Μια απάντηση στον Πολίτη Οπλίτη για το άρθρο «Πως μπορεί να αποκτήσει νόημα η στρατιωτική θητεία;»

Γράφει ο Αρματιστής

Αγαπητέ φίλε Πολίτη Οπλίτη,
Θέλω να σε ευχαριστήσω για το πολύ ενδιαφέρον και ουσιαστικό άρθρο σου και οπωσδήποτε για τα πολύ καλά Ελληνικά σου, τα οποία δυστυχώς όσο περνά ο χρόνος τα ακούς και τα διαβάζεις όλο και λιγότερο. Μακάρι να μπορούσα και εγώ να γράψω με αυτό τον ωραίο και μεστό λόγο.

Χαίρομαι επίσης και για την υπογραφή σου. Πολίτης Οπλίτης. Αυτές οι δύο λέξεις περιέχουν και την πραγματική ουσία του λόγου ύπαρξης ενός στρατού που έχει σαν αποστολή την υπεράσπιση της ελευθερίας, της ανεξαρτησίας και της εδαφικής ακεραιότητας της πατρίδας. Είναι ο στρατός των ελεύθερων, με την ουσιαστική έννοια του όρου, πολιτών.

Οι διαπιστώσεις σου για τη γενικότερη απαξίωση της θητείας είναι καίριες και ουσιαστικές.

Σε κάποιο σημείο γράφεις:

«Διερωτάται κανείς πως θα μπορέσει ένας νέος Έλληνας να υπηρετήσει την πατρίδα και να είναι έτοιμος για θυσίες αν γαλουχηθεί με τέτοιους μύθους και τέτοιες εθνομηδενιστικές αρχές.»

Και έχεις απόλυτο δίκιο. Δες τι γίνεται σήμερα. Στα πλαίσια της δήθεν «διάσωσης της οικονομίας», της δήθεν «δυνατότητας του κράτους να καταβάλει μισθούς και συντάξεις» και της δήθεν «σωτηρίας της πατρίδας», μας επιβλήθηκαν μέσω μιας διεθνούς συμφωνίας που υπέγραψε η κυβέρνηση και που ονομάστηκε «Μνημόνιο», όροι και υποχρεώσεις που ουσιαστικά απαξιώνουν τη χώρα, καταργούν την ουσία της λαϊκής κυριαρχίας, παραβιάζουν κατάφωρα το σύνταγμα και μειώνουν την εθνική κυριαρχία. Πως αλλιώς μπορεί να ερμηνευτεί η οικονομική διακυβέρνηση της χώρας σύμφωνα με τα κελεύσματα και τις ντιρεκτίβες του ΔΝΤ, η υπογραφή του «Μνημονίου» με πλειοψηφία μικρότερη της προβλεπόμενης από το σύνταγμα και η τυφλή υποταγή των υπουργών στις οδηγίες και διαταγές των εκπροσώπων της τρόικας, δηλαδή κάποιων τεχνοκρατικών στελεχών μεσαίου μεγέθους. Είναι δυνατό αυτοί οι τεχνοκράτες να αποφασίζουν πόσες ώρες θα πετάξουν τα Ελληνικά μαχητικά;

Και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά τα τραγικά, πες μου που είναι η νεολαία; Γιατί δεν αντιδρούν οι νέοι. Έχουν καταλάβει τι ακριβώς συμβαίνει; Γνωρίζουν οι νέοι ποιο είναι το τελικό διακύβευμα της πορείας που ακολουθεί η χώρα; Κατέβηκα σε όλες τις διαδηλώσεις που έγιναν στην Αθήνα σαν αντίδραση σε αυτά που μας συμβαίνουν. Η απουσία των νέων ήταν χαρακτηριστική.

