιο και αντιγραφουμε

Διαβάστε περισσότερα...

Άσκηση εξάλειψης αεροπρογεφυρώματος από εθνοφύλακες στη Θράκη

Την ώρα που οι "φίλοι και σύμμαχοι" κάνουν επίδειξη θράσους, με "αβλαβείς" διελεύσεις ως τη Σίφνο και υποδείξεις για τις εκδηλώσεις μνήμης των γενοκτονιών που διέπραξε η χώρα τους, κάποιοι Έλληνες ασκούνται για να δώσουν σκληρό μάθημα στους θρασείς, όταν έρθει η ώρα...


Η άσκηση έλαβε χώρα στην ευρύτερη περιοχή της Θράκης, και περιλάμβανε δοκιμή υφιστάμενων σχεδίων επίταξης πολιτικών οχημάτων για τη χρήση τους από μονάδες εθνοφυλακής. Το σενάριο της άσκησης ήταν ρεαλιστικό και αφορούσε εξάλειψη αεροπρογεφυρώματος, καθώς συγκεκριμένες περιοχές της Θράκης κρίνονται κατάλληλες για τουρκική αεραπόβαση στα νώτα της ελληνικής διάταξης. Το φρόνημα των εθνοφυλάκων που προσήλθαν να εκπαιδευτούν ήταν υψηλό, όπως προκύπτει και από τις φωτογραφίες που ακολουθούν...

Διαβάστε περισσότερα...

Η ενεργειακή αυτάρκεια των ΗΠΑ θα αλλάξει τον παγκόσμιο χάρτη

The New York Times

Ισως να έχετε ήδη ακούσει για την αμερικανική ενεργειακή επανάσταση. Τα επιτεύγματα στην τεχνολογία εξόρυξης έχουν διευκολύνει την πρόσβαση σε αρκετά νέα κοιτάσματα φυσικού αερίου και πετρελαίου στις ΗΠΑ, μειώνοντας δραστικά την εξάρτησή τους από τις εισαγωγές.

Οι αριθμοί είναι δηλωτικοί: η πτωτική πορεία στην παραγωγή αμερικανικού πετρελαίου αντιστρέφεται, οι εισαγωγές των ΗΠΑ από τον ΟΠΕΚ μειώνονται άνω του 20% την τελευταία τριετία και η Διεθνής Υπηρεσία Ενέργειας προβλέπει πως η χώρα θα καταστεί η μεγαλύτερη πετρελαιοπαραγωγός του κόσμου έως το 2020. Επίσης, εκτιμά πως ίσως έως το 2035 να είναι oι ΗΠΑ ενεργειακά αυτάρκεις. Συνεπώς, οι κανόνες του παιχνιδού αλλάζουν και μάλιστα όχι ανώδυνα, καθώς η παραγωγική διαδικασία είναι και δαπανηρή και περίπλοκη.

Οι πετρελαιοπαραγωγοί χώρες όπως η Ρωσία, η Σαουδική Αραβία και η Βενεζουέλα θα έχουν προβλήματα. Οι υψηλές τιμές του εμπορεύματος και η ισχύς, που απέκτησαν από τον έλεγχο της ενεργειακής αγοράς, έδωσαν το περιθώριο στις ηγεσίες τους να τονώσουν τη δημοφιλία τους με γενναιόδωρες δημόσιες δαπάνες. Οταν όμως μεταμορφωθούν οι καταναλωτές σε παραγωγούς, θα πρέπει να προσαρμοστούν τάχιστα στα νέα δεδομένα.

Μία άλλη δραστική αλλαγή θα αφορά την αμερικανική εξωτερική πολιτική. Τη μεταπολεμική περίοδο, οι ΗΠΑ κάλυπταν το 63% της διεθνούς αγοράς σε «μαύρο χρυσό» από τα πλούσια κοιτάσματα του Τέξας, όταν η Αραβική Χερσόνησος παρήγε ποσοστό κάτω του 5%. Τα νέα κοιτάσματα, όμως, που εντοπίστηκαν εκεί το 1960 αποτέλεσαν την αφορμή συγκρότησης του ΟΠΕΚ. Το 1971 η παραγωγική ικανότητα του Τέξας έφθασε στο ανώτατο όριό της και την πενταετία, που ακολούθησε, οι ΗΠΑ διπλασίασαν τις εισαγωγές τους. Μετά το εμπάργκο του ΟΠΕΚ το 1973, κομβικό σημείο της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής κατέστη η απρόσκοπτη πρόσβαση σε εισαγόμενο πετρέλαιο.

Με τα σημερινά δεδομένα, οι ΗΠΑ βαδίζουν σε μια νέα εποχή ενεργειακής αυτάρκειας, με συνέπεια να γίνονται ολοένα και πιο απρόθυμες να θυσιάσουν ανθρώπινες ζωές και να δαπανήσουν δισεκατομμύρια δολάρια, ώστε να διασφαλίσουν την απρόσκοπτη ροή πετρελαίου και φυσικού αερίου διαμέσου επικίνδυνων ζωνών.

Αυτό δεν σημαίνει ότι η Ουάσιγκτον θα εγκαταλείψει εντελώς τη Μέση Ανατολή, απλώς θα περιορίσει την εξάρτησή της από αυτήν. Εν τω μεταξύ, όσο λιγότερο εκτεθειμένη είναι η Ουάσιγκτον, τόσο περισσότερο θα εμπλέκεται στα τεκταινόμενα της περιοχής το Πεκίνο. Ταυτόχρονα, θα εντείνεται και η εξάρτησή του από τη Μέση Ανατολή για τις προμήθειές του σε καύσιμα.

Εως το 2030 η Κίνα θα εισάγει το 80% του πετρελαίου που χρειάζεται, και το μεγαλύτερο ποσοστό θα προέρχεται από τη Βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή. Ενόσω οι εν λόγω περιοχές θα αποχαιρετούν τις ΗΠΑ και θα καλοδέχονται τους νέους πελάτες από την Κίνα, τόσο οι τελευταίοι θα επεκτείνουν την πολιτική τους επιρροή σε αυτές. Τα ερωτήματα που εγείρονται είναι συναρπαστικά. Πώς θα μετεξελιχθεί αυτή η πιο ασταθής γειτονιά του κόσμου με περισσότερη κινεζική και λιγότερη αμερικανική ανάμειξη; Τι προσδοκά για τη χώρα της η επόμενη γενιά Σαουδαράβων ηγετών; Μήπως η στήριξη του Κατάρ προς τη Μουσουλμανική Αδελφότητα σε άλλες αραβικές χώρες απομονώσει τη Σαουδική Αραβία; Τελικά, είναι πράγματι ένας εντελώς καινούργιος κόσμος.

Αλλαγή ρόλων για ΟΠΕΚ και ΗΠΑ

Την προσεχή πενταετία η αυξημένη παραγωγή σχιστολιθικού πετρελαίου από τις ΗΠΑ θα καλύψει σε μεγάλο βαθμό την παγκόσμια ζήτηση, ακόμη και αν ανακάμψει η διεθνής οικονομία, αφήνοντας λίγα περιθώρια στον ΟΠΕΚ να αυξήσει την παραγωγή, χωρίς να υποχωρήσουν οι τιμές, σύμφωνα με την ΙΕΑ (International Energy Agency). Κατά τη γενική διευθύντριά της, Μαρία βαν ντερ Χόβερν, «το σοκ από τις ανακατατάξεις αυτές στην παγκόσμια αγορά θα είναι τόσο καθοριστικό όσο και η εκτίναξη της ζήτησης πετρελαίου από την Κίνα την τελευταία δεκαπενταετία». Η παγκόσμια ζήτηση θα ενισχυθεί 8% συνολικά έως το 2018, στα 96,7 εκατ. βαρέλια ημερησίως. Οι πετρελαιοβιομηχανίες θα αναθεωρήσουν τις στρατηγικές των επενδύσεών τους αλλά και τον τρόπο μεταφοράς, αποθήκευσης και διύλισης του πετρελαίου. Η παραγωγή της Βορείου Αμερικής θα αυξηθεί κατα 3,9 εκατ. βαρέλια ημερησίως από το 2012 έως το 2018. Συνολικά το εν λόγω διάστημα η εκτός ΟΠΕΚ παραγωγή θα αυξηθεί κατά 6 εκατ. βαρέλια ημερησίως.

Πηγή: Καθημερινή (μετάφραση από τους New York Times)

Διαβάστε περισσότερα...

Η Μ. Ρεπούση ξαναχτυπά (την ιστορική μας μνήμη)

Μετά τον "συνωστισμό" στην προκυμαία της Σμύρνης, φαίνεται ότι η κυρία Μ. Ρεπούση έχει βάλει πλώρη για νέες παραχαράξεις της ελληνικής ιστορίας... Έτσι, σύμφωνα με έγγραφο που έφερε στη δημοσιότητα το Real.gr, η βουλευτής της ΔΗΜΑΡ απευθύνεται προς την Επιτροπή Δικαιωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ εν όψει της ψήφισης του λεγόμενου "αντιρατσιστικού" νομοσχεδίου, ζητώντας από την αντιπολίτευση να αντιδράσει, προκειμένου να μην ποινικοποιηθεί από το νομοσχέδιο η άρνηση των γενοκτονιών που έχει αναγνωρίσει η Ελληνική Βουλή, δηλαδή των Ελλήνων της Μικράς Ασίας και των Ποντίων!

Είναι χαρακτηριστικό ότι η βουλευτής της ΔΗΜΑΡ καλεί την Επιτροπή Δικαιωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ να παρακινήσει «συναδέλφους, πολιτικά κόμματα και δημοσιογράφους» να μην «περάσει» η -όπως τη χαρακτηρίζει- «προβληματική διάταξη που ποινικοποιεί την άρνηση των γενοκτονιών και των εγκλημάτων πολέμου»! Το σχετικό έγγραφο, όπως έχει δημοσιευθεί από το real.gr, έχει ως εξής:




Για λόγους τάξης πρέπει εδώ να σημειωθεί ότι η κ. Ρεπούση, με ανάρτηση στον προσωπικό της λογαριασμό στο facebook, απάντησε ότι «Δεν έστειλα ποτέ επιστολή στην επιτροπή δικαιωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ». Όμως τις πληροφορίες του Real.gr επιβεβαίωσε και το protothema.gr το οποίο αναφέρει χαρακτηριστικά ότι «η ύπαρξη της επιστολής αναγνωρίστηκε από την κυρία Ρεπούση σε επικοινωνία που είχαν μαζί της συνεργάτες του κ. Κουβέλη μετά τη δημοσιοποίησή της». Επίσης συνεργάτες του Φ. Κουβέλη τόνιζαν στο Real.gr ότι «είναι οι γνωστές προσωπικές θέσεις της κυρίας Ρεπούση».


