«Θαλάσσιος Γρύπας 1/12»: Καταιγισμός πυρών στο Αιγαίο

Πραγματικός οργασμός βολών σήμερα στο Αρχιπέλαγος από τις Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις. Βολές κατευθυνομένων βλημάτων πραγματοποίησαν φρεγάτες και πυραυλάκατοι του Πολεμικού Ναυτικού, ενώ αεροσκάφος Μirage2000 EGM της 332 Mοίρας προσέβαλε πριν απο λίγο το παροπλισμένο Ρ-63 Δόξα (τύπου Thetis) με ΑΜ-39Μk2 Exocet. Επίσημη "πρώτη" εναντίων ναυτικού στόχου έκαναν και τα AH-64D της Αεροπορίας Στρατού κάνοντας χρήση πυραύλων Hellfire. Ακολουθούν φωτογραφίες από τις βολές, όπως αναρτήθηκαν στην ιστοσελίδα του ΓΕΕΘΑ.
















H ανακοίνωση του ΓΕΕΘΑ :

Την 31 Μαΐου 2012 διεξήχθη στο Πεδίο Βολής Κρήτης η άσκηση «Θαλάσσιος Γρύπας 1/12», κατά την διάρκεια της οποίας εκτελέστηκαν με απόλυτη επιτυχία οι παρακάτω βολές κατευθυνόμενων βλημάτων, σε σενάρια υψηλής δυσκολίας (High Risk):
• Βλήματος επιφανείας – επιφανείας ΜΜ-38 EXOCET από την ΤΠΚ ΛΑΣΚΟΣ εναντίον πλωτού στόχου.
• Βλήματος επιφανείας – αέρος NSSM από τη Φ/Γ ΚΟΥΝΤΟΥΡΙΩΤΗΣ για την αναχαίτιση του ανωτέρω βλήματος ΜΜ-38 EXOCET.
• Δύο βλημάτων επιφανείας – επιφανείας PENGUIN από την ΤΠΚ ΞΕΝΟΣ εναντίον πλωτού στόχου.
• Βλήματος αέρος – επιφανείας ΑΜ-39Μk2 EXOCET από αεροσκάφος Μirage2000 εναντίον πλωτού στόχου.
• Δύο βλημάτων αέρος – επιφανείας AGM 114 K1 HELLFIRE από δύο ελικόπτερα AH-64DHA LONGBOW (APACHE) εναντίον πλωτού στόχου.
• Επιπλέον η Φ/Γ ΚΟΥΝΤΟΥΡΙΟΤΗΣ και η ΤΠΚ ΞΕΝΟΣ και ΝΤΕΓΙΑΝΝΗΣ εκτέλεσαν βολές πυροβόλων κατά πλωτού στόχου.
Την άσκηση παρακολούθησαν από την Φ/Γ ΚΟΥΝΤΟΥΡΙΩΤΗΣ ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας κ. Φραγκούλης Φράγκος και οι Αρχηγοί, ΓΕΕΘΑ Στρατηγός Μιχαήλ Κωσταράκος, ΓΕΣ Αντιστράτηγος Κωνσταντίνος Ζιαζιάς, ΓΕΝ Αντιναύαρχος Κοσμάς Χρηστίδης ΠΝ, ΓΕΑ Αντιπτέραρχος (Ι) Αντώνιος Τσαντηράκης.

Διαβάστε περισσότερα...

ΤΗΚ : παιχνίδια με τρίτους

Μεγάλη κινητικότητα στην Ανατολική Μεσόγειο : Κοινή άσκηση θα πραγματοποιήσει η Τουρκική αεροπορία με την πολεμική αεροπορία των Αραβικών Εμιράτων (4-8 Ιουνίου) σε περιοχές στα όρια του εναέριου χώρου ανατολικά της Ρόδου αλλά και νοτίως του Καστελόριζου. Η Ισραηλινή πολεμική αεροπορία θα πραγματοποιήσει άσκηση εναέριου ανεφοδιασμού νοτίως του Λασιθίου και νοτίως του Καστελόριζου (4-7 Ιουνίου), ενώ η Τουρκική αεροπορία με παράνομη αναγγελία από το ψευδοκράτος "δέσμευσε" περιοχές ανοιχτά της Αμμόχωστου (12-13 Ιουνίου) για άσκηση έρευνας και διάσωσης. Πάντως, η τουρκική άσκηση με την συμμετοχή των Αραβικών Εμιράτων προκαλεί προβληματισμό, αφού η Τουρκία με ΝΟΤΑΜ αμφισβητεί την ελληνική δικαιοδοσία στο FIR Αθηνών, αλλά και το εύρους του Ελληνικού εναέριου χώρου και θέλει να βάλει στο "παιχνίδι" και τρίτες χώρες..

Έθνος 31-5-2012

Σημ Εν Κρυπτώ: Στην φωτογραφία M2000-9 της πολεμικής αεροπορίας των ΗΑΕ

Διαβάστε περισσότερα...

Σοφή και απαραίτητη επιλογή

Του Σάββα Δ. Βλάσση*

Η ανάληψη των καθηκόντων Υπουργού Εθνικής Αμύνης από τον επίτιμο Α/ΓΕΣ Στρατηγό ε.α. Φραγκούλη Φράγκο στις 17 Μαρτίου 2012, είχε μεγάλη συμβολική σημασία. Ήλθε, πεντέμισι μήνες μετά την αποστρατεία του, να θάψει εντελώς στο υποσυνείδητο όλων, το ακραίο σενάριο κινδυνολογίας που παρουσίασε στις 2 Νοεμβρίου ο τότε πρωθυπουργός, περί δήθεν «κινδύνου πραξικοπήματος». Σενάριο το οποίο στην ουσία είχε υποστηριχθεί πολιτικώς από τον τότε ΥΕΘΑ, με την αιφνίδια αποστράτευση των τεσσάρων αρχηγών Γενικών Επιτελείων, μία ημέρα πριν.

Η πολιτική απόφαση εισηγήσεως και επιλογής του Στρατηγού Φραγκούλη Φράγκου για την θέση του ΥΕΘΑ, ήταν σοφή όσο και απαραίτητη. Εξαφανίζει και το παραμικρό κατάλοιπο υποψίας που ενδεχομένως παρέμενε στο εξωτερικό. Διότι ουδείς στην Ελλάδα έχει αμφιβολίες για την εμπιστοσύνη του στις Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις. Τοιουτοτρόπως, αποκαθιστά πλήρως το κύρος των Ενόπλων Δυνάμεων, το οποίο επλήγη τόσο άδικα και απερίσκεπτα για λόγους κομματικού συμφέροντος. Το όψιμο ενδιαφέρον του κ. Τσίπρα, καθαρώς για κομματικές σκοπιμότητες, να επισκεφθεί το ΥΠΕΘΑ στις 29 Μαΐου, τουλάχιστον έρχεται να συντελέσει και προς αυτή την κατεύθυνση.
Ο Στρατηγός Φ. Φράγκος, αναδεικνύεται σε πραγματικό εθνικό κεφάλαιο.

*Ο Σάββας Δ. Βλάσσης είναι εκδότης του περιοδικού ΔΟΥΡΕΙΟΣ ΙΠΠΟΣ

Διαβάστε περισσότερα...

Χρεωκοπία - οι ρίζες της βρίσκονται στο 1974

Η μεταπολιτευτική δημοκρατία γεννήθηκε πάνω στα ερείπια μιας μεγάλης εθνικής καταστροφής, την οποία ξεπερνά σε σημασία μόνο ο ξεριζωμός του Ελληνισμού της Ιωνίας, του Πόντου και της Ανατολικής Θράκης. Οι μέρες που διάγουμε σηματοδοτούν την οριστική κατάρρευση της μεταπολίτευσης, υπό το βάρος της οικονομικής χρεωκοπίας της χώρας. Όμως, πολύ πριν χρεωκοπήσει οικονομικά, η μεταπολιτευτική μας δημοκρατία είχε χρεωκοπήσει ηθικά. Η σημερινή της κατάρρευση, μέσα σε μία ατμόσφαιρα σήψης, αποσύνθεσης και ηθικής παρακμής, ήταν προδιαγεγραμμένη και έχει σε μεγάλο βαθμό τις ρίζες της σε εκείνο το μαύρο καλοκαίρι του 1974. Την προδίκασε η αδυναμία της, ή ακριβέστερα η συνειδητή της άρνηση, να αποκαθάρει το άγος του πραξικοπήματος και της τουρκικής εισβολής και να αποδώσει δικαιοσύνη για την Κυπριακή Τραγωδία. Τιμωρώντας όσους άνοιξαν την Κερκόπορτα στο Πεντεμίλι της Κυρήνειας και τιμώντας όσους προέταξαν τα στήθη τους, υπερασπιζόμενοι τέσσερις χιλιάδες χρόνια ελληνικής ιστορίας στο νησί του Ευαγόρα.

Δεν υπάρχει τίποτα το μεταφυσικό σε αυτή τη διαπίστωση. Ούτε η μοίρα της ελλαδικής κοινωνίας το είχε γραμμένο – για όσους την θεωρούν πλοηγό της ζωής, ούτε ο Θεός μας τιμώρησε – για όσους πιστεύουν στην ύπαρξή Του. Απλά, η ηθική συγκρότηση μιας κοινωνίας, αποτελεί ασφαλή οδηγό και πρόκριμα για την κατάληξή της. Μία κοινωνία που ανέχτηκε τον ενταφιασμό της διερεύνησης των ευθυνών για μία τέτοια εθνική καταστροφή, ήταν θέμα χρόνου να συναντήσει την επόμενη. Τριάντα πέντε (και κάτι) χρόνια μετά, είναι ασήμαντος ιστορικός χρόνος. Θα μπορούσε να είχε συμβεί αργότερα, ή και νωρίτερα, ήταν όμως νομοτελειακό πως η κατάρρευση θα ερχόταν. Τα συμπτώματα της Ύβρεως που διαπράχθηκε ήσαν πολλά και εξόφθαλμα αλλά και το δέλεαρ που έπεισε το κοινωνικό σώμα να ανεχθεί τη συγκάλυψη, κι αυτό ήταν ευδιάκριτο.

Η Ύβρις υπήρξε τεράστια, ανήκουστη. Κανείς δεν τιμωρήθηκε για την ανείπωτη Τραγωδία! Οι στρατηγοί, ναύαρχοι, πτέραρχοι, και ό,τι άλλο τέλος πάντων ήταν τότε, που σχεδίασαν και εκτέλεσαν το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου (ή δεν έκαναν τίποτα για να το εμποδίσουν, αρκούμενοι στο να μιλούν με τους Αμερικανούς και τον ξένο «παράγοντα»), έζησαν – ή ζουν ακόμα – εν τιμή, απολαμβάνοντας τίτλους, συντάξεις και προνόμια. Όσοι ολιγώρησαν μπροστά στον εισβολέα (ενώ ίσως είχαν αποδειχθεί «λιοντάρια» στο πραξικόπημα), δεν ελέγχθηκαν ποτέ. O θλιβερός θίασος που υποδυόταν την «ελληνική κυβέρνηση» κατά το πραξικόπημα και την πρώτη φάση της τουρκικής εισβολής, δεν αντιμετώπισε ποτέ τη δικαιοσύνη. Οι πολιτικοί άνδρες που ανέλαβαν τα ηνία στις 23 Ιουλίου, δεν έδωσαν ποτέ εξηγήσεις για όσα έκαναν ή, το κυριότερο, παρέλειψαν να κάνουν, για να υπερασπιστούν την μεγαλόνησο από την ολοφάνερα επικείμενη δεύτερη φάση των επιχειρήσεων.

Απεναντίας, όσοι ρίχτηκαν στις 20 Ιουλίου στον αγώνα, με το πάθος που πραγματικά ταίριαζε σε όσους αξιώθηκαν τέτοια τιμή, υβρίστηκαν, συκοφαντήθηκαν και αφέθηκαν ανενδοίαστα στη λήθη, στην αδιαφορία και στην απαξίωση. Και όσοι από αυτούς είχαν την ατυχία να απωλέσουν τη σωματική τους αρτιμέλεια ή την ψυχική και σωματική τους υγεία, υπέστησαν απίστευτους εξευτελισμούς από τη μεταπολιτευτική μας δημοκρατία. Οι νεκροί, οι τραυματίες, οι αγνοούμενοι, οι πρόσφυγες, τα ορφανά, οι κακοποιημένες γυναίκες της εισβολής, αφέθηκαν να ξεχαστούν. Τι τύχη είχε μία δημοκρατία που διαπράττει τέτοια ανομία; Δεν ήταν φανερό πού θα κατέληγε;

Η Κυπριακή Τραγωδία του 1974 δεν είναι όμως ένα οποιοδήποτε γεγονός. Πρόκειται για μία πολιτικο-στρατιωτική ήττα που σημαδεύει ανεξίτηλα την Ιστορία του Έθνους και υποθηκεύει το μέλλον του Ελληνισμού σε μία πανάρχαια κοιτίδα του. Τι είδους δημοκρατία είναι αυτή που αρνείται να διερευνήσει τα αίτια ενός τέτοιου εφιάλτη, επικαλούμενη πως θα διαταραχθούν οι σχέσεις της χώρας με τον «ξένο παράγοντα»; Τι είδους κοινωνία είναι αυτή που ανέχεται, λιγότερο από δεκαπέντε χρόνια μετά την τραγωδία, υποκριτικό «άνοιγμα» του φακέλου της Κύπρου για να εξυπηρετηθούν εκλογικές σκοπιμότητες της στιγμής; Δεν της αξίζει να καταρρεύσει μέσα στη γενική καταισχύνη;

Μία δημοκρατία που αφήνει άταφους και λησμονημένους τους ήρωές της και ατιμώρητους τους υπεύθυνους μίας ιστορικής καταστροφής, επειδή «…ανακύπτει κίνδυνος να προκύψουν γεγονότα ικανά να διαταράξουν τας διεθνείς σχέσεις της Ελλάδος μετ’ άλλων κρατών…», δεν έχει προδιαγράψει το μέλλον της; Δεν ήταν φανερό πως η κοινωνία της θα άκουγε κάποτε έναν gauleiter από την Εσπερία να δηλώνει ωμά πως «η εθνική κυριαρχία των Ελλήνων θα περιοριστεί σε μεγάλο βαθμό»;

Ξέρω πως πολλοί θα καγχάσουν με όσα υποστηρίζει αυτό το σημείωμα. «Τι σχέση έχει», θα πούν, «η οικονομική μας χρεωκοπία, με τα όσα έγιναν το καλοκαίρι του 1974»; “It’s the economy stupid!”, θα φωνάξουν οι γιάπηδες του LSE και του Harvard. Ποιά Κύπρος; Εδώ μιλάμε για ΑΕΠ, spreads, CDS, το διογκωμένο δημόσιο, τα swaps, τι είναι αυτά που μας λές; Πικρό και παγωμένο θα είναι όμως το γέλιο τους. Γιατί όλοι ξέρουμε πως μία κοινωνία χρεωκοπεί οριστικά, μόνο όταν διαλυθεί το σύστημα αξιών της. Αυτό είναι που της επιτρέπει να σταθεί όρθια και να αντέξει φυσικές και οικονομικές καταστροφές, πολέμους, αναποδιές και δυστυχίες. Η ελλαδική κοινωνία υπονόμευσε το σύστημα αξιών της, όταν απέστρεψε το πρόσωπο από την κυπριακή τραγωδία, για να κυνηγήσει την επίπλαστη οικονομική ευμάρεια της μεταπολίτευσης. Και τώρα είναι γονατισμένη και ανίκανη να αντιδράσει. Θα στοιχημάτιζε κανείς, έστω και μία πεντάρα, πως η ελλαδική κοινωνία έχει τη δύναμη να αντέξει μία πτώχευση; Γιατί, το δίλημμα του αν μπορεί να αντέξει κάτι πιο επώδυνο (όπως π.χ. την ανάγκη να υπερασπιστεί ενόπλως την ανεξαρτησία και την ακεραιότητά της), αρνούμαι ακόμη και να το εκφέρω ....

