Αρματιστής στο Γκολάν
Τρίτη 11 Δεκεμβρίου 2012
Ισραηλινό άρμα Centurion |
Ήταν μια σχεδόν ήσυχη μέρα του πολέμου και η Ανώτερη Διοίκηση προσπαθούσε να συγκεντρώσει αρκετούς αρματιστές για να σχηματίσει μία ακόμη Επιλαρχία. Όσοι από εμάς είχαμε έρθει από το εξωτερικό είτε αξιωματικοί είτε υπαξιωματικοί είμαστε αρχηγοί πληρωμάτων αρμάτων. Δύο ακόμα πτήσεις έφτασαν στις 9 Οκτωβρίου, μία από τη Ζυρίχη και μία άλλη από Ν.Αφρική. Λαμβάνοντάς μας σαν σύνολο, ήμασταν από 17 διαφορετικές χώρες, και ήξερα μόνο δύο από τους συντρόφους μου. Δεν μας έδωσαν κανέναν αριθμό. Η μονάδα ονομάστηκε από τον Διοικητή της, έγινε Επιλαρχία Nati, από το όνομα του. Ελάχιστα τον γνώριζα και δεν είχα υπηρετήσει μαζί του. Πήγαμε στο Ashkelon για να πάρουμε τα άρματα εκείνη την ημέρα.
Είχαμε 24 άρματα για την Επιλαρχία, ή 8 ανά Ίλη, όλα Centurion. Πάντα ήμουν άνθρωπος των Centurion. Οι περισσότεροι από τους στρατιώτες μας-είχαν εκπαιδευτεί ή υπηρετήσει σε άλλα άρματα. Αλλά αυτά ήταν περίεργα Centurions ακόμα. και σε εμένα. Ήταν εξοπλισμένα με διαφορετικό κινητήρα και διαφορετικό ασύρματο.
Δεν μας έγινε καμία ενημέρωση για την κατάσταση. Μερικά απ’τα παιδιά που συμπλήρωσαν τα πληρώματα των Centuriοns ήταν αγόρια των 18 ή 19 ετών, είχαν μόλις τελειώσει την βασική εκπαίδευση στην Σχολή Τεθωρακισμένων και είχαν δεχθεί μόνο 2 ημερών εκπαίδευση πεδίου. Μόνο αυτοί είχαν μεταλλικές ταυτότητες. Καμία λίστα δεν έγινε με τους αριθμούς των αρμάτων, ούτε με το προσωπικό που επάνδρωσε τα άρματα. Όσο για τους επονομαζόμενους τεχνικούς που έφτιαξαν τα πληρώματα, ίσως ένας στους 10 ήταν πραγματικά χαρακτηρισμένος ειδικός στο πυροβόλο τον κινητήρα ή τον Σταθμό Ασυρμάτου (Σ/Α) των αρμάτων.
Τα Centurions δεν είχαν ανεφοδιαστεί. Τα πυρομαχικά έφτασαν σε φορτηγά αν και μερικά μεταφέρθηκαν απ’τις αποθήκες πυρομαχικών στο Julίc. Το περισσότερο φόρτωμα έγινε από τους νεοσύλλεκτους, με επακόλουθο τη ζημιά σε αρκετές υποδοχές πυρομαχικών, που σήμαινε ότι μερικά από τα Centurions δεν μπορούσαν να φορτωθούν πλήρως. Μας δόθηκαν μόνο αντιαρματικά (Α/Τ) βλήματα, καθόλου καπνογόνα ούτε πυρομαχικά Κατά Προσωπικού (Κ/Π). Δεν είχαμε φυσίγγια των 9mm για τα πολυβόλα, πολύ λίγες φωτοβολίδες και μόνο λίγες χειροβομβίδες ικανές να ανεφοδιάσουν ελάχιστα οχήματα.
Όλα μας τα εργαλεία – σφυριά, κατσαβίδια, η βάση του πολυβόλου, πένσες κ.τ.λ, συνολικά περίπου ένας τόνος ανά άρμα ήρθαν σ’ εμάς με το σκοτάδι εκείνη τη νύχτα με φορτηγά σε αποστολές μεγάλων ποσοτήτων. Ήταν αρκετά για να εφοδιάσουν 50 άρματα, κι εμείς είχαμε 24. Όλα τα υλικά ήταν συσκευασμένα χωριστά έτσι ώστε είχαμε να ανοίξουμε αυτά τα τερατώδη κιβώτια και στο απόλυτο σκοτάδι να ψάχνουμε να βρούμε τα αναγκαία εργαλεία για κάθε άρμα. Κανένας δεν μας έδωσε κατευθύνσεις και δεν γνωρίζαμε ούτε τι εργαλεία θα έπρεπε να έχουμε. Ήταν ένα τρελό μπέρδεμα μέσα στη νύχτα, εφιαλτικό αλλά τόσο αληθινό. Προσπαθώντας όσο περισσότερο μπορούσαμε, οι περισσότεροι από εμάς παρέλειψαν βασικά εργαλεία όπως αντλίες λιπάνσεως. Μέρος από το υλικό που χρειαζόμασταν δεν υπήρχε καθόλου, για παράδειγμα δεν υπήρχε λάδι και γράσο παρόλο που το άρμα χρειάζεται ένα είδος λαδιού για το πυροβόλο, άλλο για τον κινητήρα κι ένα άλλο για τους αποσβεστήρες κραδασμών. Όταν το φως της ημέρας έφτασε, αφήσαμε τα επιπλέον εργαλεία διασκορπισμένα. Η υπομονή μας είχε εξαντληθεί και όλοι μας αισθανόμασταν μεγάλη ανησυχία. Ακολουθούμενοι από την ανατολή του ηλίου κινηθήκαμε γρήγορα προς ένα μικρό λόφο, για να συγκλίνουμε τα οπτικά όργανα σε ένα στόχο. Αυτό είναι συνηθισμένη πρακτική. Στη συνέχεια, υποτίθεται ότι θα έπρεπε να βάλλουμε ένα βλήμα στον ίδιο στόχο για μηδενισμό, αλλά αυτό ποτέ δεν το κατορθώσαμε – δεν ήταν πεδίο βολής. Τη νύκτα της 10ης Οκτωβρίου, συγκεντρωθήκαμε μαζί για καφέ, γλυκά και αλληλογνωριμία. Αυτή ήταν η μόνη μας εμπειρία στο να συνδεθούμε μεταξύ μας, σαν μάχιμος οργανισμός.
Περίπου 250 από τους στρατιώτες που προέρχονταν από το εξωτερικό, οι οποίοι όταν έφτασαν, εγώ τους συγκρότησα στιγμιαίως, ως Μηχανοκίνητου ς πεζικάριους, επάνδρωσαν τα ΤΟΜΠ στο Julic. Μέχρις εδώ είχαμε μείνει μαζί. Στις 11 Οκτωβρίου, λίγο πριν το πρώτο φως λάβαμε τις διαταγές κινήσεως. Οι Διοικητές Μονάδων έπρεπε να προσέλθουν με την μέγιστη ταχύτητα στο Στρατηγείο της Βόρειας Διοίκησης με δύο ιδιωτικής χρήσεως οχήματα, ένα όχημα 1/4t κι ένα επιτελικό όχημα. Τα πληρώματα θα ακολουθούσαν με λεωφορεία και τα άρματα με αρωματοφορείς. Στο Στρατηγείο μας δόθηκαν χάρτες, έγινε ενημέρωση καταστάσεως και μας είπαν πως έπρεπε να επιτεθούμε προς την Δαμασκό το επόμενο πρωινό.
Αρκετές ώρες αργότερα, συναντήσαμε τα πληρώματα μας και τα Centurions στην είσοδο του Γκολάν, όχι μακριά από τη γέφυρα Gadot. Περίπου 1 χλμ προς την πλευρά της θάλασσας της Γαλιλαίας, είδα το πρώτο μου Ρωσικό Τ62, σε άριστη κατάσταση, εγκαταλειμμένο. Μου δημιουργήθηκε ένα όμορφο συναίσθημα από το γεγονός αυτό. Από τη νύχτα της 11ης Οκτωβρίου, η Επιλαρχία μας είχε πλησιάσει στο δυτικό άκρο της αποστρατικοποιημένης ζώνης.
Κατά τη διάρκεια της ημέρας, έμαθα ότι είχαμε δύο Μεραρχίες συγκεντρωμένες για επίθεση και Διοικητές τους ήταν ο Dan Laner και ο Raful. Η Επιλαρχία μου κινήθηκε διαμέσου του Tel Abu Khanziz και Tel Yussef και διασχίσαμε την αποστρατικοποιημένη ζώνη χωρίς να συναντήσουμε καμία αντίσταση. Κατόπιν μόλις αφήσαμε την αποστρατικοποιημένη ζώνη στις 06:00 της 12ης Οκτωβρίου, βρεθήκαμε κάτω από έντονα πυρά πυροβολικού καθώς μπαίναμε σ’ένα μικρό σκαμμένο από βλήματα χωριό. Μετά καθώς βγήκαμε βρεθήκαμε υπό τα πυρά 2 αντιαρματικών πυροβόλων στα αριστερά και δεξιά μας. Την ίδια στιγμή, 4 ΜiG 17 επιχειρώντας ανά ζεύγη ήρθαν εναντίον μας εκτοξεύοντας ρουκέτες από ύψος 60 περίπου μέτρων. Ήταν τόσο χαμηλά, που είδα το πρόσωπο ενός πιλότου. Κατέστρεψαν ένα άρμα και σκότωσαν 2 από το πλήρωμά του – η μόνη τους επιτυχία. Λίγα λεπτά αργότερα, ένα από τα αντιαρματικά πυροβόλα κατέστρεψε ακόμη ένα άρμα και σκότωσε 2 άνδρες. Το ίδιο πυροβόλο έβαλε εναντίον μου τρία βλήματα συνολικά, μπορώ να το πω από τον ήχο. Αλλά δεν μπορούσα να το εντοπίσω, και η απογοήτευση με τρέλαινε. Είμαι σίγουρος ότι ήταν σχεδόν θαμμένο κάτω από το έδαφος ή κρυμμένο πίσω από μεγάλους ογκόλιθους, γιατί μου είχε συμβεί το ίδιο στον πόλεμο του 1967. Η αίσθηση που είχα ήταν πανομοιότυπη.
