24η Απριλίου ,μια ιστορική μέρα για τον Ελληνισμό

Γράφει ο Οδυσσέας

24η Απριλίου σήμερα... σας θυμίζει κάτι η ημερομηνία; Όχι; Λογικό είναι, δε φρόντισε και κανείς να μας το θυμίσει...

Σαν σήμερα πριν από 5 χρόνια, ο λαός της Κύπρου υπό την ηγεσία του Τάσσου Παπαδόπουλου είπε με την ψήφο του ένα υπερήφανο και ηχηρό «Όχι» στο σχέδιο Ανάν, παρά τις ασφυκτικές πιέσεις που του ασκήθηκαν από ξένες και εγχώριες δυνάμεις για να το δεχτεί. Στο δημοψήφισμα της 24ης Απριλίου 2004, το ποσοστό του «Όχι» ξεπέρασε το 75%, μην αφήνοντας κανένα περιθώριο αμφισβήτησης ως προς τη βούληση του ελληνικού κυπριακού λαού να αντισταθεί σε μια άδικη λύση και στη νομιμοποίηση των κεκτημένων του Αττίλα. Το «Όχι» του 2004 επέτρεψε στην Κύπρο να εισέλθει στην Ευρωπαϊκή Ένωση ως ανεξάρτητο και αξιοπρεπές κράτος, και όχι ως προτεκτοράτο και Δούρειος Ίππος της Τουρκίας. Και είναι αυτό που επιτρέπει σήμερα στην Κύπρο, ενισχυμένη, να διαπραγματεύεται με την Τουρκία μια δικαιότερη λύση.

Ας δούμε ένα σύντομο ιστορικό...

Η διπλωματική διελκυστίνδα που κατέληξε στο δημοψήφισμα της 24ης Απριλίου 2009 ξεκίνησε στις 13.11.2002, όταν παρουσιάστηκε το αρχικό σχέδιο Ανάν. Μετά από σειρά διπλωματικών διεργασιών, κατά τις οποίες κατατέθηκαν και τροποποιημένες εκδοχές του σχεδίου, το Φεβρουάριο του 2004 με τη συμφωνία της Ν. Υόρκης έγινε δεκτή από τις δύο πλευρές η επιδιαιτησία του Γ.Γ. του ΟΗΕ σε περίπτωση μη επίτευξης συμφωνίας και η υποβολή δικού του σχεδίου, μη συμφωνημένου από τις πολιτικές ηγεσίες, σε παράλληλα δημοψηφίσματα στην Ε/Κ και Τ/Κ πλευρά της Κύπρου. Έτσι, όταν
κατά τον τελικό γύρο διαπραγματεύσεων, το Μάρτιο του 2004 στη Λουκέρνη της Ελβετίας, δεν επιτεύχθηκε συμφωνία, ενεργοποιήθηκε η πρόβλεψη περί υποβολής του σχεδίου του Γ.Γ. του ΟΗΕ σε παράλληλα δημοψηφίσματα. Συνεπώς το Σχέδιο Ανάν, όπως παρουσιάστηκε στον κυπριακό λαό το 2004, δεν ήταν αποτέλεσμα συμφωνίας αλλά επιδιαιτησίας.

