Yποβρύχια και πλοία αεράμυνας, μονόδρομος για το Πολεμικό Ναυτικό
Παρασκευή 20 Απριλίου 2012
Μια ακόμα άποψη για το θέμα της μελοντικής σύνθεσης του ΠΝ, απο τον αμυντικό αναλυτή Ιωάννη Σ. Θεοδωράτο
Παρακολουθώντας την πορεία υλοποίησης των τουρκικών ναυτικών εξοπλισμών σε συνδυασμό με την ανάγκη διαμόρφωσης ενός αξιόπιστου δόγματος ναυτικής ισχύος – το οποίο σήμερα δεν υφίσταται – για το Πολεμικό Ναυτικό (ΠΝ) σε συνάρτηση με την προάσπιση των εθνικών συμφερόντων στην Ανατολική Μεσόγειο, προκύπτει αβίαστα ένα τεχνοκρατικό ερώτημα: Tι είδους-τύπους πλοία πρέπει να διαθέτει το ΠΝ ώστε να είναι επιχειρησιακά ικανό κατά την κρίσιμη περίοδο 2012-2022 να αντιμετωπίσει την αναδυόμενη τουρκική ναυτική απειλή;
Είναι γεγονός ότι οι ελληνο-τουρκικές σχέσεις έχουν εισέλθει σε τροχιά σύγκρουσης, η οποία θα λάβει χώρα κάποια χρονική στιγμή στο προσεχές μέλλον και θα έχει ως σημείο αναφοράς το εύρος της ελληνικής Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) και ειδικότερα την άρνηση εκμετάλλευσης των υποθαλάσσιων ενεργειακών κοιτασμάτων (φυσικό αέριο, πετρέλαιο) από την Αθήνα. Συνεπώς δεν αποτελεί παράδοξο η τάση που χαρακτηρίζει την τουρκική στρατηγική να επενδύει με διαρκώς αυξανόμενο ρυθμό στους ναυτικούς εξοπλισμούς και στην υλοποίηση ενός πρωτοφανούς προγράμματος ναυπηγήσεων, παράλληλα με την αναβάθμιση της αεροπορικής ισχύος των Τουρκικών Αεροπορικών Δυνάμεων.
Ωστόσο η Τουρκία με προσεκτικούς σχεδιασμούς δεν αναπτύσσει μόνο το Ναυτικό της αλλά και την Ακτοφυλακή, την οποία μετατρέπει σε μια αξιόλογη δύναμη επιφανείας (πλοία έρευνας και διάσωσης), η οποία θα δράσει συμπληρωματικά με τους εθνικούς της σχεδιασμούς. Εκείνο που πρέπει να επισημανθεί είναι ότι το κέντρο βάρος της μελλοντικής τουρκικής επιχειρησιακής σχεδίασης εντοπίζεται:
α) στην απόκτηση σειράς σκαφών διαφόρων κλάσεων μεσαίου και μεγάλου εκτοπίσματος με σκοπό την μεταφορά ισχυρής αποβατικής δύναμης μεγέθους ενισχυμένου τάγματος πεζοναυτών, συν μιας τουλάχιστον επιλαρχίας αρμάτων, καθώς και στην κατασκευή πλοίων υποστήριξης αυτής (πλοίο αμφιβίων επιχειρήσεων, αρματαγωγά ανοικτού και κλειστού τύπου),
β) στη ναυπήγηση ενός αεροπλανοφόρου εκτοπίσματος 25.000 τόνων από το οποίο θα επιχειρούν αεροσκάφη τύπου STOVL και ελικόπτερα,
γ) στην εγχώρια ναυπήγηση έξι υποβρυχίων Type 214,
δ) στην εγχώρια σχεδίαση και ανάπτυξη τεσσάρων έως έξι πλοίων με δυνατότητες αεράμυνας περιοχής,
ε) στην σταθερή υλοποίηση του υφιστάμενου προγράμματος ναυπήγησης Milgem το οποίο θα αποδώσει συνολικά 12 σκάφη.
Αποτυπώνοντας το σύνολο των τουρκικών ναυτικών εξοπλιστικών προγραμμάτων διαπιστώνουμε ότι το επίκεντρο της «φρενίτιδος» ναυπηγήσεων και αναβαθμίσεων (αισθητήρες, οπλικά συστήματα) των ήδη υπαρχόντων μονάδων επιφανείας και υποβρυχίων της Διοίκησης Ναυτικών Δυνάμεων, αποκαλύπτει ξεκάθαρα τις προθέσεις των Τούρκων επιτελών και συγκεκριμένα:
α) επίτευξη ναυτικής υπεροπλίας σε σκάφη και συστήματα, η οποία απαιτείται για να ελεγχθεί ο χώρος της Ανατολικής Μεσογείου μεταξύ Κύπρου και Κρήτης-Ρόδου-Καστελορίζου (συν ο εναέριος χώρος υπεράνω αυτού) και παράλληλα να αποτραπεί το ΠΝ από το να επιχειρήσει στην συγκεκριμένη περιοχή,
β) συγκρότηση μιας ισχυρής δύναμης-ομάδας μάχης (task force) από σκάφη επιφανείας και υποβρύχια για την προστασία του πλοίου αμφιβίων επιχειρήσεων, της εν γένει αποβατικής δύναμης και του αεροπλανοφόρου που ενδεχομένως θα αποκτηθεί,
γ) αποτελεσματική και εναρμονισμένη διακλαδική συνεργασία Ναυτικού και Αεροπορίας για την υποστήριξη αποβατικών και γενικά αμφίβιων επιχειρήσεων με στόχο ελληνικά νησιά υψηλής γεωστρατηγικής αξίας, η κατοχή των οποίων μεταβάλλει δραστικά επ΄ωφελεία των τουρκικών συμφερόντων τα όρια της ΑΟΖ (βλ. Καστελόριζο, Κάσος, Κάρπαθος και μεσομακροπρόθεσμα Ρόδος, Ανατολική Κρήτη).
