The shame of Sept. 6-7 is always with us

Σάββατο 7 Σεπτεμβρίου 2013

By Mehmet Ali BIRAND
 
I am one of the living witnesses of what happened in Istanbul 50 years ago. I was 14 years old. I did not know what it was all about. However, the passage of time made me understand the seriousness of the incidents and I always carry the shame.

I am one of the living witnesses of what happened in Istanbul 50 years ago. I was 14 years old. I did not know what it was all about. However, the passage of time made me understand the seriousness of the incidents, and I always carry the shame. Even though it was the only such incident in which the Turkish state officially admitted its culpability and tried to compensate its victims, it still continues to weigh on our conscience.

I can never forget.

I can still remember what I saw in Beyoğlu on the morning of Sept. 7, 1955.

I had to go to Galatasaray High School to register for their preliminary class. I reached Beyoğlu with great difficulty. When I went to Tunel from Karaköy, I just was flabbergasted.

The scene was shocking.

The huge street seemed like a war zone, with windows of the shops on both sides of the street shattered and all their goods strewn all over the street. Bunches of clothes, books, notebooks, chandeliers and much more. People were taking home whatever they could find. The scene was like judgment day.

I was a child, and I had no idea what had happened.

What I noticed immediately was that while some shops were plundered, others were not even touched. I had a look and saw that there was a Turkish flag hanging on the windows of the shops that were not looted. Those that were had Greek names.

People with long beards and those who were dressed very shabbily were walking around. I saw that some people who were dressed normally were hiding in the shops, looking outside.

The police and the soldiers seemed like they were saying: "Enough is enough. You did what you did, but now just leave." They were both intervening and not intervening at the same time.

That scene has always remained with me.

Even though half a century has passed, I still shiver when I remember it. When I read the newspapers a day later, I realized the extent of the matter.

Similar incidents had occurred also in Taksim and Şişli, where most of the citizens of Greek origin lived. Not only the shops, but also churches, even cemeteries were damaged and plundered. Jewish citizens also got their share of trouble, but the main targets were Greeks.

Newspapers were writing about people waving Turkish flags, pleading with the looters: "Please don't do it. I'm a Turk. I am a Turkish citizen."

It was a disgusting, belittling and tragic affair.

My mother and other adults were criticizing what had happened, while officials were talking about "the placing of a bomb at the house in Thessaloniki where Atatürk was born, which had been turned into a museum, and the anger felt against what was happening in Cyprus," explaining that the people had become enraged.

We were living on Ethem Efendi Street at the time. Our neighbors were mostly Greek. They were my best friends. All of a sudden, they shut themselves in their homes. They talked to no one. I can never forget Madam Eleni when she asked, "Can we seek refuge in your home if they attack us?" The barbershop she managed with her husband was in ruins. They were in shock. My mother sent them food for a week. We let them live in one of our rooms.

I was too young to make sense of what had happened. Why should they attack Madam Eleni? What could they ask from them? Why were they different from me?

As I was seeking answers to these questions, the Greek families in our neighborhood started to move to other places or go to Greece. After 1963 none of them were left. They left Istanbul.

They took with them an important culture, a color and a different lifestyle.

They left us alone in Istanbul to live our colorless lives.

Later on we were full of regret, but by then it was too late.


Turkey admitted all culpability, accepted responsibility:

Much later, we learned the Sept. 6-7 incidents were the doing of the infamous "deep state." It was planned with government approval in order to let diplomats say "The people are reacting" during the U.N. discussions on Cyprus. However, it later got out of control and turned into a shameful plunder. It became a crime that the deep state could not handle, and it shamed the Turkish nation.

What's interesting is that apart from a few injuries, no one was killed. It wasn't a massacre. It was a disgusting plunder aimed at frightening people.

What's even more interesting is the way Sept. 6-7 shamed us and hurt us and tainted us as a nation.

This was also recorded as the only such incident when the Republic of Turkey officially admitted its responsibility, apologized and compensated the victims.

At the Yassıada trials, after the May 21, 1960 military coup, the Sept. 6-7 incidents were investigated down to the smallest detail, and those held responsible were tried and punished.