Με στοιχεία από real.gr

Διαβάστε περισσότερα...

Το ελληνικό ευρω-δίλημμα: Διαχείριση της αυταπάτης ή κόψιμο του γόρδιου δεσμού;

Με ένα τολμηρό άρθρο του που ήδη προκάλεσε πολλές συζητήσεις, ο τ. υπουργός Αλέκος Παπαδόπουλος πραγματεύεται το πρόβλημα της παραμονής ή μη της Ελλάδας στο Ευρώ, και των προϋποθέσεων αυτής. Αναδημοσιεύουμε το άρθρο ασχέτως συμφωνίας με το περιεχόμενό του, αφ' ενός γιατί πρόκειται για μια θαρραλέα παρέμβαση σε ένα θέμα φορτισμένο, που από την αρχή της "ελληνικής κρίσης" αντιμετωπίζεται με όρους συνθηματολογίας και όχι σοβαρής πολιτικής ανάλυσης.

Αφ' ετέρου, διότι κατά τη γνώμη μας ο Α. Παπαδόπουλος υπήρξε ένας από τους ελάχιστους πολιτικούς των τελευταίων δεκαετιών που άφησαν έργο: ως υπουργός Οικονομικών πέτυχε πρωτογενή πλεονάσματα το 1994-96, ως υπουργός Εσωτερικών το 1996-99 προώθησε το πρόγραμμα «Καποδίστριας», ενώ ως υπουργός Υγείας (2000-2002) εξαναγκάστηκε σε παραίτηση από τα συμφέροντα που λυμαίνονταν το χώρο. Αξίζει επίσης να σημειωθεί η ψύχραιμη εισήγησή του ως προϊστάμενου υπουργού της ΕΥΠ κατά την κρίση Οτσαλάν (1999), η οποία αγνοήθηκε από τους Σημίτη - Πάγκαλο, με τα γνωστά αποτελέσματα.

Ακολουθεί το άρθρο:

ΑΡΘΡΟ - ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΤΟΥ ΑΛΕΚΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 24 ΜΑΪΟΥ 2013

“Το ελληνικό ευρω-δίλημμα: Διαχείριση της αυταπάτης ή κόψιμο του γόρδιου δεσμού;”
Το συμφέρον της Ελλάδας είναι να παραμείνει στην Ευρωζώνη. Ταυτόχρονα, είναι πεποίθησή μου ότι το πρόγραμμα οικονομικής και λειτουργικής ανάταξης, που συγκρότησε και επέβαλε ο τριμερής Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος, σε συνδυασμό με την απουσία εθνικής αυτενέργειας, την οδηγεί, παρά τα κύματα εισαγόμενης και εδωδίμως καλλιεργούμενης εσχάτως αισιοδοξίας, σε “πλήρες τέλμα” εντός της επόμενης τριετίας. Παρά την σημερινή ρητορική του διεθνούς παράγοντα ότι η Ελλάδα δεν θα εκδιωχθεί από την Ευρωζώνη, εκτιμώ ότι αυτή τη στιγμή οι πιθανότητες να αχθεί μόνη της εκτός αυτής είναι πολύ μεγαλύτερες από την παραμονή της. Η συνεχιζόμενη εγγενής αδυναμία της να κατανοήσει το βάθος του προβλήματός της και να προσαρμοστεί στις σημερινές αλλά και στις μέλλουσες οικονομικές συνθήκες ανταγωνισμού που θα επικρατήσουν στην Ευρώπη και όχι μόνο θέτουν εξαρχής το όλο θέμα της παραμονής της στην Ευρωζώνη.

Το «τέλος» του μνημονίου;

Η συμφωνία του 2010, όπως τροποποιήθηκε μεταγενέστερα, ανάμεσα στη χώρα μας και στο Τριμερές Σχήμα για την χρηματοπιστωτική διάσωσή της, καθώς και τα κάθε μορφής μέτρα που περιελάμβανε - και ανεξάρτητα από τις όψιμες θεωρίες και άλλοθι, που εν τω μεταξύ αναπτύχθηκαν, περί “λάθους υπολογισμού του δημοσιονομικού πολλαπλασιαστή” - ήταν απολύτως αναγκαία και επιβεβλημένη για τη διατήρησή της στο Ευρώ και την απαλλαγή της από παραμορφώσεις και δυσλειτουργίες, οι οποίες την οδήγησαν σε κατάσταση “χρεοστασίου”.

Παρά τα κάποια θετικά και εξυγιαντικά αποτελέσματα από την εφαρμογή αυτής της συμφωνίας (μνημόνιο), τα οποία δεν μπορεί να αρνηθεί κανείς λογικός άνθρωπος, το πρόγραμμα αυτό, εκτός από τις ιδεοληψίες του και τα προβλήματα που δημιούργησε κυρίως στα χαμηλά εισοδηματικά στρώματα, έπαυσε να οικοδομεί ουσιαστικές προϋποθέσεις δημιουργίας νέων διατηρήσιμων οικονομικών συνθηκών. Είναι πλέον ανεπαρκές, ατελές και εμβαλωματικό. Εξελίσσεται τελικά σαν λογιστικό μοντέλο πάνω σε μια αποξηραμένη παραγωγική βάση και σε μια καχεκτική οικονομία. Μια οικονομία που πριν την κατάρρευσή της ήταν απλώς “μεγενθυμένη” από δάνεια κεφάλαια και περιορισμένα “ανεπτυγμένη”, αφού την αποβιομηχανοποίηση του ’70 και του ’80 ακολούθησε η αποβιοτεχνοποίηση κυρίως των τελευταίων χρόνων της κρίσης. Ήταν ήδη, ούτως ή άλλως, μια μικρομεσαία οικονομία που επέζησε κυρίως χάριν της φοροδιαφυγής.

Η ενσκήψασα «αισιοδοξία» - Ζητήματα Εθνικής Αξιοπρέπειας

Που όμως οφείλεται παρ’ όλα αυτά η ξαφνική επέλαση του κλίματος δοξαστικής αισιοδοξίας, και μάλιστα όταν επικρατούν συνθήκες συνεχούς περιορισμού της οικονομικής δραστηριότητας και παρατεταμένου οικονομικού παγετώνα; Νομίζω καταρχάς ότι σε κάποιους προέκυψε η ανάγκη ενός ακόμα “ιαματικού ψεύδους”, το οποίο δεν αφορά στις υποθέσεις της χώρας, αλλά στις εφήμερες εντυπώσεις μιας αμήχανης και εξαντλημένης πλέον διαχείρισης της κρίσης. Αυτό όμως κάνει μια μεγαλύτερη ζημιά. Καλλιεργεί ψευδαισθήσεις και υπονομεύει την επίπονη, αλλά άκρως αναγκαία, διαδικασία που οδηγεί στην βαθειά κατανόηση του προβλήματος και της πραγματικής κατάστασης, ώστε να δημιουργηθούν ουσιαστικές προϋποθέσεις εξόδου από την κρίση.

Παιχνιδίζει ο οπτιμισμός με το αίσθημα του ατομικού κινδύνου και της ατομικής ελπίδας. Δεν αφήνει να αναπτυχθεί στην ελληνική κοινωνία η αίσθηση του συλλογικού κινδύνου, ώστε να ληφθούν στέρεες εθνικού χαρακτήρα αποφάσεις και όχι ν'αναπτυχθούν λογικές ατομικής αυτοπροστασίας από τις συνέπειες της κρίσης. Η ελπίδα και η αισιοδοξία δομούνται, δεν διακηρύσσονται.

Όσοι λοιπόν επιμένουν να υποδύονται τους "αισιόδοξους", μοχλεύοντας επικοινωνιακά σε κάποια πράγματι θετικά αποτελέσματα που προκύπτουν από την εφαρμογή του μνημονίου, ή όσοι άλλοι θέλουν να πιστεύουν γενικώς στην τελική διάσωση της χώρας, οφείλουν να γνωρίζουν ότι η "αισιοδοξία" τους αυτή, αλλά και η "απαισιοδοξία", μπορεί να είναι μια σεβαστή ατομική τους επιλογή, αλλά στην πολιτική δεν έχει καμιά αξία ούτε σαν ατομικό γνώρισμα, ούτε σαν μεταφυσικό φαινόμενο πίστης, ούτε σαν ειδύλλιο.

Στην πολιτική υπάρχει μόνο η "δύσκολη αισιοδοξία" που οικοδομείται μόνο με σκληρή συλλογική προσπάθεια, με σχέδιο και θυσίες, με ρεαλισμό, ορθολογισμό και με κοινωνική δικαιοσύνη.

Στο επίπεδο της τρέχουσας πολιτικής είναι βέβαιο ότι η ιστορία θα αναγνωρίσει τις προσπάθειες της σημερινής κυβέρνησης να παραμείνει η χώρα στην Ευρωζώνη, εφαρμόζοντας αποφασιστικά τα επιβληθέντα οικονομικά και θεσμικά μέτρα του μνημονίου. Όπως επίσης πρέπει να της καταλογιστεί στα αρνητικά της το γεγονός ότι δεν ανέλαβε μέχρι σήμερα καμιά σημαντική πρωτοβουλία που να έχει τη δική της σφραγίδα σε κανένα σημαντικό πεδίο.

