Η χρεοκοπία του πολιτικού συστήματος εξουσίας

Toυ Αρματιστή
Τα πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα μας δεν είναι οικονομικό. Είναι πρώτα και πάνω απ' όλα, πρόβλημα βαθύτατα πολιτικό. Είναι πρόβλημα θεσμικό. Είναι πρόβλημα που οφείλεται πρωτίστως:

• Στη διαχρονική ανεπάρκεια, ανικανότητα, ανευθυνότητα, φαυλότητα, και διαφθορά του πολιτικού προσωπικού.

• Στην εγκαθίδρυση από το πολιτικό προσωπικό ενός απόλυτα διεφθαρμένου πελατειακού κομματικού δυσκίνητου γραφειοκρατικού και αναποτελεσματικού κράτους, που διαιωνίζει την οικογενειοκρατία, τα πολιτικά τζάκια, την αναξιοκρατία, την προώθηση ανίκανων προσώπων σε θέσεις ευθύνης, την εξαγορά συνειδήσεων, το ρουσφέτι, την κάλυψη και ατιμωρησία των διεφθαρμένων πολιτικών και δημόσιων λειτουργών, την ανομία, τη νομή της εξουσίας, τη γενικευμένη διαφθορά, τη διασπάθιση κατάχρηση και κλοπή του δημόσιου πλούτου, τη πολυνομία, τη πνευματική και οικονομική καθυστέρηση, «τη πώληση» των θέσεων και των μεταθέσεων της δημόσιας διοίκησης κα.

• Στην αδυναμία του πολιτικού προσωπικού να κυβερνήσει ηθικά και αποτελεσματικά τη χώρα, να εκτιμήσει απειλές και κινδύνους, να διαχειριστεί σοβαρές εθνικές και οικονομικές κρίσεις, να προστατεύσει αποτελεσματικά τα εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα και την εθνική άμυνα και ασφάλεια, να αντιπαλέψει τη διαφθορά και τη κατάχρησης του δημόσιου πλούτου (στη πραγματικότητα αυτό το ίδιο τα υποθάλπει), να επιβάλει κράτος δικαίου και το αίσθημα της ισονομίας και της ισοπολιτείας στους πολίτες, να εγκαθιδρύσει αποτελεσματική δημόσια διοίκηση, να κατανείμει τα οικονομικά βάρη σύμφωνα με τις δυνατότητες ενός εκάστου, να περιορίσει τη φοροδιαφυγή και το μαύρο πλουτισμό, να δημιουργήσει ένα δίκαιο κοινωνικό κράτος στο οποίο οι πολίτες και ειδικά οι νέοι να έχουν μέλλον, να ανεβάσει το επίπεδο της παιδείας, να προστατεύσει το περιβάλλον, να αναπτύξει την οικονομία και το βιοτικό επίπεδο των πολιτών στηριζόμενο στις μοναδικές δυνατότητες που προσφέρει η χώρα μας και ο λαός μας και το κυριότερο να δώσει όραμα και ελπίδα για το μέλλον.

• Στη απόλυτη χρεοκοπία του ισχύοντος πολιτικού συστήματος και τη διαχρονική παραβίαση του συντάγματος και των θεσμών.

Διάβαζα στη «Καθημερινή της Κυριακής» της 7ης Νοεμβρίου 2010 μια συνέντευξη του Γερμανού ιστορικού και καθηγητή της Ελληνικής και Κυπριακής ιστορίας στο πανεπιστήμιο του Μανχάϊμ, Χάιντς Α. Ρίχτερ, στην οποία λέγει ότι η πολιτική κουλτούρα στην Ελλάδα είναι αυτή των πελατειακών σχέσεων…… Οι πελατειακές σχέσεις στην Ελλάδα προήλθαν από τα πρώτα χρόνια της Οθωμανικής κατοχής. Οι Οθωμανοί κατέστρεψαν την αριστοκρατία για να εξαλείψουν την πιθανότητα επανάστασης και δόμησαν την εξουσία τους πάνω στους προεστούς (τους μουχτάρ) (δηλαδή τους κοτζαμπάσηδες) οι οποίοι διοικούσαν τις διάφορες κοινότητες. Κατά κανόνα οι άνθρωποι αυτοί ήταν και οι τοκογλύφοι του χωριού: δάνειζαν τους γεωργούς με τόκο 30%. Όταν ήρθε ο Όθωνας βρήκε αυτή τη κατάσταση και στην ουσία τη διατήρησε…..

