Ίμια, 15 χρόνια μετά

Τα ξημερώματα της 31ης Ιανουαρίου 1996, επί της φρεγάτας "Ναβαρίνο" στην περιοχή των Ιμίων, οι υποπλοίαρχοι Χριστόδουλος Καραθανάσης και Παναγιώτης Βλαχάκος και ο αρχικελευστής Έκτορας Γιαλοψός έλαβαν εκείνο το είδος διαταγής που όλοι οι στρατιωτικοί γνωρίζουν ότι μπορεί κάποτε να λάβουν: τη διαταγή για μια αποστολή αυτοκτονίας. Μια πτήση οπτικής αναγνώρισης εχθρικής στρατιωτικής δύναμης, την οποία πρέπει να πλησιάσει κανείς πετώντας νύχτα με βροχή σε ύψος λίγων δεκάδων μέτρων και να την εντοπίσει με προβολέα, με ένα άοπλο και αθωράκιστο ελικόπτερο, και χωρίς άλλους αισθητήρες που θα επέτρεπαν απόσταση ασφαλείας, δεν είναι αποστολή από την οποία περιμένει κανείς να γυρίσει ζωντανός. Κι όμως δε δείλιασαν. Εκτέλεσαν τη διαταγή εντοπίζοντας τους εισβολείς, και έπεσαν στο καθήκον.

Διαβάζοντας εκ των υστέρων τους χειρισμούς της κυβέρνησης Σημίτη, βλέποντας τι κατήφορο πήρε η Ελλάδα από τότε και πώς κατάντησε μετά από 15 χρόνια, αναρωτιέται κανείς: θα το έκαναν, αν ήξεραν τι συνέβαινε εκείνη την ώρα στην Αθήνα και τι επρόκειτο να ακολουθήσει;

Αν ήξεραν, ότι την ώρα που απονηώνονταν, Πάγκαλος και Σημίτης είχαν ήδη δεχτεί την αποχώρηση ελληνικών δυνάμεων από ελληνικό έδαφος...

Αν ήξεραν ότι την κυβερνητική υποχώρηση θα προσπαθούσαν, οι ολίγιστοι, να τη φορτώσουν στις Ένοπλες Δυνάμεις...

Αν ήξεραν ότι εκείνος ο ανερμάτιστος υπέρβαρος, που ρωτούσε αν "είναι σημαντική η σημαία ναύαρχε;" θα ήταν 15 χρόνια μετά αντιπρόεδρος της ελληνικής κυβέρνησης και θα χαρακτήριζε τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων "αντιπαραγωγικά"...

Αν ήξεραν ότι, από τα Ίμια και μετά, θα άρχιζε η κατηφόρα, με συμφωνία Μαδρίτης, S 300, παράδοση Οτσαλάν, σχέδιο Ανάν, και την Ελλάδα να "σέρνει το κάρο της Τουρκίας προς την Ευρωπαϊκή Ένωση"...

Αν ήξεραν ότι τα ελληνικά βιβλία ιστορίας θα ανέφεραν τα Ίμια ως ελληνική "διεκδίκηση", την καταστροφή της Σμύρνης ως συνωστισμό, και μάλιστα θα έβαιναν προς πλήρη κατάργηση, ώστε να μη διδάσκονται τα παιδιά τους την ελληνική ιστορία...

Αν ήξεραν ότι το κομματικό φαγοπότι διαφθοράς θα οδηγούσε τελικά στην οικονομική κατάρρευση, χωρίς κανείς από τους υπεύθυνους να τιμωρηθεί...

Αν ήξεραν ότι η χώρα που άφησαν πίσω τους, δεν θα είναι αντάξια της θυσίας τους, θα θυσιάζονταν παρ' όλα αυτά;

Κανείς δε μπορεί να μιλήσει αντ' αυτών - μόνο να τους τιμά μπορεί.
Αλλά το ερώτημα το απαντούν για λογαριασμό τους, όλα τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων που εξακολουθούν μετά από αυτούς να θυσιάζονται για το καθήκον και τη σημαία, όπως κι εκείνοι. Δεκάδες στελέχη όλων των κλάδων των Ενόπλων Δυνάμεων έχασαν τη ζωή τους σε αυτά τα δεκαπέντε χρόνια μετά τα Ίμια, είτε αντιμετωπίζοντας τον Τούρκο εισβολέα στο Αιγαίο, όπως ο σμηναγός Ηλιάκης το 2006, είτε εκπαιδευόμενα σκληρά για να τον αντιμετωπίσουν, όπως οι πεσόντες χειριστές ελικοπτέρων του ΕΣ ή ο εκπαιδευόμενος σημαιοφόρος στη ΜΥΚ πριν λίγους μήνες. Και συνεχίζουν, παρά την αποκαρδιωτική κυβερνητική πολιτική, παρά τις περικοπές αποδοχών και τις απαξιωτικές δηλώσεις του "μεγάλου τραγουδιστή". Γιατί ορκίστηκαν να φυλάττουν πίστη στην Πατρίδα, όχι στο "μεγάλο τραγουδιστή". Και, σε αντίθεση με αυτόν, γνωρίζουν το νόημα του όρκου "να υπερασπίζω με πίστην και αφοσίωσιν, μέχρι της τελευταίας ρανίδος του αίματός μου, τας Σημαίας".

Αν μας βλέπουν από κάπου ο Καραθανάσης, ο Βλαχάκος και ο Γιαλοψός, δε θα έχουν λόγο μομφής για τους συναδέλφους τους. Μάλλον όμως θα έχουν για τη σημερινή Ελλάδα ως σύνολο, και για την κατάντια της. Ας προσπαθήσουμε όλοι εμείς οι υπόλοιποι, να ξανακάνουμε την Ελλάδα αντάξια της θυσίας τους.
Αιωνία τους η μνήμη.