Για να αρχίσει η απομείωση του χρέους απαιτούνται πρωτογενή πλεονάσματα σταθερά τουλάχιστον για μία επταετία σε ποσοστό πάνω από 5% του ΑΕΠ καθώς και υψηλούς ρυθμούς πραγματικής ανάπτυξης. Είναι τουλάχιστον άκομψο και πρωτοφανές να προβάλλεται ως η νέα “Μεγάλη Ιδέα του Έθνους” η επίτευξη κάποιου ελάχιστου πρωτογενούς πλεονάσματος, με τους γνωστούς τρόπους, και μάλιστα για ένα τρίμηνο! Αυτό είναι μια ακόμη ένδειξη μειωμένων φιλοδοξιών και προσδοκιών.

Θα ήταν χρήσιμο να υπενθυμίσω ότι την περίοδο 1994-1996, σε συνθήκες βαθειάς κρίσης χρέους και μηδενικής ανάπτυξης, χωρίς περικοπές μισθών, συντάξεων και κοινωνικών επιδομάτων, αλλά κυρίως με την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, επετεύχθη για πρώτη φορά πρωτογενές πλεόνασμα 4,2%, 3% και 4% του ΑΕΠ αντίστοιχα. Η επιτυχία αυτή δεν προβλήθηκε συνειδητά, ούτε η τότε κυβέρνηση πανηγύρισε, έχοντας επίγνωση ότι αυτό δεν ήταν «λεία» προς διανομή από τον τότε λαϊκισμό, αλλά προοριζόταν αποκλειστικά για τη μείωση και του τότε υπέρογκου χρέους. Τα πρωτογενή πλεονάσματα διατηρήθηκαν μέχρι το 2001.

Στη χώρα επίσης επικρατούν συγχύσεις από τη συνεχή αντιφατικότητα και την πολλαπλότητα των διαβρωτικών μηνυμάτων του παραπλανητικού λαϊκισμού. Αναπτύσσονται επικίνδυνες και ανεύθυνες απόψεις, όπως εκείνες των κομμάτων της αντιπολίτευσης, ότι η σωτηρία της χώρας "περνά" δήθεν μέσα από μία απλή κατάργηση του "αντιλαϊκού μνημονίου", κάτι που όμως θα μας οδηγούσε σε περαιτέρω ακραία επιδείνωση της σημερινής κατάστασης. Οι απόψεις αυτές είναι το ίδιο καταστροφικές και επικίνδυνες με εκείνες που καλλιεργούν στο λαό την "αισιόδοξη παραμυθία" ότι δήθεν η κρίση είναι πλέον πίσω μας και σύντομα θα επανέλθουμε στην “προ αυτής κατάσταση”. Αυτό είναι το νέο ψεύδος της περιόδου.

Είναι ταυτόχρονα επίσης αναξιοπρεπές για κάθε λαό να εναποθέτει μοιρολατρικά την τύχη των επόμενων γενεών του στα εκλογικά αποτελέσματα άλλων χωρών (πχ. Γαλλία, Γερμανία). Είναι εθνική δειλία και έλλειψη εθνικής ζωτικότητας να μην παράγει μια χώρα τα δικά της γεγονότα (πολιτικά, οικονομικά, θεσμικά, κλπ) και να αφήνεται στις διαθέσεις τρίτων που δυστυχώς πολλές φορές συνοδεύονται και από μη δημοσιοποιημένα προσβλητικά σχόλια του τύπου «άσε να τελειώσουν οι εκλογές και θα δούμε τι θα κάνουμε με δαύτους». Είναι επίσης εξίσου αναξιοπρεπές να πανηγυρίζουμε με τα πλαστά πιστοποιητικά που μας χορηγεί απλόχερα την περίοδο αυτή ο Διεθνής Παράγων περί δήθεν “βιωσιμότητας” της ελληνικής οικονομίας και του δημόσιου χρέους. Είναι προφανές ότι λόγω της άγνωστης ακόμη κατάληξης της ευρωπαϊκής κρίσης δεν επιθυμούν, εταίροι και μη, η Ελλάδα να λειτουργήσει αυτή την περίοδο ως η ανεξέλεγκτη “παράφρων μεταβλητή” του Ευρωσυστήματος.

Πολλές χώρες βρέθηκαν στην ανάγκη καταφυγής σε διεθνή αρωγή. Οι διαφορετικοί χειρισμοί ήταν ανάλογοι με την ποιότητα και την βαρύτητα των αποφάσεων των χωρών αυτών να διαπραγματευτούν σωστά, να εφαρμόσουν τις συμφωνίες αποτελεσματικά και να εξέλθουν σύντομα από την κρίση. Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα δύο (2) χωρών, οι οποίες υπέγραψαν “μνημόνια”, αλλά πολύ σύντομα αποφάσισαν να κινηθούν και πέραν αυτών έως ότου διασφαλίσουν μια παραγωγική, ανταγωνιστική και διατηρήσιμη οικονομία. Ανασυγκρότησαν την οικονομία τους πάνω σε δικό τους σχέδιο οικονομικής, κοινωνικής και θεσμικής ανάπτυξης, που οι ίδιοι κατέστρωσαν και υπεράσπισαν ως κοινωνίες που τις διακρίνει η ζωτικότητα και η ευθύνη.

Οι αναδυόμενες πλέον ως σημαντικές οικονομικές υπερδυνάμεις της Βραζιλίας και της Τουρκίας αυτό τον δρόμο ακολούθησαν. Τα θαυμαστά αποτελέσματα που πέτυχαν οι χώρες αυτές μέσα σε λίγα χρόνια δεν ήταν έργο μόνο κάποιων πεφωτισμένων προσώπων. Προικισμένοι άνθρωποι προέκυψαν, αλλά δεν θα έφταναν από μόνοι τους, όπως πολλοί ίσως να πιστεύουν. Η ταχύτατη, στέρεη και διατηρήσιμη συνολική ανάπτυξη των χωρών αυτών, βεβαίως με τις ιδιαιτερότητές τους, είναι αποτέλεσμα της απελευθέρωσης μεγάλων κοινωνικών δυνάμεων. Δεν αρκέστηκαν οι κοινωνίες τους μόνο στις υπερσυντηρητικές και εν πολλοίς διαβρωμένες και βολεμένες ηγέτιδες τάξεις τους. Συνειδητοποίησαν και οι δύο λαοί ότι έχουν συλλογική ευθύνη στη διαμόρφωση του μέλλοντός τους και διαισθάνθηκαν ότι έχουν χρέος να υποστηρίξουν το αντικειμενικό συμφέρον της χώρας τους.

Οι «ηγέτιδες» τάξεις της χώρας μας
Κάθε κοινωνία συνήθως, σε περιόδους κρίσης, καθοδηγείται από ένα κυρίαρχο πνεύμα, που είναι η συνισταμένη της συλλογικής αντίληψης και του τρόπου με τον οποίο “κοιτάει τον εαυτό της” και χαράζει την προοπτική της. Στη χώρα μας έχει εγκατασταθεί το πνεύμα “του ακαταμάχητου λαϊκισμού”, που σε συνδυασμό με την καλλιέργεια του “ατομισμού” και ενός εγκαθιδρυμένου καταναλωτισμού, την έφερε, και δυστυχώς φοβάμαι ότι θα τη διατηρήσει για πολλά χρόνια ακόμη, σε καθεστώς “Διεθνούς Ζητείας”. Να εκλιπαρεί δηλαδή η χώρα νέες περικοπές χρέους, νέες παρατάσεις αποπληρωμής του καθώς και νέα δάνεια. Και όλα αυτά να προβάλλονται ως οι νέες μέλλουσες “επιτυχίες” της χώρας. Αλλοίμονο! Υπεύθυνες γι’ αυτό είναι όλες ανεξαιρέτως οι σημερινές ηγέτιδες τάξεις της χώρας και κατά σειρά ευθύνης:

(α) Η πολιτική ελίτ, από όπου προέρχομαι - και με τις δικές μου ευθύνες να με βαρύνουν - κυριαρχείται από το πνεύμα του βαθέως λαϊκισμού, το οποίο διαπερνά ολόκληρο το πολιτικό φάσμα. Γι’ αυτό ο πολιτικός αγώνας στην Ελλάδα διεξάγεται ανάμεσα στις διάφορες αποχρώσεις του λαϊκισμού και μάλιστα με αρκετή δόση οπορτουνισμού ανάλογα με τις επικρατούσες συνθήκες. Δυστυχώς δεν διακρίνεις πλέον, όπως άλλοτε, πτυχές είτε πεφωτισμένης Αριστεράς (αυτή χάθηκε με το θάνατο του Γληνού), είτε πεφωτισμένης Δεξιάς, είτε του αστικού Κέντρου. Εξαιρέσεις υπήρχαν και υπάρχουν, αλλά ήταν και εξακολουθούν να είναι αποδυναμωμένες και ως εκ τούτου "αργούσες". Ο λαϊκισμός στη χώρα μας δεν λειτουργεί απλά και μόνο σαν δημαγωγικό εμπόριο ελπίδων προς τις ασθενέστερες τάξεις και τους «κυνηγούς» της εύκολης ευμάρειας. Δυστυχώς, κατέληξε με την πάροδο του χρόνου σε πολιτισμικό μόρφωμα που λειτουργεί σαν φιλοσοφία, νοοτροπία, αντίληψη ζωής, με συγκεκριμένες πρακτικές και συμπεριφορές, οι οποίες τελικά αποθεσμοποίησαν και διέλυσαν τη χώρα.

(β) Η οικονομική ελίτ, που συγκροτήθηκε μεταπολεμικά, πορεύτηκε αλληλοεξαρτώμενη με τις άλλες ηγέτιδες τάξεις και κυρίως με την πολιτική. Λειτούργησε χωρίς ανεπτυγμένη συνείδηση εθνικής ευθύνης, εκτός από κάποιες και εδώ εξαιρέσεις. Ιθύνουσα Εθνική Αστική Τάξη δεν θέλησαν να γίνουν ποτέ, υποδύθηκαν μόνο «ρόλους» που δεν πίστεψαν και παρέμειναν απλά ανώτερα εισοδηματικά στρώματα. Δεν ανέλαβαν ποτέ ευθύνες εγγύησης και πρωτοβουλίες υπεράσπισης της χώρας. Ανέχθηκαν, αν δεν υποδαύλισαν, τον λαϊκισμό για τα δικά τους συμφέροντα και συνέβαλαν αποφασιστικά στη θεσμική και οικονομική αποδυνάμωση της χώρας.