Τι σημαίνει όμως πελατειακό κράτος και πως εκδηλώνεται;

• Είναι η εξαγορά από τους πολιτικούς της λαϊκής ψήφου, δηλαδή της δυνατότητας των πολιτών να επιλέξουν με ελεύθερη βούληση τους άρχοντες της πολιτείας, προκειμένου (οι πολιτικοί) να εξασφαλίσουν την εκλογή ή επανεκλογή τους, με αντίτιμο τη χάρη, το ρουσφέτι, το διορισμό σε κάποια θέση, τη μετάθεση ή την απόσπαση, την προαγωγή, την προώθηση σε θέσεις που προσφέρουν οικονομικά οφέλη, την ανάθεση εργολαβιών και γενικά την οποιαδήποτε διευκόλυνση.

• Είναι η υποστήριξη ή η ανοχή που εξασφαλίζουν τα κόμματα και οι ισχυροί πολιτικοί από διάφορα οικονομικά συμφέροντα, επιχειρηματίες, οργανισμούς, εκδοτικά συμφέροντα, ΜΜΕ, ομάδες πίεσης κλπ. Η υπόψη υποστήριξη εκδηλώνεται με οικονομική στήριξη, διαφήμιση, προβολή, ανοχή και απόκρυψη δυσμενών στοιχείων και χειραγώγηση της κοινής γνώμης προκειμένου να εξασφαλίσουν την εκλογή τους. Το αντίτιμο που προσφέρει το πολιτικό σύστημα για την παροχή της παραπάνω υποστήριξης εκδηλώνεται με τη προσφορά προς τα μεγάλα συμφέροντα πολιτικής κάλυψης και προστασίας, ευνοϊκών ρυθμίσεων για την προώθηση επιχειρηματικών σχεδίων, κρατικών εγγυήσεων, απόκρυψη δυσμενών στοιχείων που αφορούν τα συμφέροντα, ελαστικούς ελέγχους ή αποφυγή των ελέγχων, διάθεση κρατικής γης για εκμετάλλευση, παροχή ειδικής πληροφόρησης, εύνοια σε μεγάλους διαγωνισμούς του δημοσίου, παροχή προνομίων, απ’ ευθείας αναθέσεις κρατικών προμηθειών και εργολαβιών δημόσιων έργων, κατά προτεραιότητα προώθηση των ζητημάτων που τους ενδιαφέρουν κ.α.

Τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η πατρίδα μας απορρέουν από την μέχρι σήμερα επιβίωση και διαιώνιση του συστήματος εξουσίας των κοτζαμπάσηδων κάτω από την ομπρέλα, αρχικά της απόλυτης «ελέω Θεού» μοναρχίας του Όθωνα, στη συνέχεια της μοναρχίας - βασιλευόμενης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας του Γεωργίου του Α΄ και των απογόνων του και τέλος κατά τη διάρκεια της μετά το 1974 και μέχρι σήμερα περιόδου, της «προεδρευόμενης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας», που οι σημερινοί κοτζαμπάσηδες την αναφέρουν ως την «καλύτερη περίοδο του δημοκρατικού μας πολιτεύματος».