Αφού διαπιστώσαμε και καταγράψαμε το τι συμβαίνει στην «άλλη πλευρά του λόφου» ερχόμαστε να προτείνουμε τρόπους αντιμετώπισης της νέο-οθωμανικής ναυτικής απειλής. Σήμερα το ΠΝ και υπό την πίεση της οικονομικής κρίσης δεν μπορεί παρά μόνο περιστασιακά και οριακά να ανταποκριθεί σε αποστολές ανατολικά της γραμμής Κρήτης-Καστελορίζου. Τα μέσα που πρέπει να διαθέτει – πέραν των καυσίμων και της επαρκούς υποστήριξης σε ανταλλακτικά, αναλώσιμα των πλοίων και των οπλικών συστημάτων/αισθητήρων που φέρουν – διακρίνονται σε δύο κατηγορίες: α) υποβρύχια και β) πλοία με δυνατότητες αεράμυνας περιοχής. Η πρώτη απαίτηση ύπαρξης υποβρυχίων με κατάλληλες δυνατότητες καλύπτεται μερικώς καθώς υφίστανται μόλις ένα σκάφος Type 214 με δυνατότητες AIP και αυτό χωρίς σύγχρονες τορπίλες (!) και επτά άλλα παλαιότερα σκάφη (Type 209/1100 και Type 209/1200 εκ των οποίων ένα – το «Ωκεανός» S118 – έχει εκσυγχρονισθεί/αναβαθμιστεί αλλά δεν έχει παραληφθεί). Η δεύτερη απαίτηση δεν καλύπτεται από τον υπάρχοντα στόλο επιφανείας καθώς το ΠΝ δεν διαθέτει πλοία με ικανότητες αντιαεροπορικής άμυνας περιοχής, στοιχείο απαραίτητο για την επιβίωση μιας ναυτικής δύναμης που θα επιχειρεί στην καρδιά της Ανατολικής Μεσογείου, υπό την δαμόκλεια σπάθη της Τουρκικής Αεροπορίας. Άρα πως πρέπει να δράσουμε προκειμένου να είμαστε σε θέση να υπερασπίσουμε στην πράξη και όχι στα λόγια τα εθνικά συμφέροντα στην προσφιλή μας από την αρχαιότητα υδάτινη περιοχή της Μεσογείου;
Τα υποβρύχια που φέρουν σύστημα AIP – όπως τα Type 214 – αποτελούν το μοναδικό όπλο που επιτρέπουν στο ΠΝ και στην ελληνική πολιτικο-στρατιωτική διπλωματία να προασπίσουν τα εθνικά συμφέροντα καθώς και να πλήξουν πρώτα τον εχθρό. Αθόρυβα και απροειδοποίητα «περιβεβλημένα» με την κατάλληλη πολιτική εντολή που θα έχει δοθεί εγκαίρως (σ.σ. όχι όπως συνέβη με καθυστέρηση εις διπλούν το 1974…) τα Type 214 ουσιαστικά έχουν την επιχειρησιακή δυνατότητα να προσβάλλουν την όποια αμφίβια δύναμη κινηθεί κατά νήσου ή νήσων και να λειτουργήσουν αποτρεπτικά σε κάθε άλλη «ειρηνική» αντιπαράθεση στο πλαίσιο προβολής διεκδικήσεων κατά της ΑΟΖ, ή δυναμικά αν απαιτηθεί. Αναγνωρίζοντας τα προφανή πλεονεκτήματα της κλάσης Type 214 οι Τούρκοι επέλεξαν να προμηθευτούν έξι μονάδες ώστε να αποκτήσουν αριθμητική υπεροχή έναντι του ΠΝ. Το δυστύχημα είναι ότι η ελληνική πλευρά έχει εμπλακεί σε μια πολιτικο-οικονομική αντιπαράθεση και αντί να έχει προχωρήσει στην παραλαβή και των υπολοίπων τριών υποβρυχίων Type 214, χάνει πολύτιμο χρόνο, τον οποίο κερδίζει η αντίπαλη πλευρά.