Το Σχέδιο Ανάν χαρακτηρίστηκε από έγκριτους συνταγματολόγους ως «κείμενο παράφρονος» και «συνταγματικό τερατούργημα, που έρχεται σε πλήρη αντίθεση προς τις θεμελιώδεις αρχές του σεβασμού της αξιοπρέπειας του ανθρώπου και της προστασίας των δικαιωμάτων του ανθρώπου και της δημοκρατίας» αποκρούσθηκε από διεθνή επιτροπή εμπειρογνωμόνων, ενώ επικρίθηκε σκληρά, με εκτενείς μονογραφίες, από ξένους ειδικούς που ενεπλάκησαν στη διαδικασία διαπραγμάτευσης από πλευράς ΟΗΕ. Παρ’ όλα αυτά, από την παρουσίασή του και ως την πανηγυρική καταψήφισή του, διάφορες «Κινήσεις πολιτών κατά του εθνικισμού», αλλά και η πλειονότητα των "mainstream" πολιτικών, διανοουμένων, καθηγητών διεθνών σχέσεων, δημοσιογράφων και διαμορφωτών κοινής γνώμης, ιδίως στην Ελλάδα αλλά και στην Κύπρο, επιδόθηκαν σε μια συντονισμένη εκστρατεία με στόχο να πεισθεί ο λαός ότι το Σχέδιο Ανάν ήταν «ισορροπημένο και λειτουργικό» (δήλωση Κ. Μητσοτάκη), ή πάντως η «τελευταία ευκαιρία», και ότι τυχόν απόρριψή του θα επέφερε οριστική διχοτόμηση και γενικώς μεγάλα δεινά στην Κύπρο και την Ελλάδα. Βέβαια πρέπει να εξαρθεί η στάση ορισμένων προσωπικοτήτων που αντιτάχθηκαν δημοσίως στο κατευθυνόμενο ρεύμα υπέρ του Σχεδίου Ανάν, όπως ο Μ. Γλέζος, ο Μ. Θεοδωράκης, ο Χ.Γιανναράς οι 145 πανεπιστημιακοί και άλλοι που εξέφρασαν την υποστήριξή τους στον Τάσσο Παπαδόπουλο κ.ά.
Όμως η επικοινωνιακή κυριαρχία της "παράταξης του "Ναι" ήταν συντριπτική, καθώς υπέρ του Σχεδίου Ανάν τάχθηκε άμεσα ή έμμεσα (δηλ. δίνοντας προνομιακό βήμα στους υποστηρικτές του), το σύνολο των μεγάλων τηλεοπτικών σταθμών, ενώ και η μεγάλη πλειονότητα των εφημερίδων πήραν θέση υπέρ της αποδοχής του: τα "προοδευτικά" ΝΕΑ μέσα σε ένα μήνα δημοσίευσαν δέκα (!) άρθρα του γνωστού πανεπιστημιακού - προπαγανδιστή που "ντρέπεται να είναι Έλληνας". Στην κατεύθυνση αυτή συστρατεύτηκαν και γνωστά ονόματα της "ανανεωτικής αριστεράς" όπως π.χ. ο Λ. Κύρκος, ο Μ. Παπαγιαννάκης, και ο πανταχού παρών Ν. Μπίστης, χωρίς καθόλου να προβληματιστούν από τη συμπόρευσή τους, π.χ., με τον Κ. Μητσοτάκη και με τα κελεύσματα ξένων δυνάμεων.

Άραγε τι σκέφτονται όλοι αυτοί σήμερα, που η ίδια η Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Χίλαρυ Κλίντον δικαιώνει τον Τάσσο Παπαδόπουλο και τους τότε λοιδορηθέντες ως "εθνικιστές και υπερπατριώτες", δηλώνοντας ότι "το σχέδιο απορρίφθηκε επειδή ήταν απαράδεκτο για τους Ελληνοκυπρίους", και "επιχειρήθηκε να τους επιβληθούν κάποια πράγματα";

