Αποφάσεις για το τουρκικό αεροπλανοφόρο

"Tαξίδι βγαίνω στο γυαλό.."

Εξελίξεις αναμένεται να έχουμε στο θέμα του τουρκικού αεροπλανοφόρου, καθώς η Άγκυρα εξετάζει τις προσφερόμενες επιλογές για το φιλόδοξο ναυτικό πρόγραμμα.

Έτσι σε σύσκεψη της Εκτελεστικής Επιτροπής Αμυντικής Βιομηχανίας (SSIK) υπό την προεδρία του πρωθυπουργού Ερντογάν,η οποία έχει προγραματιστεί για αύριο, αναμένεται να εξεταστούν οι προσφορές των ναυπηγείων RMK Marine, ιδιοκτησίας του ομίλου Koç, Desan ιδιοκτησίας Cengiz Kaptanoğlu και Sedef ιδιοκτησίας Metin Kalkavan. Ως φαβορί αναφέρονται οι δύο πρώτοι, με τον Koç να προσφέρει μια "τοπική σχεδίαση" και τον Κalkavan το μοντέλο του ισπανικού αεροπλανοφόρου Juan Carlos I.

Για το "πρόγραμμα  LPD" (Landing Ship Dock) όπως ονομάστηκε από τους γείτονες, έχουν προυπολογιστεί συνολικά 3 δις δολάρια. Ουσιαστικά όμως, πρόκειται για ένα ελικοπτεροφόρο σκάφος (LHD), παρόμοιας φιλοσοφίας με τα μεγαλύτερα σκάφη κλάσης Wasp του Αμερικανικού Ναυτικού, τα οποία φιλοξενούν τις Εκστρατευτικές μονάδες Πεζοναυτών (ΜΕU-Marine Expeditionary Unit).  Το μήκους 220 μέτρων σκάφος αρχικά θα αξιοποιηθεί ως ελικοπτεροφόρο, ελλείψει α/φ βραχείας αποπροσνείωσης (STOVL/Short Take-Off and Vertical Landing) σε τουρκική υπηρεσία. Όπως αναφέρθηκε νωρίτερα, οι Τούρκοι εξετάζουν το μοντέλο του ισπανικού αεροπλανοφόρου Juan Carlos I (L-61). To "Σκάφος Στρατηγικής Προβολής" (Strategic Projection Vessel) της Νavantia, είχε επισκεφθεί την γείτονα τον περασμένο Μάιο (Κωνσταντινούπολη) στα πλαίσια προώθησης της σχεδίασης στο Τουρκικό Ναυτικό. Η ναυπήγηση του L-61 ξεκίνησε τον Μάιο του 2005 και η καθέλκυση πραγματοποιήθηκε σχεδόν τρια χρόνια μετά, τον Μάρτιο του 2008. Σχεδιάστηκε ως ένα σκάφος πολλαπλών ρόλων, για επιχειρήσεις ναυτικού ελέγχου με αεροσκάφη STOVL, είτε ώς πλατφόρμα αμφίβιας επίθεσης με ελικόπτερα και αερόστρωμνα. Το μήκους 202 μέτρων κατάστρωμα του, δύναται να φιλοξενήσει οκτώ α/φ βραχείας αποπροσνείωσης (ΑV-8 Harrier, F-35Β) ή μεσαία ελικόπτερα και τέσσερα βαρέα ε/π μεγέθους CH-47 Chinook. Σε διαμόρφωση αεροπλανοφόρου, το σκάφος μπορεί να μεταφέρει συνολικά 30 α/φ, κάνοντας χρήση του χώρου αποθήκευσης ελαφρών οχημάτων. Στην πρυμναία δεξαμενή του, μπορεί να φιλοξενήσει τρια αποβατικά LCM ή ένα μικρό αεροστρωμνο LCAC. Προσφέρονται ενδιαιτήσεις για 900 πεζοναύτες ενώ μπορεί να μεταφέρει συνολικά 46 άρματα μάχης της κατηγορίας του Leopard II.

