Συμπτώσεις
Παρασκευή 16 Ιουλίου 2010
Tης Κύρας Αδάμ
Τα γεγονότα μπορεί να εμφανίζονται ως «τυχαία», αλλά μπορεί και να μην είναι. Ακολουθούν, όμως, την ίδια εξέλιξη.
Τον Αύγουστο του 1995, η τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ είχε αφήσει να διαρρεύσει ότι μελετούσε νομοσχέδιο, ώστε να αποκτήσουν οι υφαλοκρηπίδες στο Αιγαίο εγκαταστάσεις για οικονομική εκμετάλλευση. Το καθαρό μήνυμα ήταν ότι οι βραχονησίδες με οικονομική ζωή επάνω τους αποκτούν αυτομάτως υφαλοκρηπίδα, σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο. Στην Αγκυρα χτύπησε κόκκινο, η Αθήνα δεν προχώρησε στο νομοσχέδιο, η Αγκυρα, όμως, προχώρησε στην κρίση των Ιμίων στις 30 Ιανουαρίου 1996. Τυχαίο; Ισως ναι, ίσως όχι.
Τον Ιούλιο του 2010, και πάλι από «διαρροές», η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ γνωστοποιεί ότι σκέφτεται να προχωρήσει σε νομοσχέδιο για τον ενιαίο φορέα υδρογονανθράκων και ακόμα, ότι περιοχές του Αιγαίου έχουν χωριστεί σε τμήματα προς έρευνα.
Την επομένη, η Αγκυρα έστειλε το ωκεανογραφικό της πλοίο «Τσεσμέ» σε «ερευνητική βόλτα» στην περιοχή του Β. Αιγαίου, εντός της ελληνικής υφαλοκρηπίδας.
Μετά τα σχετικά άκαρπα ελληνικά διαβήματα, η Αγκυρα ανακοίνωσε επισήμως ότι για έναν χρόνο θα πραγματοποιήσει έρευνες σε μεγάλη περιοχή της ανατολικής Μεσογείου. Και πριν πάρει ανάσα η Αθήνα, η Τουρκία, με διεθνή αγγελία NAVTEX, την πληροφόρησε ότι από χθες μέχρι και τις 20 Αυγούστου το τουρκικό ερευνητικό «Πίρι Ρέις» θα πραγματοποιήσει επιχειρήσεις σε περιοχή, που «παίρνει σβάρνα» το χώρο από τα ανατολικά της Ρόδου και το Καστελόριζο, μέχρι τα δυτικά παράλια της Κύπρου.
Επιπροσθέτως, η Τουρκία έχει δηλώσει ότι, μέχρι να οριοθετηθεί η υφαλοκρηπίδα, δεν αναγνωρίζει «εθνική» υφαλοκρηπίδα πέραν των χωρικών υδάτων (σ.σ. σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο, η υφαλοκρηπίδα αρχίζει από το όριο των χωρικών υδάτων και πέρα).
Να είναι και αυτά τα δύο γεγονότα τυχαία; Μπορεί ναι, μπορεί και όχι.
Το γεγονός είναι ότι η Αγκυρα και η Αθήνα «ξυπνούν τον γίγαντα μέσα τους» και εκδηλώνουν και πάλι το ενδιαφέρον τους για την αναζήτηση υδρογονανθράκων στο Αιγαίο και την ανατολική Μεσόγειο σ' αυτούς τους οικονομικά δύσκολους καιρούς.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τέτοιου είδους μεγαλεπήβολα «ερευνητικά» σχέδια υποκρύπτουν σοβαρούς κινδύνους για την ειρήνη και την ασφάλεια στην περιοχή. Και τούτο γιατί οι δύο χώρες, με αντιδιαμετρικές απόψεις για τη βάση αντιμετώπισης του ακανθώδους θέματος της οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας στο Αιγαίο και την ανατολική Μεσόγειο, δεν πρόκειται να το λύσουν στην πράξη με ερευνητικά πλοία.
Θα μπορούσε κάποιος «ευφάνταστος» να θεωρήσει ότι όλη αυτή η «αναμπουμπούλα» ευνοεί τα σχέδια ή τα σενάρια κάποιων για συνολική ρύθμιση του θέματος της υφαλοκρηπίδας, με συνεκμετάλλευση «κυρίων» στα άφαντα για την ώρα κοιτάσματα στο Αιγαίο.
Τυχαίο το σενάριο; Μακάρι...