Μεταξύ 08:00 και 09:00 πέντε αεροπορικές επιθέσεις ήρθαν εναντίον μας, όλες με ΜiG 17 ή ΜiG 21. Δεν είδα κανένα αντιαεροπορικό πυροβόλο να βάλλει από τη δική μας πλευρά παρ ‘όλο που ένα ή δύο από τα MiG καταρρίφθηκαν είτε από την αεροπορία μας είτε από τους πυροβολητές των αρμάτων και τα πληρώματα μας που έβαλαν με κάθε διαθέσιμο όπλο. Όσο οι αεροπορικές επιθέσεις συνεχίζονταν, οι πιλότοι πετούσαν όλο και ψηλότερα σαν να είχαν χάσει την αυτοπεποίθησή τους. Δεν λάβαμε κανένα συναγερμό ή προειδοποίηση για οτιδήποτε σχετικό μ’αυτές τις εχθρικές δραστηριότητες. Αλλά όσο σκληραγωγούμασταν στο πρόβλημα, έκανε το γύρο η διαταγή ότι, όταν η λέξη “αεροπορία” κραυγάζονταν από τον ασύρματο, έπρεπε να γυρίσουμε όλα μας τα όπλα προς τον ουρανό και μετά να βάλλουμε σε ό,τι θα έμοιαζε με MiG. Αυτά τα μαζικά πυρά φαίνεται ότι κέρδισαν το παιχνίδι.
Είχα επικοινωνήσει με όλα μου τα άρματα καθώς βγαίναμε έξω από το πρώτο χωριό όπου είχαμε αγωνιστεί στην τοποθεσία το μισό πρωινό. Από εκεί, στρίψαμε νότια. Ο μεγάλος ΑΝΣΚ από αυτόν τον στροφέα των ενενήντα μοιρών, ήταν να φτάσουμε στα μετόπισθεν των Σύρων στο νότιο Γκολάν. Αλλά όπως αλλάζαμε κατεύθυνση έχασα δύο άρματα, ένα από βλάβη του κινητήρα και το άλλο από βλάβη του συστήματος διευθύνσεως. Πήραμε το δεύτερο χωριό κάτω από τις ίδιες συνθήκες: Το Συριακό πυροβολικό έβαλε εναντίον μας όταν μπαίναμε και τα αντιαρματικά πυροβόλα μας άφησαν να το πάρουμε όταν βγαίναμε. Το ίδιο έγινε και στο τρίτο χωριό. Είχαν προκαθορίσει σαν στόχους τα σταυροδρόμια, γνωρίζοντας ότι είμασταν υποχρεωμένοι να βαδίζουμε στο δρόμο εξαιτίας των βαλσατικών ραβδώσεων και των ανωμαλιών του εδάφους.
Όταν η Ίλη μου κατευθύνθηκε νότια οι άλλες τρεις της Επιλαρχίας όδευσαν βόρεια για να συμμετάσχoυν της επιθέσεως προς εκείνη την κατεύθυνση. Αλλά δεν ήξερα ότι πήγαιναν εκεί και νόμιζα ότι ήταν πίσω μου. Επιπλέον έχασα την επαφή με αυτούς με την αλλαγή κατεύθυνσης όπως και με κάθε ανώτερό μου. Ξαφνικά, βρήκα τον εαυτό μου στο μέτωπο με μόνο δύο άρματα. Ήταν το πλέον μοναχικό συναίσθημα που υπάρχει σ’αυτό τον κόσμο, κάτι κοντά στον πανικό. Έτσι “κόλλησα” σε μία άλλη Ίλη που δεν ήξερα καθόλου.
Πόλεμος του Yom Kippur, ισραηλινές δυνάμεις κατά τη μάχη, στα Υψώματα Γκολάν Οκτώβριος 1973 |
Αργά εκείνο το απόγευμα, οι άλλες Ίλες της Επιλαρχίας έπεσαν μέσα σε ενέδρα ένα χλμ. μακριά από εμένα. Μία Ίλη 8 αρμάτων εξαλείφθηκε από αντιαρματικά πυροβόλα και πυρά Συριακών. Αρμάτων, όχι από αντιαρματικούς πυραύλους. Ο Διοικητής της Επιλαρχίας χτυπήθηκε και διακομίσθηκε. Μετά ο υποδιοικητής τραυματίσθηκε από θραύσματα βλήματος και ο τρίτος στη διοίκηση πυροβολήθηκε στο πόδι. Η δεύτερη Ίλη έχασε δύο άρματα και – εξίσου άσχημα – ένα TOΜΠ κτυπήθηκε από βλήμα και 8 άνδρες σκοτώθηκαν. Με αυτό η εμπιστοσύνη στο όχημα χάθηκε από όλοι τους άνδρες που επέβαιναν στα ΤΟΜΠ. Το έσκασαν από τα ΤΟΜΠ και ανέβηκαν στα άρματα.
Συνέχισα να κινούμαι μέχρι το βράδυ. όταν σταμάτησα άκουσα μία φωνή να μιλάει Εβραϊκά στον ασύρματο. Ένιωσα ότι σώθηκα. Η φωνή έλεγε: “Έρχομαι με τρεισήμισι Επιλαρχίες”. Ο ομιλών ήταν ο Σχης Sarid από το Bet-Hashita. Ήταν μία στέρεη, καλά εκπαιδευμένη Ταξιαρχία και όχι μία προσωρινά σχηματισμένη όπως η δική μου μονάδα. Γρήγορα ενώθηκα μαζί του. Επειδή τότε είχαμε έλλειψη από καύσιμα και πυρομαχικά μας εφοδίασε με άφθονα.
Η ώρα ήταν 21 :00. Καθώς κοιτούσα το ρολόι μου, ήρθε σήμα από τον ασύρματο ότι Συριακή αντεπίθεση λάμβανε χώρα εναντίον της Μεραρχίας Raful βόρεια από εμάς και έπρεπε κινηθούμε προς εκείνη την κατεύθυνση προς βοήθεια του. Ήμασταν στο δρόμο δύο ώρες και ήμουν ξανά πίσω από εκεί όπου ξεκίνησα.
Εκεί όλα τα άρματα μας μπήκαν σε περιμετρικό σχηματισμό για να συμπληρώσουν τον ανεφοδιασμό κατά μήκος ενός δρόμου από βορρά προς νότο. Μία πλευρά του σχηματισμού ήταν δίπλα στη βάση από ένα μικρό λόφο. Ενώ ανεφοδιαζόμασταν με καύσιμα, περίπου 10 εχθρικά άρματα προσέγγισαν από το νότο σε σχηματισμό παράταξης και έβαλαν με πυροβόλα τις πλευρές του λόφου. Οι Σύροι νόμιζαν ότι είχαμε στατοπεδεύσει στις πλαγιές. Δεν κάναμε τίποτα. Αυτά ήταν τα πρώτα άρματα που είδαμε. Καθώς ερχόταν το πρώτο φως κάναμε ένα ευρύ υπερκερωτικό ελιγμό και βρεθήκαμε πίσω τους. Πρέπει να κοιμόντουσαν. Προσπάθησαν να εγερθούν αλλά αντέδρασαν πολύ νωθρά και τους καταστρέψαμε όλους. Τον ίδιο χρόνο καταστρέψαμε μία φάλαγγα οχημάτων που ερχόταν βόρεια κατά μήκος του δρόμου.
Μόλις αυτή η ενέργεια τελείωσε εμφανίστηκαν 5 Cenrurions για αντικατάσταση και ο Sarid μου τα έδωσε. Δύο από αυτά ήταν του παλαιού τύπου Centurion και τα κοίταξα σαν μακριvoύς χαμένους φίλους.
Συνεχίσαμε νότια ξανά, για να φτάσουμε στο Τel Hara την ψηλότερη ηφαιστειογενή κορυφή στην περιοχή. Μία Συριακή Μεραρχία ειπώθηκε ότι ήταν εγκατεστημένη εκεί. Μέχρι τώρα είχαμε ακούσει ατελείωτες προειδοποιήσεις απ’τον ασύρματο για ομάδες, Α/Τ πυραύλων αλλά δεν είχαμε δει καμία. Μας ειπώθηκε: “Προσέχετε για δύο ή τρία άτομα κινούμενα ως απόσπασμα”.
Όταν αποκτήσαμε καλή ορατότητα του βουνού, μπορούσαμε να δούμε ότι έβριθε από ανθρώπους και άρματα. Τους εντοπίσαμε πρώτα με τα κυάλια από τέσσερα χλμ απόσταση. Δεχόμασταν ήδη πυρά πυροβολικού από το ύψωμα. Ήταν μία βολή 10 λεπτών, έπειτα 10 λεπτά παύση κι αυτό συνεχίστηκε με τον ίδιο ρυθμό. Δεν ήταν ούτε μεγάλης ακριβείας ούτε συνεχής.
Μεταξύ των θέσεών μας και του βουνού ήταν μια ασυνήθιστα επίπεδη κοιλάδα πλάτους τετρακοσίων μέτρων περίπου. Εάν κινούσαμε άνδρα ή ένα άρμα σ’αυτό το επίπεδο οι πλαγιές μπροστά εκρήγνυντο από πυρά. Χάσαμε τρία άρματα πειραματιζόμενοι Έτσι καθυστερήσαμε. Μας αρνήθηκαν οποιαδήποτε αεροπορική υποστήριξη λέγοντάς μας ότι όλη η αεροπορία Xρειαζόταν στο Σινά. Δεν είxαμε καθόλου πυροβολικό. Μπορούσαμε να δούμε τις λάμψεις των πυροβόλων τους και αργότερα είδαμε τις θέσεις των αντιαρματικών πυραύλων να αποκαλύπτονται. Υπήρχε αφθονία στόχων, αλλά δεν μπορούσαμε να τους εξουδετερώσουμε. Το βουνό ήταν ένα στερεό συγκρότημα στα πλευρά μας. Τα άρματα μας δεν μπορούσαν να ανέβουν στις απότομες βραχώδεις μπροστινές πλαγιές. Το Τel Hara ήταν ένα καρύδι που έπρεπε να σπάσει από το. πυροβολικό, την αεροπορία και αερομεταφερόμενο πεζικό αλλά εμείς δεν είχαμε κάτι απ’ αυτά.