Ο Τούρκος ναύαρχος Murat Bilgel είχε αναφερθεί στους μεσο-μακροπρόθεσμους στρατηγικούς στόχους του Τουρκικού ναυτικού, σε πρόφατη συνέντευξη στο περιοδικό του αμερικανικού Ναυτικού Ινστιτούτου (US Naval Institute). Eκεί μιλώντας για το εικοσαετές (ναι, εικοσαετές..) εξοπλιστικό πρόγραμμα του Turk Deniz Kuvvetleri έκανε λόγο για την στρατηγική ανάγκη της γείτονος να θέσει σε υπηρεσία μια ομάδα μάχης, αποτελούμενη από ένα μικρό αεροπλανοφόρο για αεροσκάφη βραχείας αποπροσνήωσης και ελικόπτερα και τουρκικές φρεγάτες αντιαεροπορικής άμυνας περιοχής TF-2000 (ή όπως αλλιώς μετονομαστεί το συγκεκριμένο πρόγραμμα). Ουσιαστικά ο Τούρκος ναύαρχος "φωτογράφισε" την μελλοντική προμήθεια α/φ F-35B για την κάλυψη των σχετικών αναγκών.

Το L-61 στην Πόλη

Οι επιπτώσεις της εισαγωγής σε υπηρεσία ενός τέτοιου σκάφους, στην ισορροπία δυνάμεων στην περιοχή είχαν αναλυθεί σε σχετικό σημείωμα (Τουρκία και LPH : Μια ψύχραιμη ματιά). Ας δούμε μερικά αποσπάσματα :

Τα σκάφη αυτά, για ναυτικά εκτός του αμερικανικού, είναι σκάφη προβολής ισχύος και επίδειξης σημαίας. Είναι το είδος του σκάφους που κάνει δυνατή οποιαδήποτε «επέμβαση», στρατιωτική ή «ειρηνευτική», χωρίς τη συνδρομή του αμερικανικού ναυτικού. Τέτοιου είδους σκάφη είναι πολιτική δήλωση των χωρών τους, ότι θέλουν να έχουν αυτόνομη παρουσία σε ζώνες επιρροής, κι όχι κατ’ ανάγκην επιβολή στρατιωτικής ισχύος (γιατί άλλωστε δεν έχουν επαρκή ισχύ για στρατιωτική επιβολή – γι’ αυτό αμέσως παρακάτω) (Διευκρίνιση: οι αμερικανοί τα έχουν σε μέγεθος πλοίου, αριθμό τέτοιων πλοίων και ισχύ συνοδευτικών αποβατικών και αεροπλανοφόρων που μπορούν να υποστηρίξουν αποβατικές επιχειρήσεις. Ακόμη κι αυτοί δε μπορούν να υποστηρίξουν τέτοιες επιχειρήσεις εναντίον αεροπορικά και χερσαία ισχυρού αντιπάλου χωρίς τη συνδρομή της αεροπορίας και του στρατού).

Τέτοιου είδους σκάφη δεν προσθέτουν τίποτα στην στρατιωτική απειλή της Τουρκίας κατά του ελληνικού Αρχιπελάγους. Αντιθέτως, η χρήση τους σε τέτοιες επιχειρήσεις αποτελεί μειονέκτημα για την Τουρκία. Αυτό, για τους εξής λόγους:

• Η πρώτη βασική απειλή για ενέργεια εναντίον των ελληνικών νησιών προέρχεται από τον εξαιρετικά ισχυρό στόλο ελικοπτέρων του τουρκικού στρατού. Αυτός (και οι αντίστοιχες α/μ δυνάμεις) έχουν το κρίσιμο πλεονέκτημα της δυνατότητας για στρατηγικό αιφνιδιασμό . Καθώς τα ε/π δεν χρειάζονται (άμεσα) σημαντική υποστήριξη, και καθώς μπορούν να αναπτυχθούν χωρίς περιορισμούς χερσαίων εγκαταστάσεων, μπορεί αιφνιδιαστικά να αναπτυχθεί πολύ μεγάλη δύναμη ε/π και αλεξιπτωτιστών σε απόσταση επιχειρήσεων από οποιοδήποτε ελληνικό νησί. Αυτό κρατάει την ελληνική πλευρά σε ανασφάλεια, κι εκτός ισορροπίας. Δε μπορεί να ξέρει που θα αναπτυχθούν τα ε/π, δε μπορεί να επιτηρεί αποτελεσματικά όλη την παράλια ζώνη της Μικρασίας (σε βάθος τουλάχιστον 200 χλμ). Κι αν τα ε/π γίνουν αντιληπτά, μπορούν να περιφέρονται κατά μήκος της Μικρασιατικής ακτής πολύ πιο γρήγορα απ’ ότι μπορούν να μεταφέρονται (δια θαλάσσης – δεδομένου ότι εμείς έχουμε πολύ λιγότερα ε/π και τα θέλουμε για την εφεδρεία) δυνάμεις ενισχύσεως σε νησιά που κρίνουμε ότι κινδυνεύουν.