Ελευθεροτυπία
11 σχόλια:
... με την απόφαση για συνεκμετάλλευση να λαμβάνεται υπό τις ευλογίες των Η.Π.Α., ως η ειρηνική διευθέτηση ενός ακόμα θερμού επεισοδίου με αφορμή την υφαλοκρυπίδα;
Μακάρι όντως να φταίει η καλπάζουσα φαντασία μας!
Η επέκταση των 12 ναυτικών μιλίων θα είναι αναγκαστική κίνηση από την πλευρά της πατρίδας μας προκειμένου να προασπίσουμε τα δικαιώματά μας στο Αιγαίο.
Χρειάζεται κουράγιο μόνο από τους πολιτικούς όταν φθάσουν εκεί τα πράγματα και εμπιστοσύνη στον Θεό από όλους εμάς. Μολών Λαβέ!!!!
Ζήτω η Ελλάδα μας.
Ανώνυμος 16 Ιουλίου 2010 3:55:00 μ.μ. GMT+0300
Επειδή είμαι λίγο άσχετος, γιατί δεν έχουν κάνει αυτή την επέκταση τόσο καιρό οι πολιτικοί μας?
Δεν μπορώ να καταλάβω, όλο το λέμε αλλά ποτέ δεν το κάνουμε.
Διατηρούμε το δικαίωμα να επεκτείνομε τα χωρικά μας ύδατα στα 12 μίλια όποτε κρίνομε ότι συντρέχουν οι λόγοι για κάτι τέτοιο.
Οι Τούρκοι με απόφαση της εθνοσυνέλευσής τους μας απειλούν με πόλεμο (Casus Beli) στην περίπτωση που τα επεκτείνομε.
Νταηλίκι δηλαδή μας αποθαρύνουν από νόμιμο δικαίωμά μας.Η αλαζονεία αυτή των Τούρκων είναι χαρακτηριστικό της Ιστορίας τους και των σφαγών που έχουν κάνει. Ως πότε πια;
Με αφορμή το άρθρο της κυρίας Κυράς Αδάμ και τα όσα διαδραματίζονται σήμερα στο Αιγαίο, θέλω να προσφέρω τη δική μου γνώμη στο γενικότερο ζήτημα.
Στη κρίση των Ιμίων καταδείχτηκε απόλυτα και καθαρά και για πολλοστή φορά, το έλλειμμα και οι αδυναμίες της Ελληνικής ηγεσίας, πολιτικής και στρατιωτικής, στο χειρισμό κρίσεων και στη λήψη των ενδεδειγμένων αποφάσεων. Επίσης φωτίστηκαν και πάλι τα φοβικά σύνδρομα τα οποία συνεχίζουν να κυριαρχούν στη σκέψη των πολιτικών ηγεσιών και να ρυθμίζουν τις αποφάσεις όλων των κυβερνήσεων, των τελευταίων πενήντα ετών.
Επίσης για ακόμα μια φορά, καταφύγαμε στις «καλές υπηρεσίες» των Αμερικάνων για την λύση της κρίσης και όπως πάντα, υποχωρήσαμε με την ουρά υπό τα σκέλη. Για να τους ευχαριστήσουμε για τις καλές τους υπηρεσίες, ανταμείβαμε τις εταιρείες τους με παραγγελίες μαχητικών και πυραύλων. Έτσι έγινε:
• Το 1964 με τους βομβαρδισμούς της Τουρκικής αεροπορίας στην Κύπρο.
• Το 1967 με την Ελληνοτουρκική κρίση στον Έβρο και την Κύπρο και τον παρ’ ολίγο πόλεμο. Αποτέλεσμα του συμβιβασμού για την αποφυγή του πολέμου, ήταν η απομάκρυνση της Μεραρχίας από την Κύπρο κατ’ απαίτηση της Τουρκίας, του Μακαρίου και των Αμερικάνων.
• Το Ιούλιο του 1974 με την Τουρκική εισβολή και κατοχή της Κύπρου, που σε λίγες μέρες είναι η θλιβερή της επέτειος, όπου και πάλι η επέμβαση του Αμερικάνικου παράγοντα ήταν αποφασιστικής σημασίας για την επιβολή της λεγόμενης «εκεχειρίας», την πτώση της χούντας και την αποκατάσταση της δημοκρατίας, καθώς και την αποφυγή Ελληνοτουρκικού πολέμου, αν και υπάρχουν οι μέγιστες αμφιβολίες, αν υπήρξε ποτέ πρόθεση και από τα δύο μέρη για έναρξη πολέμου. Και ακόμα, οι καλές τους υπηρεσίες είχαν σαν αποτέλεσμα, τη διευκόλυνση της Τουρκίας για την εξαπόλυση του «ΑΤΤΙΛΑ -2».
