Το δίδαγμα της Πρωταπριλιάς του '55

Ολόλαμπρη λουσμένη με δόξα και τιμή προβάλλει η 1η Απριλίου. Ο Ελληνισμός της Κύπρου σκύβει τούτη τη μέρα ευλαβικά το γόνυ, μπροστά στο μεγαλείο της θυσίας των παιδιών του, που έδωσαν τη ζωή τους για να φυτρώσει στο πολύπαθο νησί μας, το δέντρο της χιλιάκριβης λευτεριάς. Τιμά ο Ελληνισμός της Κύπρου τους ήρωες, τους μάρτυρες και τους αγωνιστές της θρυλικής ΕΟΚΑ, που έδωσαν ό,τι είχαν, για να απαλλαγεί η ιδιαίτερη πατρίδα μας από το βαρύ και δυσβάστακτο ζυγό της βρετανικής αποικιοκρατίας.

Λίγοι, μπροστά στους σιδερόφρακτους Βρετανούς στρατιώτες, οι αγωνιστές της ΕΟΚΑ. Απειροπόλεμοι, αλλά αποφασιστικοί, ολοπρόθυμοι ν' αγωνιστούν, πανέτοιμοι να θυσιάσουν και τη ζωή τους, για να χαρεί τη λευτεριά η πολύπαθη ιδιαίτερη πατρίδα μας. Το εγερτήριο σάλπισμα του θρυλικού Διγενή, «ή ταν ή επί τας», με τη θερμουργό πνοή του, μετέτρεψε τα αμούστακα κι απειροπόλεμα Ελληνόπουλα της Κύπρου σε αγωνιστές πρώτου μεγέθους, ατρόμητους και ακατάβλητους. Ανέδειξε ήρωες και μάρτυρες. Έκανε να ξαναζήσουν στο νησί μας Ζάλλογγοι, Μεσολόγγια, Αρκάδια, Αλαμάνες και Γραβιές. Ο Μαχαιράς, ο Αχυρώνας, το Δίκωμο και άλλοι ιεροί χώροι, όπου οι ήρωες της ΕΟΚΑ αγωνίστηκαν και έπεσαν, θα διαλαλούν στα πέρατα της οικουμένης ότι εδώ, σ' αυτό το νησί, οι Έλληνες έχυσαν αίμα, δάκρυ και ιδρώτα, για να φυτρώσει το δέντρο της λευτεριάς.

Αυξεντίου, Μάτσης, Τέσσερις του Αχυρώνα, Παρίδης, Μούσκος και άλλοι ήρωες δεν υπολείπονται του Διάκου, του Ανδρούτσου, του Καραϊσκάκη και των μαρτύρων του ολοκαυτώματος του Αρκαδίου. Αποτελούν φάρους που οδηγούν τα βήματα όχι μόνο των Ελλήνων, αλλά κάθε λαού που αγωνίζεται για τη λευτεριά του. Και τα Φυλακισμένα Μνήματα αποτελούν την Εθνική Κολυμβήθρα όπου πρέπει ν' αναβτιζόμαστε κάθε χρόνο, για να ενισχύουμε το θάρρος, την υπομονή και την αγωνιστική μας διάθεση, μέχρι ν' απαλλαγεί η μαρτυρική μας πατρίδα από την μπότα του αιμοσταγούς Αττίλα.

Μέγα, αναλλοίωτο, διαχρονικό το δίδαγμα της θρυλικής Πρωταπριλιάς του 1955: Η ελευθερία δεν δωρίζεται, αλλά κατακτάται με το σπαθί του σκλάβου. Οι Αγωνιστές της ΕΟΚΑ δεν επαίτησαν, για να λευτερωθεί η πατρίδα μας. Αγωνίστηκαν με όλα τα μέσα και όλη την ψυχική και σωματική διάθεση που διέθεταν. Αρκετοί έπεσαν στο πεδίο της τιμής, εννιά βάδισαν στην αγχόνη τραγουδώντας τον Ύμνο της Λευτεριάς. Γνώριζε ο λαός μας ότι ήταν μικρός τον αριθμό, απειροπόλεμος και άοπλος. Τόλμησε, όμως, πήρε τη μεγάλη απόφαση και αγωνίστηκε.

Σήμερα, 54 χρόνια από τη θρυλική Πρωταπριλιά του 1955, η Κύπρος εξακολουθεί ν' αγωνίζεται για την εθνική της δικαίωση. Άνισος ο αγώνας, όπως και τότε. Φαρισαίοι παραμένουν οι ισχυροί της γης. Έμποροι των λαών οι δήθεν προστάτες του ελεύθερου κόσμου. Λέσχη διεθνών απατεώνων ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών. Ανέχονται το τουρκικό έγκλημα σε βάρος της Κύπρου. Γλείφουν το ελληνικό αίμα από τα νύχια και τα δόντια του τουρκικού θηρίου. Όμως ο λαός μας δεν υποκύπτει, δεν ενδίδει, δεν γίνεται εθελόδουλος. Παραμένει στις εθνικές επάλξεις. Το φως της Πρώτης Απριλίου οδηγεί τους Έλληνες της Κύπρου στο δρόμο της τιμής και του καθήκοντος. Το δρόμο προς τη δικαίωση των αγώνων του.