Το ΠΝ δεν μπορεί να προχωρήσει στην απόκτηση νεότευκτων πλοίων ικανότητας αεράμυνας περιοχής καθώς δεν είναι μόνο θέμα χρημάτων, αλλά και επιχειρησιακών δυνατοτήτων. Το ΓΕΝ αναγνωρίζει ότι στην Ανατολική Μεσόγειο μπορούν να «σταθούν» αποτελεσματικά και να επιβιώσουν μόνον σκάφη που φέρουν ολοκληρωμένο σύστημα αντίστοιχων δυνατοτήτων με αυτές που παρέχει το Aegis του Αμερικανικού Ναυτικού. Συνεπώς το πλοίο που μπορεί να εκτελέσει άκρως επικίνδυνες αποστολές δεν μπορεί παρά να είναι μια κλάση όσο το δυνατόν εγγύτερα στις επιχειρησιακές ανάγκες του ΠΝ. Ένα τέτοιο πλοίο είναι η κλάση Arleigh Burke και όχι τα καταδρομικά τύπου Ticonderoga. Ο μοναδικός τρόπος απόκτησης είναι μέσω παραχώρησης από τις ΗΠΑ με πολιτική απόφαση, η οποία θα χρησιμοποιήσει όλη την ισχύ των lobbies προκειμένου να καμφθούν οι όποιες αντιδράσεις μπορούν να εγερθούν, καθώς θα αποτελεί ιδιαίτερη συμβολική ενέργεια ύψιστης πολιτικής σημασίας. Τα αντιτορπιλικά κλάσης Arleigh Burke θα παρέχουν μέσω του συστήματος Aegis και των βλημάτων SM-2 την κατάλληλη κάλυψη για υλοποίηση επιχειρήσεων στην Ανατολική Μεσόγειο. Υπό ιδανικές συνθήκες θα πρέπει να αποκτηθούν τέσσερα σκάφη με έδρα τον Ναύσταθμο Κρήτης, ο οποίος πρέπει να εξελιχθεί και να αναβαθμιστεί σε κύρια έδρα του Στόλου και της δύναμης που θα κληθεί να προασπίσει και να επιβάλλει τον σεβασμό των εθνικών συμφερόντων στις θαλάσσιες εκτάσεις μεταξύ Κρήτης, Ρόδου, Καστελορίζου και Κύπρου.
Ολοκληρώνοντας την σύντομη ανάλυση συνοψίζουμε ότι για την καλύτερη και ταχύτερη δυνατή ενίσχυση των εθνικών αμυντικών δυνατοτήτων στον επίπεδο της ναυτικής ισχύος, η Αθήνα οφείλει να πραγματοποιήσει δύο βήματα. Το πρώτο είναι να παραλάβει τα εναπομείναντα τρία υποβρύχια Type 214, να τα εξοπλίσει με τορπίλες βαρέως τύπου και να εκμεταλλευτεί την παρούσα γεωπολιτική συγκυρία-ευκαιρία στις ΗΠΑ, για να εξασφαλίσει την αποδέσμευση 2-4 αντιτορπιλικών Arleigh Burke με το ανάλογο απόθεμα βλημάτων SM-2. Η επιτυχής ολοκλήρωση των δύο αυτών στόχων θα συμβάλει κάθετα και με αποφασιστικό τρόπο στην εμπέδωση κλίματος ασφάλειας, σταθερότητας και θα λειτουργήσει ως πολλαπλασιαστής δύναμης υπέρ των εθνικών γεωστρατηγικών συμφερόντων στην περιοχή, με την οποία έχουμε χιλιάδες χρόνια στενούς ιστορικούς δεσμούς, από την εποχή του Τρωϊκού Πολέμου και της πανάρχαιας «Γεωπολιτικής των Αχαιών». Μιας γεωπολιτικής στρατηγικής που παρότι μας χωρίζουν από την απαρχή της εξύφανσης αυτής προ 3.500 χρόνια, οι βασικοί μοχλοί σχεδίασης και υλοποίησης συνεχίζουν να παραμένουν ζωντανοί και ενεργοί μέχρι και σήμερα. Διαχρονικά οι Έλληνες (από την θαλασσοκρατορία του Μίνωα) χρησιμοποίησαν τη ναυτική ισχύ για να μεγαλουργήσουν και να επιβάλλουν τα εθνικά τους συμφέροντα. Ας μην το ξεχνούμε, γεγονός που μας το επιβεβαιώνει και επισημαίνει ο Θουκυδίδης μέσα από τα κείμενά του, καθότι η Ιστορία με την Γεωγραφία αποτελούν τις δύο αναγκαίες και ικανές συνθήκες για την σχεδίαση των πεπρωμένων του έθνους μας. Να ενεργήσουμε όπως μας προτρέπει η ιστορία και να εκμεταλλευτούμε τα οφέλη που τόσο ζηλότυπα διαφύλαξε για εμάς και τους απογόνους μας η γεωγραφία. Στόλος θαλάσση κρατείν.