Η πολυδιαφημισμένη «καλύτερη περίοδος του δημοκρατικού μας πολιτεύματος», είναι αυτή που τελικά μας οδήγησε στην έσχατη οικογενειοκρατία, στην απόλυτη διαφθορά, στη καταλήστευση του δημόσιου πλούτου, στην οικονομική κατάρρευση, στην εθνική απαξίωση, στην απώλεια εθνικής κυριαρχίας και στη επιβολή διεθνούς οικονομικού ελέγχου.

Το σύστημα της προεδρευόμενης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας με τον τρόπο που λειτουργεί στη χώρα μας, μπορεί να εξισωθεί με πρωθυπουργική δικτατορία με κοινοβουλευτικό μανδύα, στην οποία ο πρωθυπουργός λειτουργεί ουσιαστικά ως απόλυτος άρχοντας, που πολλές φορές όμως στηρίζεται σε πήλινα πόδια, διότι:

• Η λαϊκή ψήφος που αποτελεί την απόλυτη έκφραση της λαϊκής κυριαρχίας, ΥΠΟΚΛΕΠΤΕΤΑΙ μέσα από άθλιους εκλογικούς νόμους, με το σκεπτικό ότι η χώρα χρειάζεται αυτοδύναμες και ισχυρές κυβερνήσεις. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα η κυβέρνηση να διαθέτει μεν τη δεδηλωμένη στο κοινοβούλιο, αλλά να στερείται την έγκριση της λαϊκής πλειοψηφίας. Η άσκηση της εξουσίας όμως από «ισχυρές και αυτοδύναμες κυβερνήσεις, συγχρόνως όμως και ανεξέλεγκτες», αποτελεί την αιτία που οδηγήθηκε η χώρα στο πάτο της απόλυτης διαφθοράς, στην ανομία, στην οικονομική κατάρρευση και στα σημερινά αδιέξοδα.

• O έλεγχος της εκτελεστικής εξουσίας από την εθνική αντιπροσωπεία ουσιαστικά είναι αδύνατος, δεδομένου ότι η «κάλπικη πλειοψηφία του κοινοβουλίου» στηρίζει την κυβέρνηση. Στη πράξη δεν ισχύει η διάκριση των εξουσιών, αφού ο ελέγχων είναι και ελεγχόμενος.

• Η νομοθετική πρωτοβουλία ανήκει αποκλειστικά και μόνο στη κυβέρνηση και η εκάστοτε κυβερνητική πλειοψηφία του κοινοβουλίου ψηφίζει πάντοτε και αδιαμαρτύρητα τις προτάσεις νόμου της κυβέρνησης, με αποτέλεσμα τη πολυνομία που αποτελεί συνώνυμο της γραφειοκρατίας, της διαφθοράς και της αναποτελεσματικότητας. Η κάθε νέα κυβέρνηση προσπαθώντας να εφαρμόσει τη πολιτική της, αλλάζει όλους τους νόμους. Όλοι οι νέοι υπουργοί φέρνουν και μια νέα «μεταρρύθμιση» που θα «επιλύσει τελεσίδικα κα με τρόπο μοναδικό» τα χρονίζοντα προβλήματα!!! Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η παιδεία, όπου από τη μεταπολίτευση και μέχρι σήμερα συνεχώς μεταρρυθμίζεται, αλλά παρ’ όλα ταύτα παιδεία δεν έχουμε.


• Για την ψήφιση των περισσότερων νόμων, τίθεται σχεδόν πάντοτε θέμα κομματικής πειθαρχίας, με αποτέλεσμα οι βουλευτές να ψηφίζουν όχι κατά συνείδηση ως αντιπρόσωποι του έθνους, αλλά ως «στρατιωτάκια» σε διατεταγμένη υπηρεσία.