Και δεν είναι τυχαία τα λόγια αυτά από το στόμα της υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ... Το υπουργείο του οποίου προϊσταται γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα, ότι οι υπέρ του Σχεδίου Ανάν τοποθετήσεις και οι κινδυνολογίες για την επόμενη μέρα που αποσκοπούσαν να κάμψουν το φρόνημα του ελληνικού κυπριακού λαού δεν ήταν όλες καλοπροαίρετες... Όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων κυρίως χάρη στο δημοσιογράφο Μ. Ιγνατίου, τα λεφτά ήταν πολλά... μέσω του άμεσα ελεγχόμενου από τον αμερικανό πρέσβη Bi-Communal Support Program (BSP), μέσω αδιαφανών ΜΚΟ στις οποίες διοχετεύονταν από το 1997 τουλάχιστον δέκα εκατομμύρια δολλάρια ετησίως, ακόμα και με το κάλυμμα του ΟΗΕ (UNOPS) υπό το οποίο καλύπτονταν αμερικανικές χρηματοδοτήσεις (USAID) , και μέσω πολλών άλλων διαύλων, διοχετεύθηκαν ως το 2004 στην Κύπρο δεκάδες εκατομμύρια δολλάρια, χωρίς τα οποία, κατά τη γνωστή δήλωση αμερικανού διπλωμάτη, "το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος του 2004 θα ήταν 90% υπέρ του Όχι". Όσο για την Ελλάδα, το μόνο που μαθεύτηκε ήταν ότι στις αρχές του 2003 το ΕΛΙΑΜΕΠ (που υποτίθεται αποσκοπεί στην επεξεργασία και προαγωγή της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής) ζήτησε χρηματοδότηση από τα συγκεκριμένα κονδύλια. Το τι άλλα ποσά ήρθαν στην Ελλάδα, δεν το μάθαμε ποτέ...

Όμως όλες οι προσπάθειες των προπαγανδιστών του Σχεδίου Ανάν, ξένων και ημεδαπών, εξωνημένων και μη, απέβησαν μάταιες, γιατί προσέκρουσαν τελικά σε έναν ογκόλιθο: τον Πρόεδρο Τάσσο Παπαδόπουλο. Το διάγγελμά του της 7ης Απριλίου 2004 υπήρξε πραγματικό μνημείο πατριωτισμού και ηγεσίας, αλλά ταυτόχρονα νηφαλιότητας και ευθυκρισίας. Άγγιξε ευαίσθητες χορδές ο Πρόεδρος, αλλά δεν εκμεταλλεύτηκε το θυμικό των συμπατριωτών του όπως τον κατηγόρησαν κάποιοι μικρόψυχοι: επί μία ώρα σχεδόν ανέλυσε διεξοδικά τις κρίσιμες πτυχές του Σχεδίου Ανάν, πριν καταλήξει στην προτροπή του προς τον λαό να το καταψηφίσει. Παραθέτουμε εδώ, για πρώτη φορά στο Διαδίκτυο εξ όσων γνωρίζουμε, ολόκληρο το διάγγελμα του Τάσσου Παπαδόπουλου – γιατί αξίζει να ακούγεται ολόκληρο, και όχι μόνο σε αποσπάσματα όπως συνήθως (σε γραπτή μορφή θα το βρείτε εδώ):



Και όταν τελείωσε το ιστορικό διάγγελμα, έπεσε σιωπή, σε Ελλάδα και Κύπρο... Πολλοί μοιράστηκαν το δάκρυ του Προέδρου. Και η Ιστορία του Ελληνισμού καταχώρισε για πάντα, με χρυσά γράμματα, το όνομα του Τάσσου Παπαδόπουλου.

Συγκρινόμενη με το ανάστημα που όρθωσε ο Τάσσος Παπαδόπουλος, ο οποίος από την σαφώς πιο αδύναμη θέση του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας μίλησε στην πραγματικότητα ως ηγέτης όλου του Ελληνισμού, η στάση της ελλαδικής πολιτικής ηγεσίας υπήρξε, σε γενικές γραμμές, απογοητευτική.

Ο πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής τήρησε επαμφοτερίζουσα στάση, άφησε (εσκεμμένα μήπως; ) τον Τ. Παπαδόπουλο να διαμορφώσει το κλίμα υπέρ του «Όχι» (όπως παραπονέθηκε, ποιος άλλος, ο Κ. Μητσοτάκης) και τελικά τάχθηκε ελαφρώς υπέρ του «Ναι» με μια δήλωση που εμφανώς αποσκοπούσε στον κατευνασμό του «εξωτερικού παράγοντα». Αυτός ο χειρισμός χαρακτηρίστηκε από μερικούς ως επιδέξιος «τετραγωνισμός του κύκλου με σφραγίδα Μολυβιάτη», ενώ κατακρίθηκε από το ΠΑΣΟΚ ως απόσειση ευθυνών. Σίγουρα θα ανέμενε κανείς μια σθεναρότερη στάση από τον Έλληνα πρωθυπουργό, αλλά τουλάχιστον πιστώνεται την καταδίκη της καταστροφολογίας και την εμφατική του διακήρυξη ότι οι Κύπριοι μπορούν να υπολογίζουν στην υποστήριξη της Ελλάδας ό,τι κι αν αποφασίσουν.

