O κ.Χρυσοχοϊδης και η έξαρση της βίας

Toυ Κ.Ρ

Ο Μιχάλης Χρυσοχοϊδης εθεωρείτο από τα «βαριά χαρτιά» του Γ. Παπανδρέου. Ο άνθρωπος που «εξάρθρωσε» τη «17η Νοέμβρη» (την «εξάρθρωσε», αλλά η οργάνωση ήταν …πολύτεκνη και μας ταλαιπωρούν τα ..παιδιά της). Ο πολιτικός που θα κέρδιζε τη μάχη της καθημερινότητας και θα ενίσχυε το αίσθημα της ασφάλειας. Η Κυβέρνηση επένδυσε πολλά πάνω του. Ξεκίνησε, λοιπόν, με μεγάλες προσδοκίες και υπό τις καλύτερες συνθήκες.

Ύστερα από έξη μήνες οι μετοχές του κ. Χρυσοχοϊδη στο πολιτικό χρηματιστήριο είναι εντελώς απαξιωμένες. Σχεδόν μηδενικής αξίας! Ένα βάρος που όλοι θέλουν να ξεφορτωθούν, αλλά δε βρίσκουν το κατάλληλο timing! Στην πολιτική, όπως και στη ζωή, καμιά φορά σου συμβαίνει αυτό για το οποίο κατηγορείς τους άλλους! Αυτή η δήλωση «για την Αθήνα που έγινε Καμπούλ», ήταν ο ορισμός της πολιτικής ανευθυνότητας, θα τον ακολουθεί για πάντα.

Όμως τι μεσολάβησε και φτάσαμε ως εδώ;

Αλαζονεία και υψηλές προσδοκίες

Ο κ Χρυσοχοϊδης, ξεκίνησε ως ταύρος σε υαλοπωλείο. Θυμάστε τότε που οι διμοιρίες των ΜΑΤ είχαν …καταλάβει τα Εξάρχεια; Η Αθήνα έμοιαζε με στρατοκρατούμενη πόλη. Είχε την αφέλεια, αλλά και την αλαζονεία να πιστεύει, ότι το ζήτημα της ασφάλειας ήταν μόνο ζήτημα προσώπων και ότι έφτανε η δική του παρουσία για να λυθεί. Ανάλυση επιπέδου καφενείου. Ούτε τα αίτια του προβλήματος είχε εντοπίσει. Ούτε το πρόβλημα είχε αναλύσει και έβγαλε την αστυνομία στους δρόμους. Μέθυσε και από τα διθυραμβικά πρωτοσέλιδα των φιλοκυβερνητικών εφημερίδων και την αμέριστη συμπαράσταση των τηλεσχολιαστών. Ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη ήταν στο απυρόβλητο.

Όταν άφησε για δυο βδομάδες την ηγεσία της Αστυνομίας ακέφαλη, τον δικαιολόγησαν όλοι επειδή «μελετούσε προσεχτικά τις κινήσεις του». Θα μπορούσε να μελετά τις κινήσεις του πριν τον αποκεφαλισμό , αλλά ο κ. Χρυσοχοϊδης, είπαμε, ήταν στο απυρόβλητο.

Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ διαμαρτυρήθηκε, επειδή οι αστυνομικοί αντέδρασαν όταν κάποιοι «αγανακτισμένοι πολίτες» επεχείρησαν να τους βγάλουν τα κράνη, ο Υπουργός ζήτησε συγνώμη για την συμπεριφορά των οργάνων.

Μια βασική και αδιαπραγμάτευτη αρχή στη θεωρία της ηγεσίας είναι ότι δεν επιπλήττεις ποτέ δημοσίως αυτούς που είναι υπό την ηγεσία σου. Όμως, είπαμε ο κ. Χρυσοχοϊδης εκτός από το «απυρόβλητο» είχε και το «αλάθητο». Αυτός και ο …πάπας.

