Διαφύλαξη του εθνικού συμφέροντος

Του Παναγιώτη Hφαιστου

Με ιστορικούς όρους η παρούσα οικονομική κρίση είναι ασήμαντη. Δεν δικαιολογεί την παραμικρή ολιγωρία, ενδοτισμό, κατευνασμό και αδιαφορία μπροστά στο ενδεχόμενο εκχώρησης εθνικής ανεξαρτησίας, που η Ιστορία και η διεθνής νομιμότητα κατοχυρώνουν στους Ελληνες τον ελλαδικό και τον κυπριακό χώρο. Η Εθνική Ανεξαρτησία, κοντολογίς, είναι αδιαπραγμάτευτη.

Εντούτοις, πολλοί εκτιμούν πλέον ότι προ των θυρών τίθενται ως ενδεχόμενα: α) κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας για να δημιουργηθεί ένα προβληματικό κρατίδιο εγγενώς συγκρουσιακό και υπό τουρκική επικυριαρχία, β) «κυπροποίηση» της Θράκης με εξωγενώς υποκινούμενες δραστηριότητες, γ) απώλεια πλούτου και κυριαρχίας στο Αιγαίο, όπου η αποτρεπτική ισχύς μας μπορεί εντούτοις να διασφαλιστεί αδιατάραχτα. Για να παραφράσω τον Ανδρέα Παπανδρέου, πρόκειται για πλούτο και κυριαρχία που ανήκουν στα παιδιά και στα εγγόνια των σημερινών Ελλήνων και που δεν δικαιούμαστε να εκχωρήσουμε κάτω από θλιβερές μεταμφιέσεις, όπως«συνεκμετάλλευση» στο Αιγαίο ή «συνομοσπονδία» στην Κύπρο. Κυριαρχία χάνεται μόνον όταν ένα κράτος ηττηθεί έπειτα από έναν επιθετικό πόλεμο. Οι Ελληνες, όμως, δεν επιτέθηκαν ποτέ σε κανέναν.

Η πίστη-νομιμοφροσύνη στο ελληνικό εθνικό συμφέρον αποτελεί, εξάλλου, νομική και ηθική υποχρέωση όλων. Ακόμη και πάμπτωχη να είναι μια χώρα, επιπλέον, οι ηγέτες και ο λαός αντιτάσσουν πάντοτε «ΟΧΙ» κατά όσων απειλούν την επικράτειά της και την εθνική ανεξαρτησία τους. Απώλεια του Αιγαίου, της Θράκης και της Κύπρου θα είναι η αρχή του τέλους της εθνικής ανεξαρτησίας μας. Η οικονομική κρίση σίγουρα δεν δικαιολογεί την παραμικρή βιασύνη.

Είναι λοιπόν καιρός οι Ελληνες να εκσυγχρονιστούν ως προς τουλάχιστον ένα ζήτημα: Οπως και στον υπόλοιπο κόσμο, να σταθεροποιήσουν κρίσιμες κοινωνικές και πολιτικές συγκλίσεις για το εθνικό συμφέρον, που θα οριοθετούν θέσφατα, έσχατες λογικές και αδιαπραγμάτευτες στάσεις. Χωρίς ορισμό και οριοθέτηση του εθνικού συμφέροντος, εξάλλου, εθνική στρατηγική δεν μπορεί να υπάρξει.

Τελειώνω λοιπόν αναφέροντας τους ορισμούς και τις ιεραρχήσεις εθνικού συμφέροντος, σύμφωνα με την τυπολογία που όλα τα υπόλοιπα κράτη ρητά θεωρούν αυτονόητη. Οι ακριβείς ορισμοί και οριοθετήσεις, ασφαλώς, εξαρτώνται από τις ιδιαίτερες περιστάσεις κάθε κράτους.

Τα ιεραρχημένα μεν, αλλά αλληλένδετα δε εθνικά συμφέροντα είναι τα εξής:
Συμφέρον επιβίωσης: Ακεραιότητα της επικράτειας και όταν υπάρχει απειλή, αποτρεπτική στρατηγική που αντιμετωπίζεται με επαρκή στρατιωτική-διπλωματική ισχύ.
Ζωτικό συμφέρον: Ισορροπία δυνάμεων, διασφάλιση κατά εξωγενών διαβρώσεων που ροκανίζουν την οικεία πολιτεία, οικονομική ισχύς, συμμετοχή σε διεθνείς θεσμούς, συμμαχίες, ομογενείς του εξωτερικού.
Μείζον συμφέρον: Διαφύλαξη των πνευματικών αγαθών, του πολιτισμού, της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας των πολιτών. Δευτερογενή συμφέροντα: δραστηριότητες ιδιωτών, εξωτερικό εμπόριο και επενδύσεις.

O Παναγιώτης Hφαιστος είναι καθηγη­τής Διεθνών Σχέσεων - Στρατηγικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο Πειραιώς.

http://www.ifestosedu.gr/