(γ) Η πνευματική ελίτ, έπαψε από καιρό να διαδραματίζει ρόλο πνευματικής καθοδήγησης. Δεν απέχει από την αλήθεια το γεγονός ότι η χώρα μας αντλεί ακόμη κυρίως από τα αποθέματα της πνευματικής παραγωγής που ανακόπηκε στα μέσα της δεκαετίας του ’60. Η όαση, και εδώ, των ελάχιστων εξαιρέσεων δεν συνιστά συγκροτημένη καθοδηγούσα πνευματική τάξη. Το γεγονός αυτό εξηγεί μελαγχολικά γιατί η Ελληνική κοινωνία δεν ολοκληρώθηκε πολιτισμικά και εν τέλει γιατί δεν ολοκληρώθηκε ποτέ και θεσμικά.

(δ) Η ακαδημαϊκή ελίτ, βαρύνεται για την κατάσταση στο χώρο της Παιδείας και ιδιαίτερα της Ανώτατης Εκπαίδευσης. Δεν λειτούργησαν ως πρωτοπορία και ασπίδα της Ελληνικής κοινωνίας.

(ε) Τα ίδια περίπου ισχύουν και για τις άλλες κοινωνικές ελίτ, όπως η Εκκλησία, με τον διαχρονικό εθνοφυλετισμό, ο συνδικαλισμός, με τον τυφλό διεκδικητισμό, τα media, με την υιοθέτηση επί σειράν ετών ακραίων συντεχνιακών διεκδικήσεων και με την υπερπροβολή καταναλωτικών προτύπων και πολιτισμικών υποπροϊόντων, ο αγροτικός συνδικαλισμός, που καλλιέργησε για πολλά χρόνια την αντίληψη του αγρότη – εισοδηματία του Δημοσίου και της ΕΕ, κ.λ.π.

Το αποκορύφωμα του «θριάμβου» όλων αυτών των ελίτ της χώρας ήταν την περίοδο 2008-2010, κατά την οποία, αντί, ως όφειλαν, να συλλάβουν τα ηχηρά σήματα της επερχόμενης κατάρρευσης της χώρας, προκειμένου να απαιτήσουν να ληφθούν τα ελάχιστα αναγκαία τότε μέτρα, σε σχέση με τα σημερινά, για τη διάσωση της χώρας, επέδειξαν δόλια άγνοια, ιδιοτελή “τύφλωση και κώφευση”.

Αυτές είναι περίπου οι ηγέτιδες τάξεις που διαθέτει σήμερα η χώρα. Εξακολουθούν να είναι κυρίαρχες και να ορίζουν τις εξελίξεις. Αυτές καλούνται να διατηρήσουν τη χώρα εντός της Ευρωζώνης και ταυτόχρονα να προσελκύσουν επενδύσεις και να αναλάβουν πρωτοβουλίες με τις οποίες θα οικοδομηθεί μια νέα, βιώσιμη παραγωγική οικονομία και όχι μια οικονομία της υπερκατανάλωσης.

Η Ευθύνη και η Σωτηρία “εις ημάς αυτούς”

Μπορούν οι ηγέτιδες τάξεις της χώρας να σηκώσουν ένα τέτοιο βάρος; Μπορούν να μεταμορφωθούν σε οδηγούς της ελληνικής κοινωνίας, ώστε να παραμείνει η Ελλάδα στο κοινό νόμισμα και να υπηρετήσει το ένα και πραγματικό εθνικό συμφέρον;

Φοβάμαι ότι η μέχρι σήμερα εμπεδωμένη σ’ αυτές κυρίαρχη κουλτούρα δεν μπορεί να κρατήσει τη χώρα στην Ευρωζώνη. Πρόκειται για μια σκληρή διαπίστωση, αλλά για να διασφαλιστεί Εθνικά αξιοπρεπής συμμετοχή στην Ευρωζώνη απαιτείται να συναντηθούν και να δράσουν και άλλες Κοινωνικές και Πνευματικές Δυνάμεις. Υπάρχουν. Είναι ο κάθε πολίτης αυτής της χώρας που είναι απαλλαγμένος από ιδεολογήματα και είναι προικισμένος με τον ορθολογισμό των πραγμάτων και πιστεύει ότι η χώρα έχει συμφέρον να παραμείνει στην Ευρωζώνη. Δεν υποκύπτει στις "ψυχρές αφαιρέσεις" της πολιτικής, αλλά υιοθετεί το γνήσιο "συναισθηματικό κριτήριο" στις επιλογές του.

Είναι οι δυνάμεις που κατανοούν την ανάγκη να ληφθούν Αποφάσεις Εθνικών Διαστάσεων. Αποφάσεις μεγάλης υπέρβασης του σημερινού μνημονίου. Δυνάμεις ικανές να απαιτήσουν και να συμβάλουν στο να συγκροτηθεί ένα άλλο νέο, ρεαλιστικό, αυστηρά πειθαρχημένο, χρονοστοχευμένο, θαρραλέο και ριζοσπαστικό σχέδιο εξόδου από την κρίση με τη δημιουργία διατηρήσιμων προϋποθέσεων θεσμικής και οικονομικής ανάπτυξης της χώρας. Να ενσωματώνει βεβαίως όλες τις συμφωνίες που δεσμεύουν τη χώρα, αλλά και να προχωρά πέρα από αυτές. Να περιλαμβάνει καθολικές μεταρρυθμίσεις που θα εξαφανίσουν κάθε μορφή κοινωνικού και κρατικού συντεχνιασμού και κάθε κακόηθες παραθεσμικό μόρφωμα σε όλα τα πεδία, της Διοίκησης, της Οικονομίας, της Παιδείας, των Επενδύσεων, του Κοινωνικού Κράτους, των Συνταγματικών και Πολιτικών Θεσμών κ.λ.π.

Βασική επιδίωξη θα πρέπει να είναι η ριζική αναθέσμιση της χώρας που θα περιλαμβάνει 3 πυλώνες: α) το πολιτικό σύστημα β) το Κράτος γ) την οικονομία. Συγκεκριμένες και ριζοσπαστικές προτάσεις μου, από κοινού με άλλους, έχουν ήδη δημοσιευθεί πρόσφατα στον Τύπο και είναι ανηρτημένες σε αυτή την ιστοσελίδα. Στο χώρο δε ιδιαίτερα της οικονομίας, κύρια επιδίωξη θα είναι η δημιουργία σταθερών Δημοσιονομικών και Μακροοικονομικών Πεδίων, με την οικοδόμηση νέων μηχανισμών άσκησης και ελέγχου της δημοσιονομικής πολιτικής επί των δαπανών, με αποτελεσματική εφαρμογή της φορολογικής νομοθεσίας σε διευρυμένη φορολογική βάση, όχι μόνο επί των ισχνών πλέον εισοδημάτων (αυτό δεν θα είναι απλώς ακραία αδικία, αλλά θα συνιστούσε και αντιοικονομική πολιτική) αλλά επί του συνόλου του ιδιωτικού πλούτου. Οι νέοι οικονομικοί θεσμοί θα κατατείνουν στην μετατροπή του παρασιτικού οικονομικού μοντέλου σε παραγωγικό, με την οργάνωση και κατεύθυνση των διαθέσιμων ανθρωπίνων και οικονομικών πόρων στη δημιουργία παραγωγικών μονάδων και υγιών θέσεων εργασίας.

Με το νέο αυτό πρόγραμμα θα προκύψουν και νέα επώδυνα μέτρα. Η κατάργηση π.χ. αθέμιτων προνομίων που ακόμα διατηρούνται θα προκαλούσε εμμέσως μειώσεις εισοδημάτων σε διάφορες κοινωνικές ομάδες.

Η Ελλάδα πρέπει πρώτα να κερδίσει την εμπιστοσύνη στον εαυτό της, για να διεκδικήσει και την εμπιστοσύνη των ξένων επενδυτών προκειμένου να στεριώσει μια νέα υγιή παραγωγική οικονομία. Το πνεύμα του υπερκαταναλωτισμού που κυριάρχησε στη χώρα παραμένει ακόμα και καλλιεργείται δυστυχώς και σήμερα σαν δήθεν “κεκτημένος” τρόπος ζωής και συμπεριφοράς σε μεγάλα τμήματα του πληθυσμού. Πρέπει σύντομα ν’ αντικατασταθεί από την αντίληψη του “λιτού βίου” ως αξιακής επιλογής. Διαφέρει εννοιολογικά και ουσιαστικά από την λιτότητα, που είναι ο κάθε φορά επιλεγόμενος “εχθρός” του δημαγωγικού λαϊκισμού και του πνεύματος του άκρατου καταναλωτισμού.

Αυτός, κατά την άποψή μου, είναι ο ρεαλιστικός δρόμος ευθύνης για την έξοδο της χώρας από την κρίση και την παραμονή της στο ευρώ. Όσο όμως και αν θεωρώ ότι αυτή είναι η μόνη ρεαλιστική πρόταση που πρέπει να ακολουθήσει η χώρα, άλλο τόσο δεν φαίνεται ακόμη ρεαλιστικό να πιστεύει κανείς ότι οι σημερινές κατεστημένες ελίτ της χώρας, διαβρωμένες από αυταρέσκεια και αυτισμό, και με τα χαρακτηριστικά “ποιότητας” που περιγράφηκαν παραπάνω, θα αφυπνίζονταν ξαφνικά και θα συναινούσαν σε ένα αυτόχθον και ολιστικό πρόγραμμα οικονομικής, θεσμικής και λειτουργικής ανασυγκρότησης στη θέση του σημερινού μνημονίου, ώστε η χώρα να παραμείνει στο Ευρώ.

Για αυτό το λόγο είναι απαραίτητο να συντρέξουν και να κινητοποιηθούν και άλλες υπαρκτές, αλλά σχολάζουσες κοινωνικές και πνευματικές δυνάμεις, προκειμένου να καταστεί η χώρα ικανή να προστατεύσει τα συμφέροντά της σε βάθος χρόνου.