Κατεστραμμένο συριακό άρμα T-62 βρίσκεται στα βόρεια Υψώματα Γκολάν ως ένα μνημείο των ισραηλινών για να θυμίζει την μάχη στη «Κοιλάδα των Δακρύων» |
Άρχισα να χάνω την αίσθηση του χρόνου από τότε που χρονοτριβούσαμε μπροστά από το βουνό. Αλλά νομίζω ότι για πρώτη φορά ήρθαμε αντιμέτωποι με το Tel Hara την Kυριακή 14 Οκτωβρίου. Από τότε, η Ανώτερη Διοίκηση ανακουφίστηκε με την επίθεση στον βορρά. Τα πιο προωθημένα μας στοιχεία ήταν στη Sasa στο δρόμο της Δαμασκού. Το κέντρο της Στρατιάς σχημάτιζε μία εξέχουσα χαμηλών λόφων στα ανατολικά. Η Επιλαρχία μας ήταν στο δεξιό πλευρό της Στρατιάς προσανατολισμένη νότια. Εγκατεστημένοι εκεί τρεις μέρες, δεχόμαστε πυρά πυροβολικού κάθε δέκα ή δεκαπέντε λεπτά. Δεν μας πείραζαν πολύ. Είχαμε τρεις ή τέσσερις αεροπορικές επιθέσεις κάθε μέρα. Οι Συριακές πρωινές πτήσεις ήταν μόνο και μόνο για αναγνώριση. Τα επίγεια πυρά των όπλων μικρού διαμετρήματος τα ανάγκαζαν να πετούν ψηλά. Παρόλα αυτά τρία από τα MiG καταρρίφθηκαν από τα μαζικά πυρά.
Ήταν στις 17 Οκτωβρίου που η Ιρακινή επίθεση ήρθε από τα ανατολικά σκοπεύοντας στη γενική μας κατεύθυνση. Δεν ακούσαμε ούτε μία λέξη γι’ αυτό εκ των προτέρων. Η δράση άρχισε γύρω από μία Ίλη ισραηλινών Sherman τοποθετημένων σε μία χαμηλή κορυφογραμμή περίπου 1800 μέτρα ανατολικά από εκεί που αντιμετωπίσαμε τους Σύρους στο βουνό. Η μάχη άρχισε στις 14:00 και διήρκεσε δύο ώρες. Τα δικά μου άρματα καθώς και άλλων έσπευσαν να συμπληρώσουν μία γραμμή βόρεια και νότια των Sherman της κορυφογραμμής. Εδώ, για πρώτη φορά, συνάντησα τους πυραύλους Sagger. Οι Σύροι χειριστές είχαν ανακατευτεί με τους lρακινoύς αρματιστές. Δεν ήταν πολύ καλοί. Οι Ιρακινοί είχαν έλθει με κάτι παραπάνω από τριακόσια άρματα, αλλά αυτά που είδα εγώ ήταν περίπου 70 με 100 Τ55, σε απόσταση περίπου 1800 μέτρων, η κοντινότερή τους προσέγγισή. Από ομάδες Α/Τ πυραύλων δεν είδα καμία. Τα σήματα έρχονταν από τον ασύρματο: «επίθεση πυραύλων, βελτιώστε θέσεις αμέσως». Κοιτάζοντας κατά μήκος του επιπέδου, περίπου στα 2000 μέτρα, μπορούσα να δω όμορφες λάμψεις προερχόμενες από τα βράχια. Οι πύραυλοι έρχονταν με ομοβροντίες τρεις ή τέσσερις την κάθε φορά. Περίπου διακόσια μέτρα διαχώριζαν τις περισσότερες θέσεις βολών των Sagger. Οι Σύροι έβαλαν από προπαρασκευασμένες θέσεις που δεν τις άφηναν ποτέ. Μπορούσα να μαντέψω ότι περίπου 15 πύραυλοι ήρθαν προς εμάς την πρώτη μισή ώρα. Γνωρίζαμε ότι χρειαζόμαστε καπνογόνα για τα άρματα μας, το πυροβολικό επίσης μπορούσε να μας βοηθήσει. Αλλά δεν είχαμε τίποτε απ’ αυτά.
Ένα από τα άρματά μας χτυπήθηκε και καταστράφηκε από πύραυλο. Οι περισσότεροι από τους άλλους πυραύλους έπεσαν 400 μέτρα περίπου βραχύτερα. Ίσως ήμασταν πολύ προσεκτικοί αλλά συνεχίσαμε να κινούμαστε σαν ένα μέτρο ασφαλείας, αν και αμφιβάλλω αν αυτό μας βοήθησε καθόλου.
Δύο ώρες αφότου άρχισε η μάχη τα τεθωρακισμένα μας άρχισαν μία κυκλωτική κίνηση τανάλιας από το βορρά και τον νότο και οι Ιρακινοί οπισθοχώρησαν, όμως μόνο για να εκτοξεύσουν την δική τους αντεπίθεση απ’τα βορειοανατολικά. Ταυτόχρονα τα άρματά μας αντεπιτέθηκαν με κυκλωτική κίνηση. Ήταν σαν μία κίνηση ψαλιδιού. Μπορούσα να δω ένα μέρος της μάχης. Αριθμός ρωσικών αρμάτων καιγόταν μπροστά μου αλλά δεν είχα καμιά ιδέα πόσοι στρατιώτες του εχθρού σκοτώθηκαν. Τα άρματα στον τομέα μου συνέχισαν να βάλλουν κατά των θέσεων των Sagger, αλλά δεν είχαμε ανταπόδοση πυρών από αυτά. Εάν οι Συριακές ομάδες Sagger είχαν κινηθεί προς βοήθεια των Ιρακινών αρμάτων στην επίθεση-αντεπίθεση, δεν είδαμε καμία ένδειξη γι’αυτό.
Μετά κινηθήκαμε πίσω για να αντιμετωπίσουμε το Tel Hara ξανά. Τα τεθωρακισμένα μας δέχθηκαν επίθεση από RPG7 και από ένα μεγάλου βεληνεκούς αντιαρματικό πύραυλο, όχι τον Sagger. Είχαμε για πρώτη φορά συναντήσει τον RPG7 σε εκείνη την μάχη αφότου είχαμε διασχίσει την αποστρατικοποιημένη ζώνη και αν και ένας αξιωματικός είχε χτυπηθεί από θραύσμα από έναν απ’τους πυραύλους, είχαμε υποθέσει ότι ήταν βλήμα bazooka. Τώρα μπορέσαμε να δούμε ότι ήταν κάτι διαφορετικό. Αλλά οι περισσότεροι από τους χειριστές των αντιαρματικών πυραύλων, ήταν ανεκπαίδευτοι, και τα βλήματα τους συνέχισαν να είναι βραχέα.
Τρεις μέρες αφότου οι Ιρακινοί προσπάθησαν και απέτυχαν, ήρθαν οι Ιορδανοί. Αν και είμαστε ακόμα εμπεπλεγμένοι με το Tel Hara, τραβηχτήκαμε πίσω σε μία μικρή απόσταση για να ανεφοδιαστούμε. Επιτέλους, είχαμε κάποιο ισραηλινό πυροβολικό μπροστά μας και στο βεληνεκές του βουνού. Ρώτησα το Διοικητή της Μονάδας Πυροβολικού γιατί δεν έβαλε. Είπε “δεν έχω πυρομαχικά”.
Έπειτα ακούσαμε ότι επρόκειτο να δεχθούμε επίθεση από το νότο. Ο Διοικητής της Επιλαρχίας μέχρι εκείνη την στιγμή ήταν ο Οri Orr, και ήμασταν μερικά μίλια βόρεια από το Tel Hara. Επιτεθήκαμε διαμέσου νοτιοανατολικού άξονα από την αριστερή πλευρά του βουνού έτσι ώστε, καθώς κινούμαστε, μπορούσα να δώ τις νότιες πλευρές του Tel Ηara.
Ισραηλινό πυροβολικό στα Υψώματα Γκολάν |
Οι δύο Ιορδανικές Ταξιαρχίες των Centurions – και όταν για πρώτη φορά σκοπεύσαμε τα άρματα δεν είμασταν βέβαιοι πότε ήταν εχθρικά ή φίλια -αναπτύχθηκαν κινούμενες από τον νότο προς βορειοανατολικά. Αρχικά, είδαμε μόνο οκτώ άρματα και μετά, ίσως ενάμιση χιλιόμετρο πίσω τους εντοπίσαμε μεγάλους αριθμούς. Αρχίσαμε τα πυρά κατά των οκτώ πρώτων αρμάτων όταν αυτά ήταν 1600 μέτρα μακριά. Ήταν πυρά ακριβείας, και τα εχθρικά Centurions τυλίχθηκαν στις φλόγες. Η μάζα των αρμάτων πίσω τους τα οποία τότε κινούνταν στο πρανές γύριζαν γύρω γύρω σαν σαστισμένα. Συγκεντρώσαμε τα πυρά μας σ’αυτά αλλά αυτά δεν ανταπέδωσαν τα πυρά. Άρχισε να μοιάζει σαν μία μεγάλη επιτυχία.
Μετά καθώς τα ιορδανικά τεθωρακισμένα γύρισαν και κατευθύνθηκαν νότια μπορέσαμε να δούμε ένα μεγάλο πλήθος από εχθρικά οχήματα και ανθρώπους που έρρεαν κάτω προς τη νότια πλευρά του Τel Hara. Ξέραμε ότι δραπέτευαν μπροστά στα μάτια μας. Πιστέψαμε ότι αυτό που έπρεπε να κάνουμε ήταν να κινηθούμε εναντίον τους.
Τότε λάβαμε διαταγές από την Ανώτερη Διοίκηση να ‘γυρίσουμε πίσω στις θέσεις εκκινήσεώς μας κάτι το οποίο κάναμε. Η συμπλοκή λάμβανε χώρα σε επίπεδο έδαφος, διεσπαρμένο με πυροβολικό και ολμοβολεία όπως επίσης με νάρκες και εγκαταλειμμένες ποσότητες ρουκετών. Ανατολικά του Τel Hara, μπορούσαμε να δούμε περίπου στα τέσσερα χλμ απόσταση δύο ψηλούς πύργους ραντάρ με περιστρεφόμενες κεφαλές.
Είχαμε αυτά τα έπαθλα στα χέρια μας, αλλά σε εμάς τους αρματιστές, δεν μας επιτράπηκε να τα πλησιάσουμε. Αυτό έγινε περίπου στις 16:00. Ζητήσαμε πυρά πυροβολικού και αεροπορίας τα, οποία δεν μας δόθηκαν. Ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω την πολιτική αυτής της απόφασης.
