«Αντισημιτισμός» και δυο αυγά Τουρκίας

Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη

Πριν καλά – καλά προλάβει η Πυροσβεστική να σβήσει τη φωτιά στη συναγωγή των Χανίων έγινε ένα μιράκολο. Λες και πάτησε κάποιος ένα κουμπί, βροχή τα δημοσιεύματα για τον «αντισημιτισμό» των Ελλήνων. Ελληνόφων δε τις μπαμπουΐνος από μεγάλη αμερικανική εφημερίδα κατήγγειλε μετά βδελυγμίας τους «κακούς» Έλληνες, που από τα γεννοφάσκια τους εκπαιδεύονται στον αντισημιτισμό και την σαπωνοποιία. Τα δε γνωστά κείμενα με τις σεσημασμένες υπογραφές ή ήταν έτοιμα, ή οι άνθρωποι γράφανε όλοι νύχτα και το πρωί μαζευτήκανε στο «Φίλιον» και υπογράψανε, ωρυόμενοι για το τι φασιστόμουτρα και ρατσιστές είμαστε ως λαός. Τα ονόματα τα ξέρετε, τα έχετε δει υπέρ των βομβαρδισμών των Σέρβων, υπέρ των νταβατζήδων ναρκεμπόρων του Κοσσόβου, υπέρ του Σχεδίου Ανάν, υπέρ της Ρεπούση, της Δραγώνα, υπέρ του «αυτοπροσδιορισμού» των απογόνων του παλαιοναζί Ιβάν Μιχαήλοφ, κατά του κακού Οτσαλάν, που δεν πιάνει μπάζα μπρος στον νέο Λένιν της Κουμουνδούρου κλπ. Το σκυφτό – σκυφτό κείμενο αλλάζει, όμως οι υπογραφές είναι πάνω – κάτω οι ίδιες.

Η άτιμη κενωνία όμως και το απρόβλεπτο κισμέτ, που λένε κι οι Τούρκοι, που ‘ναι φίλοι μας και θέλουν το καλό μας, τα ‘φερε λίγο ανάποδα και τελικά οι εμπρηστές, όπως οι κάμερες έδειξαν, είναι δυο κοκκινόκωλοι της αυτής Μεγαλειότητος (Άγγλοι), δυο έτεροι σύμμαχοι μας Αμερικανοί κι ένας Έλληνας νυχτόβιος. Άλλους τους μπαγλαρώσανε κι άλλοι καταζητούνται, διότι στρίψανε αλλά γαλλικά και μάλιστα είχαν σχέσεις και με τα συμμαχικά στρατά! Ο μον ντιέ, σε πα ποσίμπλ, που θα ‘λεγε κι ο Ριχάρδος! Ούτε ένας τόσος δα χρυσαυγίτης; Έστω λίγο καρατζαφερικός; Μα κανείς; Τζάμπα τα κείμενα κι η οργή, τζάμπα υψώσανε τις κρινένιες γροθίτσες τους; Δεν μπορούμε πια να έχουμε εμπιστοσύνη ούτε στους συμμάχους, που πάνε και χαλάνε την «αντιρατσιστική» μανέστρα, που τόσο ωραία μαγειρεύουνε τα καλά τα παλικάρια, η κρεμ ντε λα κρεμ της καθεστωτικής «αριστεράς».

Βγήκε δε χθες στην «Ελευθεροτυπία» και κάποιος Βίκτωρ Ισαάκ Ελιέζερ με τίτλο «Ο κρυφός αντισημίτης αποκαλύπτεται» για να μας πει ότι αυτό που είδαμε δεν είναι έτσι, δεν έχει σημασία που είναι αλλοδαποί οι δράστες, να μας πει ότι όλοι οι σχολιαστές που κριτικάρουν το Ισραήλ ή θεώρησαν προβοκάτσια το γεγονός είναι κάτι μεταξύ ναζισμού και Αχματινεζάντ ή όπως διάολο τον λένε. «Πολυεθνική συμμορία» χαρακτήρισε τους δράστες και βάζει πρώτο – πρώτο τον Έλληνα, για να μην ξεχνιόμαστε. Έλα ρε! Πίνανε μπύρες δηλαδή και είπανε, «ρε σεις, ξεραΐλα σήμερα από γκόμενες, δεν πάμε να κάψουμε μια συναγωγή;».