Επίλογος ή εισαγωγή;

Η Ελλάδα ή θα αποφασίσει τώρα την οριστική διάσωσή της και την αξιοπρεπή παραμονή της στο ευρώ ή θα οδηγηθεί μέσα στην επόμενη τριετία έξω από αυτό. Ο χρόνος όμως που έχει στη διάθεσή της για να το αποφασίσει εξαντλείται. Η «Μεγάλη Απόφαση» πρέπει να ληφθεί στο αμέσως επόμενο διάστημα, χωρίς βραδύτητα, πριν η κατάσταση γίνει μη αναστρέψιμη. Η χώρα δεν μπορεί να “σταφιδιάζει” άπραγη και επί ματαίω μέσα σε αδιέξοδες προοπτικές. Ούτε να “σαπίζει” από την ανημπόρια για εθνικές πρωτοβουλίες. Το δίλημμα είναι βαρύ, οι ευθύνες γιγάντιες και το κόψιμο του γόρδιου δεσμού της απραξίας απαιτεί να διατρέξουν την κοινωνία ισχυρές εσωτερικές δυνάμεις.

Η ιστορία θα είναι ανελέητη για όσους θα έχουν τελικά την ευθύνη της διολίσθησης της χώρας εκτός ευρώ. Θα είναι όμως περισσότερο ανελέητη με την ολιγωρία και την έλλειψη διορατικότητας εκείνων που θα την οδηγήσουν σε μια καταστροφική άτακτη έξοδο από την Ευρωζώνη.

Αν “ο μη γένοιτο” η χώρα οδηγηθεί εκτός ευρώ, ελπίζω οι τότε εκπρόσωποί της να διαθέτουν τις πολιτικές ικανότητες να το αντιληφθούν τουλάχιστον έγκαιρα. Εκείνες τις στιγμές, με ενότητα και νηφαλιότητα, να επιδιώξουν μια λιγότερο καταστροφική λύση από εκείνη της άτακτης φυγής, αλλά όμως καταστροφική και αυτή, προς άρση κάθε παρεξήγησης: να υιοθετήσουν σχεδιασμένες πολιτικές νομισματικής μετάπτωσης. Αυτό, δε, σημαίνει κυρίως συνεννοημένες με τους εταίρους μορφές εγγυήσεων και διευκολύνσεων στο χρηματοπιστωτικό, στο συναλλαγματικό, στο δημοσιονομικό και στο λειτουργικό πεδίο.

Οι τεχνικές λεπτομέρειες υλοποίησης αυτής της μετάπτωσης δεν αφορούν αυτό το άρθρο. Η αγωνία αυτών των σκέψεων σχετίζεται μόνο με το πώς θα αποφύγουμε, αν μπορούμε, την κατάληξη αυτή. Και πιστεύω ότι με τις προϋποθέσεις που περιγράφω θα μπορούσε να αποφευχθεί το να γίνουμε το «ανάπηρο καθυστέρημα» της Ευρώπης.

Αλέκος Παπαδόπουλος

Αθήνα, 24 / 5 / 2013

Πηγή

Διαβάστε περισσότερα...

Πυραυλάκατος του Τουρκικού Πολεμικού Ναυτικού εντός Ε.Χ.Υ.

Σε νέα προκλητική ενέργεια προχώρησε η Άγκυρα ενώ βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη η μεγάλης κλίμακας ναυτική άσκηση DENİZKURDU-13. Σύμφωνα με ανακοίνωση του ΓΕΕΘΑ, η πυραυλάκατος ATAK (P-337) τύπου Kılıç ΙΙ του Τουρκικού Πολεμικού Ναυτικού προερχόμενη από τον λιμένα της Σμύρνης, εισήλθε την 26η Μαΐου (07:00) σε Εθνικά Χωρικά Ύδατα μεταξύ Ν. Μυκόνου και Ν. Νάξου.

Στη συνέχεια, κινήθηκε με Δυτική πορεία μεταξύ Ν. Σίφνου και Ν. Σερίφου, με Βόρεια, Βόρειο-Ανατολική πορεία μεταξύ Ν. Κέας και Ν. Κύθνου και εξήλθε στις 14:25 από τα Εθνικά Χωρικά Ύδατα μεταξύ Ν. Ευβοίας και Ν. Άνδρου (Στενό Καφηρέα). Πλοίο του Πολεμικού Ναυτικού καθώς και αεροσκάφη της Πολεμικής Αεροπορίας παρακολούθησαν το εν λόγω πολεμικό πλοίο καθ’ όλη την διάρκεια του πλου του.

Αξίζει να σημειωθεί ότι στις 28 Μαρτίου 2012, οι δύο νεώτερες τουρκικές πυραυλάκατοι ΑΤΑΚ (P-337) και ΒΟRA (P-338) συγκρούστηκαν μεταξύ τους στην θάλασσα του Μαρμαρά κατά τη διάρκεια εκπαίδευσης σε προετοιμασία για την άσκηση μεγάλης κλίμακας DENİZKURDU-12. Αποτέλεσμα της σύγκρουσης ήταν ο τραυματισμός 8 μελών των πληρωμάτων τους και ζημιές, οι οποίες φαίνεται πως αποκαταστάθηκαν.

Πηγή

Διαβάστε περισσότερα...

Η πύρρειος νίκη του Γκέρινγκ

Του Βιστωνίτη Αναστάση

Εβδομηνταδύο χρόνια από τη μάχη της Κρήτης, ο γερμανός ιστορικός Χάιντς Ρίχτερ παρουσιάζει την τελευταία «καθαρή» στρατιωτική επιχείρηση του Β Παγκοσμίου Πολέμου μέσα από γερμανικές, αγγλικές, αυστραλιανές και νεοζηλανδικές πρωτογενείς και δευτερογενείς πηγές O γερμανός ιστορικός Χάιντς Ρίχτερ είναι γνωστός στη χώρα μας και αρκετά βιβλία του κυκλοφορούν στα ελληνικά. Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Μανχάιμ, θεωρείται ειδικός σε θέματα της σύγχρονης ελληνικής και κυπριακής Ιστορίας. Με τη συμπλήρωση πέρυσι 71 ετών από τη Μάχη της Κρήτης, οι εκδόσεις Γκοβόστη κυκλοφόρησαν την ογκώδη ομότιτλη μελέτη του που, σύμφωνα με τον ίδιο, στοχεύει όχι μόνο στο να παρουσιάσει τα γεγονότα που σχετίζονται με μία από τις αποφασιστικότερες μάχες του Β' Παγκοσμίου Πολέμου αλλά και να την αντιμετωπίσει ως κομμάτι της πολιτικής και στρατιωτικής αντιπαράθεσης εκείνων των ετών μεταξύ της Μεγάλης Βρετανίας και των συμμάχων της από τη μια και των δυνάμεων του Αξονα από την άλλη. Η μάχη αυτή έχει ειδική σημασία όχι μόνο επειδή για πρώτη φορά ένα νησί καταλαμβάνεται με επιχείρηση από αέρος αλλά και γιατί, κατά τον Ρίχτερ, επιβεβαιώνει τον αφορισμό του Κλαούζεβιτς πως ο πόλεμος είναι η συνέχεια της διπλωματίας με άλλα μέσα. Ετσι αφιερώνει περίπου 150 σελίδες του βιβλίου του στα γεγονότα που προηγήθηκαν προκειμένου να εξηγηθούν τα αίτια της απόβασης των Γερμανών και η σημασία που απέδιδε ο Χίτλερ στο νησί.

Το σχέδιο «Ερμής»

Η επιχείρηση των Γερμανών έφερε το όνομα Ερμής (Unternehmen Μerkur) και το σχέδιο είχε καταστρώσει ο αντιπτέραρχος Κουρτ Στουντέντ. Το νησί υπερασπίζονταν 9.000 έλληνες στρατιώτες και χωροφύλακες και 25.000 στρατιώτες της Βρετανικής Κοινοπολιτείας που αποτελούνταν από τη 2η Μεραρχία Νεοζηλανδών, τη 19η Ταξιαρχία Αυστραλών και τη 14η Βρετανική Ταξιαρχία Πεζικού. Διοικητής των συμμαχικών δυνάμεων ήταν ο νεοζηλανδός υποστράτηγος Μπέρναρντ Φρέιμπεργκ, ο οποίος γνώριζε λεπτομερώς τα σχέδια της επίθεσης, αφού οι Σύμμαχοι είχαν καταφέρει να υποκλέψουν και να αποκρυπτογραφήσουν τα σχετικά γερμανικά σήματα. Αλλά ο Φρέιμπεργκ, παρά την υποστήριξη του Τσόρτσιλ, απεδείχθη ανεπαρκής, κι ας διέθετε πάνω στο νησί υπέρτερες δυνάμεις των γερμανικών. Επιπλέον τα γερμανικά σήματα δεν τα μετέφρασαν ειδικοί σε στρατιωτικά θέματα αλλά γλωσσολόγοι, με αποτέλεσμα ο Φρέιμπεργκ να περιμένει αμφίβια απόβαση και όχι από αέρος. Η επίθεση εκδηλώθηκε κατ΄ εντολήν του Γκέρινγκ νωρίς το πρωί της 20ής Μαΐου 1941 με τη ρίψη χιλιάδων αλεξιπτωτιστών στο αεροδρόμιο του Μάλεμε και με ανηλεή βομβαρδισμό. Οι Γερμανοί υπερείχαν στον αέρα, ως το τέλος όμως της πρώτης ημέρας δεν κατάφεραν να καταλάβουν το αεροδρόμιο και υπέστησαν βαρύτατες απώλειες. Η πρόβλεψη του Χίτλερ ότι η Κρήτη θα καταλαμβανόταν μέσα σε ένα 24ωρο δεν επαληθεύθηκε.