Μια μεγάλη κεντρική έφοδος και οι Σύροι θα καταστρέφονταν. Το σώμα μου ήταν μαύρο και μπλε από τους κλυδωνισμούς του Centurion διασχίζοντας τα βαλσατικά κωλύματα του GoIan. Αλλά, μέχρι εκείνο το σημείο άξιζε τον κόπο. Οι εχθρικοί πύραυλοι απέτυχαν να εντυπωσιάσουν τους άνδρες. Είχαμε κινηθεί διαμέσου εδαφών διάσπαρτων απ’αυτούς, αλλά δεν είχαμε δει. σχεδόν κανένα χτύπημα. Και αυτό είναι που μετράει.
Το επόμενο πρωινό αλλάξαμε πορεία και αντί να επιτεθούμε στο νότιο άξονα, κινηθήκαμε βορειοανατολικά εναντίον ενός λόφου που λεγόταν Τel Karim. Το κύριο σώμα της επίθεσης ήταν η 9η Ταξιαρχία. Κατά την διάρκεια της κίνησης η Ίλη μου συνδέθηκε με τα απομεινάρια της Επιλαρχίας μας. Ξεκινήσαμε την επίθεση αργά το απόγευμα και τελειώσαμε αργά το βράδυ. Οι Σύροι στο Τel Karim ήταν ενισχυμένοι με πυροβολικό και αντιαρματικά πυροβόλα. Επίσης χρησιμοποίησαν εναντίον μας πολλαπλούς εκτοξευτές Katusha. Η φλόγα φαινόταν σχεδόν ότι θα έφτανε στα άρματά μας. Το άρμα μου έλαβε ένα άμεσο χτύπημα από ένα Katusha το οποίο έσπασε τον ρυθμιστικό τροχό που διατηρεί την ερπύστρια τεντωμένη. Αυτό σήμαινε πέντε ώρες επιδιόρθωση, με ανταλλακτικό που “καννιβαλίστηκε” από άλλο άρμα.
Ξεκινήσαμε με διπλή υπερκέραση του λόφου. Δύο από τα άρματα μας κάηκαν αμέσως από χτυπήματα πυροβολικού, αλλά πιέσαμε ώσπου αποσπάσαμε την τοποθεσία. Αν και ήταν σκοτάδι οι εκρήξεις των Katusha σήκωναν τέτοια σύννεφα σκόνης που ευκρινείς παρατηρήσεις ήταν αδύνατες. Μπορούσα να δω τα τεθωρακισμένα τους να φεύγουν μακριά προς ανατολάς.
Την επόμενη μέρα αμυντικές θέσεις, και η Επιλαρχία μετακινήθηκε σε έναν άλλο λόφο λίγο μακρύτερα προς τον βορρά.
Από εκεί είχαμε μια καθαρή εικόνα του δρόμου της Δαμασκού που ονομάζαμε με τον κωδικό America. Ήταν γεμάτος από Σύρους στρατιώτες που αποχωρούσαν. Το Πυροβολικό μπορούσε να τους σταματήσει αμέσως αλλά δεν το χρησιμοποιήσαμε. Η εχθρική αντίσταση είχε σταματήσει. Τα άρματά μας μπορούσαν να βάλλουν μερικά απ’ τα κοντινότερα χωριά όπου αυτοί στριφογύριζαν αλλά αυτό ήταν όλο. Ένας συνεχής θόρυβος ερχόταν απ’ τον ασύρματο κυρίως στα Ρώσικα και Αραβικά. Η λέξη bandua ακουγόταν συχνά, σημαίνει “ντομάτα” και εννοεί “πληγωμένοι”. Δεν είχαμε ηλεκτρονικά αντίμετρα καμία στιγμή.
Το άρμα μου έβαλε περίπου 130 βλήματα, όλα τους αντιαρματικά Είδα μερικά από τα άρματά τους να χτυπιούνται στα 2500 χιλιάδες μέτρα ή και περισσότερο. Αλλά διατρήσεις του μετωπικού θώρακα είναι αδύνατο να δει κανείς σ’αυτό το βεληνεκές. Έπρεπε να ήταν τυχερός κάποιος ακόμα και για να εξακριβώσει ότι κάποιου είδους χτύπημα έλαβε χώρα. Το δεύτερο άρμα μου έβαλε περίπου τον ίδιο αριθμό βλημάτων αλλά κάτω από την πίεση της μάχης, 30% λάθους κατά εκτίμηση των βλημάτων που καταναλώθηκαν είναι σχεδόν κανονικό. Σε τρεις περιπτώσεις, πιστέψαμε ότι εμπλεκόμασταν με Τ62,αλλά και εδώ ακόμα στη μέση της μάχης μεσημέρι, είναι δύσκολο να αναγνωρίσεις το άλλο άρμα ακόμα-κι όταν είναι μόνο τριακόσια μέτρα μακριά. Η διαφορά όψεως της θέσεως του πυροβόλου δεν είναι τόσο εύκολο για να διακριθεί.
Το πλήρωμά μου ήταν όλοι αρχάριοι που ήθελαν να κάνουν καλή δουλειά. Ήταν θρησκευόμενα παιδιά, αλλά δεν είχαν τις γνώσεις. Ο οδηγός ήταν πολύ καλός, ο πυροβολητής μέτριος. Αλλά δεν μπορεί να αναμένεται να είναι εξαίρετοι στρατιώτες, που ρίχνονται στη μάχη κατ’ αυτό τον τρόπο.
Από τα πληρώματα των 24 αρμάτων που ξεκίνησαν με την Επιλαρχία μου είχαμε 22 άνδρες νεκρούς. Ο αριθμός των πληγωμένων είναι άγνωστος σε εμένα. Οκτώ άνδρες σκοτώθηκαν σ’ ένα ΤΟΜΠ. Οι περισσότερες απώλειες προήλθαν από πυρά αρμάτων και αντιαρματικών. Από τους 22 νεκρούς μόνο 2 μπόρεσαν να αναγνωριστούν αρχικά εξαιτίας της τόσο μεγάλης βιασύνης και τόσο λίγης φροντίδας στην αρχή. Στο τέλος μόνο 8 δεν αναγνωρίσθηκαν. Δεν κατόρθωσα να μάθω τα μέλη του πληρώματός μου ή τα πλήρη ονόματα τους μέχρι η μάχη να λάβει τέλος. Αυτός δεν είναι ένας καλός τρόπος να διεξάγεις ένα πόλεμο. Δεν είχαμε καθόλου νυχτερινές συσκευές και δεν αγωνιστήκαμε σε νυκτερινές μάχες. Δεν χρησιμοποιήσαμε καθόλου φωτοβολίδες από τα αεροπλάνα ή τα άρματα. Άκουσα ιστορίες για Συριακές ομάδες καταδρομών που διείσδυσαν σε εμάς τη νύχτα. Δεν πιστεύω ότι έγινε. Είδα τα περισσότερα ίχνη ερπυστριών στη Συρία απ’όσα μπορούσα ποτέ να φανταστώ. Ήταν οπουδήποτε.
Κανένα έδαφος, οπουδήποτε, είναι περισσότερο ακατάλληλο για άρματα. Παραμείναμε στην τοποθεσία παρατηρώντας το δρόμο της Δαμασκού μέχρι την κατάπαυση του πυρός. Κατά τη διάρκεια των νυχτερινών ωρών, οι Σύριοι συνέχισαν να μας “σκεπάζουν” με πυρά πυροβολικού. Είχαμε κάποιο πυροβολικό μαζί μας, αλλά τα πυροβόλα δεν ανταπέδιδαν τα πύρα σύμφωνα με διαταγές που είχαν. .
Μια από τις κύριες αποστολές που έλαβε το πεζικό στο Golan ήταν η διακομιδή των τραυματιών μας, ένα πρόβλημα για το οποίο τα τεθωρακισμένα δεν είχαν καμία λύση. Δεν υπήρχαν καθόλου ελικόπτερα στο Golan γι’αυτή τη λειτουργία, ή τουλάχιστον δεν είδαμε κανένα, και σπάνια είδαμε κάποιους από το δικό μας πεζικό, ιδιαίτερα όταν τους χρειαζόμαστε περισσότερο".
Κριτική
Αυτή η προσωπική αφήγηση είναι μία εξαιρετική περιγραφή του πόσο συγκεχυμένη μπορεί να είναι η μάχη των αρμάτων όταν παρατηρείται από τον πύργο. Η αξία της συνοχής της Μονάδος και του ομαδικού πνεύματος φαίνεται ξεκάθαρα από την έλλειψή τους σ’ αυτή την Επιλαρχία. Όπως ο αξιωματικός δηλώνει: .
“Αυτός δεν είναι ένας καλός τρόπος για να διεξάγεις έναν πόλεμο”.
Μετάφραση από το περιοδικό Military Review ΙΑΝ 1976. (Ταξχου SLA Marschall).
(Ο Ταξίαρχος Marshall σημείωσε ότι η πηγή αυτού του υλικού είναι ένας αξιωματικός, ο οποίος το 1973, σπούδαζε σε μεγάλο Αμερικάνικο Πανεπιστήμιο και που αναγκαστικά παραμένει ανώνυμος)
Πηγή
20 σχόλια:
Αρματιστή!!!!!!!!!!!!!!
σχόλια παρακαλώ!!!!!
τα δικά μου:
1. μηδέν πυροβολικό και πεζικό = μπάχαλο στο τετράγωνο και τεράστιες απώλειες σε άρματα.
2. αντίο Μ113.(ζήτω το αζαρίτ/ναμερ)
3. σκεφτείτε τα ίδια με ΔΕΑ/έφεδρους σε ελληνοτουρκικό χαχαχαχαχαχα
4. το άρθρο τα λέει διαφορετικά και ίσως πιο ρεαλιστικά πχ η παγίδα του κορυφαίου αρματιστή Μούσα Πελέντ περιγράφεται λίγο χαώδης απο την επίσημη ιστορία.
5. πρώτη φορά διαβάζω για ΕΑΥ των σύριων...σήκωσαν α/φ μετά την πρώτη μέρα;;;;
6. χαμός στην επιστράτευση με υλικά και κόσμο - τα 'δαμε και το 74 εδώ. η επιστράτευση είναι η κορυφαία στρατιωτική ενέργεια και δεν πρέπει να λαμβάνεται ως κάτι που ίσως να μην γίνει ποτέ.
μηδενιστής.
μονάδες οι οποίες δεν περιλαμβάνουν άρματα, πεζικό και πυροβολικό είναι καταδικασμένες ή αναποτελεσματικές στην καλύτερη των περιπτώσεων.