• Πως μεταβάλλει ένα LPH αυτή την κατάσταση; Με κακό (για τους Tούρκους) τρόπο.
– το ελικοπτεροφόρο είναι άμεσα αντιληπτό και παρακολουθείται επίσης εύκολα. Αν βγαίνει στη θάλασσα δεν προσφέρει κάτι στη δυνατότητα των τούρκων να αιφνιδιάσουν την ελληνική πλευρά με αερομεταφερόμενες δυνάμεις. Αντιθέτως, βγαίνει ένας μεγάλος, πολύτιμος ναυτικός στόχος, ο οποίος είναι προκλητικός στόχος επιθέσεων (αεροναυτικών, υποβρυχίων, χερσαίων) και θα δεσμεύει ένα πολύ σημαντικό μέρος των τουρκικών δυνάμεων για την προστασία του και μόνον ενώ, αντιθέτως, δεν διασπά την ελληνική αμυντική διάταξη (γιατί δεν υπάρχει μέρος του ελληνικού αμυντικού δυναμικού που θα αλλάξει σημαντικά θέση ή αποστολή για να αντιμετωπίσει ειδικά το τουρκικό LPH).

• Το τούρκικο LPH δεν βοηθά σε τίποτα την προσπάθεια των τουρκικών ελικοπτέρων. Μπορεί να εξυπηρετεί λίγα, ενώ, εφ’ όσον ο στόχος παραμένει νησί του Αν Αιγαίου, δεν προσφέρει καμία απαραίτητη επέκταση ακτίνας δράσης ή άλλο πλεονέκτημα.

• Η δυνατότητα να υποστηρίξει το τούρκικο LPH κάποια αμφίβια ενέργεια εκτός Αν. Αιγαίου εναντίον της Ελλάδος ώστε να πετύχει αντιπερισπασμό είναι αμελητέα. Το τουρκικό ναυτικό είναι πολύ αδύναμο για να υποστηρίξει “task force” εκτός της άμεσης υποστήριξης της τουρκικής αεροπορίας. Και η τουρκική αεροπορία δεν είναι σε θέση να υποστηρίξει ανεξάρτητη ναυτική δύναμη πχ νότια της Κρήτης, ή δυτικότερα. Αν το επιχειρήσει, αυτομάτως δίνει το επιχειρησιακό πλεονέκτημα στην ΠΑ (και το επερχόμενο F-35 δεν είναι υποδειγματικό στον τομέα της ακτίνας δράσης…). Ούτε οι χερσαίες δυνάμεις που θα μετέφερε και θα υποστήριζε ένα τέτοιο σκάφος (μαζί με την ομάδα μάχης του) είναι τέτοιου μεγέθους ώστε να υποστηρίξουν εγχείρημα εκτός της άμεσης περιοχής της τουρκικής επικράτειας.

Τα ίδια λίγο πολύ ισχύουν και για τα LCU ή αερόστρωμνα που θα μεταφέρει ένα ελικοπτεροφόρο. Με τη διαφορά ότι αυτά είναι πολύ λιγότερα – σε αντίθεση με τα ε/π , το σκάφος δε μπορεί να εξυπηρετεί πρόχειρα σκάφη που αποπροσγειώνονται για έναν ενδιάμεσο ανεφοδιασμό.

Εν κατακλείδι, η εισαγωγή του τουρκικού LHD στο αρχιπελαγικό περιβάλλον του Αιγαίου, θα προσφέρει ένα μεγάλο στόχο υψηλής αξίας στα πληρώματα της Πολεμικής Αεροπορίας, τα οποία εκπαιδεύονται εντατικά στις αποστολές ναυτικής κρούσης, με κύριο όπλο τον AM-39 Exocet Block II.  Προσφάτως, αεροσκάφη της 332Μ έλαβαν μέρος στην πρόσφατη άσκηση «Θαλάσσιος Γρύπας 2/12», βυθίζοντας τον στόχο μετά από άμεσο πλήγμα με ΑΜ-39.

"Θαλάσσιος Γρύπας 2/12" : H εκτόξευση του ΑΜ-39....

..και το αποτέλεσμα : Άμεσο χτύπημα επί του στόχου, ο οποίος βυθίστηκε ταχύτατα.