«Πύρρειος νίκη»

 Οι Γερμανοί χρειάστηκαν οκτώ ημέρες για να καταλάβουν το νησί. Στην επιχείρηση αυτή έχασαν περίπου 14.000 στρατιώτες. Μεγάλο μέρος του επίλεκτου σώματος των αλεξιπτωτιστών τους αποδεκατίστηκε. Σκοτώθηκε το 23% όσων έλαβαν μέρος στη Μάχη της Κρήτης, ενώ οι απώλειές τους λ.χ. στη Γαλλία υπολογίζονται στο 5%-7%. Ο Τσόρτσιλ στα Απομνημονεύματά του τη χαρακτηρίζει «πύρρειο νίκη του Γκέρινγκ»



και παρατηρεί πως «με τις δυνάμεις που διέθεσε στην Κρήτη θα μπορούσε να έχει καταλάβει την Κύπρο,το Ιράκ,τη Συρία, ακόμη και την Περσία». Ο τοπικός πληθυσμός επέδειξε απίστευτο ηρωισμό. Παρ΄ ότι οι Κρήτες δεν διέθεταν όπλα (το μεταξικό καθεστώς τους είχε αφοπλίσει μετά την εξέγερσή τους εναντίον του τον Αύγουστο του 1938), επέφεραν βαρύτατα πλήγματα στα γερμανικά στρατεύματα αγωνιζόμενοι με όσα μέσα διέθεταν, ακόμη και με πέτρες και τσουγκράνες. Την αντίστασή τους την πλήρωσαν ακριβά, αφού αμέσως μετά υπέστησαν τα αντίποινα των κατακτητών, γνωστότερα από τα οποία είναι η σφαγή στο Κοντομαρί και η πυρπόληση της Κανδάνου. Ας σημειωθεί ακόμη ότι οι επιθέσεις των ανταρτικών ομάδων των Κρητών εναντίον των δυνάμεων κατοχής ήταν οι πρώτες που εκδηλώθηκαν στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Μεγάλες ήταν και οι απώλειες των Συμμάχων, με αποτέλεσμα, στην Αυστραλία κυρίως, η Μάχη της Κρήτης να θεωρηθεί από πολλούς «σφαγή» και να καταλογίσουν ευθύνες στον ίδιο τον Τσόρτσιλ, για τον οποίο ούτε ο Ρίχτερ έχει την καλύτερη γνώμη. Τη φράση του μάλιστα «πύρρειος νίκη» τη χαρακτηρίζει υπερβολική. Η Κρήτη είχε τεράστια σημασία, λέει ο Ρίχτερ, ήταν ένα «αβύθιστο αεροπλανοφόρο» από το οποίο η Γερμανία μπορούσε να ελέγχει τα Βαλκάνια, τα πετρέλαια της Ρουμανίας στο Πλοέστι, τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική, σε μια περίοδο μάλιστα που ο Ρόμελ προήλαυνε προς την Αίγυπτο.

Ενστάσεις και αμφιβολίες

Το βιβλίο του Ρίχτερ είναι μια σφαιρική επισκόπηση και ανάλυση των συνεπειών της Μάχης της Κρήτης, αλλά κάποιες απόψεις του θα προκαλέσουν αντιδράσεις. Είναι εμφανής λ.χ. η συμπάθεια που εκφράζει για τον Κουρτ Στουντέντ, που μετά την κατάληψη του νησιού ανέλαβε τη στρατιωτική του διοίκηση. Κατ΄ εντολήν του Γκέρινγκ- αλλά με δική του διαταγή εφαρμόστηκαν τα αντίποινα εναντίον των Κρητών μετά την κατάληψη του νησιού. Ο Στουντέντ συνελήφθη το 1945 από τους Βρετανούς, δικάστηκε από βρετανικό στρατοδικείο (όχι όμως για τα εγκλήματα εναντίον αμάχων αλλά βρετανών στρατιωτών), καταδικάστηκε σε φυλάκιση πέντε ετών, αργότερα έκανε έφεση, αποφυλακίστηκε το 1948 και πέθανε σε βαθιά γεράματα (88 ετών) το 1978. Την απόφαση του δικαστηρίου ο Ρίχτερ τη θεωρεί «άδικη». Το ελληνικό κράτος βέβαια (για να μη μιλήσουμε για τους Κρήτες) δεν είχε την ίδια γνώμη, αφού το 1947 ζήτησε την έκδοση του Στουντέντ, αίτημα το οποίο απερρίφθη. «Το γεγονός ότι ο Στουντέντ ήταν υπεύθυνος για την έγκριση καταστροφών και εκτελέσεων εξηγεί τον μικρό αριθμό τους» γράφει ο Ρίχτερ και συμπληρώνει: «Πιθανώς, όπως ελέχθη, να ήταν ένα μέσον για να αποφευχθούν χειρότερα αντίποινα». Αυτό βέβαια, ακόμη κι αν περιέχει δόση αλήθειας, δεν μπορούμε να το καταπιούμε, έστω κι αν έχουν περάσει εβδομήντα χρόνια από τότε.

Πηγή
_____________________

Αφιερωμα του ΓΕΣ στη Μάχη της Κρήτης.

Απόσπσμα από ντοκυμαντέρ της ΕΡΤ που αναφέρεται στη μάχη της Κρητης:

Διαβάστε περισσότερα...

Δiμερής άσκηση ειδικών δυνάμεων Ελλάδος– ΗΠΑ

Ολοκληρώθηκε η διμερής άσκηση μεταξύ Ειδικών Δυνάμεων Ελλάδας και ΗΠΑ, η οποία διεξήχθη από 10 έως και 23 Μαΐου 2013 σε περιοχές των Μεγάρων και του Αργοσαρωνικού. Σκοπός της άσκησης ήταν η συνεκπαίδευση στις ρίψεις προσωπικού και φόρτων σε χερσαίο και θαλάσσιο περιβάλλον ημέρα και νύχτα καθώς και στις καταδύσεις.

Στην άσκηση, συμμετείχε από ελληνικής πλευράς η Διακλαδική Διοίκηση Ειδικών Επιχειρήσεων (ΔΔΕΕ) με στελέχη από το ΕΤΑ, τη ΔΥΚ, τη Ζ΄ ΜΑΚ, τη 31 ΜΕΕΔ, τη 2α ΜΑΛ, το 575 Τ/ΠΝ, τη ΣΧΑΛ και το 865 ΤΕΝΕΦ, ενώ από πλευράς Η.Π.Α. προσωπικό των Δυνάμεων Ειδικών Επιχειρήσεων της Πολεμικής Αεροπορίας.

Η συνεκπαίδευση, η οποία είναι συνέχεια προηγούμενων συνεκπαιδεύσεων, συνέβαλε σημαντικά στην επαύξηση των επιχειρησιακών δυνατοτήτων των ελληνικών Μονάδων Ειδικών Επιχειρήσεων, ενώ παράλληλα εδραίωσε τις καλές σχέσεις συνεργασίας μεταξύ των Τμημάτων Ειδικών Επιχειρήσεων των δύο χωρών.

Πηγή: ΓΕΕΘΑ

Σημ Εν κρυπτώ: Για το πως ξεκίνησαν αυτού του τύπου οι συνεκπαιδεύσεις μπορείτε να το διαβάσετε εδώ.
>

Διαβάστε περισσότερα...

"Το όπλο των αδυνάτων"

Με αφορμή ένα μνημόσυνο. Πριν 100 χρόνια, στον 1ο Βαλκανικό πόλεμο πραγματοποιήθηκε η πρώτη διατεταγμένη αποστολή στην διάρκεια της οποίας, έχασαν τη ζωή τους Έλληνες αεροπόροι: ο χειριστής Ανθυπολοχαγός (ΜΧ)Εμμανουήλ Αργυρόπουλος και ο παρατηρητής οπλαρχηγός και πρώην βουλευτής Κωνσταντίνος Μάνος. Σε μιαν Ελλάδα που οι βουλευτές άφηναν την βουλευτική έδρα και την ήσυχη κι άνετη ζωή για να  πολεμήσουν και οι επιστήμονες εγκατέλειπαν την καρριέρα τους στο εξωτερικό για να έρθουν στην Ελλάδα που έφτανε μέχρι τη Μελούνα, επίσης για να πολεμήσουν στους Βαλκανικούς πολέμους, όπως ήρθαν ακόμα και Έλληνες από την Κύπρο την Ιωνία ακόμα και μετανάστες στην Αμερική για να πολεμήσουν κι αυτοί.

Ένα ενδιαφέρον άρθρο του Υποσμηναγού (Δ) Βογιατζή Δ. από τον ιστότοπο της ΠΑ για το αεροπλάνο Bleriot XI  μας δίνει μιαν εικόνα για την πρώιμη αεροπορία που έδρασε κατά την διάρκεια των Βαλκανικών πολέμων, δημοσιέυτηκε  από το περιοδικό Αεροπορική Επιθεώρηση του ΓΕΑ:

Όλες οι βαλκανικές χώρες (Βουλγαρία, Ελλάδα, Σερβία, Οθωμανική Αυτοκρατορία, Ρουμανία) εκτός από το Μαυροβούνιο, κατέβαλλαν προσπάθειες να δημιουργήσουν εμβρυώδεις αεροπορικές υπηρεσίες, και όλες χρησιμοποίησαν ταυτόχρονα στρατιωτικά αεροπλάνα στους βαλκανικούς πόλεμους (1912-13). Το ότι οι βαλκανικές χώρες χρησιμοποίησαν συστηματικά την πολεμική αεροπορία δυο χρόνια πριν από τις Μεγάλες Δυνάμεις της εποχής, αποκρύπτεται από την διεθνή βιβλιογραφία εξίσου συστηματικά για λόγους εθνικού γοήτρου. Ποιος θα ήθελε από τους «Δυτικούς» να παραδεχθεί ότι οι ‘υπανάπτυκτοι Βαλκάνιοι υιοθέτησαν πρώτοι τακτική και φιλοσοφία αεροπορικού πολέμου, την οποία αυτοί ανακάλυψαν κατά την διάρκεια του Α΄ΠΠ; Αντίθετα από ότι γενικά πιστεύεται, λόγω των συχνών πολέμων που δυστυχώς για ιστορικούς λόγους είναι ενδημικοί στην περιοχή μας, όλες οι βαλκανικές χώρες προσπαθούν (όταν έχουν την οικονομική δυνατότητα) να εξοπλίζουν τις ένοπλες δυνάμεις τους με την τελευταία λέξη της διαθέσιμης στρατιωτικής τεχνολογίας.