• Τον Μάρτιο του 1987 και πάλι για την αποφυγή ενός Ελληνοτουρκικού πολέμου(;;;).
• Τη κρίση στα Ίμια, όπου η Ελληνική κυβέρνηση, για να αποκλιμακώσει μια κρίση που η ίδια με τις λάθος ενέργειές της κλιμάκωσε μέχρι την απειλή έναρξης πολέμου, στο τέλος κατέφυγε για μια ακόμη φορά στις υπηρεσίες των Αμερικάνων και υποχώρησε άτακτα για να αποφύγει τον πόλεμο, τον οποίο απειλούσε.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Στις γενικότερες διαπιστώσεις μπορούμε να συμπεριλάβουμε:
1)Την απουσία ενός ισχυρού και με αποφασιστικές αρμοδιότητες, οργάνου εθνικής ασφάλειας, το οποίο να διασυνδέει μεταξύ τους, τα όργανα του κράτους τα υπεύθυνα με την εθνική ασφάλεια και το οποίο να εφοδιάζει τον πρωθυπουργό και τα υπόψη όργανα, με όλες εκείνες τις πληροφορίες, εκτιμήσεις και εισηγήσεις που απαιτούνται, για τη λήψη των ενδεδειγμένων αποφάσεων. Το κενό αυτό συνεχίζει να υφίσταται και είναι συνέπεια της κατάστασης, που διαιωνίζεται από την συγκρότηση του Ελληνικού κράτους, το κάθε υπουργείο να αποτελεί και ένα ανεξάρτητο «ντοβλέτι», ένα ξεχωριστό φέουδο και ο κάθε υπουργός να είναι και ένας ημιαυτόνομος πασάς, που δεν επιθυμεί να μοιραστεί την εξουσία του.
2) Την αδρανοποίηση των αντανακλαστικών όλων των κατά καιρούς ηγεσιών, δημοκρατικών και δικτατορικών και τον διαρκή αιφνιδιασμό τους από την εξέλιξη των γεγονότων, ως αποτέλεσμα της έλλειψης του συντονιστικού οργάνου εθνικής ασφάλειας, την απουσία έγκαιρων και αξιόπιστων πληροφοριών, σωστών εκτιμήσεων, εγρήγορσης και ικανών ανθρώπων.
3) Το μειωμένο ενδιαφέρον της υπεύθυνης πολιτικής ηγεσίας για τα ζητήματα ασφάλειας (κατά την κρίση των Ιμίων, ο γνωστός και μη εξαιρετέος τότε ΥΠΕΞ, συνεντευξιαζόταν σε τηλεοπτικό κανάλι, ενώ η χώρα βάδιζε σε πόλεμο, ο δε πρωθυπουργός δεν συνεργαζόταν με τον Α/ΓΕΕΘΑ)
4) Την τοποθέτηση στις κρίσιμες ηγετικές θέσεις, ακατάλληλων προσώπων. Στα Ίμια ο Α/ΓΕΕΘΑ, ανέλυσε την αποστολή του σαν λοχαγός και χειρίστηκε τη κρίση σαν πλοίαρχος διοικητής μοίρας Φρεγατών και μάλιστα κάτω από κοντόφθαλμα κλαδικά αντανακλαστικά.
5) Την αδυναμία έγκαιρης κινητοποίησης των δυνάμεων, αποτέλεσμα του κάθε φορά αιφνιδιασμού. [Σε δύο κρίσεις συμμετείχα, (1987 και 1996) και στις δύο μας έδωσαν συναγερμό στις 0600, στις 0700 φορτώναμε πυρομαχικά στα άρματα και στις 0900 μας προωθούσαν εμπρός, χωρίς να έχει περατωθεί η φόρτωση των πυρομαχικών].
6) Την εφαρμογή του συστήματος χειρισμού κρίσεων, αποσπασματικά, υπό πίεση και με λάθος τρόπο.