Ο κ. Χρυσοχοϊδης, έφερε τα πάνω –κάτω στην Αστυνομία, έβαλε ανθρώπους του παντού, με άλλα λόγια έκανε ότι ήθελε. Και στα τηλεοπτικά παράθυρα, τακτικός επισκέπτης! Πάντα τα πήγαινε καλύτερα στις δημόσιες σχέσεις, απ’ ότι στην πολιτική διαχείριση.

«Λιγότερα συνθήματα και πιο πολύ δουλειά»

Το πρόβλημα με τον κ. Χρυσοχοϊδη, όπως και με τους περισσότερους υπουργούς αυτής της κυβέρνησης (για να είμαστε δίκαιοι τα ίδια και χειρότερα έκαναν και οι προηγούμενοι) είναι ότι μιλούν ακατάσχετα. Και νομίζουν ότι μπορούν να κυβερνήσουν από την …τηλεόραση.

Όταν έκανε εκείνη τη δήλωση στη Βουλή ότι ο Πρόεδρος των ΗΠΑ είναι μουσουλμάνος, έπεισε και τους τελευταίους οπαδούς τους, ότι δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια κλασσική περίπτωση πολιτικού που μιλάει πολύ. Όμως, παρ’ όλα αυτά συνέχιζε ακάθεκτος να μας διαβεβαιώνει ότι όπου νάναι θα κτυπήσει το κακό στη ρίζα και η Αθήνα θα γίνει όαση ηρεμίας και τάξης.

Μετά στάθηκε ανίκανος να προστατεύσει τον Άγνωστο Στρατιώτη και η αστυνομία γελοιοποιήθηκε ρίχνοντας σπρέυ στον Μανώλη Γλέζο. Άλλο θέμα τι ήθελε εκεί ο Γλέζος, αλλά έναν παππού, δεν τον ψεκάζεις, να υποθέσουμε ότι το όργανο δεν γνώριζε το εμβληματικό αυτό πρόσωπο! Τον πιάνεις από το χέρι και τον περνάς στο απέναντι πεζοδρόμιο!

Όταν στις 25 Μαρτίου καμιά εικοσαριά άνδρες των ειδικών δυνάμεων του Λιμενικού έκαναν την απύθμενη βλακεία να φωνάξουν μπροστά από το «Τιτάνια» κάτι ανόητα συνθήματα, η μεν «Ελευθεροτυπία» ανέδειξε το θέμα ως το κυρίαρχο ζήτημα της χώρας, ο δε Υπουργός έσπευσε με τις δηλώσεις να του προσδώσει ακόμα μεγαλύτερες διαστάσεις. Ένα ζήτημα το οποίο έπρεπε να διευθετηθεί το πολύ-πολύ στο επίπεδο του Αρχηγού του Λιμενικού Σώματος, άντε και του Γενικού Γραμματέα του Υπουργείου (αλήθεια υπάρχει;), αναδείχθηκε σε μείζον «βαλκανικό ζήτημα»! Χρειάζεται ταλέντο για να το καταφέρεις! Αναρωτιέμαι πώς έπρεπε να αντιδράσουν τα Αμερικανικά ΜΜΕ και η εδώ Πρεσβεία όταν ο κ. Χρυσοχοϊδης έκανε εκείνη την δήλωση για το θρήσκευμα του Ομπάμα!

Όταν έγινε αυτό το τραγικό γεγονός στα Πατήσια, αρχικά τα «παπαγαλάκια» του υπουργού άρχισαν να «κελαηδούν» ότι έχουμε μια δεύτερη περίπτωση Ξηρού. Ευτυχώς τα «μάζεψαν» νωρίς προτού εκτεθούν. Αν και όσοι έπρεπε να καταλάβουν, κατάλαβαν.