Ο Γ. Παπανδρέου έγραψε μια μαύρη σελίδα στην ιστορία του ΠΑΣΟΚ αλλά και της οικογένειάς του (αφού ο παππούς του, Γεώργιος Παπανδρέου, ήταν που έστειλε τη μεραρχία στην Κύπρο το 1964), τασσόμενος ανοιχτά υπέρ του «Ναι», και μάλιστα με δήλωση που έγινε λίγες ώρες πριν το ιστορικό διάγγελμα του Τάσσου Παπαδόπουλου, με προφανή στόχο να τον προκαταλάβει και να τον «επισκιάσει» επικοινωνιακά (όχι ότι το κατάφερε βέβαια...).
Το ίδιο έπραξαν και τα περισσότερα στελέχη του ΠΑΣΟΚ ( όπως ο Κ. Σημίτης , η Α. Διαμαντοπούλου , ο Χ. Πολυζωγόπουλος, Κ. Σκανδαλίδης, ο Θ. Πάγκαλος κ.ά) που αναπαρήγαγαν πρόθυμα τις κινδυνολογίες περί δήθεν δεινών που θα έπλητταν την Κύπρο σε περίπτωση καταψήφισης του σχεδίου. Οι λίγες επαινετέες εξαιρέσεις, όπως ο νυν Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας, αλλά και οι Γ. Αρσένης, Κ. Λαλιώτης, Λ. Βερυβάκης, Π. Κρητικός δεν ήρκεσαν για να σώσουν την τιμή ενός ΠΑΣΟΚ που κάποτε μπορούσε να αυτοαποκαλείται πατριωτικό...

Από τα υπόλοιπα κοινοβουλευτικά κόμματα, το ΚΚΕ τάχθηκε ευθέως (και με ενδιαφέρουσα ανάλυση) κατά του Σχεδίου Ανάν, ενώ ο Συνασπισμός, για μια ακόμα φορά διχασμένος, κατάφερε να ταχθεί υπέρ... της αναβολής του δημοψηφίσματος, ενώ διάφορα στελέχη του τάσσονταν δημοσίως υπέρ του Σχεδίου Ανάν - ήταν μάλιστα εκείνοι, υπέρμαχοι της "κοινωνίας των πολιτών κατά τα άλλα, που μετά το "Όχι" "ξεσπάθωσαν" κατά της δημοκρατικής απόφασης των Κυπρίων, μαζί με άλλους "δημοκράτες" που καταδίκαζαν τους "παπαδόπληκτους" Κυπρίους και προέλεγαν δεινά. Φυσικά, για ορισμένους αδιόρθωτους της πολιτικής ζωής το γινάτι κράτησε περισσότερο: ο Κ. Μητσοτάκης ακόμα και χρόνια αργότερα δεν έχανε ευκαιρία να επιτίθεται στον Πρόεδρο Παπαδόπουλο, σύμφωνα μάλιστα με ορισμένα δημοσιεύματα πρότεινε στην ελλαδική πολιτειακή ηγεσία την ανατροπή του (!). Ως γνωστόν πρώτα βγαίνει η ψυχή του ανθρώπου και μετά το χούι του...