Όταν παραβιάζεται το σύνταγμα και η νεολαία παραμένει απαθής, αυτό από μόνο του δείχνει πρόβλημα. Κατά τη γνώμη μου αποδεικνύει ότι τα πατριωτικά αντανακλαστικά μέρους της νεολαίας έχουν αμβλυνθεί. Αν αυτή η διαπίστωση έχει βάση, τότε είναι απόλυτα φυσιολογικό και η θητεία να έχει απαξιωθεί στη συνείδηση των νέων πολιτών και οι περισσότεροι να μιλούν για χαμένο χρόνο και πολλά άλλα.

Δεν θέλω όμως να μηδενίζω τα πάντα. Πιστεύω ότι ένα σημαντικό μέρος της νεολαίας στέκεται απέναντι στην απαξίωση της θητείας και πιστεύει απόλυτα στο χρέος των πολιτών να αναλάβουν το όπλο και να υπηρετήσουν την πατρίδα. Ένα άλλο μεγάλο μέρος των νέων στέκεται προβληματισμένο απέναντι σε αυτή την υποχρέωση εξ αιτίας της πλύσης εγκεφάλου που έχει υποστεί. Όταν μιλάς με αυτούς τους προβληματισμένους νέους, διαπιστώνεις πόσο εύκολο είναι ο προβληματισμός τους και η κριτική στάση τους, να ανατραπεί υπέρ της θητείας. Έχω συναντήσει πολλούς νέους που η επιθυμία τους ήταν να υπηρετήσουν στις ειδικές δυνάμεις και φοβόντουσαν μήπως για κάποιο λόγο δεν μπορέσουν. Αυτά τα παιδιά πήγαν στις ειδικές δυνάμεις, είναι περήφανα διότι φόρεσαν τον πράσινο μπερέ, αλλά από τη στιγμή που απολύθηκαν έχουν εισπράξει εδώ και χρόνια, ένα λευκό απολυτήριο.

Πολλά όμως από αυτά τα «διαφορετικά» παιδιά, αλλοτριώνονται μέσα στην γενικότερη απαξίωση της θητείας που επικρατεί, τους λόγους της οποίας απαξίωσης, περιγράφεις πολύ εύστοχα στην παράγραφο με κεφαλίδα, «Μια σκοπιά χωρίς σκοπό …..»

Γράφεις ακόμη. «Το ζήτημα της αγωγής για την προάσπιση της ελευθερίας και της εθνικής αξιοπρέπειας είναι μεγάλο και θα το εξετάσουμε σε ένα άρθρο αφιερωμένο στην αγωγή». Το περιμένω με πολύ ενδιαφέρον.

Σε μια πρόταση της τελευταίας παραγράφου του άρθρου σου, γράφεις.
«Το νόημα στη θητεία ούτε νοιάζεται ούτε μπορεί να το προσφέρει άλλος θεσμός πλην των Ε.Δ.»

Επέτρεψέ μου να έχω μια διαφορετική προσέγγιση. Οπωσδήποτε οι Ένοπλες Δυνάμεις και οι ηγεσίες τους έχουν σημαντικό ρόλο να παίξουν σε αυτό το έργο. Όπως έχουν και πολύ σημαντικό μερίδιο ευθύνης στην απαξίωση της θητείας. Πιστεύω όμως ότι τη μπαγκέτα την κρατούν οι πολιτικές ηγεσίες. Αυτές δίνουν τον ρυθμό. Στα κόμματα και στις πολιτικές ηγεσίες ανήκει η κυρίαρχη ευθύνη για την απαξίωση της θητείας. Αυτές με τις αποφάσεις τους και τις πράξεις τους καταβαράθρωσαν την σημασία της θητείας και από χρέος τιμής των πολιτών προς τη πατρίδα, τη μετέτρεψαν σε αναγκαίο κακό. Αυτές σάλπισαν «του φευγάτου η μάνα δεν έκλαψε» και «όποιος δεν υπηρετεί στο Π.Ν. και τη Π.Α., αλλά στα σύνορα, είναι κ…παιδο». Και προς επίρρωση των όσων πιστεύω, ήρθαν για επιβεβαίωση οι δηλώσεις του Μπεγλίτη που καταχωρούνται σε ανάρτηση του εν κρυπτώ και με τις οποίες ενώ παραδέχεται ότι οι μονάδες και κρίσιμοι σχηματισμοί αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα εξ αιτίας των κακών ποσοστών επάνδρωσης, αρνείται να αναλάβει το πολιτικό κόστος και να αυξήσει τη θητεία, επειδή είναι μεν αναγκαίο κακό, αλλά υπάρχουν και όρια (το τελευταίο δικό μου).
Οι πολιτικές ηγεσίες επίσης είναι αυτές που μπορούν με τις αποφάσεις τους, να ανατρέψουν σχεδόν άμεσα, τη δυσμενή κατάσταση που έχουν δημιουργήσει. Οι πολιτικές ηγεσίες οφείλουν να τιμήσουν τις Ένοπλες Δυνάμεις και τους υπηρετούντες σε αυτές, μόνιμους και κληρωτούς. Οφείλουν να αναδείξουν το έργο τους, την ευθύνη που επωμίζονται και την σημασία και την αξία της αποστολής που έχουν αναλάβει. Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να γίνει αυτό και να αποδοθεί η πρέπουσα τιμή σε αυτούς που δεν επιτρέπεται να μιλούν δημόσια. Όχι λόγια αλλά έργα.