Προφανώς ότι αυτό συνέβη τώρα που οι τουρκοϊσραηλινές σχέσεις δοκιμάζονται όσο ποτέ, είναι καθαρή σύμπτωση. Ο κυρ Ελιέζερ μας κούνησε το δαχτυλάκι του και μας μίλησε για «πολιτισμό που αγωνίζεται ενάντια στη βαρβαρότητα του αντισημιτισμού και του ρατσισμού» . Προφανώς το δακτυλάκι του δεν τον αφήνει να δει την χώρα όπου χρόνια τώρα το βιβλίο του Αδόλφου «Ο Αγών μου» είναι πρώτο σε πωλήσεις, την χώρα που ο λαός της είναι σε όλες τις μετρήσεις αλλά και στις πράξεις από τους πρώτους παγκοσμίως στον αντισημιτισμό. Και μάλλον δεν έχει ακούσει για την χώρα που διέπραξε την Γενοκτονία των Αρμενίων και των Ελλήνων. Κυρ Ελιέζερ, μήπως ξέρεις τουλάχιστον ποιο λόμπυ, χρόνια τώρα στις ΗΠΑ εμπόδιζε την αναγνώριση της Γενοκτονίας των Αρμενίων αδελφών μας; Για πες μας. Πες μας για την ηγεσία του Λικούντ που συνεχάρη τον Αδόλφο για την νίκη του, απευθυνόμενοι ως υπέρμαχοι του φυλετικού διαχωρισμού προς έναν υπέρμαχο του φυλετικού διαχωρισμού.

Θα του θύμιζα δε ότι στην χώρα μας, στη Θεσσαλονίκη, όταν οι αντιστασιακές οργανώσεις καλούσαν τους Εβραίους να βγουν στο βουνό και να τους βοηθήσουν, όταν χριστιανικές οικογένειες ρίσκαραν την ζωή τους για να τους βοηθήσουν και σήμερα το Ισραήλ τους τιμά ως Δίκαιους των Εθνών, ο Αρχιραββίνος Δαβίδ Κόρετς, ο ίδιος ο πνευματικός ηγέτης τους, τους οδηγούσε στον όλεθρο συνεργαζόμενος με τους φονιάδες.

Για τον ρόλο του εβραϊσμού κατά την τουρκοκρατία και τις σχέσεις του ως «μιλλέτ» (έθνος) με την Υψηλή Πύλη θα μπορούσαμε να μιλάμε ώρες, όμως η απλή αλήθεια είναι ότι σε τούτα δω τα μάρμαρα ποτέ δεν φύτρωσαν τέτοια ζιζάνια, σαν αυτά που λογχίζουν καβάλα στον ψωραλέο και ιδεολογικά κουτσό Ροσινάντε τους μερικοί. Οι Έλληνες δεν τα πάμε καλά με τον ολοκληρωτισμό, τις αριστοκρατίες και είμαστε από την φύση του πολιτισμού μας μαλακοί άνθρωποι. Φυσικά και υπήρξαν και υπάρχουν οπαδοί της φυλετικής θεωρίας και του ναζισμού αλλά σε ποσοστό ήταν και είναι δέκατα του πυρετού. Σε καμιά δε περίπτωση δεν μπορούν να αποτελέσουν άλλοθι για την κατασυκοφάντηση του λαού μας. Οι εν Ελλάδι επαγγελματίες «αντιρατσιστές» αναζητούν μια χίμαιρα, ένα άλλοθι «ιδεολογικού» σκοπού για τα καθήκοντα που ΔΕΝ εκτελούν έναντι της Πατρίδας και του λαού μας.