ΣΗΜΕΡΙΝΗ

ΕΟΚΑ αέναων συλλογισμών…

ΤΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ ΜΑΥΡΟΥ

Α Π Ε Ρ Α Ν Τ Α μεγάλη η τιμή και η περηφάνια του κυπριακού Ελληνισμού για την αδιάλειπτη και έμπρακτη συμμετοχή των Κυπρίων, με ένοπλους εθελοντές και κάθε άλλη δυνατή μορφή, σε όλους ανεξαιρέτως τους αγώνες του έθνους. Από την Παλιγγενεσία του 1821, στις Κρητικές Επαναστάσεις, τον Ατυχή Πόλεμο του 1897, τους Απελευθερωτικούς Βαλκανικούς Πολέμους του 1912-13, τη Μικρασιατική Εκστρατεία του 1919-1922, το Έπος του Σαράντα, την Εθνική Αντίσταση του 1940-45…

Υ Ψ Ι Σ Τ Η όμως, τιμή και περηφάνια για τον κυπριακό Ελληνισμό, αποτελεί, σε αιώνια διαβάθμιση, η ΕΟΚΑ. Ο ένοπλος εθνικοαπελευθερωτικός αντιαποικιακός αγώνας του 1955-1959. Το σπουδαιότερο παράσημο που έχει στο στήθος της η Κύπρος. Κι ο ισχυρότερος εθνεγέρτης της. Που αδιάκοπα υπενθυμίζει, υποκινεί και φρονηματίζει, τους κληρονόμους της: Στο απελευθερωτικό καθήκον. Γονυκλινής σήμερα η Κύπρος αποθέτει, ευγνωμονούσα, τα πιο αμάραντα άνθη, εξ όλης της καρδιάς και εξ όλης της διανοίας της, στα μνήματα των Αθανάτων Ηρώων της ΕΟΚΑ.

Κ Α Θ Ε ΜΙΑ εθνική επέτειος, πέρα από το πρώτιστο της ευγνωμοσύνης προς Εκείνους που θυσιάστηκαν για την ελευθερία, πέρα από τον φρονηματισμό που οφείλει να μεταλαμπαδεύει αέναα σε κάθε νέα γενιά, από των πατέρων και παππούδων το επίζηλο κλέος («ους νυν υμείς [και ημείς] ζηλώσαντες» καθώς είπε κι ο Περικλής), σημαντικό είναι άλλο ένα: Ο ζωτικότατα αναγκαίος, για το παρόν και το μέλλον, συλλογισμός. Γύρω από τα πεπραγμένα και, ιδίως, τα μη πεπραγμένα του παρελθόντος. Ακόμα και του ηρωικότερου της συλλογικής μας ταυτότητας που ονομάζεται ΕΟΚΑ:

Δ Ε Ν ΗΤΑΝ λ.χ., η ένοπλη οργάνωση ΕΟΚΑ, προϊόν ενός κάποιου επιτελικού σχεδιασμού του Γενικού Επιτελείου των Ενόπλων Δυνάμεων του ελλαδικού κράτους. Δεν έστειλε, π.χ., με κυβερνητική απόφαση το Γ.Ε.Σ. της Αθήνας, μυστικά στην Κύπρο, τον ανθό των ειδικά εκπαιδευμένων και ήδη εμπειροπόλεμων αξιωματικών και στελεχών του, για ν’ αναλάβουν τη διεξαγωγή του κυπριακού αγώνα, εναντίον της βρετανικής (συμμαχικής… πάντα!) αποικιοκρατίας, επιστρατεύοντας τον φλεγόμενα πρόθυμο, για κορυφαίες αυτοθυσίες, κυπριακό Ελληνισμό! Δεν σχεδίασε η Αθήνα του Αλ. Παπάγου, του Στ. Στεφανόπουλου, του Π. Κανελλόπουλου, του Κ. Καραμανλή, έναν αγώνα του έθνους (ολόκληρου) για την απελευθέρωση της Κύπρου από τον αγγλικό ζυγό και την ένωση της μεγαλονήσου με την Ελλάδα! Ούτε κάποιο «βαθύ» ούτε κάποιο «ξέβαθο» ελλαδικό κράτος, σχεδίασε κάτι τέτοιο. Μόνος, φευ, στην πράξη, ο κυπριακός Ελληνισμός το 1955-1959…
Χ Ρ Ω Σ Τ Α Μ Ε , λοιπόν και τούτα να συλλογιζόμαστε. Ακόμα και τώρα. Ιδίως τώρα…

ΣΗΜΕΡΙΝΗ