• Παρ όλα ταύτα ό εκάστοτε πρωθυπουργός (και η κυβέρνησή του) μπορεί να είναι ανίσχυρος και εξαιρετικά ευάλωτος όταν η πλειοψηφία που διαθέτει στο κοινοβούλιο είναι πολύ ισχή. Τότε αποτελεί εύκολο θύμα των εκβιασμών των κοτζαμπάσηδων και μάλιστα των ανίκανων και διεφθαρμένων, των διάφορων πολιτικών παραγόντων, των «τζακιών» και ομάδων, των δυσαρεστημένων, των μη υπουργοποιηθέντων, αυτών που έχασαν την υπουργική κούρσα, των παντοδύναμων οικονομικών συμφερόντων και στο τέλος καταρρέει κάτω από τα κτυπήματα του αδίστακτου πελατειακού κράτους.

Το μήνυμα των «αυτοδιοικητικών» εκλογών της 7ης Νοεμβρίου 2010

• Αποτελεί μοναδικό γεγονός ότι το 45% των πολιτών και ειδικότερα η νέα γενιά, με την άρνησή τους να ψηφίσουν, έστρεψαν αηδιασμένοι την πλάτη στο σημερινό σύστημα «νομής της εξουσίας».

• Τα δύο μεγάλα κόμματα που κυβερνούν το τόπο τα τελευταία 36 χρόνια, συγκέντρωσαν την έγκριση του 33% των πολιτών που δικαιούνται ψήφου. Το ακόμη πιο τραγικό είναι ότι το κυβερνών κόμμα, που διαθέτει την έγκριση του 17% των πολιτών, πιστεύει ότι έχει τη δυνατότητα να συνεχίσει την αδιέξοδη πολιτική του μνημονίου και της υποδούλωσης της χώρας και του λαού στους μηχανισμούς της τρόικας και των διεθνών τοκογλύφων.

Οι πολίτες σιχαίνονται τον πολιτικό κόσμο, βρίζουν με τα χειρότερα λόγια τους πολιτικούς, μουντζώνουν το «ναό» της δημοκρατίας, αποκαλούν τους βουλευτές κλέφτες, αποκαλούν τη βουλή οίκο ανοχής και ζητούν να καεί. Διάχυτη είναι η εντύπωση ότι το παρόν πολιτικό σύστημα αδυνατεί να δώσει λύση στα προβλήματα της χώρας

Το πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης και ειδικότερα το πολιτειακό σύστημα της προεδρευόμενης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, τελειώνει το βίο του μέσα σε πλήρη απαξίωση, χρεοκοπία, ανεπάρκεια, φαυλότητα και διαφθορά. Είναι ένα νεκρό πολιτικό σύστημα και όσο πιο γρήγορα αποχωρήσει από το προσκήνιο, τόσο καλύτερα για την Ελλάδα και τους Έλληνες.

Το πολίτευμα της μοναρχίας αρχικά και στη συνέχεια της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, είτε βασιλευόμενης, είτε προεδρευόμενης, αποδείχτηκε ανεπαρκές για τη διακυβέρνηση της χώρας από τότε που εγκαθιδρύθηκε. Αν η πατρίδα μας στα 180 χρόνια ελεύθερου πολιτικού βίου κατόρθωσε να πετύχει κάποια σημαντικά πράγματα και να αναπτυχθεί, αυτό οφείλεται κυρίως σε τρεις τέσσερις σοβαρές πολιτικές προσωπικότητες που διέφεραν και υπερείχαν όλων των άλλων μετριοτήτων και στους αγώνες και τις προσπάθειες των πολιτών που επεδίωκαν να βελτιώσουν το βιοτικό τους επίπεδο.

