Εκεί που κρεμούσαν οι Καπεταναίοι τα άρματα..
Τρίτη 11 Μαΐου 2010
..κρεμανε οι γραφειοκράτες τα νταούλια.
Απόσπασμα απο την ομιλία του αναπληρωτή υπουργού Άμυνας Π.Μπεγλίτη σε πρόσφατη τελετή αποκαλυπτηρίων των αγαλμάτων του Π.Μελά και του Γρηγόρη Αυξεντίου. Στο παρακάτω απόσπασμα ο συμπαθής κατα τα άλλα κ.Μπεγλίτης παραλληλίζει αυτούς που πήραν το τουφέκι κι έδωσαν την ζωή τους, με τους σημερινούς χαρτογιακάδες που παλεύουν υπέρ της "διζωνικής δικοινωτικής"…
"Κυρίες και κύριοι
Η χώρα μας και βεβαίως η Κύπρος, βρισκόμαστε σε δύσκολες συνθήκες. Σήμερα πιστεύω ότι οι σύγχρονοι ήρωες, είναι οι ήρωες που δίνουν καθημερινά τη μάχη, οι ανώνυμοι ήρωες. Μάχη για οικονομική ανάπτυξη, για κοινωνική συνοχή και βεβαίως είναι οι καθημερινοί ανώνυμοι ήρωες, που δίνουν μάχες για την εθνική ανεξαρτησία, την εθνική κυριαρχία για την υπεράσπιση των εθνικών συμφερόντων της Ελλάδας αλλά και της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Οι σύγχρονοι ήρωες είναι όλοι εκείνοι που παλεύουν καθημερινά για μια δίκαιη, βιώσιμη, λειτουργική λύση του πολιτικού κυπριακού προβλήματος με βάση τις αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, με βάση τις αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης, κόντρα πολλές φορές στο ρεαλισμό των Μεγάλων Δυνάμεων και της Ευρωπαϊκής Ένωσης."
6 σχόλια:
Μάλλον η αξία του ηρωισμού τους βρίσκεται σε υποτίμηση....
τι υποτίμηση. Limit down κανονικό
.... Παράλληλα με τις εξελίξεις στην οικονομία, ο Αναπληρωτής Υπουργός Εθνικής Αμύνης κύριος Μπεγλίτης, συμμετέχοντας σε τηλεοπτική εκπομπή στα τέλη του περασμένου έτους δήλωσε ότι ‘Είτε μας αρέσει, είτε όχι για αντικειμενικούς λόγους (δημογραφικούς, μεγέθους, κτλ.) η Τουρκία είναι μία μεγάλη περιφερειακή δύναμη και εμείς πρέπει να αναπροσαρμόσουμε την πολιτική μας…’. Η πολιτική και στρατιωτική ηγεσία της χώρας οφείλει να χαλυβδώνει το φρόνημα των στρατευσίμων και των πολιτών και να ενισχύει την πίστη τους για νίκη σε περίπτωση ελληνοτουρκικού πολέμου. Όταν, όμως, ο δεύτερος τη τάξει του Υπουργείου Εθνικής Αμύνης σε μια κρίση χαμερπούς ραγιαδισμού σαν άλλος Αρτέμης Μάτσας ή Δήμος Σταρένιος αναγνωρίζει την ‘ανάγκη’ η Ελλάς να συμβιβαστεί με τον ρόλο υποτελούς, υπονομεύει το αγωνιστικό φρόνημα του ελληνικού λαού, στρατευσίμων και μη. Αλήθεια, πως σε περίπτωση ενός επεισοδίου τύπου Ιμίων, ο ‘ρεαλιστής’ κ. Μπεγλίτης θα ζητήσει από νέους άντρες να κάνουν το καθήκον τους όταν ο ίδιος με τις άφρονες δηλώσεις του, τους στερεί το πολυτιμότερο όπλο, την πίστη στη νίκη;
Αλλά πάλι, ποιοι να κερδίσουν τον σεβασμό των ξένων και να εμπνεύσουν φρόνημα και πίστη στο έθνος για το μέλλον; Ο φον Δημητράκης; Ο Γεώργιος (της) Ουάσινγκτον; Ο Μεγάλος Τραγουδιστής; Αθεράπευτοι ικέτες των ξένων, τραγικά ανεπαρκείς, εξόφθαλμα ανίκανοι , ανελλήνιστοι, επιλήσμονες και αρνητές ένδοξου παρελθόντος, εισαγωγείς κάθε εξωελληνικού ιδεολογικού σαπρόφυτου εξευτελίζουν με την πολιτεία τους το αρχαιότερο έθνος του δυτικού κόσμου. Ο ελληνικός λαός έχει τα ψυχικά αποθέματα να ανταπεξέλθει οποιαδήποτε δυσκολία και να αποκρούσει οποιεσδήποτε επιβουλές οποιουδήποτε εχθρού. Αρκεί να υπάρχει ένας ηγέτης ο οποίος θα τον εμπνεύσει, θα μιλήσει στην ψυχή του, θα τον πάρει από το χέρι και θα του πει ‘ Ομπρός βοηθάτε να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω απ’ την Ελλάδα’. Αναζητείται ηγέτης…
ανώνυμε φίλε, σχετικά με την συγκεκριμένη εκπομπή και το λογύδριο Μπεγλίτη, ρίξε μια ματιά εδώ
Ο επικίνδυνος κύριος Μπεγλίτης : Μέρος 2ο
http://www.enkripto.com/2009/12/2.html
Ανώνυμε φίλε της 11 Μαΐου 2010 6:10:00 μ.μ.