7) Την κυριάρχηση του πνεύματος όλων των υπεύθυνων πολιτικών ηγεσιών, συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης από αδιαφορία για την πραγματική κατάσταση των ενόπλων δυνάμεων, στην απαξίωση του ρόλου τους, τον υποβιβασμό τους σε ένα απλό τμήμα της κρατικής μηχανής και κατ’ επέκταση τον υποβιβασμό και των μονίμων στελεχών από δημόσιους λειτουργούς υψηλής ευθύνης, σε απλούς δημόσιους υπάλληλους, τους οποίους όμως σε όλα τα άλλα συνεχίζει να τους αντιμετωπίζει σαν δημόσιους λειτουργούς. (Θυμηθείτε δηλώσεις Σημίτη πριν τα Ίμια, ότι δηλαδή ένας ικανός διπλωμάτης αξίζει όσο δέκα συντάγματα. Μετά τα Ίμια οι απόψεις αυτές αναθεωρήθηκαν, αλλά ο Σημίτης δεν ήθελε να καμιά σχέση με τις Ε.Δ.)
8) Στην αδυναμία εξαγωγής των αναγκαίων συμπερασμάτων από τις κρίσεις που προηγήθηκαν και που οι περισσότερες μας οδήγησαν στα πρόθυρα πολεμικής σύρραξης.
9) Μετά από κάθε θερμή κρίση και κάτω από την πίεση των γεγονότων, αποφασίζονται μέτρα κυρίως εξοπλιστικά, τα οποία είναι αποσπασματικά, λαμβάνονται στο πλαίσιο κλαδικών επιδιώξεων και συμβιβασμών, δεν ικανοποιούν την πάγια θέση της Ελληνικής στρατηγικής για αποτροπή του πολέμου από θέση ισχύος, βαρύνονται με καθυστερήσεις, αστοχίες υλικών, μαύρο χρήμα, προβληματικά όπλα και ελάχιστη συμμετοχή στην Ελληνική βιομηχανία και οικονομία. Μέτρα και σοβαρές αποφάσεις προς την κατεύθυνση των ουσιαστικών προβλημάτων και αδυναμιών, δεν αποφασίζονται και δεν λαμβάνονται.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Έχει εμπεδωθεί στη συνείδηση όλων, ότι οι πολιτικές ηγεσίες συνεχίζουν μέχρι σήμερα, ακόμη και όταν αναλαμβάνουν κυβερνητικά καθήκοντα, να τις απασχολούν ελάχιστα τα ζητήματα της ασφάλειας και της άμυνας της χώρας και η ενασχόληση τους με αυτά τα καθήκοντα, να αντιμετωπίζεται μάλλον σαν πάρεργο, ή και σαν μια ενοχλητική υποχρέωση. Η επαφή τους με τις Ένοπλες Δυνάμεις, περιορίζεται μόνο σε εθιμοτυπικές εκδηλώσεις, στις εθνικές εορτές, στις διάφορες θρησκευτικοπανηγύρεις, και στη σύγκλιση του ΚΥΣΕΑ για εκλογή νέας ηγεσίας, ή για λήψη αποφάσεων για μεγάλες εξοπλιστικές προμήθειες. Από εκεί και πέρα δεν επιθυμούν σχέσεις με τη ζωντανή πραγματικότητα των Ενόπλων Δυνάμεων, δηλαδή το στρατό εκστρατείας, το πολεμικό στόλο και το δυνάμεις του ΑΤΑ.
Ειδικά την τελευταία δεκαπενταετία, οι πρωθυπουργοί Σημίτης και Καραμανλής, αισθάνονταν αλλεργία για τις Ε.Δ. Ελάχιστες φορές επισκέφθηκαν το πεντάγωνο και είχαν επαφή με τους αρχηγούς. Επισκέψεις τους στους κρίσιμους σχηματισμούς και μονάδες και των τριών κλάδων, ή η παρακολούθηση μεγάλων διακλαδικών ασκήσεων, δεν έχει καταγραφεί. Για τον σημερινό πρωθυπουργό, πιστεύω ότι η ίδια τακτική θα είναι ο κανόνας.
Το σοβαρότερο αποτέλεσμα όμως των παραπάνω διαπιστώσεων δεν είναι το «φαίνεσθε», όπως π.χ. η δημιουργία των αποκαλούμενων «γκρίζων ζωνών», ή η αδυναμία της χώρας να επεκτείνει την αιγιαλίτιδα ζώνη της, όπως δυστυχώς πιστεύουν πολλοί, αλλά η κατάδειξη στη διεθνή κοινότητα, ότι η Ελληνική Δημοκρατία αδυνατεί να υπερασπιστεί την κυριαρχίας της, τα κυριαρχικά της δικαιώματά και αυτά που της ανήκουν. Αυτή η διαπίστωση έχει οδηγήσει στην απαξίωση της χώρας μας ως σημαντικού παίχτη στη περιοχή των Βαλκανίων και της Ανατολικής Μεσογείου.