Ιωάννης Σ. Θεοδωράτος Δημοσιογράφος-Αμυντικός Αναλυτής
perialos.blogspot.com
18 σχόλια:
Συμφωνώ απόλυτα με την άποψη του κ. Θεοδωράτου όσον αφορά τα Arleigh Burke. Είναι πολλοί οι λόγοι που τα καθιστούν απείρως καταλληλότερα και προσιτότερα από τα Ticonderoga για το ΠΝ. Αναφέρω επιγραμματικά κάποιους από αυτούς:
-μικρότερο πλήρωμα
-μικρότερο ετήσιο κόστος χρήσης
-μικρότερη ηλικία
-μικρότερος (αλλά απολύτως
επαρκής) αριθμός μεταφερόμενων
βλημάτων τα οποία θα πρέπει να
αγοραστούν
-φέρουν νεώτερη έκδοση του ραντάρ
SPY-1 με προβλέψεις για αξιόπιστη
λειτουργία ΚΑΙ σε παράκτιο
περιβάλλον
Δεν είναι της παρούσης να επεκταθώ περισσότερο σε τεχνικές/επιχειρησιακές λεπτομέρειες απλά θα διευκρινιστεί ότι η όποια πιθανότητα να δεχτούν οι Αμερικανοί να μας παραχωρήσουν κάποια σκάφη Arleigh Burke είναι αποκλειστικά πολιτικό θέμα και μόνο κατόπιν πολιτικής συμφωνίας σε ανώτατο επίπεδο (εντός γενικότερου πλαισίου που θα περιλαμβάνει θέματα όπως το ενεργειακό και η συμμετοχή μας στην αντιπυραυλική ασπίδα)θα μπορούσε να υπάρξει πιθανότητα υλοποίησης ενός τέτοιου ενδεχομένου.
Κάτι τέτοιο θα κάλυπτε απόλυτα τις βραχυπρόθεσμες και μεσοπρόθεσμες ανάγκες του ΠΝ με ανεκτό κόστος.
Μακροπρόθεσμα η μόνη επιλογή με σημαντικά οφέλη για την χώρα μας θα ήταν η έναρξη ενός εθνικού ναυπηγικού προγράμματος ανάλογου του τουρκικού MILGEM (βλέπε http://www.hellenicdefence.gr/eidiseis/e2012/120419a.html). Σε βάθος 20ετίας, και με την ελπίδα η δημοσιονομική κατάσταση να έχει αλλάξει έως τότε, το πρόγραμμα αυτό θα μπορούσε να αποδώσει εγχώριας ανάπτυξης/κατασκευής πλοία τα οποία, έχοντας σχεδίαση modular, θα μπορούσαν να καλύψουν όλο το φάσμα αναγκών από το μέγεθος ενός OPV έως εκείνο μιας φρεγάτας αεράμυνας περιοχής.
Πέραν της οικονομικής ανάκαμψης, βασική προυπόθεση για κάτι τέτοιο θα ήταν η σύσταση (επιτέλους) ενός ενιαίου ναυπηγικού φορέα με υγιείς δεσμούς με το Κράτος. Επίσης θα μπορούσε να αναζητηθεί και διεθνής συνεργασία από χώρες τις περιοχής που θα έχουν ανάλογες ανάγκες (π.χ. Ισραήλ).
Γ.Μ.
Ουδεμία αντίρρηση για τα ΑΒ, το θέμα είναι κατα πόσο εφικτό είναι να επιτύχουμε μια παραχώρηση με ευνοικούς όρους. Το όλο σκεπτικό της πρότασης για τα Tico ήταν ότι ούτως η άλλως αποσύρονται, διευκολύνοντας έτσι κάποιο πιθανό αίτημα.
Εγώ λέω καλύτερα να το ξεκινήσουμε από πιο χαμηλά και να στοχεύσουμε υψηλότερα. Καλύτερα να σχεδιάσουμε ένα modular κανό, το οποίο θα εξοπλίζεται αρχικά σε επίπεδα λάντζας, αλλά το οποίο θα μπορεί αναλόγως με τις ανάγκες μας να εξελιχθεί σε σχέδιο αεροπλανοφόρου, τάνκερ, υποβρύχιου, θαλαμηγού ή και φάρου. Αντίστροφα, θα υπάρχει και πιο light έκδοση - βατραχοπέδιλο για τη ΜΥΚ. Μόνο έτσι η κρίση θα μετατραπεί σε ευκαιρία.
Τα Arleigh Burke είναι σημείο αναφοράς.
Θεωρώ ότι είναι πολύ δύσκολο να μας τα παραχωρήσουν οι Αμερικάνοι (όπως και τα tico).
Αν γίνει αυτό τα ανταλλάγματα που θα έχουμε, ήδη, δώσει ως Κράτος θα είναι πολύ μεγάλα. Για να μην πω ότι φοβάμαι τα ανταλλάγματα…
Δυστυχώς 2012 χρόνια δεν έχουμε καταφέρει να μονιάσομε ως λαός και να εκμεταλλευτούμε τα προτερήματα του τόπου μας.