Θυμάσαι όμως κάποιο πρόεδρο, πρωθυπουργό, υπουργό άμυνας που να επισκέφθηκε ποτέ κάποιο σχηματισμό, κάποια μονάδα, που να παρακολούθησε κάποια άσκηση, που να συνέφαγε με τους στρατιώτες με καραβάνα από το καζάνι της άσκησης, που έκανε επιθεώρηση σε κάποιο στρατώνα για να δει τι φοράνε αυτοί που θα πάνε να σκοτωθούν και αν αυτό που φοράνε ικανοποιεί τις ανάγκες του μαχητή, για να δει που τρώνε, που κοιμούνται, που περνούν τον ελεύθερη ώρα τους, που πλένονται και που αφοδεύουν αυτά τα παιδιά, που η πατρίδα τους ανέθεσε να προστατεύουν την ελευθερία της; Θυμάσαι κάποιον Πρωθυπουργό ή ΥΕΘΑ που πήγε για επίσκεψη στις Μονάδες της Θράκης; Όχι αστραπή εθιμοτυπική επίσκεψη, αλλά επίσκεψη ουσίας. Ποτέ και κανένας. Μόνο το Πάσχα πηγαίνουν σε κάποιες επιλεγμένες μονάδες, των οποίων το προσωπικό ειδικά των κληρωτών, του έχει βγει η ψυχή προκειμένου να ετοιμάσουν το στρατόπεδο για να πάει ο Κωστάκης, ο Άκης και ο Γιωργάκης για να τσουγκρίσουν το αυγό τους και η κάθε μαραμένη κατίνα να χορέψει το καλαματιανό της. Ο Σημίτης έχω την εντύπωση ότι έβγαζε καντήλες και μόνο που άκουγε για «στρατά» και γι αυτό το λόγο δεν επισκέφθηκε ποτέ στρατιωτική μονάδα, το δε Πάσχα έκανε επίσκεψη στο Λιμενικό.

Όπως καταλαβαίνεις οι πολιτικές ηγεσίες και τα κόμματα δεν επιθυμούν σχέσεις με το ένστολο προσωπικό. Είναι ένα «αναγκαίο» κακό, με το οποίο δεν θέλουν να συγχρωτίζονται. Το «πληρώνουν», το ανέχονται, αλλά από και πέρα ου. Το μόνο για το οποίο νοιάζονται, είναι να γίνονται τα ρουσφέτια της πελατείας τους.