Πιστεύω πως η προσπάθεια που έκανε η κοινωνία μας να αποστρέψει το πρόσωπο από (τις ευθύνες της και το χρέος της προς) την Κύπρο, οδήγησε σε καταστάσεις περίεργες. Η πολιτική μας ηγεσία, γιορτάζει κάθε χρόνο στις 24 Ιουλίου την επάνοδο της Δημοκρατίας, με μία glamorous (παλαιότερα τουλάχιστον) δεξίωση της Προεδρίας. Η δεξίωση αυτή και ο χρόνος τέλεσής της, ενσαρκώνει την τραγωδία που ανεπίγνωστα μάλλον, έζησε η δική μου γενιά – η γενιά της μεταπολίτευσης, των σημερινών πενηντάρηδων. Ποτέ δεν κατάφερα να συνέλθω από την διαπίστωση πως την ώρα εκείνη, της 23ης Ιουλίου του 1974, που εγώ ανέμιζα μία σημαία στην Αθήνα πανηγυρίζοντας για την κατάρρευση της δικτατορίας, κάποια παιδιά της γειτονιάς μου, της πόλης μου, του συγγενικού μου κύκλου, της διπλανής πόρτας τελικά, πέθαιναν μαχόμενοι στην Κυπριακή Γή, σε μία μάχη αισχρά προδομένη.

Την ίδια ακριβώς ώρα που εγώ ανέμιζα τη σημαία και όλοι γύρω μου πανηγύριζαν, στην Κύπρο, η ΕΛΔΥΚ υπερασπιζόταν το στρατόπεδό της και τα όπλα της έπαιρναν φωτιά. Η ελλαδίτικη Α’ Μοίρα Καταδρομών έθαβε 30 καρβουνιασμένα παλικάρια, θύματα της γελοιότητας αυτών που δεν λογοδότησαν ποτέ, και έπαιρνε θέση για τη μάχη που κράτησε ελεύθερο το αεροδρόμιο της Λευκωσίας. Η 33η Μοίρα Καταδρομών είχε παραδώσει στην αγκαλιά του Πενταδάκτυλου τον Ταγματάρχη Κατσάνη και στην Αθανασία τους 120 αξιωματικούς και καταδρομείς της που προσπάθησαν να κλείσουν με τα κορμιά τους το ρήγμα της Κυρήνειας, από όπου έμπαινε σιδερόφρακτος πια ο Αττίλας. Η 31η Μοίρα Καταδρομών αγρυπνούσε φυλάγοντας τη ρημαγμένη Κυπριακή Γή, ανασταίνοντας με τη λαμπρή της δράση από τον Πενταδάκτυλο ως το Πυρόι, το 5/42 Σύνταγμα Ευζώνων του Πλαστήρα. Και η Δόξα μελετούσε το ανάστημα του Παύλου Κουρούπη, του Ελευθέριου Τσομάκη και των λαμπρών συμμαχητών τους, που διάλεξαν να στοιχειώσουν την Κυρήνεια με τη θυσία τους, παρά να φύγουν. Εμείς όμως στην Αθήνα, εκείνη ακριβώς τη στιγμή, τίποτα από αυτά δεν γνωρίζαμε και τίποτα από αυτά δεν φαινόταν να μας νοιάζει. Το πανηγύρι της Μεταπολίτευσης, μόλις είχε ξεκινήσει. Δεν το σταματούσε ούτε η κλαγγή των όπλων, ούτε ο ορυμαγδός της μάχης από τη μαρτυρική Κύπρο. Δεν το σταμάτησε ούτε ο Αττίλας ΙΙ. Μόνο τώρα πια σταματάει, μάλλον με τον τρόπο που του άξιζε ....

Θα πρότεινα στο σημείο αυτό, πριν αποτιμήσει ο αναγνώστης τα όσα έγραψα σε αυτό το σημείωμα, να κάνει λίγο ακόμα υπομονή, και να γυρίσει τη ματιά του 80 χρόνια πίσω, για να κάνει μία σύγκριση. Για να σκεφτεί, αν ο ισχυρισμός του σημειώματος αυτού πως η ρίζα της χρεωκοπίας βρίσκεται στην απροθυμία της ελλαδικής κοινωνίας να αποκαθάρει το άγος του 1974, έχει κάποια βάση. Το Σεπτέμβρη του 1922, φαινόταν να καταρρέει όχι μόνο η «Μεγάλη Ιδέα» αλλά ολόκληρο το Ελληνικό Κράτος. Τελείωνε με το χειρότερο δυνατό τρόπο μία πολεμική περιπέτεια δέκα ετών. O διπλασιασμός της εδαφικής έκτασης της χώρας (1912-13) κινδύνευε να εξανεμιστεί από την οδυνηρή ήττα στη Μικρά Ασία, που έθετε σε κίνδυνο την ύπαρξη του Έθνους. Τα πάντα κατέρρεαν. Τα θλιβερά απομεινάρια μιας ένδοξης Στρατιάς διέρρεαν σε αποσύνθεση, μαζί με πλήθη προσφύγων που ετοιμάζονταν να περάσουν το Αιγαίο και να έλθουν στην ηπειρωτική Ελλάδα.

Ας κάνει τώρα ο αναγνώστης ένα μικρό χρονικό άλμα: μόλις 18 χρόνια μετά, και μάλιστα ύστερα από μία περίοδο ανώμαλου πολιτικού βίου και αλλεπάλληλων στρατιωτικών κινημάτων, μία επίσημη χρεωκοπία (1932) και μία τετράχρονη δικτατορία, το ίδιο Έθνος έγραφε την εποποιία του ’40, γονατίζοντας κυριολεκτικά (τη μία) και ηθικά (την άλλη), δύο αυτοκρατορίες της εποχής. Πώς επετεύχθη αυτό; Θα είχε συμβεί αν δεν είχε αποκαθαρθεί το άγος της Μικρασιατικής Καταστροφής με την δίκη και την εκτέλεση των 6; Θα είχε καταφέρει χωρίς αυτή την κάθαρση, η ηγεσία της εποχής, να συγκροτήσει τη Στρατιά του Έβρου και να επιτύχει τους όρους της Λωζάνης; Θα είχε σταθεί όρθιο το Έθνος; Αμφίβολο. Του «Έθνους η ειμαρμένη» απαίτησε Κάθαρση. Τιμωρία. Για κάποιους ίσως άδικα, αλλά δεν γινόταν αλλιώς.

Ας συγκρίνει λοιπόν τώρα ο αναγνώστης, το τότε και το σήμερα. Η φτωχή, ηττημένη, ταπεινωμένη Ελλάδα του 1922, μετά την Κάθαρση της Μικρασιατικής Τραγωδίας στάθηκε στα πόδια της και ανάγκασε 18 χρόνια μετά όλη την οικουμένη να υποκλιθεί στο μεγαλείο της ελληνικής ψυχής. Αντίθετα, η ευημερούσα Ελλάδα του 1974, «ταϊστηκε» με «δημοκρατία», «σοσιαλισμό» και «οικονομική ανάπτυξη», και αγνόησε την ιστορική αναγκαιότητα και την αδήριτη εσωτερική ανάγκη του κοινωνικού σώματος για τιμωρία των ενόχων της Κυπριακής Τραγωδίας. Τριάντα επτά χρόνια μετά, και αφού είδε να περνά μπροστά της τόσος πλούτος όσος ίσως δεν είχε εμφανιστεί σε καμμία άλλη περίοδο του ελεύθερου βίου της, η Ελλαδική κοινωνία καταρρέει παταγωδώς. Καταρρέει, βασανιστικά και εξευτελιστικά, περίγελως των Εθνών της Γης. Μη έχοντας ηθική πυξίδα, εκμαυλισμένη και αποπροσανατολισμένη, διαλύεται αδυνατώντας να βρεί στήριγμα στην εθελόδουλη μεταπολιτευτική πολιτική elite, αλλά και στη γελοία, νεο-πλουτίστικη οικονομική elite (της οποίας οι «εκλεκτοί», κάποτε διασκέδαζαν εκτοξεύοντας αλλήλοις αστακούς, σε εκείνα τα «υπέροχα» καλοκαιρινά μυκονιάτικα parties της περιόδου του Χρηματιστηρίου, έξοχα δείγματα της αισθητικής μιας μεταπολίτευσης που οικοδομήθηκε πάνω στα ερείπια του Κυπριακού Ελληνισμού).

Μετά από αυτή την ιστορική αντίστιξη, ας καγχάσει όποιος θέλει για το περιεχόμενο αυτού του άρθρου. Αν μπορεί, φυσικά. Οι σκιές του Κυπριακού καλοκαιριού του 1974, και το βλέμμα εκείνου του αγοριού μπροστά στον τοίχο που κραυγάζει μέσα στην εκκωφαντική σιωπή της φωτογραφίας «Κανένας δεν ξεχνά, Τίποτα δεν ξεχνιέται!» θα στοιχειώνουν για πάντα τις μέρες μας. Η Κύπρος τιμωρεί διαχρονικά και αυτούς που «εμήδισαν», και αυτούς που την ξέχασαν. Μάλλον, δεν θα καταφέρουμε να μάθουμε με σιγουριά αν κάποιοι «εμήδισαν», απλά το υποπτευόμαστε. Σίγουρα όμως, η ελλαδική κοινωνία επέλεξε να ξεχάσει. Αλλά, όπως μαρτυρά ο σοφός λαός, όπως στρώνει κανείς, έτσι κοιμάται.

www.istorikathemata.com

Σημ Εν Κρυπτώ : Περισσότερα για την φωτογραφία εδώ

Διαβάστε περισσότερα...

Τσανταρλί και Μάιος 1974

Αναδημοσίευση άρθρου του αείμνηστου Νεοκλή Σαρρή (12/2009 - Οι ρίζες της Ελληνοτουρκικής διαμάχης και η Οθωμανική φαντασίωση), για μια άλλη μια "επέτειο", αυτή της εξόδου του υδρογραφικού Τσανταρλί στο Αιγαίο, τον Μάιο του 1974

Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις από το 1974 και εδώ υπήρξαν ο καταλύτης για ιδεολογικοπολιτικές μετεξελίξεις στην Ελλάδα που παρασύρουν και το μεγάλο κεφάλαιο της εθνικής ταυτότητας.

Ιστορικά η ταυτότητα αυτή παρά τον φόρτο της πολιτιστικής παρακαταθήκης που εμπεριέχει σημαδεύεται και από την αντιπαράθεσή της προς την «τουρκική» ταυτότητα, ανεξάρτητα αν τρίμματα παγιωθείσας καθημερινής συμπεριφοράς ή/και πρακτικών ενυπάρχουν σε αμφότερες τις ταυτότητες. Η κυριότερη αιτία οφείλεται στο ότι επί αιώνες ο τελευταίος μουσουλμάνος στο οθωμανικό κράτος προηγείτο του πρώτου τη τάξει ρωμιού ορθοδόξου χριστιανού (όπως άλλωστε συνέβαινε και με τους υπόλοιπους μη μουσουλμανικούς λαούς και εθνότητες). Όποια ψιμυθίωση αυτής της κατάστασης, εκτός του ότι είναι ανιστόρητη, είναι και καταγέλαστη.
Στον δεύτερο τόμο του έργου του «Ιστορία Χαμένων Ευκαιριών» ο Ευάγγελος Αβέρωφ Τοσίτσας ομολογεί πως μετά την υπογραφή των συμφωνιών Ζυρίχης - Λονδίνου η στάση της Τουρκίας έναντι της Ελλάδας είχε χροιά της «σουλτανικής περιόδου». Συνεπώς στην πραγματικότητα η επίσημα πια διακηρυγμένη από τον τούρκο υπουργό των εξωτερικών Αχμέτ Νταβούτογλου νεο-οθωμανική πολιτική (σύμφωνα προς την οποία η Άγκυρα οφείλει σε πραγμάτωση του «στρατηγικού της βάθους να ελέγχει την Ευρωοασιαφρική (sic)», δηλαδή ούτε λίγο ούτε πολύ τρεις ηπείρους, έχοντας ως δορυφόρους της όλες τις περιοχές που υπήρξαν κάποτε τμήματα του οθωμανικού κράτους), δεν είναι καινοφανής. Απλώς ενυπήρχε στα πλαίσια των μύχιων πόθων που ήλθαν στην επιφάνεια λόγω των διεθνών συγκυριών από τη μια και της οικονομικής έκρηξης που σημειώθηκε στη χώρα.

Η κρίση στις σχέσεις των δύο χωρών δεν προήλθε, όπως είναι ευρύτερα γνωστό, από το πραξικόπημα της χούντας στην Κύπρο ή δεν προήλθε μόνο από αυτό. Στην πραγματικότητα κάποιους μήνες πριν, μια μικρή ομάδα από «τεχνοκράτες» του τουρκικού υπουργείου Εξωτερικών είχε υποβάλει στον Μπουλέντ Ετζεβίτ, ο οποίος ήταν πρωθυπουργός, μια έκθεση η οποία αναφερόταν στα «δικαιώματα της Τουρκίας επί του Αιγαίου» τα οποία είχαν καταπατηθεί από την Ελλάδα. Ο Ετζεβίτ, προκειμένου να ικανοποιήσει από τη μια τον δήλο εθνικισμό του και από την άλλη τους στρατιωτικούς με τους οποίους είχε από το πραξικόπημα του 1970 ανοικτούς λογαριασμούς, υιοθέτησε το κείμενο. Το αποτέλεσμα ήταν, τέλη Μαΐου του 1974 (τραγική ειρωνεία, στην επέτειο της Άλωσης της Κωνσταντινούπολης), το «υδρογραφικό» σκάφος του τουρκικού Πολεμικού Ναυτικού «Τσανταρλή» με ειδική τελετή να αποπλεύσει από το Καμπάτας του Βοσπόρου προκειμένου να διενεργήσει υδρογραφικές έρευνες. Η ειδική αυτή τελετή ήταν απομίμηση της τελετής με την οποία την ίδια εποχή κάθε χρόνο απέπλεε ο οθωμανικός στόλος για την «Άσπρη θάλασσα», στην οποία συμμετείχαν ο σουλτάνος, ο σαντραζάμης, οι βεζύρηδες και λοιποί αξιωματούχοι. Ο στόλος, αφού διαγούμιζε από τον νησιωτικό χώρο τους φόρους και τα διάφορα δοσίματα, επέστρεφε κατά Σεπτέμβριο μήνα. Έτσι λοιπόν, παρουσία του Προέδρου της Δημοκρατίας (του ναυάρχου Κορουτούρκ), του πρωθυπουργού και άλλων επισήμων το υδρογραφικό σκάφος απέπλευσε. Όπως παρατηρεί ο Bilal Simsir, επί σειράν ετών επικεφαλής του τμήματος τεκμηρίωσης και αρχείων του τουρκικού υπουργείου Εξωτερικών και συγγραφέας πολλών βιβλίων και επίσημων συλλογών με αρχειακό υλικό, στον πρόλογο του δίτομου έργο του «Το πρόβλημα του Αιγαίου», το «Τσανταρλή» δεν απέπλευσε για να διεξάγει έρευνες στο Αιγαίο, αλλά για να αμφισβητήσει την ελληνική κυριαρχία επί του Αιγαίου.
Ο ίδιος συγγραφέας παρατηρεί ότι η Ελλάδα δημιουργήθηκε στη θάλασσα και ότι από την πρώτη μέρα οι στασιαστές (sic) είχαν παρατάξει έναντι του οθωμανικού στόλου έναν δικό τους στόλο. Το πρόβλημα ήταν η επίτευξη της ναυτικής ισχύος (sea power, στις μέρες μας air-sea power). Η ισχύς αυτή, κατά τον περίφημο ναύαρχο John Hamilton, είναι η ικανότητα μιας χώρας με το ναυτικό της (και σήμερα και με την αεροπορία της) να ασκεί την κυριαρχία μιας θαλάσσιας περιοχής (και του εναέριού της χώρου) διατηρώντας εντός αυτής την πρωτοβουλία κινήσεων έναντι άλλων. Και κατά την ελληνική επανάσταση του 1821 από την πρώτη ημέρα που εκδηλώθηκε μέχρι τέλους (ενώ κατά ξηρά είχε καμφθεί) διατήρησε τη ναυτική ισχύ της στο Αιγαίο. Ο Simsir ισχυρίζεται ότι μέχρι το 1912 στο Αιγαίο υπήρχε συγκυριαρχία μεταξύ του οθωμανικού κράτους και της Ελλάδας, που ανατράπηκε από τον ναύαρχο Κουντουριώτη με τη ναυμαχία έξω από το ακρωτήρι Έλλη των Δαρδανελίων. Αυτός υπήρξε ο «πρώτος γύρος». Κατά τον ίδιο, τον Μάιο του 1974 άρχιζε ο δεύτερος γύρος που θα έπρεπε να είναι για την Τουρκία νικηφόρος.