Η ιστορία της δήθεν δημοκρατίας μας, είναι θλιβερή. Με επικεφαλίδες τα αποτελέσματα της στη διάρκεια δύο αιώνων, είναι τα ακόλουθα:

• Βαθιές πολιτικές κρίσεις, πολιτικές αποστασίες, πολιτική και κυβερνητική αστάθεια, ακυβερνησία, νόθα δημοψηφίσματα, πρωθυπουργική κοινοβουλευτική δικτατορία, οικογενειοκρατία, ισοβιότητα των πολιτικών, πολιτικά τζάκια, ευνοιοκρατία, εξαρτημένη δικαιοσύνη, άκρατος κομματισμός, διαφθορά των πολιτικών υπό την προστασία του συντάγματος, ασυλία των πολιτικών, πελατειακό - κομματικό κράτος, ρουσφέτια προς τους ημετέρους ασύλληπτων διαστάσεων, κομματικοί διορισμοί, διακρίσεις σε βάρος των πολιτών και διαχωρισμό τους σε «μαλάκες και τα δικά μας παιδιά», μαύρο πολιτικό χρήμα, ανίκανη γραφειοκρατική και διεφθαρμένη δημόσια διοίκηση, .. και προσθέστε ότι ακόμα θέλετε στο μακρύ κατάλογο.

• Τρεις (3) εμφύλιοι πόλεμοι, ένας (1) μακροχρόνιος διχασμός, δώδεκα (18) στρατιωτικά κινήματα – πραξικοπήματα - επαναστάσεις εκ των οποίων μόνο δύο δεν είχαν σαφή πολιτικό προσανατολισμό και πολιτική καθοδήγηση, πέντε (5) δικτατορίες.

• Τρεις (3) βαριές στρατιωτικές ήττες, δύο (2) εθνικές καταστροφές - τραγωδίες, δύο (2) κατοχές.

• Συνεχείς ξένες επεμβάσεις, θαλάσσιοι αποκλεισμοί και διπλωματία των κανονιοφόρων.

• Πολιτικός βίος προσαρμοσμένος στο εθιμικό δίκαιο των κοτζαμπάσηδων και στο καθεστώς των Προστάτιδων Δυνάμεων, οι οποίες επέβαλαν μοναρχικά πολιτεύματα και φιλικές προς αυτές κυβερνήσεις, αφ' ενός μεν για τον εσωτερικό έλεγχο της χώρας και αφ' ετέρου για την εξασφάλιση του φιλικού προσανατολισμού των εξωτερικών της σχέσεων προς τις υπόψη «Δυνάμεις» και κυρίως προς την Αγγλία.

• Διαιώνιση του ραγιαδισμού.

• Βαθιά οικονομική καθυστέρηση και οπισθοδρόμηση, αδυναμία του κράτους να ελέγξει τη φοροδιαφυγή τη διασπάθιση του δημόσιου χρήματος και τη διαφθορά, οικονομική αφαίμαξη των αδυνάτων τάξεων, τιτανικών διαστάσεων κατάχρηση του δημόσιου πλούτου, τέσσερις χρεοκοπίες, Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος (ΔΟΕ).

• Οικονομική καθυστέρηση, υπανάπτυξη, φτώχεια και αναγκαστική μετανάστευση μεγάλου μέρους του πληθυσμού στο εξωτερικό για να μπορέσει να επιβιώσει. (Η Ελλάδα έδιωχνε τα παιδιά της).

• Επιβολή νέου τριμερούς οικονομικού ελέγχου με την υπογραφή του επαίσχυντου μνημονίου με την Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ), την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ). Υπογραφή μιας εξευτελιστικής δανειακής σύμβασης που προβλέπει τη παραίτηση της χώρας από την ασυλία που απολαμβάνει ως κυρίαρχο και ανεξάρτητο κράτος και την υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας. Τέλος, έλεγχος της οικονομικής διακυβέρνησης από μια ομάδα ξένων τεχνοκρατών, δηλαδή παραίτηση της Ελληνικής Δημοκρατίας από τα πλέον βασικά συστατικά στοιχεία της κυριαρχίας της.