έλλειψη πυρομαχικών κατά προσωπικού και εξοπλισμού πχ καπνογόνα είναι απαράδεκτη, πως θα αμυνθούν σε Α/Τ βλήματα τα οποία είναι στην εποχή μας πολύ αποτελεσματικά και όχι όπως οι Sagger;
απορία, ποτέ δεν κατάλαβα την εμμονή των δυτικών σύγχρονων αρμάτων να μην μεταφέρουν βλήματα κατά προσωπικού! πως θα εξουδετερώσεις Α/Τ εκτοξευτές Milan/Tow από την απόσταση 2-3χλμ όταν είναι εκτός βεληνεκούς των πολυβόλων;
Τα ΤΟΜΠ ξέρουμε ότι δεν είναι κατασκευασμένα να αντέχουν απευθείας πλήγμα πυροβολικού αλλά μόνο θραύσματα από απόσταση και ελαφρά όπλα καμιά έκπληξη εδώ, απλώς τα Μ-113, BMP, Λεωνίδας θα έπρεπε ήδη εδώ και χρόνια να είχαν επιπλέον θωράκιση ώστε να αντέχουν μετωπικά από βλήματα 20/25mm και πλευρικά από διατρητικά 12,7mm από κάποια απόσταση, για να μην αναφέρω το τραγελαφικό Μ-113 να μην έχουν ένα πύργο ή έστω ένα ισχυρό και μεγάλο ασπίδιο για τον πολυβολητή!
Πέτρος Κ.
1. Ο υψηλός βαθμός συναίσθησης τους χρέους και της ευθύνης προς τη πατρίδα.
Ο συγγραφέας του άρθρου είναι ένας έφεδρος αξιωματικός των ΤΘ του Ισραηλινού στρατού, ο οποίος αφού υπηρέτησε την άνω των 3 ετών θητεία του (αφού επελέγη ή επέλεξε να υπηρετήσει ως αξιωματικός), έφυγε στις ΗΠΑ για σπουδές. Την 1300 ώρα της 6ης Οκτωβρίου 1973 ξεκινάει ο πόλεμος του Γιόμ Κιπούρ. Ο αρθρογράφος φθάνει την 8η Οκτωβρίου στο Ισραήλ προκειμένου να υπηρετήσει τη πατρίδα του στη γραμμή μάχης. Από τη συνέχεια του άρθρου γίνεται αντιληπτό ότι επειδή ο υπόψη έφεδρος βρισκόταν στο εξωτερικό και ήταν άγνωστο αν και πότε θα μπορούσε να επιστρέψει σε περίπτωση κινητοποίησης, δεν ήταν ενταγμένος επιστρατευτικά σε κάποια επιστρατευόμενη μονάδα. Και βεβαίως δεν είναι ο μοναδικός που επιστρέφει. Φθάνουν στο Ισραήλ πτήσεις από διάφορες χώρες, μεταφέροντας αξιωματικούς και στρατιώτες για να πολεμήσουν για τη πατρίδα τους. Αν αυτό δεν αποτελεί συναίσθηση χρέους τι άλλο μπορεί να είναι;
Κατόπιν των ανωτέρω η κάθε σύγκριση με τα συμβαίνοντα σήμερα στα καθ’ ημάς, μόνο θλίψη μπορεί να προκαλέσει. Δεν γνωρίζω πόσοι Έλληνες σε περίπτωση πολέμου θα ήταν διατεθειμένοι να εγκαταλείψουν την ασφάλεια του εξωτερικού και να επιστρέψουν για να πολεμήσουν, όταν η φυγοστρατία και η φυγοπονία είναι αυτό που κατά βάση κυριαρχεί (και ασφαλώς υπάρχουν σημαντικές εξαιρέσεις). Και τι ρόλο θα μπορούσαν να αναλάβουν «οι κάτοικοι εξωτερικού» αφού είναι ανεκπαίδευτοι.
1η Προτεραιότητα αυτών που διαθέτουν το «τρόπο τους» είναι να αποφύγουν την υπηρεσία προς το έθνος τη πολιτεία τη χώρα τη πατρίδα το λαό (βάλτε τη λέξη που ταιριάζει καλύτερα προς την ιδεολογία σας).
2η Προτεραιότητα έχουν να υπηρετήσουν όσο πιο αργότερα γίνεται, χρησιμοποιώντας όλα τα δυνατά και βεβαίως νομότυπα μέσα.
3η Προτεραιότητα τους είναι να υπηρετήσουν ως ανίκανοι προκειμένου να μη φέρουν όπλο και να μη εκτελούν ένοπλη υπηρεσία. Και νάναι καλά οι αρμόδιοι υγειονομικοί που προσφέρουν απεριόριστες δυνατότητες (πάντοτε καλοπροαίρετα), αυτό είναι εφικτό. Έτσι μπορεί αθλητές, προπονητές, γυμναστές, σκιέρ κλπ να χαρακτηρίζονται Ι3 ή Ι4.
4η Προτεραιότητα τους είναι να υπηρετήσουν όσο το δυνατό πιο κοντά στο σπίτι τους και στη μητρική θαλπωρή. Για τους έχοντες τον τρόπο, το ΠΝ και η περιοχή Κολωνάκι-Λυκαβητός-Χολαργός είναι εύκολη υπόθεση. Για κάποιους ακόμη ισχυρότερους, υπάρχει η υπηρεσία στο εξωτερικό ή και στο σπίτι τους.
Και βεβαίως όλες οι παραπάνω προτεραιότητες είναι εύκολο να ικανοποιηθούν, αφού οι εκάστοτε κυβερνήσεις προκειμένου να βολέψουν γιους ανιψιούς βαφτισιμιούς φίλους υποστηρικτές και πλήθος παρακοιμώμενων της εξουσίας, έχουν θεσπίσει πλήθος άνομων νομικών διατάξεων.
Εκείνοι όμως που δίνουν το παράδειγμα της φυγοστρατίας είναι οι αποτελούντες σήμερα την «ηγέτιδα» τάξη της χώρας, που καθημερινά αποδεικνύει ότι αποτελεί συνέχεια μιας φάρας μεταπρατών που έχει κατσικωθεί στο σβέρκο του έθνους και πίνει το αίμα του.
Και το χορό της φυγοστρατίας το σέρνουν αυτοί που ασκούν την εξουσία.
Θα πρέπει να το ομολογήσουμε. Σε ένα πόλεμο θα πεθάνουν τα «κωλόπαιδα». (Σημείωση: Ομιλώ για το σήμερα. Το 1912 ήταν άλλη εποχή).
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
ΣΥΝΕΧΕΙΑ
2. Είναι σωστό να καταστρέφονται τα άρματα που αποσύρονται;
http://www.enkripto.com/2010/10/blog-post_8952.html
Ο αρθρογράφος μας περιγράφει με λακωνικό τρόπο ότι εκείνες τις δύσκολες στιγμές για το Ισραηλινό κράτος, η ηγεσία του στρατού προσπαθεί να οργανώσει νέες μονάδες αρμάτων, επανδρώνοντας αυτές με το προσωπικό που φθάνει από το εξωτερικό. Είναι φανερό ότι σε κάποιους χώρους υπάρχουν διαθέσιμα άρματα που δεν είναι ενταγμένα σε οργανικές μονάδες και χρησιμοποιούνται για τη συγκρότηση νέων Επιλαρχιών. Τα άρματα αυτά οργανώνονται όπως-όπως σε μονάδες και αποστέλλονται κατ’ ευθεία στο πεδίο της μάχης.
Θα μπορούσαμε εδώ να επαναλάβουμε τη φράση ενός Βρετανού ιστορικού (δεν θυμάμαι όνομα) που ελέχθη αναφορικά με τη συγκρότηση της ΧΙΧ Ελληνικής Μ/Κ Μεραρχίας το 1941, ότι «οι Ισραηλινοί έξυναν το πάτο του βαρελιού και συγκροτούσαν μονάδες εκ των ενόντων για να τις ρίξουν στη μάχη».
Αλλά και κατά τη διάρκεια των επιχειρήσεων, οι απώλειες αρμάτων της Ίλης του αρθρογράφου, αναπληρώνονται με νέα άρματα που προωθούνται στο πεδίο της μάχης.
Το ερώτημα που γεννάται, είναι κατά πόσο είναι πιθανό στο προσεχές μέλλον, είτε στην ειρήνη, είτε σε περίπτωση κάποιου έκτακτου γεγονότος, είτε σε περίοδο πολέμου, μπορεί να παρουσιαστεί η ανάγκη στον ΕΣ για την άμεση συγκρότηση μονάδων Μ/Κ Πεζικού Πυροβολικού Τεθωρακισμένων και αν σε αυτή τη περίπτωση θα υπήρχε άμεσα διαθέσιμο υλικό για τη συγκρότηση των απαιτούμενων μονάδων. Εγώ πιστεύω ότι οπωσδήποτε θα παρουσιαστεί τέτοια ανάγκη και ως εκ τούτου έχω την άποψη ότι είναι απαραίτητο όπως μέρος του βαρέως υλικού που αποσύρεται και βρίσκεται σε ικανοποιητική λειτουργική κατάσταση, θα πρέπει να τηρείται σε μακρά αποθήκευση και όχι να καταστρέφεται. Σχετικές πληροφορίες μπορεί κάποιος να αναζητήσει στο σύνδεσμό που παραθέτω στην αρχή.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
πάντως η μετάφραση του κειμένου έχει αποδοθεί κάκιστα!
ΣΥΝΕΧΕΙΑ
3. Επιβιωσιμότητα Μ/Κ Πεζικού
Είναι απόλυτα σαφές και κατανοητό από αυτά που αναφέρει ο Αρματιστής του Γκολάν, ότι τα Μ113 δεν προσφέρουν καμιά απολύτως προστασία στο μεταφερόμενο πεζικό των ομάδων μάχης του Μ/Κ ΠΖ. Μπορεί τα Μ113 να είναι χρήσιμα αξιόπιστα και να παρέχουν σχετική προστασία όταν χρησιμοποιούνται πίσω από τη γραμμή μάχης για τη μεταφορά διαφόρων μέσων και προσώπων (ΚΔΠ, Κέντρα Διοικήσεως, Μεταφορά Ομάδων συντηρήσεως, διακομιδές κλπ), αλλά στη περίπτωση που είναι προωθημένα και εκτεθειμένα στο εχθρικό πυρ, θα καταστραφούν. Δεν πρόσφεραν προστασία το 1973 και είναι πλέον ή βέβαιο ότι δεν προσφέρουν καμιά προστασία σήμερα που οι ικανότητες των όπλων έχουν αυξηθεί κάθετα.