Τις προάλλες το φιλοκυβερνητικό ΕΘΝΟΣ έγραφε επί λέξη: « Δεκαέξι ληστείες κάθε 24 ώρες σημειώνονται κατά μέσο όρο στην επικράτεια τις τελευταίες μέρες, με το μεγαλύτερο ποσοστό να καταγράφεται στην Αττική, όπου οι ληστείες φτάνουν μερικές φορές και τις 15 ημερησίως. Ο μεγαλύτερος αριθμός ληστειών καταγράφεται στους δρόμους, με θύματα κυρίως γυναίκες, ηλικιωμένα άτομα, μεταφορείς χρημάτων και ανήλικους, ενώ ακολουθούν αριθμητικά οι ληστείες σε σούπερ μάρκετ, καταστήματα κάθε είδους και τράπεζες.»

Τι άλλη χρείαν μαρτύρων έχουμε;

«Επικοινωνία», αντί πράξεων

Ο κ. Χρυσοχοϊδης βαδίζει στα αχνάρια του προκατόχου του. Το έργο του συνεχίζει. Μερικές επικοινωνιακές δηλώσεις, επιλεκτικές διαρροές, σχέδια επί χάρτου, ενέργειες δημοσίων σχέσεων, μέχρι εκεί. Όμως μ’ αυτό τον επιπόλαιο τρόπο δεν λύνονται τόσο σοβαρά ζητήματα. Πολύ φοβούμαι ότι η κατάσταση είναι ήδη εκτός ελέγχου και όσο βαθαίνει η οικονομική κρίση, θα επιδεινώνεται.

Ποιος ευθύνεται για τη σημερινή κατάσταση; Δεν είναι εύκολη η απάντηση.

Πρώτον, δε νομίζω να υπάρχει άλλη χώρα στο κόσμο, όπου η αστυνομία της είναι τόσο αναξιόπιστη και τόσο απαξιωμένη. Να αντιμετωπίζεται με τόσο μίσος, λες και είναι δυνάμεις κατοχής ξένου εχθρού. Όσους αστυνομικούς και να προσλάβουμε, όσο καλά και να τους εκπαιδεύσουμε, όσο άρτια σχέδια και να καταρτίσουμε, αν δεν αποκατασταθεί η αξιοπιστία της αστυνομίας στα μάτια των πολιτών και της κοινωνίας, τα αποτελέσματα θα είναι τα ίδια.

Και στην απαξίωση αυτή της αστυνομίας βαριές ευθύνες έχουν και οι τηλεοπτικοί αστέρες, που μπορεί να φυλάσσονται από αστυνομικούς που πληρώνει το κράτος, αλλά δεν χάνουν ευκαιρία να υπερτονίζουν και το μικρότερο λάθος, να ανακαλύπτουν προθέσεις εκεί που δεν υπάρχουν και να βάλλουν εναντίον νέων παιδιών, λες και αυτά προέρχονται από άλλη χώρα.

Δεύτερον, στην Αθήνα έχουν δημιουργηθεί πολλά «άβατα» και περισσότερα «μικρά γκέτο». Τα πανεπιστημιακά μας ιδρύματα έχουν μεταβληθεί σε άντρα παρανομίας. Εκατοντάδες ακατοίκητα κτίρια, στο κέντρο της πόλης, παραδομένα σε συμμορίες. Δρόμοι, που δεν μπορείς να περπατήσεις ακόμα και τη μέρα! Για τη νύχτα ούτε που το συζητάμε! Και όλα αυτά με την ανοχή των τοπικών αρχών και της αστυνομίας. Γιατί ανεχόμαστε αυτές τις εστίες παρανομίας;
Τρίτον, η αποκατάσταση της τάξης, δεν είναι αντικείμενο κομματικής ή πολιτικής εκμετάλλευσης. Δεν είναι δυνατόν κάθε υπουργός να αλλάζει τον Αρχηγό της Αστυνομίας και κάθε κόμμα να φέρνει τα πάνω κάτω στην ιεραρχία. Δεν είναι σοβαρά πράγματα. Ας συμφωνήσουν όλοι σ’ ένα πρόσωπο. Ας τον στείλουν σε πόλεις που αντιμετώπισαν οξύτερα προβλήματα από τα δικά μας π.χ. Νέα Υόρκη, ας τον εκπαιδεύσουμε στις καλύτερες σχολές και όταν επιστρέψει, ας του αναθέσουμε να διοικήσει την Αστυνομία για μια πενταετία. Με την αμέριστη συμπαράσταση όλων. Να δείξουμε κατανόηση και στα λάθη του. Να σταθούμε δίπλα του ως κοινωνία και ως συντεταγμένη πολιτεία. Γιατί κάθε φορά χρειάζεται να ανακαλύψουμε τον…τροχό;