Επιχειρησιακά οι προτάσεις είναι πολύ λογικές αλλά ως προτάσεις και όχι επιτελικά σχέδια μπορούν να γίνουν και να υπάρξουν πολλά και διάφορα στο μέλλον
Αλάσκας.
Με κάθε σεβασμό στο πρόσωπο του συντάκτη που γνωρίζω μέσα από τις σοβαρές προσεγγίσεις του, θα ήθελα να προβάλω κάποιες διαφωνίες μου. Έχω παρακολουθήσει την "γραπτή ναυμαχία" που εξελίσσεται τις τελευταίες μέρες γύρω από την παραχώρηση ή αποδοχή ή αγορά ή όπως αλλιώς μεγάλων μονάδων στόλου με σκοπό την αντιαεροπορική άμυνα περιοχής. Με άλλες από τις απόψεις συμφωνώ και με άλλες διαφωνώ. Αυτό όμως που δεν μπορώ να αποδεχθώ αβασάνιστα είναι η γενικότερη αντιπαράθεση αριθμών και επιδόσεων. Συγκεκριμένα η προμήθεια ή παραχώρηση 2 ή 3 ή 10 πλοίων δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα αποφέρει τα αναμενόμενα αποτελέσματα σε ενδεχόμενη σύρραξη. Αυτό έχει να κάνει περισσότερο με τις τακτικές που θα εφαρμοστούν, την αποφασιστικότητα και την εκπαίδευση των πληρωμάτων. Κατά συνέπεια ακόμη και τα διλήμματα Ticonderoga ή Kidd ή Arleigh Burke ή FREMM ή Bradenburg ή Meko ή Φρεγατοκορβέτες ή κορβετοκανονιοφόροι ή ότι άλλο είναι σε μεγάλο βαθμό ανούσια. Αν υποθέσουμε ότι δεν σκοπεύουμε να υποστηρίξουμε όπως πρέπει τα όποια πλοία πάρουμε (αν πάρουμε) τότε σίγουρα είναι καλύτερα να μην τα πάρουμε.
Η πολύ καλή γνώση των μέσων, οι συνεχείς ασκήσεις, η κατανάλωση πυρομαχικών για την εξοικείωση του προσωπικού είναι κορυφαίας σημασίας. Επίσης κορυφαίας σημασίας είναι και η ύπαρξη όσο το δυνατόν μεγαλύτερου αποθέματος πυρομαχικών και ανταλλακτικών κάθε είδους για να μπορεί να ανταπεξέλθει το σύστημα σε περίοδο επιχειρήσεων ή έντασης όπου η τιμές αυτών πολλαπλασιάζονται ραγδαία. Θα πει κάποιος, μα τι λέει τώρα; και θα απαντήσω ότι οι κακές γλώσσες λένε πολλά και περίεργα...
Επίσης η επαρκής παρουσία στην ανατολική Μεσόγειο με σκοπό την κάλυψη των πλουτοπαραγωγικών πηγών της ΑΟΖ (όταν την προσδιορίσουμε), συνδυάζεται οπωσδήποτε και με την παρουσία αεροπορικών μέσων, της Π.Α., των αεροπλάνων ναυτικής συνεργασίας (που δεν έχουμε και ΘΑ αποκτήσουμε αν όταν και εφόσον) και των ελικοπτέρων (που ευτυχώς έχουμε). Αυτό το γράφω γιατί κατά την άποψή μου υπάρχουν περιπτώσεις και μάλιστα πολλές που πρέπει η λύση να είναι ας πούμε "mix grill",γιατί πιθανόν τα μέσα που λείπουν από κάποιον κρατικό φορέα να υπάρχουν σε κάποιον άλλο. Στο παρελθόν η συνεργασία και η από κοινού αξιοποίηση πόρων και μέσων έχουν λύσει τεράστια προβλήματα εφόσον δεν μπήκε μπροστά ο εγωισμός κάποιου αρχηγού (βλέπε ΙΜΙΑ που ο μέγας ναύαρχος αποφάσισε να λύσει το θέμα με πλοία και λίγα στελέχη των ΟΥΚ ενώ είχε διαθέσιμα πάρα πολλά μέσα που όμως δεν ανήκαν στο Π.Ν.). Ας σκεφτούμε την έναρξη της χερσαίας επιχείρησης στον Α' πόλεμο του κόλπου όταν ελικόπτερα Απάτσι του στρατού κατέστρεψαν τα ραντάρ της αεράμυνας για να ανοίξουν δρόμο για την αεροπορία, τη διάβαση του Σουέζ το 1973 όπου τεθωρακισμένες δυνάμεις των Ισραηλινών κατέστρεψαν συστοιχίες SA-6 και δημιούργησαν τις προϋποθέσεις για την εξάρθρωση της Αιγυπτιακής αεράμυνας αλλά και τη βύθιση του αντιτορπιλλικού Kocatepe το 1974 από την τουρκική αεροπορία. Όλα αυτά δείχνουν 'ότι η χρήση μέσων και πόρων που δεν μας ανήκουν με τη στενή έννοια μπορεί να δώσουν ιδιαίτερα αποτελεσματικές λύσεις (ακόμα και η τελευταία που ήταν αυτογκόλ). Η αντιπαράθεση αριθμών ανά είδος δεν έχει καμία αξία πέραν ίσως κάποιου είδους προσκλητηρίου. Με την προμήθεια μεγαλύτερου αριθμού υποβρυχίων δεν αποκτάται πλεονέκτημα αν εμείς διαθέτουμε επαρκή μέσα ανθυποβρυχιακού πολέμου. Σίγουρα δεν εννοώ να μην πάρουμε νέα μέσα (ειδικά τα υποβρύχια που είναι και πληρωμένα) αλλά όλα τα άλλα μου θυμίζουν σε μεγάλο βαθμό τη λογική πιτσιρικάδων ... έλα να τις μετρήσουμε...