Το Μ/Κ πεζικό που χρησιμοποιεί ΤΘ Οχήματα με ασθενή θωράκιση για τη μεταφορά των Ομάδων Μάχης ΠΖ, δεν έχει κανένα απολύτως μέλλον στο σύγχρονο πεδίο μάχης. Τα Μ113 και τα παρόμοια οχήματα θα καταστραφούν και το μεταφερόμενο πεζικό θα θυσιαστεί.
Δεν είναι απαραίτητο να επεκταθώ στο παρόν ζήτημα αφού αυτό υπό τις υφιστάμενες συνθήκες επάνδρωσης των Ταγμάτων του Μ/Κ ΠΖ αποκλειστικά με Μ113 είναι αδύνατο να επιλυθεί χωρίς τη κινητοποίηση της πολιτικής ηγεσίας σε ανώτατο επίπεδο προκειμένου να γίνει άμεση προμήθεια μεταχειρισμένων μέσων από αποθέματα άλλων χωρών, ή να ενισχυθεί η θωράκιση των Μ113 στα στρατιωτικά εργοστάσια με κάποια πακέτα πρόσθετης θωράκισης.
4. Ισχύς Μ/Κ Ταξιαρχιών
Το ανάπτυγμα της γραμμής διαχωρισμού (Πορφυρά Γραμμή;) και στη συνέχεια του μετώπου μάχης Σύριων και Ισραηλινών στα υψώματα του Γκολάν το 1973, που άρχιζε από τα σύνορα του Λιβάνου και έφθανε μέχρι τα Σύρο-Ιορδανικά σύνορα, έχει μήκος 80 χλμ περίπου. Στον υπόψη χώρο οι Ισραηλινοί διέθεσαν 3 ΤΘ Μεραρχίες με ένα σύνολο 9 ΤΘ Ταξιαρχιών περίπου. Τη βασική ισχύ αυτής της δύναμης την αποτελούσαν τα περίπου 900 άρματα των ΤΘ Ταξιαρχιών (9Χ100) η σύνθεση των οποίων προέβλεπε 3 Επιλαρχίες των 30-32 αρμάτων κατά Ταξιαρχία.
Είναι χρήσιμο λοιπόν να κάνουμε μια αντιστοίχιση με τα συμβαίνοντα στα καθ’ ημάς.
Εμείς διαθέτουμε εν συνόλω 4 ΤΘΤ με 2 ΕΜΑ των 41 αρμάτων ανά ΤΘΤ (4Χ82=328). Επί δε της γραμμής αντιπαράθεσης στον Έβρο μήκους άνω των 150 χλμ, είναι ανεπτυγμένες 5 Μ/Κ Ταξιαρχίες οι οποίες από τη σύνθεσή τους διαθέτουν μία Επιλαρχία των 41 αρμάτων (κάποιες αναφέρονται με 54).
Ασφαλώς η ισχύς των Μ/Κ Ταξιαρχιών δεν στηρίζεται στα 2-3 Μ/Κ Τάγματα ΠΖ κάθε Ταξιαρχίας με την αναιμική ισχύ και θωράκιση των Μ113, αλλά (στηρίζεται) στην Επιλαρχία και στην Α/Κ Μοίρα των 155 χιλ.
Η προσωπική μου άποψη είναι ότι τα άρματα είναι λίγα. Ειδικά των Μ/Κ Ταξιαρχιών. Πιστεύω ότι οι Επιλαρχίες των ΤΘΤ θα πρέπει να διαθέτουν 54 άρματα σε 4 ΙΜΑ των 13, οι δε Μ/Κ Ταξιαρχίες θα πρέπει να διαθέτουν 2 ΕΜΑ των 41 αρμάτων, ή κατ’ ελάχιστο 1 ΕΜΑ των 67 αρμάτων σε 5 ΙΜΑ των 13. Αυτή η δυνατότητα θα επιτρέψει (ειδικά στις Μ/Κ Ταξιαρχίες) τη συγκρότηση ισόρροπων Συγκροτημάτων αρμάτων και Μ/Κ ΠΖ. Η καλύτερη βεβαίως λύση είναι η συγκρότηση τετραδικών Ταξιαρχιών.
Είναι πλέον ή βέβαιο ότι σε αρματικό έδαφος, όπως είναι αυτό εκατέρωθεν του ποταμού Έβρου, θα κυριαρχήσουν οι ισχυρές θωρακίσεις, τα ισχυρά πυροβόλα 120 χιλ των αρμάτων, τα κατευθυνόμενα Α/Τ μεγάλου βεληνεκούς και η κάθε είδους υποστήριξη μάχης από σύγχρονα μέσα πυροβολικού όλμων μηχανικού και ΔΒ. Τα δε τάγματα Μ/Κ ΠΖ θα αποτελούν το απαραίτητο συμπλήρωμα των Ταξιαρχιών, σε καμιά περίπτωση όμως τη βασική ισχύ τους.
Κάποιοι κάνουν το λάθος και σε τέτοιες απόψεις αντιτείνουν το τι κάνουν οι Αμερικάνοι. Ίσως να αναφέρουν ότι οι ΗΠΑ στο 2ο πόλεμο του κόλπου ενήργησαν ουσιαστικά με μια Μ/Κ Μεραρχία των 3 Ταξιαρχιών με 3 ΕΜΑ. Καλό είναι να μη συγκρίνονται ανόμοια πράγματα. Το ζήτημα είναι ποιος ήταν ο αντίπαλος των ΗΠΑ και ποια ήταν η υποστήριξη μάχης της Μ/Κ μεραρχίας.
Για την ιστορία είναι χρήσιμο να θυμίσω ότι πολύ πριν συγκροτηθούν οι Μ/Κ ταξιαρχίες, οι τότε ΕΜΑ διέθεταν περίπου 60 άρματα (62 και αργότερα 57).
5. Υποστήριξη Πυροβολικού
Τίποτε περισσότερο απ’ όσα κατά καιρούς έχω γράψει. Τίποτε δεν μπορεί να προχωρήσει χωρίς ισχυρή υποστήριξη.
<<<<< για να μην αναφέρω το τραγελαφικό Μ-113 να μην έχουν ένα πύργο ή έστω ένα ισχυρό και μεγάλο ασπίδιο για τον πολυβολητή! >>>>>
LAKIS G.
Ένα ακόμη ζήτημα στο οποίο πρέπει να αναφερθώ, είναι αυτό της σύνθεσης του φόρτου μάχης των αρμάτων σε βλήματα πυροβόλου και στις καταναλώσεις πυρομαχικών.
Είναι γνωστό (δεν νομίζω ότι κάνω λάθος) ότι τα βλήματα χημικής ενέργειας κατά προσωπικού και υλικού (HESH) έχουν αφαιρεθεί από το βασικό φόρτο βλημάτων των αρμάτων και αυτός κατά βάση περιορίζεται σε βλήματα HEAT ΚΑΙ APDSFS.
Βεβαίως ο κύριος αντίπαλος των αρμάτων είναι τα εχθρικά άρματα, αλλά δεν θα είναι σπάνιες οι περιπτώσεις που ένα άρμα θα χρειαστεί να βάλει κυρίως κατά συγκεντρώσεων ΠΖ, θέσεων εκτόξευσης Α/Τ όπλων και ελαφρών οχημάτων, όπου ένα εκρηκτικό βλήμα θα ήταν περισσότερο αποτελεσματικό και οπωσδήποτε μικρότερου κόστους.
Όσο αφορά τις καταναλώσεις πυρομαχικών στις επιχειρήσεις, είναι γνωστό ότι οι συντελεστές και οι διάφοροι πίνακες ουδέποτε επιβεβαιώθηκαν. Άλλωστε οι διάφοροι στρατοί που ενεπλάκησαν σε πολέμους δεν αποδεσμεύουν τα σχετικά στοιχεία. Είναι όμως ιδιαίτερα ενδιαφέρον ότι ο «Αρματιστής του Γκολάν» αναφέρει ότι και τα 2 άρματα που χρησιμοποίησε, κατανάλωσαν περίπου 260 βλήματα σε ένα διάστημα 14 ημερών.
Επίσης είναι γνωστό ότι οι Ισραηλινοί αντιμετώπισαν ελλείψεις βλημάτων 105 χιλ αρμάτων και 155 χιλ πυροβολικού, από τις πρώτες ημέρες των επιχειρήσεων, που αντιμετωπίστηκαν ικανοποιητικά με την αερογέφυρα που έστησε ο μπάρμπα Σαμ.
Ως εκ τούτου θα πρέπει να αναρωτηθούμε με βάση ποια ποσότητα βλημάτων 120 χιλ θα πρέπει να θεωρήσουμε ότι τα άρματα LEO 2 θα καταστούν επιχειρησιακά. Μπορεί να θεωρηθεί επιχειρησιακό ένα άρμα με μόνο το βασικό φόρτο βλημάτων;
Δηλαδή τα (370 άρματα Χ 42 =) 15.500 βλήματα μπορούν να θεωρηθούν ως η ικανή και αναγκαία ποσότητα για να ανακηρυχθούν όλα τα LEO 2 επιχειρησιακά;
@Αρματιστή
Ευχαριστούμε για τα σχόλια
Το 40 έφτασαν απο το εξωτερικό αρκετοί έλληνες. ίσως να το ξαναδούμε...
οι ταξιαρχίες του έβρου έπρεπε απο το 96 που γεμίσαμε άρματα να είχαν γίνει τθ. έπεσαν όμως με τα μούτρα οι πζ γιατί τα έκαναν πάνω τους μην σταλούν σε ελαφρές ορεινές μονάδες και χάσουν τις θέσεις ταξιάρχου...
τα έχω ξαναπεί και σε άλλα άρθρα περι ανάγκης αλλαγής του πεζικού σε και δεν θέλω να γίνω βαρετός. είναι το ίκα του στρατού.
(δεν συμφωνώ με τις τεράστιες εμα και τις τεράστιες τθτ - τα έχουμε ξαναπεί. καλύτερα για μένα περισσότερες και μικρότερες τθτ)
σήμερα στο μπλογκ της πτήσης έχει άρθρο για τεράστια αγορά βομβών απο την ισραηλινή αεροπορία. παλιότερα είχε δέσει στον Αστακό ένα ro-ro 40ρι+ με τόνους βλημάτων και βομβών για τον ίδιο παραλήπτη. χωρίς πυρομαχικά πόλεμος γιοκ.