Η τουρκοελληνική συγκυριαρχία στο Αιγαίο

Το θέμα της συγκυριαρχίας στο Αιγαίο δεν είναι νέο. Προέκυψε αρχικά ως αποτέλεσμα του Βαλκανικού Πολέμου. Οι νεότουρκοι του κινήματος «Ένωση και Πρόοδος» προχώρησαν στο εγχείρημά τους όχι για να οδηγήσουν τη χώρα σε συμμαχία με τη Γερμανία, όπως εσφαλμένα είναι γνωστό, αλλά ακριβώς το αντίθετο. Κινήθηκαν προκειμένου να αποτρέψουν μια λύση του Μακεδονικού που ετοίμαζαν οι σύμμαχοι η οποία προέβλεπε τον διορισμό χριστιανού γενικού διοικητή, δηλώνοντας ταυτόχρονα τη δυσαρέσκειά τους στην προσέγγιση της Γερμανίας από τον σουλτάνο Αμπντουλχαμίτ Β΄. (Συμπληρωματικό αίτιο υπήρξε και η επετηρίδα που είχε σκαλώσει σε υπερήλικες στρατηγούς οι οποίοι εμπόδιζαν την ανέλιξη των πολύ νεωτέρων). Στόχος των κινηματιών ήταν να αναζωογονήσουν τα παλαιά κλέη της συμμαχίας του οθωμανικού κράτους με την Αγγλία και τη Γαλλία (όπως στον Κριμαϊκό Πόλεμο) όταν μάχονταν εναντίον της Ρωσίας. Τους είχε διαφύγει ότι στο μεταξύ οι δυο χώρες είχαν αποκαταστήσει τις σχέσεις τους με τη Ρωσία σε τέτοιο βαθμό που ο Αμπντουλχαμίτ, προκειμένου να εξευμενίσει τους Άγγλους, τους είχε παραχωρήσει την Κύπρο. Όταν διαπίστωσε ότι οι σύμμαχοι δεν είχαν σκοπό να επανέλθουν στην αρχική τους συμμαχία με το οθωμανικό κράτος, στράφηκε προς τους Γερμανούς, όπως έκαναν τελικά και οι νεότουρκοι.

Όταν όμως εκδηλώθηκε ο Βαλκανικός Πόλεμος, στην κυβέρνηση δεν ήταν οι νεότουρκοι, αλλά ένας ευρύτερος συνασπισμός από την ετερόκλητη αντιπολίτευση (όπως ισλαμιστές και χριστιανικές εθνότητες). Η κυβέρνηση αυτή ανατράπηκε με πραξικόπημα από τους νεότουρκους, οι οποίοι πρόσβλεπαν, όπως αναφέρθηκε, στους Δυτικούς συμμάχους. Τότε Αγγλία και Γαλλία, με διακοίνωσή τους προς την ελληνική κυβέρνηση, ζήτησαν την επιστροφή της Ίμβρου και Τενέδου που ήταν εγγύς των στενών (η Ρωσία, με ξέχωρη ανακοίνωση, εκτός από τα δύο αυτά νησιά αξίωνε την επιστροφή και της Λήμνου και της Σαμοθράκης) και την άμεση έναρξη διαπραγματεύσεων προς επιβολή καθεστώτος ελληνοτουρκικής συγκυριαρχίας στο Αιγαίο. Οι διαπραγματεύσεις αυτές άρχισαν, αλλά σε λίγο διακόπηκαν όταν το οθωμανικό κράτος εξήλθε στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ουσιαστικά οι διακοπείσες διαπραγματεύσεις επανάρχισαν τον Ιούλιο του 1997 στη Μαδρίτη όταν στο πλαίσιο της Συνόδου Κορυφής των μελών του ΝΑΤΟ και υπό την καθοδήγηση της αμερικανίδας υπουργού των Εξωτερικών Μαντλίν Ολμπράιτ, συναντήθηκε ο έλληνας πρωθυπουργός Κώστα Σημίτης με τον τούρκο Πρόεδρο Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ και ο πρώτος αναγνώρισε «νόμιμα και ζωτικά συμφέροντα της Τουρκίας στο Αιγαίο» ανοίγοντας έτσι τον δρόμο για μια μελλοντική συγκυριαρχία. Με την προϋπόθεση ότι θα είχαν ασκηθεί αφόρητες πιέσεις από την Ολμπράιτ, μπορούσε η Ελλάδα να συμπληρώσει την παραπάνω δήλωση με τη φράση «όσο νόμιμα και ζωτικά είναι τα συμφέροντα της Ελλάδας στα Στενά και τη Μαύρη Θάλασσα». Και αυτό δεδομένου ότι η Ελλάδα είναι συμβαλλόμενο μέρος τόσο της Διεθνούς Σύμβασης περί Στενών της Λωζάννης (1923), όσο και της παρόμοιας Σύμβασης του Μοντρέ (1936) που θα μπορούσαν ρητά να μνημονευτούν και να αναφερθούν στη δήλωση.
Η συγκυριαρχία όμως στο Αιγαίο στις αρχές του 20ού αιώνα είχε νόημα. Γιατί η λεπτή εδαφική λωρίδα που εκτείνεται κατά μήκος των παραλίων της Δυτικής Μικράς Ασίας (Ιωνία, Καρία κ.λπ.) κατοικούνταν σχεδόν αποκλειστικά από ρωμιούς χριστιανούς, δηλαδή ο πληθυσμός ήταν ακριβώς ο ίδιος σε σύνθεση με τον πληθυσμό των νησιών.

Στην πράξη η Τουρκία πραγματοποίησε την εθνοκάθαρση στη Μικρά Ασία και εξαφάνισε τους γηγενείς Ρωμιούς απαιτώντας συγκυριαρχία στο Αιγαίο. Έτσι όπως έγινε με την Ανατολική Θράκη της οποίας ο πληθυσμός μέχρι το 1912 ήταν κατά πλειοψηφία ελληνικός - σε αναλογία που θύμιζε τον πληθυσμό της Πελοποννήσου το 1821. Και εκεί η περιοχή υπέστη εθνοκάθαρση, οπότε το αίτημα πλέον είναι η συγκυριαρχία και της Δυτικής Θράκης (διά μέσου της διαχείρισης της εκεί μειονότητας). Το ίδιο ακριβώς που συνέβη στην Κύπρο, όπου με (και από) την εισβολή των τουρκικών στρατευμάτων πραγματοποιήθηκε μια βίαιη εθνοκάθαρση στο υπό κατοχήν τμήμα της μεγαλονήσου και ένας χυδαίος και προκλητικός εποικισμός από την Τουρκία. Οπότε με τα διάφορα σχέδια Ανάν ή τις κυοφορούμενες λύσεις προβλέπεται μια τουρκική συγκυριαρχία σε όλη την έκταση της Κύπρου.

Συγκυριαρχία και στην ελληνική Θράκη και στην Κύπρο

Είναι χαρακτηριστικό ότι το 1954 ο καθηγητής Νιχάτ Ερήμ (που ανήκε στην αντιπολίτευση) σε άρθρο του δημοσιευμένο στην εφημερίδα «Χαλκτσή», όργανο του Ρεπουμπλικανικού Λαϊκού Κόμματος, αναφερόμενος σε κινήσεις Ελληνοκυπρίων για αυτοδιάθεση, τόνιζε ότι «για το συμφέρον του ελευθέρου κόσμου» (μπροστά δηλαδή στον από Βορρά κίνδυνο) θα έπρεπε να πραγματοποιηθεί ελληνοτουρκική συγκυριαρχία στην Κύπρο η οποία θα έπρεπε να επεκταθεί και στα νησιά του Αιγαίου που απέχουν 50 μίλια από τις μικρασιατικές ακτές, δηλαδή αυτό που και σήμερα διεκδικείται από την Τουρκία και το οποίο οριοθετείται από τον 25ο Μεσημβρινό ο οποίος καθώς τέμνει κάθετα την Ελλάδα στα δύο προεκτείνεται προς Βορράν και περιλαμβάνει και την ελληνική Θράκη! Θα πρέπει να σημειωθεί ότι το ίδιο πρόσωπο υπήρξε ο «πατέρας» της λύσης που τελικά δόθηκε στη Ζυρίχη και το Λονδίνο στο Κυπριακό.

Ο πρωθυπουργός Αντνάν Μεντερές προσέλαβε τον Ερήμ ως σύμβουλο (όπως και ο Καραμανλής τον Θεμιστοκλή Τσάτσο, πατέρα του Δ. Τσάτσου, ο οποίος ανήκε και αυτός στην αντιπολίτευση). Η συνεργασία του Ερήμ με τις βρετανικές αρχές (και από ένα σημείο και μετά και με την κυβέρνηση των ΗΠΑ) υπήρξε απόλυτη. Όλες οι «συνταγματικές προτάσεις» που προήλθαν από τη βρετανική πλευρά (σχέδιο Ράντγκλιφ 1956, Μακ Μίλλαν 1958) είχαν ως εμπνευστή τον Νιχάτ Ερήμ ο οποίος είχε ανασύρει ένα «συνταγματικό σχέδιο» που είχαν εκπονήσει οι νεότουρκοι με τους Αυστριακούς και Γερμανούς το 1911 προκειμένου να το εφαρμόσουν στην (ενιαία) Μακεδονία όπως και στη Βοσνία - Ερζεγοβίνη. Το σχέδιο αυτό προέβλεπε αντί της λαϊκής κυριαρχίας την κυριαρχία των «εθνικοθρησκευτικών κοινοτήτων» εμπνευσμένο από τη δομή του οθωμανικού κράτους. Αυτό ακριβώς το σχέδιο αποτέλεσε και τον κορμό της συμφωνίας της Ζυρίχης (εν αγνοία όμως της ελληνικής πλευράς για την προέλευσή του!).

Δύο χρόνια πριν από τον Ερήμ ο διεθνολόγος Μεχμέτ Σακά υποστηρίζει τη διδακτορική του διατριβή στον γάλλο καθηγητή Ρουσσώ με τίτλο «Τα τουρκικά δίκαια στο Αιγαίο» στην οποία προτείνει την εκμίσθωση για 90 χρόνια των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου στην Τουρκία. Η Ελλάδα κατ' αυτόν τον τρόπο «θα αποδείξει ότι είναι ειλικρινής (sic) στην τουρκοελληνική φιλία» και ταυτόχρονα θα αποκτήσει τη στρατιωτική προστασία της Τουρκίας! Αξίζει να προστεθεί πως το πόνημα αυτό του Σακά μετά μισό αιώνα διανέμεται στα τουρκικά σχολεία ως βοηθητικό διδακτικό βιβλίο.

Διαβάστε περισσότερα...

West Point: Eλληνοαμερικανός ο αρχηγός τάξης 2012

Γουέστ Πόιντ. Νέα Υόρκη

Ο αντιπρόεδρος Τζο Μπάιντεν παραβρέθηκε στην αποφοίτηση της τάξης του 2012 από την Στρατιωτική Ακαδημία West Point, το περασμένο Σάββατο, και απένειμε τα διπλώματα στους αριστούχους με πρώτο τον Ελληνοαμερικανό Γιώργο Παγουλάτο, ως τον καλύτερο της τάξης του.

Αποφοίτησαν με τον βαθμό του ανθυπολοχαγού περί τους χίλιους ευέλπιδες, ενώ κατά τη μεγάλη τελετή στο στάδιο της Στρατιωτικής Ακαδημίας στον λόγο του ο Αμερικανός αντιπρόεδρος ανέφερε ότι τώρα που οι ΗΠΑ απομακρύνονται από τους μακροπρόθεσμους πολέμους «μας επιτρέπετε να αντικαταστήσουμε και να αναπροσαρμόσουμε την εξωτερική μας πολιτική. Μπορούμε τώρα να επικεντρωθούμε σε νέες παγκόσμιες προκλήσεις μετά από τους δεκάχρονους πολέμους».

Απόσπασμα από www.ekirikas.com

Διαβάστε περισσότερα...

"Προέλαση" με τoυς Εφέδρους

Δελτίο τύπου ΛΕΦΕΔ

Το διήμερο 19-20/5 σε περιοχή κοντά στην πόλη της Κομοτηνής έλαβε χώρα άσκηση στην οποία πήραν μέρος εκτός από την Λ.ΕΦ.Ε.Δ. και τα παραρτήματα της , η Λ.ΕΦ.Ε.Δ. Αττικής , Π.ΕΝ.ΕΦ.Υ.Ο και Σ.Ε.Ε.Δ.Α.
Το αντικείμενο της άσκησης ήταν η Δρία ΠΖ στην φάση της προέλασης. Με μια μικρή τελετή στην μνήμη των Ελλήνων του Πόντου που σφαγιάσθηκαν από τον Βάρβαρο γείτονα απλά και μόνο γιατί ήταν Έλληνες ξεκίνησε η άσκηση σε συναισθηματικά έντονα φορτισμένο κλίμα. Κάτω από συνεχή βροχή από τις 20:00 52 Έφεδροι της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Εθελοντών Εφέδρων Ενόπλων Δυνάμεων με ατομικό φόρτο άνω των 20 κιλών ασκήθηκαν σε καταστάσεις και επεισόδια που πιθανώς θα συναντούσαν σε αυτή την φάση του αγώνα αντιμετωπίζοντας τις δυνάμεις επιβραδύνσεως του εχθρού.





















Πολλές εμπλοκές και αιφνίδιες προσβολές έδωσαν την ευκαιρία στους επικεφαλής αλλά και στα τμήματα να διορθώσουν τυχών λάθη και παραλήψεις αφού μετά από κάθε επεισόδιο γίνονταν ανάλυση της τακτικής και των αποτελεσμάτων αυτής.

Μετά από 12 ώρες και 15χλμ καθώς σύμφωνα με το σενάριο συνάντησαν αντίσταση από ομάδα ΠΖ σε πρόχειρα ορύγματα , η Δρία διατάχθηκε να επιτεθεί άμεσα πράγμα το οποίο έκανε άψογα μετά από “πολλές” προσπάθειες.

Στην συνέχεια το τμήμα πήρε μέρος σε επίδειξη οπλισμού των μονάδων Εθνοφυλακής στα πλαίσια της εκπαίδευσης των ταγμάτων του Νομού Ροδόπης. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην 29 ΤΑΞ ΠΖ για την φιλοξενία και την εκπαίδευση (έστω και ξηρά) σε όπλα τα οποία μερικοί από εμάς έβλεπαν για πρώτη φορά. Ένα μεγάλο μπράβο σε όσους Εθνοφύλακες βρέθηκαν εκεί γιατί δυστυχώς πολλοί από τους συναδέλφους τους δεν το έπραξαν και μια υπόσχεση σ’αυτούς τους ανθρώπους πως αν χρειαστεί θα είμαστε δίπλα τους πριν καν το καταλάβουν και αυτοί αλλά και οι “άλλοι”. ΟΣΟΙ ΖΩΝΤΑΝΟΙ

Με τιμή ο υπεύθυνος της άσκησης
Σιδηρόπουλος Γιάννης ΕΦ ΛΓΟΣ ΠΖ

Διαβάστε περισσότερα...