Μετά, αυτή η χωρίς καμιά αιδώ παραβίαση του συντάγματος, που την πας; Δεν παραβιάζονται κατάφωρα και συνεχώς βασικές αρχές του δημοκρατικού πολιτεύματος, δηλαδή αυτές της ισότητας, της ισονομίας, της ισοπολιτείας και της δικαιοσύνης, αναφορικά με το χειρισμό των κληρωτών; Με ποια κριτήρια εκτελείται η κατανομή των κληρωτών στους Κλάδους, με ποια κριτήρια απονέμονται οι ειδικότητες και με ποια γίνονται οι μεταθέσεις; Στα φυλάκια του Έβρου, της Νυμφαίας του Εχίνου, ποιοι υπηρετούν; Στα δύσκολα ποιοι πάνε; Ποιοι υπηρετούν στο Ναυτικό και την Αεροπορία; Πόσα βγαίνουν κατά καιρούς στο φως για φυγόστρατους, βολεψάκηδες, βυσματίες, για τις στρατιές που υπηρετούν στο τρίγωνο «Πεντάγωνο – Κολωνάκι – 401 ΓΣΝΑ», για άτομα που δεν έχουν περάσει τη πύλη στρατοπέδου μετά την ορκωμοσία τους, για φυγόστρατους και πόσα άλλα; Πως χορηγούνται τα Ι3, Ι4 και Ι5; Που υπηρετούν τα καμάρια των πολιτικών, των μεγαλοδημοσιογράφων και άλλων επωνύμων; Αυτές οι δυσώδεις καταστάσεις βγαίνουν στο φως κάποια στιγμή και αμέσως μετά χάνονται στο σκοτάδι. Όταν συμβαίνουν όλα αυτά, δεν είναι επόμενο να συμμετέχουν στην απαξίωση της θητείας κατά τρόπο καθοριστικό;

Την υπόψη απαράδεκτη κατάσταση που όλοι γνωρίζουν και όλοι εξορκίζουν, που ο λαός το έχει τούμπανο και οι ηγεσίες κρυφό καμάρι, μόνο η αποφασιστική βούληση της πολιτικής ηγεσίας μπορεί να καταργήσει και όχι οι ηγεσίες των Ενόπλων Δυνάμεων, οι οποίες γίνονται μέρος του προβλήματος.

Θυμάστε το πρώην Α/ΓΕΝ ναύαρχο Αντωνιάδη που ομολογούσε “on camera” ότι ο κάθε στρατεύσιμος του Π.Ν. είχε τον «βολευτή» του και τελικά τον Αρχηγό αυτό που τον ενδιαφέρει είναι να συμπληρώνονται τα τετραγωνάκια και δεν τον ενδιαφέρει ποιο όνομα μπαίνει στο κάθε κουτάκι. Κυνική και ενοχλητική ομολογία, αλλά και συνάμα αληθινή. Ήταν ξεκάθαρη ομολογία ότι ο Αρχηγός δεν μπορούσε να κάνει τίποτε για να αντιμετωπίσει την κατάσταση. Όταν λοιπόν ένα σύστημα είναι άδικο, δεν μπορείς να περιμένεις τίποτε το καλό.

Σήμερα όσο και αν προσπαθήσει κάποιος ηγήτορας, κάποιος διοικητής να οργανώσει απαιτητική εκπαίδευση, τα σχολεία μαχητών που προτείνεις, να απαιτήσει κόπο ιδρώτα και προσπάθεια, πάντα θα βρίσκει σοβαρά και ακαταμάχητα εμπόδια μπροστά του. Εμπόδια συναντούσαμε πριν είκοσι χρόνια, πόσο μάλλον σήμερα;

Θέλω να προσθέσω και μερικά λόγια για τους εφέδρους στους οποίους και εσύ αναφέρεσαι.

Ο Ελληνικός στρατός στηρίζεται αποκλειστικά στην εφεδρεία. Απαιτείται ένας στρατός εκστρατείας κάπου 300.000 (+) και αμφιβάλω αν υπό τα όπλα βρίσκονται πάνω από 75.000, μόνιμοι και κληρωτοί, μέσα βεβαίως και οι άφθονοι Ι3, Ι4 και Ι5, οι προστάτες, οι μειωμένης θητείας, οι πρώην ανυπότακτοι, οι πρώην φυγόστρατοι, οι τριαντάρηδες κλπ φρούτα.

