Unified Frappector

Toυ Σάββα Δ.Βλάσση

Προσφάτως προβλήθηκε στις ΗΠΑ η ταινία “Act of Valor”, η οποία αφορά τις επίλεκτες μονάδες SEAL του Ναυτικού των ΗΠΑ. Σημαντικό στοιχείο της ταινίας είναι ότι όχι μόνο έχει γυριστεί με όλη την συνδρομή των Ενόπλων Δυνάμεων των ΗΠΑ, αλλά και τα περισσότερα μέλη της ομάδος βατραχανθρώπων που πρωταγωνιστούν, δεν είναι ηθοποιοί, αλλά πραγματικοί βάτραχοι! Πολλές δε από τις σκηνές που προβάλλονται και αφορούν επιχειρήσεις, είναι πλάνα από πραγματικές ασκήσεις που πραγματοποιούν οι Δυνάμεις Ειδικών Επιχειρήσεων του Ναυτικού των ΗΠΑ. Έτσι, ειδικά μέσα όπως ελικόπτερα ειδικών επιχειρήσεων, ταχύπλοα σκάφη, παραποτάμια σκάφη, πυρηνοκίνητα υποβρύχια κ.λπ. τα οποία βλέπει κανείς στην ταινία, συμμετέχουν στην ουσία σε αληθινά γυμνάσια. Πραγματικά προχωρημένη αντίληψη από ένα έθνος το οποίο ξέρει πώς να προωθήσει τα εθνικά του συμφέροντα, προβάλλοντας και διαφημίζοντας το στράτευμά του με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, επιδιώκοντας να προσελκύσει τους πραγματικά καλύτερους και πρόθυμους, αντί κακομοίρηδες αδιάφορους που απλώς επιλέγουν το στρατιωτικό επάγγελμα για να βγάλουν ένα κομμάτι ψωμί.

Αυτό που μού άρεσε στην ταινία, είναι ότι όσον αφορά τις επιχειρήσεις, δείχνει κάποιες καταστάσεις από τον πραγματικό τρόπο με τον οποίο γίνονται όλα αυτά σήμερα κι όχι «σκηνοθετική αδεία» κάποιου περίεργου σκηνοθέτη ή παραγωγού. Ως εκ τούτου, κάποιος που ενδιαφέρεται και πολύ περισσότερο ένας στρατιωτικός, αποκτά ιδίαν αντίληψη περί αυτών.

Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα, η επιχειρησιακή αξιοποίηση των mini UAV στο πλαίσιο μιας Ειδικής Επιχειρήσεως. Ενώ οι βατραχάνθρωποι έχουν διεισδύσει στην περιοχή του στόχου, από τα παραποτάμια σκάφη που προσεγγίζουν για να εκτελέσουν την εκκένωσή τους, εκτοξεύεται ένα RQ-11B Raven. Από αυτό, εξασφαλίζεται εικόνα του στόχου σε πραγματικό χρόνο, τόσο για τα πληρώματα των σκαφών όσο και για τον ελεύθερο σκοπευτή των SEAL που καλύπτει την ενέργεια των υπολοίπων μελών του στοιχείου εφόδου. Ο παρατηρητής (spotter) του σκοπευτή, δεν παρατηρεί με το τυπικό τηλεσκόπιο ή κυάλια, άλλωστε το περιβάλλον είναι τροπικό με πυκνή βλάστηση, αλλά μέσω ενός φορητού PDA έχει εναέρια εικόνα από το Raven, στην οποία αποτυπώνονται καθαρά οι κινήσεις εχθρών και φιλίων! Μοναδική αντίληψη καταστάσεως κι άμεση ενημέρωση του σκοπευτή για την εξουδετέρωση απειλών.

Μπορεί να είχα γράψει από το 2008 για την ανάγκη αξιοποιήσεως mini UAV από τις Ειδικές Δυνάμεις μας, αλλά 4 χρόνια μετά, τίποτα δεν έχει γίνει. Αντιθέτως, οι ασιάτες απέναντι, αντέγραψαν το Raven και φρόντισαν να φτιάξουν καμμιά 400αριά Bayraktar για τις ανάγκες τους! Φυσικά ούτε εγώ, ούτε οι Τούρκοι επιτελείς, κάναμε τίποτα παραπάνω, από το να παρακολουθούμε τις τάσεις από τις πολεμικές περιπέτειες στο Αφγανιστάν και το Ιράκ, από το 2001 μέχρι σήμερα. Κάτι που προφανώς δεν γίνεται στον ίδιο βαθμό στα ελληνικά επιτελεία… Τώρα, με την βοήθεια του Χόλυγουντ, ελπίζω κάποιοι που ως έργο έχουν να παρακολουθούν τις εξελίξεις και τάσεις, ώστε να συντάσσουν μελέτες για να εξελίσσονται τα πράγματα, αραχτοί στον καναπέ και με μια μπυρίτσα στο χέρι, θα μπορούν να δουν ζωντανά αυτά που χάνουν, απουσιάζοντας από το πεδίο της μάχης.