Προσεκτικός ο Α. Τσίπρας στο ΥΕΘΑ...

Αρκετά προσεκτικός σε σχέση με τα ζητήματα της εθνικής άμυνας εμφανίστηκε ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας στις δηλώσεις του μετά την ενημέρωση που του έγινε στο Υπουργείο Εθνικής Άμυνας. Έδωσε έμφαση σε διαπιστώσεις κοινής αποδοχής, όπως η καταπολέμηση της διαπλοκής στους εξοπλισμούς και η ανασυγκρότηση της πολεμικής βιομηχανίας. Δεν επανέλαβε, ούτε όμως διέψευσε, τις προγραμματικές διακηρύξεις του ΣΥΡΙΖΑ περί μείωσης της στρατιωτικής θητείας και των αμυντικών δαπανών (θεωρώντας πάντως τις ως τώρα μειώσεις ως καλώς γενόμενες).

Μια καλόπιστη προσέγγιση θα ήταν ότι ο Φ. Φράγκος και οι αρχηγοί των επιτελείων πέτυχαν να κάνουν τον κ. Τσίπρα να συνειδητοποιήσει το αμυντικό πρόβλημα της χώρας, και ιδίως το γεγονός ότι οι εξοπλιστικές δαπάνες είναι ήδη μηδενικές. Μια κακόπιστη προσέγγιση θα ήταν ότι ο κ. Τσίπρας ως ευφυής άνθρωπος ξέρει να ελίσσεται, δίνοντας τις εντυπώσεις που επιδιώκει, χωρίς να δεσμεύεται ή να αναιρεί θέσεις του κόμματός του. Κάποιοι επαγγελματίες ΟΦΑ* έφτασαν να μας παρουσιάζουν σήμερα τον κ. Τσίπρα με παραλλαγή (αμφιβάλλουμε αν φόρεσε ποτέ έστω και τη στολή του ναύτη)... εμείς θα συνεχίσουμε να κρίνουμε το κόμμα του με βάση τις διατυπωμένες θέσεις του και όχι με επικοινωνιακούς όρους.

Παραθέτουμε στη συνέχεια τις δηλώσεις Τσίπρα, όπως τις αντλήσαμε από την ιστοσελίδα του Συνασπισμού:

"Είχαμε την ευκαιρία σήμερα να έχουμε μια ουσιαστική και πλήρη ενημέρωση από την ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων για την μαχητική ετοιμότητα των ενόπλων δυνάμεων της χώρας μας και τα προβλήματα, τις δυσκολίες και τις δυνατότητες που υπάρχουν.

Η παρουσία μας εδώ έχει κι έναν ουσιαστικό χαρακτήρα, να ενημερωθούμε, αλλά ιδιαίτερα και έναν συμβολικό χαρακτήρα. Η εθνική άμυνα, η προάσπιση της εδαφικής ακεραιότητας της πατρίδας μας καθώς και η προάσπιση της εθνικής μας ανεξαρτησίας αποτελεί για μας αδιαπραγμάτευτη προτεραιότητα.

Βεβαίως βρισκόμαστε σε μια περίοδο μιας πολυδιάστατης κρίσης, μιας οικονομικής κρίσης που παίρνει διαστάσεις εθνικού κινδύνου. Επʼ ουδενί όμως δεν πρέπει να ολιγωρήσουμε και να αγνοήσουμε και άλλους κινδύνους. Πρέπει να είμαστε πάντα σε εγρήγορση για να αντιμετωπίσουμε όποιους κινδύνους μπορεί να αντιμετωπίσει ο λαός μας και η πατρίδα μας.

Ο ελληνικός λαός όλα τα προηγούμενα χρόνια πλήρωσε ένα υπέρογκο κόστος από το υστέρημά του σε στρατιωτικούς εξοπλισμούς. Εξοπλισμοί που δεν κατάφεραν παρόλα αυτά να δημιουργήσουν υποδομές, βιομηχανικές και τεχνολογικές, στην πατρίδα μας ώστε τα οπλικά συστήματα που παραλάβαμε να μπορούν να συντηρούνται και να ανανεώνονται. Αντ΄ αυτού, μεγάλο μέρος αυτών των χρημάτων πήγε προκειμένου να δημιουργηθούν σχέσεις διαπλοκής, ένα τεράστιο παρασιτικό στρατιωτικομεσιτικό πλέγμα δημιουργήθηκε και καλλιέργησε αυτό που εμείς ονομάζουμε πλέγμα διαπλοκής του πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου, δημιούργησε το πλέγμα διαπλοκής της πολιτικής και κρατικής εξουσίας.

Αυτή η εικόνα πρέπει να αντιστραφεί. Αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί. Σε καμία περίπτωση όμως η αντιστροφή αυτή δεν σημαίνει ότι μπορεί να προχωρήσει με ζημία της εθνικής άμυνας και της εθνικής ασφάλειας. Αντιθέτως, μπορεί να βελτιωθεί η στρατιωτική ικανότητα του στρατεύματος, γιατί αυτή συνίσταται σε μια σειρά από παράγοντες που έχουν να κάνουν βεβαίως και με την ποιότητα των όπλων, κυρίως όμως με τη στρατηγική και το ηθικό του έμψυχου δυναμικού.

Πιστεύουμε ότι ήταν απαράδεκτο που οι τελευταίες κυβερνήσεις όχι μόνο προχώρησαν σε ραγδαίες μειώσεις μισθών στους επαγγελματίες οπλίτες, αλλά κυρίως με δηλώσεις τους καταρράκωσαν το ηθικό των στρατεύσιμων ανδρών και γυναικών της χώρας μας.

Αυτή η εικόνα θα αντιστραφεί. Έχουμε εμπιστοσύνη στους άνδρες και τις γυναίκες που στελεχώνουν τις Ένοπλες Δυνάμεις. Θέλουμε να αποκαταστήσουμε τις σχέσεις εμπιστοσύνης πολιτείας και ενόπλων δυνάμεων. Έχουμε εμπιστοσύνη στους αξιωματικούς, στην ιεραρχία των τριών όπλων και θα βρεθούμε δίπλα τους προκειμένου να χαράξουμε μια κοινή στρατηγική για την προστασία, την προάσπιση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων.

Θα ήθελα λοιπόν να ευχαριστήσω την ηγεσία των τριών όπλων και τον υπουργό γιατί είχαμε τη δυνατότητα να κάνουμε μια σε βάθος και ουσιαστική συζήτηση, να αποκτήσουμε κι εμείς μια ξεκάθαρη εικόνα για τις προτεραιότητες που πρέπει το επόμενο διάστημα, απ΄ όποια θέση κι αν βρεθούμε, απ΄ όποια θεσμική θέση κι αν βρεθούμε, να υπηρετήσουμε, προασπίζοντας το συμφέρον του ελληνικού λαού, της λαϊκής κυριαρχίας, της δημοκρατίας και βεβαίως της εθνικής μας ανεξαρτησίας.

Ερωτήσεις δημοσιογράφων:

Eρώτηση: Κ. Πρόεδρε η βασική σας θέση για τη δραστική μείωση των αμυντικών δαπανών εξακολουθεί να ισχύει;

Αλ. Τσίπρας: Νομίζω ότι ήμουν σαφής στις δηλώσεις μου. Οι αμυντικές δαπάνες έχουν ήδη μειωθεί και σωστά έχουν μειωθεί. Πρέπει να προβούμε στις απαραίτητες κινήσεις ώστε να αξιοποιήσουμε την ελληνική πολεμική βιομηχανία. Η ελληνική πολεμική βιομηχανία θα περάσει υπό ελληνικό εθνικό έλεγχο, θα ανασυγκροτηθεί και θα αξιοποιηθεί. Διότι το μεγάλο πρόβλημα αυτή τη στιγμή δεν είναι η έλλειψη οπλικών συστημάτων. Το μεγάλο πρόβλημα που υπάρχει αυτή τη στιγμή είναι η έλλειψη συντήρησης, ανταλλακτικών διότι η διαθεσιμότητα των οπλικών μας συστημάτων δεν είναι στο επίπεδο εκείνο που θα έπρεπε και που όλοι μας θέλουμε να είναι. Η μαχητική ικανότητα των ενόπλων δυνάμεων είναι στόχος. Η ανάπτυξη των δυνατοτήτων για την βελτίωση της μαχητικής ικανότητας είναι πρώτη προτεραιότητα και αυτό δεν αφορά μόνο σε εξοπλιστικές δαπάνες, ίσως είναι σημαντικότερη η αποκατάσταση του ηθικού στις ένοπλες δυνάμεις, στο στελεχιακό δυναμικό, τη δημιουργία ενός θεσμικού πλαισίου αξιοποίησης του στελεχιακού δυναμικού που θα βασίζεται στην αξιοκρατία, την δικαιοσύνη και στη διαφάνεια είναι πρώτη προτεραιότητα και είμαστε ιδιαίτερα χαρούμενοι γιατί αποτελεί και πρώτη προτεραιότητα για την ηγεσία του στρατού μας.

Ερώτηση: Ένα σχόλιο για την αύξηση της θητείας γιατί είναι πάγιο αίτημα των στρατιωτικών η αύξηση της θητείας

Αλ. Τσίπρας: Ο αρχικός σχεδιασμός που οδήγησε και στην αναγκαία μείωση της θητείας συμπεριελάμβανε μια άλλη λογική σε σχέση με τις προσλήψεις και τις απολύσεις δημοσίων λειτουργών και δημοσίων υπαλλήλων. Οι επαγγελματίες οπλίτες κατά την άποψή μας είναι δημόσιοι λειτουργοί και υπερασπίζονται την ανεξαρτησία της πατρίδας μας και με αυτή την έννοια στο βαθμό που η αυστηρή δημοσιονομική πολιτική αναγκάζει την ανατροπή αυτού του σχεδιασμού πρέπει να εξετάσουμε όλες τις δυνατότητες. Εμείς, βεβαίως, καταθέσαμε την άποψη ότι όποιες τροποποιήσεις πρέπει να γίνουν ταυτόχρονα με ένα σχέδιο εξορθολογισμού των αναγκών. Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει ανάγκη για τόσο μεγάλο αριθμό στρατοπέδων μέσα στα αστικά κέντρα. Οι Έλληνες στρατιώτες, κληρωτοί και επαγγελματίες οπλίτες δεν πρέπει να αισθάνονται αγγαρειοφόροι και σκοποφύλακες. Πρέπει να είναι και να αισθάνονται μάχιμοι και να υπηρετούν το ύψιστο καθήκον της ασφάλειας και της ακεραιότητας της πατρίδας.


*ΟΦΑ: Αρκτικόλεξο του "Όπου φυσάει ο άνεμος"

Διαβάστε περισσότερα...

Η Φωτογραφία της εβδομάδας

"Θαρσείν χρη, τάχ' αύριον έσετ' άμεινον" - Χρειάζεται θάρρος, το αύριο θα είναι καλύτερο. Με αυτή την φράση εμψύχωσε η θεά Αθηνά, δια του στόματος του πολυμήχανου Οδυσσέα, τους καταβεβλημένους Έλληνες που πολιορκούσαν την Τροία, όταν αυτοί ήταν έτοιμοι να εγκαταλείψουν την προσπάθειά τους.

Άσκηση Αιγιαλός - Η 32η Ταξιαρχία Πεζοναυτών και τα αρματαγωγά του Πολεμικού μας Ναυτικού καθ'οδόν προς την ακτή απόβασης.

Διαβάστε περισσότερα...

Η Βυζαντινή αυτοκρατορία στο δρόμο από το μεγαλείο προς την Άλωση

Του Αρματιστή

Σαν σήμερα την 29η Μαΐου του 1453, η Κωνσταντινούπολη, η βασιλεύουσα πόλη της αυτοκρατορίας του Μεσαιωνικού Ελληνισμού, έπεσε και μαζί της έσβησε και η χιλιόχρονη ένδοξη Βυζαντινή αυτοκρατορία.

Το παρόν κείμενο δεν έχει σαν σκοπό να αναφερθεί στα της Αλώσεως, αλλά να παρουσιάσει μια πολύ συνοπτική εικόνα ορισμένων γεγονότων που χάραξαν τη μακρά και οδυνηρή πορεία της αυτοκρατορίας προς τη κατάρρευση. Η αδιαφορία ορισμένων αυτοκρατόρων για το στρατό, η διάλυση του εσωτερικού μετώπου με τη μετατροπή των ελεύθερων γεωργών - στρατιωτών σε δουλοπάροικους, η βαριά φορολογία των κατωτέρων τάξεων, η ανεξέλεγκτη αύξηση της δύναμης και του πλούτου της αριστοκρατίας και των μεγάλων γαιοκτημόνων και τέλος η απώλεια της Μικράς Ασίας, νομίζω ότι είναι τα κυρίαρχα γεγονότα που σηματοδοτούν τη πορεία προς τη κατάρρευση και τη πτώση.

Η Μικρά Ασία

Κατά τη διάρκεια της Βυζαντινής αυτοκρατορίας, η Μικρά Ασία αποτελούσε τον βασικό αιμοδότη του κράτους. Ήταν η περιοχή που πρόσφερε στην αυτοκρατορία τα καλύτερα στρατεύματα, τους περισσότερους φόρους, τα περισσότερα γεωργικά προϊόντα και τους σημαντικότερους αυτοκράτορες. Ακόμη η Μικρά Ασία αποτέλεσε επί τέσσερις αιώνες το ανάχωμα της επέλασης του Ισλάμ προς την Ευρώπη.

Τον βασικό πυρήνα της οικονομικής οργάνωσης των αυτοκρατορικών Θεμάτων της Μικράς Ασίας τον αποτελούσαν οι ελεύθεροι μικροκαλλιεργητές που καλλιεργούσαν τη γη και πρόσφεραν στην αυτοκρατορία τους περισσότερους φόρους και επιπλέον επάνδρωναν το Θεματικό στρατό της αυτοκρατορίας, δηλαδή τον εθνικό στρατό του Βυζαντίου.

Αιώνες όμως πριν την πτώση της Βασιλεύουσας είχε ολοκληρωθεί η «τσιφλικοποίηση» της Μικράς Ασίας. Στη θέση των μικρών ελεύθερων ιδιοκτησιών και των στρατιωτικών κτημάτων (στρατιωτόπια, ή στρατοτόπια) είχαν σχηματιστεί μεγάλα αγροκτήματα αντίστοιχα με τα latifundia της δύσης, τα οποία ανήκαν σε ισχυρούς γαιοκτήμονες τους αποκαλούμενους «Δυνατούς». Αυτό κατέστη δυνατό, επειδή οι ελεύθεροι καλλιεργητές εξ αιτίας των συνεχών πολέμων, της βαριάς φορολογίας, της σιτοδείας που τους ανάγκαζε να υπερχρεώνονται, χρεοκόπησαν και αναγκάστηκαν να πουλήσουν ή να μεταβιβάσουν τις ιδιοκτησίες τους και την ελευθερία τους στους μεγάλους γαιοκτήμονες, μετατρεπόμενοι έτσι σε πάροικους, δηλαδή σε εξάρτημα των μεγάλων ιδιοκτησιών. Κατά αυτό τον τρόπο τη θέση των ελεύθερων μικροϊδιοκτητών, των αγροτών - στρατιωτών και των ακριτών που αποτελούσαν την ισχύ της αυτοκρατορίας, κατέλαβαν οι δουλοπάροικοι.

