Υπάρχει «επόμενη» μέρα;

Όχι δεν πρόκειται για καταστροφολογική διαπίστωση αλλά για την απορία του τι πραγματικά έδειξαν οι κάλπες και η εκλογική αναμέτρηση της χθεσινής Κυριακής.

Τα πρώτο σίγουρο – στην σειρά προτεραιότητας που εμείς βλέπουμε – είναι ότι η αποχή είναι για πρώτη φορά στην Ελλάδα το «πρώτο κόμμα». Ακόμη και αν το 35% του εκλογικού σώματος που δεν πήγε χθες να ψηφίσει αναλυθεί σε μη εκκαθάριση των εκλογικών καταλόγων ή αδυναμία για προσωπικούς λόγους (συμπεριλαμβανομένου και του οικονομικού), το γεγονός και μόνο ότι το ποσοστό στις κρισιμότερες ελληνικές εκλογές στην πρόσφατη Ιστορία φτάνει σε τέτοια ύψη, είναι το πρώτο θέμα που πρέπει να μας προβληματίζει.

Το δεύτερο που εμείς θεωρούμε σημαντικό είναι το γεγονός ότι το 19% αυτών που εκφράστηκαν με την ψήφο τους βλέπουν σήμερα την προτίμησή τους να βρίσκεται εκτός βουλής. Το γεγονός ότι το σύνολο των τελευταίων και της αποχής κερδίζει δυστυχώς την απόλυτη πλειοψηφία είναι αυτό που πρέπει να προβληματίζει όλους, ειδικά όσους αισθάνονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο νικητές.

Το τέλος του δικομματισμού είναι σαφώς γεγονός, αλλά η μετάβαση στην νέα πολιτική πραγματικότητα, που δεν μπορεί να γίνει με ομαλό και ανώδυνο τρόπο, έρχεται στην χειρότερη στιγμή της σύγχρονης ελληνικής Ιστορίας. Δεν θα υιοθετούσαμε μάλιστα πλήρως την θέση ότι την πόλωση του δικομματισμού αντικατέστησε το αδιέξοδο του διχασμού, διότι στην δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Υπάρχουν όμως και μάλιστα μεγάλα στην πολιτική.

Το εκλογικό αποτέλεσμα κάνει πρόδηλη της οργή μεγάλου μέρους του εκλογικού σώματος, που υπό τις παρούσες συνθήκες ήταν απολύτως αναμενόμενο να εκδηλωθεί. Αυτό όμως που γίνεται επίσης όλο και περισσότερο προφανές είναι ότι η τιμωρία στην κάλπη όσων θεωρούνται υπεύθυνοι κινδυνεύει, αν δεν έχει ήδη ανοίξει τους ασκούς του Αιόλου στα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζουμε και που οι περισσότεροι αδυνατούν (ή δεν θέλουν) να καταλάβουν. Η ώρα των ευθυνών όμως για όλους μας είναι πλέον εδώ, αν δεν έχει ήδη περάσει, όπως υποστηρίζουν αρκετοί.

Πέραν των πολιτικών δυνάμεων που ανήκαν στο πολιτικό περιθώριο ή άλλων που ευκαιριακά αναδείχθηκαν μέσα από αυτό, όσες προτείνουν τον «άλλο δρόμο» βασίζονται (υπερβολικά θα τολμούσαμε να πούμε) στην ελπίδα (γιατί εκτίμηση δεν μπορεί να υπάρξει για το θέμα) ότι το αποτέλεσμα των ελληνικών εκλογών θα ταράξει τα νερά στην Ευρώπη, που θα συνειδητοποιήσει το αδιέξοδο της πολιτικής που ακολουθείται, και θα εξελιχθεί σε γενικότερη αλλαγή στην ευρωπαϊκή πολιτική. Ενθαρρύνονται μάλιστα σε αυτές της ελπίδες τους από την αλλαγή ηγεσίας στην Γαλλία, τον άλλο πόλο του «σκληρού» πυρήνα της Ευρώπης εκτός Γερμανίας. Τα στοιχεία βέβαια που κάνουν αυτή την ελπίδα όλο και πιο ουτοπική είναι πολλά, συμπεριλαμβανομένου και του γεγονότος ότι εάν μελετήσει κανείς προσεκτικά τα τεκταινόμενα στην Ευρώπη, δεν διαφαίνεται πουθενά ένα τέτοιο ρεύμα αλλαγής, ούτε καν στην Γαλλία, όπως μπορεί να πει ο μέσος Γάλλος. Η ελπίδα βασίζεται σε μια υπερεκτίμηση (για να μην πούμε αυταπάτη) των περιθωρίων ελιγμών που έχει η Ελλάδα μέσα στην βαθιά ευρωπαϊκή κρίση, χωρίς ουσιαστικά καμιά πραγματική δυνατότητα να επηρεάσει τις εξελίξεις και σε σαφώς χειρότερη διαπραγματευτική θέση από μερικούς μήνες πριν, όταν ο φόβος της εξάπλωσης της κρίσης και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες μας βοηθούσε υποστηρικτικά.

Έτσι στον αντίποδα της «ελπίδας» που υποστηρίζουν όσα κόμματα ευαγγελίζονται την δυνατότητα αλλαγής (στην βαθμό που την διακηρύττουν) και υιοθέτησης άλλου δρόμου (όπως τουλάχιστον τον περιγράφουν), υπάρχει και το άλλο, το εφιαλτικό σενάριο. Η Ελλάδα να απομονωθεί και να αφεθεί στην τύχη της, ενώ μάλιστα ο βρόγχος της μη εκταμίευσης των χρημάτων από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, απαραίτητων για την λειτουργία του κράτους να σφίγγει συνεχώς μέχρις ότου πνιγούμε και μάλιστα μόνοι μας, καθώς ο αυτοματισμός πάνω στον οποίο βασίζεται η διαδικασία, δεν απαιτεί καμιά περαιτέρω ευρωπαϊκή απόφαση.

Η (πολύ) σκληρή αυτή πραγματικότητα, που φυσικά προϋπήρχε των εκλογών, θα γίνει ορατότερη τώρα, φέροντας όλους προ των ευθυνών τους και αναφερόμαστε σε όλους εμάς που εκφράσαμε την βούλησή μας με ψήφο.

Καθώς όμως η σκόνη του εκλογικού αποτελέσματος θα καταλαγιάζει, θα γίνεται επίσης φανερό και κάτι άλλο: οι εκλογές της 6ης Μαΐου έδειξαν το τι δεν θέλει ο ελληνικός λαός (αν και οι ερμηνείες ακόμη και γι’ αυτό διίστανται).

Φρονούμε όμως ότι δεν έδειξε τι θέλει, μέσα στην σφαίρα του εφικτού και του δυνατού. Δεν έδειξε την επόμενη μέρα που –δυστυχώς- εκκρεμεί ακόμη. ΦΓΚ

Σημ Εν Κρυπτώ: Aναδημοσιεύουμε εδώ την τοποθέτηση του blog της Πτήσης για το εκλογικό αποτέλεσμα, με την οποία συμφωνούμε σε πολύ μεγάλο βαθμό. Στο σχετικό άρθρο μας εν όψει των εκλογών είχαμε μιλήσει για "βαθύ προβληματισμό", και δυστυχώς το εκλογικό αποτέλεσμα τον επιβεβαίωσε και τον επαύξησε... Θα επανέλθουμε στο θέμα σε επόμενο άρθρο.