As always, there was no mention as the deep state. It emerged entirely unscathed by the affair. A few thieves, civilians with no links to the planning or to the politicians, were punished.

In the later years, whenever the Sept. 6-7 incidents were mentioned, I felt an overwhelming shame and I always apologized to the victims I saw at international meetings.

During the Sept. 6-7 incidents our Turkishness was trampled underfoot. It was then I realized that if we don't criticize such incidents and apologize to the victims, we can never feel proud of ourselves.

Apologizing is enriching. It shows self-confidence.

Discriminating due to religion, language or culture or using force on the weak is belittling one's self.

I don't know you, but I apologize to our neighbor Madam Eleni from Erenköy.

Πηγή: Ηurriyet

10 σχόλια:

Μοντγκόμερυ 7 Σεπτεμβρίου 2013 στις 8:44:00 μ.μ. EEST  

"They left us alone in Istanbul to live our colorless lives"...

strategy 7 Σεπτεμβρίου 2013 στις 10:32:00 μ.μ. EEST  

Gen. Sabri Yirmibeşoğlu, who confessed to then Prime Minister Bülent Ecevit that the Special Warfare Unit existed, served on the board during the Sept. 6-7 events. In a 1991 interview with reporter Fatih Güllapoğlu, he said: “The Sept. 6-7 events were sponsored by the Special Warfare Unit. This was an awesome organization and it fulfilled its goals.”

http://www.todayszaman.com/news-164651-weaving-the-ergenekon-web-first-steps-in-sept-6-7-incidents.html

Ανώνυμος 8 Σεπτεμβρίου 2013 στις 12:42:00 π.μ. EEST  

δεν μας πείθεις αλί. το τι αισθάνεσαι και πιστεύεις για κάθε τι ελληνικό, το έδειξες και το ΄74 στην Κύπρο και όταν δήλωνες: αφήστε τους έλληνες, αυτούς θα τους πάρουμε με τις πέτρες, το αρμένικο τσουνάμι να φοβάστε.

Οδυσσέας 8 Σεπτεμβρίου 2013 στις 2:05:00 π.μ. EEST  

Ο Μπιράντ είχε το προφίλ του μετριοπαθούς και σοβαρού δημοσιογράφου, αλλά συχνά χρησιμοποιούσε αυτό το προφίλ για να περνάει προς τα έξω τις τουρκικές θέσεις με πιο ύπουλο (γι' αυτό και πιο αποτελεσματικό) τρόπο.
Μια τέτοια περίπτωση είναι και το παραπάνω άρθρο. Είναι βέβαια μια παραδοχή από τουρκικής πλευράς για το πογκρόμ του 1955, αλλά κάτω από το περίλυπο ύφος και την "αυτοκριτική", ο συγγραφέας εξωραϊζει την κατάσταση.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα: "What's interesting is that apart from a few injuries, no one was killed. It wasn't a massacre". ΨΕΜΑ, ψέμα συνειδητό και ξεδιάντροπο. Στο βιβλίο του Σπύρου Βρυώνη The Mechanism of Catastrophe (που είναι η καλύτερη έρευνα για το θέμα και συνιστάται σε όλους) αναφέρονται 20 νεκροί με τα ονόματά τους και άλλες 17 περιπτώσεις ανώνυμων νεκρών. Σύνολο 37.
Αναφέρεται επίσης πλειάδα βιασμών (εκ των πραγμάτων δύσκολο να καταγραφούν, αλλά μια μετριοπαθής εκτίμηση τους υπολογίζει σε διακόσιους σε μια νύχτα), καθώς και πολλές περιπτώσεις βίαιης δημόσιας περιτομής χριστιανών ανδρών.
Ο Μπιράντ τα αποσιωπεί αυτά, υποβιβάζοντας το θέμα σε υλικές ζημιές. Και δεν είναι τυχαίο ότι έγραψε το άρθρο του (στα αγγλικά) το 2005, δηλ. τη χρονιά που κυκλοφόρησε το βιβλίο του Βρυώνη. Πενήντα χρόνια την κράτησε μέσα του τη λύπη και βρήκε να την εκφράσει τότε; Ή μήπως, αφού δημοσιεύτηκε το βιβλίο στις ΗΠΑ και έγιναν γνωστά τα συμβάντα με το νι και με το σίγμα, χρειαζόταν μια απάντηση από τουρκικής πλευράς; Μια απάντηση που δεν θα αμφισβητούσε βέβαια τα γεγονότα, αλλά θα τα εξωράιζε...