Με την συγκέντρωση των παραγωγικών μέσων σε λίγα χέρια, μειώθηκαν έως εξαφάνισης και τα έσοδα του κράτους, δεδομένου ότι οι «Δυνατοί» δεν πλήρωναν φόρους (κάθε ομοιότητα με τη σημερινή εποχή, αποτελεί τυχαία σύμπτωση). Συγχρόνως στέρεψε και η δεξαμενή προσφοράς στρατιωτικής υπηρεσίας στον αυτοκράτορα με ολέθριες συνέπειες στην άμυνα του κράτους, το οποίο αναγκαστικά στράφηκε στους μισθοφόρους.

Αλλά ποιοι ήταν οι Δυνατοί;

Οι δυνατοί κληρονομούσαν ή αγόραζαν μεγάλες εκτάσεις γης. Κατείχαν επίσης τις περισσότερες ανώτερες θέσεις στη διοίκηση, το στρατό και την Εκκλησία. Με την κοινωνική δύναμη και τις μεγάλες αμοιβές από τα αξιώματά τους μεγάλωναν κι άλλο την περιουσία τους. Οι δυνατοί προσπαθούσαν να αυξήσουν τη δύναμή τους. Ήθελαν να πληρώνουν λιγότερους φόρους και να ανεβάσουν στο θρόνο αυτοκράτορες που θα ωφελούσαν τα συμφέροντά τους. Οι δυνατοί δάνειζαν τους μικρούς και μεσαίους καλλιεργητές. Όταν αυτοί δεν μπορούσαν να τους πληρώσουν, οι δυνατοί έπαιρναν τα κτήματά τους και τους έκαναν παροίκους. Όταν οι μικροκαλλιεργητές γίνονταν πάροικοι στα κτήματα των δυνατών, έχαναν την αυτονομία τους και δεν υπηρετούσαν στο στρατό.

Δυνατός καθισμένος σε θρόνο μπροστά στο σπίτι του , 11ος αιώνας (βιβλιοθήκη Βατικανού)

Οι αυτοκράτορες της Μακεδονικής δυναστείας περιορίζουν τους δυνατούς

Οι αυτοκράτορες της Μακεδονικής δυναστείας έλαβαν δραστικά μέτρα κατά των «δυνατών», θεσπίζοντας νόμους για την προστασία των φτωχών από τις αρπακτικές διαθέσεις των δυνατών, επειδή η αύξηση της δύναμης τους αποτελούσε απειλή για την ίδια την αυτοκρατορία.

Η πρώτη προσπάθεια έγινε με μια «Νεαρά» (μεμονωμένο νομοθέτημα) το 922 από τον Ρωμανό Α' το Λεκαπηνό με την οποία καθοριζόταν ότι: 1) Κατά την πώληση ενός κτήματος, σπιτιού, αγρού κλπ, προτιμούνται οι χωρικοί και η ελεύθερη «κοινότητά» τους, 2) οι δυνατοί δεν μπορούν να αγοράσουν την ιδιοκτησία του φτωχού έστω και αν πρόκειται για υιοθεσία, δωρεά, κληρονομιά ή ανταλλαγή, 3) τα κτήματα των γεωργών-στρατιωτών που είχαν αγοραστεί, με οποιονδήποτε τρόπο στη διάρκεια των 30 τελευταίων ετών, έπρεπε να επιστραφούν στους πραγματικούς ιδιοκτήτες τους, χωρίς μάλιστα αποζημίωση (πριν 1100 χρόνια υπήρχαν αυτοκράτορες με σοσιαλιστικές ευαισθησίες).

Στη συνέχεια ο Κωνσταντίνος Ζ’ ο Πορφυρογέννητος, με ένα διάταγμα επέβαλε περιορισμούς στους δυνατούς που ξεπέρασαν και αυτούς του Ρωμανού Λεκαπηνού.

«Οι Δυνατοί και οι Yπερέχοντες στο Θέμα των Θρακησίων, περιφρονώντας τους βασιλικούς νόμους, το φυσικό δίκαιο και τη δική μου προσταγή, δε σταματούν να εισέρχονται στα χωριά και, προφασιζόμενοι την αγορά, τη δωρεά ή την κληρονομιά κτημάτων, να τυραννούν τους πένητες χωρικούς και να τους κάνουν μετανάστες στον τόπο τους και στα κτήματά τους». Κωνσταντίνος Πορφυρογέννητος, Νεαρά (Μάρτιος 947 μ.Χ.)

Ο πιο σκληρός εχθρός των δυνατών υπήρξε ο στρατιώτης αυτοκράτορας Βασίλειος Β' ο Βουλγαροκτόνος (976-1025). Δυο αρχηγοί όμως απ’ τις οικογένειες των δυνατών της Μικράς Ασίας, ο Βάρδας Φωκάς κι ο Βάρδας Σκληρός επαναστάτησαν κατά του αυτοκράτορα, η δε στάση τους οδήγησε σε ένα σκληρό εμφύλιο πόλεμο που έληξε με συντριβή των στασιαστών το 989.

Ο Βασίλειος θεωρούσε τους μεγάλους γαιοκτήμονες ως τους πιο επικίνδυνους εχθρούς της αυτοκρατορίας και η συμπεριφορά του απέναντί τους ήταν πολύ σκληρή. Το 995, επιστρέφοντας με το στρατό του από την Ανατολή μέσω της Καππαδοκίας, έτυχε πλουσιοπάροχης φιλοξενίας αυτός και ο στρατός του από τον Ευστάθιο Μαλεϊνό, μέλος ισχυρής οικογένειας που είχε παρασταθεί στην ανταρσία των Φωκάδων. Υποπτευόμενος ο Βασίλειος ότι ο Μαλεΐνος, ακολουθώντας τα βήματα του Φωκά και του Σκληρού μπορούσε να εξελιχθεί σε αντίπαλό του, τον πήρε μαζί του στην πρωτεύουσα όπου και τον ανάγκασε να μείνει μέχρι το τέλος της ζωής του. Μετά το θάνατο του Μαλεϊνού, κατασχέθηκε η τεράστια περιουσία του.

Αμέσως μετά ο Βασίλειος Β’ εκδίδει μια σειρά από διατάγματα, με σκοπό να μειώσει την επιρροή των Δυνατών. Συγκεκριμένα, το 996, επαναφέρει το «Αλληλέγγυον», απαιτώντας παράλληλα την επιστροφή των κτημάτων, που είχαν αφαιρεθεί από το 922 και μετά, στους προηγούμενους κατόχους τους, που συνήθως ήταν οι ελεύθεροι, αλλά ανυπεράσπιστοι αγρότες, μικροϊδιοκτήτες. Επαναφέροντας σε ισχύ τον παλιό νόμο του Νικηφόρου Α’ (902-911), καθόριζε πως η πληρωμή του φόρου που αναλογεί σε φτωχό καλλιεργητή, θα εξοφλείται από τον πλησιέστερο πλούσιο κάτοχο γης, σε περίπτωση που διαπιστώνεται αδυναμία αποπληρωμής. Έτσι, οι μεγαλογαιοκτήμονες αποδυναμώνονται. Το αυτοκρατορικό θησαυροφυλάκιο κερδίζει περαιτέρω έσοδα από την πώληση σε μικροκαλλιεργητές γης που κατάσχεται για διάφορους άλλους λόγους από Δυνατούς.

«Όλες οι αγοροπωλησίες που έγιναν ανάμεσα σε πένητες και δυνατούς δεν ισχύουν και είναι παράνομες. Γι ’αυτό αποφασίζουμε την επιστροφή των κτημάτων στους πένητες, χωρίς την απόδοση των χρημάτων της αγοράς, ούτε των φόρων και των δαπανών καλλιέργειάς τους. Είναι αυτονόητο ότι η διάταξη αυτή ισχύει και για το μέλλον. Οι δυνατοί επιθυμούμε να αγοράζουν ακίνητα από τους δυνατούς, οι δε στρατιώτες και οι πένητες γεωργοί επιτρέπουμε να συναλλάσσονται με τους όμοιους της δικής τους τάξης». (Βασίλειος Β’, Νεαραί)

Αλλά το «αλληλέγγυο» ίσχυσε μόνο για ένα μικρό χρονικό διάστημα. Στην αρχή του 11ου αιώνα ο Ρωμανός Γ' Αργυρός, που έγινε αυτοκράτορας χάρη στο γάμο του με τη Ζωή (ανιψιά του Βασιλείου), ακύρωσε το μισητό από τους δυνατούς «αλληλέγγυο». Αν το μέτρο αυτό είχε μείνει σε ισχύ για αρκετό χρονικό διάστημα, θα μπορούσε να καταστρέψει τους ισχυρούς ιδιοκτήτες τόσο των εκκλησιαστικών όσο και των «κοσμικών» κτημάτων.

Στη περίοδο του Βασιλείου Β’ η αυτοκρατορία έφθασε στη μεγαλύτερη της ακμή και ισχύ. Έτσι, παρ’ όλες τις μεγάλες πολεμικές δαπάνες που πραγματοποιήθηκαν κατά τη διάρκεια της βασιλείας του εξ αιτίας των πολλών και μεγάλων εκστρατειών, πεθαίνοντας αφήνει στα αυτοκρατορικά ταμεία 200.000 λίβρες χρυσού, (64,5 τόνους), δηλαδή 14.400.000 «σολίδους» (νόμισμα υψηλής περιεκτικότητας σε χρυσό).

Διοικητική διαίρεση της αυτοκρατορίας το 1025 μ.χ.

Γενικά τα διατάγματα των μεγάλων Μακεδόνων αυτοκρατόρων του 10ου αιώνα, αν και περιόρισαν κάπως τους δυνατούς, πέτυχαν πολύ λίγα αποτελέσματα. Τον 11ο αιώνα οι περίφημες Νεαρές ξεχάστηκαν και εγκαταλείφθηκαν Ο ίδιος αιώνας γνώρισε μια μεταβολή της εσωτερικής πολιτικής των αυτοκρατόρων του Βυζαντίου, οι οποίοι άρχισαν ελεύθερα να υποστηρίζουν τα συμφέροντα των μεγάλων γαιοκτημόνων, επισπεύδοντας έτσι τη μεγάλη ανάπτυξη της δουλοπαροικίας, αν και οι ελεύθεροι αγρότες και οι ελεύθεροι μικροϊδιοκτήτες δεν εξαφανίστηκαν τελείως από την αυτοκρατορία.

Η αυτοκρατορία παραδίδεται στους δυνατούς

Ουσιαστικά τον 11ο αιώνα, η αυτοκρατορία παραδίδεται στην αριστοκρατία της μεγάλης έγγειας ιδιοκτησίας της Μικράς Ασίας. Κομνηνοί Δούκες και Άγγελοι, οι πιο γνωστές οικογένειες αυτής της αριστοκρατίας, ανεβαίνουν στο θρόνο της αυτοκρατορίας. Συγχρόνως παρουσιάζεται κατακόρυφη αύξηση της διαφθοράς στην αριστοκρατία, η οποία βεβαίως ουδέποτε φορολογήθηκε ουσιαστικά.

Ένα άλλο γεγονός που γονάτισε την αυτοκρατορική οικονομία ήταν τα προνόμια που παραχώρησε ο Αλέξιος Κομνηνός προς την Βενετία και την Γένοβα. Οι Ιταλικές πόλεις ήταν πλέον ελεύθερες να εμπορεύονται σε όλη τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία χωρίς να πληρώνουν φόρους. Η άρση των προστατευτικών για τα εγχώρια προϊόντα δασμών εισαγωγής, οδήγησε στη συρρίκνωση της εγχώριας παραγωγής και κατ’ επέκταση των κρατικών εσόδων.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο οι χριστιανοί δουλοπάροικοι της Μικράς Ασίας και οι εναπομείναντες ελεύθεροι αγρότες, αποδέχθηκαν εύκολα και χωρίς ιδιαίτερη αντίσταση την αλλαγή των επικυρίαρχων της χώρας τους, αφού η οικονομική τους θέση ελάχιστα θα άλλαζε. Ο έλληνας μικρο-αγρότης της Μικράς Ασίας δεν ένιωθε πλέον πως αποτελούσε μέλος και μέρος κάποιας μεγαλύτερης οντότητας την οποία όφειλε να προστατέψει. Δεν είχε κανέναν λόγο να το κάνει. Δεν του το ζήτησαν κιόλας. Το κράτος είχε προσλάβει επαγγελματίες μισθοφόρους.

Η ευημερία που φέρνει στη Ρωμανία η διακυβέρνηση του Βασιλείου Β΄, διαρκεί ελάχιστα. Στην εποχή της ύστερης Μακεδονικής Δυναστείας (1025-59) σημειώνονται τα ίδια φαινόμενα που παρατηρούνται εντονότερα, ή μάλλον με εντονότερες συνέπειες, κατά την περίοδο των Δουκών (1059-81), που ακολουθεί: Κατατρεγμός των ελευθέρων αγροτών, μέσω της συνεχούς ενδυνάμωσης των αριστοκρατών - δυνατών, μια κατάσταση που κλονίζει την Αυτοκρατορία, ενώ οι ελεύθεροι αγρότες καταστρέφονται βαθμιαία.

Αμέσως όμως μετά το θάνατό του, άρχισε η κατάρρευση. Στο θρόνο παρέμεινε ο συναυτοκράτορας και αδελφός του Βασιλείου, Κωνσταντίνος Η’, μέχρι το θάνατό του το 1028. Τον διαδέχθηκε ο ηλικιωμένος συγκλητικός Ρωμανός Γ’ Αργυρός (1028 – 1034), αφού παντρεύτηκε τη κόρη του Κωνσταντίνου Η’, Ζωή.

Οι σημαντικότερες ενέργειες του Ρωμανού Γ’ ήταν η κατάργηση του «αλληλέγγυου», η επιεικής είσπραξη των φόρων, η απαλλαγή χρεών πολλών πολιτών και η διανομή άφθονων χρημάτων σε ναούς και Μοναστήρια.

Μετά το Ρωμανό Γ’ Αργυρό, έχει ενδιαφέρον να σταθούμε σε ορισμένους αυτοκράτορες, επειδή οι ενέργειές τους έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στην αποδυνάμωση της αυτοκρατορίας:

Κωνσταντίνος Θ’ ο Μονομάχος (1042 – 1055), 3ος σύζυγος της Ζωής

1) Εφάρμοσε την πρακτική εξαγοράς της στρατιωτικής θητείας. Ο εξαργυρισμός της θητείας, η δυνατότητα δηλαδή των πολιτών να εξαγοράζουν τις στρατιωτικές τους υποχρεώσεις, αποδυνάμωνε τους στρατούς των Θεμάτων και αύξησε τις ανάγκες σε μισθοφόρους.

2) Για να γίνει αγαπητός στον λαό της Κωνσταντινούπολης άρχισε να μοιράζει άφθονα χρήματα στο πλήθος και στην προσπάθεια εξασφάλισης χρημάτων, καθιερώνει την συνήθεια της εκμίσθωσης των φόρων σε ιδιώτες. Οι εκμισθωτές των φόρων πλήρωναν άμεσα στην αυτοκρατορία τους φόρους που έπρεπε να καταβάλει μια περιοχή και στη συνέχεια τους εισέπρατταν οι ίδιοι από τους φορολογούμενους. Το μέτρο αυτό αποδείχθηκε ολέθριο αφού οι ιδιώτες εισέπρατταν από τους πολίτες ποσά πολύ μεγαλύτερα από εκείνα που σύμφωνα με τους νόμους έπρεπε να καταβληθούν.