Τελικά θέλω να πω ότι δεν υπάρχει κανένας μονόδρομος σε κανένα θέμα και ειδικά για εμάς τους Έλληνες που όποτε χρειάστηκε να πολεμήσουμε είχαμε πάντα πολύ λιγότερα και υποδεέστερα μέσα από τον αντίπαλο. Λύσεις υπάρχουν αρκετές και λόγω της ανυπαρξίας χρημάτων θα είναι και φτηνές και αποτελεσματικές.
@ 20 Απριλίου 2012 7:00:00 μ.μ. EEST
Φίλε μου εσύ χάνεσαι....
χαχαχαχαχαχαχαχαχ
@ Ανώνυμος 7:00:00
Δεν έχω καταλάβει αν με αυτό το σχόλιο ειρωνεύεσαι εμένα, το hellenicdefence ή και τους δύο. Όμως μικρή σημασία έχει....
Αντί να θέσεις κάποια επιχειρήματα προτιμάς να χλευάζεις μια ανταλλαγή τεκμηριωμένων απόψεων.
Απλά εξέφρασα την σκέψη μου για ένα δυνητικό μελλοντικό ναυπηγικό πρόγραμμα που με σταδιακά βήματα θα προσέφερε αναπτυξιακά και οικονομικά οφέλη στα ναυπηγεία της χώρας και επιχειρησιακές λύσεις στο ΠΝ.
Αφού εσύ θεωρείς κάτι τέτοιο άξιο χλευασμού και όχι εποικοδομιτικής αντιμετώπισης/κριτικής, πες μας τις δικές σου απόψεις επί του θέματος...
Γ.Μ.
Αγαπητό ΕνΚρυπτώ
Όπως ανέφερα και πιο πάνω, η όποια πιθανότητα παραχώρησης σκαφών σαν τα Arleigh Burke είναι αποκλειστικά θέμα ανώτατων πολιτικών συμφωνιών επί ευρύτερων γεωπολιτικών δεδομένων.
Αν, για τους δικούς τους λόγους, οι Αμερικανοί αποφάσιζαν ότι τα δεδομένα αυτά δεν "αξίζουν" την παραχώρηση στη Ελλάδα δυνατοτήτων που θα τις προσέφεραν τα Arleigh Burke, ταπεινή μου άποψη είναι ότι δεν θα ενέκριναν ούτε την παραχώρηση των Ticonderoga, ασχέτως αν τα τελευταία είναι προγραμματισμένο να αποσυρθούν ή όχι.
Από καθαρά πρακτικής απόψεως, ίσως η γενικότερη ανάγκη για περικοπές στις Αμερικανικές Ένοπλες Δυνάμεις να καθιστά πιο εφικτό το ενδεχόμενο συζήτησης περί αποδεύσμευσης κάποιων Arleigh Burke παλαιότερων παρτίδων. Φυσικά, αν και μόνο αν οι Αμερικανοί ελάμβαναν από εμάς τα ανταλλάγματα που θα ζητούσαν σε πολιτικό επίπεδο (π.χ. η στάση μας στο θέμα της αντιπυραυλικής άμυνας κλπ.)
Με εκτίμηση,
Γ.Μ.
Πέρα από ειρωνικά σχόλια (@20/4/2012 7:00:00 μ.μ. EEST)και φοβίες (@20/4/2012 7:08:00 μ.μ. EEST), που δεν θα μας οδηγήσουν ποτέ πουθενά παρά στην απόλυτη αδράνεια, βρίσκω παράδοξο ότι η έντονη αρθρογραφία των τελευταίων ημερών γίνεται για σκάφη που ΟΥΔΕΙΣ δεν ανέφερε ότι διατίθενται για πώληση, ενοικίαση ή δωρεάν παραχώρηση!
Δεν είναι περίεργο?
Πότε είπαν οι Αμερικανοί (Κυβέρνηση ή US Navy) ότι τα Καταδρομικά θα γίνουν οτιδήποτε άλλο εκτός από scrap?
Αν όντως υπάρχει περιθώριο για διαπραγματεύσεις, το ναυτικό μας πρέπει σίγουρα να τις λάβει πολύ σοβαρά υπόψη του. Και βέβαια, αν αποφασίσει ότι αξίζει τον κόπο, οπωσδήποτε τα ΑΒ είναι προτιμότερα των TICO.