Κάποιοι φίλοι με τους οποίους συζητάμε, προβάλλουν την θέση ότι δεν πρέπει να… παρασυρόμαστε από ό,τι «αμερικανιά» βλέπουμε να υιοθετούν οι Ένοπλες Δυνάμεις των ΗΠΑ. Διότι μπορεί αυτούς να μην τούς απασχολεί το κόστος, εδώ όμως, ως γνωστόν πλέον, «λεφτά δεν υπάρχουν». Διαφωνώ και προβάλλω το επιχείρημα ότι πολλά από αυτά τα «γκάτζετ», δεν απαιτούν δα τόσο μεγάλη δαπάνη ενώ εάν δει κανείς πόσα εκατομμύρια αφιερώνονται σε δευτερευούσης σημασίας έργα, θα απογοητευθεί.

Ας αφήσουμε όμως τα «γκάτζετ» που κοστίζουν και ας δούμε τα πράγματα από διαφορετικό πρίσμα. Πιάνω και διαβάζω το εξαιρετικό αφιέρωμα του φίλου και συναδέλφου Αντώνη Τσαγκαράτου, με 47 ολόκληρες σελίδες στο HAF Yearbook 2011/Β, για την Επιχείρηση UNIFIED PROTECTOR και τις αεροπορικές επιχειρήσεις που αναλήφθηκαν από ελληνικό έδαφος. Ως γνωστόν, συμμετείχαμε ουσιαστικώς μόνο με ένα ΑΣΕΠΕ και κερδίσαμε τις εντυπώσεις. Γιατί; Διότι το EMB-145H AEW&C είναι ένα στρατηγικής σημασίας asset. Τί έκαναν με αυτό οι Έλληνες αεροπόροι; Έφευγαν από Σούδα και στα 400 με 600 χλμ. από αυτήν, περιπολούσαν πάνω από την Μεσόγειο, παρέχοντας αεροπορική και θαλάσσια εικόνα στις συμμαχικές δυνάμεις.

Ποιος ο προβληματισμός; Με ανύπαρκτη ουσιαστικώς αεροπορική απειλή, τί κίνδυνος υπήρχε για το ελληνικό αεροσκάφος; «Επιχειρώντας στις 3 τη νύκτα επάνω από θάλασσα, με ένα δικινητήριο αεροσκάφος και πετώντας σε απόσταση 200-250 μίλια μακριά από τη βάση σου (Σούδα), μην έχοντας κανένα εναλλακτικό αεροδρόμιο, ήταν λογικό να ανησυχείς μονίμως για κάποιο απρόοπτο. Τι θα γινόταν σε περίπτωση, ας πούμε, αστοχίας του ενός κινητήρα, οπότε θα έχανες και τη συμπίεσή σου; Έπρεπε επομένως να πάρεις ρίσκα. Να αποτολμήσεις να προσγειωθείς νύκτα στη Βεγγάζη, μην ξέροντας την κατάσταση του αεροδρομίου και του διαδρόμου», περιέγραψε ένας αεροπόρος στον Αντώνη. Κι εδώ αρχίζει η… ανατριχίλα. Φανταστείτε, να αναγκαζόταν το ΑΣΕΠΕ να προσγειωθεί στην Λιβύη, σε εχθροκρατούμενο έδαφος. Τί θα γινόταν αυτό το πολύτιμο asset με το πλήρωμά του, αν κάποιο στίφος μαμελούκων βρισκόταν ή έκανε «ντου» στο αεροδρόμιο;

Κι εδώ τίθεται το ερώτημα: το ρίσκο το οποίο περιέγραψε ο αεροπόρος σε έναν δημοσιογράφο, είχε απασχολήσει κανέναν επιτελικό νου ώστε να εκπονήσει σχέδιο δράσεως σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο; Υπήρχε σχέδιο και μονάδα σε ετοιμότητα για άμεση ανάπτυξη από αέρος προς ταχεία εξασφάλιση αεροδρομίου σε ξένη χώρα και προστασία του στρατηγικής σημασίας asset; Ή μήπως το είχαμε αφήσει αυτό, στον «αυτόματο πιλότο» οπότε η UNIFIED PROTECTOR θα μπορούσε άνετα να μετατραπεί για την χώρα σε εθνικό φιάσκο; Το ΓΕΕΘΑ που είχε εκχωρήσει τον έλεγχο των ελληνικών δυνάμεων στην Συμμαχία, είχε προβληματισθεί;

Νομίζω ότι ο Α/ΓΕΕΘΑ πράττει άριστα, έχοντας ενεργοποιήσει τα Γενικά Επιτελεία προς την κατεύθυνση της διακλαδικής συνεργασίας στο κεφάλαιο των Ειδικών Επιχειρήσεων. Οι τρεις Κλάδοι διαθέτουν ειδικές μονάδες αλλά καλό είναι να κατανοήσουν κάποιοι ότι έχει παρέλθει η εποχή που ο καθένας είχε το δικό του «μαγαζάκι». Το Έθνος, η χώρα, δεν αντέχουν τέτοιες πολυτέλειες. Απαιτείται η επαύξηση της επαγγελματικής συνεργασίας, της συναδελφικής αλληλοκατανοήσεως και της αρμονικής συνεννοήσεως προς δημιουργία κοινών αντιλήψεων. Ένα διακλαδικό όργανο Ειδικών Επιχειρήσεων σε επίπεδο ΓΕΕΘΑ, μπορεί να συνεισφέρει προς αυτή την κατεύθυνση. Ειδικές Επιχειρήσεις δεν σημαίνει μόνο το «χέρι στην τσέπη», για προμήθειες όπλων και υλικών, αλλά και παραγωγή δημιουργικής επιτελικής σκέψεως.

www.doureios.com