που είναι οι βιομηχανίες μας;;;;;;
μηδενιστής
Αυτή την στιγμή έχουμε ότι έχει απομείνει από τα 5000 βλήματα που είχαμε πάρει μαζί με τα Leo2 A4 , τα 3000 που μας χαρίσανε οι Αμερικάνοι και τα 4500 βλήματα 120χιλιοστών που αγοράσαμε πρόσφατα από Ολλανδία (+2000 εκπαιδευτικά).
Σύνολο 12000 βλήματα στην καλύτερη, δηλαδή 34 βλήματα για κάθε άρμα με πυροβόλο 120 χιλιοστών (έχουμε 353 από αυτά).
Αυτή την στιγμή μετά βίας φτάνουμε την 1 και μισή μέρα επιχειρήσεων σύμφωνα με την εμπειρία του Ισραηλινού αρματιστή.
Σε καμία περίπτωση δεν θεωρούνται επιχειρησιακά. Θέλουμε απόθεμα τουλάχιστον 150 βλημάτων ανά άρμα για να πούμε ότι είμαστε έτοιμοι για πόλεμο χαμηλής έντασης (2-3 ημερών) με τους τούρκους.
Από την άλλη αν δοθούν εντολές στα πληρώματα των Leo2 για οικονομία πυρομαχικών (!!!!!) και βολές μόνο κατά αρμάτων (Υποτίθεται ότι τα Leo2 θα συνοδεύονται από Μ60 και πεζικό με αντιαρματικά που θα τα προστατεύουν από δευτερεύοντες απειλές), τότε μία επιλαρχεία Leo2 του Ελληνικού στρατού που θα έχει 41*34= 1394 βλήματα φτάνει για να καταστρέψει μόνη της 464 άρματα κατά την διάρκεια μίας πολεμικής εμπλοκής!! με ποσοστό επιτυχίας πρώτου πλήγματος το αρκετά συντηρητικό 33%!!
¨Όπως και να έχει αυτά όλα είναι θεωρητικά καθώς και η ίδια η Ελληνική επιλαρχεία θα έχει απώλειες (από διάφορους παράγοντες, καμιά νάρκη, καμιά αδέσποτη πυροβολικού, αεροπορία, εχθρικά άρματα αντίστοιχων ικανοτήτων, επιθετικά ελικόπτερα του εχθρού κτλ).
Πρέπει οι ¨Έλληνες αξιωματικοί των τεθωρακισμένων να βρουν (αυτοσχεδιάσουν) νέες λύσεις στον τομέα της οργάνωσης-υποστήριξης της επιλαρχείας και να επιδιώκουν πάντοτε στην ανώτερη εκπαίδευση των Ελλήνων αρματιστών για να καλύψουν ένα κομμάτι της ανικανότητα των άχρηστων προδοτών πολιτικών που επί 9 χρόνια δεν έχουν καταφέρει να εξασφαλίσουν μια προμήθεια πυρομαχικών για τα άρματα (για τα σάπια κώματα τους έχουν εξασφαλίσει 100άδες εκατομμύρια ευρώ τα τελευταία 9 χρόνια).
Τέλος να πω (επηδεί αναφέρθηκε) ότι η επιστράτευση του Ελληνικού στρατού το 1974 κατά πληροφορίες πέτυχε απολύτως, απλώς πέρασε προς τα έξω ότι απέτυχε από τους προδότες αβέρωφ-καραμανλή – και κάποιους επίορκους ανώτατους αξιωματικούς για να δικαιολογήσουν την απραξία τους στο αττίλα 2 (ότι δεν είμαστε έτοιμοι για πόλεμο).
Επίσης φήμες διαδόθηκαν τότε περί αποτυχίας και από τους γνωστούς (για την αλλεργία τους σε κάθε τι εθνικό) «αριστερούς» δημοκράτες κάποιοι από τους οποίους επιστρατεύτηκαν και φτάσαν!! μέχρι την 8η μεραρχία στην αλβανία!!
@12 Δεκεμβρίου 2012 11:51:00 π.μ. EET
φίλε η χρήση των πυρομαχικών εξαρτάται απο τί άλλο θα βαρέσει τα εχθρικά άρματα εκτός των σωλήνων των 120
το 1973 οι ισραηλινοί δεν είχαν ΑΤ πυράλους και έλειωσαν τις κάνες τους.
το 91 οι αμερικάνοι γύρισαν με τον μισό φόρτο πίσω μετά απο 5 μέρες μάχης με τα bradley, τα απάτσι και τα α-10 να έχουν αδειάσει το πεδίο.
όλα είναι σχετικά.
η επιστράτευση δεν ήταν επιτυχημένη γιατί έγινε γενική με τη μία, αντί για μερική και μετά γενική ως οφείλει. έτσι μάχιμοι πήγαν σε μονάδες πριν τους νεότατους πυρήνες με γνώση της μονάδας και των υλικών.
φυσικά δεν ήταν ούτε το καραγκιοζιλίκι των τούρκων την ίδια εποχή ή ούτε το νόμπελ μλκς της κύπρου του αρχιεπισκόπου "στρατηγού"... επίσης επιστρατευτήκαμε με κανόνες δυστυχώς του 40 ενώ το ΑΣΣ πήγε στα νησιά που είχαν ως απειλή 2 βάρκες και 3 ψαροκάικα εώς τα χριστούγεννα.
το 87 το στρώσαμε και το 96 είμαστε έτοιμοι. ας είναι καλά ο εθνάρχης σιμήτης και ο σημαιοφόρος απάντων των ελλήνων πάγκαλος.
μηδενιστής
Απο την στιγμη που το 1973 το M113 εδειχνε οτι δεν ειχε θωρακιση και οπλισμο που θα του επετρεπε να στεκεται ικανοποιητικα στην πρωτη γραμμη με ποια συνοδεια Μ/Κ πεζικου θα πολεμησουν αυριο αν χρειαστει τα αρματα μας?
Με κουτσες απο αποψη εξοπλισμου μοναδες θα επιχειρησουμε την πορεια στην επιτυχια?
Ας επλιζουμε οτι οι Τουρκοι δεν θα εκμετταλευτουν και αυτην την αδυναμια μας (λιγο δυσκολο να μην το πραξουν στο πεδιο της μαχης) ή οτι θα εμφανισουν παρομοιες αδυναμιες (το πιο πιθανο).
είσαι επιτελικό σχολείο κύριε Αρματιστή ..... να φανταστείς ότι εγώ που είμαι του ελαφρού πεζικού (βλέπε Β΄ΜΚ) σε παρακολουθώ το δίχως άλλο ..... έλεγα τότε .... το 1998 στον Λοχαγό μου, όταν εκτελούσαμε άσκηση με μηχανοκίνητα τμήματα για την κατάληψη περίβλεπτης θέσης του αντιπάλου (με την χρίση Μ48 και Μ113) , με παράλληλη χρήση και δικών μας μέσων βολής (όπως strim και millan) …...... του έλεγα του Λοχαγού μου ¨πρέπει να μας δείξουν τι κάνουν αυτά τα αδέλφια μας, μέσα σε αυτό το τέρας¨ (βλέπε άρμα) ...... ¨μα τι είναι αυτά που μου λες¨ μου λέει ο Λοχαγός μου, στο αίτημα που του έβαλα ..... του απαντώ ...... ¨γιατί να μην γνωρίζω πως να κάνω βολές με ένα ακινητοποιημένο άρμα, όταν αυτό το βρω στο πεδίο της μάχης, και αυτό μου δίνει τέτοια δυνατότητα¨ ;;;;;;;;;;;;;
τους πολέμους κύριε Αρματιστή τους κερδίζουν άνθρωποι που γνωρίζουν να προσαρμόζονται ..... όχι ότι θα γίνω πλήρωμα άρματος ...... αλλά θα έπρεπε να μου δείξεις πως να στοχεύω με το όπλο σου ...... στην περίπτωση που πέσω επάνω του ........... άλλωστε εμείς του ελαφρού πεζικού (των καταδρομικών παρατάξεων) είμαστε προσαρμόσιμοι των συνθηκών ......... μάθε μου να κάνω αρματικό αγώνα ..........
GEODETIS …...
Την Δευτέρα το μεσημέρι έδινα εξετάσεις στο Πολυτεχνείο.
Στις 23.00 έφυγα με το τραίνο για Ελλάδα και την Πέμπτη παρουσιάστηκα στο ΚΕΝΚ.
Έκανα 6 μήνες σκληρής εκπαίδευσης στη Σχολή Μηχανικού και πάντοτε είμαι υπερήφανος που υπηρέτησα και που έγινα Έφεδρος Αξιωματικός.
Πάντως οι γονείς μου αρχικά το έφεραν βαρέως γιατί δεν υπηρέτησα μετά το ΚΕΝΚ σε κάποιο γραφείο στην Αθήνα, όπως όλα τα παιδιά του καλού κόσμου.
Έχω δύο φίλους, τον "Δήμο" και τον μικρότερο αδελφό του "Παύλο". Ο πατέρας τους ήταν ανώτερος αξιωματικός της Βσσιλικής Πολεμικής Αεροπορίας.
Όταν κάποτε το έφερε η τύχη να τους αναφέρω πως είναι τιμή να είναι κανείς Έλληνας πολεμιστής, με χλεύσαν λέγοντας μου ότι ο μεν "Παύλος" πήρε το απολυτήριό του μέσα από το παράθυρο του αυτοκινήτου του, ο δε "Δήμος" που είναι Έφεδρος Αξιωματικός ΔΒ και υπηρέτησε στην ΓΥΣ στην Αθήνα με κορόϊδεψε.
Άρα ο ΑΡΜΑΤΙΣΤΗΣ έχει δίκαιο!
Η αφεντιά μου που τσακίστηκε να γυρίσει μην τυχόν γίνω ανυπότακτος (λέγε με λιποτάκτη) ήμουν .... ηλίθιος!
Ε.Κ.
@Ε.Κ
για σένα μετράει αυτό: "και πάντοτε είμαι υπερήφανος που υπηρέτησα"
για άλλους μετράει το σύρσιμο στο έδαφος, η καριέρα στο πασοκ, η χαλάουα στο στήθος κτλ
δεν είσαι ηλίθιος που έχεις ηθική, τιμή και αίσθηση προσφοράς στο σύνολο όσο και αν το σταρ προσπαθεί για το αντίθετο.
ούτε είσαι είσαι ο μόνος που γυρισε τρέχοντας μόλις ήρθε το χαρτί με τον δικέφαλο.
μηδενιστής
@ Ε.Κ.