Αναδελφος 8 Σεπτεμβρίου 2013 στις 12:04:00 μ.μ. EEST  

Η τοτε Ελληνικη κυβερνηση επεδειξε ασυγχωρητη αδρανεια, καθως η μονη ενδεδειγμενη αντιδραση θα ηταν το "οφθαλμος αντι οφθαλμου", στον αντιστοιχο τουρκικης καταγωγης πληθυσμο που διεμενε στην χωρα μας, βασει της αμοιβαιοτητας της Συνθηκης της Λωζαννης".Αντι αυτου, που θα εδειχνε ξεκαθαρα στην τουρκικη πλευρα, οτι τετοιες ενεργειες εχουν το αναλογο κοστος, επελεγη η "πολιτισμενη" οδος των διαμαρτυριων και των διαβηματων, τα οποια φυσικα επεσαν στο κενο, αφου η οικονομικη καταστροφη και η κατατρομοκρατηση του κοσμου ,ειχε ηδη συντελεστει.Σαν συνεπεια αυτης της χλιαρης στασης, ειχαμε κατοπιν το 1963-1964, την απροσχηματιστη εκδιωξη σχεδον ολων των ελληνικης καταγωγης χριστιανων απο Κωνσταντινουπολη, Ιμβρο, Τενεδο, με παραλληλη κατασχεση των περιουσιων τους.Οποιος ενδιαφερεται για περισσοτερες λεπτομερειες σχετικα με αυτο τον δευτερο και τελειωτικο κυκλο διωξεων, μπορει να διαβασει το εξαιρετικο βιβλιο του Λεωνιδα Κουμακη, με τιτλο "Το θαυμα" που εκδοθηκε το 1993.

Ανώνυμος 8 Σεπτεμβρίου 2013 στις 2:46:00 μ.μ. EEST  

φίλε ανάδελφε, έχεις δίκιο. η μόνη ελληνική αντίδραση ήταν η ευχαρίστηση και η αποκατάσταση των ελλην/τουρκ. σχέσεων με την έπαρση και πάλι της ελληνικής σημαίας.
όοσν αφορά στον αλί, πρακτοράτζα χειρίστου είδους, που δυστυχως οι εδώ "σοβαροί" δημοσιογράφοι τον έχουν ίδαλμα τους και τσαλαπατιούνται, όταν πρόκειται να του ζητήσουν συνέντευξη. τέτοιο παγκοσμίου φήμης κελεπούρι και αυτοι να είναι εκτός?

Ανώνυμος 8 Σεπτεμβρίου 2013 στις 4:11:00 μ.μ. EEST  


Η μόνη ηθικά αποδεκτή αντίδραση από την μεριά της Ελλάδας στα γεγονότα του 55 θα ήταν η κύρηξη πολέμου . Αυτό όμως μπορεί να μην ήταν τότε εφικτό λόγο άλλων δεδομένων .

Η μόνη ηθικά αποδεκτή αντίδραση από την μεριά της Ελλάδας στον διωγμό του 64 , θα ήταν ο αντίστοιχος διωγμός των εδώ κατοικούντων μουσουλμάνων . Φυσικά για εμάς τα πράγματα δεν ήταν τόσο απλά , αφού οι Πομάκοι και οι Ρωμά ΔΕΝ είναι Τούρκοι .

Η Ελλάς ΔΕΝ είναι Τουρκία . Δεν μπορεί να λειτουργήσει ούτε σαν χασάπης , ούτε σαν άρπαγας , ούτε σαν βασανιστής .