Θαυμάζω τους Εβραίους, ιδίως τους Ισραηλινούς. Είναι παράδειγμα προς μίμηση για την αυταπάρνηση τους στο καθήκον για την Πατρίδα τους, για τις πολεμικές αρετές τους, για τις θυσίες τους για το κράτος τους. Είναι αυτό που θα ‘πρεπε να ‘μαστε κι εμείς, Πολίτες – Οπλίτες. Τους κυβερνούν τα λιοντάρια τους κι όχι τα βόδια τους, αντλούν την ηγεσία τους από τους γενναίους κι όχι από τους φλώρους, τις κόρες και τους γιους των παρασίτων. Είναι όλοι έφεδροι εν ενεργεία ως τα 50 φεύγα. Το Ισραήλ κέρδισε το δικαίωμα της ύπαρξης του στο πεδίο της μάχης, όπου παρά τους μύθους ήταν μόνο του. Κανείς τρίτος δεν πολέμησε γι’ αυτούς. Διαβάστε για τον Αβιγκντόρ Καχαλάνι, τον ήρωα του Γκολάν, και θα καταλάβετε γιατί αυτός ο λαός δεν πρόκειται να χαθεί. Μέχρι δε τον πόλεμο των 6 ημερών τα όπλα του ήταν πανσπερμία κυρίως γαλλικών και τσέχικων συστημάτων, ενώ η εφευρετικότητα του ανθρώπινου δυναμικού του αφήνει άφωνο τον παρατηρητή. Παρά δε τον έτερο μύθο, η αμερικανική πολιτική μεταστράφηκε και οι στρόφιγγες της αμερικανικής βοήθειας άνοιξαν μετά την νίκη των Ισραηλινών το 1967, τρίτη κατά σειρά (1948, 1956, 1967). Οι ΗΠΑ προτίμησαν την πολιτική επένδυση σε μια μικρή χώρα, χωρίς πετρέλαιο, αλλά με ρωμαλέα ηγεσία και σταθερότητα αντί για το μπάχαλο των αναξιόπιστων και διχασμένων αράβων. Είναι λοιπόν το ίδιο το Ισραήλ, με το σπαθί του, που κέρδισε την αμερικανική στήριξη κι όχι η «συνωμοτική» δράση του αμερικανοεβραϊκού λόμπυ.

Σήμερα το Ισραήλ βλέπει να γκρεμίζεται η προνομιακή σχέση που είχε χτίσει με την κεμαλική Τουρκία. Το Ισραήλ σιγούσε πάντα για το ρατσιστικό και γενοκτόνο καθεστώς της Άγκυρας, διαφυλάττοντας τα δικά του στενά συμφέροντα. Ποτέ δεν διαμαρτυρήθηκε για τις εκατοντάδες Ορθόδοξες εκκλησίες που οι Τούρκοι έκαναν τζαμιά, σταύλους, δημόσιες τουαλέτες, ακόμη και νεκροτομείο (!). Ποτέ δεν ένωσαν οι οργανώσεις τους την φωνή τους μαζί μας για την κατοχή της Κύπρου, τους αγνοούμενους, την λεηλασία της πολιτιστικής μας κληρονομιάς. Μόλις τώρα μεταβάλουν οι Εβραίοι των ΗΠΑ την στάση τους για την αναγνώριση της Αρμενικής Γενοκτονίας, την οποία ως πρόσφατα εμπόδιζαν.

Το Ισραήλ κατασπαταλά το ηθικό κεφάλαιο που είχε συσσωρεύσει με την λήξη του Β’ Π.Π. ασκώντας υπέρμετρη βία σε αδύναμους ανθρώπους και αρνούμενο έναν ρεαλιστικό συμβιβασμό. Εχθρός του δεν είναι ο «ρατσισμός» αλλά το πολιτικό αδιέξοδο της υπέρμετρης βίας στο οποίο οδηγήθηκε ένας αρχαίος λαός, που αναγεννήθηκε μέσα από τις στάχτες του από μια πρωτοπόρα ηγεσία, που στο ξεκίνημα του Σιωνιστικού Κινήματος μελέτησε και εξέλιξε την ιστορική εμπειρία της Φιλικής Εταιρείας!

Η Τουρκία, ο σημαιοφόρος του αντισημιτισμού, ο παλιός φίλος, μεταβάλλεται σε εχθρό του Ισραήλ και όσοι επιτίθενται στην Ελλάδα, συκοφαντώντας την και προσάπτοντας στην κοινωνία της «αντισημιτισμό» προσφέρουν στους Εβραίους που ζουν στην περικυκλωμένη χώρα τους με το όπλο παρά πόδα την χειρότερη υπηρεσία. Ίσως η μέρα που η Τουρκία θα μετατραπεί σε ένα νέο αλλά σουνιτικό Ιράν δεν είναι μακριά. Τότε το Τελ Αβίβ θα ξέρει ότι οι Έλληνες δεν είναι ούτε «αντισημίτες», ούτε «κακοί» αλλά ο πιο κοντινός και ο μόνος φίλος σε ακτίνα εκατοντάδων χιλιομέτρων…