Συμφωνώ με αυτά που γράφεις. Είναι όλοι τους πολύ λίγοι! Αποτελούν προϊόντα μιας άλλης κουλτούρας που καμιά σχέση δεν έχει με την ιστορία του λαού μας.
Την προηγούμενη βδομάδα είδα εκεί στο Μουσείο λίγο πριν την έναρξη της πορείας ενάντια στα μέτρα της κυβέρνησης, τον ήρωα Μανόλη Γλέζο. Ήθελα να πάω να του σφίξω το χέρι, αλλά τα πόδια μου δεν με σήκωναν, αισθανόμουν πολύ λίγος μπροστά του.
Αν αυτός ο ήρωας, αμούστακο παιδί το 1941, σκεφτόταν σαν το Μπεγλίτη, ή το Γιωργάκη, ή το μεγάλο τραγουδιστή, ή το Βαγγέλα πριν λίγους μήνες, ή το συνάφι τους, τότε η Ελλάδα δεν θα ήταν τίποτα. Θα ήταν κάτι σαν τη Δανία ή την Ολλανδία, η την Ουγκάντα.. και δεν έχω τίποτε με αυτές τις χώρες.
Ντροπιάζουν τους ήρωες όλοι αυτοί οι τύποι όταν παρευρίσκονται σε ανάλογες δραστηριότητες.
Στην Ελλάδα δεν γιορτάζουμε νίκες. Γιορτάζουμε και τιμούμε μόνο θυσίες, απέλπιδες αγώνες, μπουρλότα, εξόδους, ανατινάξεις και όχι θριάμβους. Οπωσδήποτε δεν τιμούμε ψοφοείδεις χαρτογιακάδες τύπου Μπεγλίτη, … κάθε Μπεγλίτη.
Τιμούμε Θερμοπύλες, τη πτώση της Βασιλεύουσας, το Κούγκι, την έξοδο του Μεσολογγίου, το Αρκάδι, το ΟΧΙ, τον αγώνα των οχυρών, τον Μελά και τον Αυξεντίου. Τιμούμε τους ΜΕΓΑΛΟΥΣ και δεν θα τιμήσουμε ποτέ το Σημιτάκο και τα Ίμια, ούτε το Γιωργάκη και τη παρέα του και τις παραχωρήσεις που θα κάνουν προσεχώς στον "μπέη", έναντι του "μερίσματος ειρήνης".
Οι λίγοι έχουν πολλούς τρόπους για βαπτίζουν τις υποχωρήσεις για να μη πω καμιά άλλη λέξη.
@ ἐν κρυπτῷ
"ο συμπαθής κατα τα άλλα κ.Μπεγλίτης"
Πῶς μπορεῖ νὰ εἶναι συμπαθὴς σὲ ὁ,τιδήποτε ἕνας προδότης;;; Ποιὰ ἄλλα;;;; Συμπάθεια; Μόνο φτύσιμο στὰ μοῦτρα τοῦ πρέπει (γιὰ νὰ μὴ πῶ κάτι χειρότερο)...
Δημοσίευση σχολίου