PRO

Αναδελφος 8 Σεπτεμβρίου 2013 στις 5:47:00 μ.μ. EEST  

@ PRO. Η ευθυνη ανηκει σε αυτον που πρωτος "ηρξατο, χειρων αδικων". Απο την στιγμη λοιπον που δεν επελεγη ο πολεμος το 1955 για τον αλφα η βητα λογο, επρεπε να υπαρξει ανταποδοση αναλογης κλιμακας. Ενδεχομενως μετα την διαλυση των πρωτων 100 καταστηματων, να πηγαινε το μηνυμα πως για οτι υφιστανται τα δικα μας παιδια εκει, θα υφιστανται το ιδιο και τα δικα σας εδω, οποτε κανονιστε την πορεια σας. Αν ειχαμε αντιδρασει, ισως να μην πραγματοποιουνταν ποτε ο β γυρος το 1963-1964.
Σχετικα με την υπαρξη Πομακων και Ρομα, δεν θα υπηρχε καμμια συγχιση εαν η προετοιμασια ηταν το ιδιο λεπτομερης με την αντιστοιχη τουρκικη.
Εμεις σαν χωρα θελουμε ολος ο κοσμος να ζει ειρηνικα και να ευημερει.Ομως η αδρανεια οταν συντελουνται τετοια εγκληματα σε βαρος των αδερφων μας δεν συγχωρειται.Και ισως η αποφασιστικοτητα που δειχνει μια χωρα για να "ανοιξει την πορτα του φρενοκομειου" αν απειληθει, να ειναι το καλυτερο αποτρεπτικο προς επιδοξους κατακτητες.

AXEΡΩΝ 9 Σεπτεμβρίου 2013 στις 12:56:00 π.μ. EEST  

@Ανάδελφος 8 Σεπτεμβρίου 2013 - 5:47:00 μ.μ. EEST
Προσυπογράφω.

Ανώνυμος 9 Σεπτεμβρίου 2013 στις 1:58:00 π.μ. EEST  

Ανάδελφε η Ελλάδα δεν έκανε καμία κίνηση ακόμη και αν σφάζονταν ολόκληρος ο ελληνικός πληθυσμός της Πόλης, γιατί απλά η Τουρκία ήταν σύμμαχη χώρα και ο εχθρός ήταν ένας, οι κακοί κομμουνισταί.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...
“Κι αν είναι κ’ έρθουνε χρόνια δίσεχτα, πέσουν καιροί οργισμένοι, κι όσα πουλιά μισέψουνε σκιασμένα, κι όσα δέντρα, για τίποτ’ άλλο δε φελάν παρά για μετερίζια, μη φοβηθείς το χαλασμό.

Φωτιά! Τσεκούρι! Τράβα!, ξεσπέρμεψέ το, χέρσωσε το περιβόλι, κόφτο, και χτίσε κάστρο απάνω του και ταμπουρώσου μέσα, για πάλεμα, για μάτωμα, για την καινούργια γέννα, π’ όλο την περιμένουμε κι όλο κινάει για νάρθει, κι’ όλο συντρίμμι χάνεται στο γύρισμα των κύκλων!..

Φτάνει μια ιδέα να στο πει, μια ιδέα να στο προστάξει,κορώνα ιδέα , ιδέα σπαθί, που θα είναι απάνου απ’ όλα!"

Κωστής Παλαμάς
«Όσοι το χάλκεον χέρι βαρύ του φόβου αισθάνονται,ζυγόν δουλείας ας έχωσι·

θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία»


Α.Κάλβος
«Τι θα πει ραγιάς; Ραγιάς είναι εκείνος που τρέμει από τον φόβο τον Τούρκο, που είναι σκλάβος του φόβου του, που θέλει να ζήσει όπως και να είναι. Που κάνει τον ψόφιο κοριό για να μην τον πατήσει κάποιος. Την ραγιαδοσύνη του την ονομάζει αναγκαία φρονιμάδα».

Ίωνας Δραγούμης

  © Free Blogger Templates Columnus by Ourblogtemplates.com 2008

Back to TOP