Από τις βαλκανικές χώρες όλες αγόρασαν Βleriot εκτός από την Ελλάδα. Οι Έλληνες είχαν προτιμήσει τα Φαρμάν επειδή ήταν διπλάνα και πιο εύκολα στο χειρισμό, και όχι το Βleriot το οποίο ως μοντέλο του 1909 ήταν απαρχαιωμένο. Το 1911 υπογράφηκε σύμβαση με τον οίκο Φαρμάν ύψους 123.000 φράγκων από τον πρεσβευτή της Ελλάδας στο Παρίσι A. Ρωμάνο, για την προμήθεια διπλάνων τύπου Ανρύ Φαρμάν. Τα δύο πρώτα παραδόθηκαν το πρώτο δεκαήμερο του Μαίου 1912 και τα άλλα δύο λίγο αργότερα. Ήταν μονοθέσια, με το χειριστή να κάθεται μπροστά από την πτέρυγα σε ψάθινο κάθισμα, εκτεθειμένο στα στοιχεία της φύσης, χωρίς καμπίνα. Με ένα κινητήρα Gnome 50 ίππων ανέβαιναν σε υψόμετρο 1200 μέτρων και είχαν ταχύτητα 90 χλμ/ώρα. Οι διαστάσεις τους ήταν μήκος 8,86 μέτρα και εκπέτασμα πτερύγων 13μ. Οι επιδόσεις τους θεωρούνταν ικανοποιητικές αν συγκριθούν με τα αεροσκάφη της ίδιας γενιάς με αυτής των αδερφών Ράιτ (1904). Ωστόσο κατά την παράδοση τους στην Ελλάδα υπήρχαν στην αγορά τύποι με ισχυρότερο κινητήρα. Η ισχύς του κινητήρα έπαιζε μεγάλο ρόλο στα προπολεμικά (πρίν τον Α΄ΠΠ.) αεροσκάφη, καθώς θεωρούνταν όλα χαμηλής ιπποδύναμης.



Αν το Βleriot ΙΧ με τον κινητήρα των 25 ίππων μπορεί να χαρακτηρισθεί αεροπλάνο ‘πρώτης γενιάς’, τότε τα πρώτα τέσσερα Φαρμάν των Ελλήνων (των πενήντα ίππων) ανήκαν στη «δεύτερη γενιά» και ήταν και αυτά απαρχαιωμένα, το 1912, όταν παραλήφθηκαν. Αυτό επιβεβαιώνεται από το ότι τα επόμενα 4 ελληνικά Φαρμάν που παραλήφθηκαν το ίδιο έτος είχαν ακόμη ισχυρότερους κινητήρες 70 ίππων και υποτυπώδη καμπίνα για το χειριστή-παρατηρητή, άρα εντάσσονταν στην «τρίτη γενιά». Σε κυριότερο χρήστη των Bleriot στη Βαλκανική, αναδείχτηκε η Οθωμανική Αυτοκρατορία. Παρέλαβε 5 βελτιωμένα διθέσια Βleriot ΙΧ-2 εξοπλισμένα εκ των υστέρων με ισχυρότερους κινητήρες Gnome 70 ίππων, καθώς και ισάριθμα μονοθέσια Βleriot Penguin εκπαιδευτικά-δέσμια, από αυτά που δεν μπορούσαν να πετάξουν.

Η τύχη των Οθωμανικών αεροπλάνων στις επιχειρήσεις των βαλκανικών ήταν μάλλον άδοξη, καθώς χρησιμοποιήθηκαν περισσότερο επ’ ωφελεία των εχθρικών δυνάμεων παρά των φίλιων. Δεχόμενοι ταυτόχρονα επίθεση σε πολλαπλά μέτωπα από τους στρατούς των Βουλγάρων, Ελλήνων, Σέρβων, Μαυροβούνιων, καθώς και από δυνάμεις εξεγερθέντων και αυτομολήσαντων Αλβανών, οι οθωμανικές δυνάμεις υπέστησαν πανωλεθρία, με εξαίρεση το μέτωπο της Θράκης. Υπό την επήρεια του αιφνιδιασμού τα ολιγάριθμα οθωμανικά αεροπορικά αποσπάσματα δεν πρόλαβαν να αναπτυχθούν στο πεδίο και αιχμαλωτίστηκαν ως επί το πλείστον από τους συμμαχικούς στρατούς. Ανά δύο αεροπλάνα κατέλαβαν αντίστοιχα οι στρατοί των Ελλήνων, Σέρβων και Βουλγάρων, οι οποίοι μετέπειτα τα χρησιμοποίησαν ενάντια στους αρχικούς τους κατόχους. Οι Σέρβοι κατέλαβαν αεροπλάνα συσκευασμένα σε κιβώτια κατά τη σιδηροδρομική μεταφορά, οι Βούλγαροι κατέλαβαν δυο αποκλεισμένα στις Σαράντα Εκκλησίες μετά την κατάληψη της πόλης, οι Έλληνες άλλα δύο που βρέθηκαν στη Θεσσαλονίκη μετά την απελευθέρωση της πόλης. Το ένα από αυτά στάλθηκε ατμοπλοϊκώς ως ενίσχυση στο μέτωπο της Ηπείρου, και το δεύτερο παραδόθηκε στον Έφεδρο Ανθυπολοχαγό του Μηχανικού Εμμανουήλ Αργυρόπουλο.

Ο Αργυρόπουλος ήταν γιος του Γεωργίου Αργυρόπουλου, πρεσβευτή της Ελλάδος στην Αγία Πετρούπολη. Είχε σπουδάσει ηλεκτρολόγος μηχανικός στη Γερμανία και είχε αποκτήσει πτυχίο ιδιώτη χειριστή αεροπλάνου στη Γαλλία. Όταν γύρισε στην Ελλάδα, τον Ιανουάριο του 1912, είχε φέρει μαζί του συσκευασμένο, ένα ιδιόκτητο αεροπλάνο Nieuport ΙVG με κινητήρα 50 ίππων. Στις 8 Φεβρουαρίου 1912, με αυτό το αεροπλάνο ανυψώνεται στους αιθέρες για πεντάλεπτη πτήση ο Πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος, με χειριστή τον Αργυρόπουλο. Ο Βενιζέλος προηγήθηκε σε παρόμοιες πτήσεις του Πρώτου Λόρδου του Βρετανικού Ναυαρχείου Churchill κατά ένα χρόνο, αν και έπεται των αντιστοιχών πτήσεων εθισμού, του Ιταλού πρωθυπουργού Giolliti.Ο λόγος που εκφώνησε μετά την πτήση αποτελεί μια από τις πιο πρώιμες δηλώσεις περί Αεροπορικής Ισχύος από Αρχηγό Κράτους και αποκαλύπτει τι αναμενόταν από τη χρήση των αεροπλάνων:

«To αεροπλάνο ενδείκνυται ως όπλο των αδυνάτων. Η ριψοκίνδυνος μάλιστα και τολμηρά φύσις του Έλληνος θα καταστήσει τούτο λαμπρόν εν πολέμω όπλον μέλλον να προσφέρει μεγάλας υπηρεσίας.»

Θεωρείται βέβαιο ότι κατά τη διάρκεια της συνάντησής τους ο Αργυρόπουλος εξέφρασε την επιθυμία του να καταταγεί στη Στρατιωτική Αεροπορία η οποία μόλις τότε οργανώνονταν στην Ελλάδα με τη βοήθεια της γαλλικής στρατιωτικής αποστολής υπό τον Στρατηγό Eydoux. To ότι ο Πρωθυπουργός δεν τον ξέχασε, αποδεικνύεται με την έκδοση του «φωτογραφικού» νόμου Δρις’ της 21 Οκτωβρίου 1912, ο οποίος επιτρέπει την κατάταξη στην «αερόπλοια» πτυχιούχων μηχανικών των «εν Γαλλία Σχολών Πολυτεχνικής, Κεντρικής, Γεφυροποιών, ανωτέρας Ηλεκτρολογικής η άλλων εξομοιούμενων σχολών της ημεδαπής ή έτερων Κρατών, ως και δίπλωμα αεροπόρου με τον βαθμό του Ανθυπολοχαγού του Μηχανικού». Σημειώνεται εδώ ότι ο ίδιος ο Louis Βleriot ήταν απόφοιτος της Ecole Centrale του Παρισιού, που αναφέρεται στο νόμο, ως «Κεντρική» Σχολή. Ήταν σχολή αντίστοιχη με το παριζιάνικο Πολυτεχνείο, με πιο πρακτικό όμως προσανατολισμό).

Ο νόμος εκδόθηκε από την Κοζάνη, μια από τις προσωρινές περιφερόμενες έδρες της Κυβέρνησης που ακολουθούσε κατά πόδας την εξέλιξη του βαλκανικού πολέμου που είχε ξεσπάσει από τις 5 Οκτωβρίου. Σύμφωνα όμως με το βιβλίο «Οι Πρωτοπόροι» του Αλέξανδρου Αυδή, ο Αργυρόπουλος είχε τεθεί εθελοντικά με το Nieuport του, στη διάθεση του Υπουργείου Στρατιωτικών από την έναρξη του πολέμου. Άρα ο παραπάνω νόμος νομιμοποιούσε εκ των υστέρων μια υφιστάμενη κατάσταση. Σύμφωνα πάντα με την ίδια πηγή, το ιδιόκτητο αεροπλάνο Nieuport του Αργυρόπουλου, η «Αλκυών», καταστράφηκε σε ατύχημα κατά την πρώιμη φάση των επιχειρήσεων. Άρα ο Αργυρόπουλος όταν βρέθηκε στην Θεσσαλονίκη, θα θεώρησε το εγκαταλελειμμένο οθωμανικό αεροπλάνο δώρο εξ ουρανού. Άμεση αντικατάσταση απωλειών εν καιρώ πολέμου ήταν αδύνατη, άρα κάθε επιπλέον διαθέσιμο αεροπλάνο ήταν κυριολεκτικά πολύτιμο. Αν δεχτούμε ότι η Ελλάδα παρέλαβε από 8 έως 10 αεροπλάνα κατά τους βαλκανικούς πολέμους, τότε η ενίσχυση με τα δυο οθωμανικά λάφυρα δεν ήταν καθόλου ευκαταφρόνητη προσθήκη. Από τα 11 ή 13 (μαζί με τα λάφυρα και το επίτακτο του Αργυρόπουλου) ελληνικά αεροπλάνα των βαλκανικών παρέμειναν άθικτα μόνο 3 στο τέλος τους (όλα Φαρμάν). Αυτό σημαίνει 10 ή 11 απώλειες, όλες οφειλόμενες σε ατυχήματα, καμία σε εχθρική δράση, και μόνο μία απώλεια θανατηφόρα.