3) Εισάγεται ίσως για πρώτη φορά ο θεσμός της «πρόνοιας».
Αποτελεί δημιούργημα της ανάγκης προκειμένου να βρεθούν χρήματα και φέρνει στο Βυζάντιο κοντά στην φεουδαρχία. Συμφώνα με τον θεσμό αυτό που εμφανίζεται συντελεσμένος από το τέλος του 11ου αιώνα, αρχές του 12ου αιώνα, η κυβέρνηση παραχωρεί τη νομή κρατικής γης σε ανώτερους αξιωματούχους πολιτικούς και στρατιωτικούς, αλλά και σε εκκλησιαστικούς σπανιότερα ως αναγνώριση υπηρεσιών τους προς το κράτος και με αντάλλαγμα κάποιες υποχρεώσεις που αναλαμβάνει ο ευεργετούμενος. Αυτοί που παίρνουν πρόνοια, οι προνοιάριοι καρπούνται τη νομή και την επικαρπία της γης (την κυριότητα εξακολουθεί να έχει το κράτος) μαζί και τους καλλιεργητές που ήταν πάροικοι (δουλοπάροικοι). Εισπράττουν τους φόρους και την αναλογία τους από την σοδειά. Αργότερα οι Πρόνοιες θα γίνουν κληρονομικές. Το σύστημα, ο θεσμός αυτός, στάθηκε ολέθριος. Η μεγάλη αριστοκρατία ισχυροποιείται και αποκτά δικαιοδοσίες κρατικές, ενώ οι λαϊκές τάξεις εξαθλιώνονται. (Ζαχαρίας Ορφανουδάκης)

4) Το Σχίσμα του 1054 μεταξύ της ανατολικής και της δυτικής εκκλησίας.

5) Το 1045 εμφανίζονται για πρώτη φορά στο ανατολικό σύνορο απειλητικοί οι Σελτζούκοι Τούρκοι.

Ο Ισαάκιος Α' Κομνηνός (1057 – 1059) του οίκου των Κομνηνών

Γιός του Μανουήλ Κομνηνού, στρατηγού της Ανατολής επί που υπεράσπισε την πόλη της Νίκαιας εναντίον του διεκδικητή του θρόνου, Βάρδα Σκληρού, το 978. Ο Ισαάκιος ανατράφηκε με τη φροντίδα του Βασιλείου Β’ και διετέλεσε στρατηγός της αυτοκρατορίας και διοικητής των Ταγμάτων της Μικράς Ασίας. Ανακηρύχθηκε αυτοκράτορας από τον στρατό στις 8 Ιουνίου 1057. Συνετός και ικανότατος στρατηγός, έχοντας την απόλυτη υποστήριξη του στρατεύματος, ο Ισαάκιος αμέσως ξεκίνησε εκτεταμένη εκστρατεία εκσυγχρονισμού της άμυνας και βελτίωσης της διοίκησης. Με τα αποτελέσματα των αλλαγών άμεσα ορατά, και κύριο στρατιωτικό επίτευγμα την εξουδετέρωση των Πετσενέγκων, η αυτοκρατορία παρουσίασε σημεία ανάκαμψης από τη βαθιά παρακμή των διαδόχων του Βουλγαροκτόνου. Ωστόσο, πέθανε πρόωρα το 1059.



Κωνσταντίνος Ι' Δούκας (1059 – 1067)

Η άνοδός του στο θρόνο ήταν ένας θρίαμβος της αριστοκρατίας, ο οποίος όμως αποδείχθηκε καταστροφικός για την Αυτοκρατορία δεδομένου ότι φάνηκε ανίκανος στη διοίκησή της.
Έδωσε εξουσία στους δύο νεαρούς γιους του, διόρισε τον αδελφό του, Ιωάννη Δούκα, Καίσαρα και αποδύθηκε σε μια ευνοϊκή πολιτική έναντι της αυλικής αριστοκρατίας και του κλήρου. Περικόπτοντας την εκπαίδευση και τις αμυντικές δαπάνες, μοιραία αποδυνάμωσε τη βυζαντινή άμυνα σε ένα κρίσιμο χρονικό σημείο, που συμπίπτει με την εμφάνιση των Σελτζούκων Τούρκων.
Κατέστη σύντομα αντιπαθής στη στρατιωτική. Επιπλέον, έχασε κάθε δημοφιλία στις λαϊκές τάξεις, έπειτα από την αύξηση που επέβαλε στους φόρους, προσπαθώντας να καταβάλει μετά από πολύ καιρό τους μισθούς των στρατευμάτων.

Ρωμανός Δ’ Διογένης (1068 – 1071)

Μετά το θάνατο του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Ι' Δούκα, η νεαρή χήρα του Ευδοκία, επιλέγει ως νέο της σύζυγο έναν ευγενή απόγονο στρατιωτικής οικογένειας γαιοκτημόνων από την Καππαδοκία, το γενναίο και ικανό στρατηγό, Ρωμανό Δ’ Διογένη. Μάλλον το βασικό κριτήριο για την επιλογή του Ρωμανού ήταν η συναίσθηση των κινδύνων που αντιμετώπιζε η αυτοκρατορία εξ αιτίας των εξωτερικών απειλών, ειδικά στην ανατολή που προέρχονταν από τις επιδρομές των Σελτζούκων Τούρκων, καθώς και της διάλυσης του στρατού.

Ο Ρωμανός αμέσως μετά το γάμο και τη στέψη του, ξεκινά προσπάθεια ανασυγκρότησης του Βυζαντινού στρατεύματος. Συγκροτεί ένα στράτευμα από 100.000 περίπου μισθοφόρους, συγκείμενο από Ίβηρες, Αρμένιους, Σλαύους, Τουρκομάνους, Χαζάρους, Γότθους, Αλανούς, Κουμάνους, Πετσενέγους, Φράγκους και Νορμανδούς.

Συναντά όμως την αντίδραση των αριστοκρατών της Κωνσταντινούπολης, του Μιχαήλ Ψελλού και κυρίως της οικογένειας των Δουκών, που προόριζαν τον ανηψιό του Κωνσταντίνου και γιό της Ευδοκίας, Μιχαήλ για διάδοχο.

Το 1068 και 1069 ο Ρωμανός πραγματοποιεί εκστρατείες στα ανατολικά σε αναζήτηση του τούρκου πολέμαρχου Αλπ Αρσλάν.

Ο Ρωμανός το καλοκαίρι του 1071 φθάνει στην περιοχή της πόλης Μαντζικέρτ, πλησίον της λίμνης Βαν της Αρμενίας. Εκεί, την Παρασκευή της 26ης Αυγούστου του 1071, λαμβάνει χώρα η ομώνυμη μάχη κατά την οποία ο Βυζαντινός στρατός συντρίβεται και ο αυτοκράτορας συλλαμβάνεται αιχμάλωτος. Η προδοσία είχε σημαντικό ρόλο στην ήττα.

Η μάχη του Μαντζικέρτ αποτελεί ίσως το πλέον τραγικό σταθμό της ιστορίας του Βυζαντινού Ελληνισμού και σηματοδότησε την απώλεια της Μικράς Ασίας και την ανεπανόρθωτη αποδυνάμωση της αυτοκρατορίας, που έκτοτε παρά τις κάποιες αναλαμπές, ουδέποτε θα μπορέσει να ορθοποδήσει.



Ακόμα όμως και εκείνη τη δύσκολη ώρα αν μπορούσε να επικρατήσει η λογική, το κακό για την αυτοκρατορία θα μπορούσε να είχε αποσοβηθεί. Ο Αλπ Αρσλάν συμφώνησε με το Ρωμανό όρους ειρήνης ευνοϊκούς για την αυτοκρατορία και άφησε τον αυτοκράτορα ελεύθερο.

Στην πρωτεύουσα όμως και πριν την επιστροφή του αυτοκράτορα, οι εχθροί του με αρχηγό τον Ιωάννη Δούκα, και επηρεαζόμενοι από τον Μιχαήλ Ψελλό, έστεψαν αυτοκράτορα το Μιχαήλ Ζ’ Δούκα. Απέρριψαν κοντόφθαλμα και ασυζητητί τους όρους του Αλπ Αρσλάν, πολιτική που καταδεικνύει τόσο την έλλειψη διορατικότητας, όσο και την άσβεστη προσωπική τους φιλοδοξία.

Κατά την επιστροφή του ο Ρωμανός δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει την κατάσταση. Δοκίμασε να ανακαταλάβει το θρόνο του αλλά ηττήθηκε από τον ιδιωτικό στρατό του Ιωάννη Δούκα και λίγους μήνες μετά παραδόθηκε στον Ανδρόνικο Δούκα, τον προδότη της μάχης του Ματζικέρτ. Συνελήφθη, τυφλώθηκε με εξόρυξη των οφθαλμών και πέθανε ύστερα από λίγο καιρό μέσα σε φρικτούς πόνους εξ αιτίας της μόλυνσης των τραυμάτων του, στη νήσο Πρώτη της Προποντίδας. Οι Σελτζούκοι μη δεσμευόμενοι από τη συμφωνία με το Ρωμανό, εισέβαλαν πλέον ανενόχλητοι στη Μικρά Ασία, έφθασαν στις ακτές του Αιγαίου και έκαναν πρωτεύουσα τους τη Νίκαια.

Μιχαήλ Ζ’ Δούκας ο Παραπινάκης (1071 – 1078)

Ήταν ένας αυτοκράτορας άβουλος και ανίκανος που παρέδωσε την εξουσία σε έναν ευνούχο.

Θα απαιτηθεί να περάσει μια ακόμη δεκαετία πλήρους απραξίας για τα συμβαίνοντα στη Μικρά Ασία, μέχρι το 1081 να στεφθεί αυτοκράτορας ο Αλέξιος Α’ Κομνηνός, προκειμένου να μπορέσει να ανακαταληφθεί ένα σημαντικό τμήμα της Μικράς Ασίας και να αντιμετωπισθούν οι εχθροί που απειλούσαν την αυτοκρατορία στο βορρά (Πετσενέγκοι) και τη δύση (Νορμανδοί).

Με τον Αλέξιο Α΄ Κομνηνό (1081-1118) στο θρόνο και στη συνέχεια τους άξιους διαδόχους του (Ιωάννη και Μανουήλ), η αυτοκρατορία ανακάμπτει. Το 1176 όμως, στη μάχη στο Μυριοκέφαλο της Μικράς Ασίας, ο Βυζαντινός στρατός υπό τον αυτοκράτορα Μανουήλ Α’ συντρίβεται από το στρατό του Σελτζουκικού σουλτανάτου του Ικονίου. Η νέα αυτή ήττα, σηματοδότησε την οριστική απώλεια της Μικράς Ασίας.

Κατά τη διάρκεια της ένδοξης δυναστείας των Κομνηνών, οι δυνατοί κυριαρχούν απόλυτα στην πολιτική, την οικονομία και την κοινωνία. Από εδώ και πέρα το βυζαντινό κράτος θα το κυβερνούν οι πιο ισχυρές οικογένειες. Είναι πλούσιοι γαιοκτήμονες, που έχουν και κρατικές θέσεις. Διαθέτουν δηλαδή, την απόλυτη πολιτική και οικονομική δύναμη.

Ο θεσμός της Πρόνοιας

Ήταν πολιτική που εφαρμόστηκε από τους Κομνηνούς και χαρακτηρίστηκε ως αριστοκρατικός πατριωτισμός. Αφορούσε την παραχώρηση, (αργότερα έγινε ισόβια) αγροκτημάτων και φορολογικών εσόδων στους ευγενείς με αντάλλαγμα την παροχή στρατιωτικών υπηρεσιών. Οι ευγενείς αποδέκτες των προνομίων αυτού του θεσμού ονομάζονταν προνοιάριοι ή στρατιώτες και έγιναν η άρχουσα τάξη.

Με την πρόνοια ο βυζαντινός αυτοκράτορας έδινε σε έναν ανώτερο στρατιωτικό, συνήθως αριστοκράτη (προνοιάριο), το δικαίωμα να εκμεταλλεύεται κρατική γη. Οι πάροικοι που εργάζονταν στα χωράφια αυτά έδιναν πια στον προνοιάριο το μερίδιο από την παραγωγή, τους φόρους και ό,τι άλλο χρωστούσαν. Για αντάλλαγμα ο προνοιάριος έπρεπε να προσφέρει στον αυτοκράτορα στρατιωτικές υπηρεσίες. Η πρόνοια δείχνει ότι το βυζαντινό κράτος δε στηρίζεται πια στους μικροκαλλιεργητές αλλά στους μεγάλους γαιοκτήμονες.

Με την πρόνοια στην αρχή δυναμώνει ο βυζαντινός στρατός. Τελικά όμως αυτοί που βγαίνουν κερδισμένοι είναι οι αριστοκράτες, οι οποίοι εκμεταλλεύονται όλο και περισσότερη γη και συγκεντρώνουν φόρους που πριν κατέληγαν στο κράτος. O βυζαντινός αυτοκράτορας Aνδρόνικος A΄ Kομνηνός (1183--1185) προσπάθησε να μειώσει τη δύναμή τους, αλλά απέτυχε.




Άλλα μέτρα που λήφθηκαν κατά τον 111ο και 12ο αιώνα και συνέτειναν στην αποδυνάμωση της αυτοκρατορίας

Οι ακολουθίες
Αφορούν την δημιουργία ιδιωτικών στρατών από τους ευγενείς. Περιελάμβαναν δούλους, συγγενείς αλλά και ένοπλους φρουρούς, οι οποίοι συνδέονταν μέσω δεσμών πίστης , εξάρτησης με τους μεγαλοϊδιοκτήτες γης.

Το χαριστίκιον
Αφορά τις παραχωρήσεις μοναστηριών και ευαγών ιδρυμάτων σε μεγαλοϊδιοκτήτες, αλλά και σε εκκλησιαστικά ιδρύματα. Αρχικός σκοπός της χαριστικής δωρεάς ήταν η φροντίδα και η καλή λειτουργία του μοναστηριού. Οι χαριστικάριοι έναντι των φροντίδων τους, αποκτούσαν την επικαρπία του ιδρύματος για την υπόλοιπη ζωή τους.

Οι Εξκουσίες
Είναι οι καθολικές ή μερικές φοροαπαλλαγές των μεγαλοϊδιοκτητών και των μονών.

αποσπάσματα από το βιβλίο της κ. Ελένης Γλύκατζη Αρβελέρ “ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ”
«…κατά την πολιορκία της Κωνσταντινούπολης από τους Φράγκους και τους Βενετούς στα 1204 δεν παρουσιάστηκε καμιά βοήθεια από την επαρχία, ούτε καν από τη γειτονική Θράκη. Αξίζει μάλιστα να σημειωθεί ότι, όταν οι χωρικοί της Θράκης είδαν, μετά την άλωση και τη λεηλασία της Κωνσταντινούπολης από τους σταυροφόρους, να καταφεύγουν εκεί ρακένδυτοι, πεινόντες και πένοντες οι πρώην Δυνατοί (το αρχοντολόι δηλαδή της Κωνσταντινούπολης) ευχαρίστησαν, γράφει ο Νικήτας Χωνιάτης, την Παναγία, γιατί τους έδωσε τη χάρη να τους αξιώσει να γνωρίσουν “ισοπολιτεία” με τους άλλοτε εξουσιαστές τους».

Σημείωση: Δεν διεκδικώ χαρακτηριστικά ιστορικού. Τα αναφερόμενα στο κείμενο, έχουν αλιευθεί από βιβλία που έχω διαβάσει κατά καιρούς και από το διαδίκτυο.

Διαβάστε περισσότερα...

Ο Νεοοθωμανισμός σε σταυροδρόμι (2)

Η Κύπρος δοκιμάζει τις σχέσεις Ισραήλ-Τουρκίας.