Το πολίτευμα της προεδρευόμενης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας δεν υπηρετεί τη πατρίδα, αλλά τη διαιώνιση του πελατειακού κράτους, τους ανίκανους και διεφθαρμένους πολιτικούς, την οικογενειοκρατία, τα πολιτικά τζάκια και τους απογόνους των κοτζαμπάσηδων (εξ αίματος, αγχιστείας και πνευματικά τέκνα). Ως εκ τούτου οι πολιτικοί ουδέποτε δέχθηκαν να θέσουν προς συζήτηση, την δυνατότητα μετάβασης σε ένα πολίτευμα προεδρικής δημοκρατίας. Αντίθετα με την αναθεώρηση του συντάγματος το 1985, αφαίρεσαν από το σύνταγμα τα λίγα αντίβαρα που υπήρχαν στην εξουσία του πρωθυπουργού και οδήγησαν το πολίτευμα σε ένα απόλυτα πρωθυπουργοκεντρικό σύστημα εξουσίας. Ουδέποτε οι πολιτικοί προσπάθησαν να βάλουν περιορισμούς και όρια στην δυνατότητα επανειλημμένης εκλογή τους. Σε ποιο άλλο κράτος κάποιος μετά την άσκηση πρωθυπουργικών ή προεδρικών καθηκόντων, μπορεί να εκλέγεται στη βουλή για όσο χρόνο επιθυμεί και μάλιστα χωρίς ψήφο; Σε ποια άλλη χώρα κάποιος πολιτικός που κοντεύει τα 100 μπορεί ακόμα να καλείται στα μέσα για να κάνει βαρύγδουπες και άνευ σημασίας δηλώσεις;

Ουδέποτε το πολιτικό σύστημα νομής της εξουσίας δέχθηκε τον έλεγχο του φυσικού δικαστή. Ουδέποτε οι πολιτικοί δέχθηκαν να παραιτηθούν από το ακαταδίωκτο και την ασυλία τους, ενώ αποδέχθηκαν αδιαμαρτύρητα την επιβολή του «ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ» και τη παραίτηση της χώρας από την ασυλία που απολαμβάνει ως κυρίαρχο κράτος.

Όσοι υποστηρίζουν ότι το πολίτευμα της προεδρευόμενης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, είναι αυτό που ταιριάζει στη πολιτική κουλτούρα των Ελλήνων, ΛΕΝΕ ΨΕΜΑΤΑ γιατί έτσι τους βολεύει. Η Προεδρευόμενη κοινοβουλευτική δημοκρατία, είναι το πολίτευμα των κοτζαμπάσηδων, του κομματικού και πελατειακού κράτους και της οικογενειοκρατίας.

Κατά την άποψή μου, η πατρίδα μας χρειάζεται ένα άλλο δημοκρατικό σύστημα διακυβέρνησης. Τους καρπούς της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας (προεδρευόμενης ή βασιλευόμενης, αδιάφορο) τους χορτάσαμε και δεν θέλουμε άλλο.

Είναι πλέον καιρός να μεταβούμε σε ένα πολίτευμα ΠΡΟΕΔΡΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ.

Χρειαζόμαστε νέο σύνταγμα και όχι αναθεώρηση του υπάρχοντος, που να προβλέπει:

• Απόλυτη και σαφή διάκριση των τριών εξουσιών. Είναι τελείως αδιανόητο ο ελεγχόμενος να είναι και ελέγχων.

• Σταθερή και υποχρεωτική διακυβέρνηση τετραετίας, που δεν θα εξαρτάται από την εμπιστοσύνη της βουλής, αλλά μόνο από την ελεύθερη βούληση των πολιτών. Είναι απολύτως παλαβό η εκλογή του προέδρου της δημοκρατίας (ενός θεσμικού παράγοντα που στερείται εξουσιών) να αποτελεί αφορμή για εκβίαση εκλογών, αλλά και σε καμιά περίπτωση οι εκλογές δεν επιτρέπεται να αποτελούν όπλο της κυβέρνησης για εκβίαση της λαϊκής βούλησης.