Τέταρτον, η αστυνομία με τη σημερινή δομή της, δεν έχει καμιά τύχη. Και τούτο γιατί το μεγαλύτερο κομμάτι της ασχολείται με αλλότρια καθήκοντα. Από το να συντάσσει μηνυτήριες αναφορές, να βεβαιώνει το γνήσιο της υπογραφής, μέχρι να επιδίδει κλητήρια θεσπίσματα! Έχει μεταβληθεί σε μια …κανονική δημόσια υπηρεσία! Και από εκπαίδευση, αφήστε τα καλύτερα. Είναι δυνατόν να τους κλέβουν περιπολικά και όπλα; Χρειάζεται ριζική αναδόμηση. Όμως κάτι τέτοιο δεν μπορεί να γίνει από πολιτικούς με ημερομηνία λήξεως, που έχουν τα μάτια τους στο πολιτικό κόστος και τα κομματικά ρουσφέτια, αλλά από ειδικούς που θα εκτιμήσουν μόνο τις υπηρεσιακές ανάγκες του σώματος και τα προβλήματα που θα κληθούν να αντιμετωπίσουν.
Πέμπτο, πρέπει να παταχθεί με αποφασιστικότητα το παρά-εμπόριο, η λαθρομετανάστευση και η διακίνηση ναρκωτικών. Στην Αθήνα ζουν εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπων (εξαθλιωμένοι οι περισσότεροι) που κανείς δεν ξέρει από πού ήρθαν, γιατί ήρθαν, που μένουν και με τι ασχολούνται. Παντού και πάντα η εξαθλίωση επωάζει τη παρανομία και τη βία.

Έκτο, η αργόσυρτη δικαιοσύνη, πρέπει για τα αδικήματα αυτά να κινείται με ταχύτερους ρυθμούς και να τιμωρεί παραδειγματικά. Γιατί δικαιοσύνη που αργεί δεν είναι δικαιοσύνη, είναι αδικία.

Τέλος, έχουμε, σκοπίμως, μπερδέψει την διατήρηση της τάξης με την καταστολή. Την ελευθερία με την ασυδοσία και έχουμε αναγάγει την ατιμωρησία σε δικαίωμα! Φτάσαμε στο σημείο να θεωρείται «μαγκιά» να βρίζεις τους αστυνομικούς και να καταστρέφεις τις περιουσίες ανύποπτων πολιτών. Και είναι θέμα παιδείας να αλλάξει η αντίληψη αυτή και δυστυχώς παίρνει χρόνο.
Το ερώτημα είναι το εξής: Μπορεί η σημερινή ηγεσία του Υπουργείου, με τον πομπώδη τίτλο, Προστασίας του Πολίτης να πετύχει τίποτα από τα προαναφερθέντα. Φοβούμαι πώς όχι! Ο κ. Χρυσοχοϊδης, μάλλον θα επιβεβαιώσει τη ρήση ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται μόνο ως φάρσα.

Πώς πάει και εκείνο το γνωστό λαϊκό άσμα; «Επιστροφές, καταστροφές…»

www.antinews.gr