Πρώτο λοιπόν και κυρίαρχο πρόβλημα, είναι ότι με τόσες μονάδες και τέτοια επάνδρωση, δεν υπάρχουν κληρωτοί για εκπαίδευση. Όταν ήμουν διοικητής Επιλαρχίας πριν 15 χρόνια, με επάνδρωση 70% και πλέον, αφαιρώντας καθημερινά (άδειες, αποσπασμένους, ΦΠ, ΕΥ, δρομολόγια, εξωτερικές υπηρεσίες, υποχρεώσεις στρατοπέδου, σκοπιές, φυλάκια και πολλά άλλα), έμεναν για την εκπαίδευση καμιά 80αρια. Με επανδρώσεις σήμερα της τάξης του 30%, ή και πιο κάτω, πόσοι να μένουν; Όταν όμως δεν εκπαιδεύονται ολοκληρωμένα οι κληρωτοί, πολύ απλά δεν υπάρχει εκπαιδευμένη εφεδρεία.

Κάποιοι πιστεύουν ότι ο στρατός δεν είναι αναγκαίο κακό, αλλά το ύψιστο χρέος του ελεύθερου πολίτη προς την πατρίδα. Και αυτοί νομίζω αποτελούν την πλειοψηφία. Έκφραση αυτής της μερίδας αποτελεί και η Λέσχη σας, όπως και Λέσχες καταδρομών. Ως εκ τούτου το πρόβλημα που τίθεται είναι πως μπορούν οι Ένοπλες Δυνάμεις να στηριχθούν στους εφέδρους που θέλουν να προσφέρουν. Δηλαδή ο κύριος κορμός των εφέδρων που επιστρατεύονται να αποτελείται από εθελοντές εφέδρους. Βεβαίως για να υλοποιηθεί αυτή η σκέψη, θα πρέπει πρώτα να αναδειχθεί η σημασία της θητείας σαν χρέος τιμής του κάθε πολίτη προς ότι αποτελεί την ιδέα της πατρίδας.

Μολονότι πιστεύω ότι για να αναπτυχθεί αυτή η ιδέα απαιτείται ένα διαφορετικό άρθρο, θα τοποθετηθώ με ένα πολύ απλό παράδειγμα. Γνωρίζω δύο αδέλφια, που ο ένας υπηρέτησε στους πεζοναύτες και ο άλλος στους αλεξιπτωτιστές. Εννοείται ότι το διάλεξαν και κατά τη διάρκεια της θητείας τους έλαβαν πολύ καλή στρατιωτική εκπαίδευση. Από τότε που απολύθηκαν (πριν 10 και 7 χρόνια), διαθέτουν λευκό απολυτήριο και ποτέ δεν κλήθηκαν για επανεκπαίδευση. Και οι δύο αναρωτιούνται γιατί ο στρατός δεν τους συμπεριέλαβε στην επιστράτευση, μολονότι και οι δύο ήθελαν να διαθέτουν απολυτήριο με χρώμα. Μπορεί κάποιος να κάνει κάποιους απλούς υπολογισμούς με βάση πόσες Μοίρες καταδρομών διαθέτουμε, τι επάνδρωση έχουν, πόσοι κληρωτοί υπηρετούν τη θητεία τους στις καταδρομές κάθε χρόνο, πόσοι από αυτούς είναι μεταξύ 20 και 40 ετών, πόσοι θα επιθυμούσαν να ανήκουν στην εφεδρεία και πόσες εφεδρικές Μοίρες θα μπορούσαν να συγκροτηθούν, ανεξάρτητα το πώς θα χρησιμοποιηθούν.

Πιστεύω όμως ότι οι προοπτικές για πιθανή ανάκαμψη από την απαράδεκτη κατάσταση της απαξίωσης της θητείας, βρίσκονται ακόμα πολύ μακριά.


Σχετικό άρθρο :

Πως μπορεί να αποκτήσει νόημα η στρατιωτική θητεία;