Το χαμηλό ποσοστό θανάτων παρόλο το μεγάλο ποσοστό ατυχημάτων οφειλόταν στις χαμηλές ταχύτητες πτήσεις (κάτω από 100 χλμ/ώρα) και στο ότι η ξύλινη δομή απορροφούσε με δυναμικό τρόπο την κρούση από την πρόσκρουση χωρίς να σκοτώσει το χειριστή. Η ξύλινη δομή έσωσε τη ζωή ουκ ολίγων πρωτοπόρων αεροπόρων, εκτός από τους λίγους που είχαν την ατυχία να εμβολιστούν από αιχμηρά θραύσματα της. Η πυρκαγιά εν πτήση η οποία ήταν ο φόβος και ο τρόμος των χειριστών στον Α’ΠΠ ήταν άγνωστη πριν το 1914, λόγω της πρόσμειξης στο καύσιμο μεγάλης ποσότητας ρετσινόλαδου (ως λιπαντικού), που το καθιστούσε σχετικά άφλεκτο. Το ρετσινόλαδο ήταν απαραίτητο στους περιστροφικούς κινητήρες της εποχής (ο περιστροφικός μοιάζει με τον αστεροειδή, με τη διαφορά ότι ολόκληρος ο δακτύλιος με τους κυλίνδρους περιστρέφεται γύρω από τον άξονα της έλικας προς την αντίθετη φορά) οι οποίοι κατανάλωναν τεράστιες ποσότητες λιπαντικού. Οι περισσότεροι χειριστές επιζούσαν από τις συχνότατες πτώσεις με λιγότερο ή περισσότερο σοβαρά τραύματα. Ο θάνατος επερχόταν συνήθως από καταστροφική αστοχία της δομής στον αέρα, ή πρόσκρουση στο έδαφος με αμβλεία γωνία.

Όλα τα μεταγενέστερα βαλκανικά ιστορικά κείμενα περισσότερο από μισό αιώνα αργότερα, βλέπουν την αεροπορική εκπαίδευση ως την υπόθεση ρουτίνας που κατέστη δυνατή μόνο μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, κάτι που δεν ίσχυε πριν το 1914. Εκείνη την εποχή κάθε κατασκευαστής χρησιμοποιούσε το δικό του μοναδικό σύστημα ελέγχου πτήσης. Αυτή η πληθώρα συστημάτων ελέγχου σήμαινε ότι όταν κάποιος μάθαινε να πετά ένα τύπο αεροσκάφους δεν ήταν αυτομάτως ικανός να πετάξει με κάποιον άλλο, κάτι που μείωνε την αξία της όποιας πτητικής εκπαίδευσης που είχε περατωθεί. Η πτήση με τα πρώιμα αεροσκάφη απαιτούσε συνεχή προσήλωση απ’ τον πιλότο και αποδείχθηκε πολύ κουραστική όπως έχει παρατηρηθεί τόσο από μαρτυρίες εποχής όσο και από συνεντεύξεις από σημερινούς χειριστές ανακατασκευασμένων αεροσκαφών. Ως αποτέλεσμα, τα περισσότερα αεροπλάνα των βαλκανικών εμπολέμων χάθηκαν σε ατυχήματα, τα οποία ήταν πολύ συνηθισμένα λόγω της κόπωσης των χειριστών και χωρίς να λάβουμε υπόψη εξωγενείς παράγοντες. Η συχνότητα ατυχημάτων ήταν υψηλή, γεγονός καλά γνωστό σ’ ένα Σέρβο Αξιωματικό που αρνήθηκε να παρουσιαστεί για αεροπορική εκπαίδευση όταν οι ανώτεροί του, του αρνήθηκαν την ασφάλεια ζωής που απαίτησε.

Το νέο αεροπλάνο του Αργυρόπουλου ήταν διθέσιο Βleriot ΧΙ-2 με ίδιο κινητήρα , όπως τα ελληνικά Φαρμάν της δεύτερης σειράς. Άρα είχε πρόσβαση στα καίρια ανταλλακτικά κινητήρα, καθώς η επιδιόρθωση του σκάφους τότε ήταν υπόθεση απλού ξυλουργείου. Επρόκειτο για το οθωμανικό Vatan (Πατρίδα),και ήταν δωρεά του Νουρί Πασά προς την οθωμανική κυβέρνηση. Σε τουρκικές πηγές αναφέρεται ότι πυρπολήθηκε για να μην πέσει στα χέρια του εχθρού, κάτι που ελέγχεται για την ακρίβειά του από τη στιγμή που το αεροσκάφος το πέταξε συχνά ο Αργυρόπουλος. Ως τόπος απογείωσης αναφέρεται η περιοχή γύρω από τον παλαιό σιδηροδρομικό σταθμό Θεσσαλονίκης. Δεν είναι γνωστό πόσες ακριβώς πτήσεις εκτέλεσε με το Βleriot ΧΙ-2 ο Αργυρόπουλος, αλλά σε δυο τουλάχιστον πηγές αναφέρεται ότι εκτέλεσε πολεμικές αποστολές πάνω από τις οθωμανικές γραμμές. Αναφέρεται μάλιστα ότι απολάμβανε ασυλία από τα αντιαεροπορικά πυρά λόγω της προέλευσης του τύπου. Στις 4 Απριλίου 1913 ο Αργυρόπουλος απογειώνεται για μια συνηθισμένη πολεμική αποστολή, σύμφωνα με την επίσημη ιστορία. Ήταν μια πτήση από την οποία δεν υπήρχε επιστροφή. Συνεπιβάτης του ήταν ο Κωνσταντίνος Μάνος ,ένας άνθρωπος που σήμερα θα τον χαρακτηρίζαμε ως VIP. Ήταν λόγιος, πρώην βουλευτής Αττικής, και θείος της Ασπασίας Μάνου, συζύγου του μετέπειτα βασιλιά Αλέξανδρου. Στις αρχές των βαλκανικών πολέμων είχε ηγηθεί ανταρτικών ομάδων και από τον τύπο της εποχής είχε χαιρετιστεί ως «εκπορθητής της Πρεβέζης». Η συμμετοχή πολίτη σε στρατιωτική αποστολή μπορεί σήμερα να ξενίζει, αλλά στους βαλκανικούς πόλεμους, όλοι οι στρατοί χρησιμοποίησαν κατά κόρον πολίτες οργανωμένους σε επίσημα (όπως οι Έλληνες «πρόσκοποι») ή ανεπίσημα παραστρατιωτικά σώματα.

Λόγω της εμπλοκής του σε σφοδρή κακοκαιρία το αεροπλάνο του Αργυρόπουλου-Μάνου θα συντριβεί 500 μέτρα από το Λαγκαδά, δυο μέρες πριν την κρίσιμη μάχη των Γιαννιτσών. Θα τους θρηνήσει όλη η Ελλάδα. Σύμφωνα με εφημερίδες της εποχής στην κηδεία του Αργυρόπουλου που έγινε στον Άγιο Γεώργιο Καρύτση, παρουσία σύσσωμου του υπουργικού συμβουλίου και του πρωθυπουργού Ελευθέριου Βενιζέλου, ελάχιστοι μπορούσαν να συγκρατήσουν τη συγκίνησή τους. Δίπλα στη σωρό του νεκρού είχε εκτεθεί η ακόμη απαστράπτουσα στολή του Ανθυπολοχαγού του Μηχανικού. Τον επικήδειο λόγο εκφώνησε ο μόνιμος συνάδελφός του, αεροπόρος Υπολοχαγός Μιχαήλ Μουτούσης. Ο Αργυρόπουλος έδωσε πρώτα το αεροπλάνο του και μετά τη ζωή του στην υπηρεσία της πατρίδας. Ήταν ο πρώτος στρατιωτικός αεροπόρος που χάθηκε σε ατύχημα κατά τη διάρκεια προγραμματισμένης αποστολής, μοίρα περισσότερο γνώριμη στους αεροπόρους από την απώλεια λόγω εχθρικής δράσης. Επίσης ήταν ο πρώτος από το μακρύ κατάλογο των πεσόντων εφέδρων ιπταμένων αξιωματικών και υπαξιωματικών, των οποίων ο αριθμός στις πολεμικές περιόδους δεν ήταν καθόλου ευκαταφρόνητος

Πηγή

Διαβάστε περισσότερα...

Συνεκπαίδευση μονάδων Ειδικών Δυνάμεων και 1ης ΤΑΞΑΣ

Το ΓΕΣ αποδέσμευσε φωτογραφίες από την συνεκπαίδευση προσωπικού Μονάδων των Ειδικών Δυνάμεων και της 1ης Ταξιαρχίας Αεροπορίας Στρατού, που προαγματοποιήθηκαν την εβδομάδα από 20 έως 24 Μαΐου 2013.


Ειδικότερα, πραγματοποιήθηκαν Τακτικές Ασκήσεις συνεργασίας και ρίψεις αλεξιπτωτιστών στατικού ιμάντα και ελευθέρας πτώσεως, ημέρα και νύχτα. Στη δραστηριότητα χρησιμοποιήθηκαν επιθετικά ελικόπτερα AH-64DHA και μεταφορικά ελικόπτερα CH-47D, NH 90 και UH-1H.

Το βασικό ευχάριστο μήνυμα από τις φωτογραφίες είναι ότι τα νέα ελικόπτερα ΝΗ-90 αξιοποιούνται ήδη από το προσωπικό και έχουν ενταχθεί πλήρως σε ασκήσεις, σε συνδυασμό με τα υπόλοιπα μέσα της ΑΣ. Ακολουθούν οι φωτογραφίες που δημοσιεύθηκαν στην ιστοσελίδα του ΓΕΣ:

Διαβάστε περισσότερα...