Του Σάββα Καλεντερίδη

Στο άρθρο της Παρασκευής προσπαθήσαμε να χαράξουμε το γενικό πλαίσιο και να δώσουμε κάποιες εξηγήσεις για το ρόλο που έχει ανατεθεί στην Τουρκία, στα πλαίσια του Σχεδίου της Διευρυμένης Μέσης Ανατολής, τον τρόπο με τον οποίο προσπαθεί να τον εκμεταλλευθεί το δίδυμο Ερντογάν-Νταβούτογλου δια του Νεοοθωμανισμού και τον τρόπο με τον οποίο το Ισραήλ κινείται για να εξουδετερώσει εκείνες τις πτυχές που θίγουν το δικό του ρόλο και αποστολή στην περιοχή. Στην όλη θεώρησή μας αφήσαμε σκόπιμα κενό το κομμάτι εκείνο που σχετίζεται με την Ελλάδα και την Κύπρο, αφ’ ενός γιατί παρουσιάζει ειδικό ενδιαφέρον για μας τους Έλληνες και αφ’ ετέρου γιατί είναι σε πρόοδο σοβαρές εξελίξεις το αμέσως επόμενο διάστημα.

Πρώτα απ’ όλα αυτό που θα τεθεί σε δοκιμασία είναι η πολιτική της Τουρκίας στο Κυπριακό, που εκφράστηκε με τον πιο βάρβαρο τρόπο με την εισβολή και κατοχή του 40% του εδάφους ενός κυρίαρχου κράτους, το οποία μάλιστα από το 2004 είναι πλήρες μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αυτής που προσπαθούν να δαιμονοποιήσουν ορισμένοι ανεύθυνοι και επί της ουσίας περιθωριακοί κύκλοι στην Ελλάδα, για πρόσκαιρα εκλογικά κέρδη. Η πολιτική της βάρβαρης εισβολής και κατοχής της Τουρκίας θα προσκρούσει από της 1ης Ιουλίου στην ευρωπαϊκή νομιμότητα, αφού τότε αρχίζει η ιστορική προεδρεία της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Αν και η Άγκυρα φαίνεται να έχει χάσει την υπομονή της απέναντι στην Ευρώπη, που τη φορά αυτή, σύμφωνα με τους παραδοσιακούς Τούρκους διπλωμάτες, κρύβεται πίσω από την μικρή Κύπρο, και φέρεται αποφασισμένη να κόψει κάθε σχέση και να μην έχει οποιαδήποτε επαφή με την Ε.Ε. το εξάμηνο της κυπριακής προεδρείας, το πραγματικό πρόβλημα που απασχολεί την κυβέρνηση και όλες τις εκφάνσεις του τουρκικού κράτους, είναι αυτό που σχετίζεται με τις διαδικασίες εκμετάλλευσης των υποθαλάσσιων κοιτασμάτων φυσικού αερίου και πετρελαίου στη ΝΑ Μεσόγειο.

Η ευρωπαϊκή Κύπρος, αγνοώντας τις απειλές της Τουρκίας, που μέχρι στιγμής τουλάχιστον αποδείχτηκαν απλοί λεονταρισμοί, μετά την επιτυχή έκβαση του εγχειρήματος στο Οικόπεδο 12, όπου είναι εξασφαλισμένη η υποστήριξη των ΗΠΑ και το Ισραήλ, προχωρεί ακάθεκτη στο δεύτερο γύρω των αδειοδοτήσεων, όπου εκδήλωσαν ενδιαφέρον εταιρείες μεταξύ άλλων από τη Ρωσία, τη Γαλλία, την Αυστραλία, την Νότια Κορέα, τη Μαλαισία και το Ισραήλ. Τουρκικοί διπλωματικοί κύκλοι, παρά την ανακοίνωση του τουρκικού ΥΠΕΞ, που υπόσχεται ...αποσταθεροποίηση της περιοχής, σύμφωνα με δημοσιεύματα εκφράζουν την ανησυχία τους για την εμπλοκή στην περιοχή μετά τις ΗΠΑ και του Ισραήλ και όλων των πιο πάνω χωρών, κάτι που θα οδηγήσει στην απομόνωση και θα αποδυναμώσει σε εξαιρετικό βαθμό τις τουρκικές θέσεις γύρω από το κρίσιμο θέμα της ΑΟΖ και του τρόπου οριοθέτησής της.

Μάλιστα, ο «Επικεφαλής Διεθνών Σχέσεων» του Ισραηλινού ΥΠΕΞ και σύμβουλος του Υπουργού Ενεργείας Πρέσβης Σαγκί Κάρνι (Sagi Κarni), μιλώντας σε εκδήλωση που οργάνωσε το ίδρυμα Κonrad-Αdenauer Stiftung, ανέφερε ότι για τον καθορισμό και την οριοθέτηση της ΑΟΖ «υπάρχουν διαφορετικές φιλοσοφίες, με την Τουρκία να αποτελεί την εξαίρεση του κανόνα. Η Τουρκία έχει διαφορετικό τρόπο στον καθορισμό της ΑΟΖ και στον διαχωρισμό της θάλασσας, αλλά είναι μόνη σε αυτό και όλοι οι άλλοι γείτονες στη γύρω θαλάσσια περιοχή εφαρμόζουν τους ίδιους κανόνες και μετρήσεις». Με άλλα λόγια, η Τουρκία βλέπει την πολιτική της σε σχέση με την ΑΟΖ και την υφαλοκρηπίδα να αποδομείται εκ των πραγμάτων, αφού η διεθνής πρακτική που ακολουθεί τους κανόνες του διεθνούς δικαίου, έχει αρχίσει να αγγίζει την πολιτική της εισβολής και κατοχής στη ΝΑ Μεσόγειο και την πολιτική του casus belli στο Αιγαίο.

Ενώ όμως οι προοπτικές συνεργασίας Ισραήλ - Κύπρου στον ενεργειακό τομέα αναμένεται να τεθούν επί τάπητος στη συνάντηση του υπουργού Ενέργειας Ούζι Λαντάου (Uzi Ladau) με τον Κύπριο ομόλογό του Νεοκλή Συλικιώτη, στις 11 Ιουνίου, ένα επεισόδιο που εκτυλίχτηκε στον εναέριο χώρο της Κύπρου, μεταξύ μαχητικού αεροσκάφους της ισραηλινής πολεμικής αεροπορίας και δυο τουρκικών F-16 έρχεται να αναδείξει με τον πιο εύγλωττο τρόπο το πρόβλημα που θα κληθεί να αντιμετωπίσει η Τουρκία της εισβολής και κατοχής και του casus belli το επόμενο διάστημα.

Σύμφωνα με το τουρκικό ΓΕΘΑ, το ισραηλινό μαχητικό φέρεται να εισήλθε πέντε φορές και να πέταξε επί οκτώ λεπτά πάνω από τον εναέριο χώρο των κατεχομένων, ο οποίος με βάση τι διεθνές δίκαιο και τη διεθνή νομιμότητα συνεχίζει να ανήκει στην Κυπριακή Δημοκρατία. Η Τουρκία απογείωσε δυο μαχητικά F-16 και επιχείρησε να αναχαιτίσει το ισραηλινό μαχητικό, αφού θεωρεί ότι ο εναέριος χώρος των κατεχομένων ανήκει στη δική της δικαιοδοσία.

Ανεξαρτήτως του μεγέθους του συγκεκριμένου επεισοδίου, οι Τούρκοι αξιωματούχοι εξετάζουν το ενδεχόμενο η πτήση και η όλη κίνηση του ισραηλινού μαχητικού να αποτελεί μέρος ευρύτερου σχεδίου εμπλοκής της πολεμικής αεροπορίας, του πολεμικού ναυτικού αλλά και του στρατού ξηράς του Ισραήλ στο θέμα της ασφάλειας του χερσαίου, του εναέριου και του θαλάσσιου χώρου της Κύπρου, στα πλαίσια συμφωνίας αμυντικής συνεργασίας που συνήψαν οι δύο χώρες, με αφορμή την συνεργασία στον ενεργειακό τομέα.

Ενδεικτικό του προβληματισμού και της ανησυχίας που επικρατεί στην τουρκική πλευρά είναι το δημοσίευμα που απασχόλησε την επικαιρότητα στην Τουρκία τις προηγούμενες ημέρες, σύμφωνα με το οποίο 20 χιλιάδες Ισραηλινοί κομάντος θα εγκατασταθούν στη Λεμεσό, μαζί με το αναγκαίο τεχνικό και διοικητικό προσωπικό, οι οποίοι θα αναλάβουν την ευθύνη της ασφάλειας του τερματικού σταθμού υγροποίησης φυσικού αερίου που θα κατασκευαστεί στην περιοχή. Το ίδιο δημοσίευμα αναφέρει ότι για την προστασία του σταθμού από αέρος θα εγκατασταθούν στην Κύπρο εξελιγμένα συστήματα αεροπορικής άμυνας, καθώς και αεροσκάφη της ισραηλινής πολεμικής αεροπορίας στη Βάση "Ανδρέας Παπανδρέου" της Πάφου. Μάλιστα Τούρκος αναλυτής αναφέρει ότι αν γίνει αυτό, θα είναι η πρώτη φορά που στρατεύματα του Ισραήλ θα σταθμεύουν επίσημα σε μια ξένη χώρα.

Ο ίδιος αναλυτής κάνει αναφορά στις δυνατότητες του πολεμικού ναυτικού του Ισραήλ και στις δυνατότητες των υποβρυχίων του, προσθέτοντας μάλιστα ότι η άσκηση που έκαναν προ εβδομάδων ναυτικές και αεροπορικές μονάδες της Ελλάδος, των ΗΠΑ και του Ισραήλ, συμπεριλαμβάνοντας στην περιοχή ασκήσεως και το Καστελόριζο, αποτελούν την κορυφή του παγόβουνου, εννοώντας ότι πίσω από την άσκηση κρύβεται σχέδιο αποκλεισμού της Τουρκίας από την Ανατολική Μεσόγειο, υπό το πρόσχημα της ασφάλειας των θαλασσίων δρόμων μεταφοράς των ενεργειακών πρώτων υλών.

Το θέμα είναι μεγάλο και όπως είπαμε παραπάνω, σχετίζεται και με το ζήτημα της υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου, όπου η Τουρκία υποστηρίζει ότι τα νησιά είναι κάτι σαν ...οπτασία που απλά κάθεται στην υφαλοκρηπίδα της Ανατολίας, ζητώντας με αναίδεια το μισό Αιγαίο, αφού εν τω μεταξύ δηλώνει σε όλους τους τόνους ότι γράφει στα παλαιότερα των νεοοθωμανικών της τσαρουχιών το διεθνές δίκαιο, και φυσικά συνεχίζει να έχει σε ισχύ το νεοβάρβαρο casus belli .

Το θλιβερό είναι ότι ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, η Ελλάδα διαλύεται εσωτερικά. Κρίμα!

infognomonpolitics

Διαβάστε περισσότερα...

Προκαλεί για την Ποντιακή Γενοκτονία ο Νταβούτογλου

«Οι εκδηλώσεις που και εφέτος γίνονται στην Ελλάδα για την λεγόμενη ‘γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου’ βασίζονται σε ισχυρισμούς, μη-συμβατούς με τα ιστορικά γεγονότα, και σε μια μη επιστημονική και μη ηθική προσέγγιση. Καταδικάζουμε και απορρίπτουμε αυτές τις εκδηλώσεις που υποκρύπτουν συγκεκριμένες νοοτροπίες. Οι πρωτοβουλίες αυτές υπονομεύουν τις προσπάθειες για βελτίωση των σχέσεων και την ανάπτυξη σχέσεων συνεργασίας μεταξύ του τουρκικού και του ελληνικού λαού». Mε αυτά τα λόγια υποδέχτηκε το Τουρκικό ΥΠΕΞ του κ.Νταβούτογλου τις πρόσφατες εκδηλώσεις μνήμης για την Ποντιακή Γενοκτονία .

Mε δυο λόγια ο προκλητικότατος νεο-οθωμανός φασιστάκος Αχμέτ υποστηρίζει πως είναι.. ανήθικο να τιμούμε την μνήμη των 350.000 νεκρών του Πόντου και απειλεί μάλιστα με επιδείνωση των "σχέσεων συνεργασίας μεταξύ τουρκικού και ελληνικού λαού" αν δεν συμμορφωθούμε προς τας υποδείξεις.

Άραγε θα βρεθεί κάποιος εκ μέρους της Ελληνικής πολιτείας για να του δώσει την κατάλληλη απάντηση; Πόσο αισιόδοξος μπορεί να είναι κανείς, όταν τα πρώτα βέλη είναι εξ οικείων και μάλιστα εντός Ελληνικού κοινοβουλίου;

Διαβάστε περισσότερα...

Επίσκεψη Τσίπρα στο ΥΠΕΘΑ

Επίσκεψη στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας, θα πραγματοποιήσει σήμερα το πρωί ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και υποψήφιος πρωθυπουργός κ. Αλέξης Τσίπρας. Κατά την διάρκεια της συνάντησης του με τον ΥΕΘΑ κ. Φράγκο θα ενημερωθεί για την κατάσταση του στρατεύματος και τα σοβαρά προβλήματα που έχουν προκύψει λόγω των ανελέητων περικοπών στις λειτουργικές -κυρίως- δαπάνες.

Προφανώς η επίσκεψη του κ.Τσίπρα εντάσσεται σε μια γενικότερη προσπάθεια να "μαζέψει" τις πρόσφατες ατυχείς δηλώσεις στελεχών του κόμματος του, οι οποίες προκάλεσαν σφοδρές αντιδράσεις. Η επίσκεψη αλλά και οι δηλώσεις που θα ακολουθήσουν αναμένονται με εξαιρετικό ενδιαφέρον. Θα επιμείνει άραγε στην "κατάργηση του στρατού" και στην "ισόχρονη κοινωνική θητεία" υπέρ των οποίων είχε ταχθεί το 2008; Ή η έστω και μικρή παραμονή του στον χώρο θα τον βοηθήσει να καταλάβει ότι η Εθνική Άμυνα είναι σοβαρό πράγμα, με το οποίο δεν κάνει να παίζουμε; Ελπίζουμε η επάνοδος του κ.Τσίπρα στο ΥΠΕΘΑ (καθώς είχε υπηρετήσει την θητεία του στο..ακριτικό ΓΕΝ της Μεσογείων) να μας λύσει τις παραπάνω απορίες.

Διαβάστε περισσότερα...

Bολές Exocet απο την Πολεμική Αεροπορία

Στην βολή βλήματος Exocet θα προχωρήσει στο προσεχές διάστημα η Πολεμική Αεροπορία σύμφωνα με δημοσιεύματα του ημερήσιου τύπου. Είναι η πρώτη φορά που γίνεται βολή ΑΜ-39 απο την ΠΑ, ενώ αναμένεται σύντομα να ακολουθήσει και το "ντεμπούτο" του πολυδιαφημισμένου συστήματος S-300..

Οι βολές κατευθυνόμενων βλημάτων θα πραγματοποιηθούν την επόμενη Πέμπτη εναντίον παροπλισμένου πλοίου του ΠΝ που προσομοιώνει την εχθρική απειλή. Προβλέπεται να εκτοξευτούν μέχρι και δυο βλήματα ΑΜ-39 Exocet απο α/φ M2000 EGM/BGM της ΠΑ, βλήματα επιφανείας-επιφανείας απο πυραυλακάτους του Πολεμικού Ναυτικού καθώς και βλήμα Sparrow απο φρεγάτα.


Το ΑΜ-39 Μk2 Εxocet (εκ του Ελληνικού «εξώκοιτος» δλδ χελιδονόψαρο) που διαθέτει η Πολεμική Αεροπορία, είναι υποηχητικό βλήμα ναυτικής κρούσης με δυνατότητα πτήσης σε πολύ μικρό ύψος από την επιφάνεια της θάλασσας (sea-skimming). Έχει μήκος 4,69μ και συνολικό βάρος 670 κιλών εκ των οποίων 165 ανήκουν στην πολεμική κεφαλή, εφοδιασμένη με 2 πυροσωλήνες - προσεγγίσεως και προσκρούσεως. Ο τελευταίος ενεργοποιείται με μικρή χρονοκαθυστέρηση, έτσι ώστε η κεφαλή να εκραγεί εντός του στόχου. Η εμβέλεια του βλήματος κυμαίνεται στα 65-70χμ, αναλόγως της ταχύτητας και του ύψους του φορέα. H εκμετάλλευση του ΑΜ-39 από την ΠΑ στο αρχιπελαγικό περιβάλλον του Αιγαίου σίγουρα αποτελεί έναν από τους μεγαλύτερους πονοκεφάλους για τους επιτελείς του Τουρκικού ναυτικού για ευνοήτους λόγους.