Και γιατί να μην είναι έτσι, όταν ο υπεύθυνος πρωθυπουργός της χώρας μίλησε για μειωμένη εθνική κυριαρχία, σήμερα από το Πόρο κατά τη τελετή λήξης του «μέγα συνεδρίου του διεθνούς οικονομικού γίγνεσθαι – του συμποσίου της Σύμης», όπου μαζεύτηκαν κάποιοι οικονομολόγοι για να κάνουν τα μπάνια τους, μιλώντας όπως πάντα από κείμενο που άλλοι του γράφουν, ανάμεσα σε φληναφήματα για κοινωνική δικαιοσύνη ανακατανομή του πλούτου (πάντα υπέρ των μεγάλων συμφερόντων), έβαλε για αλατοπίπερο όπως πάντα και λίγη πράσινη ανάπτυξη, βρήκε την ευκαιρία να βρίσει για μια ακόμη φορά την «πατρίδα του», παρουσία των αλλοδαπών προσκεκλημένων του. Ή ο γνωστός αντιπρόεδρος να μιλάει σε Τούρκους και να αποκαλεί τα προβλήματα του Αιγαίου συνοριακές διαφορές που τις σκαρφίζονται κάποιοι διπλωμάτες, ή να δηλώνει που ντρέπεται όταν βάζει υπογραφή για προμήθειες όπλων, χωρίς όμως να μας πει αν ντρέπεται για το πώς γίνονται οι προμήθειες, για τα προβλήματά τους και για το μαύρο χρήμα, ή να μας πληροφορήσει αν ντρέπεται για τα υποβρύχια που παρήγγειλε η κυβέρνηση του κόμματός του και τελικά βρέθηκε να γέρνει (το αρχικό).
Ειλικρινά φίλοι μου δεν έχω καμιά εμπιστοσύνη για το τι μπορεί να συμβεί κάποια στιγμή στο Αιγαίο και αυτό όχι γιατί δεν έχουμε τα κατάλληλα όπλα και αρκετά ικανές Ε.Δ. για να υπερασπίσουμε τα κυριαρχικά μας δικαιώματα, αλλά γιατί η ανεπάρκεια του πολιτικού προσωπικού είναι διαχρονική
Νομίζω ότι ο "Αρματιστής" γράφει πράγματα στα οποία θα συμφωνήσουμε όλοι.
Δεν πιστεύω πως στις Διεθνείς Σχέσεις μεταξύ κρατών, ισχύουν "συμπτώσεις" ούτε και "τυχαία" επεισόδια!
Ειδικά, η τουρκική εξωτερική πολιτική έχει μια μόνιμη σταθερή γραμμή την οποία ακολουθεί από το 1930 έως σήμερα!
Όσο για την Ελληνική Διοίκηση από τους πολιτικούς της χώρας μας, συμφωνώ απόλυτα με τον "Αρματιστή".
Ταυτόχρονα, θλίβομαι διότι η Πατρίδα μας έφθασε σε τέτοιο χαμηλό επίπεδο παρακμής!!
Ευμένης
Φίλε Αρματιστή,
Γράφεις __5) Την αδυναμία έγκαιρης κινητοποίησης των δυνάμεων, αποτέλεσμα του κάθε φορά αιφνιδιασμού. [Σε δύο κρίσεις συμμετείχα, (1987 και 1996) και στις δύο μας έδωσαν συναγερμό στις 0600, στις 0700 φορτώναμε πυρομαχικά στα άρματα και στις 0900 μας προωθούσαν εμπρός, χωρίς να έχει περατωθεί η φόρτωση των πυρομαχικών].__
Μήπως στην Κύπρο τον Αύγουστο του 1974, δεν έστειλαν τους θρυλικούς πολεμιστές της ΕΛΔΥΚ να καταλάβουν το Κιόνελι, χωρίς να έχουν μαζί τους νερό [....], σε μέρος με κλίμα υποτροπικό που κυριολεκτικά το καλοκαίρι λιώνεις!!
για την αμερικανο-τυπία είναι άφαντα τα κοιτάσματα στην ελληνική ΑΟΖ ε;
όπως θέλουν τα βλέπουν αυτοί, αρκεί να τους συμφέρει.
Δημοσίευση σχολίου