Περίεργη στάση έναντι των προκλήσεων

Του Μιχάλη Ιγνατίου

«Πώς επιτρέπει η Ελλάδα να ελέγχουν την θάλασσα του Αιγαίου τα τουρκικά καράβια και να μη διαμαρτύρεται καν για την πρόκληση»; Το ερώτημα προέρχεται από επαγγελματικό στέλεχος του αμερικανικού Κογκρέσου που ασχολείται με τα ελληνικά θέματα, καθώς εργάζεται στο γραφείο γνωστού Αμερικανού πολιτικού. Πρόκειται για μία «νόμιμη απορία» από έναν άνθρωπο που καλείται συχνά-πυκνά να ετοιμάσει τις παρεμβάσεις του αφεντικού του για τα θέματα που ενδιαφέρουν την Ελλάδα και την Κύπρο -είναι ο ίδιος άνθρωπος που ζήτησε μία πολύ μικρή χάρη από την Αθήνα και τη Λευκωσία και έλαβε αρνητική απάντηση. Και είναι «νόμιμη απορία» επειδή οι κυβερνήσεις της Ελλάδας και της Κύπρου ζητούν μέσω των ομογενών από τους Αμερικανούς πολιτικούς να πράττουν αυτά που οι ίδιες δεν κάνουν, όταν οι προκλήσεις προέρχονται από την Τουρκία.

Οι αντιδράσεις της Αθήνας στις προβοκάτσιες του κ. Ερντογάν είναι από ανύπαρκτες έως αναιμικές. Σε σημείο που συλλαμβάνει κανείς τον εαυτό του να φωνάζει από αγανάκτηση για την παθητική στάση που επιδεικνύει ο πρωθυπουργός και η ομάδα που εγκατέστησε στο υπουργείο των Εξωτερικών. Μα, δεν νευριάζουν αυτοί οι άνθρωποι όταν βλέπουν αυτές τις συμπεριφορές; Και πώς μπορεί ακόμα να πιστεύουν ότι ο ισλαμιστής πρωθυπουργός της Τουρκίας είναι άνθρωπος καλών προθέσεων; Δεν είναι λογικό να σκεφτόμαστε -όπως είπε και το επαγγελματικό στέλεχος του Κογκρέσου- ότι η πολυδιαφημισμένη ελληνοτουρκική προσέγγιση είναι μονόδρομος και τα συμφωνηθέντα τηρούνται μόνο από την Αθήνα;

Ο,τι και να υποστηρίζει ο κ. Γιώργος Παπανδρέου, η Ελλάδα αυτή την στιγμή είναι ένα «ελεγχόμενο κράτος» από το ΝΤ, την ΕΚΤ και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Γιατί να κοροϊδευόμαστε; Μπορεί να λάβει οποιαδήποτε απόφαση η ελληνική κυβέρνηση χωρίς να ενημερώσει τις Βρυξέλλες και την Ουάσιγκτον, όπου είναι οι έδρες των δανειστών της; Ούτε συζήτηση να γίνεται. Δεν μπορεί, δεν υπάρχει η δυνατότητα. Στο σημείο που έχουν φέρει οι πολιτικοί τη χώρα, γονατισμένη μπροστά στην παγκόσμια οικονομική ελίτ και εξαρτημένη από την (ανύπαρκτη) «βοήθεια» των δυτικών συμμάχων, δεν δύναται να πράξει το παραμικρό. Ούτε να προστατεύσει τα συμφέροντά της.

Η ελληνοτουρκική προσέγγιση και η άρον-άρον διευθέτηση του Κυπριακού που επιχειρείται, επιβλήθηκαν από το εξωτερικό. Από την εποχή των Ιμίων και τη γκριζοποίηση της περιοχής με τη σύμφωνη γνώμη της τότε κυβέρνησης, οι ΗΠΑ έχουν εκπονήσει τη λεγόμενη «πολιτική Αιγαίου» (Aegean Policy) και δεν έχουν αλλάξει ούτε μία γραμμή: Προβλέπει συνεταιρισμό στο Αιγαίο, προβλέπει συνεκμετάλλευση του πλούτου (αν υπάρχει). Η υποχώρηση της κυβέρνησης Σημίτη το μοιραίο βράδυ της 31ης Ιανουαρίου 1996 άνοιξε την όρεξη της Τουρκίας, η οποία δεν αποδέχεται καμία διευθέτηση εάν επηρεάζεται η δήθεν «ισορροπία του 50-50».

Είναι μία θέση εντελώς απαράδεκτη, η οποία επαναφέρεται σε κάθε ευκαιρία, ενώ την ίδια στιγμή η Αθήνα δεν την απορρίπτει με ισχυρό τρόπο, που να μην επιτρέπει την επαναφορά της δείχνοντας μία αδυναμία να προασπίσει τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα, σε σημείο που να προκαλούνται δικαιολογημένες απορίες: Εάν δεν μπορεί να το πράξει είναι ένα θέμα, εάν δεν την αφήνουν οι υποχρεώσεις που έχει από την υπογραφή του μνημονίου, είναι ένα άλλο ζήτημα. Πάντως, είτε το ένα συμβαίνει είτε το άλλο, πρέπει να έχει το θάρρος να το ανακοινώσει στο λαό. Διότι η στάση της έναντι των προκλήσεων είναι τουλάχιστον περίεργη...

Ημερησία