Αγαπητέ φίλε
Σε καμιά περίπτωση δεν είσαι ηλίθιος. Σε καμιά περίπτωση αυτός που υπηρετεί το χρέος του δεν είναι ηλίθιος. Θα έρθει η ώρα που θα λες στα παιδιά σου ότι έκανες το χρέος σου και αυτά θα είναι περήφανα για το πατέρα τους.
Οι φυγόστρατοι και οι όμοιοι τους είτε θα το κρατάνε κρυφό από τα παιδιά τους, είτε θα τους λένε ψέματα για το τι έπραξαν, είτε θα τα γαλουχήσουν να είναι και αυτά λαμόγια προκειμένου έτσι να τους αποδεχτούν.
Παναγιώτης
Παρακολουθώ με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον τα σχολια σας ειδικότερα του αρματιστή του οποίου οι επισυμάνσεις είναι πάντα ακριβείς.
Εχω την εντύπωση πάντως και διορθώστεμε εαν κάνω λάθος ότι το πλαίσιο της ΕλληνοΤουρκικής στον Έβρο κινείται σε λανθασμένη βάση γιατι δεν υπολογίζεται αρκετά το ο ρόλος της αεροπορικής υπεροχής.
Τουτεστιν εάν έχουμε σοβαρή θητεία 36 μηνών στα 18 υποχρεωτικά για όλους τους νέους με επαρκέστατη εκπαίδευση, μονάδες με 100% επάνδρωση 2500 Leo 2, 1000 Abraams, 1200 PZH-2000 και ΤΟΜΠ βάρους 50 τόννων θα μπορέσουμε να κρατήσουμε τον έβρο εάν πάνω απο τα κεφάλια τους κυριαρχουν τα F-35,F-16 και Typhoon
Δεν Νομίζω. Προσωπικά πιστεύω ότι η αποτρεπτική στρατηγική της Ελλάδος θα πρέπεινα βασίζεται στο δόγμα της απόλυτης αεριπορικής κυριαρχίας, το οποίο θα βασίζεται σε ένα ένα εννοποιημένο δικτυο αεράμυνας με εκτεταμένες ικανότητες ηλεκτρονικού πολέμου του οποίου οι αισθητήρες ενεργητικοι και παθητικοι θα βρίσκονται σε χερσαίες, εναέριες (επανδρωμένες και μη) και θαλάσσιες πλατφόρμες και θα προστατεύονται απο ενεργητικά συστήματα αυτοάμυνας. Το αεροπορικό σκέλος θα αποτελείται απο αεροσκάφη υψηλών επιδόσεων, υψηλώτερων αυτών της ΤΗΚ και εξοπλισμένων με όπλα μακρού πλήγματος Αέρος-Αέρος και Αέρος-Εδάφους.
Το ξέρω ότι ακούγεται πολύ εξωπραγματικό αλλά με την εμφάνιση αεροσκάφων Stealth απο πλευράς της Τουρκίας η Ελλάδα δεν έχει άλλη επιλογή απο την ανάπτυξη ένος προηγμένου δικτύου αεράμυνας για τον έγκαίρο εντοπισμό τους. Σε κάθε άλλη περίπτωση κινδυνεύει να υποστεί ένα αιφνιδιαστικό καταστροφικό πρώτο πλήγμα χωρίς δυνατότητες αντίδρασης.
Όλα τα παραπάνω βέβαια δεν σημαίνουν ότι δεν πρέπει να διορθοθούν τα κακώς κείμενα του ΕΣ (χαμηλή επάνδρωση, ανεπαρκέστατη εκπαίδευση πεπαλαιώμενος οπλισμός).
Απεναντίας ένας καλοεκπαιδευμένος και καλοεξοπλισμένος Ελληνικός Στρατός επιχειρώντας κάτω απο αεροπορική κάλυψη θα μπορείνα επιτελέσει θάυματα στην Ανατολική Θράκη όπως αυτά του 1912-1913, 1919-1922, και 1940.
@Παναγιώτης
"... στο δόγμα της απόλυτης αεριπορικής κυριαρχίας, το οποίο θα βασίζεται σε ένα ένα εννοποιημένο δικτυο αεράμυνας με εκτεταμένες ικανότητες ηλεκτρονικού πολέμου του οποίου οι αισθητήρες ενεργητικοι και παθητικοι θα βρίσκονται σε χερσαίες, εναέριες (επανδρωμένες και μη) και θαλάσσιες πλατφόρμες και θα προστατεύονται απο ενεργητικά συστήματα αυτοάμυνας"
Δεν έχουμε τεχνογνωσία - ούτε θα μας αφήσουν να την αναπτύξουμε ποτέ.
Επίσης μόνο 2 χώρες έχουν τέτοια τεχνολογία στο σύνολο και δεν την δίνουν πουθενά.Δες ολόκληρο νατο, κίνα, ιαπωνία, ισραήλ κτλ.
Εκτός των ΗΠΑ/ΚΑΚ καμία χώρα δεν έχει παρά μεμονωμένες πλατφόρμες με μέτριες εώς κακές επιδόσεις.
Βάλε μέσα και το χρόνο-χρήμα για ανάπτυξη. Οι τούρκοι εδώ και 10 χρόνια προσπαθούν για ένα συνθετικό ραντάρ. Εμείς που θα βρούμε 10 χρόνια; είμαστε πολύ πίσω σε χρόνο και αγοραστά συστήματα δεν είναι ασφαλή.
"Το αεροπορικό σκέλος θα αποτελείται απο αεροσκάφη υψηλών επιδόσεων, υψηλώτερων αυτών της ΤΗΚ και εξοπλισμένων με όπλα μακρού πλήγματος Αέρος-Αέρος και Αέρος-Εδάφους."
ούτε λεφτά έχουμε, ούτε ελληνικά αεροπλάνα, ούτε όπλα φτιάχνουμε. καλά τα όνειρα αλλά παραμένουν όνειρα. με 200δις ΑΕΠ και 1,200δις οι τούρκοι να εύχεσαι να έχουμε ΠΑ και μια 20ετία.
μηδενιστής
Παναγιώτης
@ μηδενιστής
έχεις απόλυτο δίκιο σχετικά με την τεχνολογία και τεχνογνωσία χωρίς καμία αμφιβολία. όμως όπως είπα και προηγουμένος η Ελλάδα δεν έχει άλλη επιλογή εάν θέλει να διατηρήσει τα κυρίαρχα δικαιώματα.
Σχετικά με τουσ αισθητήρες θα μπορούσαμε να συνεργαστούμε με μια άλλη χώρα που ήδη έχει κάνει κάποια πρόοδο στον τομεα anti-stealth και τα στρατηγικά της συμφέροντα ταυτίζονται με αυτά της Ελλάδος.
Μου φαίνεται απίθανο δηλ η Ρωσία ή το Ισραήλ να αποδεχτούν μια μεγάλη Τουρκία από το Νέστο και το Καστελόριζο μέχρι το Νότιο Κουρδιστάν αδιαμαρτύρητα.
Όσον αναφορά τα χρήματα θα μπορούσαν να βρεθούν απο τους Έλληνες του εξωτερικού οι οποίοι ευχαρίστως θα χρηματοδοτούσαν την άμυνα [και όχι τις τσέπες κάποιων επιτήδειων]
Προς κκ.
ΑΡΜΑΤΙΣΤΗ ΚΑΙ ΜΗΔΕΝΙΣΤΗ
Σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια!
Δεν έγραψα όμως ότι έδινα αυστηρότατες προφορικές εξετάσεις (μετά από επιτυχείς 5ωρες γραπτές), ενώπιον ακροατηρίου 45 περίπου φοιτητών (υποψηφίους που περίμεναν την σειρά τους να εξετασθούν και όσους ήθελαν να γνωρίζουν πως εξετάζει προφορικά ο Καθηγητής), κατά τις οποίες τότε ο Καθηγητής ήθελε να με ξαναεξετάσει μετά από ένα μήνα (δεν γνώριζε ότι θα καταταγώ, ούτε και εγώ του το είπα)!
Μετά από 55 μέρες ΚΕΝΚ, - ήμουν ο καλλίτερος στρατιώτης του 10ου Λόχου - και 6 μήνες στην Σχολή Μηχανικού απ' όπου βγήκα 6ος κατά σειράν αρχαιότητος (οι συμμαθητές μου απορούσαν πως δεν είχα πάρει Δίπλωμα!), ... δυστυχώς ...τοποθετήθηκα στην Αθήνα, υποτίθεται για να είμαι σπίτι μου και να μελετήσω (δεν είχα πάρει Δίπλωμα!). Εκεί ο τέως υποδεκανεύς πατέρας μου, με πήγε στο Βυζαντινό του Χίλτον ... για τσάϊ ... ένστολο με τα άρβυλα τύπου Royal Artillery Type Boots με τις πρόκες, κουρεμένο γουλί ! Ίσως για με κάνει να καταλάβω ... πόσο χαμηλά είχα πέσει!!!
Εν τέλει όταν απολύθηκα έφυγα πάλι για έξω, όπου τελείωσα και πήρα και μερικά Άριστα και Λίαν Καλώς (Ο μπαμπάς μου που τελείωσε στο Πολυτεχνείο του Βερολίνου, όπως είδα στο Δίπλωμά, του είχε σε όλα τα μαθήματα μόλις την Βάση!).
Αργότερα έγινα και Διδάκτορας Μηχανικός με Άριστα στην Διατριβή μου.
Πιστεύω απόλυτα, ότι όλα όσα επέτυχα, τα οφείλω στην θητεία μου στον Ελληνικό Στρατό. Εκεί όπου είχα κερδίσει την εκτίμηση όλων των κκ. Αξιωματικών Εκπαιδευτών (και ήσαν ορισμένοι απο αυτούς εξαιρετικοί Αξιωματικοί. Δύο καλλίτερους "δασκάλους" έχω γνωρίσει, τον Καθηγητή κ Θεοδόσιο Τάσιο και τον τότε Λοχαγό Μηχανικού κ. Ιωάννη Παπαϊωάννου) και των Συναδέλφων μου. Εκεί απέκτησα την αυτοπεποίθηση να αγωνίζομαι για τον σκοπό μου, χωρίς πλάγια μέσα!
Φιλικά
Ε.Κ.
Υ.Γ. Εγώ τότε στο Χίλτον δεν κατάλαβα τίποτε, διότι θεωρούσα τελείως φυσιολογικό ότι ήμουν νεοσύλλεκτος στρατιώτης και δεν αισθανόμουν καθόλου ότι μειονεκτούσα σε τίποτε!
Δημοσίευση σχολίου