Τα αεροεκτοξευόμενα Exocet έγιναν παγκοσμίως γνωστά κατά την διάρκεια του πολέμου των Φώκλαντ, όταν τα Super Etendard της Αργεντίνικης Αεροπορίας βύθισαν το αντιτορπιλικό τύπου Type 42 ΗΜS Sheffield και το Ro-Ro Atlantic Conveyor(μαζί του 6 ελικόπτερα Wessex, 3 Chinook και ένα Lynx), κάνοντας χρήση βλημάτων AM-39. Είναι χαρακτηριστικό το ότι το HMS Sheffield βυθίστηκε έπειτα από πυρκαγιά που προκλήθηκε από τα καύσιμα του κινητήρα του βλήματος. Oι επιτυχείς προσβολές εναντίον των Βρετανικών πλοίων συνέβαλλαν τα μέγιστα στην μετέπειτα εμπορική επιτυχία του βλήματος.

Οι τελευταίες στιγμές του ΗΜS Sheffield

Εξίσου μεγάλη δημοσιότητα πήρε και η προσβολή της αμερικανικής φρεγάτας USS Stark από Ιρακινά μαχητικά (F-1EQ/AM-39) στον Περσικό Κόλπο τo 1987. Η επίθεση των Ιρακινών στοίχισε στους Αμερικανούς 37 νεκρούς και σημαντικές βλάβες στην 4.200 τόνων Oliver Hazard Perry. Το USS Stark τελικά επισκευάστηκε και συνέχισε να υπηρετεί μέχρι το 1999.

Διαβάστε περισσότερα...

Οι προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ για την Αμυντική Πολιτική

Toυ Μάνου Ηλιάδη

Η κρίση που κατατρώγει την Ελλάδα τα τελευταία δυόμισι περίπου χρόνια και η εξαθλίωση στην οποία οδηγείται βαθμιαίως ολοένα και μεγαλύτερο τμήμα του ελληνικού λαού, κατά τρόπο που… θυμίζει καταστάσεις που προσομοιάζουν με αυτές έπειτα από ατυχή και καταστροφικό πόλεμο, επισκιάζει μια ολόκληρη σειρά άλλων ζωτικής σημασίας προβλημάτων, μεταξύ των οποίων κυρίαρχη θέση έχει το πρόβλημα της εθνικής ασφάλειας της χώρας. Η αλήθεια, βέβαια, είναι ότι τα προβλήματα άμυνας και εθνικής ασφάλειας κατέχουν παραδοσιακά -σε ολόκληρο τον κόσμο- χαμηλότερη προτεραιότητα των ενδιαφερόντων και προτιμήσεων ενός λαού έναντι θεμάτων που αφορούν στη βελτίωση των συνθηκών διαβιώσεώς του. Είναι, δε, φυσικό σε περιόδους κρίσεων οι απαιτήσεις για την άμυνα να περιορίζονται υπό την πίεση της κοινωνίας και της απροθυμίας της να δεχθεί περαιτέρω υποβάθμιση του βιοτικού της επιπέδου, πιέσεις που γίνονται ιδιαίτερα έντονες σε χώρες χωρίς υπαρκτές απειλές ή ηγεμονικές φιλοδοξίες. Τα πράγματα είναι διαφορετικά σε περίπτωση που μια χώρα ευρίσκεται αντιμέτωπη με οξεία οικονομική κρίση, ενώ ταυτόχρονα αντιμετωπίζει υπαρκτές απειλές. Η διεθνής εμπειρία εν προκειμένω δείχνει ότι χώρες με απειλές δεν υποβαθμίζουν τον αμυντικό τους μηχανισμό υπό το βάρος της κρίσεως, των λαϊκών πιέσεων για βελτίωση του βιοτικού επιπέδου κ.λπ. Ο γενικός κανόνας, δηλαδή, είναι ότι οι κυβερνήσεις αυτών των χωρών, εν γνώσει του γεγονότος ότι η οικονομική τους αδυναμία -που επηρεάζει δυσμενώς κάθε τομέα της λειτουργίας ενός κράτους- τις καθιστά ευάλωτες και ενθαρρύνει κάθε εξωτερική επιβουλή, προσπαθούν πάση θυσία να διατηρήσουν την επάρκεια του αμυντικού τους μηχανισμού και του εν γένει συστήματος ασφαλείας.

Στην Ελλάδα, όχι μόνο ο παραπάνω κανόνας δεν ισχύει, γιατί τα τελευταία τρία χρόνια ο αμυντικός της μηχανισμός και το σύστημα ασφαλείας υποβαθμίστηκε κάθετα μέσω των αλόγιστων περικοπών του αμυντικού προϋπολογισμού, αλλά δεν γίνεται καν συζήτηση για το θέμα της ασφάλειας της χώρας. Τούτο δε ακόμη και σε περιόδους πριν από τις εκλογές, όπως στις πρόσφατες αλλά και τις επόμενες. Αν θεωρήσουμε ότι οι θέσεις των δύο μέχρι πρόσφατα κυρίαρχων κομμάτων είναι γνωστές, μέσω κάποιων γενικόλογων αναφορών ή κυρίως μέσω της θέσεως που ακολούθησαν μέχρι πρόσφατα, η θέση του ΣΥΡΙΖΑ είναι δύσκολο να περιγραφεί.

Το προεκλογικό πρόγραμμα

Αυτό που προβάλλεται ως αμυντική πολιτική περιλαμβάνεται σε ελάχιστες γραμμές στο εκ 18 σελίδων προεκλογικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, διάσπαρτες σε διάφορα σημεία του. Αν σε αυτό συμπεριλάβουμε τις διάφορες κατά καιρούς δηλώσεις του προέδρου του κόμματος και άλλων στελεχών του, η αμυντική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, αν τα παραπάνω μπορούν να χαρακτηρισθούν έτσι, συνοψίζεται στα εξής:

α) Η κλασική θέση της Αριστεράς για δραστικό περιορισμό των αμυντικών δαπανών, που, κατά την άποψή μας, επαναλαμβάνεται εκ κεκτημένης ταχύτητας ή πάγιας ιδεολογικής τοποθετήσεως. Και τούτο διότι είναι προφανές ότι το συνολικό τους ύψος, ό,τι απέμεινε, δηλαδή, έπειτα από τρεις αλλεπάλληλες και δραστικές περικοπές τους, αγνοείται από τους συντάκτες του «προγράμματος». Τις υπενθυμίζουμε με δύο λόγια: 25% το 2010 -σε σχέση με τον αντίστοιχο του 2009, ο οποίος ήταν ήδη μειωμένος-, 20% το 2011 και 16,22% το 2012. Όσο για τις περίφημες «υπέρογκες εξοπλιστικές δαπάνες», αυτές έχουν ήδη περικοπεί ή, μάλλον, κουτσουρευτεί κατά 70% (!) για την προσεχή 15ετία, ανερχόμενες σε μόλις 0,3% του ΑΕΠ ετησίως, από περίπου 1,5% του ΑΕΠ που ήταν πριν από εφτά περίπου χρόνια. Τούτο δε όταν, με ελάχιστες εξαιρέσεις, τα τελευταία αυτά χρόνια δεν αγοράστηκε σχεδόν τίποτε και απολύτως τίποτε τα τελευταία τρία με τέσσερα χρόνια, κι όταν στα κονδύλια αυτά περιλαμβάνεται και η προμήθεια ανταλλακτικών, τα οποία μεταφέρθηκαν στον εξοπλιστικό προϋπολογισμό λόγω της πέραν πάσης λογικής περικοπής του λειτουργικού προϋπολογισμού.

β) Στο μείζον θέμα της θητείας, κύρια αιτία υποβαθμίσεως του αμυντικού μηχανισμού της χώρας εκ της γνωστής τοις πάσι λειψανδρίας, η θέση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ -βλ. συνέντευξή του στο περιοδικό Schooligans, Απρίλιος 2008- ήταν ότι πρέπει να καταργηθεί, όπως και… οι στρατοί. Μέχρι τότε, πάντως, όπως είχε δηλώσει, θα πρέπει να υποκατασταθεί από την ισόχρονη κοινωνική θητεία, δηλαδή «αντί να πηγαίνεις στρατό, να μπορείς να προσφέρεις κοινωνικές υπηρεσίες». Στο θέμα της φυγοστρατίας, μια γνωστή παθογένεια που στερεί το στράτευμα από χιλιάδες άτομα κάθε χρόνο, η θέση του κόμματος, όπως εκφράζεται στο πρόγραμμα, δεν είναι σαφής. Υπάρχει, όμως, μία συγκεκριμένη θέση (σελίδα 11) για τους αντιρρησίες συνειδήσεως, η οποία είναι ότι «η άρνηση στράτευσης πρέπει να προστατεύεται. Να καταργηθεί η επιτροπή ελέγχου συνείδησης με δημιουργία επαρκών δυνατοτήτων για κοινωνική θητεία». Μια άλλη άποψη που εξέφρασε προ ολίγων ετών η νεολαία του κόμματος ήταν ο περιορισμός της θητείας στο χρόνο της βασικής εκπαιδεύσεως, που τότε ήταν περί τις τριάντα ημέρες! Η στήλη δηλώνει αδυναμία σχολιασμού των παραπάνω θέσεων.

γ) Αποχώρηση της Ελλάδας από το ΝΑΤΟ. Όπως αναφέρεται στο πρόσφατο πρόγραμμα του κόμματος (σελίδα 18), «δεν θέλουμε την Ελλάδα στο ΝΑΤΟ ούτε το ΝΑΤΟ στην Ελλάδα και αγωνιζόμαστε για τη διάλυσή του». Ομοίως, «το κλείσιμο όλων των ξένων βάσεων στην Ελλάδα. Άμεση κατάργηση των βάσεων της Σούδας και του Ακτίου». [Σ.Σ.: Στην περίοδο του Ψυχρού Πολέμου τέτοιες θέσεις θα εξασφάλιζαν την αμέριστη πολιτική και κυρίως «υλική» υποστήριξη της τότε ΕΣΣΔ. Στην εποχή μας, τι σχέση έχουν όλ' αυτά με την πραγματικότητα; Για να μην πούμε και ποιος δίνει δεκάρα ή, μάλλον, ρούβλι για τέτοιες θέσεις ή ότι τα μυαλά ορισμένων κόλλησαν στη δεκαετία του '80;]

δ) «Απεμπλοκή από διεθνείς ή διμερείς συμφωνίες και δραστηριότητες που συνδέονται με το λεγόμενο “πόλεμο κατά της τρομοκρατίας”, οι οποίες υπηρετούν μόνο λογικές περιστολής δημοκρατικών δικαιωμάτων, καταστολής κινημάτων και αντιστάσεων στα ηγεμονικά σχέδια των ΗΠΑ και των κυρίαρχων δυνάμεων της ΕΕ». Αν δεχθούμε ως ορθή τη θέση αυτή, τρομοκρατία δεν υπάρχει.

ε) «Αποχώρηση των ελληνικών στρατιωτικών δυνάμεων από αποστολές που συνιστούν επεμβάσεις του ιμπεριαλισμού σε ξένα εδάφη, ιδίως στο Αφγανιστάν αλλά και στα Βαλκάνια». Ορθή η θέση για το Αφγανιστάν, αλλά για τα Βαλκάνια δεν δέχεται ούτε καν μια συμβολική μας παρουσία -γιατί τέτοια είναι στα Βαλκάνια-, λίγο έξω από την αυλή, δηλαδή, του σπιτιού μας, όπου οργιάζει η Τουρκία με την έντονη στρατιωτική και πολιτική της παρουσία. «Κανένας στρατιώτης έξω από τα σύνορα της Ελλάδας». [Σ.Σ.: Η θέση αυτή θεωρείται εφικτή. Διότι με την προστασία τους δικαιώματος αρνήσεως της στρατεύσεως δεν θα έχουμε στρατιώτες όχι μόνο έξω από τα σύνορα, αλλά ούτε και εντός Ελλάδας.]

στ) «Καταγγελία της στρατιωτικής συνεργασίας με το Ισραήλ και απεμπλοκή από κάθε σχεδιασμό στρατιωτικής επίθεσης στο Ιράν και στη Συρία και στήριξη του αγώνα για τη δημιουργία ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους στα σύνορα του 1967». Αν αφαιρέσουμε την τελευταία θέση, με την οποία ουδείς μπορεί να διαφωνήσει, η θέση του ΣΥΡΙΖΑ είναι η αντίθεση σε κάθε μορφής ενισχύσεως της ελληνικής άμυνας, ακόμη κι αν αυτή είναι στην ουσία… ανέξοδη.

ζ) Στη σελίδα 18 υπάρχει ακόμη η μάλλον… μπαγιάτικη επιδίωξη για απομάκρυνση, μη αποθήκευση ή διέλευση πυρηνικών και άλλων όπλων μαζικής καταστροφής στην Ελλάδα και την Ανατολική Μεσόγειο, που, από απόψεως σοβαρότητας, θυμίζει στους παλαιότερους εκείνη την περίφημη ταμπέλα «Δήμος Δάφνης: Αποπυρηνικοποιμένη Περιοχή».

η) Στις σελίδες 18 και 19 υπάρχει η αναφορά στην «εξωτερική πολιτική στη βάση της υπεράσπισης της ειρήνης και στον αποκλεισμό του πολέμου…». Ο πόλεμος, δηλαδή, εξοβελίζεται, στα πρότυπα της γνωστής απαγορεύσεως του πολέμου των τάξεων που «επέβαλε» ένας γραφικός υπουργός των τότε «αποστατών» στη δεκαετία του ’60. Στο τέλος υπάρχει και η έμμεση αναφορά στην αφελή θέση της αμοιβαίας μειώσεως των εξοπλισμών με την Τουρκία. Σύντομο σχόλιο: Η πολεμική βιομηχανία της Τουρκίας, η οποία καλύπτει το 52% των αναγκών της, απασχολεί πάνω από 70.000 εργάτες, έχει ετήσιο κύκλο εργασιών 8 δις δολάρια και εξαγωγές περί το 1,1 δις δολάρια το 2011. Ο ΣΥΡΙΖΑ προφανώς εκτιμά ότι όλα αυτά η Τουρκία μπορεί να τα θυσιάσει προκειμένου να έχει καλές σχέσεις με την Ελλάδα.

Αντί των προφανών συμπερασμάτων, λίγες μόνο λέξεις: Άλλο πράγμα ο ακτιβισμός κι άλλο η πολιτική. Αυτό που κρίνεται στις επόμενες εκλογές είναι η πολιτική. Και πολιτική χωρίς μια ρεαλιστική σοβαρή θέση για την άμυνα και την ασφάλεια της χώρας -και δη υπό τις παρούσες συνθήκες- είναι επικίνδυνη. Στην επικαιροποίηση του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία ήδη βρίσκεται σε εξέλιξη, διότι η διεκδίκηση της εξουσίας με σοβαρές πιθανότητες οδηγεί αναπόφευκτα σε αναθεώρηση θέσεων και απόψεων, είναι πιθανό κάποια από αυτά τα σημεία να επανεξεταστούν. Η ίδια η πραγματικότητα σε αυτή την περιοχή και η ευθύνη για την ασφάλεια ενός λαού δεν αφήνουν περιθώρια.

Επίκαιρα (24-05-2012)

Διαβάστε περισσότερα...