Θανάσιμος δημογραφικός βρόχος για την Κύπρο

Του Α. ΛΥΚΑΥΓΗ

ΤΟ ΚΡΙΣΙΜΟΤΕΡΟ τελικά ερώτημα όσον αφορά το Κυπριακό δεν είναι τόσο ποια λύση και πότε θα βρεθεί (αν βρεθεί) αλλά κυρίως για ποιους. Και ποιοι επομένως θα είναι αυτοί, που στα πλαίσια των προαγόμενων συμβιβασμών θα μπορέσουν να την επιμερισθούν και να την αναγάγουν σε πλαίσιο βιώσιμου συνεταιρισμού.

Γιατί όταν μιλάμε για ομοσπονδία, μιλάμε για συνεταιρικό μόρφωμα. Που απαιτεί δικλίδες ασφαλείας και δυναμικές βιωσιμότητος, για να έχει διάρκεια και προοπτική.
Το ερώτημα μπορεί εκ πρώτης όψεως να φαίνεται παράδοξο. Δεν είναι. Είναι αντιθέτως ουσιαστικό και με δραματικές παραμέτρους, αφού σήμερα, και με βάση επιβεβαιωμένα στοιχεία, οι γηγενείς Τουρκοκύπριοι (ως το άλλο σκέλος της υπό αναζήτησιν κρατικής συμπράξεως) δεν ξεπερνούν το 35% εκείνων με τους οποίους ως ελληνική πλευρά θα πρέπει να συμβιώσουμε κι εναρμονιζόμενοι με τα νέα δεδομένα να συμμερισθούμε το κράτος.
Ο εποικισμός ανατάσσεται κι επιταχύνεται, αποβαίνοντας ουσιαστικά ο μη ένστολος Τρίτος Αττίλας. Που ανενόχλητος προελαύνει, προδιαγράφοντας ακόμη ζοφερότερες μέρεςκαι αδυσώπητες προοπτικές για την Κύπρο και τον Ελληνισμό της. Γιατί τι θα συμβεί, όταν σήμερα και με βάση τα όσα γράφουν έγκυροι αναλυτές τουρκοκυπριακών εφημερίδων, σε κάθε πέντε Τουρκοκύπριους που συναντά ένας στα κατεχόμενα, οι τρεις είναι Τούρκοι έποικοι (κουβαλητοί κατά τους ντόπιους) εξ Ανατολίας!
Οι ψυχροί (και στυγνοί) αριθμοί αποτελούν τους εύγλωττους δείκτες όσων συμβαίνουν. Και σύμφωνα με αυτούς:

1. 1. Οι γηγενείς Τουρκοκύπριοι δεν ξεπερνούν τις 80.000, αποτελώντας μόλις και μετά βίας το 37% του πληθυσμού των κατεχομένων περιοχών. Και άρα των πολιτών του ψευδοκράτους, που θ' αποβεί σε οποιαδήποτε περίπτωση ομοσπονδιακής λύσεως, ένα των συνιστώντων σκελών της.
2. 2. Ο αριθμός των εποίκων ξεπερνά (με τους μετριότερους υπολογισμούς της τελευταίας τριετίας) τις 250.000. Και σ' αυτούς βεβαίως δεν διαλαμβάνονται οι άνδρες των κατοχικών δυνάμεων, που ξεπερνούν τις 37.000 και των οποίων οι αξιωματικοί και υπαξιωματικοί δικαιούνται αυτομάτως –εάν το επιθυμήσουν– την «ιθαγένεια» του καθεστώτος.

Οι αριθμοί αυτοί δεν είναι όμως ούτε οι τελικοί, ούτε κυρίως οι πραγματικοί. Γιατί –σύμφωνα με τις υπάρχουσες ενδείξεις και όσα κατά καιρούς γράφονται ακόμη και σε φύλλα τουρκοκυπριακά– στα κατεχόμενα σήμερα, υπάρχει ένα πληθυσμιακό μέγεθος, που ήδη τείνει να ξεπεράσει κατά πολύ τις 450,000! Παρόλο που επίσημα, οι «πολίτες» του κατοχικού μορφώματος είναι 280.000.
Ακόμη και προ μόλις δέκα ημερών, υπήρξαν δηλώσεις τουρκοκυπρίων παραγόντων (μεταξύ των οποίων και πανεπιστημιακοί) σύμφωνα με τους οποίους: Είναι θέμα χρόνου ο πληθυσμός των κατεχομένων να υπερβεί το εκατομμύριο, που είναι και ο δεδηλωμένος στόχος της Άγκυρας!
Οπόταν και καμιά σημασία δεν θα έχει πλέον οτιδήποτε γίνει στο Kυπριακό, εφόσον η πτυχή της δημογραφικής αλλοιώσεως, που άγει ευθέως (και μεσοπροθέσμως) προς Aλεξανδρεττοποίησιν, δεν αντιμετωπισθεί εκ προοιμίου. Γιατί αυτή αναμφιβόλως είναι ο επελαύνων Τρίτος (και τελικός) Aττίλας με αναπόδραστες και κυρίως μη αναστρέψιμες συνέπειες.
Το θέμα βεβαίως –με όρους λύσεως στη βάση της ομοσπονδίας– είναι αυτονοήτως για τον Ελληνισμό της γεωπολιτικά κρεουργημένης Κύπρου, ουσιαστικότερο. Γιατί πέραν του πόσο και πώς αυτά επιδρούν στη διαχείριση του Κυπριακού από πλευράς Τουρκίας, εκείνο που αποβαίνει κυριολεκτικώς κρίσιμο συμπτύσσεται στο αδυσώπητο ερώτημα: Ποιους τελικά θα έχουμε απέναντί μας; Και με ποιους και πώς (κι επομένως για πόσο) θα μπορέσουμε να δημιουργήσουμε συνθήκες συνεταιρικής συνάφειας και βιωσίμου διαχειρίσεως των λεπτών ισορροπιών που θα προκύψουν;
Για να μη βρεθούμε τελικά επί κενού. Και με προοπτική σιωπηρής ολικής αλώσεως.

ΤΟ ΠΑΡΟΝ