@ enkrypto: Διόρθωσέ με αν κάνω λάθος αλλά πρώτη φορά που κάναμε λόγο στην Ουάσιγκτον για ΑΒ ήταν στο πρώτο ταξίδι του ΥΠΕΘΑ Σπηλιωτόπουλου στις ΗΠΑ το 2008(?)
Δεν υπήρχε Σπηλιωτόπουλος στο ΥΠΕΘΑ το 08.
@Ε.Α.V
Πρώτη φορά που έγινε επίσημο αίτημα νομίζω ήταν το καλοκαίρι του 2005
Greece To Ask U.S. for Two Arleigh-Burke Destroyers
Posted 06/13/05 09:11
By PERICLES N. ZORZOVILIS, ATHENS
http://www.DefenseNews.com
Less than three years after the retirement of the Themistoclis, the last Charles F. Adams-class guided missile destroyer, the Hellenic Navy is ready to officially request two newer vessels from the U.S. Navy.
Navy officials have prepared and will soon send a letter of request for a pair of used Arleigh Burke-class guided missile destroyers under a government-to-government agreement, said Navy Capt. Stefanos Gikas, a spokesman for the Ministry of Defense here. Details about schedule, cost, transfer conditions and weapons would need to be worked out.
“The response of the U.S. administration in the letter of request will be the decisive factor for the implementation of the program,” a high-level Hellenic Navy official said. “What can be said at this initial stage is that the number of the ships should eventually increase to three or four; only at this force level would the introduction of a highly capable and complicated weapon system be worth the initial investment.”
Greece also is asking the United States for four Osprey-class mine-warfare ships and a number of P-3C Orion maritime patrol aircraft. “All these requests will be managed in the framework of the Greek-U.S. Defense and Industrial Cooperation agreement, which governs the military relations of the two allies,” Gikas said.
The destroyers, which carry the Aegis weapons system, are far more capable than anything in Greece’s current fleet. Adm. Panagiotis Chinofotis, chief of the Hellenic National Defense General Staff, said the Burkes would improve Greek and NATO capabilities by:
• Increasing the interoperability of the Greek military and NATO allies.
• Giving Greece a tactical ballistic missile defense capability, thereby allowing the country to participate more actively in similar allied efforts.
• Strengthening NATO’s southeast region, where hot spots and increasing asymmetric threats have drawn more and more alliance attention over the last decade.
• Helping Greece participate in allied missions overseas.
Chinofotis emphasized that “the transfer will also signal the expansion of the Hellenic-U.S. cooperation in the armaments field and the strengthening of the bonds between the two navies, which are more than 100 years old,” he said.
The transfer of the Burkes also may affect the Hellenic Navy’s effort to buy new frigates, the service’s largest program. A proposal to buy one ship with an option for a second is being included in the preliminary drafts of the next five-year unified armaments procurement plan — known as the 2006-10 EMPAE.
The frigate effort will replace the corvette program that was canceled because of excessive costs in November 2002. Some 588 million euros ($722 million) had been planned for the corvettes in 2006-10.
“The picture will become less obscure when the formal process for the 2006-10 EMPAE starts,” the Navy official said. “Until then, everything is a matter of speculation and alternate options.” But he said Greece was determined to maintain a fleet of 14 major surface combatants.
The Navy now operates four Hydra-class (German MEKO-200HN) and 10 Elli-class (Dutch Standard) multipurpose frigates. Six of the Ellis are getting a midlife upgrade under a 386 million euro contract awarded in 2003 to Thales Naval Nederland, Hengelo, the Netherlands, and Hellenic Shipyards, Skaramanga, Greece. A midlife upgrade for the Hydras will begin in 2010.
Tελευταία φορά που έγινε λόγος για παραχώρηση 2 ΑΒ, ήταν τον περασμένο Οκτώβρη χωρίς να ξανακούσουμε κάτι έκτοτε.
Τώρα για την "έντονη αρθρογραφία", τι να πούμε; Εμείς ανεβάσαμε μια ανάρτηση σαν όλες τις άλλες εκθέτοντας ένα προβληματισμό (όπως κάνουμε χρόνια τώρα). Κατόπιν ακολούθησε πραγματικός ορυμαγδός δημοσιευμάτων λες και διαπράξαμε κάποια ανεπίτρεπτη ύβρι. Το γιατί έγινε με τόση ένταση και απο τόσες πλευρές, δεν το γνωρίζω.
Παρεπιπτόντως, ουδέποτε υπαινίχθηκε κάποιος εδώ ότι υπάρχει επίσημα ενδιαφέρον για τα Τico, ή πρόθεση παραχώρησης.
Tα AB είναι σαφώς καταλληλότερα κατα την ταπεινή μου άποψη, κρίμα που δεν είναι κάποιο εξ΄αυτών διαθέσιμο.