Στο διάστημα των 5 χρόνων από το «Όχι» στο Σχέδιο Ανάν, η ορθότητα της πολιτικής του Τάσσου Παπαδόπουλου αποδείχτηκε περίτρανα: κανένας "σεισμός, λιμός και καταποντισμός" δεν έπληξε την Κύπρο λόγω του υπερήφανου "Όχι". Αντίθετα με όσα επέσειαν οι Κασσάνδρες, ούτε ένα κράτος διεθνώς δεν αναγνώρισε το τουρκικό ψευδοκράτος, το οποίο μάλιστα αναγκάστηκε για πρώτη φορά να προβεί σε μια κίνηση καλής θέλησης με το άνοιγμα των οδοφραγμάτων και την αποκατάσταση της κυκλοφορίας από και προς τα κατεχόμενα. Ούτε οριστική διχοτόμηση επήλθε, ούτε σταμάτησαν οι διεθνείς προσπάθειες για λύση του Κυπριακού, όπως δείχνει και η κινητικότητα που αναπτύσσεται πάλι. Η διαπραγματευτική θέση της Κύπρου, χάρη στην άοκνη δραστηριότητα του Τάσσου Παπαδόπουλου, ενισχύθηκε με τη συμμετοχή της στα όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με σημαντικές στρατηγικές συνεργασίες (Γαλλία), με την προώθηση της εκμετάλλευσης της κυπριακής υφαλοκρηπίδας κ.ά. Η Κύπρος του 2009, η Κύπρος που διασφάλισε ο Τάσσος Παπαδόπουλος, είναι σίγουρα μια Κύπρος πολύ ισχυρότερη από την Κύπρο του 2004, και απείρως ισχυρότερη από αυτήν που προέβλεπε το Σχέδιο Ανάν.

Ο Τάσσος Παπαδόπουλος έφυγε χτυπημένος από τον καρκίνο, αλλά σήμερα η παρακαταθήκη του και το «Όχι» του 2004 είναι πιο επίκαιρα από ποτέ. Το Δεκέμβριο του 2009 λήγει η προθεσμία που έχει δοθεί από την Ευρωπαϊκή Ένωση στην Τουρκία για να συμμορφωθεί με τις υποχρεώσεις της από την τελωνειακή ένωση, π.χ. ανοίγοντας τα λιμάνια και τα αεροδρόμιά της σε πλοία και αεροσκάφη προερχόμενα από την Κυπριακή Δημοκρατία. Η Τουρκία έχει δηλώσει πως δεν θα το πράξει, και επομένως ως το Δεκέμβριο το κίνητρο των «διεθνών παραγόντων» (βλ. ΗΠΑ - Βρετανία) για την επίτευξη λύσης στο Κυπριακό είναι ισχυρό, ώστε να αποφευχθεί ο εκτροχιασμός της ευρωπαϊκής πορείας της Τουρκίας. Είναι λοιπόν βέβαιο ότι θα προταθεί στην Κύπρο μια νέα λύση, την οποία θα πιεστεί να αποδεχθεί - και είναι εξίσου βέβαιο ότι αν αποτύχουν οι διαπραγματεύσεις για τη νέα αυτή λύση, Κύπρος και Ελλάδα θα πιεστούν να δείξουν κάποιου είδους «ανοχή» εντός της ΕΕ για τη μη συμμόρφωση της Τουρκίας με τις υποχρεώσεις της.

Η συγκυρία κρύβει κινδύνους, όπως δείχνει και η αυξημένη «νευρικότητα» της Τουρκίας στο Αιγαίο, με τις συνεχείς υπερπτήσεις ελληνικών νησιών. Κρύβει όμως και την πιθανότητα μιας δίκαιης λύσης, καλύτερης από το Σχέδιο Ανάν – γιατί ο ελληνικός κυπριακός λαός θυμάται την παρακαταθήκη του Τάσσου Παπαδόπουλου, και δεν θα δεχτεί τίποτα λιγότερο από τη δίκαιη λύση που εκείνος επεδίωξε. Κύριε Χριστόφια, κύριε Καραμανλή, ο Τάσσος σας κοιτάει από ψηλά... μην τον απογοητεύσετε.