Τώρα την εγκατάλειψη τη λέμε…«απελευθέρωση» (από «μητέρες πατρίδες)!

Μάλλον άσχημα ξεκίνησε η νέα κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ: Η αναφορά του Γιώργου Παπανδρέου στην Κωνσταντινούπολη, ότι η Κύπρος πρέπει να απελευθερωθεί από «μητέρες πατρίδες» ήταν ατυχέστατη – για να το πούμε πολύ ευγενικά…

* Πρώτον, διότι αυτή την ορολογία χρησιμοποιούν, εδώ και χρόνια, οι «επιτήδειοι ουδέτεροι». Οι τρίτες πλευρές, και μάλιστα αυτές που δεν ευνοούν την Ελλάδα. Ο κ. Παπανδρέου, όμως, δεν εκφράζει κάποιαν «ουδέτερη πλευρά». Εκφράζει την Ελλάδα. Και κάποτε πρέπει να αντιληφθεί ότι δεν εκπροσωπεί Μη Κυβερνητικό Οργανισμό (ΜΚΟ). Εκπροσωπεί τα συμφέροντα του Ελληνικού κράτους…

* Δεύτερον, η Ελλάδα δεν κρατά υπόδουλη την Κύπρο. Η Τουρκία διαθέτει στρατό κατοχής στην Κύπρο. Παράνομα μάλιστα. Πώς εξισώνουμε το θύμα της εισβολής με το θύτη; Πώς θα βγούμε και θα ζητάμε να φύγουν τα παράνομα στρατεύματα κατοχής από την Κύπρο, όταν εμείς οι ίδιοι έχουμε εξισώσει την παράνομη εκεί παρουσία τους (40 χιλιάδες στρατού), με την νόμιμη παρουσία του εκεί μικρού στρατιωτικού τμήματος της ΕΛΔΥΚ (χίλια άτομα);

* Τρίτον, η μεγάλη πλειονότητα των Κυπρίων, δεν κατηγορεί την Ελλάδα ότι ασκεί έλεγχο στην Κύπρο. Το ακριβώς αντίθετο: Κατηγορούν την Ελλάδα ότι δεν κάνει αρκετά για να προστατέψει την Κύπρο. Ότι δεν ασκεί τα καθήκοντά της ως «εγγυήτρια δύναμη». Μπορεί η Ελλάδα να μην έχει τη δυνατότητα να κάνει περισσότερα, αλλά σίγουρα το πρόβλημα δεν είναι η «μητέρα-πατρίδα» Ελλάδα, αλλά η τουρκική εισβολή-κατοχή.

* Τέταρτον, η εθνική συνείδηση δεν είναι «εξωγενής» πολιτικός παράγοντας που μπορεί να αρθεί με πολιτικά μέσα. Είναι εσωτερικός ιδεολογικός παράγοντας που ενυπάρχει στην ταυτότητα ενός λαού. Δεν μπορεί να αλλάξει, παρά μόνο αν λοβοτομηθεί ο λαός! Κι αυτό είναι ανατριχιαστικά ολοκληρωτικό ως σκέψη, και πρακτικά ανέφικτο ως στόχος. Η απομάκρυνση των στρατευμάτων κατοχής είναι θεμιτός πολιτικός στόχος. Η κατάργηση του τείχους είναι θεμιτός πολιτικός στόχος. Η αλλαγή της συνείδησης ενός λαού είναι ολοκληρωτισμός. Γιατί γίνεται μόνο βίαια. Πολύ βίαια. Και διότι παραβιάζει τη θέλησή του και ακυρώνει την αυτοδιάθεσή του.

* Πέμπτον, σε καμία χώρα ή περιοχή του κόσμου δεν καλούνται οι λαοί να αποβάλουν την συλλογική του συνείδηση. Παντού καλούνται να συμβιώσουν, αν έχουν διαφορετικές συλλογικότητες, με σεβασμό στα δικαιώματα της μειοψηφίας και με σεβασμό στην κυριαρχία της πλειοψηφίας. Όπου αυτό είναι αδύνατο διαχωρίζονται. Πουθενά όμως, δεν λοβοτομούνται για να παραμείνουν… «ενωμένοι»!

* Έκτον, πάγια αρχή της Ελληνικής και της Κυπριακής κυβέρνησης εδώ και δεκαετίες ήταν: «η Κύπρος αποφασίζει, η Ελλάδα συμπαρίσταται». Για ένα μικρό διάστημα στις αρχές της δεκαετίες του '80, επί Ανδρέα Παπανδρέου, το δόγμα αυτό άλλαξε: «η Κύπρος αποφασίζει και η Ελλάδα συμπαρατάσσεται». Φυσικά αυτό το «συμπαρατάσσεται» (που ήταν σαφώς ισχυρότερο από το «συμπαρίσταται») αποδείχθηκε κούφιος λόγος. Αλλά σήμερα ο Γιώργος Παπανδρέου, θέλει να απαλλάξει – να… «απελευθερώσει» - την Κύπρο και από την «συμπαράταξη» και από την «συμπαράσταση» της Ελλάδας. Δηλαδή να την αφήσει μόνη της.

Μ' αλλά λόγια η εγκατάλειψη της Κύπρου υπό τον μπότα της τουρκικής κατοχής ονομάστηκε «απελευθέρωση» της Κύπρου από «μητέρες-πατρίδες».

Πράγματι, πολύ άσχημα άρχισε ο Γιώργος Παπανδρέου…

www.epsilon-net.gr