• Να καταργηθεί η θέση του πρωθυπουργού και η εκτελεστική εξουσία να συγκεντρωθεί στο πρόσωπο του Προέδρου της Δημοκρατίας που θα εκλέγεται απ' ευθείας από τον λαό (με απλή αναλογική), με δυνατότητα δύο θητειών. Κατ’ αυτό τον τρόπο θα υπάρχει ισχυρή και αυτοδύναμη εκτελεστική εξουσία που θα στηρίζεται όχι στη νόθα πλειοψηφία του κοινοβουλίου, αλλά στην απόλυτη πλειοψηφία της λαϊκής θέλησης.

• Οι υπουργοί θα διορίζονται από τον πρόεδρο και δεν θα προέρχονται από την εθνική αντιπροσωπεία (ασυμβίβαστο) και ακόμη δεν θα μπορούν να λάβουν μέρος στις επόμενες βουλευτικές εκλογές.

• Ο πρόεδρος του δημοκρατίας θα κυβερνά με βάση το σύνταγμα και τους ισχύοντες νόμους και θα ασκεί την νομοθετική του αρμοδιότητα, προκειμένου να εφαρμόσει την πολιτική για την οποία εξελέγη, επιδιώκοντας τις ευρύτερες δυνατές συναινέσεις στο λαό και στην εθνική αντιπροσωπεία.

• Ενίσχυση των ελεγκτικών και νομοθετικών εξουσιών της εθνικής αντιπροσωπείας, καθώς και της ανεξαρτησίας και της ελεύθερης γνώμης των βουλευτών.

• Ανανέωση του 50% της εθνικής αντιπροσωπείας κάθε δύο χρόνια.

• Διεξαγωγή όλων των εκλογών με βάση την απλή και ανόθευτη αναλογική.

• Υποχρέωση της εκτελεστικής εξουσίας να διενεργεί δημοψηφίσματα για πολύ σοβαρά θέματα.

• Πλήρη απελευθέρωση της δικαιοσύνης από τα δεσμά της εκτελεστικής εξουσίας.

Οι παραπάνω προτάσεις θέτουν τέλος στο πελατειακό κράτος;

Και ασφαλώς όχι. Τουλάχιστο άμεσα. Οι δύο θητείες του Προέδρου της Δημοκρατίας και Αρχηγού του κράτους, η μη υπουργοποίηση των βουλευτών, ο διορισμός ως υπουργών προσώπων με τα κατάλληλα προσόντα που δεν θα έχουν πολιτικές εξαρτήσεις και υποχρεώσεις, η μεγαλύτερη ανεξαρτησία του κοινοβουλίου στον έλεγχο και την έγκριση των πράξεων της διοικήσεως, η δυνατότητα εκπροσώπησης περισσοτέρων τάσεων και ιδεολογιών με βάση την απλή αναλογική, δηλαδή περισσότερων ελεύθερων φωνών και μεγαλύτερης διαφάνειας, εγγυώνται κατά την άποψή μου δραστικό περιορισμό των πελατειακών σχέσεων.

Η πατρίδα μας χρειάζεται ένα νέο όραμα για το μέλλον. Χρειάζεται εθνική ανάσταση, επανάσταση, κάθετες ρήξεις με το τραγικό παρελθόν μας.

Χρειαζόμαστε ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ εθνοσυνέλευση. Χρειάζεται να γίνει αυτό που ζητούσε ο λαός της Αθήνας από το Βενιζέλο το 1910, όταν του φώναζαν «ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ» και αυτός ανταπαντούσε: «ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΛΕΓΩ».

Όποιος μπορέσει να πιάσει το νόημα και τις απαιτήσεις των καιρών και τεθεί επικεφαλής, θα γίνει μεγάλος.

ΥΓ: Διαβάστε τα δύο παρακάτω κείμενα

1. Κοτζαμπάσηδες ,Δημήτρης Δανίκας | Πέμπτη 25 Μαρτίου 2010 από την εφημερίδα «Το Βήμα»

2. Κοτζαμπάσηδες- Oι νταβατζήδες του ‘21