Μια παρατήρηση στο σχόλιο του Ανώνυμου 20 Απριλίου 2012 7:26 μ.μ.: προς αποκατάσταση της αλήθειας, ο Λυμπέρης ζήτησε να αναληφθεί η φύλαξη της σημαίας στη βραχονησίδα από τον Ελληνικό Στρατό. Ο τότε αρχηγός ΓΕΣ, Στρατηγός Βούλγαρης, αρνήθηκε να το πράξει, επικαλούμενος αδυναμίες και ελλείψεις σε προσωπικό σε σχέση με τις υποχρεώσεις των πολεμικών σχεδίων. Προ αυτού του γεγονότος, ο τότε Α/ΓΕΕΘΑ ζήτησε βατραχανθρώπους από τον Αρχηγό ΓΕΝ ο οποίος ανταποκρίθηκε. Συνεπώς ο Λυμπέρης δεν μετέτρεψε το θέμα σε «ενδοναυτικό» ζήτημα, αλλά βρέθηκε αντιμέτωπος με δυσμενή δεδομένα που τον έφεραν προ τετελεσμένου γεγονότος.
Τα Arleigh Burke θα ήταν καλύτερη επιλογή από τα Ticonderoga από πολλές απόψεις, αλλά η παραχώρησή τους φαίνεται δυσκολότερη γιατί είναι νεώτερα. Τουλάχιστον δωρεάν νομίοζω ότι αποκλείεται. Σε κάποια φάση είχε αναφερθεί από το περιοδικό "Στρατιωτική Ισορροπία & Γεωπολιτική" ότι η αμερικανική πλευρά δεν ήταν αρνητική και είχαμε αναδημοσιεύσει την είδηση, αλλά η συζήτηση ήταν για "ευνοϊκούς όρους" αγοράς, όχι δωρεάν.
Τέλος πάντων, και στις δύο περιπτώσεις ισχύει ότι αν δε ζητήσεις κάτι, δε θα μάθεις αν δέχονται να στο δώσουν.
Μια άλλη σημαντική πτυχή είναι ότι τόσο τα υποβρύχια U-214 AIP (Aναεροβια Πρόωση) όσο και τα ελικόπτερα S-70 B6 ASW(Aνθυποβρυχιακού Πολέμου) του ΠΝ έχουν ανάγκη συνεχούς, μεγάλης εμβέλειας αντιαεροπορικής/αντιπυραυλικής προστασίας. Στηριζόμενα σε χερσαίες συστοιχίες πυραύλων MIM-104 Patriot PAC-3 και S-300 PMU1, και στην ΠΑ περιορίζονται να πούμε το λιγότερο οι επιχειρησιακές δυνατότητές τους.
Ακόμη και μια ισχυρή ναυτική δύναμη με αντιτορπιλικά κλάσης Αrleigh Βurke ή καταδρομικά κλάσης Τiconderoga χρειάζονται την προστασία μαχητικών αεροσκαφών. Για μένα είναι υψίστης σημασίας να έχουμε μια ισχυρή, καλά οπλισμένη, κυρίαρχη ΠΑ. Μια Πολεμική Αεροπορία η οποία διατηρεί αεροπορική υπεροχή ή καλύτερα air supremacy και να προστατεύει αποτελεσματικά είτε ΑΒ ή Tico κλάσεις πολεμικών πλοίων, άλλα πολεμικά πλοία του ΠΝ, και ευαίσθητες περιοχές από εχθρικά αεροσκάφη και πυραύλους μακράς εμβέλειας.
Τα πολεμικά πλοία AAW(Αντιαεροπορικού Πολέμου) θα μπορούσαν να συμπληρώσουν και να αυξήσουν τις δυνατότητες χερσαίων αντιαεροπορικών/αντιπυραυλικών συστοιχιών και σε στενή συνεργασία και συντονισμό με την ΠΑ να δημιουργήσουν μια αποτελεσματική πολλαπλών στρώσεων ασπίδα. Επιπλέον, θα παράσχουν μια αποτελεσματική μεγάλου βεληνεκούς αντιαεροπορική προστασία τόσο των υποβρυχίων U-214 AIP όσο και των ελικοπτέρων S-70 Β6 ASW.
Για μένα είναι πολύ σημαντικό να εξεταστούν προσεκτικά όλες οι ρεαλιστικές επιλογές που έχουμε, να καθορίσουμε τι μπορούμε να αντέξουμε οικονομικά, και να χρησιμοποιήσουμε τους περιορισμένους οικονομικούς πόρους μας με τον πιο αποδοτικό τρόπο.
Λίο Πανέτα: Ζητήστε μας ό,τι σας χρειάζεται
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_politics_2_08/04/2012_478534
Συγχαρητήρια σε αυτόν που το αλίευσε.Δυνατή, αποφασιστική και στέρεη γνώμη.
I
@Ανώνυμος 20 Απριλίου 2012 8:15:00 μ.μ. EEST
Έχεις δίκιο, η επίσκεψη Σπηλιωτόπουλου έγινε το 2005. Λάθος μου!
@enkrypto
Ευχαριστώ για την ανάρτηση.
Δημοσίευση σχολίου