Βγάζουν φωτιές για τη συγνώμη του Νετανιάχου στον Ερντογάν

Του Μιχάλη Ιγνατίου

Σε αντίθεση με τους Ελληνες αναλυτές, που αμέσως μετά τη συγνώμη του Μπέντζαμιν Νετανιάχου στον πρωθυπουργό της Τουρκίας ισχυρίστηκαν ότι η Αγκυρα και το Τελ Αβίβ «τα βρήκαν όπως παλιά», οι Αμερικανοί συνάδελφοί τους δεν είναι καθόλου αισιόδοξοι. Και πως μπορεί να είναι, όταν ο Ταγίπ Ερτογάν δεν έχει αλλάξει στο ελάχιστο την πολιτική του έναντι του εβραϊκού κράτους.

Ο Μάϊκλ Ρούμπιν του American Enterprise Institute, ο οποίος την εποχή των καλών σχέσεων Τουρκίας-Ισραήλ βρέθηκε απέναντί στην Ελλάδα και την Κύπρο ως πιστός θιασώτης του εβραϊσμού, βγάζει φωτιές για τη συγνώμη, και δεν είναι ο μόνος αναλυτής που απαιτεί την απολογία του Τούρκου πρωθυπουργών και αξιωματούχων της τουρκικής κυβέρνησης για όσα κατά καιρούς ισχυρίστηκαν. Οσα ινστιτούτα και «δεξαμενές σκέψης» ελέγχονται από το Εβραϊκό Λόμπι και αποτελούν την πλειοψηφία στην Ουάσιγκτον, έχουν εντείνει την κριτική τους προς τον κ. Ερτογάν στις «κλειστές συνεδριάσεις», όπου τα πάντα λέγονται χωρίς να δημοσιοποιούνται.

Τα δημοσιεύματα στην Ελλάδα, που είναι πιστη αντιγραφή των τουρκικών εφημερίδων, δεν περιέχουν ίχνος αλήθειας για τις τουρκο-ισραηλινές σχέσεις και έχουν παραποιηθεί ακόμα και δηλώσεις αξιωματούχων από το Ισραήλ, τους οποίους φέρουν να έχουν αποφασίσει ήδη την κατασκευή αγωγού στην Τουρκία απ’ όπου θα περνά το ισραηλινό φυσικό αέριο. Πρόκειται για βλακώδη ψεύδη, που δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα.

Οι προβλέψεις για το φυσικό αέριο του Ισραήλ είναι ότι θα καλύπτει τις ανάγκες της χώρας και ότι θα μπορούσε να προμηθεύσει και μία δεύτερη χώρα με πληθυσμό γύρω στα 40 εκατομμύρια πολίτες. Εάν η Τουρκία αποφασίσει να καλύψει μέρος των αναγκών της αγοράζοντας φυσικό αέριο από το Ισραηλ, ουδείς μπορεί να της το απαγορεύσει. Αλλά δεν δικαιολογείται κατασκευή αγωγού. Με τα σημερινά δεδομένα, λοιπόν, το Ισραήλ αδυνατεί να καλύψει τις ανάγκες της Τουρκίας, πόσο μάλλον της Ευρώπης. Αρα, όλα τα σενάρια καταρρίπτονται με βάση αυτό το δεδομένο.

Η ομαλοποίηση των τουρκο-ισραηλινών σχέσεων είναι μία εξαιρετικά δύσκολη διαδικασία. Στο Τελ Αβίβ συντηρούν την αισιοδοξία επειδή γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα την τέχνη της διπλωματίας, παρά το γεγονός ότι η Αγκυρα διατηρεί και σήμερα την πολιτική του χάσματος από το εβραϊκό κράτος. Ομως οι αναλυτές στην Ουάσιγκτον δεν μπορούν να φανταστούν καν τη σκηνή μίας συνάντησης μεταξύ των πρωθυπουργών των δύο χωρών.

Τόσο ο κ. Ερτογάν, όσο και ο κ. Νετανιάχου είναι δύο ισχυροί χαρακτήρες με εμμονές και επιμονές. Οταν εκφράζεται για το Ισραήλ ο πρωθυπουργός της Τουρκίας χρησιμοποιεί τη γλώσσα και το ύφος του «τουρκικού πεζοδρομίου» και στοχεύει να ικανοποιήσει το τουρκικό ακροατήριο. Ολίγον τον ενδιαφέρει ο πρόεδρος Ομπάμα. Εκστομίζει ότι ακριβώς νοιώθει και επιθυμεί και σε ότι αφορά το Ισραήλ δεν φέρεται διπλωματικά.

Από την πλευρά του, ο κ. Νετανιάχου έχει εθνικιστικό παρελθόν, όπως και ο κ. Ερτογάν, και η οικογένεια του έχει προσφέρει νεκρούς για την ασφάλεια του Ισραήλ. Είναι αντι-ισλαμιστής, στον ίδιο βαθμό με τον αντισιωνισμό του κ. Ερτογάν. Βεβαίως, και οι δύο νοιάζονται για τα στρατηγικά συμφέροντα των χωρών τους. Οπως και να αναλύσει κανείς αυτά τα συμφέροντα, το συμπέρασμα είναι ότι βρίσκονται σε πορεία βίαιης σύγκρουσης.

Το τελευταίο διάστημα το Εβραϊκό Λόμπι διοργανώνει στην Ουάσιγκτον ενημερώσεις για διπλωμάτες, δημοσιογράφους, αναλυτές και παράγοντες της Ελληνοαμερικανικής Κοινότητας. Είναι τυχαίο ότι σε κάθε ευκαιρία υπογραμμίζουν ότι δεν εμπιστεύονται τους Τούρκους; Είναι τυχαίο ότι τονίζουν πως η συνεργασία του Ισραήλ με τη Λευκωσία και την Αθήνα εξυπηρετεί απόλυτα τα συμφέροντα του Ισραήλ;


Πηγή